Genocide is het woord

Europa verbiedt de toetreding van Turkije tot de Unie omdat het land een al dan niet vermeende genocide miskent?

Er bestaat doodslag, moord met voorbedachten rade en er is ook nog moord door schuldig verzuim. In het laatst genoemde geval verzuimt men opzettelijk om hulp te bieden aan iemand in grote nood — bijvoorbeeld iemand die in levensgevaar verkeert en wiens uiteindelijke overlijden dan eigenlijk toe te schrijven is aan dat verzuim. In wezen weegt moord door schuldig verzuim zwaarder dan doodslag omdat bij doodslag niet gehandeld wordt met voorbedachten rade. Bij schuldig verzuim is per definitie sprake van voorbedachten rade.

Genocide of volkerenmoord is erger nog dan moord omdat het daar gaat om een moord op een gans volk, het gaat om massamoord, het gaat om het doden van vele mensen met voorbedachten rade.

Maar wat dan gezegd van moord door schuldig verzuim op een gans volk? En wat gezegd van een steeds opnieuw herhaalde moord door schuldig verzuim op een hele massa mensen — een volkerenmoord door schuldig verzuim die zich maar blijft herhalen? En hoe bestaat het dat zulks kan en dat het ongestraft gebeuren kan? Of is de volstrekte straffeloosheid waarvan hier sprake dan misschien de ultieme stimulus die de moord transformeert tot een soort van perpetuum mobile?

De wet omtrent het schuldig verzuim maakt van een moreel gebod dat ons door ons geweten wordt ingegeven, een burgerplicht, wat wil zeggen dat schuldig verzuim een misdaad is. Gaat het om schuldig verzuim met de dood van velen tot gevolg, bovendien herhaaldelijk begaan gedurende vele jaren, dan is er zonder twijfel sprake van massamoord — met voorbedachten rade uiteraard — én kennelijk met volledige afwezigheid van schuldbesef.

Die laatste toevoeging nu, wijst op het totaal ontbreken van medeleven met de slachtoffers, het onvermogen als het ware tot ook maar enige vorm van empathie: zij verraadt niets minder dan psychopathie.

Dat de genoemde misdaad — de moordende waanzin — niet alleen mogelijk is maar bovendien feitelijk, actueel en ook nog eens de regel in plaats van de uitzondering, om niet te zeggen schering en inslag, in onze eigen wereld vandaag, spreekt vanzelf uit alle feiten aangaande de houding van de Europeanen jegens de vluchtelingen uit het Oosten.

De hele zaak wordt nog driester, in acht genomen het feit dat na de Tweede Wereldoorlog alle zich beschaafd achtende landen ter wereld — de zogenaamde Verenigde Naties — overeengekomen zijn om bij een herhaling van een oorlogskatastrofe zoals die zich voordeed ten tijde van het nazisme, de vluchtelingen op te vangen.

Vraagt men zich nu af hoe die massamoord dan mogelijk is, dan belandt men uiteraard bij het gegeven van het banditisme, wat wil zeggen de bendevorming of het handelen in groep, in casu: het plegen van misdaden — moorden, massamoorden — in groep. Het plegen van een misdaad wordt immers 'vergemakkelijkt' door een aantal factoren, waaronder de gedeelde schuld: in de massa blijken personen afwezig, zij maken plaats voor onmensen. Daarnaast is er nog de factor van de afstand (in ruimte en in tijd) tussen dader en slachtoffer: naarmate die afstand toeneemt, gaat het slachtoffer als het ware depersonaliseren of er veeleer uitzien als een ding dan als een persoon. Ook de demonisering van het slachtoffer en het onterecht afschilderen van het slachtoffer als een dader — het slachtoffer wordt bijvoorbeeld beschouwd als levensbedreigend voor de dader — blijkt moord 'toegankelijker' te maken.

Op de koop toe krijgt hier de massamoord een legitiem karakter — om niet te zeggen dat moord zich weet te verheffen tot een wettelijke plicht — zo huiveringwekkend werd onze eigen hedendaagse geschiedenis. De democratie laat immers toe dat een misdadige massa — het gros der Europeanen — politici aan de macht brengt die zich ertoe lenen om in ruil voor politieke macht, de criminele wil van een gewetenloze, psychopatische meerderheid door te voeren.

En zo verschilt de EU in helemaal niets meer van het nazi-Duitsland van Adolf Hitler dat zes miljoen mensen in de gaskamers ombracht. Van dezelfde orde van grootte dreigt het huidige aantal slachtoffers te worden onder de vluchtelingen die men opnieuw eensgezind laat stikken.

(J.B., 3 juni 2016)

           De terugkeer van de slavernij: http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1634899  

Een beetje redelijkheid?

Een Duitse komiek heeft de Turkse premier beledigd en deze laatste spant een rechtszaak aan tegen zijn boosdoener, die zich echter beroept op de vrijheid van meningsuiting. De Duitse premier vindt dat hier sprake is van belediging van een bevriend staatshoofd en derhalve vindt zij Erdogans reactie terecht. Maar vanwege rechts en extreem rechts klinkt het dat Erdogan een despoot is en als dit niet meer mag gezegd worden, is het afgelopen met onze democratie en met onze vrijheid. De Antwerpse burgemeester en N-VA-voorzitter Bart De Wever vreest bovendien dat Turkije misbruik maakt van de macht die het land van Europa kreeg in het kader van de vluchtelingencrisis...

Het stukje getiteld Het boontje van loontje verscheen intussen bijna twee jaar geleden als antwoord op een klacht van ene Luckas Van Der Taelen over niet-geïntegreerde vreemdelingen in Vorst die naar zijn eigen zeggen zijn dochter uitschelden op straat en die hem aldaar beschouwen als een indringer op hun privéterrein en de recente klacht van N-VA-kopstuk en minister van binnenlandse zaken Jan Jambon, namelijk dat de helft van de allochtonen als reactie op de aanslagen van 22 maart 2016 dansten, kan eender beantwoord worden: politici blijken de eigen geschiedenis helemaal niet meer te kennen.

Van Der Taelen, De Wever, Jambon en met hen alle rechtse en extreem-rechtse politici wensen dat wij aan de allochtonen onze normen en waarden zouden opleggen maar — het weze herhaald — de vraag luidt dan wat zij nu precies op het oog hebben: bedoelen zij onze werkelijke normen en waarden ofwel de voorgewende? Want inzake onze werkelijke normen en waarden doet alvast de geschiedenis er geen doekjes om, tenminste als men zijn licht gaat opsteken bij de echte geschiedschrijvers. Of weten deze politici dan niet hoe wij, Europeanen, aan de vreemdelingen onze normen en waarden reeds metterdaad diets hebben gemaakt in het gastarbeiderstijdperk dat zij toch zelf nog hebben beleefd? Is de bestseller Ganz Unten (in het Nederlands verschenen onder de titel Ik, Ali) uit 1985 van de allereerste undercover-journalist Günther Wallraff dan aan hun neus voorbijgegaan? Het boek zou voor minder een bestseller wezen, want elkeen weet dat het niet niks was wat Wallraff aan het licht bracht: onze feitelijke normen en waarden. Iedereen weet intussen wel wat de zogenaamde dubbele moraal betekent maar het behoort uiteraard ook tot de essentie van die 'moraal' om niet uit de biecht te klappen en al liegende het been stokstijf te houden. In de dubbele moraal wordt gezworen bij hoogstaande principes... terwijl het eerste feitelijke principe de meineed is. Het Victoriaanse tijdperk geldt als het schoolvoorbeeld voor deze feesten van de hypocrisie, ons evenmin onbekend van (bij uitstek strenge) godsdiensten, van totalitaire politieke regimes en uiteraard van de eindeloze rij financiële schandalen waarin onze 'leiders' zelf betrokken zijn.

Voor wie het nog mochten hebben gemist: de moedige Duitse journalist Günter Wallraff (°1942) werkte (voor Bild) vermomd als Turkse gastarbeider en tekende de feitelijk gehanteerde normen en waarden van onze voorgewend christelijke samenleving op, meer bepaald: de mensonwaardige behandeling en werkomstandigheden van gastarbeiders in de industrie.

De zaak is uiteraard deze: wie gelooft te mogen verwachten van de kinderen en de kleinkinderen van de door Wallraff beschreven hier uitgebuite gastarbeiders dat zij onze dubbele moraal kunnen appreciëren, is ofwel niet goed snik, ofwel is hij een struisvogel, ofwel kent hij de geschiedenis niet. Overigens is het trieste feit dat men er van overheidswege kennelijk niet meer in slaagt om overal te lande de orde te handhaven, een rechtstreeks gevolg van dezelfde hypocrisie en meer bepaald een gevolg van algemene onbekwaamheid welke uiteraard de nasleep is van een wijd verbreid nepotisme van politiek despotisme, uitgerekend hetgeen men Turkije nu wil aansmeren.

Of is het eerder zo dat Europa het feit niet kan verteren dat het arme gastarbeidersland Turkije aan enkele miljoenen vluchtelingen asiel verleent, terwijl het rijke Europa de sukkelaars achter de prikkeldraad van nieuwe concentratiekampen steekt, alle afspraken over asielrecht uit de na-oorlogse mensenrechtenconventie aan de laars lappend? En waarheen met die miljoenen vluchtelingen indien ook Turkije een prikkeldraaddemocratie was geweest? 

(Jan Bauwens, 16 april 2016)

22 maart 2016: Jeder für sich und Gott gegen alle

De orde in een samenleving wordt gehandhaafd door wetten die hun kracht halen uit het bestaan van sancties. Maar het is duidelijk dat daar waar de straffen geen afschrikkingseffect hebben, ook de wetten geen kracht kunnen hebben. Dat straffen niet afschrikken kan gelegen zijn aan twee factoren: aan de straffen zelf, die bijvoorbeeld te zwak zijn, en aan diegenen op wie ze van toepassing zijn en die, bijvoorbeeld vanuit de een of andere perversie, de straf veeleer als een beloning ervaren. Dat laatste blijkt vaker het geval waar religieuze overtuigingen in het geding zijn omdat god daar als machtiger ervaren wordt dan elke wereldse koning: de macht van een wereldse koning beperkt zich tot het tijdelijke terwijl de goddelijke macht de eeuwigheid betreft. Dat mensen zich bereid tonen om voor hun geloof te leven en desnoods ook te sterven, is één zaak, die wij kennen als het martelaarschap. Maar dat sommigen bereid zijn om voor hun geloof ook anderen te vermoorden, is nog een andere zaak, in feite volstrekt van het martelaarschap onderscheiden. Dit laatste geval doet zich vooral voor in politieke dictaturen waar getrouwen van een regering die zich boven de wet verheft, zich bereid tonen tot moord in strijd met de goddelijke wet: daarvoor worden zij dan beloond met een promotie welke zich vertaalt als politieke macht. In de literatuur kent men dit verschijnsel in de geschiedenissen van wie hun ziel verkopen in ruil voor wereldse macht en de Faustlegende is daarvan misschien wel het bekendste voorbeeld. Reeds Jezus Christus werd door de duivel meegenomen op een hoge berg en daar verzocht om voor hem te knielen in ruil voor de wereld aan zijn voeten. In de ideologie van een welbepaalde fundamentalistische islam wordt men geconfronteerd met een wat bedrieglijke variante op dat thema: moord wordt daar beloond met de eeuwige gelukzaligheid van een welomschreven paradijs (dat alvast in de christelijke interpretatie een sexistisch paradijs van ontucht is, een paradijs voor de man, waarbij de vrouw herleid werd tot een lustobject). Als een samenleving moord verbiedt en zij die in extremis met de doodstraf sanctioneert, terwijl de dood van mensen die het genoemde fundamentalisme aanhangen, eenmaal gekoppeld aan een specifieke moord, beloond wordt met de eeuwige gelukzaligheid, dan staat de samenleving voor een probleem: de sanctie die zij voorziet, werkt niet voor de genoemde fundamentalisten en derhalve zal men hen op generlei wijze kunnen aansporen tot het naleven van de wet. En waar de wet in het teken staat van de veiligheid van de burgers, bestaat derhalve geen andere oplossing voor dit probleem dan voor de beschreven groep van 'gelovigen' de toegang tot de (internationale!) samenleving onmogelijk te maken. Andermaal: daar zij de dood niet vrezen en dus ook niet de straffen, zullen zij de wet niet naleven die de orde handhaaft en kunnen zij de samenleving in chaos storten.

De gehoorzaamheid aan goddelijke wetten kan wereldse wetten ontkrachten waar de wereldse wetten moord gebieden, en dat is een zaak die de vrede dient. Maar waar goddelijke wetten de wereldse ontkrachten waar deze laatste moord verbieden, hebben wij te maken met een god die elke samenleving en derhalve ook de mens als zodanig tegenstaat. Alleen de onmens kan in deze god geloven.

(J.B., 23 maart 2016)

Ongelijkheid en rechtvaardigheid

Individuele levende wezens kunnen natuurlijkerwijze van hun voorouders eigenschappen overerven zoals vormen van intelligentie en allerlei gebrekkigheden. Men zegt soms dat de natuur onrechtvaardig is omdat het recht in wezen stoelt op iets geheel onnatuurlijks, want dat is het geloof in de gelijkheid. Het heeft er alle schijn van dat niemand zou morren indien iedereen 'gelijk' geboren werd, terwijl de natuur streeft naar de maximalisatie van de diversiteit. Niemand vraagt erom geboren te worden in een vluchtelingenkamp of als doofstomme en niemand verdient dat ook totdat het tegendeel bewezen is. Ongelijkheid is een natuurlijk gegeven en zo ook is onrecht dat, maar de zaak is dat de natuur niet om rechtvaardigheid maalt. Onrecht stuit ons tegen de borst omdat wij in ons maatschappelijke handelen oordelen in termen van verdienste. Wie hard werken, verdienen beter dan wie luieren, en wij overtuigen ons van de juistheid van deze stelregel omdat wij ervan uitgaan dat de maatschappij rechtvaardig dient te zijn – wij hebben dan namelijk het gevoel ons eigen lot mee te kunnen bepalen. De maatschappelijke gelijkheid hoort de natuurlijke ongelijkheid of het recht van de sterkste in zekere zin te compenseren. Het natuurlijke wordt aan het maatschappelijke of dus aan het menselijke onderworpen als in een revanche omdat de mens het natuurlijke al te vaak noodgedwongen moet gehoorzamen. Het is al erg genoeg dat wij ongelijk geboren worden, zo lijkt men te redeneren: laten we ons derhalve vrijwillig onderwerpen aan zelfgemaakte wetten die het recht van de sterkste aan banden leggen!

Het maken van een buiging met het doel een anders geheel onmogelijke sprong te kunnen maken, is een vaker geziene tactiek van levende wezens: wij buigen voor wetten die er uit zichzelf helemaal niet zijn maar wij buigen alsnog omdat onze gehoorzaamheid aan die zelf gefabriceerde wetten ons uiteindelijk vrijer maakt.

Dat de ene een ziekte erft en een andere gezondheid en kracht, komt ons voor als onrechtvaardig maar, ook al pogen wij dit in onze samenleving te overstijgen, toch bootsen wij dat onrecht na, bijvoorbeeld met het erfrecht: men erft van zijn voorouders niet alleen gezondheid, intelligentie en allerlei kwalen maar ook rijkdom, bezittingen en geld. Meer zelfs: niet alleen het individu erft van zijn ouders, ook de burger erft de rijkdom of de schulden van zijn land. Met de erfenisrechten bootsen wij de natuurwetten na ofschoon wij die onrechtvaardig achten, zodat er gegronde redenen zijn om de oprechtheid van ons streven naar rechtvaardigheid in twijfel te trekken. Als wij het al onrechtvaardig vinden dat de ene kwalen erft en de andere snuggerheid en kracht, waarom dulden wij dan dat wij op de koop toe de rijkdom of de schulden van onze voorouders erven? Nog absurder is het dat wij een wereldeconomie scheppen waarin wij zelfs de schulden erven van de natie waartoe wij geheel buiten onze wil en wens behoren.

Maar aan de basis hiervan ligt zonder twijfel het privaatrecht of het recht op bezit – beter gezegd: het maatschappelijke recht om wat men eenmaal bezit, ook te mogen behouden. Bezit ik vandaag een huis, dan is dat een verworvenheid: het zal ook morgen nog het mijne zijn. En wordt het niet al duidelijk dat de afschaffing van het erfrecht, ook de afschaffing van het privaatbezit vooronderstelt? En dat men dan ook de regel moet laten varen dat wie hard werken, meer verdienen dan wie luieren? De gelijkheid die wij allen zo graag zeggen te willen, blijkt alvast helemaal geen natuurlijk gegeven: er zijn mensen die sterk zijn en hard werken terwijl anderen ziekelijk en vermoeid de hele dag in bed doorbrengen; er zijn sterken en zwakken; er zijn mensen die rijkdom verwerven en er zijn er die schulden opstapelen en dat verschil is er van nature en het kan alleen maar toenemen. Ons verzet hiertegen heeft een schijn van rechtvaardigheid maar die wordt pas geloofwaardig waar ze ook consequent is en niet langer duldt dat rijkdommen en schulden erfelijk zijn. Het gemeenschappelijke bezit of de afschaffing van het privaatbezit alsook het internationalisme of de afschaffing van de naties worden in dit licht reële alternatieven voor het huidige bestel. Omdat er nog veel water door de zee zal vloeien vooraleer het ook zover is, moet men zich tevreden stellen met een haalbare tussenoplossing en zit die niet de herhaaldelijke kwijtschelding van de schulden en in de voortdurende herverdeling van de rijkdom? En in dat licht is de negatieve rente, welke immers paal en perk stelt aan het zogenoemde Mattheüseffect, misschien wel een stap in de goede richting. Het is hoe dan ook stilaan achterhaald om te blijven belijden dat het hebben van bezit recht geeft op nog meer bezit terwijl het hebben van schulden aanleiding moet geven tot het maken van nog meer schulden.

(J.B., 13 maart 2016)

Europa wordt zijn eigen concentratiekamp

De oorlogen in Syrië (maar ook deze in Irak, in Libië en in andere streken in het Midden-Oosten en in Afrika) hebben sinds enkele jaren een enorme vluchtelingenstroom richting Europa op gang gebracht. Veruit de grootste vluchtroute loopt via Turkije, dat nu aan 2,6 miljoen asielzoekers onderdak geeft: velen zitten er in kampen maar nog meer vluchtelingen verblijven in de Turkse steden. Turkije kan de toestroom niet meer aan en heeft een hek gebouwd aan de grens met Syrië waar de ongelukkigen alsnog blijven binnenstromen. Eenmaal in Turkije, proberen zij de Egeïsche Zee over te steken naar Griekenland, via de Griekse eilanden. Ook in Europa werden al hekken gebouwd en zo blijven ontelbaren steken in Turkije en in Griekenland. Onder de druk van een groeiende massa extreem-rechtse kiezers werden ook in Europa hekken opgesteld en de E.U. smeekt transitland Turkije om de vluchtelingen niet naar Griekenland te laten oversteken maar hen 'voorlopig' in Turkije in kampen onder te brengen. Uiteraard biedt Turkije Europa het kostenplaatje aan, naast nog een aantal eisen waaronder de toetreding tot de Europese Unie. Hierover wordt onderhandeld op enkele Europese tops in maart 2016 waar Turkije wordt vertegenwoordigd door premier Agmet Davutoğlu.

Deze 57-jarige professor en diplomaat adviseert Erdoğan sinds 2003, was van 2009 tot 2014 minister van buitenlandse zaken en is sinds anderhalf jaar premier en leider van de AKP. Onder zijn premierschap groeide het conflict met de Koerdische PKK waarvan hij de stellingen liet bombarderen samen met die van ISIS, nadat aan Turkije door de V.S. een laks optreden tegen (en volgens sommigen zelfs steun aan) die terreurgroep werd verweten. Davutoğlu staat afwijzend tegenover de Gülen-beweging, een groep genoemd naar de progressieve prediker Fethullah Gülen (momenteel in vrijwillige ballingschap in de V.S.) die in het spoor van de geniale Koerdische sunni-moslimtheoloog Said Nursî (1877-1960), de moderne wetenschap en de logica hoog in het vaandel voert en de interreligieuze dialoog nastreeft. Bovendien wordt Davutoğlu verweten de politieke corruptie niet te bestrijden en Turkije in de richting van een politiestaat te voeren. Hij wordt een Neo-Ottomanist en een Pan-Islamist genoemd daar hij zich afkeert van de moderne seculiere Turkse republiek, maar hij antwoordt enkel de zogenaamde 'Pax Ottomana' na te streven – de stabiliteit en de vrede van het Ottomaanse Rijk van weleer. Ook wordt hem sympathie voor het Moslim Broederschap verweten. Ondank het feit dat de AKP recent nog de grootste krant van het land muilkorfde, trekt Davutoğlu de pro-westerse kaart en wil hij voor NAVO-lidstaat Turkije het lidmaatschap van de E.U. Zijn buitenlandse politiek zoekt veiligheid, dialoog, economische samenwerking en culturele harmonie door wederzijds respect en lijkt zo in feite 'multi-cultureel' of dus het tegendeel van wat men hem aanrekent. Wat betreft de Armeense kwestie – struikelblok inzake het E.U.-lidmaatschap – erkent hij wel het inhumane van de Armeense deportaties uit 1915 maar niet de genocide. Al bij al kan niemand nu nog ontkennen dat aldus met mensen in nood wordt gemarchandeerd en in deze aanlooptijd naar Pasen, herhaalt zich voor de zoveelste keer de tragedie van de godmens van 2000 jaar geleden.

Europa is niet het enige continent dat kampt met asielzoekers want het probleem is niets anders dan een van de vele gevolgen van een onrecht dat bekend staat als de welvaartskloof tussen het rijke Noorden en het arme Zuiden. Onlangs nog ging de paus naar de Mexicaanse grensstad Ciudad Juárez bidden voor de talloze omgekomen migranten die van daar uit de Verenigde Staten trachtten binnen te komen. In werkelijkheid wordt de illegale immigratie oogluikend toegestaan omdat aldus illegale en dus spotgoedkope arbeidskrachten (momenteel 11 miljoen!) de VS binnenkomen: in feite is dat instandhouding van de slavernij.

Deze vorm van slavernij bestaat uiteraard ook in Europa, getuige een wetsvoorstel uit 2009 om werkgevers te beboeten die illegalen aanwerven, (2) maar sommige politici geven zelfs openlijk toe dat bijvoorbeeld de prijzen van groenten in onze supermarkten de pan zouden uitrijzen indien wij het zonder illegale werkkrachten zouden moeten doen – een 'argument' dat de vloer aanveegt met de mensenrechten én met het recht als zodanig. Kennelijk proberen een aantal van onze politici te verdoezelen dat de zogenaamde 'wederdienst' die zij zouden willen opleggen aan vluchtelingen in ruil voor het onderdak (waar deze recht op hebben!), eenzelfde vorm van afpersing is als de chantage die de slavernij in stand houdt. Bovendien kunnen de sancties tegen werkgevers die illegalen tewerkstellen, die vorm van slavernij nog schrijnender maken want om sancties te ontlopen, zal men de slavernij nog meer proberen te verbergen.

Volgens Celien Moors van MO* waren er in 2014 wereldwijd al zo'n 51,2 miljoen vluchtelingen – de helft van hen zijn kinderen. De statistieken laten zien dat de beloften inzake een verhoopte terugkeer weinig geloofwaardig zijn aangezien steeds minder mensen kunnen terugkeren naar huis en dat wil zeggen momenteel minder dan één percent jaarlijks. Opmerkelijk is ook dat arme ontwikkelingslanden meer dan 80 pct. van de vluchtelingen opvangen terwijl minder dan 20 pct. van hen in rijke ontwikkelde regio's onderdak vinden. (1) De plaatsing van hekken rond Europa wordt nu al in de hele wereld beschouwd als de meest laffe en schandalige politieke handeling in de hedendaagse wereldgeschiedenis waarmee Europa schaamteloos het volstrekt hypocriete van haar zogenaamde beschaving te kijk stelt. Een groeiend aantal Europese burgers raakt gefrustreerd daar zij zich van deze onmenselijkheid willen distantiëren terwijl de democratie eist dat zij zich neerleggen bij de wil van een egoïstische meerderheid.

En zo zijn wij reeds beland in het tijdperk van de Europese hel: steeds meer Europeanen willen wég uit dit verdoemde continent, maar kúnnen het niet meer vanwege die hekken, die wij hoe dan ook met ons meedragen, waar wij ook heen vluchten...

(J.B., 10 maart 2016)

Verwijzingen:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ahmet_Davuto%C4%9Flu#Armenia

https://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%BClen_movement

https://en.wikipedia.org/wiki/Fethullah_G%C3%BClen

https://en.wikipedia.org/wiki/Said_Nurs%C3%AE

https://en.wikipedia.org/wiki/Neo-Ottomanism

https://en.wikipedia.org/wiki/Pax_Ottomana

(1) http://www.mo.be/nieuws/50-miljoen-vluchtelingen-kaart-gebracht-1  

https://nl.wikipedia.org/wiki/Grens_tussen_Mexico_en_de_Verenigde_Staten

(2) http://www.europa-nu.nl/id/vi0riorwszre/illegale_werknemers_van_buiten_de_eu

"Jedem das Seine"

"Bemint elkander", "Draagt elkanders lasten" of "Draag zorg voor elkaar" – zo luidt het devies van de christelijke beschaving welke het Westen grondvest.

Nu is het vrijwel onmogelijk om op een meer accurate wijze de tegenpool van dit christelijke motto te verwoorden dan met de slagzin "Jedem das Seine" – "Elk het zijne".

Ofschoon die uitdrukking reeds in de Oudheid gangbaar was, kreeg zij de bittere betekenis van "Elk krijgt wat hij verdient" sinds zij als motto prijkt boven de hoofdingang van het concentratiekamp van Buchenwald. Door de Nazi's gebouwd in 1934-'37, herbergde dit kamp dwangarbeiders uit Europa en uit de Sovjet-Unie: joden, Polen, geesteszieken, anders-validen, religieuze en politieke gevangenen, Roma zigeuners, Sinti, Vrijmetselaars, Jehova's Getuigen, criminelen, homo's en krijgsgevangenen, van wie er, alleen in Buchenwald, naar schatting 56.545 omkwamen.

Onwillekeurig weerklinkt de vloek van "Jedem das Seine" waar de hedendaagse vertegenwoordigers van de onmens, de bange en zelfzuchtige menigte opruien tegen de vluchtelingen die dezer dagen in het Westen om bescherming bedelen tegen een regime dat nog driester tewerk gaat dan toentertijd de Nazi's deden: Duitsland voor de Duitsers, Frankrijk voor de Fransen, Nederland voor de Nederlanders, Vlaanderen voor de Vlamingen of dus "Elk het zijne" – die lelijke slogan die herinnert aan de plantrekkerij van de Oud-Testamentische broedermoordenaar Kaïn: "Ben ik soms mijn broeders hoeder?"

Verder afdwalen van het christendom is quasi onmogelijk maar, paradoxaal genoeg, profileren de rechts-extremisten die met een bevreemdende harteloosheid het ganse continent te schande maken, zichzelf als de beschermers van de christelijke waarden!

Waartoe dit uiteindelijk zal leiden, weten we: tot de persoonlijke adviseurs van de door het Vlaams belang op de handen gedragen Geert Wilders, behoort de held van massamoordenaar Anders Breivik en in onze Vlaamse regering zetelen ministers en parlementairen die hulde brengen aan oud-gedienden bij de Vlaamse vleugel van de Gestapo die toentertijd miljoenen mensen oppakte om hen in concentratiekampen op te sluiten, waar hun een gruwelijke dood wachtte.

Zes miljoen mensen vonden de dood in concentratiekampen: zij werden veroordeeld en afgeslacht omdat zij niet behoorden tot de uitverkorenen, omdat zij de uitverkorenen voor de voeten liepen, omdat zij als minderwaardig werden bestempeld, omdat zij de economie van het land zouden onderuithalen of omdat zij volgens de zieke ideologie van hun moordenaars niet beter verdienden. Zij hadden nu eenmaal geen blonde haren en blauwe ogen, hun moedertaal was niet het Duits, ze hadden een zichtbaar gebrek of hun religieuze of ideologische sympathieën werden niet gedeeld door de heersers van dat ogenblik.

Miljoenen anderen ontsnapten aan de gaskamers en aan de werkkampen door het land uit te vluchten. Medelijdende burgers gaven aan deze vluchtelingen onderdak, ook al riskeerden ze zo hun eigen leven, en na de oorlog verbonden de Verenigde Naties zich ertoe om in het vervolg aan alle politieke vluchtelingen asiel te verlenen totdat de dictator voor wie zij have en goed moesten achterlaten, in de pan gehakt was.

Maar geloof het of niet: toen de jongste vluchtelingenstroom op gang kwam, bleek het Westen geregeerd te worden door politici die over die overeenkomsten, ingeschreven in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, nog nooit hadden gehoord. Velen van hen konden de twee wereldoorlogen niet onderling onderscheiden. Sommigen kenden deze histories enkel van populaire televisiefilms. Door het volk verkozenen ontkenden prompt het bestaan van de concentratiekampen: kennelijk waren zij ervan overtuigd dat zij de geschiedenis niet horen te kennen en dat ook de waarheid een resultante van verkiezingen is. Zoals een volkstribunaal in de rechtszaal beslist over de schuld van de beschuldigde, zo beslist de kiezer erover wat gebeurd is en wat niet. Vindt de meerderheid dat concentratiekampen niet hebben bestaan, dan horen zij uit de geschiedenisboeken te verdwijnen. Vindt een meerderheid dat Hitler's zieke ideologie verspreid mag worden, dan kan Mein Kampf naar hartelust worden herdrukt.

Opnieuw bevinden zich, verspreid over gans Europa, miljoenen vluchtelingen in concentratiekampen. Mannen, vrouwen en kinderen leven er in erbarmelijke omstandigheden, zij lijden honger en kou en worden ziek. Zij zijn op de vlucht voor een regime van terreur dat in de ganse geschiedenis zijn gelijke niet heeft gekend. Zoals alle vluchtelingen weten zij niet waarheen, zij weten alleen waarvoor zij wéglopen, en toch doen de rijke westerlingen alsof het gaat om soldaten die welbewust het Westen onder de voet komen lopen. Hoe doortrapt moet men niet zijn om zo te oordelen over mensen in erbarmelijke toestanden die wellicht straks iedereen zal delen?

(J.B., 6 maart 2016)

Vrijheid van meningsuiting en immoraliteit

Wat is het verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? Want woorden zijn niet zomaar klanken en krabbels zoals bepaalde libertijnen ons willen laten geloven: woorden kunnen wapens zijn. Een bevel aan een gehoorzame kan exact dezelfde uitwerking hebben als het overhalen van de trekker van een geladen geweer. En heeft men het over ideologieën die ten strijde roepen, dan worden woorden bommen.

Het vandaag zo vaak gehoorde onderscheid tussen meer en minder humane vormen van terechtstelling, verkapt niet alleen de ernst van de misdaad maar tevens de gevaarlijke leugen dat er zoiets als 'menselijke moord' zou kunnen bestaan. De injectienaald maakt de doodslag minder bloederig en misschien ook minder pijnlijk – en dit uiteraard vooreerst voor beul en publiek – maar geheel onafhankelijk van het moordwapen handhaaft zich het beoogde resultaat.

Het moordwapen kan zelfs volstrekt afwezig zijn en de dader of de daders buiten schot, zoals in het geval van onze dagelijkse dertigduizend hongerdoden. Hetzelfde geldt voor de spoorloze moorden van het spirituele soort, verkapt als suïcide: erkenning wordt uitbundig geëtaleerd, miskenning daarentegen doodt doeltreffend door het achterwege laten van handelingen waar deze levensnoodzakelijk zijn, en dat geschiedt uiteraard altijd zonder getuigen.

De moordpartijen van het laatst genoemde kaliber voltrekken zich derhalve op een immaterieel slagveld waarop ons pas een blik wordt gegund als dit de heersende politiek in de kaarten speelt, wat wil zeggen dat het vrijwel voor eeuwig en drie dagen aan het oog van de massa onttrokken blijft. Het volk wordt immers gewend gemaakt aan opgelegde – door sancties bekrachtigde – wetten en normen waarvan het, ingevolge het stilzwijgen dat onafwendbaar voortspruit uit repressie, op de koop toe gaat geloven dat de navenante plichten en verbodsbepalingen uit het eigen persoonlijke geweten voortkomen, algemeen menselijk zijn, vanzelfsprekend en zelfs natuurlijk. De media zorgen er wel voor dat quasi elkeen 'weldenkend' wordt en zo onderscheidt men de musts correct en zelfs angstvallig van de not dones. Een receptiementaliteit perverteert onze zielen. Wat in is, welke toon men dient aan te slaan, wie respect verdienen en wie men negeren moet: men komt het te weten als men de sleutels koopt voor het decoderen van de tekens die de weg wijzen. Men dient te betalen om erbij te kunnen blijven horen, om mee te kunnen blijven praten, om niet uit de boot te moeten vallen. Zij die onze levensmiddelen in beslag namen, heffen een tol en wie weigeren te betalen omdat zij oordelen dat het leven van iedereen is, krijgen het stempel illegaal, waarna hen de toegang tot voedsel, drank, kledij en onderdak wordt ontzegd.

En zo bestaat het dat anno 2016 in de veelbelovende beschaving van de EU met zijn luidruchtige universele mensenrechtenverklaringen, niet alleen een oorlog woedt met in zijn zog miljoenen vluchtelingen: het ongelooflijke is dat voor die vluchtelingen, aangespoeld op het continent der rijken, prikkeldraad wordt opgetrokken en concentratiekampen worden opgericht met daarin, in de prille winter van dit reeds verdoemde jaar, doodgevroren kinderen. Alle nog weerbare mannen die ternauwernood ontsnapten aan de gruwelen van de verdrinkingsdood welke menigeen van hun medereizigers te beurt viel, worden met ijzeren staven de schedels ingeslagen door neonazi's die in trance scanderen: "Wir sind das Volk!", "Vreemdelingen buiten!", Bommen op Syrië!" Ofwel, bij monde van sir David Attenborough: "Let them starve!" (°)

Het volstrekt hallucinante van de hedendaagse werkelijkheid deed ons afdwalen van het thema maar hier is het terug: is het aanzetten tot moord dan niet even erg als moord? Zijn woorden zomaar krabbels of kunnen zij ook dodelijke wapens zijn? Bestaat er inderdaad zoiets als een volstrekt onstoffelijk slagveld waar perfecte misdaden zich voltrekken, waar moordwapens geheel ontastbaar zijn en moordenaars voor immer spoorloos? Een strijdperk dat bovendien meer slachtoffers maakt dan alle oorlogen samen doen?

Woorden gesproken door mensen met macht maar zonder zin voor verantwoordelijkheid, kunnen bijzonder vernietigend zijn. Wij weten dat goden niet zomaar tot mensen spreken en schrijven doen zij ook al niet. De verantwoordelijkheid van mensen die beweren in naam van een godheid te spreken, is dan ook bijzonder groot. Wij zijn groepswezens, wij vormen complexe maatschappijen en elkeen heeft zijn specialisme zodat wij ons wel op anderen móeten verlaten, wat betekent dat wij onmogelijk kunnen bestaan zonder vertrouwen of geloof. Maar die enorme kracht blijkt tegelijk een achilleshiel. Het mag duidelijk wezen dat geen straf groot genoeg kan zijn voor wie dit bijzondere vertrouwen misbruiken. Wie pretenderen te spreken in de naam van een godheid, moeten zich hiervan heel goed bewust zijn.

Nu bestaan er mensen die beweren te spreken in de naam van God, zowel vandaag als in het verleden. Er zijn zelfs mensen die zich als de godheid zelf hebben voorgesteld. Wij kunnen niet met zekerheid zeggen dat zij allen liegen, maar dat zij niet allemáál de waarheid kunnen spreken, is een conclusie die ook elk weldenkend mens wel verplicht is te trekken op grond van het simpele gegeven dat zelfverklaarde profeten elkaar wel vaker tegenspreken. Religieuze leiders dragen niet alleen een verpletterende verantwoordelijkheid: zij zijn, op zijn zachtst uitgedrukt, sowieso verdacht.

Miljarden mensen krijgen het katholieke geloof met de paplepel toegediend door de zusters in de kleuterschool: reeds de allerkleinsten leren de mythologieën kennen van het Oude en het Nieuwe Testament, de vroomheid van de heiligen, de gebeden, de prenten, de beelden en de goede daden. Er blijkt een gemachtigde paus en een hele clerus te bestaan die optreden als bewaarders van het geloof, dat zo belangrijk schijnt voor ons voortbestaan in de eeuwigheid. Het zou volstaan om gedwee de tien geboden te volgen maar het ganse opzet van de religie kan danig intrigeren dat men algauw hunkert naar wat eigenlijk alle begrip te boven gaat. De katholieke theologie, met stukjes en beetjes bijgebracht in godsdienstlessen gegeven door de plaatsvervangers van de zoon van God zelf, heeft dan ook ontelbaren mateloos geboeid. Zoals wij het alvast allemaal geloofden te begrijpen, zijn wij gevallen wezens naar het voorbeeld van de duivel. Anders dan de duivel, die hiervoor gestraft werd met de eeuwige verdoemenis, beperkt onze straf zich tot dit leven waarin wij gelukkig tot inkeer kunnen komen, wat dan inhoudt dat wij de zoon van God als onze verlosser moeten erkennen. In het christendom immers wordt het heidendom omgekeerd: de mens moet niet langer zijn eerstgeboren zoon offeren aan God – God zelf offert zijn zoon aan de mensheid. Met zijn lijden en dood koopt Hij ons vrij. Bekeerlingen krijgen vergeving en keren na de dood terug naar het paradijs. En is dat niet een wens die elkeen koestert in het diepste van zijn hart?

Velen blijken zich weliswaar te storen aan de niet altijd goede voorbeelden van wie zich profileren als vertegenwoordigers van de christelijke ethiek en zij verliezen hun geloof. Anderen zitten die menselijke fouten allerminst dwars: als de leer maar volmaakt is en het zo verlangde inzicht dat zij belooft te verschaffen. En waar het inzicht achterwege blijft, wijt men dit euvel niet aan de leer doch aan de eigen gebrekkige kennis en zo besluit men om niet met lezen en studeren op te houden totdat het verhoopte inzicht wordt bereikt en quasi alles moet daarvoor wijken.

Het resultaat van die studie schenkt bij wijlen een grote bevrediging maar vaak is het een vrede van korte duur: er rijzen vragen, de theorie blijkt onaf, er duiken innerlijke tegenspraken op en er lonkt een levenspraktijk die overhelt naar mystiek. In zijn jeugd kan men in een relatief korte tijdspanne veel uitproberen en ervaren en omdat men dat alles voor de eerste keer doet, laat men zich er ook makkelijk door begoochelen. Het leven lijkt geduldig als men jong is, maar de jaren vliegen en eenmaal zijn gevorderde leeftijd een mens bewust maakt van zijn eindigheid, gaat de tijd dringen en beseft men ineens dat het antwoord op die ene grote vraag waarvoor men bijna alles heeft uitgesteld, nooit komen zal. Het vreemde is dan wel dat men het zoeken niet opgeeft, integendeel: waar de theorie steken laat vallen, probeert men die eigenhandig op te rapen; men tracht hiaten weg te werken en men fabriceert prompt een verhoopt verbeterde versie van de manke theologie.

Uiteraard kan dit zelfbedrog niet heel lang duren en men vraagt zich af of men niet reeds in zijn jeugd op een zijspoor is beland. Hebben diegenen die bij hoog en bij laag staande hielden dat zij spraken in de naam van de godheid, ons dan voor de gek gehouden? Hebben zij ons, toen wij nog weerloze kinderen waren en wij vol vertrouwen openstonden voor wat onze ouders en onze meesters leerden, dan leugens verteld? En als dat het geval is: hebben zij dat bewust gedaan of is het eigen aan de mens dat hij aldus zichzelf als soort om de tuin leidt? Andermaal: de logica gebiedt ons om aan te nemen dat dit vaker gebeurt daar velen zich uitgeven voor goden of profeten terwijl zij elkaar zo vaak tegenspreken. En blijkt nu niet het meest waarschijnlijke scenario het volgende: dat ons geloof van onszelf afkomstig is en dat wij het smeden zoals wij ook onze ploegen smeden, omdat een mens niet leeft van brood alleen?

Maar opnieuw dwalen wij af van het onderwerp: is er enig verschil tussen het plegen van moorden en het aanzetten ertoe? En maken zij die in Gods naam beweren te spreken zich niet schuldig daaraan van zodra zij, nog voordat de tijden ten einde zijn, in de huid van de opperrechter kruipen om ons te verdelen in schapen en bokken?

Een theologie kan danig betoverend zijn, dat men er levenslang in opgaat omdat men erdoor gestrikt wordt zoals een vlieg in een web: zoals gezegd, streeft men eerst naar inzicht, maar blijkt de theorie mank, dan probeert men ze op te lappen in plaats van ze te verwerpen – men is er immers aan gehecht geraakt gedurende de vele jaren van toegewijde studie. Tegelijk – wat zo mogelijk nog erger is – verliest men de feiten uit het oog welke zich, alle geestelijkheid ten spijt, blijven afspelen in de stoffelijke werkelijkheid. Want waar Christus, door de duivel meegenomen op een hoge berg, weigerde om daar voor hem een knieval te doen in ruil voor de wereldse rijken, blijkt de paus zich de titel van staatshoofd te laten opspelden door Hitler's evenknie in het fascistische Italië – Benito Mussolini. "Mijn rijk is niet van deze wereld", maar daar ziet de onfeilbare geen graten in, en hij doet prompt zaken met de duivel, want voor wat hoort wat: als na de Tweede Wereldoorlog de koningen van de hel, met op hun geweten zo'n zes miljoen joden, zigeuners, homo's, geesteszieken en nog andere soorten van uitgerangeerden, Duitsland willen ontvluchten, is het de hogere clerus die de koelbloedige moordenaars van valse identiteiten en van reisdocumenten voorziet: Jozef Mengele, Klaus Barbie en nog talloze andere beulen kunnen zich in alle sereniteit via de rattenlijn in Latijns-Amerika gaan vestigen, waar ze op de koop toe kunnen doorgaan met het beoefenen van hun martelkunsten – Barbie als expert-ondervrager van de Boliviaanse dictators, Mengele in Brazilië als abortusspecialist...

Kunnen woorden dan moorden? – zo luidde onze eerste vraag en weer dwaalden wij af, alsof de woorden, geschrokken, voor zichzelf op de loop gingen. En het verhaal van zopas herinnert onafwendbaar aan Mein Kampf dat dezer dagen herdrukt wordt nadat nog niet zo lang geleden de oude Simon Wiesenthal er met zijn laatste krachten nog in slaagde om de verkoop van het haatboek in Duitsland aan banden te leggen, daar dit testament van een grootheidswaanzinnige dat ganse bevolkingsgroepen demoniseert, tallozen effectief heeft aangezet tot zowat de grootste volkerenmoord in de geschiedenis. Vandaag herhaalt zich in Europa een scenario, zo gelijkend op het doemscenario van de nazi's, dat het net zoals dat vervloekte boek wel een complete herdruk van die geschiedenis lijkt.

Rechtse fundamentalisten hebben zich verenigd en als het waar is dat de gematigde islam haar fundamentalisten-terroristen de hand boven het hoofd houdt, dan heeft zij dat geleerd van de katholieken: de naam van een hoofdredacteur van het rechts-katholieke blad Catholica waarin notoire katholieken regelmatig artikels schreven, stond op de mailinglist van massamoordenaar Anders Breivik, wiens grote inspiratiebron naar diens eigen zeggen niemand anders bleek dan een kamerlid van het Vlaams Belang, een rechts-katholieke conservatieve islamofobe homojager, actief op extremistische weblogs gelieerd aan Catholica. (°°) Het angstwekkende aan de situatie is dat het inzake extreemrechts niet langer om een kleine minderheid gaat: gestaag werkt zich dezer dagen het zieke gedachtengoed van de intoleranten naar de voorgrond en krijgt het de massa mee. "60.000 Deutsche Mark per dag kost deze zieke: het is ook uw geld, landgenoten!" – met die woorden kreeg Hitler de massa op zijn hand voor zijn euthanasieprogramma dat het opruimen van alle 'zwakkelingen' op het oog had. (°°°)

Ja, ook de woorden behoren tot de dingen en het is moordenaars eender waarmee zij moorden: zij kunnen dat doen met een Kalasjnikovs maar evengoed met een heiligenbeeld of, als het hun zo best uitkomt, met woorden. De vrijheid van meningsuiting is een groot goed dat beschermd hoort te worden, net zoals heiligenbeelden die behoren tot het culturele erfgoed, samen met de heilige boeken uit het verre verleden. Maar als doodslag aantoonbaar gepleegd wordt met gebruikmaking van een heiligenbeeld, zal geen rechter oordelen dat het nooit de bedoeling van de moordenaar kon geweest zijn om te doden, omdat ook hij weet dat in principe om het even wat zich kan lenen tot moordwapen. Het is niet omdat een heiligenbeeld niet voorbestemd is om mee te doden, dat het door niemand met dit doel kan worden gebruikt. En precies hetzelfde geldt voor woorden: zij dienen allerminst om mee te moorden, maar als moordenaars in welbepaalde woorden een wapen zien en bovendien een wapen dat tot een perfecte moord kan leiden, dan zullen zij, zo dunkt het mij, niet aarzelen.

De voorbeelden hoger in de tekst zijn allerminst overdreven en wij weten intussen allen dat het ooit zo makkelijk onder de mat geveegde – en vaak louter verbale – pestgedrag lang niet zo onschuldig is als sommigen ons wilden laten geloven. Als de statistieken onmiskenbaar aangeven dat het zelfmoordcijfer bij jonge homo's ongemeen hoog is, terwijl homoseksualiteit door menige religie als zondig of doodzondig wordt beschouwd, is het in feite onbegrijpelijk dat een beschaafd land nog langer het betreffende godsdienstonderricht niet alleen duldt maar bovendien financiert, temeer daar het ook nog strijdig is met de inhoud van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Waar door toedoen van de godsdienstvrijheid kinderen van hun vrijheid worden beroofd – indoctrinatie is in wezen vrijheidsberoving –, is sprake van een verknechtende vrijheid: het gaat daar om de vrijheid van de misdadiger die de vrijheid van zijn slachtoffer verknecht. Hetzelfde geldt uiteraard voor de vrijheid van meningsuiting: waar woorden belasteren of moorden, wordt weliswaar de vrijheid van de lasteraar of de moordenaar gerespecteerd, maar de vrijheid van het slachtoffer wordt met de voeten getreden. Wie dit goedkeuren, scharen zich derhalve achter het recht van de sterkste: zij handelen volstrekt immoreel.

(Jan Bauwens, 11 februari 2016)

Verwijzingen:

(°) http://www.dailymail.co.uk/news/article-2424129/Sir-David-Attenborough-Sending-food-Africa-solve-famine-barmy.html ;

http://www.storyleak.com/attenborough-stop-feeding-third-world-reduce-population/ ;

http://countdowntozerotime.com/2013/09/19/psychopath-sir-david-attenborough-calls-for-mass-third-world-sterilization-and-starvation-to-reduce-world-population/ ;

(°°) http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/07/24/killer-breivik-over-zijn-ideologische-wortels ;

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/2824465/2011/08/01/Nieuw-katholiek-bloedfanatiek-en-op-de-adreslijst-van-Breivik.dhtml

(°°°) http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061  

De oorzaak van de uitbraak van microcephalie: geen mug maar een vaccin?

De vluchtelingen en de overbevolking: twee problemen die er geen hoeven te zijn?

Undercover

Wallraff's Aus der schönen neuen Welt, Expeditionen ins Landesinnere

Wie herinnert zich Günter Wallraff niet? De uitvinder van de undercover-onderzoeksmethode die toentertijd in Duitsland wantoestanden aan het licht bracht inzake het misbruik van gastarbeiders, waarvan "Ganz unten" (in het Nederlands verschenen onder de titel "Ik, Ali") het meest gekende voorbeeld is. De man is drieënzeventig en nog steeds een actief strijder tegen onrecht en uitbuiting. Onlangs ging hij undercover bij een bakkerij die broodjes levert aan onder meer de keten Lidl waar ze verkocht worden aan de onmogelijke spotprijs van 1,05 euro. Hoe men met zo'n prijs nog gigantische winsten kan maken, ontdekte Wallraff tijdens zijn twee weken durend verblijf als arbeider in de bakkerij ter plekke: onderbetaald werk, geen ziektekostenvergoeding en een volstrekte afwezigheid van hygiëne zijn enkele van de geheime ingrediënten. Deze reportage kunt u hier bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=xws21Cm9mQI 

Het verslag ervan staat in Wallraff's boek Heerlijke nieuwe wereld uit 2009, samen met nog een aantal andere van zijn onderzoeksverslagen. Ziehier slechts enkele uit zijn vele reportages:

- Een docu over racisme in Duitsland ;

- Een docu over callcenters ;

- Een docu over daklozen in de winter ;

- Een lopende Tv-serie van Wallraff en zijn team ;

- Wallraff over moderne slavernij en martelpraktijken ;

- Als ziekenhuizen gevaarlijk worden .

"Als ziekenhuizen gevaarlijk worden" - Samenvatting: In Duitse klinieken is er één verpleger voor tien patiënten (ter vergelijking: in Nederland één per vijf; in Denemarken één per vier). Er is een te hoge werkdruk, te weinig personeel. Niet alleen bij de medici en de paramedici: ook op poetsmannen en vrouwen wordt bespaard. Verder wordt ook bespaard op hygiëne in het algemeen: lakens worden niet of niet tijdig ververst, de vloeren worden vuil, bloed blijft aan allerlei zaken kleven. Dé oorzaak van de wantoestanden is het feit dat de ziekenhuizen niet langer het welzijn van de patiënt beogen maar in de eerste plaats het maken van zoveel mogelijk winst. Een minimale dienstverlening tegen een zo hoog mogelijke prijs - dat is het jammerlijk credo. De toestand kan pas veranderen als men opnieuw de patiënt centraal gaat stellen (- maar dat zal dan wel onmogelijk zijn in het kapitalistische systeem?)

De webstek van Günter Wallraff vindt u hier.

(J.B., 29 januari 2016)

Censuur op de bekendmaking van systematische moordpraktijken

Deze zaken komen ofwel nauwelijks ofwel helemaal niet op radio of Tv; een enkele keer sporadisch in een krant en dan nog met een vertraging van enkele dagen en dat is het. In het onderhavige geval kwamen de slachtoffers van de moordpoging terecht in een ziekenhuis maar het ziekenhuis verwittigde de politiediensten niet, wellicht uit angst voor rancune. Men zegge het voort:

http://www.demorgen.be/buitenland/vluchtelingen-in-calais-toegetakeld-door-gemaskerde-mannen-bdba030e/

Ter herinnering:

"Genosuïcide in de opmars?":

http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=1556061

Waarom wij op een oorlog afstevenen

Dat de rijken geen scrupules hebben ten aanzien van de hongerlijders en dat de armlastigen op de koop toe geloven dat zij voor hun toestand zelf de schuld dragen, is helemaal te wijten aan het proces van conditionering waarmee onze hedendaagse maatschappijen worden gerund: het adagium van "wie braaf is, krijgt lekkers, wie stout is de roe" wordt immers wars van alle logica omgedraaid tot de overtuiging dat zij die beloond worden, dat ook verdiend hebben door eigen inspanningen, terwijl van wie geen loon ontvingen, wordt aangenomen dat zij niet hebben gewerkt. Dit bedrog verschilt in geen enkel opzicht van de zinsbegoocheling uit het welbekende en geheel ten onrechte door het westen bejubelde oosterse geloof in het karma dat ervoor zorgt dat de rijken almaar rijker worden en de armen steeds armer. In dat laatste geval betreft het een religie van loon naar werken welke, gekoppeld aan een reïncarnatiegeloof, resulteert in de overtuiging dat de welgestelden dit te danken hebben aan eigen inspanningen uit hun vroegere levens terwijl de misdeelden zich in een eerder bestaan zouden misdragen hebben. Die overtuiging resulteert op haar beurt in de volstrekte immoraliteit van 'elk voor zich' of dus het recht van de sterkste, wat men ook in het westen terugvindt als de religie van het gouden kalf.

Dat het 'natuurlijke' recht van de sterkste in de menselijke wereld verschijnt als de religie van het gouden kalf, is een bijzonderheid welke licht werpt op de perversie die nu eenmaal moet ontstaan uit de opeising door de mens van een recht dat niet langer het zijne is: de perversie van dit recht – en dus dit ónrecht – verraadt zich immers in de gedaante van de middel-doelomkering, in de onderwerping van het doel (de mens) aan zijn middel (het geld, het betaalmiddel), en dus in het tot slaaf worden van diegene die dan toch allermínst de eigen onderwerping nastreefde maar daarentegen de (opper)heerschappij.

Dat zich deze vorm van zelfdestructie niet kan voordoen waar de mens zich ten dienste stelt van zijn medemens, toont aan dat de dienstbaarheid of de naastenliefde geen eigenschappen zijn die vloeken met de menselijke natuur maar, juist andersom, dat het attributen zijn van een wezen dat de mens boven zichzelf of boven zijn natuur verheft en dat hem derhalve tot mens maakt.

Wie 'conditionering' zegt, zegt 'onvrijheid'. Een individu conditioneert een ander waar hij aan die ander zijn eigen wil oplegt middels een vorm van chantage: "Als gij weigert om voor mij te werken, versper ik u de toegang tot het voedsel dat gij nodig hebt om in leven te blijven." Hij die aan een ander de wet stelt, dwingt de onderworpene om aan hem zijn wil over te dragen; hij stelt hem met andere woorden voor een dilemma: ofwel wordt hij een willoos instrument in handen van de ander, ofwel gaat hij dood. Het mechanisme in kwestie wordt weliswaar handig verkapt en sticht aldus de verwarring die nodig is om dit onrecht in stand te kunnen houden: de 'werkgever' doodt de 'werknemer' niet maar hij legt beslag op het geld dat deze nodig heeft om het nodige te kopen om in leven te kunnen blijven.

Waar sprake is van conditionering, is sprake van wilsberoving en er ontstaat aldus een piramide van wilsberoving, waarbij ondergeschikten hun wil overdragen aan hun meerderen; deze meerderen zijn op hun beurt de ondergeschikten van meerderen die op hun beurt de wil van hun ondergeschikten opeisen. Noodzakelijkerwijze instrumentaliseert in deze piramide de ene, de andere en uiteindelijk zou het dan zo moeten zijn dat er slechts één willend subject overschiet, namelijk diegene die zich bevindt aan de top van de piramide. Echter, het sociale reilen en zeilen laat zien hoe topfuncties bijzonder tijdelijk zijn, hoe zij door velerlei vormen van machtsstrijd versnipperd en verdeeld worden en hoe zij op hun beurt nog veel ingrijpender geconditioneerd worden dan het doen en laten van individuen op de allerlaagste sporten van de maatschappelijke ladder.

Edoch, de meest verstommende vaststelling is en blijft wel deze, dat men ook aan de top uiteindelijk allereerst en ten koste van werkelijk alles, jaagt op geld: het ruilmiddel 'regeert', terwijl dat middel geen persoon is, doch een willoos ding, dat zijn bestaan aan niets anders dan aan conditionering dankt: het is niets en zijn heerschappij houdt in dat aldus niemand regeert, dat de staat een kip is zonder kop, die wilde en geheel doelloze sprongen maakt, gedoemd om ten slotte ter aarde neer te storten.

Dat laatste zal zich met zekerheid voordoen en het zal zich boven elke twijfel verheven vertalen in oorlog omdat de onmenselijkheid gelijk staat met het onrecht dat luistert naar de paradoxale benaming van 'recht van de sterkste'.

(Jan Bauwens, 22 januari 2016)