Daarom is de waarheid een zaak van leven of dood

Bij de productie van geneesmiddelen maakt men zich sterk dat men zich er middels dubbelblind onderzoek kan van verzekeren of de bewuste middelen al dan niet werkzaam zijn, in dit geval door uit te sluiten dat tijdens het onderzoek niet alleen de patiënt maar ook de onderzoeker op de hoogte zou zijn van hun werkzaamheid. Dubbelblind betekent immers dat zowel de patiënten als de onderzoekers in het ongewisse verkeren over het feit of zij behandeld worden met het medicijn of met een placebo. Edoch, de voor de hand liggende mogelijkheid van vervalsing van de uitkomst van het onderzoek onder de invloed van het winstbejag wordt met het grootste gemak over het hoofd gezien.

Teneinde te kunnen uitsluiten dat winstbejag de geneesmiddelenproductie zou kunnen beïnvloeden, zou deze moeten verlopen in volstrekte onafhankelijkheid van de belangen van de producent maar in onze kapitalistische economie is dat uiteraard een onmogelijkheid aangezien de producent helemaal niet kan produceren zonder dat de medicijnen naast hun eigenlijk doel, dat erin bestaat het belang van de patiënt te dienen, ook nog een ander, expliciet bedoeld gevolg hebben, met name het maken van winst. Het is evident dat de geneesmiddelenproducent alle belang heeft bij een maximale afzet en die realiseert zich pas waar een maximaal aantal mensen het product kopen en dus waar zoveel mogelijk mensen lijden aan die kwalen welke daadwerkelijk de nood scheppen om zich het bewuste product aan te schaffen. Geneesmiddelenproducenten zullen er derhalve alles aan doen om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen gaan geloven dat het product in kwestie - en bovendien geen ander middel dan dat - voor hen onmisbaar is.

De concurrentie onder geneesmiddelenproducenten kan zich vertalen in de bestrijding van elkaars winsten door de werkzaamheid van de eigen producten te gaan verdedigen en die van andermans producten te gaan ontkennen. Inzake de jongste pandemie geldt nu het volgende. Omdat zij de gigantische winsten in het zog van vaccinaties over de ganse aardbol niet aan hun neus willen zien voorbijgaan, hebben de farmareuzen van bij de aanvang van de pandemie uiteraard werk gemaakt van de ontkrachting van de bewering dat stoffen zoals hydrochloroxine werkzaam zouden zijn tegen het betrokken virus. Maar dit negationisme kan vanzelfsprekend pas vruchten afwerpen als het pad dat zij bewandelt, irrationeel en derhalve onwetenschappelijk is.

Nu heeft iedereen kunnen bevroeden en uiteindelijk ook kunnen ondervinden dat in de hele pandemie-discussie helemaal geen sprake is geweest van rationaliteit of van redelijk overleg: de hele retoriek was er een van drogredenen en zij hadden hun oorsprong bij de ongeremde hebzucht van een beperkte groep die hier van bij de aanvang van de 'ramp' onmiskenbaar in het spel is geweest.

De rede is gebaseerd op de openbaarheid, die de basis vormt van de universaliteit. Dat is zo omdat het bepalen van wat waar is en wat niet, in wezen altijd een rechtszaak hoort te zijn: principieel mogen of moeten allen met hun argumenten naar voren komen en op grond daarvan wordt in alle openbaarheid beslist wie gelijk hebben en wie niet. Dit gebeurt noodzakelijk in de openbaarheid, zodat iedereen kan getuigen dat er geen bedrog gepleegd werd, wat onder meer inhoudt dat men niemand heeft doen zwijgen, zo simpel als dat. Die werkwijze vormt overigens ook de basis van de open debatcultuur.

In de corona-affaire echter is vooral sprake van macht en van het recht van de sterkste. Bijzonder om gade te slaan, is hoe men niet alleen de waarheid verzwijgt maar hoe men die ook nog eens ten koste van alles op zijn kop weet te zetten. In dat verband schrijft Hannah Arendt over totalitarisme als over een systeem dat gekenmerkt wordt door een verwisseling van de feiten met de ficties van de potentaten.

Die verwisseling van de waarheid met zekere leugens gebeurt ook en vooral in de tijdspanne die op de misdaad als zodanig volgt: men doet nu niet alleen mensen zwijgen maar men zet de zaken ook op hun kop, zoals de Belgische koning Leopold II het betrachtte waar hij, zichzelf persoonlijk verrijkend met het bloed van de Congolezen, deze misdaden met alle macht trachtte voor te stellen als de heldendaden van een groot staatsman en filantroop.

Het is geen sinecure om aan te tonen hoe het concreet in zijn werk gaat waar daders met slachtoffers worden verwisseld en bovendien vergt het ook heel wat uitleg om zo'n gang van zaken aan het licht te brengen want hier is het lastige probleem van de kennis-extractie aan de orde: X doet iets, efficiënt en snel, maar Y begrijpt niet hoe X dat doet en hij kan derhalve X niet aanklagen wanneer het om een misdaad gaat omdat die hem kennelijk altijd een stap voor is. Laten we dit mechanisme hier eens trachten te schetsen aan de hand van een eenvoudig voorbeeld, een voorbeeld van hoe X het klaarspeelt om Y de genoemde peer te stoven: de dader weet zichzelf als slachtoffer te verkopen en het slachtoffer als dader af te schilderen.

X ontmoet Y zonder bijzijn van ook maar enig publiek en bij die gelegenheid vertikt X het om Y te groeten. Bij elke volgende ontmoeting in gelijkaardige omstandigheden en dus zonder de aanwezigheid van derden, creëert X eenzelfde scenario. Edoch, wanneer bij een andere gelegenheid, dit keer in het bijzijn van een publiek, X en Y elkaar ontmoeten, presteert X het prompt om Y wél te gaan groeten en hij doet dat met voorbedachten rade en bovendien op een zeer expliciete manier zodat zijn vertoon het getuigenis geniet van alle aanwezigen. Uiteraard ontgaat deze hypocrisie van X niet aan Y en dientengevolge weigert Y uiteraard om op zijn beurt X te groeten. Ongelukkig genoeg is van dit laatste feit nu wel iedereen getuige.

X is er met andere woorden in geslaagd om zijn gelijk binnen te halen door Y aan het publiek te tonen als degene die weigert om een groet uit te brengen terwijl hij zich daarvan heeft verzekerd dat hijzelf zeker niet zal beschouwd worden al degene die een ander negeert. En niemand zal er nu aan denken om X in het ongelijk te stellen: iedereen zal Y veroordelen. De dader heeft zich weten te verkopen als slachtoffer en hij is erin geslaagd om van het slachtoffer een dader te maken. Dit heeft hij gepresteerd door een spel te spelen met het publiek.

Het voorbeeld is met opzet simpel gehouden omdat het helemaal niet simpel is. Mathematisch gezien is het inderdaad heel simpel maar omdat het gaat over zaken van leven en dood - zaken van waarheid en leugen zijn uiteindelijk ook altijd zaken van leven en dood - krijgt het een lading die alleen ervaren en gekend wordt door wie echt in de zaak betrokken zijn. Het empathisch vermogen van het merendeel van de mensen blijkt uit onderzoek immers zo goed als onbestaande en in dat perspectief stelt Primo Levi dan ook dat onverschilligheid nog erger is dan genocide. Als er geen eigen belangen mee gemoeid zijn, is de interesse ver te zoeken. Maar nog meer dan eigen belangen speelt de factor van de gezagsgetrouwheid omdat die uiteraard op de eerste plaats komt bij wie eigenbelang nastreven: men wil op een goed blaadje staan bij wie het voor het zeggen hebben.

Zo'n dertig jaar geleden betrapte een lokale arts een non erop dat zij in een hospitaal in Wetteren verschillende roofmoorden pleegde op bedlegerige oudjes. Toen hij deze feiten aan het licht had gebracht, riep op een gemeentelijke vergadering de voorzitter uit: "Welk kieken heeft dat aan de grote klok gehangen!" In dit geval wist de klokkenluider (zij het met veel moeite) de journalisten uiteindelijk voor zich te winnen maar waar klokkenluiders er niet (kunnen) in slagen om de media aan hun kant te krijgen, triomferen de samenzweerders en voltrekt zich een ramp. En dat is het geval waar het vrije woord niet langer vanzelf spreekt.

Dat was het geval in de coronatijd. En dat is nu de reden waarom de enorme leugen die zich over het mensdom verheft, voor eeuwig en drie dagen zal blijven heersen: de leugenaars gaan door voor de geloofwaardigen en wie de waarheid verdedigen, worden nu voor leugenaars bekeken. Die afschrikwekkende omkering wordt gerealiseerd door te gaan spelen met het publiek en met de voeten van wie de waarheid willen verdedigen. In de pandemie toont zich het bizarre huwelijk van twee perverse machtsvormen: enerzijds die van de samenzwering en anderzijds die van een door de samenzwering gecorrumpeerde media. Het is dan ook geen geringe uitdaging om het gedrocht te lijf te gaan dat hier onherroepelijk verrijst.

Maar niemand kan verhinderen dat het allemaal alsnog onder woorden wordt gebracht. Het enige wat samenzweerders uiteindelijk nog kunnen doen om hun leugens te verdedigen, is tot moorden overgaan. Het is nu in het zich voltrekken van dat jammerlijke gebeuren dat men dan ook de betekenis kan ontdekken van de beroemde verzen van Heinrich Heine: "Wo man Bücher verbrennt, verbrennt man auch am ende Menschen."

(J.B., 7 december 2023)

Gevaren van extreemrechts (8)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Zesde fragment: pp. 481-484:

Oorlog, het verlengstuk van de economie

De Nederlandse socioloog Abram De Swaan heeft het grondig onderzocht en beschreven in zijn Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders (2014) aan de hand van de goed bewaarde gegevens uit onder meer de volkerenmoord in Rwanda waar de strijd tussen vermeend andere rassen in 1994 leidde tot een genocide met een miljoen Tutsi-slachtoffers: stelt men zich de vraag naar hoe het allemaal is kunnen gebeuren, dan kan het antwoord kort en krachtig luiden dat, eenmaal de waanzin van het moorden aan de gang is, er twee kampen ontstaan en daar waar de misdaadgolf passeert, sluiten de mensen zich dan aan bij het moordende en dus het 'winnende' kamp om niet te gaan behoren tot de verliezende groep op wie jacht wordt gemaakt.¹

De cultuur van geheimhouding vindt in dezelfde realiteit zijn reden van bestaan: niet de slachtoffers jagen angst aan maar wel het slachtofferschap en dus de daders en derhalve kiest men de kant van deze laatsten, hetzij op een actieve manier - door te participeren aan de misdaden - hetzij passief - door de andere kant op te kijken, door te zwijgen. Het zwijgen van de getuigen is de schijnbare onverschilligheid en over de onverschilligheid als zodanig schrijft Primo Levi in Se questo è un uomo uit 1947² dat zij erger nog is dan de misdaden zelf welke zij verzwijgen. Het zwijgen uit angst is ook verwant met het negationisme dat - nog lang na de gebeurtenissen - doorwerkt als een gesettelde angst of een trauma. Achter een façade van totaal misplaatste stoerdoenerij (zoals bij uitstek bij neonazi's het geval is) schuilen vrees en lafheid: houdingen welke regelrecht in strijd zijn met de stelling van Plato dat het verkieslijker is kwaad te ondergaan dan het te doen.³

De oorlog is het verlengstuk van de economie en derhalve zijn de twee kampen met enerzijds de misdadigers en anderzijds de slachtoffers ook reeds in het strijdperk van de economie een realiteit welke vaak heel anders wordt voorgesteld dan deze in feite is. Men spreekt gemeenzaam over de werkenden en de werklozen en men beschouwt de eersten als de 'gevers' en de laatsten als de 'krijgers' maar in de huidige socio-economische constellatie is de identificatie van werken met geld verdienen of een job hebben geheel onterecht en ware het rechtvaardiger om het te hebben over enerzijds degenen die het geld naar zich toetrekken en anderzijds zij die het moeten derven. Per slot van rekening werkt sowieso iedereen naar best vermogen vanuit de fundamenteel menselijke drang om een bijdrage te kunnen leveren aan de gemeenschap, terwijl het bovendien helemaal niet waar is dat de werkelijke verdiensten overeenkomen met de financiële: hardwerkende mensen met lage lonen sterven gemiddeld tien jaar eerder dan goed betaalde burgers met een comfortabele, vaste en stressvrije job. Slaven die helemaal niets overhouden, werken het hardste en sterven reeds jong. Gemiddeld moeten in de derde en de vierde wereld vijfenveertig slaven - en dat zijn per definitie mensen zonder job - werken om de hoge levensstandaard van één doorsnee westerling - mét job - te garanderen.

Gaswagens in de Oekraïne

Alle sporen van de massagraven werden uitgewist door speciale eenheden van arbeiders die dan op hun beurt werden vergast. De konvooien met gaswagens verplaatsten zich doorheen de veroverde gebieden en vele duizenden mensen werden aldus omgebracht. “We vervoerden mannen, vrouwen, ouderlingen en kinderen”, aldus een getuigenis: “Ze mochten niets bij zich hebben. Er gingen telkens 50 mensen in een gaswagen. Die dag werden zowat duizend mensen vervoerd.”⁴ Tijdens een bezoek van Italiaanse fascisten werden hen gaskamers getoond en in zijn dagboek schrijft een getuige dat de bezoekers hevig geschokt waren.

Ook in de Oekraïne opereerden tenminste vijf gaswagens. Ziehier een getuigenis van een commandolid over een operatie in november 1941 in Poltava (in het zuiden van Oekraïne): “Ik zag zelf hoe het in zijn werk ging met twee gaswagens. Ze reden de gevangenis binnen en de joden - mannen, vrouwen en kinderen - moesten vanuit hun cel direct de gaswagens naar binnen gaan. Ik weet ook hoe het er vanbinnen in de gaswagens uitzag. De ruimte was bedekt met metalen platen en had een houten vloer. De uitlaat kwam terecht in de binnenruimte van de wagens. Ik kan nog steeds het geklop en het geschreeuw van de joden horen - 'Beste Duitsers, laat ons eruit!' De joden liepen zonder aarzelen de gaswagens in. Van zodra de deuren dicht waren, startte de chauffeur de motor, dichte rook werd erin geblazen, dan was er een wirwar van verfrommelde lichamen. Het was een angstaanjagend spektakel.”^{5 6}

Gevaren van extreemrechts (7)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Vijfde fragment: pp. 460-481:

(...)

Duivelse listen

In de historische documentaire over het gebruik van gifgas, getiteld Nazi Mass Murder, worden de moordprocedures in detail beschreven. Het krankzinnige karakter van de extreme rationaliteit of de zogenaamde wetenschappelijkheid waarover professor Mattias Desmet het heeft, blijkt uit de afstandelijkheid en uit de volstrekte gevoelloosheid aan de dag gelegd door alle medewerkers aan de moordpartijen onder de invloed van de hypnotiserende machtsgreep waarin zij in feite gevangen zaten en die wellicht vergelijkbaar is met de greep die werkgevers op hun werknemers hebben van wie zij immers een loon moeten ontvangen en van wiens grillen zij derhalve afhankelijk zijn voor de kwaliteit van hun leven, zo niet voor het feit of zij al dan niet een menswaardig bestaan zullen kunnen leiden. Niemand zal loochenen dat ook vandaag misbruik vanwege werkgevers algemeen verspreid is precies vanwege de macht die zij met een zekere willekeur over de job en derhalve over het leven van hun ondergeschikten hebben. Blinde gehoorzaamheid aan de autoriteit en blind respect voor de pikorde blijkt maar al te vaak het enig mogelijke verweer tegen jobverlies met in zijn zog vaak oeverloze ellende gegarandeerd door de economische onzekerheid welke dit tijdsgewricht kenmerkt: werkloosheid betekent inkomensverlies en sociale achterstelling of uitsluiting voor het kroost dat aan deze wantoestanden tenslotte helemaal geen schuld heeft. Voor wie het nog niet wisten: steeds meer kinderen arriveren 's morgens met een lege maag op school en op steeds meer plaatsen moeten kleuterjuffen broden meebrengen en begint de les met een ontbijt.

Zorginstellingen werden door de nazi's omgevormd tot gaskamers en ovens, medici overlegden over de meest doeltreffende massamoordmethodes, zij lieten douchekoppen, valse leidingen en andere camouflage in de gaskamers installeren, maakten gebruik van kalmeringsmiddelen en leugens om hun slachtoffers om de tuin te leiden en daarna ook de families van de slachtoffers. Het kort medisch onderzoek vooraleer de gaskamers te betreden diende ter identificatie van de ongelukkigen en om hun medische toestand in te kunnen schatten met het oog op een te verzinnen doodsoorzaak welke aan de familie kenbaar zou gemaakt worden na de moord. De te vergassen mensen waren naakt en werden eerst ook nog gefotografeerd, hun doodstrijd werd door vensterglas gadegeslagen en duurde twintig minuten., sommigen schreeuwden luid en beukten met hun vuisten op de muren. Daarna werden de lijken naar de ovens gebracht om te verbranden, asse werd op vraag naar de familie gestuurd, zoals gezegd met vermelding van een verzonnen doodsoorzaak, de kamer werd gedurende een uur verlucht om onmiddellijk weer in gebruik te worden genomen voor de volgende groep. De hersenen werden uit de lijken gehaald en voor onderzoek door geleerden naar de universiteiten gestuurd. ^{1 2}

Voorgewende doodsoorzaken

De euthanasie-centra van de nazi's hadden elk een secretariaat voor de registratie van het aantal doden, het opstellen van overlijdensaktes en het verzinnen van doodsoorzaken. Wat betreft dit laatste werd er middels een specifieke verzameling van informatie over de herkomst van de vermoorde patiënten, de woonplaatsen van hun familieleden en de data van overlijden op gelet dat de families geen argwaan konden krijgen omtrent de doodsoorzaken en zo bijvoorbeeld voorkwam men door vervalsing van de data dat over teveel patiënten ineens op dezelfde plek gerapporteerd zou worden dat zij aan dezelfde ziekte zouden overleden zijn. Aan de familie van de ongelukkigen werden rouwbetuigingen gestuurd, standaardbrieven waarin de voorgewende doodsoorzaak vermeld werd en daarin werd tevens gezegd dat het omwille van het vermijden van besmettingsgevaar noodzakelijk was geweest om onverwijld het lichaam te cremeren wie dat wensten, konden op aanvraag een urn met asse bekomen. De brieven werden ondertekend door de betrokken artsen maar dan wel pseudoniemen. Ze werden bijgehouden in dossiers in Berlijn maar op het einde van de oorlog werden ze naar Hartheim gebracht om daar vernietigd te worden.^{3 4}

Koolstofmonoxide voor allerlei categorieën

De stalen tanks van 40 liter met elk zes kubieke meter CO zagen eruit zoals tanks met CO.2 of met O.2 en werden geleverd door BASF per honderd stuks met vrachtwagens onder valse firmanamen.⁵

Onder de joodse geesteszieken werd niemand van 'euthanasie' gespaard, zij werden opgehaald met bussen door lui in witte uniformen om de indruk te wekken dat het ging om medisch personeel. Aanvankelijk ging het transport naar Brandenburg maar vanaf 1941 werden zij naar bezet Polen vervoerd om daar hetzij gefusilleerd te worden, hetzij vergast. Een speciaal registratiebureau telde de doden en verzamelde ook de achterblijvende waardevolle zaken zoals gouden tanden; ook de toegekende uitkeringen werden nog maanden na de vergassing van de slachtoffers verder geïnd. ^{6 7}

Geblindeerde busjes en immer rokende crematoria, stapels standaardrouwbrieven, versprekingen en vergissingen, op den duur zei men over elkaar: “Gij zult nog eindigen in de ovens van Hadamar!” Men vreesde dat men naast geesteszieken nu ook nog andere categorieën begon te vergassen zoals dissidenten, bejaarden, alcoholici, bedlegerigen, bedelaars, zwervers, prostituees en zogenaamde asocialen en antisocialen. De onrust leidde reeds in 1940 tot protestbrieven vanwege onder meer kerkelijke gezagsdragers, sommige politici en ook burgers. Het sermoen door de bisschop van Münster op 28 juli 1941 waarin deze de massamoord aankaartte, noopte Hitler op 24 augustus 1941 tot een oponthoud in de activiteiten van T4. Maar dit was alleen maar schijn want de activiteiten gingen gewoon door terwijl de geheimhouding strenger werd. De locaties voor euthanasie werden verplaatst en de moordpartijen gebeurden met vergif (morfine en scopolamine) en uithongering. Kinderen met zowel joods als arisch bloed werden omgebracht alsook tuberculosepatiënten. Aan de universiteiten was er grote vraag naar hersenen voor onderzoek. Vervolgens werden ook de zwakzinnigen en de epileptici vergast.^{8 9}

Moorden om te besparen!

De voorzieningen voor euthanasie rapporteerden wekelijks aan het centrum in Berlijn hoeveel patiënten gedood werden maar die gegevens werden vernietigd voor het einde van de oorlog. Toch kwam men er later achter dat in Grafeneck in 1940 meer dan 10.000 patiënten gedood werden. Eenzelfde aantal in Hadamar. In totaal waren dat van januari 1940 tot augustus 1941, 70.273 [in feite uiteindelijk: 71.088] patiënten. Een werkgever aldaar beschrijft een viering onder werknemers als volgt: “Onder de lunch (…) verklaarde dr. Berner dat er die dag 10.000 lijken zouden verbrand worden, een gebeuren dat zou bijgewoond worden door het voltallige personeel. 's Avond in de hall kreeg iedereen een fles bier en daarna zakten we af naar de kelder. Op een brancard lag het naakte lichaam van een man met een waterhoofd. (…) De 'cremators' legden het lichaam in een soort trog en duwden het in de oven. De heer M., verkleed als pastoor, sprak een lijkrede uit. (...)” Dan volgt een macabere berekening: “In de veronderstelling dat de [71.088] patiënten nog gemiddeld tien jaar te leven hadden en wetende dat zij 3,5 Reichsmark per dag kostten, berekende men dat in de genoemde periode de massamoorden een besparing hadden opgeleverd van 885.439.800 Reichsmark. De besparing aan voedsel bedroeg 141.775.573,8 Reichsmark.”^{10 11}

'Kaiser's Kaffee'

Na de bezetting van het westen van Polen in de herfst van 1939 ging men daar op gelijkaardige manier te werk. De SS evacueerde de asielcentra. Mannen, vrouwen en kinderen (telkens een zeventigtal) werden in een groot stalen voertuig gedreven dat geen vensters had, alleen een grote metalen deur achteraan, en waarop de misleidende tekst: Kaiser's Kaffee Geschäft en zij werden onmiddellijk vergast met koolstofmonoxide uit een tank onder het voertuig. Nadien werden nieuwe voertuigen gebouwd waarvan de uitlaatgassen via buizen direct in de passagiersruimte werd geloosd. De patiënten kregen vooraf kalmeermiddelen ingespoten (morfine en scopolamine), sommigen trachtten alsnog te ontkomen en werden dan in dwangbuizen verpakt, anderen smeekten het personeel om hun familie op de hoogte te brengen. De voertuigen brachten de lijken naar een bos waar zij werden verbrand. Gelijkaardige moorden vonden plaats in Pommeren en in Oost-Pruisen.^{12 13}

Dissidenten

Kampgevangenen die geëlimineerd moesten worden kregen specifieke codes: '14f1' voor natuurlijke dood, '14f2' voor zelfmoord, '14f3' voor neergeschotenen die trachtten te vluchten, '14fI' voor geëxecuteerden. Door de zeer slechte leefomstandigheden werden heel wat gevangenen in de kampen ziek en inspecteur Himmler besloot ook deze categorie te elimineren, hun code was '14f13'. In de bewaarde brieven van medewerker dr. Friedrich Mennecke aan zijn vrouw omschrijft deze zijn werk als 'zeer interessant'. Hij schrijft: "Dankzij dit werk doe ik heel wat nieuwe ervaringen op." Hij beschrijft wat hij eet in het kamp, hoe hij zeer veel patiënten af te handelen heeft en ook dat eigenlijk niemand op de hoogte is van wie de bevelhebbers zijn in Berlijn. Hij schrijft ook hoe hij het onderzoek van een collega moest overdoen omdat die zijn formulieren invulde zonder de patiënten gezien te hebben. Op 12 januari 1942 brieft dr. Mennecke aan zijn vrouw dat hij die dag 634 patiënten afgehandeld heeft.

Aan sommige brieven voegde Mennecke ook foto's van gevangenen toe met op de keerzijde zijn commentaren, onder meer de volgende:

"Schneidhuber Dorothea Sara, geboren op 3 april 1881 te Lach. Schreef alsmaar ophitsende anti-Duitse artikels over het beleid m.b.t. de kerken in Duitsland, en dit op basis van de info die zij kreeg vanwege de Episcopale Curie in München. 541 Ravensbrück 1819."

"Stross Otto Israel, geboren 22 september 1900 in Praag, advocaat, 22730 Dachau. Hevig anti-Duits. Agitator."^{14 15}

Aan de kampgevangenen werd verteld dat zij het konden rapporteren als zij zich ziek voelden en dan zouden zij enige tijd in een zogenaamd 'revalidatiekamp' kunnen verblijven om te herstellen. Echter, uit brieven, getuigenissen en grondig onderzoek blijkt dat allen die zich daarvoor inschreven ter dood werden gebracht door vergassing.¹⁶

Corona en ons DNA

De reden waarom Vladimir Poetin zijn langste tafel bovenhaalde voor de conversatie met Emmanuel Macron, zo staat heden eindelijk in alle kranten te lezen, bestaat erin dat Macron in Moskou weigerde om van hem een coronatest te laten afnemen. En de reden waarom hij dat weigerde, aldus de Franse president zelf, is zijn vrees dat men op die manier zijn DNA had kunnen bemachtigen.

Elke bioloog zal ons namelijk daarvan verzekeren dat wij als het ware samenvallen met ons DNA en dat wil zeggen dat wie ons DNA bezitten, ook alles bezitten wat er over ons te weten valt. Incluis datgene wat nog niet geweten is: dat vindt men hoe dan ook binnen zeer afzienbare tijd en DNA kan héél lang worden bewaard.

DNA bekomt men makkelijk door bijvoorbeeld met een wattenstaafje enkele slijmvliescellen los te wrijven aan de binnenkant van de wang. Hetzelfde DNA zit namelijk in alle cellen van hetzelfde lichaam. Er bestaan databanken waarin het DNA van misdadigers wordt bewaard die dikwijls uitsluitsel geven bij sporenonderzoek in misdaadzaken. Een databank met daarin het DNA van àlle wereldburgers zou het in principe mogelijk maken om iedereen altijd en overal te kunnen volgen, beter nog dan de reeds ontelbare camera's in de bewoonde wereld dat doen.

Wie niks doet wat niet mag, heeft ook niks te vrezen, zo zou men kunnen argumenteren, maar de psychologie van mensen die op de hielen worden gezeten door controlefreaks, leert ons heel andere dingen: het onophoudelijk in de gaten worden gehouden door op de koop toe onbekenden die echter uiteraard beschikken over heel veel macht, is even rampzalig voor de geestelijke gezondheid als het verkeren in een toestand waarin men zich beroofd weet van alle privacy.

Aanvankelijk worden slachtoffers van controlefreaks of stalkers, die soms ook 'onderzoekers' heten, hetzij medische, hetzij commerciële, hetzij politici, hetzij maffiosi, alleen maar heel erg gefrustreerd. Maar als die toestand van frustratie die danig energierovend is, te lang aanhoudt, begeeft de psychische weerstand het en gaat men zich gedragen zoals dat van de gecontroleerde ook verwacht wordt.

Niet alleen gaat men zich dan naar andermans wensen gedragen, men gaat ook denken zoals die ander dat wil, en 'willen' zoals die ander dat wil, tenminste als dat dan nog 'willen' mag heten.

Alleen al de idee dat heden wereldwijd ieders DNA verzameld of gestolen wordt en verdwijnt in databanken waartoe alleen de machthebbers toegang hebben, volstaat om het mensdom te herleiden tot een uiterst gewillige kudde.¹⁷

Verwijzingen:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20220211_93404790

Luc Montagnier, enkele dagen voor zijn dood: “They are not vaccines, they are poisons” – Speech to the Luxembourg Parliament.

https://www.soulask.com/luc-montagnier-they-are-not-vaccines-they-are-poisons-speech-to-the-luxembourg-parliament/

Oorlog

Oorlog wordt gevoerd met wapens en dat zijn allang geen knuppels en geen katapulten meer: hightech heeft gesofisticeerde instrumenten mogelijk gemaakt waarmee men met precisie alsook massaal kan vernietigen en doden. Maar de meest intelligente wapens zijn instrumenten die helemaal niet als wapen zijn bedoeld maar die door sluw gebruik zodanig geperverteerd worden dat zij in feite bijna zonder moeite en met zeer beperkte kosten enorme vernielingen kunnen aanrichten. En bovenaan die lijst van instrumenten staat uiteraard de mens maar dan wel de van zijn menselijkheid ontdane mens. Mensen zijn geen wapens maar zij kunnen wel tot wapens worden omgeschoold.

De omscholing van mens tot wapen gebeurt via indoctrinatie en conditionering. Bij indoctrinatie worden vooral de hersenen bewerkt; bij conditionering middels prikkels van pijn en lust spelen andere organen en ook de zintuigen een grotere rol. In de twee gevallen heersen derden over mensen die door hen gedegradeerd worden tot hun quasi willoze of gehoorzame instrumenten. Als gehoorzaamheid hier een deugd is, dan is het dat voor wie ze opeisen: voor wie gehoorzaamheid bieden, is het een zwakheid want een teken van onderdanigheid, ondergeschiktheid, geïndoctrineerd zijn of slavernij.

Indoctrinatie gebeurt met ideologieën en een ideologie is een ideeëngoed of een geheel van overtuigingen naar welke geïndoctrineerden gaan handelen, desnoods - maar in feite in de regel - tegen de eigen belangen in. Zij handelen volgens een doctrine, een leer, en zij zijn aldus 'geleerden'. Deze geleerden zijn mensen die handelen volgens een leer en dat wil in feite zeggen: volgens een leer die per definitie niet de hunne is maar die zij zich wel eigen gemaakt hebben, veelal onder druk, en dat is dan eigenlijk de betekenis van indoctrinatie.

Zij die de doctrine uitvinden, zijn uiteraard helemaal niet geïndoctrineerd omdat niemand zichzelf indoctrineert: hun uitvindsels zijn bedoeld om anderen in hun greep te krijgen, het zijn retorische stelsels van argumentaties die sowieso helemaal niet stroken met de eigenlijke drijfveren van wie indoctrineren want hun uiteindelijk motief is het verwerven van macht over derden.

Een leermeester wil leerlingen werven en zijn middel daartoe is zijn leer. Maar voor de leerlingen is de leer iets heel anders omdat zij leerlingen zijn en geen meesters: voor hen is de leer de rechtvaardiging van hun onderwerping aan de meester want zich onderwerpen is wat zij uiteindelijk doen: zij geven de macht over zichzelf uit handen aan de leermeester door zijn leer te gaan belijden; zij onderwerpen zich aan hem en laten zich tot instrument maken; zij geven hun persoonlijke vrijheid op en vinden hierin het gemak van wie de last der verantwoordelijkheid van de schouders valt.

Oorlog is onmogelijk zonder soldaten. Soldaten behoren tot de genoemde categorie van 'geleerden': zij die zich hebben laten indoctrineren, zij die hun vrijheid uit handen gaven om van hun verantwoordelijkheid verlost te worden. In de koop die gesloten wordt tussen de bevelhebber en zijn onderdanen, wordt voor de lust van de onverantwoordelijkheid met de vrijheid betaald. Maar hoe zit het dan aan de kant van de machthebber?

Men zou mogen verwachten dat wie anderen aan zich onderwerpen, hen bevelen en gehoorzaamheid van hen opeisen, in ruil daarvoor ook zorg voor hen dragen, precies zoals verantwoordelijke ouders dat voor hun kinderen doen. Maar niets blijkt minder waar: machthebbers stelen andermans vrijheid, omdat zij hen in ruil de zorg over hen weliswaar beloven maar in de praktijk stelt die zorg niet veel meer voor dan in het beste geval een gedenkteken – een gedenkteken waar de gesneuvelden zelf niets aan hebben omdat zij er dan uiteraard niet meer zijn.

Oorlog is onmogelijk als er naast indoctrinatie niet ook conditionering is. De druk om bevelen op te volgen is in dat geval zo groot dat verzet quasi uitgesloten is. En meestal volstaat sociale druk om te bereiken dat mensen zich tot wapens laten omscholen. Als iedereen het doet, eist het beginsel van de gelijkheid, hier toegepast in zijn volle negativiteit, dat wie zich eraan onttrekken, zullen doorgaan voor lafaards en uit de groep worden gebannen. En voor kuddedieren is dat de hoogst denkbare straf.

Er bestaat kortom slechts één middel tegen oorlog en dat is de persoonlijke ontwikkeling voor iedereen: het verwerven en het kunnen waarderen van authentieke vrijheid en het aanleren van de waarde van het verantwoordelijke handelen. Het leren omgaan met de verleiding om zich te schikken naar de kudde of het opbouwen van een weerstand tegen de kuddegeest. Dat gaat weliswaar in tegen de natuur van de mens die hoe dan ook naar de kudde neigt maar dat is ook met de vrede het geval omdat niet de vrede maar de oorlog natuurlijk is. De tragiek van de mogelijkheid van een distopie zoals deze van bijvoorbeeld het Derde Rijk ligt in wezen in het schrikwekkende onverstand dat de mens 'de natuur' - die immers alleen maar wreed is - als voorbeeld moest nemen en dat hij aldus de natuur maar beter een handje kon helpen.¹⁸

'Vaccinatiedossiers'

De Canadese politie heeft twee mensen gearresteerd die erin geslaagd zijn de vaccinatie-databank te kraken. Het gaat om regeringsmedewerkers die hun nek uitsteken in een poging om aan het volk diets te maken hoe er met de privacy van de mensen gespeeld wordt door diegenen die nu per se iedereen willen inspuiten met 'vaccins'. Men kan zich afvragen wat de informatie in de vaccinatiedossiers nog te maken heeft met gezondheid en of hier de wetten op geheimhouding van persoonsgegevens niet flagrant geschonden worden. Er wordt onder meer bijgehouden hoeveel iemand verdient, of hij (of zij) leningen heeft aangegaan en voor welk bedrag, wat zijn seksuele oriëntatie is, of hij de booster al dan niet heeft geweigerd, of hij een strafblad heeft enzoverder enzovoort. Complottheorie of internazi's? Oordeel zelf:

https://twitter.com/Steve_R_Austin/status/1463264721830825988

Ook worden de bankrekeningen van de betogers geblokkeerd:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20220215_92611929

De Chinese kunstenaar Ai Weiwei spreekt over de verborgen dictatuur van het schijndemocratische westen:

https://www.mo.be/interview/ai-weiwei-ik-denk-dat-het-westen-veel-opzichten-onder-heimelijk-autoritarisme-staat?utm_campaign=emo&utm_medium=newsletter&utm_source=email

Gas voor alle 'onproductieven'

Alle gevangenen in de kampen die in staat waren om te werken, werden in leven gehouden, alleen de zieken en de geesteszieken werden in het kamp zelf omgebracht ofwel naar de gaskamers gebracht. Er waren er ook die omgebracht werden omwille van hun religieuze overtuigingen. Het gaat om vele duizenden mensen. Op de rug of de borst van sommigen werd een kruis geschilderd, wat er op duidde dat zij gouden tanden hadden.^{19 20}

Na Hitlers inval in Rusland groeide het aantal om te brengen vijanden maar de massa-executies ondermijnden de moraal zodat men besloot over te gaan op vergassing, meer bepaald middels de uitlaatgassen van de transportvoertuigen. De gevangenen werden van de barakken in de voertuigen geloodst. Tegen de tijd dat zij bij de ovens arriveerden, waren ze dood. Ze werden door gevangenen uit de voertuigen gedragen en hadden de roze kleur die typisch is voor slachtoffers van koolstofmonoxidevergiftiging.²¹

Het Rijk bestelde op een keer dertig gaswagens van twee types: de kleinere konden 25 à 30 personen bevatten, de grote 50 à 60. Ze werden verder geperfectioneerd, wat wilde zeggen: kleinere ruimtes met meer mensen zodat het gas sneller zijn werk deed. Zo waren in 1942 gaswagens als mobiele eenheden in gebruik van Belarus (Wit-Rusland) tot aan de Krim en het noorden van de Kaukasus. Ze werden bemand door functionarissen behorende tot verschillende groepen maar met slechts één taak: de fysieke uitroeiing van joden, zigeuners en politieke tegenstanders. Het staat allemaal beschreven in de documenten (correspondentie, bestellingen...) van de betrokken technici, die ook achteraf verklaarden dat zij op de hoogte waren van wat er gebeurde en dat zij, zoals bevolen, alles geheim hielden. De gaswagens werden in december 1941 vanuit Berlijn naar Riga gebracht en deden hun werk in de Baltische staten, Wit-Rusland, Smolensk. Er zijn meerdere getuigenissen waaronder deze van 9 december 1944 van de joodse Mendel Vulfovich uit Riga: "In februari 1942 zag ik met mijn eigen ogen hoe tweeduizend oudere joden uit Duitsland, mannen en vrouwen, in speciale gaswagens geladen werden. Die wagens waren geschilderd in grijsgroene kleur en hadden een grote vracht, gesloten met hermetische deuren. Iedereen binnenin werd door het gas gedood."²²

Gevaren van extreemrechts (6)

Enkele fragmenten uit “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”

Vierde fragment: pp. 449-460:

Totalitarisme

De euthanasiemoorden van de nazi's voltrokken zich op zes plekken. Het slot Grafeneck in Münsingen dat dienst deed als instelling voor gehandicapten voor de Samaritaanse Stichting werd in 1939 ingepalmd door T4 en heette 'Faciliteit A', het werd ontoegankelijk gemaakt met barricades en de waarschuwing 'besmettingsgevaar'. Er werd samengewerkt met het Italië van Mussolini dat er geesteszieken van Duitse origine verblijvend in Italië heen bracht om ze te vergassen. Andere plaatsen voor massamoord waren de 'zorginstellingen' Brandenburg-Havel ('Faciliteit B'), Bernburg-an-der-Saale, waar net zoals in Hadamar kinderen werden vergast, het slot van Hartheim ('Faciliteit C'), de instelling onder professor Nitsche in Sonnenstein-bei- Pirna ('Faciliteit D') waarover ene verpleeghulp Hermann Felfe schrijft dat gedurende diens verblijf van drie weken in juli 1940 zowat duizend mensen werden vergast onder wie heel wat vijftien- en zestienjarigen en het gesticht in Hadamar ('Faciliteit E'). Van het leidinggevend personeel van deze instellingen werd geen psychiatrische of neurologische bevoegdheid gevraagd.¹

Wat betreft het ondergekwalificeerd personeel waar auteur Willi Dressen naar verwijst, blijkt bereidheid tot medewerking of dus betrouwbaarheid belangrijker dan deskundigheid, ongetwijfeld wegens het geheim karakter van de hele operatie. Opvallend genoeg gelden ook vandaag gelijkaardige preferenties bij de bemanning van hedendaagse zorginstellingen in het kader van de pandemie: paramedisch geschoolden die de vaccinatie niet vertrouwen, verliezen hun job en worden vervangen door ongeschoolde voorstanders van de vaccinatie. Medici die zich uit verantwoordelijkheidszin voor de gezondheid van hun patiënten of omwille van de volksgezondheid vragen stellen bij de aanpak van de huidige crisis, worden in de media als 'ondeskundig' afgeschilderd, als al niet wordt gepoogd hen bij het grote publiek belachelijk te maken, of zij krijgen beroepsverbod als waren zij een gevaar voor de volksgezondheid en het debat wordt uit de weg gegaan terwijl op de koop toe en niet alleen in weerwil van de vrijheid van mening maar tevens strijdig met het beginsel van het open debat waarop de geldigheid van de wetenschappelijke besluitvorming berust, filosofieprofessoren gaan pleiten voor een feitelijk spreekverbod voor critici van de coronapolitiek.

De vaccinatieverplichting wordt niet opgelegd vanwege de verzekeringsrisico's aan de kant van de staat (in de USA oordelen rechters dat sterfgevallen te wijten aan coronavaccinatie niet vergoed kunnen worden omdat ze ingevolge de vrijheid om zich al dan niet te laten vaccineren, gelden als zelfmoord) maar ministers en presidenten, onder wie de Franse president Macron, verkondigen schaamteloos op Tv dat wie van deze vrijheid gebruik maken door het vaccin te weigeren, zo hard als maar kan moeten gepest worden.

Het doet allemaal weer denken aan Hannah Arendts werk over de totalitaire staat die eveneens gedijt dankzij de beruchte dubbele agenda die naast de wet ook inzet op een in feite strafbare vorm van sociale druk gelijk aan psychosociale dwang.

Leugens, vroeger en nu

In het onderhavige historisch document "Nazi Mass Murder", in de paragraaf, getiteld: "Procedures van kennisgeving en registratie", in het derde hoofdstuk over euthanasie van de hand van officier van justitie Willi Dressen, worden vooreerst de categorieën van geïnterneerden opgesomd die in aanmerking komen voor 'euthanasie': de geestes- en zenuwzieken, zij die reeds langdurig geïnterneerd waren en de misdadigers. De werkonbekwamen werden overgeplaatst en 'stierven'. Na verloop van tijd begonnen familieleden van de geïnterneerden na te gaan wat er in de instellingen gebeurde en zij kwamen er achter dat de overgeplaatsten systematisch ter dood werden gebracht. Om dat te voorkomen, verklaarden sommige artsen mensen onterecht 'werkbekwaam' om hen van een gewisse dood te redden en zij adviseerden hun families op discrete wijze om hun zieken zo spoedig mogelijk naar huis mee te nemen.²

Toen bij het uitbreken van de pandemie in januari 2021 het bezoekrecht aan ouderlingen in zorginstellingen werd opgeschort, zogezegd om besmettingen te voorkomen en de ouderlingen te beschermen, moest men met lede ogen vaststellen dat aan de families niet alleen niet werd toegestaan om bij hun oudjes aanwezig te zijn in het stervensuur, maar ook werd het de familieleden strikt verboden om het stoffelijk overschot van de aan corona bezweken patiënten nog te zien of te groeten: over hen werd door daartoe bevoegd personeel zonder meer gerapporteerd dat zij ingevolge een besmetting met het virus gestorven waren en vervolgens verast. Jammer genoeg moet zelfs de verslaggever van deze feiten zich ervan onthouden namen en data vrij te geven van Belgische artsen die heden in een gelijkaardige situatie moesten opereren als hun Duitse collegae van tweeëntachtig jaar geleden: ooit zullen zij ervan getuigen hoe gewetensnood en beroepsethiek hen ertoe bracht om hun patiënten nog snel uit de zorginstellingen weg te halen teneinde hen het lot te besparen van anderen die daar in de grootste verlatenheid in grote getale omkwamen omdat zij, al dan niet door het virus besmet, de zorg die zij verdienden moesten ontberen en zij in hun bedden werden achtergelaten, hetzij vanwege verbod, besmettingsangst of nog andere redenen.³

Sadisme

In 1135 werd in het koninkrijk Napels Gioacchino da Fiore geboren, mysticus en symbolist die een groot stuk van zijn leven besteedde aan het ontcijferen van de Apocalyps van Joannes en die tot de slotsom kwam dat zich in de geschiedenis drie stadia voordoen (die elk duizend jaar duren), namelijk dat van de Vader (Oude Testament), dat van de Zoon (Nieuwe Testament) en het huidige, dat van de Heilige Geest, gekenmerkt door de onbemiddelde kennis in elk individu van de Waarheid (van Gods Woord) - uiteindelijk uitlopend op het armageddon en het Laatste Oordeel. 'Onbemiddeld' wil hier zeggen zonder tussenkomst van kerk en clerus, wat aldus aanleiding gaf tot het ontstaan van sekten van 'vrijgeesten' en 'verlichte geesten' (o.m. Luciferianen, anabaptisten en homines intelligentiae) en tot vervolging door de inquisitie.

Een der bekendste vrijgeesten of libertijnen is de atheïst Markies de Sade (1740-1814) voor wie de natuurlijke instincten alles domineren, wars van goed en kwaad. Sade verwerpt het christendom en de naastenliefde en erkent alleen de natuurwetten en het maximaliseren van de eigen lusten. Naar hem noemde de psychiater Richard Krafft-Ebing het aversief subklinisch persoonlijkheidskenmerk 'sadisme', dat de zogenaamde 'duistere driehoek' van machiavellisme, narcisme en psychopathie aanvult⁴ en dat zich laat omschrijven als het ervaren van genot bij andermans leed, dat daarom gezocht wordt middels wreedheid, agressie, manipulatie en geweld, m.a.w.: het domineren en vernietigen van anderen.

Het gaat hier niet om het sadomasochistisch spel dat beoefend wordt door mensen die zich vervelen bij 'gewone' seks maar wel om de perverse vernietigingsdrang eigen aan de lustmaximalisatie. Lieden die blasé zijn, wat wil zeggen: door overmatig genieten ongevoelig geworden voor verder genot, vervelen zich stierlijk en kunnen alleen nog soelaas vinden in de boost welke voelbaar wordt van zodra zij anderen doen lijden, bijvoorbeeld door hen het leven zuur te maken, door hen te overheersen, door zich met hun leven te gaan bemoeien, door hun vrijheid te beknotten, door hen angst aan te jagen, door zich tegenover hen paternalistisch op te stellen, door hen te betuttelen, door hen te verplichten handelingen te stellen die zij niet willen stellen of door hen te verhinderen om te doen wat zij willen doen, met andere woorden: door de neurotische aanleg van hun slachtoffers tot de gruwelijkste kwellingen op te stoken.

Mensen die niet meer weten van welk hout pijlen te maken, niet omdat zij aan de grond zouden zitten maar, integendeel, omdat zij alles hebben en zijn wat een mens zich maar kan wensen, zouden zich letterlijk dood vervelen indien zij niet die zo bevrijdende uitlaatklep hadden welke erin bestaat anderen te koeioneren door hen van hun vrijheid te beroven. Onder allerlei voorwendsels doen ze dit met dieren (zij houden hen als proefkonijnen maar ook als wetenschappelijk te observeren studie-objecten en zelfs als te beschermen soorten - denk maar aan de dierentuinen) maar als ook dat geen bevrediging meer biedt, beginnen ze aan hun soortgenoten - de zwaksten eerst. De (gewetenloze/blasé) psychopaat (verzot op macht) maakt van zijn 'ondergeschikte' een neuroticus door hem te martelen en te pesten met als kers op de taart de psychische, zo niet de fysieke dood van het slachtoffer.

Door de eeuwen heen of, om preciezer te zijn, tweeduizend jaar lang, heeft de kerk het haar roeping geacht om alle mensen aldus levenslang te kwellen, te beginnen met het opdringen van een kannibalistisch wereldbeeld dat kant noch wal raakt, het opleggen van absurd, neurotisch makend gedrag en het propageren van de zelfkastijding bij het volk, want pas eerst als het volk ertoe komt zichzelf te straffen, triomferen de elites. Macht over derden manifesteert zich immers waar men mensen kan doen liegen of doen strijden tot de dood en waar men hen kan beladen met een schuld die niet de hunne is.

Maar de theologie wordt stilaan stokoud en sadisten kunnen derhalve pas aan hun trekken blijven komen als zij de achterhaalde theologie nu snel vervangen door de moderne technologie: voortaan kan het mensdom worden gekweld middels allerlei methoden en technieken ingebouwd in apparaten die men de getroffene zelf doet begeren en doet kopen voor handenvol geld waarvoor hij dan levenslang slavenarbeid verricht.

Als het geweten ontstaat door de interiorisering van wetten - wat immers blijkt waar cultuurrelativisten laten zien hoe andere (met sancties bekrachtigde) wetten telkens een ander geweten produceren en wat zelfs wordt beleden in het Paulinische christendom dat de grondslag van het katholicisme vormt (met name waar Paulus belijdt dat pas de wet hem het onderscheidingsvermogen tussen goed en kwaad heeft bijgebracht) - dan zal systematische beloning en bestraffing volgens een vastgesteld programma feilloos het gewenste gedrag voortbrengen en garanderen.

Als bovendien met het martelende programma gespeeld wordt door om de haverklap de regels te veranderen, dan maakt de sadist zijn slachtoffer dermate murw dat zijn ziel zelf zal worden vernietigd, zoals dat gebeurde middels de gesofisticeerde folteringsmethoden in de concentratiekampen van de nazi's, waar mensen er bijvoorbeeld toe verplicht werden om te kiezen welke van hun kinderen zij zouden ombrengen. De verplichting om te handelen gekoppeld aan de onmogelijkheid om goed te doen, ontstaat immers niet alleen daar waar men tot het kwaad veroordeeld wordt maar evenzeer daar waar men van zijn ethisch kompas beroofd wordt ingevolge het sadistische spel van de onophoudelijke verandering van de regels dat, geruggensteund door harde sancties, tenslotte het menselijk aanpassingsvermogen volledig uitput, wat resulteert in de complete willoosheid eigen aan robots en computers. Want waar lastdieren nog koppig verzet kunnen bieden aan de wil van hun meesters, drijven sadisten hun spel zo ver door dat hun slachtoffers ook die laatste weerstand opgeven. Op dat punt werden mensen dan ook werkelijk herleid tot dingen.

Medelijden kennen de sadisten niet, in hun hoogheidswaanzin eigenen zij zich de bezwerende verzen toe welke ontspringen aan de duivelse wijsheid van de profeet Zarathustra die scandeert: "Wer auf den höchsten Bergen steigt, der lacht über alle Trauer-Spiele un Trauer-Ernst."^{5 6}

Complottheorieën?

Alle patiënten die heimelijk waren veroordeeld tot de gaskamers werden aan hun verblijfplaatsen met speciale bussen opgehaald. Passanten getuigen hoe zij soms tegenspartelden en geweld moest worden gebruikt. Om de bestemming geheim te houden werden tussenstations ingelast en de families van de patiënten werden per brief leugens op de mouw gespeld. De brieven aan de families luidden als volgt: “Wij informeren u hierbij dat overeenkomstig de ministeriële richtlijnen X overgeplaatst werd en veilig aangekomen is op de bestemming. Om veiligheidsoverwegingen is bezoek verboden alsook telefonisch contact. Door de oorlog kampen wij met personeelstekort, neem dus zelf geen contact op: bij eventuele wijzigingen wordt u onmiddellijk op de hoogte gebracht.” T4 klaagde erover dat sommige van de eveneens onwetende medewerkers patiënten inschreven als “goede werkers” om aldus hun levens te redden, daar zij het onheil vermoedden. Later werd aan de families medegedeeld dat hun in een gaskamer omgebracht geliefde overleed ingevolge bijvoorbeeld een longinfectie.⁷

Opnieuw zal de lezer van deze historische documenten in het volstrekte onvermogen verkeren om te ontkennen dat ook deze paragraaf onwillekeurig doet denken aan de reglementeringen rond corona en aan de gelijkenissen welke spontaan opduiken waar sprake is van de opheffing van het bezoekrecht aan de verpleegden en aan het absolute contactverbod. Andermaal opvallend gelijkend zijn de verklaringen ter verantwoording van die ongewone reglementeringen want zowel ten tijde van de nazi- moorden als in de huidige pandemie werd door de autoriteiten medegedeeld dat deze maatregelen genomen werden in het teken van de algemene veiligheid.

Stanley Milgram kon maar moeilijk geloven dat de nazi-wreedheden zich hadden voltrokken maar zijn gehoorzaamheidsexperiment bewees in 1963, aan dezelfde Universiteit waar het hier besproken document werd uitgegeven, dat jan met de pet daartoe inderdaad in staat is en wel in vaak meer dan de helft van de gevallen. Of de mensen van deze tijd beschikken over een hoger moreel bewustzijn dan deze van pakweg tachtig jaar geleden valt heel sterk te betwijfelen als men dezer dagen in de krant moet lezen dat het welgeteld negen uur duurde vooraleer een vierentachtigjarige fotograaf die in het centrum van Parijs op straat neerviel, door een van de vele duizenden voorbijgangers geseind werd - toen de hulpdiensten arriveerden was de ongelukkige helaas al overleden.

Dat de nazi's in staat waren om te liegen alsof het gedrukt stond, zoals blijkt uit de hoger geciteerde en nog andere brieven die zij aan de families van de vermoorde geesteszieken stuurden, is een bijzonder schokkend gegeven maar wie de actualiteit omtrent corona een heel klein beetje heeft gevolgd, weet dat de huidige Nederlandse minister-president tijdens een ondervraging door een oppositielid in zijn parlement op grove leugens werd betrapt waarna hij zich gedroeg zoals psychopaten dat doen, dat wil zeggen: alsof er geen vuiltje aan de lucht was en eveneens zonder schroom toonde zich in dezelfde periode de Britse premier nadat die was betrapt op het overtreden van de door hem zelf verordende wetten door zijn herhaalde aanwezigheid op allerlei coronafuiven.

Wie vandaag de vrees koesteren dat de genomen veiligheidsmaatregelen die zogezegd in het teken staan van de bestrijding van de pandemie, in feite dienen om praktijken toe te dekken die het daglicht schuwen, worden er derhalve helemaal onterecht van verdacht complotdenkers te zijn.⁸