Hoe het westen zichzelf opdoekt

Angst blijkt het tot nog toe vrijwel enige antwoord van het westen op de golf van terreur in de jongste decennia. Tussen haakjes: terreur die wordt toegeschreven aan islamfundamentalisten terwijl steeds vaker stemmen opgaan die het hebben over operaties vanwege bepaalde westerse politieke machten onder een vreemde vlag – en hier wordt verwezen naar wat een groeiende menigte het grootste bedrog uit de geschiedenis is gaan noemen, met name de gebeurtenissen en de berichtgeving rond de aanval op het WTC en op het Pentagon van 11 september 2001, alsook naar de oorsprong en de activiteiten van achtereenvolgens Al Qaeda en Islamitische Staat, maar dat is uiteraard een kapittel apart. (1)

(1) De gevestigde orde heeft het over complottheorieën maar ernstige journalisten verdedigen de stelling met de hulp van vakspecialisten dat de wereld op 11 september een rad voor de ogen werd gedraaid. Hierover maakte onder meer de Amerikaan David Hooper een documentaire genaamd The anatomy of a great deception. Wat betreft Al Qaeda en IS zijn de bedenkingen navenant, gelet op de geografisch-militair-politieke betekenis van onder meer Syrië – zie hiervoor onder meer ons artikel d.d. 28 februari 2012, getiteld: De Syrië-crisis in een notedop.

Omdat angst een slechte leermeester is, mag het niet verwonderen dat de reacties op die terreur contraproductief zijn. Het eerste stadium waarbij een oplossing nog kon bestaan in het napluizen, erkennen en proberen wegnemen van de oorzaken is allang verstreken en de dynamiek van bijna blind en zich quasi autonoom vermenigvuldigend geweld heeft het roer overgenomen. Intussen hebben onvergeeflijke fouten, zoals het aan de vijand ter beschikking stellen van niet alleen de media maar tevens het NAVO-leger, de toestand alleen maar erger gemaakt. (2)

(2) Zie bijvoorbeeld ons artikel d.d. 8 augustus 2012, getiteld: W.O. III: de wereld in handen van terroristen?

Steeds vaker is het dweilen met de kraan open en beperkt men zich tot het klaarstomen van een uitgebreide EHBO voor een volgende catastrofe waaraan godbetert onder meer mediamensen een goede stuiver hopen te verdienen. En zoals dat ook in het verleden gebeurde, blijft men jammer genoeg de ellende van tallozen te baat nemen als een welgekomen geschenk in functie van doeleinden van een bijzonder bedenkelijke politiek die gelijkenissen gaat vertonen met het terrorisme zelf.

Ooit zei de wreedaardige Göring dat leugens door elkeen geslikt worden als ze maar groot of ongeloofwaardig genoeg zijn: het menselijk brein is kennelijk niet in staat om aan te nemen dat men danig voor de gek gehouden wordt en liever gelooft men dan dat er verborgen motieven of bedoelingen bestaan die omwille van geldige redenen onbekend moeten blijven. En wat voor leugens geldt, gaat evenzeer op voor andere misdaden: als zij maar groot genoeg zijn, zal men de slachtoffers eerder discrediteren dan hen te geloven en gaat men hen zelfs vervolgen voor laster en eerroof jegens hun belagers. Roman Polanski's Rosemary's baby is hiervan een wel bijzonder geslaagde evocatie.

Maar naast de noodlottige machteloosheid die het slachtofferschap helaas maar al te vaak kenmerkt, is er nog het kwaad zelf van een volstrekte gewetenloosheid waarvan onder meer zo'n drie kwart van de lezersreacties onder de verslagen van vluchtelingendrama's op het internetnieuws vandaag getuigen, wat eens te meer de aloude stelling van Milgram staaft dat zowat 85 percent van de mensen niet alleen een eigen geweten missen maar bovendien probleemloos bereid zijn tot koelbloedige moord van zodra zij daarvan verzekerd werden dat hun daad hun niet zal aangerekend worden. De verkozen politici zijn dan ook steeds vaker de vertegenwoordigers van de massa asocialen die onze moderne welvaartsstaat voortbrengt. Precies het feit dat zij bovendien hun verwerpelijke standpunten desnoods met geweld aan anderen willen opleggen, maakt dat zij zich in helemaal niets meer onderscheiden van de terroristen waarvoor zij beducht zijn.

Potentaten vrezen de menselijke vrijheid en lijden aan een schromelijk gebrek aan vertrouwen in de medemens die zij om die reden vast in hun greep willen houden. Machtswellustelingen gaan in feite gebukt onder de ziekelijke angst voor de ander als zodanig die van hen verschilt en die eigen dromen en overtuigingen heeft. Het gebrek aan respect voor de medemens waarvan zij blijk geven, is te herleiden tot een relationele onvolwassenheid en tot de absurde wens dat elkeen niets anders en niets meer zou zijn dan een reproductie van eenzelfde door strenge sociale wetten en regels volkomen voorspelbaar geworden type. Edoch, door religieuze regels of door strenge staatswetten volledig gecontroleerde en derhalve volstrekt gedepersonaliseerde mensen, zijn geen mensen doch mieren of andere kuddedieren, die helaas de ultieme humane dimensie missen die door een wonderbaarlijke evolutie van ontelbare millennia mogelijk werd gemaakt. De onderdrukking van medemensen en de angst om mens te zijn, blijken één en hetzelfde fenomeen.

Bijzonder kleinburgerlijk is dan ook de vrees dat 'vreemdelingen' de plaats van de autochtonen zouden innemen, alsof niet iedereen via een geboorte en dus vanuit een andere wereld in deze wereld belandde en alsof ons aller aards verblijf dan eeuwig was. Zo bestond het nog niet zo heel lang geleden dat zwarten uitgesloten werden van westerse atletiekwedstrijden, incluis wereldkampioenschappen (!), uit vrees dat zij met alle medailles aan de haal zouden gaan en op de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn weigerde gastheer Hitler om aan Jesse Owens geluk te wensen met zijn vier keer goud en ook president Roosevelt vergat zijn zwarte landgenoot uit te nodigen op het Witte Huis.

Alle mensen, waar ook ter wereld, kwamen ooit van elders en volksverhuizingen waren altijd de regel, nimmer de uitzondering. Uitgerekend nu principieel iedereen over de ganse wereld, die één dorp werd, rond kan reizen, blijken massa's mensen niet mee met de tijd en zij gaan krampachtig de landgrenzen van weleer niet alleen hertekenen maar op de koop toe van hoge muren voorzien.

Exact zeventig jaar na de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog die een ongeziene vluchtelingenstroom op gang bracht wegens massale vervolgingen door het Naziregime met zijn concentratiekampen waarin miljoenen mensen het leven lieten en waarna de VN zich ertoe verbonden om voortaan aan allen die voor hun leven op de loop moeten, asiel te verlenen – exact zeventig jaar later bazelen corrupte Europese politici dat het draagvlak voor steun aan de Syrische vluchtelingen ontbreekt. Men vreest warempel dat de navolging van de wet en het voor een keertje toepassen van de zo mooi klinkende Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ons welvaartspeil omlaag zou halen. Men blijkt godbetert te geloven dat voor welvaart en beschaving, geld volstaat, terwijl rechtvaardigheid en de naleving van plechtig beloofde wetten bijzaak zouden zijn.

De verdwazing door het geld heeft kennelijk dat peil bereikt waarop men niet langer beseft dat er verdwazing in het spel is, zoals dat ook het geval is met de leugens van Göring en met alle andere misdaden die, eenmaal een kritieke limiet voorbij, vrij spel krijgen omdat zij onzichtbaar zijn geworden. En uitgerekend die domheid kroont vandaag potsierlijk het westen: de EU, de mensenrechten én het christendom met hun holle frasen over solidariteit en naastenliefde bevinden zich nu ontegenzeggelijk op een helling bergafwaarts recht naar de hel.

(Jan Bauwens, feestdag van Augustinus van Hippo, 2015)