Alle rechten voorbehouden Een variant van deze blog is te vinden op seniorennet op het volgende adres: http://blog.seniorennet.be/tisallemaiet/
13-11-2020
---
-
Corona en de waarheid - Aflevering 21: Nikolai Berdyaev en de aap uit de mouw
Corona
en de waarheid
Aflevering
21: Nikolai Berdyaev en de aap uit de mouw
In
De
paradox van de leugen
(1) uit 1939 heeft de Russisch-orthodoxe filosoof Nikolai Berdyaev
het over een strijd van de waarheid met de leugen. Hij beschrijft hoe
die strijd parallel loopt met een strijd tussen het persoonlijke
geweten en datgene wat de wereld voorhoudt. Mensen liegen omdat ze
bang zijn en ze zich zo willen verdedigen: ze worden overrompeld door
collectieve leugens die net zoals de collectieve mythen voor
deugdzaam worden gehouden omdat ze elan geven aan het leven waar de
naakte waarheid al te moordend lijkt. Niet de waarheid maar de macht
wordt door de wereld gezocht en macht wordt veeleer verkregen door te
liegen, aldus Berdyaev. Er wordt een vijandbeeld geschapen, een
leugen die de wereld in twee kampen verdeelt en die het geweld van de
oorlog rechtvaardigt. De leugen kan de wereld organiseren maar zij is
in strijd met het persoonlijke geweten en daarom vernietigt zij de
persoon. Berdyaev verwijst naar de Grootinquisiteur
van Dostojevski waar de vraag rijst of de wereld dan gered mag worden
door de leugen of, anders gezegd, of het toegestaan is de waarheid na
te streven ten koste van de wereld. De wereld is verwikkeld in
leugens maar heeft behoefte aan de waarheid. Wetenschap dient de
waarheid maar het sciëntisme [de verabsolutering van de
wetenschappelijke waarheid] is een leugen. In de roman is het de
fictie die de waarheid onthult maar de hoogste creativiteit is
gecompromitteerd met een proces van dissociatie van de persoon, een
belangrijk thema in de literatuur. Vandaag is het persoonlijke
geweten verlamd door een leugenachtige collectieve werkelijkheid. Het
persoonlijke geweten wordt verstikt door een collectief bewustzijn
dat de mens dwingt tot liegen. Christus sprak met kracht vanuit de
zuivere waarheid maar een dictator spreekt vanuit de leugen. Toch is
de authentieke bevrijding een bevrijding van de leugen. Diplomatie is
de aanpassing van de geest aan de wereld terwijl de waarheid het
omgekeerde eist, wat pas mogelijk is door de macht van een waarheid
die boven de wereld verheven is en die wij alleen kennen met ons
persoonlijke geweten.
Berdyaev
gelooft dus dat er meer nodig is dan louter wetenschap en diplomatie
om waarachtigheid en bevrijding te kunnen bereiken. Als aanhanger van
het personalisme waarin de gewetensvrije persoon in verbinding staat
met het goddelijke, verzette hij zich tegen het communisme en het
collectivisme dat naar macht streeft en liegt.
De
wereldse machten bedienen zich van de leugen die via het
collectivisme invloed heeft en uiteraard geschiedt dit middels
groepsaffiliatie: het vraagt moed en een sterke persoonlijkheid om
daaraan weerstand te bieden en in die optiek wordt ook duidelijk
waarom het christendom stelt dat de waarheid pas verworven wordt via
het verzaken aan de wereld. Niemand kan twee heren dienen, niet God
en de mammon, niet de (in de wereld machteloze) waarheid en de (in de
wereld machtige) leugen. Bij het verzaken aan de leugen verliest men
zijn aanhang en zijn wereldse macht en de geïncarneerde Waarheid is
daarom ook de in de wereld machteloze, de dienaar der dienaren, het
Lam Gods.
Bij
alles wat met wereldse macht te maken heeft kan men zich grote vragen
stellen: machthebbers doen zich als weldoeners voor maar waar zij
zich veel te goed voelen om omzeggens in een Toyota rond te rijden,
blijken zij in de eerste plaats weldoeners voor zichzelf, terwijl het
persoonlijke geweten de goede herder dwingt om het eigen leven te
wagen in de zoektocht naar één verloren schaap. Bij weldaden
waarbij in de eerste plaats de weldoener wel vaart omdat hij daar
bijvoorbeeld grote winsten bij boekt, kan men de vraag stellen of zij
überhaupt ook nog eens het welzijn van anderen kunnen bevorderen.
Zoals Michel Foucault dat in zijn laatste colleges aantoonde wordt de
waarheid door de wereldse machten structureel verbannen (2) omdat ook
de geringsten beschikken over het vermogen om de waarheid te kennen:
de waarheid discrimineert de armen niet en zo kunnen potentaten zich
pas doen gelden middels de leugen en de samenzweringen die zich wars
van waarheid en recht voltrekken in de duisternis.
Het
leven is een goddelijke schepping maar volgens de Heilige Schrift
werd het leven gecorrumpeerd door het kwaad en zo kwam de
sterfelijkheid in de wereld en met haar de begrippen 'ziekte' en
'gezondheid': het leven kent een begin en een einde, een opgang en
een ondergang, een welbepaalde, altijd fluctuerende kwaliteit. Het
leven omvat zowel het absolute bestaan als het mankement dat het
uiteindelijk de das omdoet. Niemand dan god zelf beschikt in die mate
over het goede dat hij de macht heeft om leven te scheppen maar het
ligt principieel in ieders vermogen om het leven te dwarsbomen en zo
beperkt zich het goede bij de mens tot het verzaken aan het kwaad of
het beamen van het leven. Waar de volksgezondheid op de helling staat
ingevolge een of ander kwaad, botsen niet alleen het persoonlijke en
het collectieve maar evenzeer het absolute goed dat het leven is en
het marchanderen met machtsmiddelen die de levenskwaliteit kunnen
beïnvloeden. De ethische problemen die zich dan stellen hebben te
maken met keuzes tussen het individuele en het collectieve goed maar
ook met de verdeling van het kwaad onder de vele (machtige en
machteloze) individuen. Echte leiders verdienen pas die naam als zij,
zoals ouders jegens hun kinderen doen, de zwakkeren beschermen maar
in de praktijk blijkt het zich ontfermen over de zwakkeren vaker
slechts een verkapping van een daaraan geheel tegengestelde
bedrijvigheid, slechts gehoorzamend aan het devies van het recht van
de sterkste. We nemen coronamaatregelen om onze ouderen te
beschermen, zo scanderen onze leiders maar de aap komt uit de mouw op
het ogenblik dat de hoeveelheid vaccins die op de markt komt niet
volstaat om iedereen onmiddellijk te bedienen: we zijn er nog niet
uit of we wel voorrang moeten verlenen aan de ouderen, zo meesmuilt
dan het koor der leiders en gretig grijpen zij dan naar het argument
van wie ze er eerst om verguisden, namelijk de mening dat men niet
zozeer zoveel mogelijk levens moet proberen te redden maar wel zoveel
mogelijk levensjaren. Het geweer wordt van schouder gewisseld op het
kritieke moment en zo wordt de leugen apert.
(J.B.,
13 november 2020)
Verwijzingen:
(1) Nikalai
Berdyaev, The paradox of lie, 1939. (Naar het Engels vertaald
door Fr. S. Janos, 2000). Oorspronkelijk: Paradoks lzhi.
Sovremennye zapiski. Obschestvenno-politicheskii i literaturnyi
zhurnal, LXIX, Paris, 1939.
Corona en de waarheid - Aflevering 20: Kortetermijndenken en corona
Corona
en de waarheid
Aflevering
20: Kortetermijndenken en corona
Kortetermijndenken
is planning zonder rekening te houden met wat zich allemaal kan
afspelen op relatief langere termijn en omdat politici nu eenmaal
niet verkozen worden om heel lang te regeren, houden zij vaak
helemaal geen rekening met de gevolgen van hun beslissingen op
langere termijn: die zijn voor rekening van de legislatuur die na de
hunne komt - laat staan dat ze rekening zouden houden met de kiezers
van de volgende generaties. Maar niet alleen de politiek denkt op
louter korte termijn.
Het
korte termijndenken is eigen aan het kapitalisme zonder meer, omdat
daar het winstprincipe voorop staat, met in zijn zog de overproductie
en de wegwerpartikelen met ingebouwde slijtage: hoe rapper de
producten versleten zijn, des te meer worden ervan verkocht en des te
groter zijn de winsten. In het kapitalisme gaat het nu eenmaal om die
winsten terwijl de duurzaamheid van de producten niet alleen
veronachtzaamd wordt maar tevens taboe is: het langetermijndenken, de
grote duurzaamheid van de waren en hun uitmuntende kwaliteit zijn
eigenschappen die het winstprincipe in de weg staan en die derhalve
evenzeer gemeden worden.
Nu
zal de meest winstgevende sector binnen onze kapitalistische economie
hierop dus geen uitzondering kunnen zijn - het tegendeel zal het
geval zijn - en we hebben het over de meest winstgevende sector met
voorsprong: de farmaceutische industrie. Bij uitstek deze sector zal
onvermijdelijk delen in die klappen welke worden toegebracht aan de
degelijkheid van de producten en aan hun duurzaamheid en dat is er
bijgevolg ook aan te zien. Mensen die ziek zijn en van hun huisdokter
te horen krijgen dat ze minder moeten drinken, uit hun luie zetel
moeten komen, zich niet mogen bezondigen aan suiker, vetten en andere
lekkernijen, zullen alras uitkijken naar een andere
huisdokter, een dokter die hun deze pleziertjes niet verbiedt en die
de welvaartskwaaltjes oplost met een pil tegen de pijn, druppeltjes
tegen de vermoeidheid en een capsule ter bestrijding van de angst.
Pijnstillers worden dan ook in gigantische hoeveelheden geproduceerd,
voorgeschreven en genuttigd: een enorm percentage van de westerlingen
zijn eraan verslaafd.
Pijnstillers
zijn typisch voor het kortetermijndenken: zij genezen de kwaal niet
maar nemen de onaangename symptomen of dus de pijn weg; ze
verdoezelen de ziekte die intussen nog verergert en die, op langere
termijn, de gezondheid helemaal ondermijnt en een gewisse dood in het
vooruitzicht stelt. Pijnstillers of kortetermijnoplossingen blijken
alleen voordelig voor de farmareuzen - op korte én op langere
termijn; aan de patiënten verlenen zij kortstondig een illusie van
beterschap, alras gevolgd door ongeneeslijke kwalen en de dood.
De
corona-epidemie is nog geen jaar onder de mensen en er is reeds een
vaccin. Het werd uitgeprobeerd op duizenden testpersonen, blijkt
werkzaam in 90 percent van de gevallen en heeft geen noemenswaardige
bijwerkingen - aldus de koploper met ellenlange voorsprong in onze
kapitalistische economie, de farma-industrie. Het spreekt werkelijk
tot de verbeelding: vele duizenden proefpersonen, werkzaam in negen
van de tien gevallen en vrijwel zonder bijwerkingen. Maar men kan het
ook anders uitdrukken, anders en correcter dan de kapitalisten het
doen.
Om
te beginnen kan men zeggen dat het vaccin voor honderd gevaccineerden
op de duizend niet werkt. Als we weten dat hier te lande
momenteel één op duizend mensen ingevolge corona overleden zijn,
dan kan men zich de vraag stellen of die ongelukkigen misschien niet
zullen behoren tot de groep van die honderd op duizend voor wie het
vaccin niet werkt: een verminderde werkzaamheid van de gewone
griepvaccins gold immers ook al voor de ouderen en zwakkeren onder
ons. Maar er is nog een ander en ongetwijfeld veel ernstiger
probleem.
Het
vaccin werd weliswaar getest bij duizenden burgers, meestal studenten
of dus jonge en gezonde mensen, en men zegt dat de bijwerkingen
gering zijn. Maar als het virus nog geen jaar lang circuleert, dan
kan de testperiode ook bezwaarlijk langer zijn dan een jaar. Men moet
de reclame van de farmareuzen dus een beetje bijstellen en zeggen dat
de bijwerkingen op korte termijn verwaarloosbaar zijn.
Maar
nu weten wij allang dat de bijwerkingen van heel wat pillen, papjes
en capsules ons op korte termijn tevreden zullen stellen terwijl we
ook moeten erkennen dat hun werking of hun bijwerking - want men
noemt het zoals men wil - op wat langere termijn rampzalig zijn en
dat is trouwens eveneens het geval met al die lekkernijen waaraan wij
ons bezondigen eenmaal wij het langere termijndenken aan de wilgen
hebben gehangen: roken bezorgt ons helemaal geen klachten op een
termijn van één jaar en vele andere genotmiddelen doen dat evenmin,
maar van wie twintig jaar roken, zijn de longen flink beschadigd en
de kans op kanker neemt fors toe. Wat vaccins doen op een termijn
langer dan pakweg een jaar, is derhalve koffiedik kijken: wie zich
laten vaccineren worden er misschien wel van verzekerd dat duizenden
testpersonen daarvan maar weinig hinder ondervonden binnen het eerste
jaar na de toediening daarvan maar vanaf de dertiende maand zijn alle
gevaccineerden of dus de hele wereldbevolking proefpersoon. Ik
kan het ook niet helpen, maar dat staat hier nu zwart op wit.
(J.B.,
12 november 2020)
10-11-2020
Corona en de waarheid - Aflevering 19: Woonstbetreding tegen corona?
Corona
en de waarheid
Aflevering
19: Woonstbetreding tegen corona?
Intussen
al een aantal snel vliedende jaren geleden waarschuwde ons de Vlaamse
dramaturg Dirk Biddeloo dat met het systematisch weghalen van de
telefooncellen uit het straatbeeld, een nieuwe fase werd ingeluid in
de onderwerping van het volk. Dirk Biddeloo had er voelhorens voor,
hij stelde ons ook al de vraag of de president van Europa dan door
ons verkozen was. Maar de historie van de verdwijnende telefooncellen
is nog een ander paar mouwen. En nu zekere politici de kwestie van de
woonstbetreding bespreekbaar pogen te maken, kan men de bezorgdheid
van deze meester in de tragikomedie ineens veel beter begrijpen.
Als
men de openbare telefooncellen verwijdert, wordt iedereen die zich
nog enigszins veilig wil voelen, verplicht om een gsm - een
smartphone, zoals dat nu heet - aan te schaffen. Zo'n toestel draagt
men vanzelfsprekend altijd bij zich en op dat toestel kunnen allerlei
applicaties of apps geplaatst worden. Bijvoorbeeld een app die de
locatie van de bezitter van het toestel bepaalt en uiteraard ook
verraadt: aan de bezitter van het toestel maar ook aan
mogelijkerwijze volstrekt onbekenden die toegang hebben tot de
gegevens welke door de app worden verstrekt. Dat is inderdaad altijd
handig om een correct weerbericht te kunnen ontvangen of om zich over
het wegennet van punt A naar punt B te kunnen verplaatsen. Maar nu
blijkt zo'n app ook bijzonder handig om de nieuwe 'wet' omtrent
mogelijke samenscholingen te kunnen handhaven. Immers, er is de
kritiek dat de coronawet tegen samenscholing in feite een slag in het
water is zolang de wetgever wegens de privacywetten over geen
mogelijkheden beschikt om de naleving van deze coronawetten te
controleren. En daar verandert die app op de gsm wel wat aan:
principieel kan de overheid voortaan op ongeacht welk ogenblik
ongeacht welke smartphone(bezitter) lokaliseren, naar men zegt met
een nauwkeurigheid van enkele decimeter.
Alsof
het nog niet erg genoeg was dat de bezitters van een gsm - en dat
zijn heden vrijwel àlle burgers - in feite ononderbroken bezet
worden door al diegenen die hen kunnen opbellen: ze doen het niet
maar ze kunnen het doen op elk ogenblik van de dag en van de nacht en
zo is men nooit meer alleen en dit ononderbroken gebrek aan volledige
rust brengt op den duur een even fatale als miskende vorm van
uitputting teweeg.
De
corona-apps die de privacywetten omzeilen terwijl zij alsnog de
privacy schenden doordat zij samenscholing kunnen detecteren, doen
daar dus nog een schepje bovenop. Toch is het op deze wijze effectief
nagaan van iemands doen en laten alsnog fors in strijd met de
wetgeving omtrent de privacy welke immers aan elkeen het fundamenteel
recht toekent om met rust gelaten te worden en om niet gevolgd te
worden - ook niet door de overheid. Zelfs wanneer mogelijk terrorisme
in het spel is, kunnen de privacywetten het gerecht nog voor serieuze
problemen stellen maar of volksgezondheid en dan nog, meer specifiek,
preventieve volksgezondheid een opheffing van dit fundamentele
mensenrecht kan rechtvaardigen, is allerminst een
vanzelfsprekendheid. Temeer omdat ook het waarborgen van de privacy
een zaak is van gezondheid en dit keer gaat het niet om preventieve
gezondheid maar om het ingevolge privacyschending effectief induceren
van een gewis ziekteproces met mogelijkerwijze een dodelijke afloop.
Geestelijke
gezondheid is onmogelijk zonder recht op privacy en om die reden zijn
de privacywetten ook bijzonder streng. Gevangenen getuigen dat niet
het alleen-zijn het ergste is van de gevangenschap maar daarentegen
het niet meer alleen kunnen zijn, het niet meer
alleen-gelaten-worden. De nood om zich terug te kunnen trekken is
even noodzakelijk voor de gezondheid als de nood aan voedsel en de
nood aan slaap en wie een eigen kamer missen en in zalen moeten leven
zoals dat dikwijls het geval is met vluchtelingen of asielzoekers,
gaan reeds na zeer korte tijd grote psychische problemen ontwikkelen.
Maar wij zijn gewend geraakt aan privacy en daarom weten wij niet
meer hoe het voelt als we die moeten missen, zoals we er ook geen
idee meer van hebben wat honger met een mens doet, slaapdeprivatie of
een leven in voortdurende angst. Mensen die ten tijde van de tweede
wereldoorlog in bezet gebied de nachtelijke invallen van de Duitse
Gestapo hebben meegemaakt of de controle van de Roemeense Securitate,
zijn voor het leven getraumatiseerd. Mensen en vooral kinderen die
gepest worden, kampen in feite met een ernstige vorm van niet met
rust gelaten worden of van privacy-deprivatie ten gevolge waarvan zij
vaker suïcidaal gedrag ontwikkelen. Op plaatsen waar men weet dat
men voortdurend in de gaten gehouden wordt, kan men het maar een zeer
beperkte tijd volhouden en dan wordt men het moe en wil men daar weg
- naar een plek waarvan men weet dat men er alleen is en dan liefst
nog zonder dat ook maar iemand weet waar men is. Wie bekeken worden,
gaan acteren en acteren is een bijzonder vermoeiende bezigheid omdat
het gedrag van wie acteren niet het eigen gedrag is maar dat van een
niet bestaande figuur waarvan men de rol speelt - een rol die
consistent moet zijn als men niet door de mand wil vallen en niemand
houdt dat een etmaal vol. Hebben de controleurs bovendien bepaalde
verwachtingen, dan zullen wie gecontroleerd worden, spontaan aan die
verwachtingen tegemoet komen in een poging om aldus de bijzonder
vermoeiende aandacht van de ander waardoor men letterlijk bezet
wordt, te verzwakken. En uiteraard verliest men op die manier zijn
eigenheid: men doet voortaan wat de ander wil om de ogen van de ander
niet langer in zijn rug te voelen; men past zich aan, men geeft de
eigen activiteiten, gedachten en overtuigingen op; men geeft zichzelf
op teneinde aan een gewisse fysieke uitputting te kunnen ontkomen;
men leeft niet meer, men overleeft; men voelt zich zoals dieren op
wie gejaagd mag worden; men kan geen aanspraak maken op bescherming;
men mist het scherm dat de privacy of het met rust gelaten worden
waarborgt; het scherm zit vol met camera's die het in feite teniet
doen.
Om
geestelijk gezond te kunnen blijven, moet men zich kunnen onttrekken
aan de blikken van de ander en dat is zo omdat op de keper beschouwd
niemand een ander volledig vertrouwen kan: vertrouwen is een
bijzonder voorwaardelijke mogelijkheid en daarom ook een tijdelijk
vermogen jegens een selectief aantal subjecten. Vertrouwen vraagt
veel energie omdat het uiteindelijk onderdrukt wantrouwen is en muren
en een dak zijn even noodzakelijk als de aflossing van wacht: het
slot op de deur waakt in onze plaats voor de duur van de
sluitingstijd die ons de nodige rust moet verschaffen om te
herbronnen, om bij onszelf te kunnen zijn en te bestaan. Hoe
drukker iemands leven is, des te groter is zijn nood aan
terugtrekking in de woestijn; de meest sociaal geëngageerde mensen
hebben ook het meeste nood aan alleen-zijn.
Woonstbetreding
is een slecht idee; een idee dat getuigt van onverstand en van
onwetendheid met betrekking tot de dingen die er echt toe doen. Maakt
men de vergissing om het belang van de privacy te onderschatten, dan
richt men verwoestingen aan die niet meer goed te maken zijn. Elke
mens heeft het recht om zijn deur te sluiten voor ongewenst bezoek en
om zijn woning daartegen te beschermen, desnoods tot de dood, om de
eenvoudige reden dat woonstbetreding voor de betrokkenen even
moordend is als lichaamsbetreding of verkrachting. En die zijn zelfs
ergens verwant aan vaccinatie en medicatie in het algemeen: een vorm
van binnendringen in het lichaam zonder dat een overtuigd vertrouwen
daarvoor de toestemming heeft gegeven om de eenvoudige reden dat men
onwetend is omtrent de werking van de lichaamsvreemde stoffen die men
opgedrongen krijgt. Vaak wordt de werking van serums of van pillen
door geen mens gekend en is men zonder het te weten proefkonijn. En
naast lichaamsbetreding is er ook geestesbetreding: opvoeding en
informatie in het algemeen, kunnen immers evengoed desinformeren;
reclame en propaganda bekogelen ons voortdurend en repressie ligt
altijd op de loer.
Dwazen
aan de macht: het houdt een moordend gevaar in. Waar dwazen regeren,
mag gevreesd worden dat de waarborgen voor de handhaving van de
subtiele rechten waaraan wij ons mens-zijn danken, sneuvelen
ingevolge onwetendheid en onkunde. Het recht op privacy is een van de
belangrijkste van die subtiele rechten. Waar deze rechten onder de
hamer gaan, is de onafwendbare sociopolitieke consequentie daarvan:
burgeroorlog.
(J.B.,
10 november 2020)
09-11-2020
Intermezzo: Pinoccio keizer
-
Intermezzo:
Pinoccio keizer
"Amerika
first!" Het
zijn de woorden van George Washington, die de eerste president werd
van de
USA en
dat gebeurde op 30 april 1789, nadat op 4 maart de grondwet van
kracht was geworden. Vrijwel gelijktijdig (op 5 mei) brak in Europa
de Franse Revolutie uit: het volk dat zich bevrijdde van het juk van
adel en clerus. George Washington was afkomstig uit Virginia, een van
de zuidelijke staten van Amerika die zich later als de 'Confederatie'
wilden afscheuren omdat zij de slavernij wensten te behouden terwijl
die in de noordelijke staten werd afgeschaft. George Washington was
zelf een slavenhouder en in het testament dat hij tien jaar na zijn
aantreden zou schrijven, schonk hij aan zijn 123 slaven de vrijheid.
Met "Amerika
first!" wilde
de president zich uiteraard onttrekken aan de internationale
verwachting om stelling te nemen tegenover de Franse Revolutie (die
het westen verdeelde in pro's en contra's) omdat die vooral een
bevrijding van het volk betekende terwijl hij zelf slavenhouder was.
De opstand van de Amerikaanse verdrukten zou uiteraard alsnog
losbreken en resulteren in een burgeroorlog die vier jaar duurde
(1861-1865).
Donald
Trump ontleende zijn berucht devies aan de eerste president van de
Verenigde Staten om gelijkaardige redenen: de internationale
bemoeienissen van de Amerikanen die zogezegd de roeping hadden om de
wereld te gaan bevrijden van het juk der dictaturen, bleek hypocriet
en berokkende aan het land meer schade dan voordeel en in plaats van
applaus oogsten de Amerikanen steeds meer kritiek. Bovendien is de
periode van het kolonialisme en het neokolonialisme voorbij en de
uitbuiting gebeurt dezer dagen middels geheel verborgen vormen van
slavernij. Maar terwijl George Washington per testament in 1799 zijn
slaven uiteindelijk de vrijheid gaf, heeft Donald Trump de
Amerikaanse slavenhouders gefaciliteerd met de legale productie van
een gigantisch slavenleger en dit naar het voorbeeld van Europa.
Immers,
als slaven rechteloze arbeiders zijn, dan volstaat het een muur te
bouwen om hen in massa te produceren: zij passeren sowieso de muur,
zijn bijgevolg illegaal en dus rechteloos in het land aanwezig maar
zij hebben honger en zullen derhalve geheel rechteloos arbeiden of
dus slavenwerk verrichten.
Aldus
verhuizen de slaven momenteel van de derde naar de vierde wereld:
waar zij voorheen werkzaam waren in westerse fabrieken in hun
thuislanden (in Afrika, India, China, Vietnam, Cambodja, oude
Oostblok-staten...), worden ze nu geïmporteerd om ter plekke te
worden uitgebuit en wel op zo'n wijze dat ze op het ogenblik zelf van
hun entree, door de muur waar zij langsheen moeten, automatisch
illegaal worden en dus vanzelf veranderen in slaven.
Leugenachtige
televisiefeuilletons over families en buren die amper hoeven te
werken terwijl zij in paradijselijke villa's resideren, met
sportwagens rondrijden en hun tijd doden met feesten, moeten
wereldwijd de armen met hun laatste spaarcenten naar het westen
lokken waar zij, eenmaal gearriveerd, helaas te laat ontdekken dat
zij gelijk muizen in de val gelopen zijn. Reeds lang voor het bestaan
van de televisie en van Hollywood werden met soortgelijke
fantastische verhalen miljoenen Chinezen naar Amerika gelokt waar de
meesten onder hen zich letterlijk dood werkten om hun overtocht terug
te betalen. De hedendaagse mensenhandelaars gebruiken precies
dezelfde tactiek.
Het
begon ooit met de rondtrekkende moordenaarsbendes die niet alleen op
wilde dieren joegen maar die ook de eigen soortgenoten plunderden en
uitmoordden: De Hunnen, de Noormannen, de Ottomanen en noem maar op.
Om die plunderingen te kunnen blijven herhalen, gingen de
'veroveraars' in een volgend stadium hun 'prooien' behandelen zoals
de boer doet met zijn vee: de prooien werden gedomesticeerd en zo
ontstonden onder het juk van potentaten, uiteindelijk heuse staten
waarin burgers aan het werk werden gehouden en belast of uitgemolken.
Het Romeinse Rijk, het Rijk der Franken, het Duitse Keizerrijk en,
tussen haakjes: het onderworpen volk werd gechristianiseerd om de
vrede te waarborgen.
Na
de grote ontdekkingsreizen koloniseerde het westen vrijwel het ganse
continent Afrika en later ook Azië en Amerika. Omdat de autochtone
Amerikaanse bevolking vrijwel volledig bezweek aan geïmporteerde
ziekten van de Europese veroveraars, werden van de zestiende tot de
negentiende eeuw met enorme zeilschepen zo'n twaalf miljoen
Afrikaanse zwarten naar Amerika versast om daar als slaven te dienen
op de plantages van Europese grootgrondbezitters. De slaven werden
gekocht van Afrikaanse koningen die ze gingen vangen in hun
binnenland en ze naar de havens brachten en zij werden betaald met in
Europa geproduceerde geweren waarmee die Afrikaanse koningen dan
onderling oorlog voerden. De opbrengst van de Amerikaanse (vooral
thee- en katoen)plantages ging naar Europa. Toen de slavernij werd
afgeschaft, scheurde Noord-Amerika in twee stukken: de noordelijke
staten wilden geen slaven meer, de zuidelijke wilden haar slaven
behouden en dat resulteerde in de Amerikaanse burgeroorlog
(1861-1865) - een heruitgave van de Franse Revolutie met een
vertraging van tweeënzeventig jaar.
Zoals
gezegd kwam de slavernij intussen terug in de nieuwere en veel
moeilijk te bestrijden vormen van het zwartwerk door nieuwe 'zwarte'
mensen: de sans-papiers.
En in feite heeft deze hardnekkige terugkeer van de slavernij haar
bestaan te danken aan het ingeburgerd zijn van de leugen: het bedrog
is heden de feitelijke politiek en het politieke gebeuren dat zich
voor onze ogen ontvouwt, is slechts een rookgordijn. De dubbele
boekhouding is dermate ingeburgerd dat zowaar driekwart eeuw na de
bevrijding van de concentratiekampen, hetzelfde Europa dat deze
bevrijding viert en dat als aandenken en als uiting van
verontwaardiging, kunstwerken en monumenten subsidieert, er quasi
identieke concentratiekampen op nahoudt in de eigen niet te betreden
achtertuin met zowat zes miljoen slachtoffers, exact het aantal dat
in Hitlers kampen om het leven kwam. Men kan het zowaar anders
wensen,
maar het zijn de zogenaamd 'politiek correcte' mensen die het
allemaal zo willen.
Strijders voor eerlijke landbouw worden gecriminaliseerd terwijl aan het licht komt dat genetisch gemanipuleerde gewassen een gevaarlijk virus bevatten - zie:
