Corona en de heilige zaak:

Deel 36: Televisiepraat

Volharding in de boosheid - er bestaat gewis geen treffender manier om de politiek van dit ogenblik mee te benoemen. De manier waarop televisiekijkers met leugens gemanipuleerd worden, mag dan wel gesofisticeerd zijn maar zij is er niet minder doorzichtig om. En ook niet minder wreed. Wat is er gebeurd?

Een Nederlandse immunoloog, vaccinoloog en sinds veertig jaar ontwikkelaar van vaccins, prof. dr. Theo Schetters, hierbij gesteund door zijn collegae, vertelt in een interview dat het mRNA-vaccin van het Amerikaanse bedrijf Pfizer, waarvoor onze politici gekozen hebben, niet zal werken waar het bedoeld is om te werken en er ook niet zal voor zorgen dat het virus uit de circulatie verdwijnt, zodat de redenen voor lock-downs en coronamaatregelen na de massavaccinatie exact dezelfde zullen blijven. (1)

De testperiode voor het vaccin was niet alleen te kort - aldus professor Schetters - de test zelf toont eigenlijk aan dat er geen aanvaardbare resultaten kunnen vastgesteld worden: wat betreft het optreden van ernstige ziekte, waarvoor het vaccin tenslotte bedoeld is, kon men slechts vier gevallen vaststellen op een totaal van veertigduizend proefpersonen (waarvan de helft gevaccineerd), waarvan twee of drie in de groep van de gevaccineerden. (1)

Hierop reageren de gepolitiseerde virologen op televisie met de suggestie dat Schetters vertelt dat in het onderzoek te weinig proefpersonen betrokken werden terwijl het vast staat dat hun aantal gelijk is aan 40.000 en daarvan kan iedereen zich vergewissen door de onderzoeksresultaten aan te vragen en in te kijken. In hun conclusie noemen zij hun collega een gevaarlijk man en suggereren zij dat dergelijke misleidingen maar eens van het net moesten verdwijnen. (2)

Toegegeven, in deze televisiepropaganda werd de leugen wel bijzonder sluw verpakt: de zaken worden zo voorgesteld alsof professor Schetters niet eens kan rekenen en geef toe: 40.000 is toch zeker niet weinig? Bovendien kan iedereen zich ervan vergewissen dat het wel degelijk gaat om 40.000 testpersonen: wij hebben helemaal niets te verbergen, zo zeggen de woordvoerders van de onderzoekers.

Nu hoeft men helemaal geen statisticus te zijn om te weten dat 40.000 testpersonen in dit onderzoek inderdaad veel te weinig is en wel om de eenvoudige reden dat onder deze testpersonen amper 4 gevallen werden gedetecteerd van ernstige ziekte, waarvan 1 of 2 in de groep van de gevaccineerden en 2 of 3 in de groep die een placebo kregen toegediend.

Om te beginnen: wegens dat ene twijfelgeval weet men niet eens of men nu moet besluiten tot een vaccinale beschermingsgraad van 0 percent of een van 75 percent. Immers, gesteld dat er 2 ziektegevallen waren bij de gevaccineerden tegenover 2 bij de niet-gevaccineerden, dan zou men moeten concluderen dat het vaccin helemaal niet werkt en gesteld dat er 3 ziektegevallen waren bij de gevaccineerden tegenover 1 bij de niet-gevaccineerden, dan moest het besluit luiden dat het vaccin beschermt in 3 van de 4 of dus in 75 percent van de gevallen. (3)

Wanneer aldus één twijfelgeval het verschil kan maken tussen de conclusie tot een beschermingsfactor van 0 percent en de conclusie tot een beschermingsfactor van 75 percent, dan is het besluit dat de referentiegroep niet alleen te klein maar véél te klein is, onweerlegbaar omdat wiskunde nu eenmaal wiskunde is.

Wat elk weldenkend mens uit deze televisie-uitzending kan leren, is dat de betrokken televisie-geleerden ofwel niet kunnen rekenen ofwel corrupt zijn. Het staat als een paaltje boven water dat zij hetzij onbekwaam zijn hetzij te kwader trouw en neemt men andermaal de waarschijnlijkheidsrekening in acht, dan zal besloten worden tot de laatst genoemde verklaring. In dat geval echter is het verwijt dat de betrokken televisiegeleerden maken aan het adres van professor Schetters van toepassing op hen zelf: deze 'geleerden' verspreiden gevaarlijke nonsens in de mainstream. Werden leugenachtige berichten destijds wel eens afgedaan als 'gazettenpraat', dan kunnen we voortaan ook spreken van 'televisiepraat'.

(J.B., 12 02 2021)

Verwijzingen:

(1) Zie: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3249223

(2) Het VRT-artikel schrijft: “Is er echt een gebrek aan data? Online zijn verschillende rapporten beschikbaar over het testtraject dat het vaccin heeft doorlopen, met een onderzoek op meer dan 40.000 proefpersonen (de helft van hen kreeg een placebo). Je kan bijvoorbeeld het rapport lezen op basis waarvan Europa het vaccin heeft goedgekeurd. Wie de ruwe data van het onderzoek wil bekijken, kan daarvoor een aanvraag indienen. Ook de briefing aan de Amerikaanse voedsel- en medicijnenautoriteit FDA is openbaar.”

Zie: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/01/13/check-in-deze-nederlandse-youtubevideo-wordt-onterecht-twijfel/

(3) Beter gezegd: in het geval waarbij de groep van de gevaccineerden 1 ziektegeval telt en de groep van de niet-gevaccineerden 3, kan men in geval van geldige veralgemening (wat hier wegens het geringe aantal ziektegevallen sowieso uitgesloten is) op de keper beschouwd slechts concluderen dat de kans op (ernstige) ziekte drie keer groter is in de groep van de niet-gevaccineerden. Op te merken valt nog dat het in die groep dan gaat om 1 kans op 20.000 (of in België: 500 zieken) en in de andere groep om 3 kansen op 20.000 (1500 zieken) - uiteraard op het ogenblik van het onderzoek. Spreekt men over de 'beschermingsgraad', dan blijkt (alweer: op grond van dat onderzoek) dat de vaccinatie van 10.000.000 Belgen ervoor zorgt dat 1000 mensen minder ziek worden dankzij het vaccin of dus 1 op 10.000. Het is weliswaar niet zo dat het vaccin de overige 9.999.000 Belgen niet zou beschermen, alleen hadden zij die bescherming helemaal niet nodig. Dat alles, andermaal, (1°) indien het twijfelgeval inderdaad een geval van corona was en (2°) indien de veralgemening geldig was, die hier echter uitgesloten is omdat de onderzoeksgroep te klein is.

Corona en de heilige zaak:

Intermezzo: Von dem Fischer un syner Fru

Dit door de gebroeders Grimm opgetekende verhaal in Niederdeutsch vertelt een zedenles die zich omkleedt met talloze mythen in wellicht alle culturen: de vermaning dat de menselijke overmoed, de ontevredenheid van de mens met zijn lot en zijn ambitie om zoals God te zijn, bestraft wordt met zijn val.

De visser woont samen met zijn vrouw Ilsebills heel bescheiden in een beerput wanneer hij een vis vangt, die hem smeekt zijn leven te willen sparen. De visser werpt de vis terug in het water maar zijn vrouw kijft: vraag de vis een gunst in ruil voor zijn leven! En zo wensen zij zich een betere woonst. Maar de onvrede houdt aan en Ilsebills wil meer, zij wil koning, keizer en paus worden. Haar wensen ontketenen stormen maar al die dingen krijgt zij, totdat zij wenst zoals God zelf te zijn en op dat ogenblik worden zij teruggeworpen in hun beerput. (1)

Het 'filosofische' verhaal dat Rudolf Boehm vertelt in zijn Kritik (2) is eender: sinds de antieke wijsbegeerte is de mens met zijn mens-zijn misnoegd en wil hij aan God zelf gelijk zijn: die wens brengt hem in het tijdperk van de wetenschap waar hij in plaats van God te worden, op de koop toe zijn mens-zijn zelf letterlijk verspeelt en zijn wereld onmenselijk maakt. Hij liegt zichzelf doeleinden voor die in feite voorwendsels zijn om op te kunnen opgaan in een ijdel spel dat hem te gronde richt. In plaats van goddelijke kennis oogst hij slechts onzin en waanzin en door die middeldoelomkering verwordt zijn wereld tot een onmenselijke hel.

Het doel aan God gelijk te worden, is sowieso danig onmogelijk dat het slechts een voorwendsel kan zijn en op die manier eigenlijk een perpetuum mobile dat de jacht op de ultieme trofee gaande houdt.

Het woord trofee, dat zegeteken betekent of bewijs van het overwinnaarschap, en dat op die manier eigenlijk vergelijkbaar is met geld dat immers eveneens rechten geeft aan zijn bezitter, komt van het Griekse τρο̉παιον (tropaion), van het werkwoord τρε̉πω (trepein), dat wil zeggen: 'doen keren' en meer bepaald: 'de vijand doen keren', 'de vijand op de vlucht doen slaan'. Want de overwinnaar maakte de wapenuitrusting van de overwonnene buit en zij werd op een hoogte geplaatst zodat iedereen kon zien wie voortaan de baas was. Indianen staken de scalp van de verslagen vijand op een stok en een jachttrofee is bijvoorbeeld het gewei van een hert of het zijn de veren van vogels waarmee de jagers zich tooien.

Wie aldus God overwonnen heeft, draagt met zich de goddelijke kennis als trofee, zoals ook veroveraars onder mensen, bekentenissen kunnen afdwingen, kennis kunnen verzamelen om er dan mee uit te pakken en zo ook macht te verwerven - macht over anderen maar ook macht over de natuur.

In dat laatste geval is in principe sprake van tovenarij, zoals bij uitstek voodoo dat is, waarover de Gentse professor in de klinische psychologie, Mattias Desmet, vertelt dat zij werkt op voorwaarde dat "de hele gemeenschap waartoe sjamaan en slachtoffer behoren geloven in de autoriteit van de sjamaan." en waarbij hij verder opmerkt dat er "talloze observaties [zijn] die tonen dat de Westerse mens in zijn lichamelijk functioneren even onderhevig is aan dergelijke fenomenen." (3)

Wat betreft die laatste observatie, kan misschien ook wel gesteld worden dat de werkingen van de moderne wetenschap en techniek althans voor een groot stuk te danken zijn aan placebo-effecten en vergelijkbare vormen van suggestie, autosuggestie, propaganda, reclame en retorica of de kunst van het liegen. In die context is het dan ook niet langer verwonderlijk wanneer de jacht op godgelijkheid uiteindelijk ontmaskerd wordt als een gigantische leugen, in perioden waarin zij inderdaad gaat gelijken op de onzin en de waanzin die men ook aantreft in de betovering van de massa door (door haar gesubsidieerde) religies.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 11 februari 2021)

Verwijzingen:

(1) https://de.wikipedia.org/wiki/Vom_Fischer_und_seiner_Frau

(2) Rudolf Boehm, Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973). Een Nederlandse vertaling van de hand van Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier verscheen bij Het Wereldvenster, Baarn (1977). De integrale tekst van het werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres van het Marxistisch Internet Archief:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(3) https://www.knack.be/nieuws/wetenschap/kan-een-mens-sterven-van-angst-ja/article-opinion-1586357.html . Zie ook:

“Corona en de heilige zaak - Deel 18: Corona, vervloeking en tovenarij”: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3248935

Corona en de heilige zaak:

Deel 35: Naar een wereld op maat van de mens

In 1781 verscheen van Immanuel Kant Kritik der reinen Vernunft of Kritiek van de zuivere rede waarin hij zich keert tegen het speculatief gebruik van de zuivere rede (1): God kent rechtstreeks door intuïtie de dingen zoals ze op zichzelf zijn terwijl de menselijke intuïtie wordt beperkt door de zintuigen en door het verstand. Het komt niet aan de mens toe om te kennen zoals God, zegt Kant. De dingen verschijnen ons dus niet zoals ze op zichzelf zijn maar wel als voorstellingen en ons denken tracht de veelheid aan kennis die we tot ons krijgen te synthetiseren tot begrippen.

Een voorbeeld van zuivere intuïtie is het wiskundige kennen: we kennen wiskundige objecten a priori doch slechts als verschijningen - de objecten op zichzelf kennen we niet. Zuivere wiskunde is dus geen kennis. We kunnen analytische oordelen vellen (of oordelen waarbij het gezegde reeds door het onderwerp bevat wordt) en die kunnen verduidelijkend zijn maar ze brengen uiteraard geen nieuwe kennis bij. Zo bijvoorbeeld loochent de analytische filosofie (het 'logisch empirisme') elke mogelijkheid van synthetische oordelen a priori.

Kant keert zich tegen het ideaal van de goddelijke kennis: de mens kan zijn beperkingen doorbreken maar hij kan daar niets mee winnen, integendeel. Het zijn de grenzen van onze kennis die haar betekenis geven: de voorwaarden van onze kennis beperken haar maar maken haar tevens mogelijk. Boehm citeert de gelijkenis van Kant: "De lichte duif, als ze in vrije vlucht de lucht, waarvan ze de weerstand voelt doorklieft, zou de voorstelling kunnen krijgen dat het haar in de luchtledige ruimte nog veel beter zou lukken. Zo ook verliet Plato de zintuiglijke wereld daar deze het verstand zulke nauwe beperkingen oplegt, en waagde zich aan gene zijde ervan, op de vleugelen van de ideeën, in de lege ruimte van het zuivere verstand. Hij merkte niet op dat hij door zijn inspanningen geen afstand won, want hij had geen weerstand waaraan hij zich kon vasthouden, en waarop hij zijn krachten kon zetten, om het verstand van zijn plaats te krijgen." (2) Met dit voorbeeld, aldus Boehm, sticht Kant een filosofie van de eindigheid: het tegenbeeld van de klassieke Griekse filosofie van Plato en Aristoteles die streeft naar een objectieve of een goddelijke kennis.

Boehm zegt dat Kant de objectieve kennis wel kritiseert maar er tenslotte blijft aan vasthouden. Pas Fichte heeft eruit geconcludeerd dat aan de objectieve kennis geen werkelijkheid beantwoordt: "Het wezen van de [door Fichte] voorgestelde wetenschapsleer bestond in de bewering dat de ik-vorm of de absolute reflectievorm de grond en de wortel van alle weten is (...): ‘De wetenschapsleer heeft het bewijs geleverd dat [deze] reflectievorm (...) geen realiteit heeft, maar alleen een leeg schema is." (3) Boehm herhaalt dat Fichte's wetenschapsleer in het spoor van Kant's Kritik nog steeds miskend wordt: zij kritiseert een vorm van kennis die "alle ‘realiteit vernietigt’ en verdringt door ‘een systeem van lege schema’s en schaduwen’." (4)

Volgens Fichte is het ik de grond en de wortel van alle kennis maar die kennis heeft geen werkelijk object: dit is absoluut idealisme; de werkelijkheid beperkt zich tot de eigen ideeënwereld. Boehm zegt dat derhalve een nieuwe kennis nodig is en hij treft ze al aan bij Marx, Nietzsche en Husserl die 'onwetenschappelijk' zijn in de zin dat zij geen objectiviteitsideaal wensen na te streven; het door de objectieve kennis veronderstelde zuivere subject is immers geen mens: "De moderne objectieve wetenschappen van de ‘mens’ bevestigen zeer scherp de angstwekkende vooronderstelling waarop het theoretische ideaal van de objectiviteit in feite berust: dat mensen in werkelijkheid helemaal niet bestaan; of veeleer een met dit ideaal overeenstemmende, op de spits gedreven toestand zonder vooronderstellingen volgens welke niet eens mag en zal worden voorondersteld dat er nu eenmaal sinds aanzienlijke tijd in werkelijkheid mensen bestaan." (5)

Niet het bewustzijn bepaalt het leven, aldus Marx, maar het leven bepaalt het bewustzijn. "[In deze beschouwingswijze] die met het werkelijke leven overeenstemt, gaat men uit van de werkelijke levende individuen zelf, en beschouwt men het bewustzijn alleen als hun bewustzijn. (…) Haar vooronderstellingen zijn de mensen’ - en hun ‘materiële’ behoeften." Zo ook wil Nietzsche dat men "zich juist de verscheidenheid van de perspectieven en de affectinterpretaties voor de kennis te nutte weet te maken." (6)

Boehm declameert: "Hoeden we ons namelijk, mijne heren filosofen, van nu af, beter, voor het gevaarlijk oude begripsverzinsel, dat een ‘zuiver, willoos, pijnloos, tijdloos subject der kennis’ heeft opgezet, hoeden we ons voor de vangarmen van contradictorische begrippen als ‘zuivere rede’, ‘absolute geestelijkheid’, ‘kennis op zichzelf; - hier wordt altijd verlangd een oog te denken dat helemaal niet kan worden gedacht, een oog dat absoluut geen richting moet hebben, waarbij de actieve en interpreterende krachten moeten worden belemmerd, moeten ontbreken, waardoor toch het zien pas een iets-zien wordt..." (7)

Marx, Nietzsche en Husserl vervangen in hun denken het abstracte 'subject' door werkelijke mensen: "(…) Intussen heeft een weten dat zich op zulke vooronderstellingen baseert en dat bijgevolg ook zelf stelling neemt, ook reeds zijn productiviteit bewezen (…) bij Marx tegen het ‘kapitalisme’ als het economisch systeem van het tijdperk van de wetenschap, bij Nietzsche tegen de ‘ascetische idealen’ van een platonisch-christelijk bepaalde cultuur van de onbaatzuchtigheid, bij Husserl tegen het ‘objectivisme’ van de moderne verwezenlijking van het antieke ideaal van zuiver theoretisch weten." (7)

Aan het ideaal van de objectieve kennis beantwoordt een psychisme en een gedragssysteem "dat zich aan alle onmenselijke omstandigheden aanpast (…)." (7)

Men zou kunnen zeggen dat de coronakakafonie voor een groot stuk haar oorsprong vindt in de vele valse noten welke ontspringen aan de perversie die erin bestaat dat van de mens verwacht wordt dat hij gaat dansen naar de pijpen van zijn eigen maaksels welke bedoeld waren om hem het leven makkelijker te maken. Het is het verhaal van de golem dat in de loop van de geschiedenis in een steeds weer nieuwe vorm de kop opsteekt, te beginnen bij het scheppingsverhaal, waar de Schepper uit kleiaarde een mens boetseert om Hem te dienen maar van wie alras Hijzelf de dienaar wordt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 11 februari 2021)

Verwijzingen:

(1) Rudolf Boehm, Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973), paragraaf 30. Een Nederlandse vertaling van de hand van Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier verscheen bij Het Wereldvenster, Baarn (1977). De integrale tekst van het werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres van het Marxistisch Internet Archief:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(2) Ib., pag. 184 in de PDF-versie: https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/kritiek.pdf

(3) Ib., pag. 185 in de PDF-versie.

(4) Ib., pag. 185-186 in de PDF-versie.

(5) Ib., pag. 185- 187 in de PDF-versie.

(6) Ib., pag. 188 in de PDF-versie.

(7) Ib., pag. 188-189 in de PDF-versie.

Corona en de heilige zaak:

Deel 34: Moderne wetenschap en techniek: een kosten-batenanalyse

Onder het voorwendsel van een verhoopte natuurbeheersing verspeelt de mensheid zichzelf maar dan rest de vraag: als de moderne wetenschap een onzinnig spel zou zijn, hoe verklaart men dan haar successen? Het antwoord van Rudolf Boehm (1) luidt dat deze successen bijzonder bedrieglijk zijn.

Vooreerst resulteren ze uit een aanpassing aan de natuurwetten: succesvol is wie zich het gemakkelijkst aanpast aan de heersende machten want aanpassing is het recept bij uitstek voor succes. Heersers heersen dankzij degenen die zich aan hen aanpassen en onderwerpen.

In de eerste plaats hebben de successen van de moderne wetenschap en techniek te maken met het vrijmaken van energie, met de ontketening van chemische energieën, met de afbraak van complexe natuurlijke structuren waarbij energie vrijkomt die uiteindelijk wordt omgezet in warmte, die chaos is: energieverbruik doet de entropie toenemen. De moderne techniek resulteert in een toename van entropie: ontbinding, chaos, ongeordende beweging. Dit is de wet van de zichzelf ontbindende natuur. En Boehm merkt op dat de entropie ook onverminderd toeneemt waar het helemaal niet de bedoeling is om te vernietigen. Dan rest de vraag: welk nut halen we dan uit ons energieverbruik? Wat zegt de kosten-batenanalyse ter zake?

Vooreerst is er de industriële productie en de vraag naar het nut van de industriële producten. Installaties voor energiewinning verbruiken zelf veel energie en machines produceren op hun beurt weer andere machines totdat uiteindelijk nuttige toestellen bij ons terechtkomen: auto's en allerlei huishoudtoestellen. Maar de vraag herhaalt zich of die inderdaad nuttig zijn: wat zegt de kosten-batenanalyse? Oorlogstuigen vernietigen, bij communicatietoestellen hangt het nut af van de inhoud van de boodschappen en auto's maar ook andere tuigen komen tegemoet aan behoeften... die ze op hun beurt zelf scheppen... terwijl ze ook nog eens de wereld onleefbaar maken.

Boehm schrijft: "Ze hebben koelkasten nodig, om enigszins - tenminste schijnbaar - verse voorraden aan voedingsmiddelen te hebben en wat inkooptijd te kunnen besparen. Ze hebben wasmachines nodig daar het hen voor het wassen gewoon aan tijd en ruimte ontbreekt, het linnen in de industriegewesten echter snel en erg vuil wordt. Ze hebben centrale verwarming nodig daar ze niet, emmer na emmer, kolen naar de hoge verdiepingen van hun flatgebouw kunnen slepen. Zonder auto is vaak opnieuw elk uitstapje in de frisse lucht onmogelijk. In het bijzonder zijn vakantieoorden meestal zonder auto - alleen al wegens de bagage en de kinderen - nauwelijks te bereiken, hoewel dan ter plaatse de aanwezigheid en het verkeer van de auto’s van de vakantiegangers, de vakantieplaats tot het evenbeeld van de woonplaats dreigen te maken." (2)

Er is met andere woorden de nutteloze onmisbaarheid van heel wat producten die uiteindelijk alleen maar energie verbruiken. Boehm: "Men moet eens een volgens gangbare maatstaven industrieel en ‘economisch’ hoog ontwikkeld land beschouwen, bijvoorbeeld in het Europese Westen: welke bedrijvigheid, welke inspanningen, welk lawaai en welke vuilnis, dit alles te dragen en te verdragen door mensen, afgebeulde en zich afbeulende mensen; men moet eens kijken naar hun gezichten, ’s morgens vroeg reeds en dan in de late middag, men moet eens een blik werpen op hun dagelijkse kleding en voeding; en men moet het resultaat van hun moeite eens bekijken - armzalige huizen, erbarmelijke straten, een paar bonte winkels in een paar opgesmukte straten in een paar stadjes van een provincie; een paar bioscopen met versleten fauteuilbekledingen, troosteloze gangen van de openbare gebouwen; ’s avonds bier voor het schaduwspel van een vermoeide fantasie op het televisiescherm. Er blijven uiteindelijk onder de producten van de wetenschappelijke vooruitgang en van de industrie, als diegene waarvan het nut en de nieuwe kwaliteit het minst twijfelachtig is, de moderne geneesmiddelen. Maar ook hun nut kan niet worden onttrokken aan het afwegen tegen de gezamenlijke kosten aan industriële ontwikkeling, die hun productie vooropstelt, zeker niet wanneer deze kosten de levensvoorwaarden en dus de wijze en de ‘waarde’ van het leven bepalen, dat de succesrijke bestrijding van vele ziekten in staat is te verlengen; om niet te spreken over de buiten alle verhouding hoge geneeskundig-farmaceutische kosten voor het instand-houden van het leven van enkelingen, en zeker niet weinigen, wanneer tegelijkertijd op dezelfde aarde nog altijd oorlogen, volkenmoorden, honger en zelfs epidemieën, ja alleen al verkeersongevallen, duizenden, zelfs honderdduizenden en soms miljoenen wegrukken." (3)

De productie ter wille van de productie doet de entropie toenemen, de grondstoffen worden opgebruikt en bovendien is het nut niet voor iedereen: de baten komen alleen ten goede aan de rijken. De wetten van de concurrentiële economie liggen in het verlengde van de onmenselijke natuurwetten: de concurrentiestrijd brengt het recht van de sterkste in de samenleving binnen: de menselijke overheersingsdrang resulteert uiteindelijk in zijn overheerst worden door onmenselijke wetten en stort alle mensen in een onmenselijk bestaan. (4)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 9 februari 2021)

Verwijzingen:

(1) Rudolf Boehm, Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973), paragraaf 29. Een Nederlandse vertaling van de hand van Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier verscheen bij Het Wereldvenster, Baarn (1977). De integrale tekst van het werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres van het Marxistisch Internet Archief:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(2) Ib., pag. 170 in de PDF-versie: https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/kritiek.pdf

(3) Ib., pag. 171 in de PDF-versie.

(4) Ib., paragraaf 29.

Corona en de heilige zaak:

Deel 33: De onmogelijke kennis van de wetenschap

Na zijn bespreking van Spinoza, bekijkt Rudolf Boehm (1) het Essay over het menselijk verstand van John Locke (1632-1704) waarbij hij opmerkt hoe ook Locke zich bij zijn streven naar objectief weten in feite verliest in een louter spel van de menselijke geest met zijn eigen ideeën, waardoor het streefdoel een voorwendsel wordt voor dat spel. Locke spreekt over kennis als over de samenhang tussen de eigen ideeën die weliswaar tot ons komen via de gewaarwordingen van iets dat buiten ons moet bestaan maar waarover uiteindelijk opnieuw helemaal niets kan gekend worden, zodat, aldus Boehm, de zogenaamde empirist in feite een verkapte idealist is die moet besluiten: “our most serious thoughts will be of little more use than the reveries of a crazy brain”. (2) Objectieve kennis is onmogelijk: bij objectiviteit kan van kennis geen sprake zijn omdat kennis een subject veronderstelt. In dat streven naar objectiviteit verspeelt de mens bovendien aldus zijn mens-zijn zelf.

Ook Spinoza en Locke ontkomen niet aan het dwaalspoor van Descartes: ook zij belanden in ongerijmdheden (Spinoza's 'vrijheid door onderwerping') en in onzin (Locke's onmogelijke kennis) en zo reduceert de filosofie zichzelf tot een voorwendsel voor een louter spel van de geest waarin middel en doel verwisseld worden.

De onderwerping welke moet leiden tot de verhoopte heerschappij is in feite een 'aanpassing', een 'meegaandheid' welke verkapt wordt door een bedrieglijk geloof in de 'ontwikkeling' - een idee van eerder theologische dan van biologische oorsprong dat zich meester gemaakt heeft van het darwinisme en het uitgebuit heeft om de wetenschap te rechtvaardigen: het concept 'ontwikkeling' snoert immers elke kritiek de mond en eist krediet; het is een loutere belofte, een ongegrond geloof in vooruitgang.

Maar dit positivistisch geloof is in feite een gemaskerd negativisme; het wordt begeleid door een cynisch negativisme dat op de ongegrondheid van deze hoop wijst, zoals bij Pascal, Fichte en Marx, die dit spel hebben doorzien. Edoch, aldus concludeert Boehm: als onze wetenschappelijke kennis zich altijd slechts in de toverkring van onze eigen menselijke ideeën en modelvoorstellingen zou bewegen en niet zou mogen hopen een kennis van de werkelijkheid te zijn, waar ergens kan dan nog sprake zijn van waarheid? (3)

Het bewustzijn doorheen de tijden maar ook dat van elk individu schommelt voortdurend tussen de twee polen van enerzijds een stringent positivisme en anderzijds een cynisch negativisme. De idee van de menselijke heerschappij over de natuur via zijn onderwerping aan objectieve natuurwetten is niet alleen ongerijmd maar ook zinloos: het is een vertwijfelde uitvlucht om dit ideaal niet te moeten prijsgeven. (4)

In dit tijdperk van de wetenschap beschrijft de mens zijn eigen subjectiviteit aan de hand van wetten die enkel toepasbaar zijn op een natuur waarvan eerst verondersteld wordt dat die los van het menselijk bewustzijn zou kunnen bestaan maar zo'n benadering is een louter spel dat de mens van zichzelf vervreemdt en waarin hij zichzelf beschouwt als een partikel in een niet-menselijke ontwikkeling die tevens onmenselijk is. De werkelijkheid is daarentegen slechts wat zij is voor ons.

Objectieve kennis is vals, zij kampt met de zelfreferentieproblematiek: wij kijken toe op de wereld terwijl wij geloven dat het mogelijk is om tegelijk te kijken en van de kijker abstractie te maken. Wij geven de heerschappij over onszelf uit de hand aan een werkelijkheid (met objectieve natuur- en ontwikkelingswetten) waarin wijzelf afwezig zijn omdat we onszelf daarin eerst hebben herleid tot een onbekend object, waardoor we als mens in feite verdwenen zijn. In dit spel doen we afstand van ons recht om de werkelijkheid mede te bepalen als werkelijkheid-voor-ons zodat de werkelijkheid tevens onmenselijk wordt. Onder het voorwendsel van een verhoopte natuurbeheersing verspeelt de mensheid zichzelf. (5)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 9 februari 2021)

Verwijzingen:

(1) Rudolf Boehm, Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973), paragraaf 27. Een Nederlandse vertaling van de hand van Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier verscheen bij Het Wereldvenster, Baarn (1977). De integrale tekst van het werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(2) Ib., pag. 156 in de PDF-versie: https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/kritiek.pdf

Het gaat hier om een citaat uit het genoemde werk van John Locke, hoofdstuk IV, paragraaf 2. Zie: http://enlightenment.supersaturated.com/johnlocke/BOOKIVChapterIV.html

(3) Ib., pag. 163.

(4) Ib., paragraaf 28.

(5) Ib., paragraaf 28.