Er is meer onder de zon

– Een beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum, Aspekt, Soesterberg 2015 –

Sinds de publicaties van Ludo Noens kan de literatuur niet langer zonder meer worden opgedeeld in fictie en non-fictie of – in wat andere bewoordingen: deze uitzonderlijke schrijver laat de fictie pas goed tot zijn recht komen. Fictie – van het Latijnse fictio – slaat immers helemaal niet op nonsens maar betekent gedachtengang of, exacter nog: vorming. Bovendien: dat met non-fictie feiten worden aangeduid, steunt eigenlijk op een achterhaald naïef-realistisch wereldbeeld dat gekenmerkt wordt door een geloof in een objectieve werkelijkheid – een in wezen kaduuk wereldbeeld dat niettemin even hardnekkig standhoudt in de goegemeente als de Newtoniaanse fysica en de Euclidische meetkunde dat doen bij de wis- en natuurkundig ondergeschoolde menigte.

Het is weliswaar vooralsnog weinig praktisch om in de dagdagelijkse communicatie alles in vraag te gaan stellen, maar als de waarheid zelf in het geding is, moet een verwende massa, begeriger naar de kennis dan naar de inspanningen nodig om die te verwerven, vooralsnog de gepopulariseerde versie afwachten. Edoch, Noens overstijgt het elitarisme en hij komt de menigte waarvan wij in dezer vrijwel allen deel uitmaken, tegemoet met klare taal die geen plaats laat voor twijfel terwijl zij toch altijd de deur naar het mysterie op een grote kier laat staan – de lezer krijgt de 'feiten' waar hij om verzoekt maar dient zijn conclusies zelf te trekken.

Men kan deze inzake historische gegevens bijzonder scrupuleuze auteur nimmer verwijten dat hij onwaarheden vertelt, dat hij waarheden verzwijgt of dat hij wil overreden: hier zet een schrandere geest vanuit een verbazingwekkende belezenheid (het boek telt een paar honderd referenties) met kennis van zaken die gegevens op een rijtje welke er echt toe doen betreffende de vorming van een opvatting omtrent de werkelijkheid die ons omvat, onderwijst én begoochelt.

Maar boven alles is het durf die overigens het hele oeuvre van deze wijsgeer in de eigenlijke zin van het woord kenmerkt en meer bepaald de durf om te denken: de moed om geijkte patronen te verlaten en nieuwe wegen te bewandelen; de bereidheid om de genoemde methodologie van de vorming tot haar recht te laten komen en dit alsnog alles behalve wars van de wetenschappelijke methode. De paradox van dit boek ligt derhalve hierin dat met zijn Sprong in de schemerzone, de auteur ons in wezen uit de schemerzone wéghaalt – wég uit de duisternis van een onwetendheid voortkomend uit de verknochtheid aan de denkbeelden van de Encyclopedisten die de zich verlicht wanende mens kennelijk nog steeds in hun vermolmde greep houden. Dit boek helpt ons uit die duisternis op te klimmen en leidt ons naar het simpele licht van een stralende zon die uitnodigt de ogen te openen en te kijken want ja, er is meer onder de zon.

Het 'andere universum' uit de ondertitel van het boek gunt ons een blik via heel wat inkijkramen en bij zijn 235 bladzijden tellende rondleiding heeft de schrijver ons kennelijk geen enkel daarvan onthouden. De reis vangt aan met de figuur die als geen ander ons wereldbeeld heeft bepaald – Jezus de Nazoreeër – met woorden die ondubbelzinnig naar dat andere universum verwijzen: "(...) want leven is meer dan voedsel en het lichaam meer dan kleding" (p. 18). Van dat andere universum, dat wij volgens Jezus pas na onze dood kunnen betreden, getuigt "de ware wijsheid" die vreemd klinkt in oren die slechts de stoffelijke wereld kennen, en waarvan ook de inuit-sjamanen zeggen dat zij "slechts kan geleerd worden in grote eenzaamheid (...) en slechts kan verworven worden door lijden". (p. 20)

Na Jezus volgen, impliciet inspelend op een brandend actueel debat, Darwin en Wallace. Verzwijgt men ons immers niet al te vaak dat Darwin, die theoloog was van opleiding, zijn leven lang heeft getwijfeld aan zijn evolutietheorie welke vandaag wordt misbruikt ter versteviging van het materialisme, terwijl Wallace – de eigenlijke grondlegger van die theorie – in geesten geloofde? Een heel ander verhaal horen wij hier ook over August Comte, aan quasi alle universiteiten voorgesteld als een verlichte geest. Noens vertelt het ware levensverhaal van deze zogenaamde 'vader van het positivisme' en onthult zijn sciëntistisch totalitarisme.

In zijn 'uitstap in het absurde' wordt de lezer geïnformeerd over het feit dat meer grote geleerden zich serieus inlieten met het onderzoek naar leven na de dood en scéances bijwoonden. Onder hen: de Nobelprijswinnaars voor de Fysica, Pierre en Marie Curie (1903), de Nobelprijswinnaar voor de Geneeskunde, Charles Richet (1913) en dokter Gustave Geley die het 'ectoplasma' onderzocht dat bij die scéances vaak uit de mond van het medium stroomt en waaruit zich quasi-lichamen van opgeroepen overledenen vormen, waarvan plaasteren afgietsels van handen, voeten en gezicht worden bewaard in Parijs. Geley vergeleek de spokerige ectoplasmatische gedaanten met wat men ook te zien krijgt in de ons vertrouwde biologische processen bij de vorming van de foetus. Het leven waarmee wij vertrouwd zijn, blijkt inderdaad even raadselachtig als zijn nog relatief onbekende aspecten.

Het beroemde fantoom Katie King komt uitgebreid aan bod maar ook de elfen en de bosgeesten in verband waarmee Ludo Noens op een treffende manier ons verdraaid wereldbeeld als volgt aan de kaak stelt als hij de 'natuurgeesten' behandelt: "In onze moderne metropolen (...) moet men allicht met dergelijke 'onzin' niet meer afkomen. Progressieve ontbossing, overrationalisering, commercieel materialisme, eenheidscultuur, massamedia en opgeklopte mentale preoccupaties hebben de moderne mens gaandeweg ingekapseld in een zelfgecreëerde intersubjectieve waanwereld (zodat de stedeling er nu, vreemd genoeg, van overtuigd is dat de waan bij de natuurvolkeren ligt!" (p. 85)

De als schrijver (van onder meer De Kleine Johannes) beroemde Nederlandse psychiater Frederik Van Eeden verschijnt op het toneel als verkenner van het hiernamaals: de arts verloor een nog onvolwassen zoon en noemde diens dood een ontwaken; via de lucide droom kwam hij met de jongen in contact en hij maakte er indrukwekkende theorieën over die nog aan geloofwaardigheid winnen met het onderzoek van cardioloog Pim Van Lommel en met de positief-wetenschappelijke bevindingen aan de universiteit van Cambridge waar zeer recent nog het voortduren van het bewustzijn tot drie minuten na de dood werd aangetoond.

Na de hoofdstukken over de mythische koninkrijken in de Himalaya (Shambhala, Agharta, Shangri-la) en de onthutsende belevenissen en de levensgeschiedenis van Charles Lindbergh, de man die als eerste met een vliegtuig de Atlantische Oceaan overstak, wordt verrassend helder uit de doeken gedaan wat de kwantummystici vertellen en hoe dit precies aansluit bij de hedendaagse natuurkunde.

Volgen de link tussen de moderne antropologen en de sjamanen, de grondslag van de hippiebeweging, het verschijnsel van de ufo's en de alien-abduction en tenslotte de bevindingen van de beroemde psychiater, Elisabeth Kübler-Ross.

Meer dan het lezen waard voor alwie bij wil blijven inzake dit zo boeiende thema waarvan het enorme belang stilaan begint te dagen.

http://www.bloggen.be/ludonoens/archief.php?ID=2756404

(Jan Bauwens, 4 oktober 2015)

Syrië, een nieuw Vietnam?

Geen godsdienstoorlog, geen wrede dictatuur, geen verdeeldheid maar een zoveelste conflict tussen dé twee ideologieën – communisme en kapitalisme – dat brengt vandaag in de Levant een nieuwe wereldoorlog nakend.[*]

"Het geluk van de een gelijkt op het geluk van de ander maar elk ongeluk heeft zo zijn eigen karakter" – ziedaar de openingszin van Anna Karenina, de grote roman van Leo Tolstoj uit 1877 en hetzelfde kan men nu zeggen over de universaliteit van de vrede naast de eigen geaardheid van elke oorlog. Wat niet belet dat duidelijke patronen bepaalde historische conflicten kenmerken en dan hebben wij het hier uiteraard over ideologische geschillen die worden uitgevochten tussen, enerzijds, dat gedeelte van de wereld dat de persoonlijke vrijheid als de hoogste waarde in het vaandel voert en dat (naar het devies Jedem das Seine dat de toegangspoort tot de hel van Buchenwald siert) derhalve kapitalistisch is en, anderzijds, het werelddeel dat communistisch georiënteerd is en dat de persoonlijke vrijheid ondergeschikt acht aan de gelijkheid van alle burgers omdat het de gelijkheid beschouwt als een voorwaarde voor de vrijheid – om het hier maar bij een simplistische karakterisering te houden. [*] Uiteraard valt er voor elk van de twee wat te zeggen: niemand zal ontkennen dat zonder de muur van Berlijn het Oostblok binnen de kortste keren was leeggelopen – zoals vandaag Syrië leegloopt – terwijl het tevens een waarheid als een koe is dat de plundering van het arme Zuiden door het rijke Noorden het resultaat is van een wild kapitalisme met zijn recht van de sterkste dat alleen de domme taal van het geld verstaat en dat behalve de wereld nu ook het milieu en aldus de aarde om zeep dreigt te helpen.

Het Syrië-conflict lijkt een zoveelste in de rij van de bloedige oorlogen tussen het Westen en het Oosten – meestal vertegenwoordigd door respectievelijk de Verenigde Staten en Rusland – en het gelijkt daarom ook op de verleden oorlogen in strategisch belangrijke plaatsen of grensgebieden zoals Vietnam of Korea. [**] Tevens kadert het Syrische probleem in de omwentelingen die onlangs het Noorden van Afrika hebben aangedaan van Marokko tot Egypte en die door de ene partij bevrijdingsoorlogen worden genoemd en door de andere partij machtsgrepen van terroristen. Het eigenlijke ideologisch, strategisch en economisch conflict wordt daarbij significant verkapt door een sluwe agressor die een derde partij in het spel brengt of steunt – in dit geval de zogenaamde Islamitische Staat – kennelijk om zodoende ten aanzien van de wereld een aanval op de tegenpartij te kunnen rechtvaardigen. Een gelekt DIA-document d.d. 12 augustus 2012 zou in die richting wijzen: volgens die geheime informatie werd oorlogstuig van Lybië naar Syrië verscheept en meer bepaald ter bewapening van IS. Bovendien dient men voorzichtig te zijn met het uitbazuinen van deze gegevens sinds ongehoorzaamheid aan de autoriteiten nu ook door de V.S. wordt gelijkgesteld met geestesziekte, precies zoals dat eertijds gold in de U.S.S.R. zoals beschreven door bij uitstek Nobelprijswinnaar Aleksandr Solzjenitsyn in De Goelag Archipel (Parijs, 1973-75). Overigens kan elkeen ondervinden hoe men zijn (al dan niet vermeende) veiligheid vandaag dubbel en dik met zijn vrijheid betaalt, wat in feite neerkomt op het verlies van de twee, want het gaat hier uiteraard om de weinig benijdenswaardige paradoxale veiligheid die elke gevangene geniet. In dat verband spreekt men ook wel over de war on terror. Op te merken hierbij valt dat bijvoorbeeld in de VS in 2011 amper 17 burgers het leven lieten ingevolge terrorisme. Ter vergelijking kwamen in dat jaar 11.101 Amerikanen om door wapengeweld, buiten beschouwing gelaten de burgers die met een wapen zichzelf ombrengen – dat waren er bijvoorbeeld in 2013 exact 21.175.

[*] In het communisme zijn de productiemiddelen gemeenschappelijk bezit; elkeen werkt volgens zijn vermogen en neemt volgens zijn behoefte. Het kapitalisme steunt op het privaatbezit, kent concurrentie en is gericht op het maken van zoveel mogelijk winst.

(Jan Bauwens, 2 oktober 2015)