Islamocommunisme

Aflevering 5: Het einde van het westen?

Gisteren, 24 augustus 2023, hebben zes nieuwe landen de BRICS-landen vervoegd, wat officieel zal plaatsgrijpen op 1 januari 2024. Met Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika, Saudi-Arabië, Iran, Argentinië, Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en Ethiopië beslaat deze nieuwe in spoedtempo uit de grond gestampte unie zowat de helft van de wereldeconomie en zij wil definitief een punt zetten achter de hegemonie van de VS en de uitbuitingspolitiek van de kolonisatoren die tot vandaag de dag zijn doorgegaan met het leegroven van achtergestelde gebieden (die misleidend werden bestempeld als 'protectoraat') onder de dekmantel van ontwikkelingshulp.

De verarming van Europa is reeds een tijdlang aan de gang en beterschap valt in geen geval te verwachten. Als de oorlog in Europa escaleert, is de kans groot dat ons continent zijn geforceerde 'vriendschapsbanden' met de VS gaat herbekijken of, eerder nog, dat de VS dit continent of althans een deel ervan laat vallen, in die zin dat de NAVO dan zou herschikt worden. In dat geval kan verwacht worden dat Rusland Europa voor een deel ofwel helemaal opslokt. Antonio Guterres, de voorzitter van de VN, heeft de kentering die een herschikking van de wereldorde inhoudt, reeds volmondig toegejuicht, wat gezien zijn socialistische overtuiging in feite niet te verwonderen is. Maar dat de vergadering van de nieuwe unie, waartoe ongetwijfeld nog meer Afrikaanse en Aziatische landen zullen toetreden, niet mals zal zijn voor hun beulen van de voorbije eeuwen, klinkt niet anders dan vanzelfsprekend.

Hoeveel tijd hier zal over gaan wanneer zo'n scenario zich zou voltrekken, kan wellicht niemand voorspellen maar de zaken zouden wel eens veel sneller kunnen evolueren dan gedacht. Hoe dan ook wordt Poetins belofte dat hij de Europese middenstand zou laten verdwijnen, nu kennelijk ingelost. Uit de graanschuur van Europa zullen wij alvast niet langer naar believen kunnen putten en hetzelfde geldt voor de Afrikaanse grondstoffen, de olie, het gas en de kinderarbeid uit het oosten.

Tevens gaat het er op gelijken dat men van hogerhand opdracht heeft gegeven om het lot dat de bevolking van het rijke noorden staat te wachten, wat te gaan verzachten met vormen van verdwazing en verdoving die elders al werden uitgetest. De oorlog immers wordt gevoerd op vele fronten tegelijk; de economie, het slagveld, het internet, de farmacie: geen bedrijfstak wordt over het hoofd gezien, geen wapen blijft rusten in de schuif.

(J.B., 25 augustus 2023)

Corrupte wetenschap

Hoe wordt de kritische dr. Humphries (zie het artikel en de video's hier onder) aangepakt? Wie haar naam intikt in het zoekvakje van Google, krijgt op de eerste pagina een aantal teksten, zoals de hier volgende twee:

(1°) In de tekst, getiteld: “Why Dr Suzanne Humphries, an anti-vaccine activist, is lying to you about measles”¹ schrijft ene “Isabella B.” (een 'twitteraarster', verder gespecificeerd als “a mom who became intrigued by the vaccine debate when she first had a baby) dat dr. Suzanne Humphries een hele reeks valse beweringen doet over onder meer mazelen en vaccinaties en dat zij onwetenschappelijk tewerk gaat. Ofschoon de schrijfster in kwestie helemaal niet medisch geschoold is, komt haar tekst, zoals reeds gezegd, helemaal vooraan te staan van zodra de naam van dr. Humphries wordt ingetikt in het zoekvakje van 'Google'.

(2°) Een andere tekst die dan onmiddellijk opduikt is een beschrijving van dr. Humphries in: https://rationalwiki.org/wiki/Suzanne_Humphries . Het gaat om een bijzonder denigrerende beschrijving omtrent vermeende activiteiten en uitlatingen van dr. Humphries maar de bronnen van het artikel vermelden helemaal geen wetenschappelijke artikels van de (anonieme?) auteur(s).

Een beknopte bedenking hierbij

De wetenschappelijke activiteit verdient haar naam door de openbaarheid en de controleerbaarheid van haar uitspraken waardoor zij het karakter krijgt van een juridisch proces met het oog op het aan het licht brengen van de waarheid. Edoch, daarentegen brengt aperte onenigheid onder wetenschapslui over de waarheidswaarde van wetenschappelijk geachte uitspraken aan het licht dat in zogenaamd wetenschappelijke middens kennelijk niet zozeer de jacht op waarheid aan de orde is maar veeleer de jacht op aanzien, geld en macht.

Kwesties van belangenvermenging zijn in de jongste decennia wereldwijd schering en inslag. Verantwoordelijken voor wetenschappelijke instellingen laten de onderzoeken die zij voeren financieren door industriëlen die op hun beurt financiële belangen hebben bij de onderzoeksresultaten welke zij dan naar hun hand zetten zodat men naar de waarheid alleen nog maar het raden kan hebben. De schandalen, waarvoor de softenonkwestie uit 1961 exemplarisch is, zijn legio en de (wetenschappelijk wél degelijk onderbouwd gebleken) kritische literatuur is dat evenzeer.

Het euvel heeft alles te maken met de problematiek die wordt aangesneden in de kritiek van de marxistische cultuurfilosoof Herbert Marcuse in zijn werk uit 1964, getiteld "One-Dimensional Man: Studies in the Ideology of Advanced Industrial Society." En ook hier zijn aanzien en machtswellust van de partij want de idee werd (al dan niet met expliciete bronvermeldingen) 'overgenomen' door Max Wildiers met zijn zogenaamde 'WTK-complex', door Etienne Vermeersch, meer bepaald in diens opstel, getiteld: "De ogen van de panda" uit 1988, waar het 'WTK-bestel' genoemd wordt en door nog anderen.

Een conclusie? Wetenschap blijkt de nieuwe religie, even onbetrouwbaar en corrupt als haar voorgangster, even arrogant ook en op macht en geld belust. En het volk is daar de dupe van, wereldwijd worden mensen bij de neus genomen, onwetend gehouden en leeggemolken door een beperkte bende van malafide soortgenoten met bijzonder veel noten op hun zang. Zij die deze jammerlijke realiteit alsnog ontkennen, lijden aan het Stockholmsyndroom.

(J.B., 25 augustus 2023)

Schimmels

(Dit artikels is een paragraaf uit het boek, getiteld: “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”, Jan Bauwens, Serskamp 2022 )

Alle bomen dreigen te sterven, de gewassen volgen: tarwe, rijst, groenten...

1

Leven is activiteit of verbranding en dat geeft hitte die zich verspreidt in de lucht die daardoor steeds meer waterdamp naar zich toe trekt en in warme, vochtige lucht gaan schimmels woekeren: deze micro- organismen vreten het leven aan en ontbinden tenslotte alle andere organismen tot niets dan mest.

Het woord 'schimmel' komt van 'scimmel', dat 'roest' betekent en is ook verwant met 'schemer'; het Latijnse 'fungus' zou een samentrekking zijn van 'funus ago', wat wil zeggen: "Ik maak een lijk".

Schimmels vreten de bomen aan, de olm verdween vrijwel totaal, van de berken schieten er nog weinig over en ook alle andere soorten krijgen het zwaar te verduren, de groene bossen worden sinds kort ontsierd door grote groepen dorre stammen, de mot zit in de hagen, het gras kleurt donkergeel en rot.

Fungi: ze hebben gemeenschappelijke voorouders met de dieren, het zijn vezeldraden die zich met miljarden tegelijk verspreiden door de lucht, ze nestelen zich in planten, pelsen, darmen en longen waar zij wassen ten koste van het leven van hun zieke gastheer die geen lucht meer krijgt en stikt.

De paddenstoel die wij zien is slechts een klein deel - het vruchtlichaam - van de meercellige schimmel, het is schijnweefsel, bestaande uit schimmeldraden die voor het overgrote deel onzichtbaar zijn ofwel zien zij er bijvoorbeeld uit als een aanslag. Toch is de honingzwam het grootste levende wezen op aarde en ook het oudste. In Oregon leeft zo'n zwam die 2400 jaar oud is en zij beslaat 890 hectare.

De meeste planten leven in symbiose met schimmels die ook een voedselbron zijn voor sommige insecten en bepaalde soorten zijn eetbaar of leveren antibiotica voor de mens terwijl andere ons kunnen infecteren met bijvoorbeeld kalknagel of zwemmerseczeem.

In de longen van twintig percent van de coronapatiënten op de Intensive Care vindt men de Aspergillus schimmel die heel vaak tot de dood leidt. Aspergillus gedijt wonderwel op lichaamstemperatuur maar een gezond immuunsysteem houdt die binnen de perken. Waarschijnlijk is de schimmel er al maar gaat die pas gevaarlijk woekeren wanneer bijvoorbeeld corona de patiënt verzwakt en het antimalariamiddel hydroxychloroquine zou de groei van deze schimmel tegenwerken.¹

2

Schimmels, bacteriën, virussen en nog andere micro-organismen vindt men terug in allerlei grotere levende organismen - in planten, dieren en mensen - maar als die wezens gezond zijn, houden zij de microben binnen de perken zodat die helemaal geen kwaad kunnen verrichten. Men moet er eens op letten: als de verkoudheden de kop opsteken, hoort men zelfs de dokters zeggen dat men helemaal niet hoeft te vrezen voor de kou omdat het de microben zijn en niet de kou die ziek maakt. Maar etaleren zij aldus niet hoe weinig voeling zij maar hebben met gezondheid en met ziekte? Gaat immers het ziek zijn niet vooraf aan de invasie van de microben in ons lijf? Het ziek zijn of de honger of het onderkoeld zijn maken ons vatbaar voor microben die zonder die omstandigheden zo onschuldig zouden zijn als onze naaste buren.

Waarmee nota bene gezegd is dat slechts de omstandigheden hoeven te veranderen om van buren aartsvijanden te maken welke wij te vrezen hebben zoals de burgers onder het regime van Nicolae Ceaușescu van Roemenië hun medeburgers vreesden die hen immers naar het leven stonden waar de regel gold dat verraad een burgerplicht is.

Een boom wordt pas vatbaar voor schimmels als hij dood is want schimmels voeden zich met dode organismen. De bacteriën die immer met ons meereizen in onze keel, veroorzaken pas keelpijn als wij oververmoeid geraken. Het griepvirus kan ons pas het bed in jagen als onze gezondheidstoestand suboptimaal is en zo ook corona.

Als mensen doodgaan, wordt dat al te makkelijk toegeschreven aan een 'ziekte', zoals men een microbe geheel onterecht gaan noemen is: een microbe op zich is helemaal geen ziekte, een microbe is een levend wezen. De ziekte daarentegen is een eigenschap van de mens zelf, een toestand die optreedt waar wij er niet in slagen om de ontmoeting met de microbe te laten verlopen zoals wij dat wensen.

Als mensen sterven en hun dood wordt toegeschreven aan corona, kan dit slechts betekenen dat corona op het ogenblik van hun verzwakking de sterkste vijand was, want wij herbergen duizenden, zo niet miljoenen microben in ons lijf en het zal uiteraard de allersterkste zijn die ons het eerste velt als wij verzwakken, precies zoals het ook bij de allerzwakste schakel is dat een ketting onder spanning breekt. Waarmee meteen gezegd is dat het uitschakelen van corona de dood niet weghoudt omdat dan nummer twee de klus zal klaren, precies zoals de tweede zwakste schakel van een ketting onder spanning niet zal weigeren te breken eenmaal de zwakste door een sterke werd vervangen.

Wanneer een micro-organisme de ronde doet, zal nooit iedereen er ziek van worden; zelfs de pest, typhus en ebola sparen meer mensen dan zij er vellen. Zo blijkt er niet alleen een verband tussen enerzijds gezondheid en ziekte en anderzijds lichamelijke omstandigheden: gezondheid en ziekte staan ook in relatie tot de soort. Wanneer het lijkt dat een ziekte uitgewoed raakt van zodra zij een zeker gedeelte van het volk gedood heeft, dan toont zich die groepsfactor als mede bepalend voor het ziekteverloop.

Andermaal: de ziekte is niet de microbe maar wel onze vatbaarheid ervoor. Die vatbaarheid is uiteraard een zaak van lichamelijke gezondheid maar zij houdt ook verband met de groep waarvan men deel uitmaakt. Ziekten immers vellen naar gelang hun aard een vast percentage van de bevolking: waar zij weerstand ondervinden, worden zij agressiever maar waar zij het al te makkelijk hebben, doen zij alras een stap terug.

Microben hebben er immers geen baat bij dat diegenen aan wie zij hun voortbestaan danken, zouden verdwijnen en in die zin zijn zij dan ook best vergelijkbaar met vampieren die periodiek opstaan uit hun graf om zich aan mensenbloed te laven: ook zij hebben er alle baat bij dat zij hun gulzigheid in toom houden zodat hun levensbronnen niet worden drooggelegd.

Uiteraard hebben mythen, sagen en legenden met geneeskunde niets te maken maar misschien wel met geneeskunst: brengen zij niet vaker aan het licht wat door de mazen van al te rationele zeven valt?

En dan is er nog het getal, de magie der cijfers en de verhoudingen welke de facto de wereld regeren, daar men immers heeft ontdekt dat de kwantummechanica of dus de waarschijnlijkheidsrekening ultiem bepalend blijkt voor wat al dan niet te gebeuren staat. Want niemand is bij machte om de toekomst te voorspellen terwijl anderzijds die fameuze wet der grote getallen nimmer faalt.²

3

Bepaalde microben in het lichaam zijn niet alleen normaal, ze zijn ook goed voor de gezondheid en niet alleen omdat ze het immuunsysteem trainen maar ook in die zin dat ze ons beschermen tegen meer schadelijke microben van wie deze mee-eters immers de stoel bezet houden. Het ministerie van volksgezondheid waarschuwt er in dit kader zelfs voor om het gebruik van antibiotica te beperken of zo mogelijk te vermijden.³

Antibiotica doden weliswaar bacteriën maar de keerzijde van dit verhaal bestaat erin dat aldus zitplaatsen vrijkomen voor superbacteriën, met andere woorden: mutanten van microben waartegen geen antibiotica meer helpen omdat zij resistent geworden zijn. Soms is het dus beter om de relatief onschadelijke bacteriën te laten zitten, hen niet met antibiotica te verjagen en zodoende te vermijden dat hun plek wordt ingenomen door micro-organismen tegen welke geen kruid meer gewassen is. Vooral bij longontstekingen zou men zien dat de overlijdens veelal volgen kort nadat antibiotica werden toegediend, al is het bijzonder moeilijk om te bepalen welke factor daar de doorslag geeft.

Superbacteriën worden ook ziekenhuisbacteriën genoemd omdat ze vooral floreren waar veel antibiotica worden gebruikt: het zijn eigenlijk mutanten die immuun geworden zijn voor elke bestaande bestrijdingsvorm. De kans dat die mutanten opduiken wordt ook groter naarmate de microben in kwestie feller worden bestreden, met name middels vaccinatie.⁴

Men kan ze misschien wel vergelijken met inbrekers die eenmaal men hen gewapenderhand gaat bestrijden, zich voortaan zelf niet langer ongewapend naar de plek van de misdaad begeven. De maatschappij bestrijdt inbraak en diefstal middels sociale wetten die honger helpen te voorkomen en op een gelijkaardige manier worden microben ook vriendelijker als men hen niet al te zeer schuwt: vandaag raden medici ouders aan hun kinderen vaker buiten in het zand te laten spelen teneinde te bekomen dat hun afweersysteem verbetert, wat betekent dat voor hen alvast bepaalde microben niet langer ziekteverwekkers zullen zijn.

En dan is er nog de kritiek van dr. Suzanne Humphries die de vaccinatie als zodanig in vraag stelt. Zij onderzocht de vaccinatie van pokken en zag dat in het Engelse Lester het aantal sterfgevallen ingevolge pokken hoog bleef ondanks het feit dat daar duchtig gevaccineerd werd. Ondanks alle waarschuwingen voor rampscenario's, besloot deze stad ooit om te stoppen met vaccineren en tegen alle verwachtingen in, waren er plots minder zieken en ook minder sterfgevallen. Bovendien, wetende dat amper 5 tot 10 percent van de wereldbevolking ooit werd ingeënt tegen de pokken en dat de pokken niet zijn uitgeroeid, tonen grafieken inderdaad een afname van de sterfgevallen mettertijd, edoch: vanaf het ogenblik dat men is gaan vaccineren, is die afname vertraagd! ^{5 6 7}

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Aflevering 2: van fictie naar feit

Jezus heeft nooit bestaan en als hij bestaan heeft dan was hij niet degene over wie wij hoorden en lazen. Geen bezwaar, zo zeggen intussen steeds meer theologen, want het christendom zelf is een realiteit. Edoch, als Jezus niet bestaan heeft, dan is er ook geen sprake van een goddelijke openbaring en dan heeft geloof geen enkele zin behalve dan de betekenis welke men aan drugs toeschrijft en dat is die van het bedrog: godsdienst is opium voor het volk. Maar is de liefde tot een fictief persoon dan zonder enige betekenis?

Laten wij eens ronddwalen in de witgekalkte kloostergangen waar in de vroege ochtend de metten weergalmen en in de avonduren de vespers. Doorheen de lange gangen glijden monniken voorbij, geruisloos onder losse, witte pijen, kelderdiep verzonken met het summum van de geest vermeiend in extase bij een fictieve god, de ingebeelde beminde. Hun hele bestaan is aan hem gewijd, zij zingen dag en nacht zijn lof en worden het niet moe omdat zij zich door hem geheiligd wanen, zij zijn als kinderen in de vreemde ban van een verhaal dat hen betovert en verheft tot in de hoogste toppen van de hemel, nog ver voorbij het licht van de wereldlijke zon. Daar rusten zij op kanten lauweren in een eeuwig lentelied dat hun gezangen draagt naar de allerverste oorden van het heelal waar hun refreinen echo's zijn, neerbuitelend uit het hiernamaals.

Maar de ultieme beminde is fictief, hij bestaat niet, hij heeft ook nooit bestaan en nimmer zullen zij hem zien: wat men van hem vertelt, op straat, in kerken en in dikke boeken, is puur fantasie, het zijn verhalen en verdichtsels om degenen tot vrede te stemmen die komen bedelen om een antwoord op de bijtende vraag naar het waarom van alle dingen en meer nog naar de kwestie van de zin van pijn en leed en folteringen waarvan het einde maar niet in zicht wil komen, ook niet na het onverdroten wachten dat een leven lang en langer duurt en duren blijft terwijl de dagen verstrijken, de dagen en de nachten, de lentedagen en de winters die de kou niet langer weten te verdragen en die telkenjare weer naar de tijdelijke heropstand trachten. Die houdt hen dan aan het lijntje zoals ook de fictie dat vermag van de beminde die alleen bestaat in de gezangen die dag in dag uit weergalmen in de kloostergangen en onder het gebinte van de oude kerk van de abdij, het schuiloord van de bedelorde, de plek waar fictie eeuwig duren blijft, het heiligdom waar de onzichtbare beminde aan de geringste van de minderbroeders op elk willekeurig ogenblik van de dag en van de nacht verschijnt. Om hen zijn wederliefde te betuigen.

De liefde tot een fictieve beminde, het lijkt wel een vorm van psychische masturbatie maar dan rijst de vraag naar de echtheid van de uniciteit welke leken maar al te graag toeschrijven aan hun eigen niet-fictief geachte liefde. Want beminden van vlees en bloed geloven in hun verliefdheid steevast dat zij voor elkaar geschapen zijn, dat een onzichtbare doch goddelijke hand de band gesmeed heeft die hen aan elkander bindt sinds het begin der tijden en die hen een leven lang de ene in de ander doet verblijden.

Totdat de dood hen scheidt. En na de rouw, die helemaal niet fictief is, volgt vaker een ander voor het wonder der vervanging. De vervanging die een wonder heten mag omdat ook de nieuwe liefde weer uniek blijkt en de beminde even onvervangbaar. Ja, het lijkt wel of de oude is teruggekomen in een kersverse bruid of bruidegom, alsof de dode is verrezen zoals telkenjare een nieuwe lente weer verrijst. En was de eeuwige beminde dan fictief omdat zijn of haar bestaan niet eeuwig was? Omdat het voorbestemd zijn louter in de fantasie bestond en in de vrome wensen? Beminnen ook beminden die van vlees en bloed zijn niets dan ijle schimmen? Of is de liefde tot personen dan niet sowieso altijd een beetje fictie? Onderscheidt de grote liefde zich dan niet van de gezamenlijke masturbatie?

Edoch, duikt hier niet het probleem op dat in deze troebele tijden om bevrijding schreeuwt: het probleem van het door elkaar haspelen van wat men verliefdheid noemt en liefde? Het gigantische probleem waarbij heel onterecht de liefde als zodanig wordt geassocieerd met het genot, de schoonheid en de lichamelijke lust die daarmee wordt verbonden?

Alleen de ijle gezangen van de monniken die onder witte pijen die door de glad geboende kloostergangen glijden, dragen nog de kennis dat de liefde niet met lust beproefd wordt maar met leed. Want alleen de beproeving zonder maat met leed brengt de waarheid van de liefde die men tot de fictie rekenen zou, tot leven en niet alleen tot leven maar ook tot onsterfelijkheid.

(J.B., 23 augustus 2023)

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Carl Gustav Jung die samen met Alfred Adler en Sigmund Freud gestalte gaf aan de dieptepsychologie, ziet in Jezus een mythisch archetype dat in zowat alle culturen opduikt in de een of andere vorm en dat een antwoord geeft op de nood aan hoop, ontstaan in confrontatie met het noodlot van de dood, door te functioneren als een na te volgen voorbeeld op de door hem beloofde weg naar heil. Volgens heel wat onderzoekers zou Jezus wellicht helemaal niet echt bestaan hebben: wat over hem geschreven en gezegd geworden is alsook de woorden die hem in de mond gelegd zijn, zouden grotendeels berusten op fantasieën die de basis zijn gaan vormen van het zogenaamde christendom, een leer en een ethiek die in de loop van de tijd ook theologisch en filosofisch onderbouwd werd door uiteenlopende denkers met elk eigen opvattingen, zodat er niet één christendom bestaat doch een ganse waaier van christelijke religies en van kerken met elk eigen accenten die op hun beurt de wereld van de politiek, de cultuur en de kunst hebben geïnspireerd met al dan niet toe te juichen overtuigingen.

Sommige denkers verdedigen de opvatting dat de kwestie van de historiciteit van Jezus er eigenlijk niet toe doet en dat het christendom als zodanig voldoende zou zijn om aan een zekere menselijke nood tegemoet te komen maar omdat het christendom, overigens ook al sinds het jodendom, een openbaringsgodsdienst is, kan die uitleg niet bevredigen want het gaat nu eenmaal om de kwestie of wij kunnen geloven dat god echt mens geworden is en of voor ons een eeuwig leven weggelegd is en daartoe is het uiteraard nodig om opgehelderd te krijgen wie de geopenbaarde god dan is of was, waar en wanneer hij geboren is en wat hij allemaal gedaan en verteld heeft. Derhalve is de historiciteit van Jezus wel degelijk cruciaal en betekent het ontbreken daarvan niets anders dan dat wij hier andermaal te maken hebben met een archetype, een mythe en dus een fictief persoon in het leven van allen die zich christenen noemen. De paradox is dan deze: ofschoon voor alle christenen Jezus objectief gezien een fictief persoon is gebleken, is hij in het leven van alle christenen tevens de belangrijkste persoon.

In theorie is één mens op drie een christen en beschouwt die derhalve een niet bestaand persoon als de belangrijkste mens in zijn bestaan. De theorie die zegt dat het niet bewezen is dat Jezus ooit bestaan heeft of dat hij dezelfde was als de goddelijke figuur uit de bijbel, wordt onder de mat geveegd met het argument dat in feite neerkomt op de huldiging van het principe: “true is what works” of “waar is wat werkt.” Maar wat werkt er dan? De leugen uiteraard. En dan luidt het argument als volgt: “Waar is wat werkt. De leugen werkt. Dus de leugen is waar.” En is dit niet de gedachtegang die men terugvindt bij wie soelaas zoeken in drugs of in gelijkaardige bedrieglijke zaken? Men kent weliswaar de repliek van wie in dat geval zijn, zij antwoorden: “Liever zat dan zot!” Zij gaan er dus vanuit dat wie het bedrog niet accepteren sowieso een neus gezet worden door het leven als zodanig, dat immers een tranendal is met als kers op de taart de dood. Geloof in Jezus is derhalve zelfbedrog tegen beter weten in of zoals Karl Marx het formuleerde, is godsdienst opium voor het volk (dat echte opium niet kan betalen).

Dat de leugen waar is, is alvast een brug te ver maar waar is wel dat de leugen een realiteit is en dat die realiteit, althans in het geval van de kwestie van de religie, een zekere houdbaarheid heeft, ook al is het een beperkte. De verdedigers van het geloof tegen beter weten in, zouden dan moeten antwoorden dat ook het leven zelf een beperkte houdbaarheid heeft terwijl het ook zo blijkt dat men best vuur met vuur dient te bestrijden. Maar dat doen zij niet: zij blijven hopen dat de leugen op een dag de waarheid zal blijken te zijn.

Ongevaarlijk is dat geloof uiteraard allerminst: roekeloosheid is immers het onmiddellijke gevolg van ijdele hoop. Wie zich beroepen op een ingebeelde godheid om zich in de strijd op leven en dood te kunnen werpen met een vijand die op zijn beurt een god aanbidt waarvan die gelooft dat deze hem de overwinning garandeert, storten zich in een waanzin zonder grenzen. In acht genomen het feit dat het christendom via de kerk of de kerken ook volop politiek bedrijft, kan het niet anders dan dat de wereld onophoudelijk verkeert in een toestand van oorlog. En zeer in tegenstelling tot de aanbeden godheid kan van de oorlog bezwaarlijk gezegd worden dat hij louter fictie is.

(J.B., 22 augustus 2023)

De oude dag en de jeugd

Als ik piano speel, verwonder ik mij over het instrument dat ik onder handen heb, dat zo vernuftig werd gebouwd, dat muziek voortbrengt zoals ik dat wens, ik had het ding nooit zelf kunnen bedenken, ik heb het gekregen en het is nu het mijne, ik kan het bespelen, ik kan het mijn wil opleggen en er mijn muziek mee maken.

Maar nog meer verwonder ik me over het instrument dat de piano bespeelt en ik bedoel mijn lichaam, want nog veel minder begrijp ik hoe dit dan werkt, hoe ik het kan gebruiken zoals ik dat wens, ik kan het mijn wil opleggen en er een piano mee bespelen, ik had het nooit zelf kunnen bedenken maar kijk: ik heb of ben het zelf en het is geen eigen maaksel, het komt van elders, ik heb het gewis gekregen, dat stel ik immers vast en waar het vandaan komt, weet ik niet, ik weet alleen maar dat het niet van mezelf afkomstig is.

Heel vaak beseft men pas wat men onder handen heeft, als het niet meer werkt zoals het hoort. Zolang de piano gehoorzaamt aan mijn wil, denk ik slechts aan de muziek, het instrument is naar de achtergrond verhuisd. Maar gaat ineens een snaar vals klinken, dan trekt het ding mijn aandacht, dan vergeet ik de muziek en ga ik zoeken naar de stemsleutel om de snaar die niet langer de juiste toon weergeeft, wat meer aan te spannen.

En hetzelfde gebeurt met het instrument dat mijn lichaam is: zolang het werkt zoals het hoort, ben ik mij nauwelijks van zijn bestaan bewust, het is pas wanneer iets niet langer functioneert zoals het hoort, dat ik besef dat het er is, dat het in mijn aandacht verschijnt en dat ik in paniek geraak omdat het niet langer aan mijn wil gehoorzaamt.

Toch is dat wat er normaal gezien gebeurt met het lichaam van elke mens die ouder wordt: mankementen doen zich voor, eerst heel sporadisch maar daarna steeds vaker. De wil ondervindt weerstand, het lijf luistert niet meer zoals gewenst, op de activiteit van mijn wil sluit niet langer de beweging aan die er zou moeten op volgen, ik wil de toets van de sol aanslaan maar mijn wijsvinger doet het niet naar behoren en er weerklinkt een fa. En die fouten maak ik niet vrijwillig, ik maak ze even onwillekeurig als het foutloze spel van voorheen maar bij het foutloze spel stelde ik mij geen vragen, terwijl het optreden van haperingen mij frustreert. Het maakt mij ongelukkig dat mijn lichaam niet langer luistert naar mijn wil, het lijkt alsof het niet meer helemaal van mij is, alsof een vreemde wil zich bemoeit met zaken die ik alleen de mijne waande.

Er is een opgang en een ondergang: als ik een klein kind ben, luistert mijn lichaam niet naar mij, ik moet het als het ware temmen, het frustreert mij dat het niet luistert en de frustratie maakt dat ik oefen totdat het wél gehoorzaamt aan mijn wil. Maar eenmaal het aftakelingsproces aanvangt, is het met de gehoorzaamheid gedaan en daar keert dan de frustratie terug en dit keer mogen oefeningen niet meer baten om de frustratie weg te werken en daarbij dienen wij ons neer te leggen: wij moeten ons neerleggen bij onze ondergang teneinde niet voortijdig ten onder te moeten gaan.

Misschien dient onze ondergang wel om ons bewust te maken van het leven dat wij immers alleen maar dromen zolang het ons allemaal voor de wind gaat. De mens met wie alles goed gaat, leeft op de automatische piloot, wat wil zeggen dat hij zelf dan slaapt, dat hij niet of nauwelijks weet dat hij bestaat, dat zijn leven eigenlijk aan hem voorbijgaat. Om het aanwezig te maken, moet het ten onder gaan; de opgang vereist de ondergang, er is geen opgang zonder ondergang, geen leven zonder dood. Indien het leven niet eindigde, dan had het ook geen begin en dan was het niets omdat er niets was waar tegenover het zich aftekende. En pas wat voorbij is, treedt ons bewustzijn naar binnen.

En zo is de oude dag de levensfase die het verleden tot leven roept: zonder de oude dag blijft het verleden ongeboren; zonder de oude dag hebben wij uiteindelijk helemaal geen jeugd gehad.

(J.B., 20 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 4: Het sprookje van de 'ouderdomsdementie'

Het wordt aangenomen als vanzelfsprekend dat hersenziekten en verwante fysieke aandoeningen aan de basis liggen van dementie maar die opvatting maakt in feite deel uit van de bijzonder kwalijke aberratie van het materialistische mensbeeld dat zich in zijn vooringenomenheid helemaal blind staart op de stof, de scheikunde en de daarmee verband houdende, louter fysiologische processen. Deze kortzichtigheid is even erg als een behandeling van spieratrofie zou zijn die deze uit haar context zou rukken, meer bepaald door de toestand van onze spieren helemaal los te koppelen van hun functionaliteit. Het gestel van mensen die ter observatie tijdelijk opgenomen worden in het ziekenhuis en die daar soms een week of langer gedwongen bedlegerig zijn, moet het zwaar bekopen wanneer de hulp van een kinesist ontbreekt omdat de inactiviteit van ons bewegingsapparaat binnen de kortste keren atrofie van de spieren meebrengt alsook aftakeling van de gewrichten, van de pezen en zelfs van het hele beenderstelsel. Een onderzoek van slechts de spiercellen of de spieren kan immers nimmer aan het licht brengen dat zij te kampen hebben met inactiviteit, alleen met de observatie van het gedrag van een zieke of met een ondervraging naar zijn dagelijkse handelwijzen kan men aan de weet komen waarom de spiercellen versneld afsterven - bewegingsarmoede is immers als zodanig geheel onzichtbaar onder de microscoop.

Edoch, nog minder zichtbaar dan bewegingsarmoede zijn de effectieve mogelijkheden tot beweging van de betrokken patiënten en in de eerste plaats is dat uiteraard de ruimte die iemand ter beschikking staat om bijvoorbeeld te gaan wandelen, of het voorhanden zijn van de gelegenheid tot zwemmen of tot eender welke sportieve activiteit in de buurt van iemands verblijf. Tenslotte, nog veel minder zichtbaar dan die materiële accommodatie, is uiteraard de motivatie welke verstrekt wordt middels het netwerk aan menselijke relaties dat de patiënt te been houdt. Niets van dat alles is te zien onder de microscoop of in de bloedanalyses, tenzij men reeds de invloed kent van onder meer de menselijke activiteit op het functioneren van de lichaamsprocessen en op de toestand van de cellen.

De fenomenologie van de beweging toont hoezeer iemands lichaam een weerspiegeling kan zijn van de omgeving waarin de persoon in kwestie leeft en zo zijn krachteloze benen een product van veel te kleine leefruimtes, van rolstoelen, van trappenvrije gebouwen en van onze autocultuur. Het euvel dient gecompenseerd te worden met het werk van de kinesist maar ook met hometrainers en sportbeoefening.

Maar nu is een gelijkaardige problematiek alsook een navenante remediëring aan de orde inzake de zogenaamde geestelijke gezondheid, de toestand van iemands brein, de capaciteit van het geheugen en iemands probleemoplossend vermogen.

Of men al dan niet voortijdig dement wordt en of hersenziektes de kans krijgen om zich te ontwikkelen, hangt ook af van het beroep dat ouderen nog kunnen, moeten of willen doen op hun eigen brein omdat ook de gezondheid van het brein verband houdt met zijn functioneren. Spiercellen sterven af wanneer zij niet meer aangesproken worden maar ook hersencellen doen dat en op die manier is overdreven hulp of zorg voor wie dan ook rampzalig. Alleen een goede ondersteuning van iemands zelfstandigheid, hoe paradoxaal dat ook moge klinken, is de zorg die passend is met het oog op gezondheid en geluk. Men bewijst de hongerige geen dienst door hem voedsel te verschaffen maar veeleer door hem te leren hoe hij aan zijn voedsel komt en op dezelfde manier is ook de beste ondersteuning van de ouderen gericht op het aanreiken van middelen die de zelfstandigheid maximaliseren.

In veel gevallen is het brandmerken van mensen met 'dementie' een gemakkelijkheidsoplossing met echter catastrofale gevolgen voor deze slachtoffers: soms gaat het om gehoorproblemen of om slecht zien, zodat men niet begrijpt wat er gaande is, waardoor men reageert op een manier die buitenstanders bestempelen als 'vreemd'. Soms worden woorden, zinswendingen of understatements gebruikt die mensen van een andere generatie helemaal niet kennen omdat wie maatschappelijk aan de kant worden geschoven nu eenmaal niet in de gelegenheid verkeren om voldoende te converseren en bijlezen doen zij niet omdat de bibliotheek buiten hun bereik is. Zij worden niet op de hoogte gehouden van veranderingen omdat zij afgezonderd worden of op nog andere manieren uitgesloten en heel wat van de fysieke mankementen die zij dan gaan vertonen, zijn zichtbare en hinderlijke gevolgen van een vrijwel onzichtbaar geïnstitutionaliseerd onrecht dat ingevolge onze onverschilligheid door niemand aangeklaagd wordt en derhalve ook niet wordt verholpen. Men maakt zich al te vaak van mensen af door hen het etiket 'dement' op te plakken en dit etiket bespoedigt uiteraard ook het werkelijk ontstaan van dementie. Dat geeft dan weer vrij spel aan nog grotere misdaden zoals diefstal en moord: de zorg over het bezit van dementen wordt door derden gedragen die dat dan meestal doen 'mits een kleine vergoeding' en godbetert vanuit de zorgsector zelf gaan nu ook stemmen op om eens ernstig te gaan nadenken over euthanasie op demente bejaarden, waarmee bedoeld wordt: zonder toestemming van de betrokkenen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 18 augustus 2023)

Verwijzingen:

Zie ook onze tekst over de problematiek van de afasie, getiteld: 'Elders zijn', hierna opnieuw opgedrukt.

Ouderenzorg

Aflevering 3: De oude dag en de zelfzorg

Het tweede gebod dat gelijk is aan het eerste en dat luidt: 'Bemin uw naaste zoals uzelf', houdt in dat men in de eerste plaats zichzelf bemint en dat doet men gewoonlijk ook wel van nature, tenzij een perverse cultuur hier stokken in de wielen steekt. In dat laatste geval verwaarloost men zichzelf, doet men zichzelf kwaad of offert men zichzelf aan anderen op. Of een mens daartoe het recht heeft, is, gezien het tweede gebod, wel zeer de vraag: niemand mag Gods schepselen kwaad doen en tot die schepselen behoort men uiteraard ook zelf. De christelijke Verlosser mag dan nog het grote voorbeeld zijn en tot navolging uitnodigen: godengelijkheid zit er voor de sterfelijke mens niet in en de identificatie met het opperwezen mag misschien wel gerust beschouwd worden als een daad van overmoed.

Hieraan maken zich ongetwijfeld schuldig, in de eerste plaats de paus van Rome, die Christus op aarde zegt te vertegenwoordigen en die reeds bij de verovering van Amerika ten tijde van Columbus een geschrift uitvaardigde aan het adres van de autochtone bevolking aldaar waarin hij klaar en duidelijk stelt dat, op straffe van veroordeling tot slavernij, allen hem gehoorzaamheid verschuldigd zijn en onderwerping aangezien hij God zelf vertegenwoordigt die alles en allen heeft geschapen.

In de tweede plaats maken zich aan deze megalomanie ook schuldig alle mensen die geloven dat zij in de voetsporen kunnen treden van de Heiland en die de heiligheid niet slechts nastreven maar die deze bij monde van hun medestanders ook suggereren bereikt te hebben, getuige de talloze zalig- en heiligverklaringen in de kerkgeschiedenis. Heiligen staan boven de natuur aangezien zij tenminste drie wonderen moeten hebben verricht om heilig verklaard te kunnen worden terwijl het geloof in het meesterschap over de natuur uiteraard bijzonder gevaarlijk is: mensen die hun onderworpenheid aan de wetten der natuur ontkennen, maken zich schuldig aan een negationisme dat kan leiden tot onder meer het absurde geloof dat de vernietiging van het milieu door de mens geen kwaad kan omdat een catastrofe op tijd en stond wel zal gecounterd worden door een tussenkomst van de goede God zelf die overigens, zoals zij steevast belijden, aan hun kant staat in tijden van strijd en oorlog.

Van dit negationisme is overigens ook sprake in verband met de natuur van de mens die, wat men er ook van maakt, gebonden is aan een stoffelijk en derhalve ook sterfelijk lichaam dat onderhevig is aan onverbiddelijke wetten. Begaafd met verstand zijn mensen dan ook ten volle verantwoordelijk voor onverstandige handelingen waartoe in de eerste plaats elk gedrag behoort dat de miskenning van onze onderworpenheid aan de stof impliceert. Het is derhalve een gebod, gelijk aan het tweede, om zorg te dragen voor zijn gezondheid en voor de gezondheid van alle anderen en dat doet men vandaag overeenkomstig de stand van de wetenschap die de zorg voor het milieu waarin wij moeten ademen, eten en leven, hoog in het vaandel te voeren alsook de zorg voor het eigen lichaam waarvan de bewoner op bevel van de Schepper zelf zijn brood zal eten in het zweet van zijn aanschijn.

Dat laatste betekent dat niemand gezond kan blijven zonder ook de daartoe noodzakelijke inspanningen te willen leveren: fysieke inspanningen in de eerste plaats die, andermaal overeenkomstig de huidige wetenschappelijke bevindingen, een voldoende zuurstoftoevoer naar elk van onze twintig biljoen lichaamscellen moeten garanderen. Leven is energie verbranden en die verbranding speelt zich niet alleen af op het niveau van de spijsvertering maar ook op het niveau van onze lichaamscellen: energie komt vrij door de verbranding van brandstof middels zuurstof en weliswaar kan een tekort aan voedsel ons fataal worden maar dat geldt evenzeer voor een tekort aan zuurstof, terwijl wij pas een voldoende zuurstoftoevoer kunnen garanderen middels voldoende fysieke inspanningen. In een wat scheefgegroeide wereld waarin heel wat mensen met een zittend beroep zitten opgezadeld, betekent dat heel concreet dan ook de plicht tot sportbeoefening.

Dit alles om te zeggen dat ook senioren aan de plicht tot zelfzorg gebonden zijn en die bestaat niet in de eerste plaats in de voorzichtige activiteiten van pensioensparen en beleggen maar eerst en vooral in de investering in zijn gezondheidskapitaal en wel van kindsbeen af. Voldoende lichaamsbeweging geeft weliswaar geen garantie op de vrijwaring van ziekte maar over een tekort daaraan kan men gerust stellen dat het een gezond leven uitermate bemoeilijkt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 2: Pretparken en gevangenissen, voor elk wat wils!

De aandachtige lezer van de eerste aflevering heeft beslist het rekensommetje al gemaakt: als het zorgnetwerk zonder winstoogmerk 'Whocares'/Emmaüs jaarlijks 20 miljoen euro winst maakt op de kap van naar ruwe schatting 40.000 OCMW-rusthuisbewoners, verarmt deze winst elk oudje jaarlijks met een bedrag van welgeteld 500 euro en dat maakt bijna 2 euro per dag. Nu is 2 euro per dag welgeteld het dagelijkse maaltijdbudget van een woonzorgcentrumbewoner. Is het dan echt te kort door de bocht geredeneerd als wie deze rekensom maken, concluderen dat Inge Vervotte alle rusthuisbewoners van de helft van hun maaltijden berooft? Zelfs als het ging om 80.000 OCMW-rusthuisbewoners, dan nog vertegenwoordigde die winst een hap van 1 euro uit het mogelijke budget van 3 euro voor de dagelijkse maaltijden.¹

Hier is duidelijk andermaal de middeldoelomkering van Blaise Pascal van de partij, een bijzonder christelijke filosoof die de genoemde zorgbeheerders zeker zullen kennen: de zorg wordt voorgesteld als het doel van de firma maar in feite is zorg slechts het voorwendsel - het doel blijkt winst of zelfverrijking. De miljarden van het handvol rijkste Belgen spreken tot de verbeelding maar zij worden uiteraard vergaard bij de vele duizenden armste Belgen. “Gij zult niet stelen”, zo luidt het zevende gebod van de heilige kerk en het weze herhaald: “Emmaüs is een weinig gekende steunpilaar van de katholieke zuil”.

Van middeldoelomkering is andermaal sprake waar de massa er naar streeft om de uitzondering te zijn en uitgerekend deze waanzin vormt een van de krachtigste drijfveren voor de sociale uitsluiting van bejaarden en hun levenslange opsluiting in muf riekende gebouwen waarvan het naambordje bedoeld is om elkeen zand in de ogen te strooien en om het geweten te sussen want zij heten prompt 'woonzorgcentra'. En het gaat hier uiteraard om de verafgoding van idealen welke per definitie uitzonderingen zijn - een verering met als keerzijde het misprijzen voor wie niet aan die idealen kunnen beantwoorden en in dat geval verkeren het leeuwendeel van de stervelingen, zo niet iederéén die het geluk heeft oud te worden.

De huidige wereld bulkt van de festivals, wat heel leuk lijkt, en inderdaad, festivals zien er amusant en onschuldig uit maar op de keper beschouwd is de kern van dit amusement de overgave aan de idolatrie. Alle neuzen wijzen richting het idool op het podium, het idool doet gekke dingen en alle neuzen apen die dingen na. De identificatie met het voorbeeld brengt de massa in vervoering, ieder voor zichzelf verkeert kortstondig in de waan zelf op het podium te staan en het idool te zijn, het centrum van alle aandacht. Echter, als het festival voorbij is en zijn betovering is uitgewerkt, blijven vele enkelingen achter met in hun hoofden nog dat onmogelijke verlangen naar hun ideaal en de kloof tussen wie of wat zij zelf zijn en wie of wat zij verlangen te zijn is dan dermate groot dat zij er op den duur toe neigen om zichzelf te gaan verachten.

Of tenminste koesteren zij een verachting voor wie van dat vereerde ideaal heel ver verwijderd zijn en voor hen die gedoemd zijn om van dat ideaal heel ver verwijderd te blijven, en zijn dat met name niet al degenen aan wie het ontbreekt aan jeugd en kracht omdat ze in een lang leven al het beste van zichzelf gegeven hebben?

Maar neen, uitgerekend degenen die met hun dagelijkse noeste arbeid deze festivals mogelijk gemaakt hebben, worden verdreven uit het pretpark en, jawel, opgesloten in muffe kamertjes: “Levenslang!”, zo luidt het verdict en, andermaal: van de vier euro daags die voor de maaltijden zijn voorzien, gaan er twee recht naar de beurs van een der rijkste Belgen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 16 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 1: De rijkste en de armste Belgen, twee handen op één buik...

Wie voor het vermaak een stonde grasduinen in de pagina's van de rijkste Belgen, kunnen wel eens van de ene verbazing in de andere vallen. Zoals eigenlijk algemeen bekend wordt de kroon van de minnaars van goud en zilver gespannen door de drugsbarons, onder wie de brouwers van dranken verantwoordelijk voor dronkenschap en navenante miserie, incluis jaarlijks de vele dode kinderen in het verkeer. Naast de stokers van alcohol zijn daar uiteraard ook de pillendraaiers die in de jongste jaren in de gedaante van megavaccineerders onder de vlag van filantroop Bill Gates briljante cijfers haalden. Uiteraard naast die enkele families die de media in handen houden en meteen ook aan banden leggen en die grof geld verdienen aan het in leven houden van de leugens, onder meer omtrent pandemieën en nog andere bedreigingen waarmee zij de vreesachtige massa naar hun graaihand zetten. En zoals het er ook aan toe gaat in de jungle, hebben roofdieren het in de eerste plaats op de zwakkeren gemunt: de zwakke weggebruikers (die van onvoorzichtigheid worden beschuldigd als zij onder grote wielen verpletterd worden), de mensen die niet aan de bak geraken, werkloos blijven en vervolgens ook zonder pensioen dreigen te vallen, de invaliden en dan de categorieën (die de onze waren of die dat met een beetje geluk nog zullen worden) van de kinderen (of de vooralsnog nog onvolwassenen) en de ouderen.

Een almaar aanzwellend deel van de kinderen worden nog voor de geboorte geliquideerd, heel vaak om economische redenen en met dezelfde smoes doen op macht en roem beluste pioniers allerhande sinds kort verwoede pogingen om bejaarden aan te praten dat zij eigenlijk beter af zijn wanneer zij er tijdig een punt achter zetten om zo in schoonheid te kunnen eindigen, zoals zij de verkrachting noemen van het in de eed der artsen opgenomen eerste advies van Hippocrates: primum non nocere.

Waar ouderen er echter alsnog kunnen voor kiezen om in leven te blijven (want in het bestuur van de zorgsector zelf gaan nu prompt stemmen op met de aansporing om eens ernstig te gaan nadenken over euthanasie voor demente bejaarden, waarmee gemikt wordt op een wet die de toepassing van euthanasie voor bejaarden zal goedkeuren zonder dat zij hun eigen toestemming hoeven te geven, als zij maar dement zijn!), belanden zij in zogenaamde zorginstellingen waar zij in werkelijkheid van alle zorg onttrokken worden (voor alle duidelijkheid: in de OCMW-rusthuizen moeten zij eten van twee euro daags) en daarentegen gaan functioneren als opbrengst-entiteiten voor enerzijds de zogenaamde geneeskundige sector (zij verworden vaak tot doorgeefluik van ziekenkasgelden naar de regie van de medische sector en de verpleeginstellingen) en anderzijds voor de beleggers in de zogenaamde zorgcentra die er zoals intussen algemeen geweten flink wat garen bij weten te spinnen.

Laten wij, om slechts één voorbeeld te noemen, een kijkje nemen in de pagina's van de rijkste Belgen en daar kunnen wij onder meer het volgende lezen in een bericht d.d. 24 mei 2023 over het netwerk 'Whocares', verbonden met het zorgnetwerk van de vzw Emmaüs dat garant staat voor (en wij citeren) “een jaarlijkse omzet van bijna 700 miljoen euro, een jaarlijkse winst van 15 tot 20 miljoen euro en een vermogen van 556 miljoen euro. Emmaüs is een weinig gekende steunpilaar van de katholieke zuil en wordt geleid door Inge Vervotte, de politica die 10 jaar terug haar rug keerde naar de nationale politiek. Maar op vraag van de huidige CD&V voorzitter Sammy Madhi werd ze eind vorig jaar terug lid van de partijraad van de Vlaamse christen-democraten. Waarnemers zien er een opstap in van Vervotte naar het lijsttrekkerschap bij de verkiezingen volgend jaar op de Antwerpse CD&V lijst”: NETWERK – Jo Vandeurzen, Hilde Crevits en het miljoenenbedrijf Emmaüs van Inge Vervotte

(Wordt vervolgd)

(J.B., 15 augustus 2023)

Islamocommunisme

Aflevering 4: Na de graanschuur, de grondstoffenschuur

Het Stockholmsyndroom waarbij gijzelaars uit angst voor hun leven (ogenschijnlijk) gaan sympathiseren met hun gijzelnemers is ook van de partij inzake de partijdigheid ten tijde van oorlogsvoering. Met betrekking tot de aan de gang zijnde Europese oorlog in Oekraïne (maar sinds kort ook dreigend op het Afrikaanse continent) houdt dit syndroom in dat Europeanen het door de band niet aandurven om kritiek te leveren op de gang van zaken binnen het NAVO-bondgenootschap waarin het de facto de VS zijn die de lakens uitdelen in een goede verstandhouding met de Britten. Uiteraard hebben zij zich in de verleden conflicten altijd heel veilig gevoeld met dank aan hun geografische posities maar sinds de opkomst van de atoomraketten, de vermoedelijke onbetrouwbaarheid van een rakettenschild en de aanwezigheid van atoomwapens in derdewereldlanden die zich nu lijken te zullen keren tegen hun vroegere kolonisatoren, is hieraan wellicht een einde gekomen. Europa grenst aan Rusland en in de jongste decennia hebben een aantal communistische staten zich van Rusland losgemaakt en zijn zij onze naaste buren geworden terwijl de Russische invloed zich opnieuw laat gelden. Het is moeilijk voor Europeanen maar nog veel moeilijker voor Noord-Amerikanen om zich in te leven in de ideologieën van de Russen en de Chinezen om het gebeurlijke gelijk van bepaalde door hen verdedigde stellingen te erkennen. Europeanen gaan er prat op de democratie hoog in het vaandel te voeren en een dam op te werpen tegen het recht van de sterkste door ook op te komen voor minderheidsgroepen maar als zij geconfronteerd worden met de wandaden van het neoliberalisme en met de uitwassen van het kapitalisme en het imperialisme, lijken zij blind voor de alternatieven van revolutionairen of geloven zij klakkeloos in de leugenachtige kritieken van de aanhangers van het rechts liberalisme en heeft het er alle schijn van dat dit te maken heeft met het hoger genoemde Stockholmsyndroom: wiens brood men eet, diens woord men spreekt, maar nog meer geldt dat men helemaal geen kritiek durft te uiten op degenen door wie men met de dood wordt bedreigd. Niemand minder dan Noam Chomsky heeft ter gelegenheid van de oorlog in Oekraïne in een videoboodschap nog eens klaar en duidelijk gesteld dat de VS een atoombom geworpen hebben op Hiroshima (op 6 augustus laatst leden exact 78 jaar geleden) en dan ook (morgen 9 augustus exact 78 jaar geleden) op Nagasaki met één enkele bedoeling, namelijk aan de wereld te tonen dat wie het met hen niet eens zijn, niet alleen als vijanden zullen beschouwd worden maar meteen ook vernietigd zullen worden. De wereld moet weten dat wij onze vijanden effectief kunnen vernietigen en dat niemand ons ervan kan en zal weerhouden om dat ook te doen: dat is, in weerwil van de propagandafilms die de zaken helemaal verdraaien en ze zelfs durven voor te stellen als een stap naar wereldvrede, de ultieme boodschap van die beestachtige daad.

Nikolaj Lenin (in feite de schuilnaam van Vladimir Iljitsj Oeljanov en vandaar ook de revolutionaire schuilnaam Vladimir Iljitsj Lenin) schreef het eerder aangekaart essay, getiteld: Imperialism, the Highest Stage of Capitalism. A Popular Outline¹, middenin de Eerste Wereldoorlog, ten tijde van de Russische Revolutie van 1917. Zoals eerder gezegd waarschuwt hij in het voorwoord tot de Franse en de Engelse uitgave dat de revolutie zich eerst zal voltrekken in de kolonies en pas daarna bij de achtergestelde arbeiders in de geïndustrialiseerde landen.

De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd met imperialistische motieven, zo schrijft Lenin, en niet vanuit nationalisme: het was de strijders van beide zijden te doen om de verdeling van de kolonies en om de invloedssferen van het financieel kapitaal. Dergelijke oorlogen zijn onvermijdelijk zolang er privaatbezit bestaat en de miljoenen slachtoffers ervan hebben slechts de belangen van de bourgeoisie gediend.

Het marxisme is in een crisis terechtgekomen en de Sovjet-Unie viel uiteen maar deze denkstroming bleef inspireren en zo ontstond onder meer bij de Amerikaanse socioloog en andersglobalist Immanuel Wallerstein sinds 1974 de zogenaamde wereld-systeemtheorie, hier vermeldenswaardig omdat ze aandacht besteedt aan de betekenis van het Afrikaanse continent en aan de uitbuiting van de derde wereld.

Volgens Wallerstein ontwikkelt de economie van kolonisering over imperialisme naar globalisering en dat laatste gaat over de wereldmarkt met arbeidsdeling onder de verschillende landen: volgens de zogenaamde dependencia-theorie (de Spaanse benaming wijst erop dat de theorie werd uitgewerkt m.b.t. Latijns-Amerika) ruilt het kapitaalkrachtige westen hoogwaardige technologische producten voor goedkope grondstoffen en voedsel met derdewereldlanden, wat echter neerkomt op uitbuiting en wat tot resultaat heeft dat de ontwikkelingslanden stagneren in plaats van te ontwikkelen.

Het systeem is in beweging aangezien vroegere ontwikkelingslanden zoals China economische grootmachten werden terwijl verschillende gewezen Oostbloklanden ontwikkelingsgebied geworden zijn. Sinds geruime tijd exploiteert China het Afrikaanse continent waar (in feite sinds Lumumba) verschillende landen verleid worden om toe te treden tot het wereldcommunisme terwijl daar ook islamitische strijders voet aan wal krijgen.

Waar sinds kort oost en west strijden op het 'neutrale' Oekraïne dat bekend is als de graanschuur van Europa, dreigt het conflict nu uit te breiden naar wereldvoedselproducent Afrika dat tevens de meest vooraanstaande en steeds meer onmisbare grondstoffenproducent is voor het geïndustrialiseerde deel van de wereld, het 'rijke noorden' dat, gezien de hegemonie van de banken die, zeer in contrast met oorlogswapens, van papier zijn, misschien niet lang meer zal bestaan.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 augustus 2023)