Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Aflevering 2: van fictie naar feit

Jezus heeft nooit bestaan en als hij bestaan heeft dan was hij niet degene over wie wij hoorden en lazen. Geen bezwaar, zo zeggen intussen steeds meer theologen, want het christendom zelf is een realiteit. Edoch, als Jezus niet bestaan heeft, dan is er ook geen sprake van een goddelijke openbaring en dan heeft geloof geen enkele zin behalve dan de betekenis welke men aan drugs toeschrijft en dat is die van het bedrog: godsdienst is opium voor het volk. Maar is de liefde tot een fictief persoon dan zonder enige betekenis?

Laten wij eens ronddwalen in de witgekalkte kloostergangen waar in de vroege ochtend de metten weergalmen en in de avonduren de vespers. Doorheen de lange gangen glijden monniken voorbij, geruisloos onder losse, witte pijen, kelderdiep verzonken met het summum van de geest vermeiend in extase bij een fictieve god, de ingebeelde beminde. Hun hele bestaan is aan hem gewijd, zij zingen dag en nacht zijn lof en worden het niet moe omdat zij zich door hem geheiligd wanen, zij zijn als kinderen in de vreemde ban van een verhaal dat hen betovert en verheft tot in de hoogste toppen van de hemel, nog ver voorbij het licht van de wereldlijke zon. Daar rusten zij op kanten lauweren in een eeuwig lentelied dat hun gezangen draagt naar de allerverste oorden van het heelal waar hun refreinen echo's zijn, neerbuitelend uit het hiernamaals.

Maar de ultieme beminde is fictief, hij bestaat niet, hij heeft ook nooit bestaan en nimmer zullen zij hem zien: wat men van hem vertelt, op straat, in kerken en in dikke boeken, is puur fantasie, het zijn verhalen en verdichtsels om degenen tot vrede te stemmen die komen bedelen om een antwoord op de bijtende vraag naar het waarom van alle dingen en meer nog naar de kwestie van de zin van pijn en leed en folteringen waarvan het einde maar niet in zicht wil komen, ook niet na het onverdroten wachten dat een leven lang en langer duurt en duren blijft terwijl de dagen verstrijken, de dagen en de nachten, de lentedagen en de winters die de kou niet langer weten te verdragen en die telkenjare weer naar de tijdelijke heropstand trachten. Die houdt hen dan aan het lijntje zoals ook de fictie dat vermag van de beminde die alleen bestaat in de gezangen die dag in dag uit weergalmen in de kloostergangen en onder het gebinte van de oude kerk van de abdij, het schuiloord van de bedelorde, de plek waar fictie eeuwig duren blijft, het heiligdom waar de onzichtbare beminde aan de geringste van de minderbroeders op elk willekeurig ogenblik van de dag en van de nacht verschijnt. Om hen zijn wederliefde te betuigen.

De liefde tot een fictieve beminde, het lijkt wel een vorm van psychische masturbatie maar dan rijst de vraag naar de echtheid van de uniciteit welke leken maar al te graag toeschrijven aan hun eigen niet-fictief geachte liefde. Want beminden van vlees en bloed geloven in hun verliefdheid steevast dat zij voor elkaar geschapen zijn, dat een onzichtbare doch goddelijke hand de band gesmeed heeft die hen aan elkander bindt sinds het begin der tijden en die hen een leven lang de ene in de ander doet verblijden.

Totdat de dood hen scheidt. En na de rouw, die helemaal niet fictief is, volgt vaker een ander voor het wonder der vervanging. De vervanging die een wonder heten mag omdat ook de nieuwe liefde weer uniek blijkt en de beminde even onvervangbaar. Ja, het lijkt wel of de oude is teruggekomen in een kersverse bruid of bruidegom, alsof de dode is verrezen zoals telkenjare een nieuwe lente weer verrijst. En was de eeuwige beminde dan fictief omdat zijn of haar bestaan niet eeuwig was? Omdat het voorbestemd zijn louter in de fantasie bestond en in de vrome wensen? Beminnen ook beminden die van vlees en bloed zijn niets dan ijle schimmen? Of is de liefde tot personen dan niet sowieso altijd een beetje fictie? Onderscheidt de grote liefde zich dan niet van de gezamenlijke masturbatie?

Edoch, duikt hier niet het probleem op dat in deze troebele tijden om bevrijding schreeuwt: het probleem van het door elkaar haspelen van wat men verliefdheid noemt en liefde? Het gigantische probleem waarbij heel onterecht de liefde als zodanig wordt geassocieerd met het genot, de schoonheid en de lichamelijke lust die daarmee wordt verbonden?

Alleen de ijle gezangen van de monniken die onder witte pijen die door de glad geboende kloostergangen glijden, dragen nog de kennis dat de liefde niet met lust beproefd wordt maar met leed. Want alleen de beproeving zonder maat met leed brengt de waarheid van de liefde die men tot de fictie rekenen zou, tot leven en niet alleen tot leven maar ook tot onsterfelijkheid.

(J.B., 23 augustus 2023)

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Carl Gustav Jung die samen met Alfred Adler en Sigmund Freud gestalte gaf aan de dieptepsychologie, ziet in Jezus een mythisch archetype dat in zowat alle culturen opduikt in de een of andere vorm en dat een antwoord geeft op de nood aan hoop, ontstaan in confrontatie met het noodlot van de dood, door te functioneren als een na te volgen voorbeeld op de door hem beloofde weg naar heil. Volgens heel wat onderzoekers zou Jezus wellicht helemaal niet echt bestaan hebben: wat over hem geschreven en gezegd geworden is alsook de woorden die hem in de mond gelegd zijn, zouden grotendeels berusten op fantasieën die de basis zijn gaan vormen van het zogenaamde christendom, een leer en een ethiek die in de loop van de tijd ook theologisch en filosofisch onderbouwd werd door uiteenlopende denkers met elk eigen opvattingen, zodat er niet één christendom bestaat doch een ganse waaier van christelijke religies en van kerken met elk eigen accenten die op hun beurt de wereld van de politiek, de cultuur en de kunst hebben geïnspireerd met al dan niet toe te juichen overtuigingen.

Sommige denkers verdedigen de opvatting dat de kwestie van de historiciteit van Jezus er eigenlijk niet toe doet en dat het christendom als zodanig voldoende zou zijn om aan een zekere menselijke nood tegemoet te komen maar omdat het christendom, overigens ook al sinds het jodendom, een openbaringsgodsdienst is, kan die uitleg niet bevredigen want het gaat nu eenmaal om de kwestie of wij kunnen geloven dat god echt mens geworden is en of voor ons een eeuwig leven weggelegd is en daartoe is het uiteraard nodig om opgehelderd te krijgen wie de geopenbaarde god dan is of was, waar en wanneer hij geboren is en wat hij allemaal gedaan en verteld heeft. Derhalve is de historiciteit van Jezus wel degelijk cruciaal en betekent het ontbreken daarvan niets anders dan dat wij hier andermaal te maken hebben met een archetype, een mythe en dus een fictief persoon in het leven van allen die zich christenen noemen. De paradox is dan deze: ofschoon voor alle christenen Jezus objectief gezien een fictief persoon is gebleken, is hij in het leven van alle christenen tevens de belangrijkste persoon.

In theorie is één mens op drie een christen en beschouwt die derhalve een niet bestaand persoon als de belangrijkste mens in zijn bestaan. De theorie die zegt dat het niet bewezen is dat Jezus ooit bestaan heeft of dat hij dezelfde was als de goddelijke figuur uit de bijbel, wordt onder de mat geveegd met het argument dat in feite neerkomt op de huldiging van het principe: “true is what works” of “waar is wat werkt.” Maar wat werkt er dan? De leugen uiteraard. En dan luidt het argument als volgt: “Waar is wat werkt. De leugen werkt. Dus de leugen is waar.” En is dit niet de gedachtegang die men terugvindt bij wie soelaas zoeken in drugs of in gelijkaardige bedrieglijke zaken? Men kent weliswaar de repliek van wie in dat geval zijn, zij antwoorden: “Liever zat dan zot!” Zij gaan er dus vanuit dat wie het bedrog niet accepteren sowieso een neus gezet worden door het leven als zodanig, dat immers een tranendal is met als kers op de taart de dood. Geloof in Jezus is derhalve zelfbedrog tegen beter weten in of zoals Karl Marx het formuleerde, is godsdienst opium voor het volk (dat echte opium niet kan betalen).

Dat de leugen waar is, is alvast een brug te ver maar waar is wel dat de leugen een realiteit is en dat die realiteit, althans in het geval van de kwestie van de religie, een zekere houdbaarheid heeft, ook al is het een beperkte. De verdedigers van het geloof tegen beter weten in, zouden dan moeten antwoorden dat ook het leven zelf een beperkte houdbaarheid heeft terwijl het ook zo blijkt dat men best vuur met vuur dient te bestrijden. Maar dat doen zij niet: zij blijven hopen dat de leugen op een dag de waarheid zal blijken te zijn.

Ongevaarlijk is dat geloof uiteraard allerminst: roekeloosheid is immers het onmiddellijke gevolg van ijdele hoop. Wie zich beroepen op een ingebeelde godheid om zich in de strijd op leven en dood te kunnen werpen met een vijand die op zijn beurt een god aanbidt waarvan die gelooft dat deze hem de overwinning garandeert, storten zich in een waanzin zonder grenzen. In acht genomen het feit dat het christendom via de kerk of de kerken ook volop politiek bedrijft, kan het niet anders dan dat de wereld onophoudelijk verkeert in een toestand van oorlog. En zeer in tegenstelling tot de aanbeden godheid kan van de oorlog bezwaarlijk gezegd worden dat hij louter fictie is.

(J.B., 22 augustus 2023)

De oude dag en de jeugd

Als ik piano speel, verwonder ik mij over het instrument dat ik onder handen heb, dat zo vernuftig werd gebouwd, dat muziek voortbrengt zoals ik dat wens, ik had het ding nooit zelf kunnen bedenken, ik heb het gekregen en het is nu het mijne, ik kan het bespelen, ik kan het mijn wil opleggen en er mijn muziek mee maken.

Maar nog meer verwonder ik me over het instrument dat de piano bespeelt en ik bedoel mijn lichaam, want nog veel minder begrijp ik hoe dit dan werkt, hoe ik het kan gebruiken zoals ik dat wens, ik kan het mijn wil opleggen en er een piano mee bespelen, ik had het nooit zelf kunnen bedenken maar kijk: ik heb of ben het zelf en het is geen eigen maaksel, het komt van elders, ik heb het gewis gekregen, dat stel ik immers vast en waar het vandaan komt, weet ik niet, ik weet alleen maar dat het niet van mezelf afkomstig is.

Heel vaak beseft men pas wat men onder handen heeft, als het niet meer werkt zoals het hoort. Zolang de piano gehoorzaamt aan mijn wil, denk ik slechts aan de muziek, het instrument is naar de achtergrond verhuisd. Maar gaat ineens een snaar vals klinken, dan trekt het ding mijn aandacht, dan vergeet ik de muziek en ga ik zoeken naar de stemsleutel om de snaar die niet langer de juiste toon weergeeft, wat meer aan te spannen.

En hetzelfde gebeurt met het instrument dat mijn lichaam is: zolang het werkt zoals het hoort, ben ik mij nauwelijks van zijn bestaan bewust, het is pas wanneer iets niet langer functioneert zoals het hoort, dat ik besef dat het er is, dat het in mijn aandacht verschijnt en dat ik in paniek geraak omdat het niet langer aan mijn wil gehoorzaamt.

Toch is dat wat er normaal gezien gebeurt met het lichaam van elke mens die ouder wordt: mankementen doen zich voor, eerst heel sporadisch maar daarna steeds vaker. De wil ondervindt weerstand, het lijf luistert niet meer zoals gewenst, op de activiteit van mijn wil sluit niet langer de beweging aan die er zou moeten op volgen, ik wil de toets van de sol aanslaan maar mijn wijsvinger doet het niet naar behoren en er weerklinkt een fa. En die fouten maak ik niet vrijwillig, ik maak ze even onwillekeurig als het foutloze spel van voorheen maar bij het foutloze spel stelde ik mij geen vragen, terwijl het optreden van haperingen mij frustreert. Het maakt mij ongelukkig dat mijn lichaam niet langer luistert naar mijn wil, het lijkt alsof het niet meer helemaal van mij is, alsof een vreemde wil zich bemoeit met zaken die ik alleen de mijne waande.

Er is een opgang en een ondergang: als ik een klein kind ben, luistert mijn lichaam niet naar mij, ik moet het als het ware temmen, het frustreert mij dat het niet luistert en de frustratie maakt dat ik oefen totdat het wél gehoorzaamt aan mijn wil. Maar eenmaal het aftakelingsproces aanvangt, is het met de gehoorzaamheid gedaan en daar keert dan de frustratie terug en dit keer mogen oefeningen niet meer baten om de frustratie weg te werken en daarbij dienen wij ons neer te leggen: wij moeten ons neerleggen bij onze ondergang teneinde niet voortijdig ten onder te moeten gaan.

Misschien dient onze ondergang wel om ons bewust te maken van het leven dat wij immers alleen maar dromen zolang het ons allemaal voor de wind gaat. De mens met wie alles goed gaat, leeft op de automatische piloot, wat wil zeggen dat hij zelf dan slaapt, dat hij niet of nauwelijks weet dat hij bestaat, dat zijn leven eigenlijk aan hem voorbijgaat. Om het aanwezig te maken, moet het ten onder gaan; de opgang vereist de ondergang, er is geen opgang zonder ondergang, geen leven zonder dood. Indien het leven niet eindigde, dan had het ook geen begin en dan was het niets omdat er niets was waar tegenover het zich aftekende. En pas wat voorbij is, treedt ons bewustzijn naar binnen.

En zo is de oude dag de levensfase die het verleden tot leven roept: zonder de oude dag blijft het verleden ongeboren; zonder de oude dag hebben wij uiteindelijk helemaal geen jeugd gehad.

(J.B., 20 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 4: Het sprookje van de 'ouderdomsdementie'

Het wordt aangenomen als vanzelfsprekend dat hersenziekten en verwante fysieke aandoeningen aan de basis liggen van dementie maar die opvatting maakt in feite deel uit van de bijzonder kwalijke aberratie van het materialistische mensbeeld dat zich in zijn vooringenomenheid helemaal blind staart op de stof, de scheikunde en de daarmee verband houdende, louter fysiologische processen. Deze kortzichtigheid is even erg als een behandeling van spieratrofie zou zijn die deze uit haar context zou rukken, meer bepaald door de toestand van onze spieren helemaal los te koppelen van hun functionaliteit. Het gestel van mensen die ter observatie tijdelijk opgenomen worden in het ziekenhuis en die daar soms een week of langer gedwongen bedlegerig zijn, moet het zwaar bekopen wanneer de hulp van een kinesist ontbreekt omdat de inactiviteit van ons bewegingsapparaat binnen de kortste keren atrofie van de spieren meebrengt alsook aftakeling van de gewrichten, van de pezen en zelfs van het hele beenderstelsel. Een onderzoek van slechts de spiercellen of de spieren kan immers nimmer aan het licht brengen dat zij te kampen hebben met inactiviteit, alleen met de observatie van het gedrag van een zieke of met een ondervraging naar zijn dagelijkse handelwijzen kan men aan de weet komen waarom de spiercellen versneld afsterven - bewegingsarmoede is immers als zodanig geheel onzichtbaar onder de microscoop.

Edoch, nog minder zichtbaar dan bewegingsarmoede zijn de effectieve mogelijkheden tot beweging van de betrokken patiënten en in de eerste plaats is dat uiteraard de ruimte die iemand ter beschikking staat om bijvoorbeeld te gaan wandelen, of het voorhanden zijn van de gelegenheid tot zwemmen of tot eender welke sportieve activiteit in de buurt van iemands verblijf. Tenslotte, nog veel minder zichtbaar dan die materiële accommodatie, is uiteraard de motivatie welke verstrekt wordt middels het netwerk aan menselijke relaties dat de patiënt te been houdt. Niets van dat alles is te zien onder de microscoop of in de bloedanalyses, tenzij men reeds de invloed kent van onder meer de menselijke activiteit op het functioneren van de lichaamsprocessen en op de toestand van de cellen.

De fenomenologie van de beweging toont hoezeer iemands lichaam een weerspiegeling kan zijn van de omgeving waarin de persoon in kwestie leeft en zo zijn krachteloze benen een product van veel te kleine leefruimtes, van rolstoelen, van trappenvrije gebouwen en van onze autocultuur. Het euvel dient gecompenseerd te worden met het werk van de kinesist maar ook met hometrainers en sportbeoefening.

Maar nu is een gelijkaardige problematiek alsook een navenante remediëring aan de orde inzake de zogenaamde geestelijke gezondheid, de toestand van iemands brein, de capaciteit van het geheugen en iemands probleemoplossend vermogen.

Of men al dan niet voortijdig dement wordt en of hersenziektes de kans krijgen om zich te ontwikkelen, hangt ook af van het beroep dat ouderen nog kunnen, moeten of willen doen op hun eigen brein omdat ook de gezondheid van het brein verband houdt met zijn functioneren. Spiercellen sterven af wanneer zij niet meer aangesproken worden maar ook hersencellen doen dat en op die manier is overdreven hulp of zorg voor wie dan ook rampzalig. Alleen een goede ondersteuning van iemands zelfstandigheid, hoe paradoxaal dat ook moge klinken, is de zorg die passend is met het oog op gezondheid en geluk. Men bewijst de hongerige geen dienst door hem voedsel te verschaffen maar veeleer door hem te leren hoe hij aan zijn voedsel komt en op dezelfde manier is ook de beste ondersteuning van de ouderen gericht op het aanreiken van middelen die de zelfstandigheid maximaliseren.

In veel gevallen is het brandmerken van mensen met 'dementie' een gemakkelijkheidsoplossing met echter catastrofale gevolgen voor deze slachtoffers: soms gaat het om gehoorproblemen of om slecht zien, zodat men niet begrijpt wat er gaande is, waardoor men reageert op een manier die buitenstanders bestempelen als 'vreemd'. Soms worden woorden, zinswendingen of understatements gebruikt die mensen van een andere generatie helemaal niet kennen omdat wie maatschappelijk aan de kant worden geschoven nu eenmaal niet in de gelegenheid verkeren om voldoende te converseren en bijlezen doen zij niet omdat de bibliotheek buiten hun bereik is. Zij worden niet op de hoogte gehouden van veranderingen omdat zij afgezonderd worden of op nog andere manieren uitgesloten en heel wat van de fysieke mankementen die zij dan gaan vertonen, zijn zichtbare en hinderlijke gevolgen van een vrijwel onzichtbaar geïnstitutionaliseerd onrecht dat ingevolge onze onverschilligheid door niemand aangeklaagd wordt en derhalve ook niet wordt verholpen. Men maakt zich al te vaak van mensen af door hen het etiket 'dement' op te plakken en dit etiket bespoedigt uiteraard ook het werkelijk ontstaan van dementie. Dat geeft dan weer vrij spel aan nog grotere misdaden zoals diefstal en moord: de zorg over het bezit van dementen wordt door derden gedragen die dat dan meestal doen 'mits een kleine vergoeding' en godbetert vanuit de zorgsector zelf gaan nu ook stemmen op om eens ernstig te gaan nadenken over euthanasie op demente bejaarden, waarmee bedoeld wordt: zonder toestemming van de betrokkenen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 18 augustus 2023)

Verwijzingen:

Zie ook onze tekst over de problematiek van de afasie, getiteld: 'Elders zijn', hierna opnieuw opgedrukt.

Ouderenzorg

Aflevering 3: De oude dag en de zelfzorg

Het tweede gebod dat gelijk is aan het eerste en dat luidt: 'Bemin uw naaste zoals uzelf', houdt in dat men in de eerste plaats zichzelf bemint en dat doet men gewoonlijk ook wel van nature, tenzij een perverse cultuur hier stokken in de wielen steekt. In dat laatste geval verwaarloost men zichzelf, doet men zichzelf kwaad of offert men zichzelf aan anderen op. Of een mens daartoe het recht heeft, is, gezien het tweede gebod, wel zeer de vraag: niemand mag Gods schepselen kwaad doen en tot die schepselen behoort men uiteraard ook zelf. De christelijke Verlosser mag dan nog het grote voorbeeld zijn en tot navolging uitnodigen: godengelijkheid zit er voor de sterfelijke mens niet in en de identificatie met het opperwezen mag misschien wel gerust beschouwd worden als een daad van overmoed.

Hieraan maken zich ongetwijfeld schuldig, in de eerste plaats de paus van Rome, die Christus op aarde zegt te vertegenwoordigen en die reeds bij de verovering van Amerika ten tijde van Columbus een geschrift uitvaardigde aan het adres van de autochtone bevolking aldaar waarin hij klaar en duidelijk stelt dat, op straffe van veroordeling tot slavernij, allen hem gehoorzaamheid verschuldigd zijn en onderwerping aangezien hij God zelf vertegenwoordigt die alles en allen heeft geschapen.

In de tweede plaats maken zich aan deze megalomanie ook schuldig alle mensen die geloven dat zij in de voetsporen kunnen treden van de Heiland en die de heiligheid niet slechts nastreven maar die deze bij monde van hun medestanders ook suggereren bereikt te hebben, getuige de talloze zalig- en heiligverklaringen in de kerkgeschiedenis. Heiligen staan boven de natuur aangezien zij tenminste drie wonderen moeten hebben verricht om heilig verklaard te kunnen worden terwijl het geloof in het meesterschap over de natuur uiteraard bijzonder gevaarlijk is: mensen die hun onderworpenheid aan de wetten der natuur ontkennen, maken zich schuldig aan een negationisme dat kan leiden tot onder meer het absurde geloof dat de vernietiging van het milieu door de mens geen kwaad kan omdat een catastrofe op tijd en stond wel zal gecounterd worden door een tussenkomst van de goede God zelf die overigens, zoals zij steevast belijden, aan hun kant staat in tijden van strijd en oorlog.

Van dit negationisme is overigens ook sprake in verband met de natuur van de mens die, wat men er ook van maakt, gebonden is aan een stoffelijk en derhalve ook sterfelijk lichaam dat onderhevig is aan onverbiddelijke wetten. Begaafd met verstand zijn mensen dan ook ten volle verantwoordelijk voor onverstandige handelingen waartoe in de eerste plaats elk gedrag behoort dat de miskenning van onze onderworpenheid aan de stof impliceert. Het is derhalve een gebod, gelijk aan het tweede, om zorg te dragen voor zijn gezondheid en voor de gezondheid van alle anderen en dat doet men vandaag overeenkomstig de stand van de wetenschap die de zorg voor het milieu waarin wij moeten ademen, eten en leven, hoog in het vaandel te voeren alsook de zorg voor het eigen lichaam waarvan de bewoner op bevel van de Schepper zelf zijn brood zal eten in het zweet van zijn aanschijn.

Dat laatste betekent dat niemand gezond kan blijven zonder ook de daartoe noodzakelijke inspanningen te willen leveren: fysieke inspanningen in de eerste plaats die, andermaal overeenkomstig de huidige wetenschappelijke bevindingen, een voldoende zuurstoftoevoer naar elk van onze twintig biljoen lichaamscellen moeten garanderen. Leven is energie verbranden en die verbranding speelt zich niet alleen af op het niveau van de spijsvertering maar ook op het niveau van onze lichaamscellen: energie komt vrij door de verbranding van brandstof middels zuurstof en weliswaar kan een tekort aan voedsel ons fataal worden maar dat geldt evenzeer voor een tekort aan zuurstof, terwijl wij pas een voldoende zuurstoftoevoer kunnen garanderen middels voldoende fysieke inspanningen. In een wat scheefgegroeide wereld waarin heel wat mensen met een zittend beroep zitten opgezadeld, betekent dat heel concreet dan ook de plicht tot sportbeoefening.

Dit alles om te zeggen dat ook senioren aan de plicht tot zelfzorg gebonden zijn en die bestaat niet in de eerste plaats in de voorzichtige activiteiten van pensioensparen en beleggen maar eerst en vooral in de investering in zijn gezondheidskapitaal en wel van kindsbeen af. Voldoende lichaamsbeweging geeft weliswaar geen garantie op de vrijwaring van ziekte maar over een tekort daaraan kan men gerust stellen dat het een gezond leven uitermate bemoeilijkt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 2: Pretparken en gevangenissen, voor elk wat wils!

De aandachtige lezer van de eerste aflevering heeft beslist het rekensommetje al gemaakt: als het zorgnetwerk zonder winstoogmerk 'Whocares'/Emmaüs jaarlijks 20 miljoen euro winst maakt op de kap van naar ruwe schatting 40.000 OCMW-rusthuisbewoners, verarmt deze winst elk oudje jaarlijks met een bedrag van welgeteld 500 euro en dat maakt bijna 2 euro per dag. Nu is 2 euro per dag welgeteld het dagelijkse maaltijdbudget van een woonzorgcentrumbewoner. Is het dan echt te kort door de bocht geredeneerd als wie deze rekensom maken, concluderen dat Inge Vervotte alle rusthuisbewoners van de helft van hun maaltijden berooft? Zelfs als het ging om 80.000 OCMW-rusthuisbewoners, dan nog vertegenwoordigde die winst een hap van 1 euro uit het mogelijke budget van 3 euro voor de dagelijkse maaltijden.¹

Hier is duidelijk andermaal de middeldoelomkering van Blaise Pascal van de partij, een bijzonder christelijke filosoof die de genoemde zorgbeheerders zeker zullen kennen: de zorg wordt voorgesteld als het doel van de firma maar in feite is zorg slechts het voorwendsel - het doel blijkt winst of zelfverrijking. De miljarden van het handvol rijkste Belgen spreken tot de verbeelding maar zij worden uiteraard vergaard bij de vele duizenden armste Belgen. “Gij zult niet stelen”, zo luidt het zevende gebod van de heilige kerk en het weze herhaald: “Emmaüs is een weinig gekende steunpilaar van de katholieke zuil”.

Van middeldoelomkering is andermaal sprake waar de massa er naar streeft om de uitzondering te zijn en uitgerekend deze waanzin vormt een van de krachtigste drijfveren voor de sociale uitsluiting van bejaarden en hun levenslange opsluiting in muf riekende gebouwen waarvan het naambordje bedoeld is om elkeen zand in de ogen te strooien en om het geweten te sussen want zij heten prompt 'woonzorgcentra'. En het gaat hier uiteraard om de verafgoding van idealen welke per definitie uitzonderingen zijn - een verering met als keerzijde het misprijzen voor wie niet aan die idealen kunnen beantwoorden en in dat geval verkeren het leeuwendeel van de stervelingen, zo niet iederéén die het geluk heeft oud te worden.

De huidige wereld bulkt van de festivals, wat heel leuk lijkt, en inderdaad, festivals zien er amusant en onschuldig uit maar op de keper beschouwd is de kern van dit amusement de overgave aan de idolatrie. Alle neuzen wijzen richting het idool op het podium, het idool doet gekke dingen en alle neuzen apen die dingen na. De identificatie met het voorbeeld brengt de massa in vervoering, ieder voor zichzelf verkeert kortstondig in de waan zelf op het podium te staan en het idool te zijn, het centrum van alle aandacht. Echter, als het festival voorbij is en zijn betovering is uitgewerkt, blijven vele enkelingen achter met in hun hoofden nog dat onmogelijke verlangen naar hun ideaal en de kloof tussen wie of wat zij zelf zijn en wie of wat zij verlangen te zijn is dan dermate groot dat zij er op den duur toe neigen om zichzelf te gaan verachten.

Of tenminste koesteren zij een verachting voor wie van dat vereerde ideaal heel ver verwijderd zijn en voor hen die gedoemd zijn om van dat ideaal heel ver verwijderd te blijven, en zijn dat met name niet al degenen aan wie het ontbreekt aan jeugd en kracht omdat ze in een lang leven al het beste van zichzelf gegeven hebben?

Maar neen, uitgerekend degenen die met hun dagelijkse noeste arbeid deze festivals mogelijk gemaakt hebben, worden verdreven uit het pretpark en, jawel, opgesloten in muffe kamertjes: “Levenslang!”, zo luidt het verdict en, andermaal: van de vier euro daags die voor de maaltijden zijn voorzien, gaan er twee recht naar de beurs van een der rijkste Belgen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 16 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 1: De rijkste en de armste Belgen, twee handen op één buik...

Wie voor het vermaak een stonde grasduinen in de pagina's van de rijkste Belgen, kunnen wel eens van de ene verbazing in de andere vallen. Zoals eigenlijk algemeen bekend wordt de kroon van de minnaars van goud en zilver gespannen door de drugsbarons, onder wie de brouwers van dranken verantwoordelijk voor dronkenschap en navenante miserie, incluis jaarlijks de vele dode kinderen in het verkeer. Naast de stokers van alcohol zijn daar uiteraard ook de pillendraaiers die in de jongste jaren in de gedaante van megavaccineerders onder de vlag van filantroop Bill Gates briljante cijfers haalden. Uiteraard naast die enkele families die de media in handen houden en meteen ook aan banden leggen en die grof geld verdienen aan het in leven houden van de leugens, onder meer omtrent pandemieën en nog andere bedreigingen waarmee zij de vreesachtige massa naar hun graaihand zetten. En zoals het er ook aan toe gaat in de jungle, hebben roofdieren het in de eerste plaats op de zwakkeren gemunt: de zwakke weggebruikers (die van onvoorzichtigheid worden beschuldigd als zij onder grote wielen verpletterd worden), de mensen die niet aan de bak geraken, werkloos blijven en vervolgens ook zonder pensioen dreigen te vallen, de invaliden en dan de categorieën (die de onze waren of die dat met een beetje geluk nog zullen worden) van de kinderen (of de vooralsnog nog onvolwassenen) en de ouderen.

Een almaar aanzwellend deel van de kinderen worden nog voor de geboorte geliquideerd, heel vaak om economische redenen en met dezelfde smoes doen op macht en roem beluste pioniers allerhande sinds kort verwoede pogingen om bejaarden aan te praten dat zij eigenlijk beter af zijn wanneer zij er tijdig een punt achter zetten om zo in schoonheid te kunnen eindigen, zoals zij de verkrachting noemen van het in de eed der artsen opgenomen eerste advies van Hippocrates: primum non nocere.

Waar ouderen er echter alsnog kunnen voor kiezen om in leven te blijven (want in het bestuur van de zorgsector zelf gaan nu prompt stemmen op met de aansporing om eens ernstig te gaan nadenken over euthanasie voor demente bejaarden, waarmee gemikt wordt op een wet die de toepassing van euthanasie voor bejaarden zal goedkeuren zonder dat zij hun eigen toestemming hoeven te geven, als zij maar dement zijn!), belanden zij in zogenaamde zorginstellingen waar zij in werkelijkheid van alle zorg onttrokken worden (voor alle duidelijkheid: in de OCMW-rusthuizen moeten zij eten van twee euro daags) en daarentegen gaan functioneren als opbrengst-entiteiten voor enerzijds de zogenaamde geneeskundige sector (zij verworden vaak tot doorgeefluik van ziekenkasgelden naar de regie van de medische sector en de verpleeginstellingen) en anderzijds voor de beleggers in de zogenaamde zorgcentra die er zoals intussen algemeen geweten flink wat garen bij weten te spinnen.

Laten wij, om slechts één voorbeeld te noemen, een kijkje nemen in de pagina's van de rijkste Belgen en daar kunnen wij onder meer het volgende lezen in een bericht d.d. 24 mei 2023 over het netwerk 'Whocares', verbonden met het zorgnetwerk van de vzw Emmaüs dat garant staat voor (en wij citeren) “een jaarlijkse omzet van bijna 700 miljoen euro, een jaarlijkse winst van 15 tot 20 miljoen euro en een vermogen van 556 miljoen euro. Emmaüs is een weinig gekende steunpilaar van de katholieke zuil en wordt geleid door Inge Vervotte, de politica die 10 jaar terug haar rug keerde naar de nationale politiek. Maar op vraag van de huidige CD&V voorzitter Sammy Madhi werd ze eind vorig jaar terug lid van de partijraad van de Vlaamse christen-democraten. Waarnemers zien er een opstap in van Vervotte naar het lijsttrekkerschap bij de verkiezingen volgend jaar op de Antwerpse CD&V lijst”: NETWERK – Jo Vandeurzen, Hilde Crevits en het miljoenenbedrijf Emmaüs van Inge Vervotte

(Wordt vervolgd)

(J.B., 15 augustus 2023)

Islamocommunisme

Aflevering 4: Na de graanschuur, de grondstoffenschuur

Het Stockholmsyndroom waarbij gijzelaars uit angst voor hun leven (ogenschijnlijk) gaan sympathiseren met hun gijzelnemers is ook van de partij inzake de partijdigheid ten tijde van oorlogsvoering. Met betrekking tot de aan de gang zijnde Europese oorlog in Oekraïne (maar sinds kort ook dreigend op het Afrikaanse continent) houdt dit syndroom in dat Europeanen het door de band niet aandurven om kritiek te leveren op de gang van zaken binnen het NAVO-bondgenootschap waarin het de facto de VS zijn die de lakens uitdelen in een goede verstandhouding met de Britten. Uiteraard hebben zij zich in de verleden conflicten altijd heel veilig gevoeld met dank aan hun geografische posities maar sinds de opkomst van de atoomraketten, de vermoedelijke onbetrouwbaarheid van een rakettenschild en de aanwezigheid van atoomwapens in derdewereldlanden die zich nu lijken te zullen keren tegen hun vroegere kolonisatoren, is hieraan wellicht een einde gekomen. Europa grenst aan Rusland en in de jongste decennia hebben een aantal communistische staten zich van Rusland losgemaakt en zijn zij onze naaste buren geworden terwijl de Russische invloed zich opnieuw laat gelden. Het is moeilijk voor Europeanen maar nog veel moeilijker voor Noord-Amerikanen om zich in te leven in de ideologieën van de Russen en de Chinezen om het gebeurlijke gelijk van bepaalde door hen verdedigde stellingen te erkennen. Europeanen gaan er prat op de democratie hoog in het vaandel te voeren en een dam op te werpen tegen het recht van de sterkste door ook op te komen voor minderheidsgroepen maar als zij geconfronteerd worden met de wandaden van het neoliberalisme en met de uitwassen van het kapitalisme en het imperialisme, lijken zij blind voor de alternatieven van revolutionairen of geloven zij klakkeloos in de leugenachtige kritieken van de aanhangers van het rechts liberalisme en heeft het er alle schijn van dat dit te maken heeft met het hoger genoemde Stockholmsyndroom: wiens brood men eet, diens woord men spreekt, maar nog meer geldt dat men helemaal geen kritiek durft te uiten op degenen door wie men met de dood wordt bedreigd. Niemand minder dan Noam Chomsky heeft ter gelegenheid van de oorlog in Oekraïne in een videoboodschap nog eens klaar en duidelijk gesteld dat de VS een atoombom geworpen hebben op Hiroshima (op 6 augustus laatst leden exact 78 jaar geleden) en dan ook (morgen 9 augustus exact 78 jaar geleden) op Nagasaki met één enkele bedoeling, namelijk aan de wereld te tonen dat wie het met hen niet eens zijn, niet alleen als vijanden zullen beschouwd worden maar meteen ook vernietigd zullen worden. De wereld moet weten dat wij onze vijanden effectief kunnen vernietigen en dat niemand ons ervan kan en zal weerhouden om dat ook te doen: dat is, in weerwil van de propagandafilms die de zaken helemaal verdraaien en ze zelfs durven voor te stellen als een stap naar wereldvrede, de ultieme boodschap van die beestachtige daad.

Nikolaj Lenin (in feite de schuilnaam van Vladimir Iljitsj Oeljanov en vandaar ook de revolutionaire schuilnaam Vladimir Iljitsj Lenin) schreef het eerder aangekaart essay, getiteld: Imperialism, the Highest Stage of Capitalism. A Popular Outline¹, middenin de Eerste Wereldoorlog, ten tijde van de Russische Revolutie van 1917. Zoals eerder gezegd waarschuwt hij in het voorwoord tot de Franse en de Engelse uitgave dat de revolutie zich eerst zal voltrekken in de kolonies en pas daarna bij de achtergestelde arbeiders in de geïndustrialiseerde landen.

De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd met imperialistische motieven, zo schrijft Lenin, en niet vanuit nationalisme: het was de strijders van beide zijden te doen om de verdeling van de kolonies en om de invloedssferen van het financieel kapitaal. Dergelijke oorlogen zijn onvermijdelijk zolang er privaatbezit bestaat en de miljoenen slachtoffers ervan hebben slechts de belangen van de bourgeoisie gediend.

Het marxisme is in een crisis terechtgekomen en de Sovjet-Unie viel uiteen maar deze denkstroming bleef inspireren en zo ontstond onder meer bij de Amerikaanse socioloog en andersglobalist Immanuel Wallerstein sinds 1974 de zogenaamde wereld-systeemtheorie, hier vermeldenswaardig omdat ze aandacht besteedt aan de betekenis van het Afrikaanse continent en aan de uitbuiting van de derde wereld.

Volgens Wallerstein ontwikkelt de economie van kolonisering over imperialisme naar globalisering en dat laatste gaat over de wereldmarkt met arbeidsdeling onder de verschillende landen: volgens de zogenaamde dependencia-theorie (de Spaanse benaming wijst erop dat de theorie werd uitgewerkt m.b.t. Latijns-Amerika) ruilt het kapitaalkrachtige westen hoogwaardige technologische producten voor goedkope grondstoffen en voedsel met derdewereldlanden, wat echter neerkomt op uitbuiting en wat tot resultaat heeft dat de ontwikkelingslanden stagneren in plaats van te ontwikkelen.

Het systeem is in beweging aangezien vroegere ontwikkelingslanden zoals China economische grootmachten werden terwijl verschillende gewezen Oostbloklanden ontwikkelingsgebied geworden zijn. Sinds geruime tijd exploiteert China het Afrikaanse continent waar (in feite sinds Lumumba) verschillende landen verleid worden om toe te treden tot het wereldcommunisme terwijl daar ook islamitische strijders voet aan wal krijgen.

Waar sinds kort oost en west strijden op het 'neutrale' Oekraïne dat bekend is als de graanschuur van Europa, dreigt het conflict nu uit te breiden naar wereldvoedselproducent Afrika dat tevens de meest vooraanstaande en steeds meer onmisbare grondstoffenproducent is voor het geïndustrialiseerde deel van de wereld, het 'rijke noorden' dat, gezien de hegemonie van de banken die, zeer in contrast met oorlogswapens, van papier zijn, misschien niet lang meer zal bestaan.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 augustus 2023)

Islamocommunisme

Aflevering 3: Opstand der kolonies, voorspeld door Lenin

Oorlogen worden niet gemotiveerd door vaderlandsliefde maar door geldzucht (volgens Lenin)

De zaak van de sociale rechtvaardigheid wordt gedeeld door zowel de islamieten als de marxisten en heeft geleid tot de huidige opstand in Centraal Afrika, om te beginnen in het destijds door Frankrijk gekoloniseerde Niger waar de uitbuiting gecontinueerd wordt onder de dekmantel van ontwikkelingssamenwerking zoals dat ook in de andere gewezen kolonies van de westerse imperia het geval is. Het is te verwachten dat de staatsgreep in Niger in gans Afrika (en wellicht ook in de Aziatische gewezen westerse kolonies) navolging zal krijgen, in acht genomen de jongste conferentie in Sint-Petersburg van enkele weken geleden.

Een opmerkelijk feit hierbij dat verklarend kan zijn voor de oorlogspolitiek van Rusland en China wiens beider ontstaan en groei beïnvloed zijn door Marx en Lenin, is de voorspelling door Lenin van de huidige ontwikkelingen in Centraal Afrika en meer bepaald de opstand van de oud-kolonies tegen hun kolonisatoren in deze tijd van het bedrieglijke neokolonialisme. Het betreft meer bepaald het essay van Vladimir Lenin uit 1917 dat de titel draagt: Империализм как высшая стадия капитализма, of: Imperialisme, de hoogste trap van het kapitalisme.¹

In dit werk dat geïnspireerd is op de theorieën van de Engelse econoom en socioloog John A. Hobson (handelend over het welbekende probleem van de overproductie, ontstaan uit het ongeremd karakter van de hebzucht die geen rekening houdt met de eindigheid) en de Oostenrijkse socioloog en grondlegger van de Duitse SPD, Rudolf Hilferding (in: Das Finanzkapital, handelend over het georganiseerde kapitalisme) wordt betoogd dat de motivatie voor het voeren van de Eerste Wereldoorlog niet nationalisme was maar wel economische alleenheerschappij, dus geen vaderlandsliefde doch geld.

Lenin legt uit hoe de vrije markt leidt tot monopolievorming zodat slechts enkele oligarchen de markt gaan beheersen (en men moet hier misschien niet zozeer denken aan de Russische oligarchen maar veeleer aan figuren zoals Bill Gates en Elon Musk). Met als enig doel de winstmaximalisatie wordt de consument bedrogen middels prijsafspraken, in het westen worden arbeiders zoet gehouden door de angst voor werkloosheid, er ontstaat tevens een parasitisme (rijkelui gaan op hun lauweren rusten) en het kapitalisme dreigt te stagneren. De banken en de industrie dicteren de politiek en dit imperialisme gaat het kapitaal investeren in onderontwikkelde streken met het oog op uitbuiting: het uitbuitingskolonialisme. Deze financiële oligarchie betekent heel concreet dat de banken de leiders omkopen teneinde die uitbuiting te kunnen voortzetten. Zoals dat in de periode 1876 tot 1900 het geval was, verdelen de imperialistische machten de wereld onder elkaar.

In het voorwoord van de Franse en Duitse uitgave schrijft Lenin dat de opstand tegen het kapitalistische wereldimperium zich niet zal voltrekken middels de westerse arbeiders maar wel door toedoen van het miljard mensen van de kolonies en semi-kolonies. Lenin voorspelde dus dat de revolutie zal in gang gezet worden door de onderdrukten in de westerse kolonies en pas daarna zal ze overwaaien naar het westen en gevolgd worden door opstanden bij de onderdrukten in de geïndustrialiseerde landen zelf, zoals dat overigens ook gebeurde in het Rusland onder de Tsaren.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 7 augustus 2023)

Islamocommunisme

Aflevering 2: Uitbuiting versus zuivering. Over de zakât.

“De zakât zuivert het vermogen zoals het gebed de geest zuivert en het vasten het lichaam.”

Afrika, het rijkste continent op aarde, het continent ook waar de mens ontstond, werd tot drie keer toe bijzonder grondig uitgebuit. Een eerste keer werd vanaf Columbus in 1492 zijn jonge mannelijke bevolking gedurende eeuwen 'buit gemaakt', gevangen genomen en met grote zeilschepen verscheept naar Noord-Amerika om daar als slaven op de thee-, koffie- en katoenplantages te gaan werken; vrouwen en kinderen werden prompt aan hun lot overgelaten, die geschiedenis verdween in de vergetelheid, op één getuigenis na, één van de vele miljoenen zwarten, Oluale Kossola, vertelde in 1927 zijn verhaal aan de schrijfster Zora Neale Hurston en deze interviews verschenen in 2018 in boekvorm getiteld: Barracoon: The Story of the Last "Black Cargo", een van de meest aangrijpende verhalen ooit.

Een tweede golf van uitbuiting was de kolonisering van Afrika, waarin het België van Leopold II het voortouw nam: onder de dekmantel van ontwikkelingswerk, maakte de megalomane vorst fortuin, eerst met ivoorhandel en vervolgens middels het rubberschandaal dat aan een tiental miljoen Congolezen het leven kostte.

Een derde golf van uitbuiting volgde na de zogenaamde dekolonisering: wat betreft België werd in 1961 de tot premier verkozen onafhankelijkheidsstrijder Patrice Lumumba vermoord en een stroman van het westen, de kleptomaan Mobutu, zette de uitbuitingspolitiek, nu vooral gericht op de bodemschatten, verder tot 1997. Vrijwel alle westerse mogendheden voerden een gelijkaardige koloniale en neokoloniale politiek in heel Afrika en in nog andere continenten tot vandaag de dag.

Maar de Afrikanen werden niet alleen uitgebuit door de superverspillers, ze werden bovendien met hun schuld beladen: terwijl overbevolking betekent dat het bevolkingsaantal de draagkracht van de aarde te boven gaat, wat wordt uitgedrukt in de ecologische voetafdruk die resulteert uit verbruik en afvalproductie, zodat tienduizend verspillers een zwaardere belasting kunnen vormen dan dertig miljard armen, zijn het alsnog de armen die geculpabiliseerd worden omwille van hun kroost die bovendien onmisbaar is voor hen aan wie sociale rechten worden onthouden.

Diametraal tegenover de uitbuiting van een volk staat de tegemoetkoming aan zijn noden. Een dam tegen de uitbuiting werd opgeworpen door de marxisten en zij hebben met de islamieten in hun programma de eis van sociale rechtvaardigheid gemeen, een maatschappelijk verhaal waarmee mensen zich distantiëren van de wet van de jungle of van het recht van de sterkste dat botgevierd wordt in het neoliberalisme waarin het kapitalisme uitmondt.

De breuk met de kapitalistische, concurrentiële economie is dan vrijwel totaal: inzake sociale rechten spreekt de islam zelfs niet over hulp waarvoor dankbaarheid verschuldigd is maar over plichten inherent aan het mens-zijn. Waar het socialisme het heeft over solidariteit, dat in wezen een uitbreiding is van het egoïsme omdat de wij-zucht die in de plaats komt van de ik-zucht, een vorm van zelf-zucht blijft, vormt het een van de vijf pijlers van de islam dat welstellenden hulp verschuldigd zijn aan behoeftigen, wat zakât heet.

De Vlaamse historicus Herman de Ley schrijft dat het gaat om 2,5 tot 10 pct. van de jaarwinst, “ten behoeve van de armen en behoeftigen [zij hoeven niet per se moslim te zijn], voor hen die ermee belast zijn [d.w.z. met het inzamelen en uitdelen ervan] en voor hen wier harten tot elkaar gebracht zijn [de nieuw- bekeerden], voor de vrijkoop van slaven en schuldenaren, om in te zetten op Gods weg [de mujâhidûn] en voor hem die onderweg is [de reiziger]." De Ley verduidelijkt de betekenis van de zakât: “(...) de meest adequate vertaling ervan zou de formule zijn: ‘maatschappelijke belasting (of takse) die zuivert’. (…) het gaat om een plicht tegenover God en tegenover de mensen (...) De zakât zuivert het vermogen zoals het gebed de geest zuivert en het vasten het lichaam.” (...) De rijke is er, voor God en de samenleving, metterdaad toe gehouden zich van deze belasting te kwijten; de arme, anderzijds, is behalve aan God aan niemand dankbaarheid verschuldigd: hij krijgt slechts datgene waarop hij recht heeft.”¹

De huidige Europese oorlog krijgt nu met zijn uitbreiding naar Afrika gestaag de allures van een wereldoorlog en dat ook werkelijk sprake zou zijn van een geheim pact van marxisten met jihadisten kan gezien de geschiedenis zeker geen vergezocht complotdenken worden genoemd. Wij zullen alvast dringend moeten wennen aan de gedachte dat rijkdom zonder schuld een onmogelijkheid is, dat schulden ingelost dienen te worden en dat het ogenblik waarop dit recht geschieden zal, niet blijvend op de lange baan kan geschoven worden. Wij zullen moeten wennen aan de gedachte dat de wereldorde die tot nog toe de voorrechten van het westen kon garanderen, haar beste tijd gehad heeft. Wij zullen moeten wennen aan de idee van een onontkoombare keuze tussen enerzijds de oorlog en de dood en anderzijds een regeling die voor ons heel anders zal uitpakken dan wij dat wensen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 5 augustus 2023)

Islamocommunisme

Eerste aflevering: de verrijzenis van Lumumba

Niemand kan de waarheid bezitten;

van de waarheid kan men alleen maar bezeten zijn.

God die - in de wereld - bestaat bij de gratie van de duivel: dat is het belaagde christendom alsnog gespaard door de politiek - van aanvankelijk het Romeinse Rijk - in ruil voor de knieval - welke Christus zelf op de berg Tabor weigerde te doen. Het christendom bestaat nog 'ergens' maar niet in de wereld voor zover die beheersbaar is omdat de wereld - sinds de zondeval en dus door toedoen van de mens - aan de duivel toebehoort - Christus verzette zich niet toen de duivel het wereldse rijk impliciet het zijne noemde op het ogenblik dat hij Hem dat in ruil voor een knieval heeft aangeboden.

Wat wél in de wereld bestaat, is de (Rooms-katholieke, Anglikaanse, Byzantijnse) kerk waarvan de geschiedenis ons welbekend is: zij heeft gediend voor de onderwerping van eerst de eigen volkeren en vervolgens de volkeren van de vreemde continenten, te beginnen bij de slavenhandel sinds Columbus, de kolonisering van de grote wereldcontinenten en vervolgens de voortzetting van die ontmenselijking in het bedrieglijke systeem van het neokolonialisme dat in de vierde wereld - de regio van oorsprong - bestaat als de loonslavernij ter verkapping van de slavernij.

Maar terwijl het katholicisme de religie is van de veroveraars of de rijken, profileert zich de islam of althans een zekere strekking daarvan als de godsdienst van de achtergestelden. En in tegenstelling tot het christendom blijkt de islam - of alvast zekere takken daarvan - in het nastreven van haar idealen het geweld niet te schuwen. Is het neerhalen van de Twin Towers niet het werk van de islam dan kadert het alvast als een symbolische actie in het plan om recht te doen geschieden: de torens van het WTC (of dus het World Trade Center, het Wereld Handels Centrum) symboliseren immers het onrecht van de neokolonialistische wereldhandel en de aanslag daarop vormt aldus een aanklacht daartegen.

Evenmin als de islam schuwt het marxistisch communisme het geweld en evenals de islamieten engageren de marxisten zich voor de achtergestelden volgens het bekende maar even gevreesde devies: “Arbeiders aller landen, verenigt u!”

Nu werden onlangs vier leden van de Europese commissie gearresteerd voor corruptie: in ruil voor grote sommen geld afkomstig van de Arabieren zouden zij zich hebben laten beïnvloeden om de Europese politiek door hun omkopers te laten beïnvloeden. Maar de vraag of dan alleen Europese politici gevoelig zijn voor omkoping kan slechts als retorisch worden verstaan: in de figuur van Trump bleken de Amerikanen zich al te hebben laten bewerken door zowel de Islamieten (de Arabieren) als de communisten (zekere Russen alsook de Chinezen) en wel in die mate dat de Amerikaanse president samen met de Saoedi in hun thuisland de zwaarddans is gaan dansen en dat hij de communisten lof heeft toegezwaaid incluis met betrekking tot hun dictatoriaal systeem; de Amerikaans-Chinese vriendschap bereikte een climax toen ook de gezinnen van de respectievelijke leiders van de VS en van China elkaar ontmoetten.

De islam koopt politici om in Europa, in Amerika en nu ook in Afrika en vooral in het laatst genoemde continent blijkt zij dat te doen in samenwerking met de communisten, aldus vermoedelijk in een poging om alvast één facet van hun beider ideaal te verwezenlijken: de uitbuiting van de achtergestelde wereld te lijf gaan door het neokolonialisme een halt toe te roepen en de kolonialen er te gaan verjagen. De recente top in Sint-Petersburg laat niets aan de verbeelding over en in het spoor van Patrice Lumumba - toentertijd communistisch gesteund - is Niger nu het eerste Afrikaanse land waar men zich met een staatsgreep van de buitenlandse inmenging probeert te bevrijden.

Als het katholicisme vooralsnog de grootste religie is, komt dat in de eerste plaats doordat men katholiek wordt buiten zijn eigen wil: men wordt reeds kort na de geboorte gedoopt door de wens van een katholieke peter en die wens wordt gevormd onder druk van een vloek omdat volgens de katholieke leer elke mens geboren wordt als kind van de duivel en derhalve ter helle is bestemd tenzij de duivel middels het doopsel uit het kind geëxorciseerd wordt. Ten tweede rekent het katholicisme voor zijn voortzetting uiteraard ook op de macht van de traditie welke ervoor zorgt dat ook de nazaten van katholieken gedoopt zullen worden, terwijl het er ook alles aan doet om dat nakomelingschap zo hoog mogelijk te houden middels de lepe truc van het verbod op anticonceptie. Tot voor kort gold eveneens het recht van de man op de beschikking van het lichaam van zijn echtgenote - wat sinds kort echter als verkrachting kan gelden - alsook het verbod op homoseksualiteit en polygamie (bijvoorbeeld gangbaar ten tijde van de aartsvader Abraham).

De 2,4 miljard christenen waarvan de helft katholieken, een derde protestanten en anglicanen, een achtste oosters-orthodoxen en de rest Jehova's getuigen, mormonen en nog enkele andere sekten, zijn in feite meestal geen mensen die bewust gekozen hebben voor het christendom, terwijl bijvoorbeeld de Afrikanen die zich vandaag tot de islam bekeren, dat dikwijls doen omdat zij geloven dat deze religie hen toekomstperspectieven biedt, welteverstaan vooreerst op materieel vlak. Volledigheidshalve te vermelden is dat de derde godsdienst van het boek, het jodendom, het christendom niet aanvaardt; het jodendom wordt vrijwel louter traditioneel doorgegeven en kent geen proselitisme omdat het joodse volk zich door Jahweh uitverkoren acht.

De aanslagen op de Twin Towers die een symbolische verwerping zijn van het structurele onrecht van de huidige wereldhandel werden onmiddellijk (reeds na een week) gevolgd door aanslagen in het kader van de jihad of de islamitische oorlogsvoering, eerst als antraxaanslagen, later als bomaanslagen. Toen de WTC torens tegen de vlakte gingen, werden alle vliegtuigen in de VS aan de grond gehouden op uitzondering van dat van de achteraf door de VS aangewezen dader Bin Laden die rustig terug kon keren naar zijn thuisland en die later zogezegd werd uitgeschakeld - volgens de autoriteiten kreeg hij een zeemansgraf. Toen alom ter wereld de door Islamitische Staat opgeëiste aanslagen hun tol begonnen te eisen, kon hieraan op geen andere manier een einde worden gesteld dan door andermaal het vliegverkeer te verbieden en bovendien het verkeer onder alle mensen, in de vorm van het wereldwijde huisarrest, 'lockdown' genoemd, dat de ganse wereld overspande en waarvoor de uitleg werd verzonnen dat dit werd opgelegd ten behoeve van de volksgezondheid. Zoals iedereen weet, zouden die maatregelen noodzakelijk geweest zijn om vele mensenlevens te redden die bedreigd werden door een pandemie. Stoute tongen beweren dat die pandemie de jihad is. Er bestaat, zo zegt men, een geheime samenzwering tussen radicale communisten en even radicale islamieten die luistert naar de naam Islamocommunisme en zij steekt de kop weer op nu de westerse mogendheden erin geslaagd lijken om de voortzetting van de plundering van de oud-kolonies weg te zetten als 'ontwikkelingswerk', nu ook ons land voorbereidingen treft om met het oog op de viering van twee eeuwen België tegen 2030 het jubelpark wat op te fleuren, dat immers gebouwd werd met dank aan de miljoenen 'gesneuvelde' Congolezen waaraan Patrice Lumumba in een welbekende toespraak tot Boudewijn van België eer bracht ten koste van zijn eigen leven.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 4 augustus 2023)