De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 6: De internationale erkenning van een dictatuur

Behalve Leopold II van België aasden ook Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië en Portugal op het bezit van de Congo (1) maar Leopold was zijn rivalen te slim af: hij wist de politici in de V.S. warm te maken voor wat hij voorstelde als een soort van 'Afrikaanse V.S.' naar Amerikaans model (2) en alras erkende de regering in de V.S. zijn project: “De regering van de Verenigde Staten verkondigt haar sympathie voor en instemming met de humane en goedgunstige doelstellingen van de Internationale Vereniging van de Congo, (…) en zal de functionarissen van de Verenigde Staten (…) opdragen de vlag van de Internationale Afrikaanse Vereniging te erkennen als de vlag van een bevriende regering” (3) Deze verklaring verscheen in een door Leopold zelf gewijzigde versie in Stanleys in vele talen wereldwijd verspreide bestseller The Congo and the Founding of Its Free State: A Story of Work and Exploration. “De voornaamste wijziging was dat hij nu alleen de door Leopold gecontroleerde Internationale Vereniging van de Congo noemde” (4), zo schrijft Hochschild en hij voegt eraan toe: “Lang voor Stalin, die ook eigenhandig de manuscripten van schrijvers redigeerde, wist Leopold hoe nuttig het was de geschiedenis te herschrijven.” (5) “Door zulke goocheltrucs veranderde het gebied dat in het volgende jaar door een steeds langere lijst van landen zou worden erkend, geleidelijk van een federatie van staten onder de welwillende bescherming van een liefdadigheidsvereniging in een kolonie onder de heerschappij van één man.” (6) Zelfs kanselier Bismarck van Duitsland liet zich inpalmen door Leopold en erkende de nieuwe staat ofschoon hij over hem gezegd had: “Zijne majesteit vertoont de pretenties en de naïeve zelfzuchtigheid van een Italiaan die ervan uitgaat dat hij dankzij zijn charme en knappe uiterlijk alles voor elkaar kan krijgen.” (7) Er kwam een Conferentie van Berlijn (gehouden van november 1884 tot februari 1885) over het lot van Afrika waarop niet één Afrikaan uitgenodigd was. (8) Leopold (die het overwoog zich 'keizer van de Congo' te noemen maar uiteindelijk koos voor de titel van 'eigenaar') sleepte een grondgebied in de wacht dat groter was dan Engeland, Frankrijk, Duitsland, Spanje en Italië bij elkaar. “Bij koninklijk besluit noemde de koning op 29 mei 1885 zijn nieuwe, particulier bestuurde kolonie de 'Etat indépendant du Congo', de Congo Vrijstaat” (9) die in werkelijkheid een dictatuur was - in dit geval 'vrij', namelijk van overheersing door vreemde mogendheden en door het Belgische parlement. (10)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 25 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), pp. 76-77.

(2) Ib., pp. 81-87.

(3) Ib., p. 87.

(4) Ib., p. 87.

(5) Ib., p. 87.

(6) Ib., p. 88.

(7) Ib., p. 89.

(8) Ib., p. 90.

(9) Ib., p. 91.

(10) Zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijstaat_(staatsvorm)

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 5: Het inpalmen van het grondgebied

Koning Leopold zette juridische constructies op en organisaties waarmee hij bewust verhinderde dat aan het licht kwam dat hijzelf persoonlijk de opkoper was van de Congo. “Het publiek heeft dat niet in de gaten” (1), zo schrijft hij letterlijk. Hij verschool zich achter aandeelhouders en achter bankier Maximilien Strauch. Terwijl hij zich voordeed als filantroop en deed alsof hij “een confederatie van vrije negerrepublieken” stichtte (2) en alleen maar gastverblijven bouwde, wetenschappelijke centra, en de slavenhandel bestreed in dienst van de vooruitgang (3), zorgde hij ervoor dat “de contracten die Stanley zijn Europese personeel liet tekenen hun verbood iets over het echte doel van hun werk in de openbaarheid te brengen”. (4) Maar in feite minachtte hij de inboorlingen: “zoals een van Leopolds ondergeschikten botweg schreef aan Stanley: 'Er is geen sprake van dat ook maar de geringste politieke macht wordt gegund aan negers. Dat zou absurd zijn (...)'” (5) Stanley bracht een machtig privé-leger op de been (6) en was wreed voor de negers in zijn dienst en hij schrijft aan Brussel: “'De beste straf is die van de boeien, want zonder het lichaam te verwonden, te verminken of te martelen, brengt het schaamte en ongemak met zich mee'” (7)

Leopold liet zich juridisch bijstaan door de geleerde sir Travers Twiss uit Oxford. Het was hem te doen om een zo groot mogelijk grondgebied en om ivoor en hij schrijft: “Ik verlang te zien dat u alle ivoor die aan de Congo te vinden is opkoopt, en laat kolonel Strauch weten welke goederen hij naar u moet sturen om ervoor te betalen en wanneer. Ik beveel u ook aan slagbomen en tolheffingen in te stellen (...)” (8) Een gebied “zo groot als de hele Verenigde Staten ten oosten van de Mississippi” (9) werd van de Afrikaanse stamleiders afgesnoept met methoden die even bedrieglijk waren als de huidige waarmee multinationals vandaag zowat iedereen inpakken, met als voornaamste wapen de onwetendheid van de gedupeerden omtrent hun eigen rechten. “Slechts enkelen hadden ooit eerder het geschreven woord gezien”, aldus Adam Hochschild, “en hun werd gevraagd hun X te zetten onder documenten in een vreemde taal en vol juridisch jargon”. (10) Hochschild: “In Isangila, niet ver van de grote stroomversnellingen, tekende Stanley op dat hij in staat was geweest land te kopen voor een handelspost door een paar stamhoofden te betalen met 'een ruime hoeveelheid fraaie kleren, lakeienjassen en met klatergouden galons versierde uniforms, met (...) goederen (…) niet te vergeten een paar flessen gin'. De veroveraars van Afrika waren er, net als die van het Amerikaanse Westen, achter gekomen dat alcohol even doelmatig kon zijn als een machinegeweer”. (11) De inboorlingen hadden er geen flauw idee van dat ze hun land verkochten. De belangrijkste nederzetting ging Leopoldville heten en op de landkaarten verschenen ook de 'Leopoldheuvel', het 'Leopold-II-meer' en de 'Leopold-rivier'. (12) Naast het grondgebied en het ivoor werd na verloop van tijd ook de hoogstaande Congolese kunst waaraan Matisse, Picasso en andere groten zich inspireerden, weggeroofd.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 23 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 71.

(2) Ib., p. 73

(3) Ib., p. 72.

(4) Ib., pp. 70-71.

(5) Ib., p. 73.

(6) Ib., p. 77.

(7) Ib., pp. 73-74.

(8) Ib., p. 76.

(9) Ib., p. 78.

(10) Ib., p. 78.

(11) Ib., pp. 77-78.

(12) Ib., p.73.

(3) O.c., p. 69-70.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 4: De uitroeiing van de Afrikaanse olifant

Dat koningshuizen bevolkt worden door wereldvreemde schepsels mag niemand verbazen en omdat mensen pas datgene kennen en kunnen appreciëren waaraan zij een tekort hebben, weten vorsten en vorstinnen de waarde van ons dagelijks brood helemaal niet te schatten: zij kennen slechts de kostbare snuisterijen waarvoor zij onderling wedijveren, zoals goud- en zilverwerk, parels en... ivoor, waaruit dure schaakstukken, broches, crucifixen en snuifdozen worden vervaardigd. En uiteraard behoeven potentaten met het oog op hun intriges ook kennis van een zeker deel van de menselijke ziel.

Koning Leopold II kent Stanley's persoonlijkheid: “Eén deel titaan met een ongepolijste kracht en bergen verzettend zelfvertrouwen; het andere een kwetsbare, onwettige zoon van de arbeidende klasse, gedreven ijverend voor de goedkeuring van de machtigen.” (1) In 1878 laat de drieënveertigjarige koning Stanley die dan zevenendertig is naar zijn paleis komen en neemt hem contractueel in dienst: Stanley zal voor zijn (uiteraard door Leopold betaalde) expeditie verblijvend in Afrika gedurende vijf jaar jaarlijks 50.000 frank ontvangen en verblijvend in Europa de helft van die som. (2) Hij moet aan de monding van de Congo een basis oprichten, een (spoor)weg om de vele watervallen te omzeilen en rond het 1500 km lange bevaarbare stuk van de Congostroom worden vele handelsposten gepland.

Sinds Columbus Amerika binnenviel werden gedurende vele eeuwen slaven vanuit Afrika naar Noord-Amerika versast om daar de plantages te bevolken, wat neerkomt op een genocide die aan miljoenen zwarten het leven kostte. En uiteraard was het ook Leopolds bedoeling niet om de zwarten te gaan beschaven: zijn plannen lagen veeleer in de lijn van wat de plunderaars die hem voorafgingen, bezielden. Leopold wilde dat Stanley de weg vrijmaakte om via de Congorivier het kostbare ivoor uit het hart van Afrika te gaan 'oogsten' en het naar de monding van de Congo te versassen, waar het dan per schip naar Brussel zou worden gevaren. Waarmee een andere genocide van start ging, dit keer gemunt op de Afrikaanse olifant. (3)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 17 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 68.

(2) Adam Hochschild (/zijn vertaler) vermeldt dat 50.000 frank uit die tijd overeenkomt met een half miljoen gulden of dus met tien miljoen Belgische frank (een kwart miljoen euro) in 1998.

(3) O.c., p. 69-70.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 3: Leopold strikt de grote ontdekkingsreiziger

Leopold II wordt gedreven door winstbejag. Hij bestudeert de Spaanse verovering van Noord- en Zuid-Amerika, de Britse kolonies India, Birma en Ceylon alsook Nederlands-Indië. “Dwangarbeid [zo merkt hij op] is de enige manier om deze indolente en corrupte volken van het Verre Oosten te beschaven en te verheffen.” (1) Hij wil een kolonie om België rijk te maken en als uitvlucht voor zijn veroveringsplannen verzint hij dat hij een halt wil toeroepen aan de Arabische slavenhandel. Vanaf 1876 organiseert hij een groots opgezette conferentie omtrent de kolonisering van Afrika waar hij basissen plant met scholen, laboratoria en opslagplaatsen voor de bevoorrading van ontdekkingsreizigers. Het orgaan bezorgt hem faam als filantroop maar verdampt reeds het jaar daarop. (2)

In 1877 duikt Stanley op, hij heeft Afrika van West (Zanzibar) naar Oost doorkruist in een tocht van 10.000 km die tweeënhalf jaar duurde. Hij bracht de streek in kaart en kende zijn eigen naam toe aan de Stanleywatervallen en die van de zeventienjarige Alice waarmee de bijna veertiger zich verloofd had, aan de boot (de 'Lady Alice') waarop hij de expeditie heeft gevoerd. Driehonderdzevenenvijftig mensen reisden mee in een colonne van een kilometer lang die zesduizend kilogram wapens en ander proviand meevoerde en die middels de seinen met een jachthoorn werd bestuurd. Stanley pakt uit met zijn bloedige veroveringstochten en schrijft in zijn dagboek: “'We hebben achtentwintig stadjes en zestig tot tachtig dorpen aangevallen en vernield.'” (3) Humanitaire groeperingen in Engeland zijn verontwaardigd maar voor vele anderen is Stanley een held en de inboorlingen worden “'een soort menselijk ongedierte'” genoemd. (4) Ook straft Stanley zijn dragers, die hij in zijn dagboek schurken noemt, met tweehonderd zweepslagen (5) en hij zet het leven van zijn naaste medewerkers op het spel, vaker overleven zij de tocht niet. Zijn boeken worden multimediaproducten (6) terwijl in de overlevering de inboorlingen het hebben over de wreedheid van de blanken. Stanley verneemt wat later dat zijn verloofde, Alice, intussen getrouwd is met de spoorwegmagnaat en miljardair Albert Barney en wordt depressief. Wanneer zijn roem groeit, beklaagt Alice het zich niet mevrouw Stanley te zijn geworden en lang na zijn dood eist zij de eer voor Stanley's expeditie voor zich, het was immers de Lady Alice die Afrika veroverde... (7)

Met listen en intriges lokt koning Leopold II de in Engeland en in Amerika door de autoriteiten ondergewaardeerde Stanley nu naar België om hem voor zijn kar te spannen binnen zijn plan om de Congo in te palmen. (8) “'Ik wil niet riskeren'”, aldus Leopold, “'een goede gelegenheid te verliezen om voor onszelf een deel van deze schitterende Afrikaanse taart veilig te stellen'”. (9)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 15 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 43.

(2) O.c., pp. 39-52.

(3) O.c., p. 55.

(4) O.c., p. 56.

(5) O.c., p. 57.

(6) O.c., p. 57.

(7) O.c., pp. 57-62.

(8) O.c., pp. 62-66.

(9) O.c., p. 64.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 2: 'Missionering'

In 1482 kwamen de Portugezen met Diogo Cão aan bij de Congorivier en zij werden daar in 1491 vriendelijk ontvangen door de koning, de ManiKongo. Het land telde toen 3 à 4 miljoen mensen. De Portugezen gaven de koning wapens om de opstandelingen te onderdrukken en zij begonnen met de bouw van kerken en missieposten. In Afrika bestond slavernij maar veel Afrikaanse stamhoofden waren ook bereid om ganse scheepsladingen slaven aan de aan slavenkoorts lijdende Europeanen te verkopen: ze werden verscheept naar de mijnen en de plantages voor koffie, thee, suiker, katoen en tabak in de Britse, Franse en Hollandse koloniën in Noord-Amerika, onder meer Brazilië en de Caraïben. Ook heel wat missionarissen werden slavenhandelaars omwille van de hoge winsten. Toen de ManiKongo Affonso zijn beklag deed bij de Portugezen dat ze, gedreven door hebzucht, zijn land helemaal ontvolkten, wimpelden zij dat af - in 1665 werd de ManiKongo onthoofd.

In 1816 ging de Brit James Tuckey op expeditie om de oorsprong van de Congorivier te vinden die “een werveling was van schuimende stroomversnellingen en reusachtige draaikolken” (1) maar de gele koorts sloeg toe.

Missionarissen, ontdekkingsreizigers, beschaving en christianisering: het bleken allemaal smoezen om heel andere en minder menslievende bedrijvigheden mee toe te dekken. Priesters werden slavenhandelaars en ontdekkingsreizigers vedetten en helden: zij vingen roem met leugenachtige verhalen over hun exotische reizen. Toen Livingstone van de radar verdween, zwoer Stanley dat hij hem zou vinden en zijn verzonnen avonturen spijzigden de pers van destijds. Waar was het hen eigenlijk om te doen? “De grondslag van Europa's opwinding bestond grotendeels uit de hoop dat Afrika een bron voor grondstoffen zou worden om de Industriële Revolutie te voeden, net zoals de zoektocht naar grondstoffen - slaven - voor de koloniale plantage-economie de voornaamste aanleiding was geweest voor Europa's eerdere bemoeienis met Afrika. (…) Maar de Europeanen wilden graag van zichzelf geloven dat ze werden gedreven door nobeler beweegredenen. Vooral de Britten geloofden vurig in het brengen van 'beschaving' en het christendom naar de inboorlingen” en zij stelden het zo voor dat zij de slavernij kwamen bestrijden! (2) (waarbij de Arabieren nu de zondebok werden). (3)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 8 november 2022)

Verwijzingen:

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 24.

(2) O.c., p. 33.

(3) O.c., p. 34.

De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910

Aflevering 1: Inleiding

De Amerikaanse historicus en mensenrechtenactivist Adam Hochschild (°1942) is de zoon van een naar New York uitgeweken joodse grootindustrieel met Duitse roots, Harold Hochschild, die voorzitter was van de Amercan Metal Company. (*) Hij schreef onder meer over de Zulu's in Zuid-Afrika, over de Russische Gulags (de concentratiekampen onder Stalin), over het abolitionisme, over de Eerste Wereldoorlog, over de Spaanse Burgeroorlog en ook over “een van de grote massaslachtingen van de recente geschiedenis” (1), namelijk de genocide op naar schatting acht miljoen Congolezen onder Leopold II.

Hochschild schrijft in zijn Inleiding “dat de Congo van een eeuw geleden inderdaad een dodencijfer van holocaustomvang had gekend”. (2) Het gaat om een historie die niet alleen in de doofpot belandde maar waarbij de Belgische koning Leopold II zich bovendien wereldwijd liet doorgaan voor een “filantropische vorst” (3) die de slavenhandel bestreed en aan wie werd “lof toegezwaaid aangezien hij zijn persoonlijk fortuin heeft geïnvesteerd in openbare werken ten gunste van de Afrikanen”. (4)

Maar havenopzichter in Antwerpen Edmund Morel zag dat de scheepsladingen uit Afrika “tot de top van de ruimen (waren) volgestouwd met waardevolle ladingen rubber en ivoor” (5) terwijl de vracht van de schepen die weer naar de Congo voeren hoofdzakelijk bestond uit “legerofficieren, vuurwapens en militie” (6), wat hem ervan verzekerde dat hier slavernij aan de orde was (7) en hij herinnerde zich Heart of Darkness van de Oekraïense schrijver Joseph Conrad die het heeft over “'de verachtelijkste worsteling om buit die ooit de geschiedenis van het menselijk geweten heeft besmeurd'”. Adam Hochschild: “En boven allen uit torende koning Leopold II, een man die evenzeer was vervuld van hebzucht en sluwheid, valsheid en charme als de meest complexe schurken van Shakespeare” (8) maar die nooit zelf in Congo is geweest en die derhalve “nooit een druppel door geweld vergoten bloed zag” (9) zoals ook de piloten die bombarderen vanuit de stratosfeer, de door hen verminkte lichamen niet hoeven te zien. (10) en ze gingen er bovendienl prat op: “De mannen die zich meester hadden gemaakt van de Congo gaven vaak hoog op van hun moordpartijen en schepten erover op in boeken en krantenartikelen”. (11)

Zoals in de proloog wordt aangegeven kennen deze trieste gebeurtenissen een voorgeschiedenis van eeuwen van overzeese slavenhandel welke wij eerder behandelden in de artikelenreeks Hoe Europa groot en rijk werd. (12)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 5 november 2022)

Verwijzingen:

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Adam_Hochschild

(1) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), p. 8.

(2) O.c., p. 9.

(3) O.c., p. 7.

(4) O.c., p. 7.

(5) O.c., p. 7-8.

(6) O.c., p. 8.

(7) O.c., p. 8.

(8) O.c., p. 9-10.

(9) O.c., p. 10.

(10) O.c., p. 10.

(11) O.c., p. 11.

(12) Zie: 93208098663.pdf (bloggen.be) . Deze reeks verscheen in de publicatie getiteld: Panopticum Corona (J. Bauwens, Serskamp 2021), pp. 317-354. Zie: blogimages.seniorennet.be/tisallemaiet/attach/170161.pdf

De martelaren en de parasieten

Met Allerheiligen worden de martelaren herdacht doch frontsoldaten zijn geen martelaren zoals dictators en kerkhoofden het gezegd willen hebben: in dit soort van verhalen zijn de martelaren altijd weer de onschuldige kinderen. Dictators gijzelen hun eigen burgers en zij plegen chantage op hen middels hun gezinnen en hun kinderen. Om die reden kunnen zij hen dwingen te gaan sneuvelen aan het front want zij stellen desertie voor als lafheid. De soldaten bieden geen weerstand tegen hun dictator omdat zij allemaal gaan lijden aan het Stockholmsyndroom: zij gaan 'sympathiseren' met de gijzelnemer die de dictator wezenlijk is omdat zij zijn wreedheid vrezen: wreedheid jegens henzelf maar eerst en vooral ook jegens hun gezinnen en hun kinderen. De handelwijze van de dictators zou pas hout snijden indien het ook zo was dat zij meer zorg droegen voor de gezinnen en de kinderen dan de vaders zelf. Dat dit allerminst het geval is, blijkt hieruit dat zijzelf nimmer bereid blijken zich persoonlijk in het gevecht te storten: zij houden zich op in schuilkelders en zij beveiligen zich in extreme mate. Op gebied van lafheid wedijveren de dictators zodoende met de kerkleiders die sinds oudsher via de omweg van hun aan tovenarij te danken macht over de lichtgelovige vrouwen en de kinderen, het handelen van de mannen besturen. Dit bewijst tevens dat dictators allerminst leiders zijn en 'kerkleiders' allerminst herders: zeer in tegenstelling tot de dieren, bijvoorbeeld de vissen, die er bij de vorming van scholen voor zorgen dat hun jongen door de ouderen omgeven en beschermd in het midden zwemmen, laten dictators hun vege lijf beschermen door de jeugd die zij naar het front sturen. Dictators zijn parasieten die voor leiders willen doorgaan, precies zoals de zogenaamde 'kerkleiders' wier tronies sinds oudsher smachten in het vet en blinken van het goud en van de parels op hun potsierlijke tiara's. Omdat onschuldige kinderen telkenmale het gelag betalen, is het de verdomde burgerplicht dictators te verjagen. Dat alleen angst de uitvoering van deze plicht in de weg staat, toont zich waar potentaten struikelen: het volk dat anders gelijk een knipmes voor de dictator buigt, kan hem dan niet rap genoeg lynchen.

(J.B., 1 november 2022)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 10: Aldus wordt de 'wet van de jungle' tot wet zonder meer

Steeds vaker leest men her en der in magazines en in kranten dat de wetenschappelijke vooruitgang wellicht te danken is aan autisme en daar hebben we alweer een 'theorie' die niet te wijten is aan inzicht doch aan een schromelijk tekort daaraan en die maar beter kan bestempeld worden als een waanzin of een bijgeloof.

Autisme bestaat zoals het wordt omschreven om mensen te typeren die geen sociale contacten kunnen leggen en die derhalve gedoemd zijn om zich op te sluiten in zichzelf. Maar het omdraaien van die implicatie getuigt slechts van een verregaand gebrek aan elementaire logica. De implicatie “Als A dan B” is geenszins equivalent met de implicatie “Als B dan A” maar is alleen equivalent met de implicatie: “Als niet-B, dan niet-A”.

Er zijn met andere woorden mensen die weinig of geen sociale contacten onderhouden terwijl zij op dat vlak helemaal niet onvermogend zijn: zij zijn bekwaam tot sociaal verkeer maar zij willen de intensiteit van sociale contacten die de doorsnee aan de dag legt niet, bijvoorbeeld omdat zij er niet de behoefte aan hebben of omdat hen de tijd daarvoor ontbreekt daar zij met andere zaken bezig zijn welke zij belangrijker achten dan pakweg voetballen of kaartspelen.

Wat gezegd als men bijvoorbeeld zou verkondigen dat het bestaan van meerdere talen zou te danken zijn aan het bestaan van barbaren? Iedereen weet dat de Oude Grieken tijdens hun veroveringstochten volkeren die de Griekse taal onmachtig waren, 'barbaren' noemden, wat wil zeggen: 'brabbelaars'. Zij deden dat omdat zij arrogant genoeg waren om te denken dat een taal die zijzelf niet verstonden, geen echte taal kon zijn maar hooguit gebrabbel. Dezer dagen hoort men evenzeer heel wat Amerikanen zeggen dat Afghanen, om maar één volk te noemen, een brabbeltaaltje spreken waar zij in feite zouden moeten concluderen dat niet de Afghanen doch zijzelf de ongeletterden zijn daar zij alleen maar Engels verstaan.

Arrogantie is dan ook de sleutel tot een beter begrip van het onverstand dat schuilgaat achter de opvatting dat de wetenschappelijke vooruitgang te danken ware aan autisme. Heel wat mensen blijken namelijk niet in staat om het onderscheid te maken tussen enerzijds gebrabbel en anderzijds een geleerde uiteenzetting: vanuit hun enge referentiekader zijn dat twee dezelfde zaken omdat zij die zonder onderscheid positioneren in het vakje van de dingen die zijzelf niet verstaan. Zij merken geen verschil tussen de graffiti die de betonnen pijlers van de viaducten sieren en de wiskundige symbolen in een boek over geometrie of fysica en derhalve concluderen zij dat er ook helemaal geen verschil kan zijn.

Dit is de manier waarop de massa alles wat met kop en schouders boven haar uitsteekt, met de grootst denkbare onverschilligheid wegmaait. Neen, het is beslist niet zo dat genialiteit aan autisme zou te danken zijn: onwetende mensen denken dat omdat zij niet in staat zijn om een onderscheid te maken tussen allerlei zaken en gedragingen die zij niet verstaan en waarvan de ene onder de noemer van autisme vallen terwijl de andere kenmerkend zijn voor een verstandigheid welke zij zelf helaas moeten missen.

Het gevaar van de democratie bestaat erin dat zij op structurele wijze en derhalve onoplosbaar de discriminatie van het sublieme, dat per definitie altijd uitzonderlijk zal blijven, gemeenschappelijk heeft met de wet van de jungle, terwijl ze dit onrecht bovendien tot wet maakt, wat uiteindelijk geschiedt tot haar eigen gigantische nadeel. Het is helemaal geen elite die de 'nieuwe wereldorde' leidt doch een anonieme tendens welke haar blindheid deelt met die van een ordinaire mol. Maar dan met dat verschil dat een mol een bijzonder respectabel dier is.

(J.B., 27 oktober 2022)

(Wordt vervolgd)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 9: Een hedendaagse versie van de Apologie van Socrates

Mattias Desmet: “ De poging om mij te verbranden op de brandstapel" (klik!) 

(Wordt vervolgd)

De 'nieuwe wereldorde'

Aflevering 8: als de zwarte propaganda het wint van de kennis

Alleen insiders, en dat moeten dan ook nog specialisten zijn, hebben enig zicht op de manier waarop hoogtechnologische spullen werken: 'normale' mensen gebruiken smartphones, downloaden muziek en films en verrichten financiële transacties met de pc zonder ook maar enig benul te hebben van de onderliggende technologische hoogstandjes die de werking daarvan mogelijk maken. Zij peuteren een laptop open en zien slechts een wirwar van metalen stukjes en draadjes waarvan de onmisbaarheid pas duidelijk zou worden door er een stukje uit weg te nemen. Ons lichaam gehoorzaamt aan onze wil zonder dat wij ook maar iets begrijpen over de werking van bijvoorbeeld neuronen maar van zodra een minuscuul fragmentje van ons lijf het laat afweten, kan dit het einde inluiden van ons bestaan. Het autoverkeer wordt mogelijk gemaakt en geregeld door een lange geschiedenis van technologische groei, door patenten en wetten, door een met verkeerstekens, signalen en regels georkestreerd wegennet, door een specifiek opleidingssysteem waaraan alle gebruikers onderworpen worden en door nog talloze zaken meer. De financies van een staat, de taakverdeling van een maatschappij, het functioneren van burgers: het zijn allemaal danig ingewikkelde 'apparaten' dat niemand er nog een zicht op heeft. Zij werken bij de gratie van de navolging van zekere afspraken, uitgebroed door hoogopgeleide en gespecialiseerde vaklui.

Er is een 'technologie' van de natuur, er is de techniek van menselijke instrumenten maar er is ook nog de technologie welke niet het menselijk lichaam tot object heeft of de smartphone maar wel het maatschappelijke handelen, of beter: bepaalde onderdelen daarvan, zoals bijvoorbeeld de vorming van meningen en overtuigingen in de hoofden van specifieke klassen van burgers. En derhalve bestaan er naast de technologen die smartphones in elkaar knutselen zodat zij ons de gewenste muziek laten horen, ook technologen die ervoor zorgen dat mensen zich de (door de overheid) gewenste meningen vormen.

En precies zoals de smartphone zelf zich niet bewust is van de manier waarop hij werkt of zoals de mens die loopt, eet of nadenkt, helemaal niet weet hoe zijn lichaam dat voor mekaar krijgt, zo ook weten burgers door de band quasi niets over de wijze waarop hun mening over allerlei zaken tot stand komt. Wij verkeren veel vaker in de illusie dat wij het heft in eigen handen hebben dan dat dit ook effectief het geval is. Zoals wij onze fysieke prestaties geheel verkeerdelijk toeschrijven aan de werking van onze wil terwijl in feite de natuur aan het werk is die wij onmogelijk kunnen doorgronden, zo ook schrijven wij de oorsprong en de vorming van onze meningen toe aan de kracht van ons denken terwijl zij voor het overgrote deel de resultanten zijn van invloeden waarvan voor ons de oorsprong een grote onbekende blijft, om nog niet te reppen van de achterliggende bedoelingen.

De link met de huidige Europese oorlog ligt voor de hand: zou men de psychologische oorlogsvoering achterwege laten, dan liet men opzettelijk een ruim gedeelte van zijn wapenrusting buiten strijd en dan nog uitgerekend dat stuk waarop men maar moeilijk kan aangesproken worden en dat derhalve ook in tijden van 'vrede' ongehinderd werkzaam blijft.

Psychologische oorlogsvoering is propaganda met het oog op de verzwakking van de vijand. Dat gebeurt bijvoorbeeld met leugens, zoals desinformatie en 'zwarte propaganda' of acties in andermans naam, waarbij slachtoffers zich vaak allerminst bewust zijn van het bedrog en het meest bekende voorbeeld daarvan is de vermeende joodse samenzwering ter verwerving van de wereldheerschappij zoals neergeschreven in de zogenaamde 'Protocollen van de wijzen van Sion', een door de Ochrana opgestelde tekst met het oog op het destabiliseren van de maatschappij. Maar uiteraard maken niet alleen de Russen doch alle partijen gretig gebruik van dergelijke tactieken. Van de hoax, over de neppoederbrieven, tot het islamitische 'gifhandboek'. Ook bangmakerij en terreur zijn beproefde methoden.

Bijzonder moeilijk wordt het wel wanneer het relateren van Covid-19 aan de uitrol van het G5-netwerk door de overheid wordt voorgesteld als desinformatie terwijl de topspecialist bij uitstek, tevens Nobelprijswinnaar, in casu professor en president van het Parijse Institut Pasteur, Luc Montagnier, er persoonlijk voor waarschuwt dat het gevreesde verband reëel is. Wie het verkiezen om geloof te schenken aan onwetende en sowieso onbetrouwbare politici die bij de hele prikzaak immers niet vies zijn gebleken van allerlei vormen van belangenvermenging - wie aan deze malafide lui geloof schenken veeleer dan gehoor te geven aan de waarschuwingen van gedegen wetenschapslui die onbevangen en geheel belangeloos spreken met kennis van zaken, moeten wel niet goed snik zijn. Maar kijk, de voorkeur van dit onafgebroken door de media bespeelde publiek voor de blaaskaken die kennelijk nog veel liever elkaars volk met raketten bestoken dan elkaar te lijf te gaan met retoriek, wordt na de transformatie van menselijke personen tot onmenselijke massaproducten een mainstream waartegen in een democratisch bestel helemaal niets meer te beginnen valt.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 22 oktober 2022)