Alle rechten voorbehouden Een variant van deze blog is te vinden op seniorennet op het volgende adres: http://blog.seniorennet.be/tisallemaiet/
27-09-2015
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
Het is te gek om los te lopen: VLD-er Gwendolyn Rutten wil vluchtelingen pas een leefloon geven als ze een contract tekenen waarin ze beloven zich te integreren en werk te zoeken. Maar bovendien: Rutten wil dat contract ook door alle andere leefloners doen tekenen. (*) De vraag rijst dan uiteraard wat de sanctie is voor mensen die er naar haar oordeel niet in slagen om hun beloften na te komen zonder sanctie is een wet immers volstrekt krachteloos. Geen leefloon meer? En dan? Zullen deze mensen moeten bedelen op straat, honger lijden of stelen? Politici, zo willen ze genoemd worden, ze schudden zomaar wat uit de mouw, te gek om los te lopen.
Guy Verhofstadt staat voor de camera te schreeuwen dat er geen Europees migratiebeleid bestaat maar wat zit deze kandidaat-president dan al jaren in het Europees parlement te doen? Bovendien maken twee leugens van zijn one-liner een misbaksel van jewelste. Om te beginnen hoeft men geen jurist te zijn om te weten dat hier geen sprake is van migranten maar van vluchtelingen een hemelsbreed verschil! Vervolgens betreft het asielrecht een verplichting onder (alle verenigde) landen België incluis de EU bestond niet eens in 1946. Andermaal horen wij dus de klassieke uitvluchten waarmee zij zich aan hun plicht onttrekken die daarentegen wél hun recht opeisen tot de allerlaatste duit of euro, te besteden aan bijvoorbeeld de kantelen van een optrekje in Toscane. Edoch, vermoedelijk zonder onderscheid zal vroeg of laat de hoogste nood ook deze rijkeluizenstreken met luchtkastelen overspoelen.
(Jan Bauwens, 4 september 2015)
01-09-2015
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Tweehonderd jaar geleden werd na de val van Napoleon op het Congres van Wenen (in 1815) Europa herordend volgens de principes van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, en alvast op papier werd beloofd om de slavernij een halt toe te roepen. (1) Vandaag zouden nog 30 tot 100 miljoen mensen dwangarbeid verrichten in slavernij (2), niet inbegrepen de slachtoffers van kinderarbeid. (3) En dat slavernij enkel nog in de derde wereld zou voortbestaan, blijkt een fabeltje: westerse bedrijven buiten in lageloonlanden mensen vaak kinderen uit die er geen sociale bescherming genieten (minimumloon, pensioenrecht, ziekte- en invaliditeitsverzekering...) en hier ter plekke worden in de zogenaamde vierde wereld illegalen massaal tewerkgesteld in onderaanneming van zelfs overheidsbedrijven. Het schrikwekkende vandaag is dat vanwege politici stemmen opgaan om deze verdoken uitbuiting welke een ernstige wetsovertreding is, te gaan legaliseren: vooral rechtse populistische politici geloven dat, als zij daarvoor een draagvlak denken te vinden bij het volk, zij ook het recht hebben om aan het asielrecht bijkomende voorwaarden te verbinden waarbij gedacht wordt aan dwangarbeid of arbeid zonder loon of tegen een loon beneden het wettelijk vastgestelde minimumloon. Zij pretenderen met andere woorden dat het gejoel van een zelfzuchtige en kortzichtige menigte op straat volstaat om nieuwe wetten en verordeningen op te leggen, zonder de tussenkomst van de ge-eigende wetgevende machten: als er al sprake is van 'illegalen' dan bestaan zij uitgerekend uit deze rechtse populisten. (4)
In 1946 hebben de VN aan elke wereldburger in nood het asielrecht toegekend en politici die hier vandaag vluchtelingen willen doen werken in ruil voor asiel, pleiten in feite voor de invoering van de zogenaamde schuldslavernij, waarbij men gelooft mensen tot slaaf te mogen maken van zodra ze niet zelf in hun levensmiddelen kunnen voorzien. Omdat vluchtelingen niet zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie, worden zij zodoende twee keer gestraft: een eerste keer door diegenen voor wie zij moeten vluchten en een tweede keer door hen bij wie zij terecht komen en die, in plaats van hen te helpen zoals de wet het gebiedt, misbruik maken van de situatie en chantage plegen door de noodlijdenden tot onbezoldigde arbeid te dwingen. Waar dit gebeurt, werd feitelijk zoniet de slavernij dan toch het primitieve kastenstelsel ingevoerd dat uiteraard regelrecht indruist tegen het gelijkheidsprincipe dat het westen sinds tweehonderd jaar in het vaandel voert.
Andermaal getuigt de huidige tendens in het westen naar aanleiding van het vluchtelingenprobleem van een toenemende wetteloosheid, welke zoals steeds onvermijdelijk zal uitmonden in bruut geweld en dat wil zeggen in burgeroorlog.
Angst
blijkt het tot nog toe vrijwel enige antwoord van het westen op de
golf van terreur in de jongste decennia. Tussen haakjes: terreur die
wordt toegeschreven aan islamfundamentalisten terwijl steeds vaker
stemmen opgaan die het hebben over operaties vanwege bepaalde
westerse politieke machten onder een vreemde vlag en hier wordt
verwezen naar wat een groeiende menigte het grootste bedrog uit de
geschiedenis is gaan noemen, met name de gebeurtenissen en de
berichtgeving rond de aanval op het WTC en op het Pentagon van 11
september 2001, alsook naar de oorsprong en de activiteiten van
achtereenvolgens Al Qaeda en Islamitische Staat, maar dat is
uiteraard een kapittel apart. (1)
(1)
De gevestigde orde heeft het over complottheorieën maar ernstige
journalisten verdedigen de stelling met de hulp van vakspecialisten
dat de wereld op 11 september een rad voor de ogen werd gedraaid.
Hierover maakte onder meer de Amerikaan David Hooper een documentaire
genaamd The
anatomy of a great deception.Wat
betreft Al Qaeda en IS zijn de bedenkingen navenant, gelet op de
geografisch-militair-politieke betekenis van onder meer Syrië
zie hiervoor onder meer ons artikel d.d. 28 februari 2012, getiteld:
De
Syrië-crisis in een notedop.
Omdat
angst een slechte leermeester is, mag het niet verwonderen dat de
reacties op die terreur contraproductief zijn. Het eerste stadium
waarbij een oplossing nog kon bestaan in het napluizen, erkennen en
proberen wegnemen van de oorzaken is allang verstreken en de dynamiek
van bijna blind en zich quasi autonoom vermenigvuldigend geweld heeft
het roer overgenomen. Intussen hebben onvergeeflijke fouten, zoals
het aan de vijand ter beschikking stellen van niet alleen de media
maar tevens het NAVO-leger, de toestand alleen maar erger gemaakt.
(2)
Steeds
vaker is het dweilen met de kraan open en beperkt men zich tot het
klaarstomen van een uitgebreide EHBO voor een volgende catastrofe
waaraan godbetert onder meer mediamensen een goede stuiver hopen te
verdienen. En zoals dat ook in het verleden gebeurde, blijft men
jammer genoeg de ellende van tallozen te baat nemen als een
welgekomen geschenk in functie van doeleinden van een bijzonder
bedenkelijke politiek die gelijkenissen gaat vertonen met het
terrorisme zelf.
Ooit
zei de wreedaardige Göring dat leugens door elkeen geslikt worden
als ze maar groot of ongeloofwaardig genoeg zijn: het menselijk brein
is kennelijk niet in staat om aan te nemen dat men danig voor de gek
gehouden wordt en liever gelooft men dan dat er verborgen motieven of
bedoelingen bestaan die omwille van geldige redenen onbekend moeten
blijven. En wat voor leugens geldt, gaat evenzeer op voor andere
misdaden: als zij maar groot genoeg zijn, zal men de slachtoffers
eerder discrediteren dan hen te geloven en gaat men hen zelfs
vervolgen voor laster en eerroof jegens hun belagers. Roman
Polanski's Rosemary's baby is hiervan een wel bijzonder
geslaagde evocatie.
Maar
naast de noodlottige machteloosheid die het slachtofferschap helaas
maar al te vaak kenmerkt, is er nog het kwaad zelf van een volstrekte
gewetenloosheid waarvan onder meer zo'n drie kwart van de
lezersreacties onder de verslagen van vluchtelingendrama's op het
internetnieuws vandaag getuigen, wat eens te meer de aloude stelling
van Milgram staaft dat zowat 85 percent van de mensen niet alleen
een eigen geweten missen maar bovendien probleemloos bereid zijn tot
koelbloedige moord van zodra zij daarvan verzekerd werden dat hun
daad hun niet zal aangerekend worden. De verkozen politici zijn dan
ook steeds vaker de vertegenwoordigers van de massa asocialen die
onze moderne welvaartsstaat voortbrengt. Precies het feit dat zij
bovendien hun verwerpelijke standpunten desnoods met geweld aan
anderen willen opleggen, maakt dat zij zich in helemaal niets meer
onderscheiden van de terroristen waarvoor zij beducht zijn.
Potentaten
vrezen de menselijke vrijheid en lijden aan een schromelijk gebrek
aan vertrouwen in de medemens die zij om die reden vast in hun greep
willen houden. Machtswellustelingen gaan in feite gebukt onder de
ziekelijke angst voor de ander als zodanig die van hen verschilt en
die eigen dromen en overtuigingen heeft. Het gebrek aan respect voor
de medemens waarvan zij blijk geven, is te herleiden tot een
relationele onvolwassenheid en tot de absurde wens dat elkeen niets
anders en niets meer zou zijn dan een reproductie van eenzelfde door
strenge sociale wetten en regels volkomen voorspelbaar geworden type.
Edoch, door religieuze regels of door strenge staatswetten volledig
gecontroleerde en derhalve volstrekt gedepersonaliseerde mensen, zijn
geen mensen doch mieren of andere kuddedieren, die helaas de ultieme
humane dimensie missen die door een wonderbaarlijke evolutie van
ontelbare millennia mogelijk werd gemaakt. De onderdrukking van
medemensen en de angst om mens te zijn, blijken één en hetzelfde
fenomeen.
Bijzonder
kleinburgerlijk is dan ook de vrees dat 'vreemdelingen' de plaats van
de autochtonen zouden innemen, alsof niet iedereen via een geboorte
en dus vanuit een andere wereld in deze wereld belandde en alsof ons
aller aards verblijf dan eeuwig was. Zo bestond het nog niet zo heel
lang geleden dat zwarten uitgesloten werden van westerse
atletiekwedstrijden, incluis wereldkampioenschappen (!), uit vrees
dat zij met alle medailles aan de haal zouden gaan en op de
Olympische Spelen van 1936 in Berlijn weigerde gastheer Hitler om aan Jesse
Owens geluk te wensen met zijn vier keer goud en ook president
Roosevelt vergat zijn zwarte landgenoot uit te nodigen op het Witte
Huis.
Alle
mensen, waar ook ter wereld, kwamen ooit van elders en
volksverhuizingen waren altijd de regel, nimmer de uitzondering.
Uitgerekend nu principieel iedereen over de ganse wereld, die één
dorp werd, rond kan reizen, blijken massa's mensen niet mee met de
tijd en zij gaan krampachtig de landgrenzen van weleer niet alleen
hertekenen maar op de koop toe van hoge muren voorzien.
Exact
zeventig jaar na de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog die een
ongeziene vluchtelingenstroom op gang bracht wegens massale
vervolgingen door het Naziregime met zijn concentratiekampen waarin
miljoenen mensen het leven lieten en waarna de VN zich ertoe
verbonden om voortaan aan allen die voor hun leven op de loop moeten,
asiel te verlenen exact zeventig jaar later bazelen corrupte
Europese politici dat het draagvlak voor steun aan de Syrische
vluchtelingen ontbreekt. Men vreest warempel dat de navolging van de
wet en het voor een keertje toepassen van de zo mooi klinkende
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ons welvaartspeil
omlaag zou halen. Men blijkt godbetert te geloven dat voor welvaart
en beschaving, geld volstaat, terwijl rechtvaardigheid en de naleving
van plechtig beloofde wetten bijzaak zouden zijn.
De
verdwazing door het geld heeft kennelijk dat peil bereikt waarop men
niet langer beseft dat er verdwazing in het spel is, zoals dat ook
het geval is met de leugens van Göring en met alle andere misdaden
die, eenmaal een kritieke limiet voorbij, vrij spel krijgen omdat zij
onzichtbaar zijn geworden. En uitgerekend die domheid kroont vandaag
potsierlijk het westen: de EU, de mensenrechten én het christendom
met hun holle frasen over solidariteit en naastenliefde bevinden zich
nu ontegenzeggelijk op een helling bergafwaarts recht naar de hel.
(Jan
Bauwens, feestdag van Augustinus van Hippo, 2015)
10-08-2015
Frances Oldham Kelsey en Softenon
Frances
Oldham Kelsey en Softenon
Op
7 augustus 2015 overleed op de leeftijd van 101 jaar de Canadese
fysicus Frances Oldham Kelsey die werkzaam was voor de Amerikaanse
FDA en die bekend werd omdat zij verhinderde dat het kalmeermiddel
Thalidomide, met als bekendste merknaam Softenon, in Amerika
slachtoffers zou kunnen maken: zij bewees de schadelijkheid ervan in
1961.
Wereldwijd
zijn er vele duizenden Softenonkinderen of kinderen die geboren
werden met misvormde ledematen (focomelie) als gevolg van de
toediening van dit medicijn aan hun moeder tijdens de zwangerschap.
Het eerste slachtoffer een kind dat geboren werd zonder oren
viel op 25 december 1956 en het middel bleef op de markt tot eind
1961. De producent van Softenon, Chemie Grünenthal, probeerde de
waarheid te verdoezelen maar onderzoeksjournalist Morton Mintz van
The Washington Post bracht alles naar buiten in 1962. Pas 3
jaar geleden excuseerde Chemie Grünenthal zich voor de aangerichte
schade, nadat het medicijn opnieuw op de markt kwam, onder meer als
middel tegen kanker.
In
Europa blokletteren vandaag zelfs linkse kranten dat het weliswaar
jammer is voor de slachtoffers maar dat het toch wat te duur zou
uitvallen om asiel te verlenen aan mensen op de vlucht voor het
wreedaardigste regime uit de geschiedenis, IS.
Hiermee
werd zomaar de wet overtreden want onmiddellijk na de genocide door
Hitler hebben de Verenigde
Natieszich
ertoe verbonden om asiel te verlenen aan al wie voor gebeurlijk
nieuwe Hitlers op de vlucht moeten. Het asielrecht werd ingeschreven
in de Universele
Verklaring van de Rechten van de Mens en
in artikel 14 staat
letterlijk: "Eenieder heeft het recht om in andere landen asiel te zoeken en te
genieten tegen vervolging". (1)
Het
lijdt geen twijfel dat wie dit recht ook maar betwisten, zich
medeplichtig maken aan de gruweldaden die de vluchtelingenstroom
veroorzaken: men is voor of tegen; ofwel helpt men de slachtoffers,
ofwel sluit men zich bij de daders aan. Een tussenweg bestaat enkel
waar men zichzelf tot het publiek kan rekenen, met andere woorden:
waar het gebeuren een toneel is, een spel.
Steeds
vaker blijkt men met die laffe uitleg van het kostenplaatje weg te
komen terwijl de ganse wereld weet dat Europa een van de rijkste
regio's ter wereld is (2) met een verbruik per kop dat niet zelden
het duizendvoudige bedraagt van dat in de thuislanden van veel
vluchtelingen. Het gemiddelde bezit van bijvoorbeeld een Belgisch
gezin bedraagt 417.400 euro (3) en rekende men het zwarte geld erbij
dan kwam men aan een veelvoud van dat cijfer. In Nigeria waar tal van
vluchtelingen vandaan komen, leeft meer dan 60 percent van de
bevolking onder de armoedegrens, en dan moet men niet denken aan de
maatstaven die wij voor onszelf hanteren, want de armoedegrens in
heel wat derde wereldlanden werd bepaald op minder dan 2 euro per
dag. (4)
Nog
schandaliger zijn de verhalen die de ronde doen over
bootvluchtelingen die moederziel alleen naar een wildvreemd land
trekken waar zij gehaat worden en waar de werkloosheid almaar
toeneemt... om daar rijkdom te vergaren en ons arm te maken! Die
absurde fabels worden verspreid door gewetenloze politici, populisten
die hun profijt doen op de kap van onnoemelijke menselijke ellende en
zij zijn de spreekbuis van een aanzwellende massa egoïsten verstoken
van elk empathisch vermogen: psychopaten.
Andermaal:
als wij ons niet om de geschiedenis bekommeren, dan bekommert de
geschiedenis zich wel om ons want niemand staat er buiten. De
vrijheid immers is een goed waarvoor men blijvend vechten moet en
meer nog moet men vechten voor de vrijheid dan voor de liefde omdat
zij tenslotte nog veel schoner dan de liefde is zoals helaas
alleen diegenen blijken te beseffen die niet door de inspanningen van
dérden van verknechting werden verlost.
De toekomst ligt vast - Een interview met Omsk Van Togenbirger de Waelekens - deel 1
De
toekomst ligt vast
Een
interview met Omsk Van Togenbirger de Waelekens
We
ontmoetten hem op zijn buitenverblijf waarvan op zijn verzoek de plek
niet vermeld zal worden Omsk Van Togenbirger wordt immers liever
niet gestoord tijdens zijn werk aan een boek dat onze aloude kijk op
de werkelijkheid misschien wel een flinke deuk zal geven want een van
de grondgedachten daarin luidt dat de toekomst niet iets is dat nog
te gebeuren staat maar een reeds vanaf het begin voltooid project...
Omsk
van Togenbirger, om te beginnen, als het mag, een heel klein vraagje
over uw identiteit, want onlangs haalde een lezer die mij toevallig
tegen het lijf liep de kwestie aan met betrekking tot uw echtheid:
bestaat gij echt of zijt gij slechts een personage? Maar ook als gij
die vraag liever niet beantwoordt, dan maken wij daar uiteraard geen
drama van.
OVT:
Haha, dan zoudt gij dus iemand wezen die zijn personage
ondervraagt? Wel, ik heb op mijn leeftijd natuurlijk al vreemdere
dingen gehoord, maar wat ik vooreerst wilde zeggen: men moest maar
eens ophouden met danig neerbuigend te doen als men het over
zogenaamde personages heeft, alleen al omdat de grote Shakespeare
heeft gezegd dat wij dat allemaal zijn, op het schouwtoneel van de
wereld, en gij zult wel weten dat zulks helemaal geen beeldspraak is!
Verklaar
u nader!
OVT:
Men moet niet neerbuigend doen over personages, alsof zij slechts
personages waren! Werkt gij soms wel eens met hout of met een ander
materiaal? Ik bedoel: hebt gij thuis een stal waarin gij in uw vrije
tijd dingetjes kunt maken? Kastjes, deurtjes, noem maar op?
Dat
gebeurt, inderdaad...
OVT:
Wel, zeg mij dan eens of die maaksels van uw handen exact doen
wat ge van hen verlangt; ja, beantwoord deze vraag maar eens
vooraleer wij verder praten!
Wat
bedoelt gij precies?
OVT:
Ik bedoel uitgerekend wat ik zeg. Stel eens dat ge met uw beitels
een mannetje wilt snijden uit een stuk hout, dan vraag ik u of het
mannetje dat te voorschijn komt, er exact uitziet zoals gij het
gewild hebt?
Vanzelfsprekend niet, ik ben
immers geen beeldhouwer...
OVT:
Maar stel dat gij een volleerd beeldhouwer waart!
Dan
nog zou mijn creatie onvolmaakt zijn, ja.
OVT:
En waar ligt dat dan aan, denkt gij?
Het
eeuwigdurende tekort aan vakkennis, vermoed ik...
OVT:
Dat is één factor, inderdaad, maar stel eens dat gij volleerd
waart, wat zou u dan nog verhinderen om exact uit te beelden wat gij
voor ogen hadt?
Geen
idee...
OVT:
Denk toch maar eens zelf na!
Wel...
het materiaal misschien?
OVT:
Inderdaad, dat is nog een belangrijke factor: ge kunt een beeldje
voor ogen hebben dat zo glad is als ivoor maar hout krijgt gij nooit
zo glad omdat het nu eenmaal hout is! En werkt gij in glas, dan kunt
ge u een onbreekbaar beeldje voorstellen, maar laat gij het per
ongeluk vallen, dan spat het tegen de vloertegels in stukken en in
brokken uit elkaar!
Ontegenzeggelijk...
OVT:
En dat is nu precies wat ik zeggen wil: als gij iets maakt, dan
is er inderdaad vooreerst uw wil, uw voorstelling, uw project of uw
idee, en daarmee vangt gij aan wat gij wilt, maar vervolgens is er
ook de wereld waarin gij vorm geeft aan uw project, en in die wereld
gelden wetten waarover gij helemaal niets te bedisselen hebt.
Helemaal
niets?
OVT:
Het zijn wetten die, als gij de wind van voren hebt, zelfs aan de
haal kunnen gaan met uw project!
Heb
je van je leven!
OVT:
Jawel, en dat geldt niet alleen voor houten beeldjes, die grof
zijn, of brandbaar, maar dat geldt evenzeer voor personages: zij zijn
pas echt of geloofwaardig op voorwaarde dat zij gehoorzamen aan de
wetten die gelden in de specifieke wereld waarin zij bestaan, en aan
die wetten hebt gij evenmin iets te zeggen als aan de wetten van de
fysieke wereld waarin uw glazen beeldjes breken, ziet ge?
Nu
gij het zegt...
OVT:
Kijk, dat kind daar in dat gezellige huisje: het is Kerstmis en
het zit te spelen onder een kerstboom, het speelt met kaarsjes en met
lucifers, het strijkt een lucifer aan. En nu vraag ik u of het kind
dan gewild heeft dat een tragedie zou volgen op wat het deed?
Uiteraard
niet!
OVT:
Maar de wereld die het kind voor ogen heeft verschilt kennelijk
een weinig van de echte wereld waarin vuur om zich heen grijpt en al
het brandbare verslindt...
Het
kan uit de hand lopen...
OVT:
Letterlijk, ja, uit-de-hand. En dat komt omdat wij de
wereld waarin en waaruit wij dingen maken, niet in-de-hand
hebben. Onze glazen beeldjes breken of onze personages nemen een
loopje met het verhaal.
Dat
laatste versta ik toch niet goed, want bestaan personages niet in een
volstrekt geestelijk wereld, onbeperkt door fysieke wetten?
OVT:
Maar als zij niet door wetten beperkt zouden worden, dan zouden
zij ook niet kunnen bestaan, want er zijn wetten nodig om er gestalte
aan te geven!
Gij
bedoelt de wetten van de taal?
OVT:
Niet in de eerste plaats, maar ook de taalwetten spelen een rol.
Indien men ervan uitging dat personages louter taalkundige
constructies waren, dan werden zij inderdaad hoofdzakelijk door
taalwetten gemaakt en beperkt, maar dat is slechts één hypothese.
Ikzelf hang een andere veronderstelling aan, zoals gij weet, en die
verdedig ik in de tekst genaamd Spiritus.
Ik kom er tevens op terug in het boekje getiteld Is
er leven na de dood?, meer bepaald in de tweede aanvulling
bij de tekst waarin gepoogd wordt om een verklaring te bieden aan het
fenomeen van de extra-zintuiglijke waarneming, zoals gij misschien
weet...
Dat
zijn serieuze boterhammen... Kunt gij daarvan niet een beknopte
inhoud geven?
OVT:
Ja, ik hoor het al aankomen, het is altijd hetzelfde liedje: ze
kunnen niet meer lezen, ze hebben geen tijd meer, maar dagelijks
urenlang soaps of voetbal bekijken, lukt dan weer wel! Maar goed, ik
zal u vertellen wat er in die tekst staat...
Bij
voorbaat dank!
OVT:
Wij kunnen stoffelijke zaken maken in de stoffelijke wereld, is
dat niet zo?
Dat
lijkt mij zo te zijn, ja.
OVT:
Wel, mogen wij daaruit besluiten dat de stoffelijke wereld op
zijn beurt een maaksel is?
Neen,
dat zou een denkfout zijn waarvoor reeds Augustinus waarschuwde in de
vierde eeuw, zo geloof ik mij te herinneren...
OVT:
Juist: de stoffelijke wereld is niet geconstrueerd, hij is
geschapen! Welnu, hetzelfde kunnen wij met evenveel klem beweren over
de geestelijke wereld: omdat wij zelf geestelijke zaken kunnen
construeren, zoals bijvoorbeeld verhalen, zouden wij ertoe verleid
kunnen worden om te geloven dat die geestelijke zaken van louter
woorden waren, dat zij louter taalkundige constructies waren,
begrijpt gij?
Ik
geloof het wel, ja...
OVT:
Maar uiteraard is dat fout gedacht: het geestelijke valt evenmin
samen met de taal waarin wij het uitdrukken, als het stoffelijke een
constructie zou zijn van een of andere 'maker'. Het stoffelijke
waaruit wij dingen maken, blijft onderworpen aan fysieke wetten die
we niet zelf hebben gemaakt en zo ook blijven onze geestelijke
creaties onderworpen aan de wetten van een geestelijke wereld en dat
zijn allerminst door onszelf geschapen wetten.
'Scheppen'
is dus heel onderscheiden van 'construeren'?
OVT:
Construeren is samenstellen uit reeds bestaande dingen, maar die
dingen gehoorzamen aan wetten uit een wereld waaraan wij niets te
zeggen hebben. Het scheppingsbegrip zelf wordt zodoende ook
gedefinieerd! Op het materiaal waaruit wij onze beeldjes maken,
hebben wij geen vat, en ook niet als die beeldjes personages zijn.
Kan
dat nog een ietsje duidelijker?
OVT:
Vergelijk de geestelijke wereld met een heel klein deelgebiedje
ervan, bijvoorbeeld de rekenkunde, dan ziet ge onmiddellijk dat daar
in die getallenwereld wetten gelden die even onverbiddellijk zijn als
de wetten die ons fysieke bestaan mogelijk maken. De priemgetallen
liggen vast, ook deze die nog door niemand ontdekt werden, en dat
zijn er oneindig veel en het zullen er ook zoveel blijven, om het bij
dit ene voorbeeld maar te houden. Zoals de kinderen die wij in het
leven roepen bestaan uit cellen die onderworpen zijn aan biologische
natuurwetten waaraan wij niets te zeggen hebben, zo ook bestaan de
romanpersonages die wij in het leven roepen uit geestelijke
elementen, om het zo te zeggen, die gehoorzamen aan wetten van de
geestelijke wereld waaraan wij niets te zeggen hebben.
Tja,
nu gij het zegt: dat lijkt mij uiteindelijk wel vanzelfsprekend...
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 7: Insecticiden die de zeven magere jaren naderbij brengen
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 7:
Insecticiden
die de zeven magere jaren naderbij brengen
Wie
herinnert zich niet het verhaal in Exodus
10:1-20 over de plagen van Egypte waaronder de (achtste) plaag
van de sprinkhanen die in een mum van tijd een hele oogst vernielen?
Klik hieronder voor youtubevideo's over sprinkhanenplagen:
In
1939 ontdekte de Zwitser Paul Müller de werkzaamheid van het [in
1874 door de Duitser Othmar Zeidler ontdekte] beruchte DDT
(dichlorodiphenyltrichloroethane).
DDT doodt insecten want het is een neurotoxine maar helaas vergiftigt
de stof ook het menselijke zenuwstelsel. Paradoxaal genoeg ontving
Müller voor zijn ontdekking de Nobelprijs voor de Geneeskunde (in
1948).
In 1962 kloeg de biologe
Rachel Carson
het gebruik van DDT en van andere pesticiden aan in haar fameuze boek
Silent
Spring(
om te lezen: klik op de titel! Nederlandse
vertaling: Dode
Lente, 1964 en
1972) en het gebruik van DDT werd in de jaren '70 in Europa verboden.
Ongelukkig genoeg werden de DDT-voorraden verkocht aan
derdewereldlanden die het benutten bij de bestrijding van malaria (en
bij de productie van ons voedsel?) Alvast worden sporen van DDT nog
steeds teruggevonden in ons bloed.
DDT
is slechts één van de vele insecticiden en de giftigheid ervan voor
alle andere dieren en voor de mens is niet het enige nadeel: de
insecten voor wie ze bedoeld zijn, worden er snel immuun tegen, met
als gevolg dat de dosissen moeten worden opgevoerd (waaronder dan
alle mensen en dieren behalve de te bestrijden insecten te lijden
hebben) en dat steeds zwaardere vergiften moeten worden gebruikt
zodat de gewassen zelf eronder lijden, wat men nu wil bestrijden door
deze gewassen eerst genetisch te modificeren een verregaande
ingreep die al heel wat kritiek heeft uitgelokt. Het uiteindelijke
resultaat is dat de pesticiden niet langer werken en dat het
woekerende ongedierte vrij spel krijgt: de achtste plaag van Egypte
keert dubbel en dik terug. Overigens speelt zich een gelijkaardig
scenario af door het misbruik van antibiotica.
Maar
op nog een heel andere manier dreigt zelfs hongersnood door het
gebruik van pesticiden, want niet alle insecten vormen een bedreiging
voor de plantenteelt: de bijen zorgen namelijk (naast een jaarlijkse
productie van 1.383.000 ton honing) wereldwijd voor de bevruchting
van één derde van de planten, en zij worden vandaag met uitsterven
bedreigd. In de winter van 2012-'13 stierf in België een derde van
de tamme bijenpopulatie en de toestand bij de wilde bijen is nog
dramatischer...
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 6: Kernenergie die land en zee heeft besmet tot in de eeuwigheid
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 6:
Kernenergie
die land en zee heeft besmet tot in de eeuwigheid
Bij
de splitsing (of de samenvoeging) van atoomkernen in kerncentrales
(en bij het laten ontploffen van een atoombom) komt volgens de
beroemde formule e=mc² van Albert Einstein een enorme
hoeveelheid warmte vrij die dan (bijvoorbeeld via stoomturbines) kan
worden omgezet in elektriciteit en dit heet kernenergie.
Bij
die opwekking van warmte uit atoomkernen ontstaat ook kernafval
dat radioactief is (koelwater, filters, verpakking...), wat wil
zeggen dat het straalt en die straling kan heel lang aanhouden en ook
dodelijk zijn.
Men
weet niet waar men dat afval kwijt kan en zo bijvoorbeeld werd tussen
1971 en 1982 meer dan 74.000 ton afval met in totaal 47,5
petabecquerel aan radioactiviteit in vaten in het Kanaal gedumpt op
800 km ten Zuidwesten van Land's End nabij Cornwall. In 1995 bleken
die vaten lek en zij verontreinigen de zee.
Op
de bodem van de oceanen alom ter wereld liggen momenteel duizenden
ton met vaten van radioactief afval te lekken: de VS en Europa
dumpten in de Grote en in de Atlantische Oceaan, de Sovjets dumpten
op Nova Zembla waar kernproeven plaatsvinden, in de aanpalende zeeën,
in de Japanse Zee en in de Noordelijke IJszee. Pas 20 jaar geleden
werd het dumpen van nucleair afval in zee verboden en het wordt nu
voorlopig ondergronds opgeslagen, al is ook dat helemaal niet veilig.
De
twee Belgische kerncentrales (met 4 reactoren in Doel en 2 in
Tihange) zorgen voor ruim de helft van de elektriciteit. (Ter
vergelijking: de Nederlandse centrale in Borssele levert amper 3,9
pct. van de Nederlandse stroom). Er zijn voortdurend meldingen van
lekkages in kerncentrales alom ter wereld en onder de bekend geworden
ongelukken is dat van 26 april 1986 in Tsjernobyl, nu een
radioactieve spookstad nabij Kiev, hoofdstad van Oekraïne waar
momenteel oorlog woedt. Tijdens de ramp zelf trok een radioactieve
wolk over gans Europa, waarbij 40 percent van het Europese land
gevaarlijk besmet werd, gevolgd door een epidemie van vooral
klierkankers die aan honderdduizenden het leven kostten. Toenmalig
verantwoordelijk minister Miet Smet beloog de Belgische bevolking met
het verhaal dat er geen enkel gevaar was voor de volksgezondheid
terwijl tot in Schotland de schapen doodvielen en zij beval aan
toenmalig Tv-weerman Armand Pien het weerbericht te vervalsen. Ten
gevolge van die ramp werden miljoenen mensen besmet en vielen en
vallen vandaag nog steeds duizenden doden. Door de straling uit
Tsjernobyl zullen nog vele tienduizenden overlijden aan kanker.
Op
11 maart 2011 was er een zeebeving met tsunami met 24.000 doden nabij
het Japanse Fukushima waar het tot een kernramp kwam en enkele
maanden later werd melding gemaakt van een radioactief eiland van
Japans schroot ter grootte van Texas dat voor de Westkust van de VS
dreef.
Maar
naast kerncentrales baren ons ook de kernwapens
(A-bom
en H-bom)
zorgen. Bij de ontploffing van een atoombom stijgt de temperatuur tot
4000° Celsius. Op 6 augustus 1945 in Hiroshima en drie dagen later
in Nagasaki vielen een kwart miljoen doden velen verdampten
terstond ter plekke en later kwamen nog vele honderdduizenden
door stralingsziekte om. In 2009 waren er meer dan 23.000 kernwapens
verspreid over de hele wereld en veel krachtiger nog dan de A-bom uit
WOII. Ook over de kernwapens die sinds 1964 in het Belgische Kleine
Brogel staan opgesteld, wordt de bevolking door de regering belogen.
(Zie
het artikel
Kernwapens
Kleine Brogel staan er omdat regering dat wil
van Lode Vanoost).
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 5: Plastic: onafbreekbaar afval dat alle leven verziekt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 5:
Plastic:
onafbreekbaar afval dat alle leven verziekt
Vandaag
vindt men aan de stranden alom ter wereld steeds meer vissen met een
doodsoorzaak die tot voor kort geheel onbestaande was: verstikking
door plastic. De kop van de vis blijkt vast te zitten in een plastic
ring of de maag van het dier zit volgepropt met stukjes plastic. Ook
steeds meer vogels en andere dieren delen dat trieste lot. En sinds
kort spreekt men over de 'plasticsoep': een enorm gebied in het
noorden van de Stille Oceaan waar door de beweging van de
zeestromingen al het plastic afval samenklit tot een drijvend
vuilnisbelt van 1,5 miljoen km² of zo'n 50 keer de oppervlakte van
België maar sommigen schatten die oppervlakte nog tien keer groter
het gaat om meer dan 100 miljoen ton. Niet te verwonderen met een
jaarlijkse plastic-productie van 300 miljoen ton, waarvan geen gram
afbreekbaar is. En dit feit veroorzaakt het nog gevaarlijker fenomeen
van de microplastics die intussen in de voedselketen terecht kwamen
'de verpakking zit vanbinnen' en waarvan de gevolgen voor de
gezondheid en voor het milieu nog niet te overzien zijn. En welke
duivels zich ontbinden als bijvoorbeeld (grondstoffen voor) plastics
al dan niet ingevolge ongelukken verbrand worden, is een nog
schrikwekkender probleem; bij de Wetterse milieuramp van 4 mei 2013
werd slechts een tipje van die sluier opgelicht.
De
massaproductie van plastic (PS en PVC) startte amper 70 jaar geleden
bij BASF...
Struisvogelpolitiek:
de verlokking van de zekerheid is die van de dood. Enkele
beschouwingen bij de hardnekkige neiging tot minimalisering van het
gevaar bij de Wetteraars in de week na de giframp van 4 mei 2013:
http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2225863
22-06-2015
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 4: De democratie die de slavernij bestendigt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 4:
De
democratie die de slavernij bestendigt
De
volksheerschappij steunt op het gelijkheidsbeginsel maar er bestaat
ook volkstirannie, zo waarschuwde onder meer Alexis de Tocqueville
(1805-1859), en gelijkheid kan door vrijheid tenietgaan want gelijken
worden alras ongelijk door wat ze in alle vrijheid doen. Bovendien is
heden de oorspronkelijke directe democratie vrijwel onmogelijk
en dient het volk zich te laten vertegenwoordigen, wat in feite de
volksheerschappij sterk aanvreet: volksvertegenwoordigers (die ook
nog eens tot partijen behoren, die gebeurlijk bekend zijn of die
macht en invloed hebben) worden verkozen door meerderheden die door
hen gemaakt moeten worden, vaak met valse beloften; zij ontsnappen
niet zelden aan de controle van het volk, worden corrupt en blijven
aan de macht tot de volgende verkiezingen, ook als zij intussen niet
langer gewenst zijn. Het is tevens perfect mogelijk dat een
alleenheerser op democratische wijze aan de macht komt, zoals
gebeurde met Adolf Hitler in 1933. En dat deze euvels de hedendaagse
democratie volledig kunnen ondermijnen, kan men ook hier en nu zien
gebeuren.
Om
te beginnen met de grootste mogendheid en nota bene het zich alom
opdringende toonbeeld van democratie en vrijheid, weet iedereen
intussen dat bijvoorbeeld de Kennedy's hun verkiezingskapitaal
vergaarden met onder meer de handel in de toentertijd in de Verenigde
Staten verboden alcohol (1) en zoals uit het Watergate-schandaal
mocht blijken, werd de kiescampagne van Richard Nixon gefinancierd
met onderwereldgeld (2): niet het volk regeert maar wel de maffia.
Met
de 'Verenigde Staten van Europa' blijkt het niet beter gesteld,
vooreerst omdat Europa de facto een dictatuur is, of hoe
anders moet men een 'staat' noemen waarvan de bestuurders hun
mandaten aan zichzelf toekennen? Maar vandaag is Europa vooral
berucht omwille van de potsierlijke carrousel waarbij, onder de
dekmantel van een internationale solidariteit, door haar corrupte
politici voortdurend miljarden aan belastinggelden van het werkende
volk worden overgeheveld naar de banken en dus naar een niet-werkende
financiële elite. (3)
(J.B.,
22 juni 2015)
Verwijzingen:
(1)
Joseph Kennedy, de vader van president JFK, was een zakenman in
aandelen en vastgoed die journalisten omkocht en die rijk werd met de
handel in alcohol tijdens de 'drooglegging'; in 1957 zou hij tot de
top 20 van de rijkste Amerikanen hebben behoord. (Zie:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_P._Kennedy_sr.) .
(2)
Dit leidde tot het aftreden van president Nixon
in 1974.
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 3: Massacommunicatie die de mens vereenzaamt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 3:
Massacommunicatie
die de mens vereenzaamt
De
konijnen in het veld die de bruine kleur hebben van de aarde, bootsen
hun omgeving helemaal niet na; zij doen immers zelf geen
enkele inspanning om zich aldus te verbergen: zij zijn bruin, heel
eenvoudig omdat alle anders gekleurde konijnen door roofdieren werden
opgemerkt en verslonden.
Als
dan alsnog een vijand opduikt en één konijn merkt hem op, dan
vlucht het weg en de andere volgen, ook deze die de vijand helemaal
niet zagen. Zo volgt kuddegedrag dwingend uit onwetendheid omtrent de
persoonlijke veiligheidssituatie: men verlaat zich op andermans
zintuigen en reacties en daar is uiteraard helemaal niets op tegen.
Na-apen
is imiteren en imitatie is nep of mimicry: de zogenaamde
nabootsing waarmee dieren zich pogen te handhaven terwijl ze daaraan
tegelijk en onafwendbaar hun 'persoonlijkheid' opofferen of ontlenen.
Een weerloze soort bootst een gevaarlijke na of een dier maakt zich
onzichtbaar door onder te duiken in de kudde waarin ze allemaal eender zijn
omdat zij allemaal elkander nabootsen.
Anders
is het gesteld met de mens waar hij zich gedraagt als een aap terwijl
hij helemaal geen aap is. Nabootsing in een reflex kan best efficiënt
kuddegedrag zijn en het kan ook deel uitmaken van het leerproces maar
naast deze bijzondere gevallen kan imitatie onder mensen alleen nog
de vlucht voor de eigen verantwoordelijkheid beduiden. Mensen bootsen
bewust en dus vrijwillig andere mensen na of ze pogen zichzelf als
een na te bootsen voorbeeld te profileren. De keuze voor het ene of
het andere heeft te maken met aanleg, gemakzucht, eerzucht en nog
vele andere eigenschappen, tekorten en omstandigheden. Nabootsing is
een exclusief menselijk gedrag omdat verantwoordelijkheidszin een
exclusief menselijke eigenschap is zij vergt immers een sterk
ontwikkelde taal of dus de mogelijkheid om zich te verantwoorden. Dat
iemand een ander nabootst, betekent in feite dat hij zich achter
andermans verantwoordelijkheid gelooft te kunnen verschuilen en zo
zijn na-aperij en voorbeeldgedrag vaker een vorm van (zelf)bedrog.
Wie
anderen na-apen geloven ten onrechte terug te mogen keren naar het
dier-zijn en wie het voorbeeld geven, trachten anderen wijs te maken
dat het afstand doen van de eigen verantwoordelijkheid mogelijk is en
bovendien oké maar beide hebben zij een tekort aan zelfvertrouwen:
diegenen die kuddegedrag vertonen maar ook en vooral diegenen die het
voorbeeld geven en die derhalve een publiek van supporters nodig
hebben. Predikers
en priesters
(letterlijk: voorzeggers
en vooraanstaanden
en dus telkens voorbeelden)
lijken anderen te willen overtuigen van wat zij geloven maar in wezen
willen zij slechts zichzelf overtuigen door aldus om de instemming
van anderen te bedelen. Heel democratisch halen zij hun
zekerheidsgevoel uit een hoog aantal 'instemmers' maar zij blijven
wezenlijk in twijfel.
In
elke cultuur vindt men priesters terug en gelovigen, predikers met
hun publiek, helden en een volk dat hen tot voorbeeld heeft en dit
noemen wij idolatrie. Met de opkomst van de massamedia en bij uitstek
de televisie, heeft de idolatrie ontzaglijke proporties aangenomen en
zo ook haar tegendeel, waarin de antiheld centraal staat en waarin de
aanbidding werd vervangen door de spot. Maar de uiteindelijke grond
van de idolatrie of van de cultuur van voorbeelden en volgers is
uiteraard de hysterie, zoals men ze bij uitstek verbeeld ziet in de
visioenen van Kaspar Hauser in Werner Herzogs Jeder
für sich und Gott gegen alle (1974):
de mensheid die als een karavaan zonder kop of staart doelloos door
de woestijn trekt. De ene volgt de andere maar niemand weet waarheen
de kudde hen brengt.
Niet
te verwonderen dat de voorbeelden bij uitstek op Tv om de
haverklap veranderen: de leidraad geeft geen zekerheid en geen
houvast daar hij slechts een mode is, een voorbijgaand verschijnsel,
een immer veranderend project of dus de doelloosheid zelf, het
ontbreken van een bestemming.
Het
medium televisie is geen eeuw oud en bestaat in zijn bruikbare vorm
amper zestig jaar. Vandaag wordt via Tv heel bewust gepoogd om grote
massa's mensen te bewegen tot gewenste gedragingen en overtuigingen,
wat er in feite op neer komt dat Tv vrijwel geheel in functie staat
van propaganda en reclame. De ontzaglijke mogelijkheden tot het
verbreiden van kunst, cultuur en wetenschap worden slechts met
mondjesmaat benut en dit vooral omdat de vraag naar amusement
onvergelijkbaar veel groter is dan de zucht naar het schone, het ware
en het goede. Velen waarschuwen dat de kijkbuis nefast is voor de
cultuur en voor de menselijke geest als zodanig omdat het medium
leugens verspreidt maar ook omdat het de verbeelding fnuikt door
alles in beeld te brengen en aldus de suggestie de ziel van het
kunstwerk te verkrachten. In der Beschränkung zeigt sich erst
der Meister, zo immers dichtte Johann Wolfgang von Goethe. (1)
De
daarop volgende en laatste zin van het gedicht in kwestie komt hier
trouwens ook van pas daar hij verwijst naar de wet als bron van
vrijheid en derhalve ook impliciet naar de bandeloosheid als diepe
oorzaak van verknechting:
In
der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, Und das Gesetz nur
kann uns Freiheit geben.
Televisie als verknechting of
verslaving ingevolge het ontbreken van de suggestieve kracht die de
verbeelding prikkelt; de verbeelding als krachtbron van de geest die
door de televisie wordt vermoordt, alsook uiteraard de kunst.
Van een nog recenter datum is
het internet dat nog geen kwarteeuw bestaat: het bedrog benadert hier
wel de perfectie daar het internet vooralsnog elkeen kan doen geloven
in de onderlinge verbondenheid van allen met allen, terwijl exact het
tegendeel het geval is: door 'bezoekerscijfers' en 'volgers' op de
weblogs verkeert men in de illusie online met elkaar in contact te
zijn terwijl ontelbare armen in de derde wereld tegen betaling voor
bezoekers en voor volgers spelen door de klok rond niets anders te
doen dan klikken op de betalende blogs. Het samenzijn in de
schijnwereld van het internet is derhalve even fictief als de rijkdom
van een vette bankrekening. Maar de zelfgenoegzaamheid waarin de
beide toestanden resulteren, dreigt ons voorgoed het echte leven te
ontnemen.
(J.B.,
20 juni 2015)
Verwijzingen:
(1)
Deze beroemde zin komt uit Goethe's gedicht Natur und Kunst:
Natur
und Kunst.
Natur
und Kunst, sie scheinen sich zu fliehen, Und haben sich, eh' man
es denkt, gefunden; Der Widerwille ist auch mir verschwunden, Und
beide scheinen gleich mich anzuziehen.
Es gilt wohl nur ein
redliches Bemühen! Und wenn wir erst in abgemeßnen Stunden Mit
Geist und Fleiß uns an die Kunst gebunden, Mag frei Natur im
Herzen wieder glühen.
So ist's mit aller Bildung auch
beschaffen: Vergebens werden ungebundne Geister Nach der
Vollendung reiner Höhe streben.
Wer Großes will, muß sich
zusammen raffen; In der Beschränkung zeigt sich erst der
Meister, Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.
(Bron:
Goethe, J. W.: Was wir bringen. Vorspiel, bey Eröffnung des
neuen Schauspielhauses zu Lauchstädt. Tübingen. Cotta 1802, 80 S.,
Erstausgabe, Oktav-Format. Halbleder d. Zt. Provenienz: Bibliothek
der Grafen von Schönborn Buchheim (mit Bibliotheksetikett auf
Einband). Het gedicht Natur und Kunst zou in 1800 geschreven
zijn).
08-06-2015
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 2: Het geld dat het onrecht in de wereld brengt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 2:
Het
geld dat het onrecht in de wereld brengt
Karl
Marx wees erop dat de perversie van de kapitalistische economie
bestaat in de verwisseling van middel en doel: geld is een ruilmiddel
maar door de jacht op winst is men het middel zelf gaan najagen. Waar
men vroeger naar de markt trok met appelen om die daar te verkopen en
met dat geld tarwe in te slaan, trekt men vandaag naar de markt met
een som geld om terug te keren met een grotere som geld: eetwaren en
andere goederen zijn nu de ruilmiddelen geworden. Als gevolg van die
perversie worden eetwaren vernietigd om de prijzen de hoogte in te jagen of
fabriceert men producten die meteen versleten zijn om de winsten op
te drijven en het werk in de wereld te houden, terwijl het geld
aanbeden wordt. Maar geld kan men niet eten en als puntje bij paaltje
komt, is ongeacht wie bereid om al het geld van de wereld om te
ruilen voor een simpel brood. En is dat niet de toestand die zich
vandaag voordoet op wereldschaal? Feitelijke schaarste maar ook
onrecht brengen aan het licht dat de steeds omvangrijker fortuinen
allerminst gedekt worden door tastbare waren: hoeveel geld men ook in
omloop brengt of naar zich toe trekt, de rijkdommen van de aarde
kunnen er niet door vermeerderd worden zoals er zonder arbeid ook
geen nuttige zaken kunnen worden voortgebracht.
De
eerste munten droegen het bas-reliëf van de keizer als waarborg maar
op geld staat vooralsnog geen naam zodat dieven tot vandaag vrij spel
kregen. Die situatie dreigt drastisch te veranderen met de lancering
van de idee om eerlang het contant geld af te schaffen. Bedrog en
zelfverrijking zullen zich dan noodgedwongen verschuiven van het
ruilmiddel naar de ruildaad of naar het proces van de vaststelling
van waarde, schuld en krediet, wat wil zeggen dat de corruptie zich
nog meer zal gaan situeren in legale machtsinstellingen zoals
bijvoorbeeld degene die vandaag actief zijn in de immobiliënsector
waar zij waardeloze grond goedkoop opkopen om deze vervolgens te
verkavelen en duur te verkopen. Of instanties die ongecontroleerd en
arbitrair jobs en dus levenslang lopende inkomens toekennen aan
vrienden terwijl zij anderen ervan uitgesloten houden.
Het
geld is zoals de zweep van toentertijd, zo beweren velen: omdat men
het kan onthouden aan wie het nodig hebben, kan men de noodlijdenden
tot slaven maken. Het geld turnt het goede in het kwade om waar het
ten teken staat van rechten in plaats van verantwoordelijkheden en zo
bestaat het dat wie het reeds in overmaat bezitten, zichzelf nog meer
verschaffen, terwijl wie het nodig hebben, in de kou blijven staan.
In deze bijzonder verkapte perversie gaat het geld de plaats innemen
van de nood zodat de geldbezitter gelooft zich te kunnen beroepen op
een recht dat slechts toekomt aan noodlijdenden en om die reden geeft
het geldwezen de vrije teugel aan het onrecht.
Grote en rampzalige uitvindingen - Aflevering 1: De auto die de wereld onleefbaar maakt
-
Grote
en rampzalige uitvindingen - Aflevering 1:
De
auto die de wereld onleefbaar maakt
Reeds
vierduizend jaar geleden zouden de Egyptische farao's zich hebben
verplaatst met zeilwagens die ook in Europa in trek waren in de
achttiende eeuw en nog voor de stoomtrein bestond, bouwde de Fransman
Cugnot een stoomwagen die zich in 1771 tegen een muur te pletter
reed, waarop de uitvinder het gevaar van zijn geesteskind inzag en de
productie ervan stopzette.
Maar
het bloed kruipt waar het niet gaan kan en onverschrokken is de mens:
in 1806 bouwde een Zwitser een auto met verbrandingsmotor op
waterstofgas en hetzelfde deden in 1862 de Belg Etienne Lenoir en in
1878 de Duitser Nikolaus Otto wiens zoon Gustav BMW oprichtte.
In hun spoor: Daimler, Diesel, Benz en vele anderen.
De
motor van een auto doet benzine, diesel of gas ontploffen en de
resulterende beweging wordt op de wielen overgebracht terwijl de
afvalstoffen via de uitlaat in het milieu terechtkomen. Naast het
autoverkeer zelf dat jaarlijks 1 miljoen mensen doodt en er 50
miljoen verwondt, zijn de winning van brandstof alsook het afval
bijzonder problematisch. Het broeikasgas CO2
is mede verantwoordelijk voor de opwarming van de aarde, diesel
geeft fijnstof dat hart-, long- en vaataandoeningen veroorzaakt en
dat bij ons verantwoordelijk is voor 5 percent van de ziektegevallen
en benzine bevat het kankerverwekkende benzeen en giftige
zwavelverbindingen. Voor bijvoorbeeld sporters is het vandaag een
must om voor elke training buitenshuis de luchtzuiverheid te
controleren op de site van de IRCEL
(Intergewestelijke Cel voor Leefmilieu) .
Maar
bestaan er rozen zonder doornen? Zijn die nadelen dan niet
gerechtvaardigd? Immers: time
is money! Tot spijt
van wie het benijdt maar reeds in de zeventiger jaren van de vorige
eeuw toonde de cultuurfilosoof Ivan Illich aan dat de auto als
voertuig contraproductief is: bedoeld om ons tijd te laten besparen,
blijken de kosten van de gemiddelde automobilist meer tijd te eisen
dan ze hem kunnen doen besparen: laat de auto ons één uur per dag
inhalen, dan moeten wij twéé uur werken om hem te bekostigen
alleen voor mensen vanaf een bepaalde inkomensklasse dekken de baten
de kosten. Hetzelfde geldt voor talloze andere automaten, zodat deze
in wezen tijd overhevelen van de lagere naar de hogere
inkomensklassen. Tijd, energie, comfort, met andere woorden:
levenskwaliteit én levenskwantiteit.
Afgezien
daarvan is het een intrieste werkelijkheid dat het autoverkeer onze
veiligheid en daardoor onze vrijheid en onze beweeglijkheid zwaar
aantast en onze wereld feitelijk onleefbaar maakt. Kinderen zijn zich
uiteraard niet bewust van de gevaren op de weg terwijl zij wel in
drukke straten moeten opgroeien en de vergeeflijke overmoed eigen aan
de jeugdjaren wordt in het licht van dit doodsgevaar fatale
roekeloosheid. Ook ouderen moeten het bekopen: het verkeer maakt hun
woonst tot een gevangenis omdat zij niet meer veilig de straat op
kunnen. De voortdurende stress die gepaard gaat met een
voorzichtigheid die niet mag falen, heeft een afmattende uitwerking
op het leven zelf dat zich in een vreemde waanzin stort: men gaat
berekende risico's accepteren, men weegt zijn veiligheid af tegen
economische belangen en men schrikt er niet langer voor terug om een
prijs te plakken op een mensenleven dat niet langer absoluut of
onvoorwaardelijk waardevol is. De mens die de straat op gaat, weet
dat hij een welbepaalde kans heeft om aan het verkeer geslachtofferd
te worden. In België met zijn 11 miljoen inwoners vallen in het
verkeer jaarlijks 800 doden, 5000 zwaargewonden en 50.000
lichtgewonden, wat betekent dat onze kans om ooit zelf te sneuvelen
in het verkeer 6 op 1000 is, de kans op zware verwonding 3,5 percent
en de kans op lichte verwonding 35 percent, zoals kan worden afgeleid
uit de statistieken
verkeersslachtoffers . Komt daarbij dat de automobilist een
gevaar is voor zichzelf, alleen al omdat hij minder beweegt, daardoor
dik wordt en allerlei ernstige kwalen ontwikkelt.
Ons paradijslijke Vlaamse
landschap van weleer met zijn beemden en gaarden werd door de auto
herschapen tot een dicht netwerk van straten, vaak enkel toegankelijk
voor gemotoriseerd verkeer en verstoken van voetpaden of fietspaden.
De hele wereld is een autowegenweb geworden. Alle mensen leven in
huizen die aan deze levensgevaarlijke straten palen; wij moeten ze
betreden om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien terwijl wij dat
onmogelijk kunnen doen het weze herhaald zonder het risico om
gewond te raken of om te komen, wat vandaag het lot is van zowat 40
percent van ons.
Zo draait de wereld (dol) â Een interview met Omsk Van Togenbirger
Zo
draait de wereld (dol) Een interview met Omsk Van Togenbirger
Een
grote oorlog staat voor de deur, zo zeggen velen, of zijn zij blind
voor de strijd die al tijden aan de gang is en misschien wel gedoemd
tot een voortbestaan in alle eeuwigheid? Volgens Omsk Van Togenbirger
draaien de zaken zoals zij draaien omdat zij gehoorzamen aan enkele
simpele wetten die maar moeilijk te veranderen zijn...
-
Omsk Van Togenbirger, is het dan niet zo dat althans onze westerse
samenleving bepaald wordt door een democratisch proces?
-
O.V.T.: Wat is een democratie?
-
Een volksbestuur.Het
volk vaardigt mensen af die het zelf verkiest...
-
O.V.T.: Maar als het mag, twee
kleine vraagjes daarbij?
-
Te beginnen met het eerste, ga uw gang!
-
O.V.T.: Kiest het volk in
vrijheid of wordt het gemanipuleerd? Want toont de geschiedenis niet
aan dat politieke propaganda feilloos werkt? Wie geen campagne kunnen
voeren, blijven geheel onbekend en kùnnen niet eens verkozen worden.
En campagne voeren, betekent mensen manipuleren en dat is pas
mogelijk middels gigantische kapitalen.
-
En de tweede vraag...
-
O.V.T.: Houden de verkozenen hun
beloften? Want alle beloften ten spijt, moeten en zullen verkozen
politici naar de pijpen van hun sponsors dansen en dit geheel in
overeenstemming met de wet: "wiens brood men eet, diens woord
men spreekt".
-
Conclusie?
-
O.V.T.: De conclusie dringt zich
op uit het antwoord op elk van die twee vragen want het is twee keer
hetzelfde antwoord: van een volksbestuur is helemaal geen sprake; het
volk wordt bestuurd.
-
Door de kapitaalkrachtigen?
-
O.V.T.: Wel, als gij het zo
stelt, dan verkapt gij de diepere waarheid, welke inhoudt dat
kapitaal helemaal geen machtsmiddel is maar slechts één van de
elementen bij de machtsuitoefening.
-
Waarop steunt dan de macht?
-
O.V.T.: De grondslag van de
macht ligt in de gewetenloze durf waarmee een zogenaamde elite in
feite een bende de macht grijpt en zij doet dat meer bepaald door
diegenen op wie zij wil parasiteren, tegen elkaar op te zetten. En
dat doet zij dan weer door het creëren van onderlinge concurrentie
waarbij men rechten hoopt te vergaren naarmate men punten haalt en om
punten te halen moet men gehoorzamen.
-
Is wedijver dan niet gezond?
-
O.V.T.: Gezond voor de economie
van een maatschappij en dan nog tijdelijk, maar rampzalig voor de
burgers! De overheerser zaait verdeeldheid onder diegenen die hij wil
overheersen en dat betekent in wezen dat hij zijn macht direct haalt
uit het wegnemen van de vrede
onder de mensen. In feite betaalt hij zijn macht met die grote
misdaad waarbij hij de schone wereld in strijd en in ellende stort.
Er is geen macht denkbaar zonder schuld, er zijn geen onschuldige
overheersers en het ideaal van de goede dictator is een kostelijke
leugen.
-
Maar het volk vergaart dan toch rechten?!
-
O.V.T.: Enkel
schijnbaar, want sinds gebleken is dat mensen zozeer opgaan in dat
spel dat zij het alleen al om de punten doen, is het niet meer nodig
om rechten uit te delen. Als men de punten loskoppelt van de rechten
wat gebeurt nu het geld middels allerlei gesofisticeerde ingrepen
quasi waardeloos wordt gemaakt blijkt men helemaal niet aan ijver
of aan hebberigheid in te boeten.
-
Verwijst gij hiermee naar de bankencrisis?
-
O.V.T.: Gedeeltelijk, want niet
alleen het doen devalueren van de munt zorgt ervoor dat geldbezitters
hun rechten verliezen: ook de ontwaarding van de producten doet dat.
-
De ontwaarding van de zaken die te koop zijn?
-
Het is inherent aan het economisch winstbeogende systeem dat wie
eraan deelnemen, trachten om in hun handel meer te krijgen dan wat ze
geven. Derhalve komen alleen nog producten op de markt die hun prijs
niet waard zijn. Uiteindelijk koopt men producten die niet alleen
waardeloos zijn maar bovendien schadelijk.
-
Zoals drugs, bedoelt u?
-
O.V.T.: Ik bedoel: economisch
schadelijke producten men
betaalt om te betalen. Een bekend voorbeeld is uiteraard de
drugshandel maar meer voor de hand liggend zijn de schijnartikelen:
de pen die mooi oogt in de winkelrekken maar die niet blijkt te
schrijven zodat ze alleen nog kan dienen om er dure vuilniszakken mee
te vullen. Wie koopt, verwerft helemaal niets meer; hij wordt slechts
verplicht om nog méér te kopen. Dat is het drugseffect dat zich
gestaag in alle producten nestelt waardoor ze op drugs gaan gelijken
en uiteraard gaan de mensen aldus gelijken op verslaafden. Wat zeg
ik? Zij worden uiteraard verslaafden!
-
En ziedaar de ontwaarding van de mens?
-
O.V.T.: De werkelijkheid van het
geld beoogt een reductie en een nabootsing van de realiteit in een
spel dat gelijkt op de quasi virtuele wereld van het internet waarvan
het een voorloper is. De machtsgreep situeert zich daar waar
machthebbers de link tussen het virtuele en het reële doorknippen:
door devaluaties van de munt, door ontwaarding van de producten, maar
ook door bijvoorbeeld verregaande manipulatie van de geldbezitters
middels hun geld.
-
En hoe werkt dat dan?
-
O.V.T.: De hebzucht zelf zorgt
ervoor dat de burgers niet langer de bezitters zijn van hun geld: zij
wanen zich in het bezit van hun geld maar in feite wijst alles erop
dat zij zelf het bezit zijn geworden en niet alleen van het geld van
anderen maar ook van hun eigen geld.
-
Maar hoe werkt dat dan concreet?
-
O.V.T.: Het is bekend dat mensen
die tegen hun zin werken, gefrustreerd raken. Die frustraties worden
deels gecompenseerd door een loon. Dat loon is zinvol om daarmee
allerlei noden te lenigen, want iedereen moet eten en wonen, maar met
het overschot aan loon, meestal verworven door buitenissige arbeid,
kan men in feite niet veel zinnigs meer aanvangen. Dat teveel aan
geld wordt dan gespendeerd aan wat men 'luxe' is gaan noemen:
overbodige zaken die pretenderen het leven nóg aangenamer te maken.
Men merkt alras het leugenachtige in die belofte op, want een leven
in functie van slechts arbeid is allesbehalve aangenaam en
overbodige producten kunnen een overmaat aan afmattend werk nooit
neutraliseren. Overwerkte mensen moeten hun overschot aan zuur
verdiend loon uitgeven aan dokters en medicijnen: uiteraard kunnen
die niet toveren en in het beste geval moet men het stellen met wat
oplapwerk. Van het overwerk profiteren slechts diegenen die niet
werken, en dat zijn niet de werklozen die mógen immers niet
werken het zijn de machthebbers, de slavendrijvers. Zoals gezegd
nemen zij de vrede uit de wereld weg.
-
Zegt gij nu dat wij hier in het welvarende westen helemaal geen
gelukkig leven leiden?
-
O.V.T.: Gij weet beslist dat de
ergste vorm van oorlog de burgeroorlog is? Wel, oorlog is slechts het
verlengstuk van de westerse economie, die niet alleen geen vrede kan
kennen maar ook geen mededogen. Wij leven in een staat van
burgeroorlog en wat die vreselijke toestand nog erger maakt, is het
feit dat hij erin slaagt om zich te laten doorgaan voor een feest.
Mensen praten en kleden zich als gekken, doen aan 'fun-shopping',
'anti-aging' en nemen deel aan spektakels waarvan de motor
massahysterie is: de absolute twijfel van een volstrekt onthoofde
kudde aan ook maar de geringste zin van het bestaan. Alom rijzen
arena's uit de grond die de massa's het hoofd op hol brengen en ik
zeg u: morgen toont dit feest zijn ware gelaat van een
verschrikkelijke oorlog.
(J.B.,
Pinksterenmaandag 2015)
25-04-2015
'Rusthuizen'
'Rusthuizen'
Elk
levend wezen heeft zijn biotoop: voor een plant kan dat een plek zijn
met vruchtbare grond, water en zonlicht; voor een mens z'n familie,
vrienden en kennissen, de leer- en werkomgeving en alles wat nodig is
om het leven tot bloei te laten komen. Men rukt mensen niet uit hun
leefomgeving weg om hun een dienst te bewijzen: als er geen noodzaak
speelt, dan kunnen enkel nog ontwrichting en sociale of zelfs fysieke
uitschakeling het doel zijn van de afzondering.
Zo
herinneren wij ons de concentratiekampen als plaatsen waar mensen
geconcentreerd of bijeengebracht werden en dus geïsoleerd van de
rest van de bevolking, met de pertinente bedoeling om hen te
ontwrichten of te doden. Het ging daar niet mis te verstaan om
vrijheidsberoving, mishandeling, foltering en moord. En wat
bijvoorbeeld vrijheidsberoving betekent, realiseert men zich amper in
een wereld waarin vrijheid vanzelfsprekend lijkt. Men bevroedt niet
meer de waarheid die ex-gevangenen zo vaak scanderen: de liefde is
schoon maar de vrijheid is schoner. En waar we allen weten hoe in
de tweede wereldoorlog door de nationaalsocialisten op industriële
wijze miljoenen mensen in concentratiekampen werden omgebracht, zien
we dikwijls niet eens hoe deze kampen vandaag in het zo vredig ogende
westen op verkapte manieren voortbestaan miskend en dus helaas
ook niet meer te bestrijden.
Maria
is vierentachtig, zij is helemaal opgekleed, met muts en handtas en
heeft plaatsgenomen in de living bij de deur van de hall. Daar zit
zij al bijna de godganse morgen onopvallend op de uitkijk, alleen
haar lichaamshouding verraadt haar intentie: van zodra bezoek zich
aanmeldt bij de bel achter de grote glazen deur, zal zij rechtveren
en een poging ondernemen om naar buiten te glippen.
Maria
zit gevangen ofschoon zij geen vlieg ooit kwaad deed. Criminelen noch
rechters beroofden haar van de kostbare vrijheid: haar bloedeigen
kroost oordeelde dat opsluiting het beste was.
Vier
kinderen heeft zij, zoals zij het dagelijks herhaalt voor al wie het
horen willen en zoals zij laat uitschijnen, hebben de kinderen tegen
hun moeder samengespannen: tijdens een bezoek van amper een uur aan
een gespecialiseerde arts, moest Maria enkele tests ondergaan en werd
het dappere besje 'dementerend' verklaard. Zo komt het dat zij
levenslang kreeg, er kwam geen rechter aan te pas en ook geen
advocaat. Alles is in kannen en kruiken.
Als
Maria moe gezeten is, staat zij weer op en roept: "Wie gaat mij
hier eens buiten laten? Wil iemand mij nu eens vertellen hoe ik hier
buiten kom?" Maar niemand reageert.
"Ik
heb vier kinderen!", zo gaat zij boos door, "en het
zijn nog steeds mijn kinderen!" Zij loopt op en af: "En
ik ben nog steeds hun moeder! Ze hebben niet het recht!
Neen, dat hebben ze niet! Beslist hebben ze dat niet!"
Maar
er is enkel gegrinnik bij de oppas, een stagiaire die nog gauw nagaat
of de deur goed in het slot zit. De oppas of beter: de cipier
weet wat Maria in het schild voert en zij weet ook dat alle anderen
hetzelfde willen, alleen hebben die anderen het allang opgegeven: zij
hebben begrepen dat zij nu eenmaal veroordeeld zijn. Laat varen
alle hoop, gij die hier binnentreedt! zo luidt het opschrift
boven de hellepoort, maar boven deze poort leest men enkel:
Zorgcentrum en uitgerekend dat maakt het zo griezelig.
'Zorgcentra'
hebben met alle andere concentratiekampen gemeen dat enkele
inzittenden zoals Maria niet te na gesproken niemand ertegen
protesteert, wellicht uit angst om als dissident te worden
gebrandmerkt en behandeld. Want ook dissidenten belanden in
concentratiekampen en zo is alle kritiek gedoemd om binnen de kortste
keren mét zijn leverancier van het toneel te verdwijnen. Bovendien
lijken die dingen waarover niet gesproken wordt, ook niet te bestaan,
zodat een spreekverbod volstaat om misdaden in stand te houden: de
verplichte stilte in de ontelbare gestichten, de omerta bij de maffia
en de geheimhouding onder logebroeders garanderen aan praktijken die
het daglicht schuwen een lang en onverstoord voortbestaan. Ook over
de hedendaagse concentratiekampen hangt de laffe stilte van de
listenbrouwers.
Centra
zoals deze noemen zichzelf zorgcentra: zij hebben voor de erven van
hulpbehoevende ouderlingen een uniek win-win-perspectief uitgedokterd
en hun uitbaters wijden zich aan een beroep dat vaker de naam
'roeping' opeist. Want het gaat wel degelijk om uitbaters, de
zorgverlening gebeurt allerminst gratis en wie centen derven, worden
gewis geweerd, ook al zijn hun zorgen nog zo nijpend. Zo lijkt het op
den duur wel alsof de zorg van deze centra vooreerst uitgaat naar de
bagage van de hulpzoekenden, of is het dan niet schoon als men
elkanders lasten draagt?
Het
is een lucratieve investering, zo zeggen de kwatongen het, want men
dient het te halen waar het zit en het zit daar
nu eenmaal geheel ongelukkiglijk in handen van mensjes die men dan
toch niet langer bekwaam kan bevinden om het met de nodige
zorgen te besturen. Ongelukkiglijk of eerder gelukkig, zei u? Een
beetje hulp, ook in het besturen van fortuintjes, mag toch welkom
heten, vooral voor onze dementerenden die het niet helpen kunnen dat
zij er zonder acht op te slaan godbetert aldus nog anderen mee
helpen. Lang leve dus onze dementerenden, of beter: hun zo zoet in de
wacht te slepen erf waarvan niemand zeggen zal dat het ergens terecht
komt waar het niet thuis hoort.
En
dat niemand daarvan ooit zal reppen, heeft wellicht te maken met de
sluwe list der medeplichtigheid. Want de volleerde dief weet het
beslist: hij moet de bestolene ook wat gunnen, wil hij zijn slag pas
echt goed kunnen slaan. Vandaar het vrijwel waterdicht systeem. Want
niet zómaar bestaat het zorgcentrum uit twee afdelingen: een voor
normale oudjes en eentje voor wie dementeren. En dat vroeg of laat
álle mensen dementeren, wordt hier voor een keertje over het hoofd
gezien: het komt erop aan dat het onderscheid bestaat. Voor het
besturen van andermans eigendommen is een wettige grond vereist maar
tevens wordt aan de betrokkenen de confrontatie bespaard met het feit
dat zij nu eenmaal voor dementerend worden gehouden. Uiteraard voor
hun eigen bestwil. En ook hier geldt de gulden regel: voor wat
hoort wat.
In
twee woorden is dit de procedure: vader sterft, moeder erft het huis
voor de helft en dankzij de vanzelfsprekende barmhartigheid van de
kinderen kan zij daar blijven wonen. Tenminste zolang die
barmhartigheid vanzelf spreekt, want eenmaal andere factoren in het
spel komen, nemen ook de explicaties een andere wending. Het gaat
allerminst om schulden, hebberigheid of nog andere ondeugden wel
neen, uiteraard heeft alles te maken met het feit dat het huis dan
toch wat groot wordt voor moeder, ja, zij loopt erin verloren en
bovendien dreigt een faillissement door extravagante kosten aan
huishoudhulp of zeg maar personeel. En ziedaar het gat in de markt.
En
op de markt bieden ze zich aan voor wie niet meer wachten kunnen: de
makelaars in fortuintjes, bestaande uit het medisch centrum dat de
dementie vast zal stellen en het zorgcentrum dat de onmiddellijke
verkoop van het huis vereist voor de onkosten waaraan moeder's helft
besteed zal worden. De kinderen kunnen het niet helpen dat de wet nu
eenmaal gebiedt dat zij nu heel wat sneller dan de natuur het had
beschikt worden opgezadeld met die andere helft. Edoch, hoe vaak
zegt men niet dat men de natuur soms een handje moet helpen?
Zoals
het voorbeeld van de heilige Martinus het toont, bestaat de
naastenliefde in het bedekken van de naaktheid van de ander en
volgens de islam zijn zij naakt die geen familie hebben om naar hen
om te zien. "Ze hebben daar wat ze nodig hebben!" zo
herhalen diegenen die alles in kannen en kruiken deden, en niemand
kan het tegendeel bewijzen omdat het leed alleen door de slachtoffers
wordt gevoeld. Als iemand naar een ander wuift, heeft elkeen het
gezien maar voor de registratie van miskenning en negatie moeten
zelfs de meest gesofisticeerde apparaten passen: het kwaad van de
verwaarlozing van oude mensen verkapt zich onder de sluier van zorg
en bijstand alvast zolang de bodem van de betrokken
spaarrekeningen niet in zicht is en zo is er nu 'zorg' welke
ontbloot en beschaamt in plaats van te bedekken en geborgenheid te
bieden.
Een
recent experiment in Nederland heeft aangetoond dat landlopers die
gratis een comfortabel studiootje aangeboden krijgen met een
bescheiden inkomen, dit wel eens willen uitproberen maar reeds na
enkele weken afhaken: zij blijken de vrijheid te verkiezen en het
harde doch natuurlijke bestaan boven het steriele aanbod waarmee een
hypocriete maatschappij haar eigen geweten sust. Kennelijk leeft een
mens dan toch niet van brood alleen en blijken de folteringen van de
vrieskou en de honger die het leven zozeer inkorten, niet te kunnen
concurreren met de kille harteloosheid. Wel integendeel zoeken wie
door harteloosheid in de kou staan, zelfs de vrieskou op om middels
deze vorm van automutilatie het wrede onrecht aan het licht te kunnen
brengen. Geen mens wil tegen elke prijs in leven blijven.
En
zo belandt men in het sukkelstraatje dat zich verkapt onder de
benaming 'zelfbeschikkingsrecht' maar dat niets anders meer te bieden
heeft dan euthanasie, wat een welluidende term is voor de zelfmoord
waartoe men aldus wordt gedreven intussen eveneens geheel
wettelijk geregeld en ook godbetert nog in doktershanden.
Omstreeks 2 uur in de vroege ochtend van 4 mei 2013 deed zich op de spoorlijn ter hoogte van Wetteren een milieuramp voor die de wereldpers haalde: van een Duitse goederentrein, rijdend van Kijfhoek in Nederland naar Gent-Zeehaven en geladen met ketelwagens vol giftige chemicaliën, ontspoorden een aantal wagons en 300 ton van het uiterst giftige acrylonitril alsook enkele wagons met 1,3-butadieen vatten vuur. Bij de bluswerken, die weken aansleepten, kwamen blauwzuur vrij en een cocktail van vele andere kankerverwekkende en milieubelastende stoffen. In omliggende beken die in de Schelde uitmonden werden dagen achtereenvolgens gifwaarden gemeten die de norm met meer dan het tienvoudige overschreden. (1) Zowat tweeduizend omwonenden werden geëvacueerd voor de duur van enkele weken. Er viel een dode en meer dan honderd mensen moesten in ziekenhuizen worden verzorgd. Een ooggetuige overschouwde ter plekke van twee tot vijf die nacht het helse tafereel, de vlammenzee, de bluswerken: er waren achtereenvolgens een steekvlam, een knal, een luchtverplaatsing, een vuurzee en kort daarop een tweede ontploffing. De Nederlandse machinist vertelde dat hij plotseling merkte dat iets niet oké was en daarop koppelde hij zijn vracht los en ging er alleen met de locomotief vandoor, terwijl achter hem de hel losbarstte, het was een zaak van lijfbehoud. En dan begon de gekende komedie: nog voor de start van het onderzoek had men het over een menselijke fout; een spoorwissel verkeerde in slechte staat en zo gold een snelheidsbeperking die echter overschreden werd en de zwarte doos zou alras hebben uitgewezen dat een bruusk remmanoeuvre de wagons deed ontsporen.
Edoch, op vrijdag 13 september 2013 en dusamper vier maanden later herhaalde de milieuramp zich net niet toen op exact dezelfde plek een trein met een gelijkaardige chemische lading vuur vatte waarna de machinist zijn leven riskeerde door eigenhandig het bluswerk te verrichten. (2) En niemand hoeft twee keer na te denken om hieruit te kunnen besluiten dat de these van de menselijk fout geen steek kan houden: de machinist van 13 september was niet deze van 4 mei en het spoorwegnetwerk wereldwijd heeft een lengte van meer dan een miljoen kilometer. (3) Desalniettemin verscheen op 5 december 2014 in de media het bericht dat het onderzoek inmiddels definitief uitsluitsel had gegeven: de ramp werd veroorzaakt door een menselijke fout een snelheidsovertreding en over het op 13 september 2013 ternauwernood ontsnapt zijn aan een nieuwe gelijkaardige ramp op exact dezelfde plek, werd met geen woord gerept. (4) Aldus werd alle schuld in de schoenen van een arbeider geschoven terwijl de industrie van elke smet gereinigd werd! Maar om welk monster gaat het dan wel dat het kennelijk mensenoffers rechtvaardigt?
Acrylonitril en butadieen zijn de grondstoffen voor de aanmaak van plastics. Dagelijks passeren alleen al in Schellebelle twee goederentreinen geladen met telkenmale honderden ton van dat gif waarmee jaarlijks wereldwijd 250 miljoen ton plastics worden geproduceerd. (5) Geen gram daarvan is recycleerbaar, wat wil zeggen dat dit uiteindelijk allemaal als afval in het milieu terecht komt en zich daar opstapelt, verkorrelt en tenslotte door mens, plant en dier wordt opgegeten. (6) Deze miljardenbusiness wordt met ongeacht welke middelen beschermd door een kaste van ware psychopaten die zodoende ontegenzeggelijk en letterlijk tot elke prijs persoonlijk geldelijk gewin nastreven. (7) Juister gezegd: ongeacht welke miljardenbusiness wordt met ongeacht welke middelen beschermd door lieden voor wie persoonlijk geldelijk gewin de eindwaarde is. Van de industrie van de plastics, over de iatrogene gezondheidsindustrie van de maagringen, de liposucties en de geslachtsveranderingen, de slavenhandel vroeger en nu, de suikerteelt die bij het begin van de twintigste eeuw in enkele decennia tijd aan twaalf miljoen Congolese slaven het leven kostte en de drugshandel uiteraard... tot de vakantie-industrie met als aftakking de industrie van het luchtverkeer.
Vliegen doet men pas sinds 1903, het Kanaal werd voor het eerst in 1909 overvlogen en de eerste lijnvlucht dateert van 1952. Jaarlijks zijn er meer dan dertig miljoen vluchten met twee miljard passagiers waarvan er ongeveer duizend verongelukken en dat maakt vliegen veel veiliger dan autorijden en ook veiliger dan sporen. (8) Maar met de laagkostenmaatschappijen (zoals Germanwings, Easyjet, Ryanair en nog een honderdtal andere) bepaalt de gebruiker, mét de kostprijs van zijn vlucht, zijn veiligheidsrisico mee want niet alleen op snacks en drankjes wordt bespaard. Laagkostenmaatschappijen vliegen het liefst met vliegtuigtypes zoals de Boeing 737 en de Airbus 319, 320 en 321.
Het op 24 maart 2015 in de Franse Alpen verongelukte toestel was een airbus 320 en dit toestel is berucht voor een zeker type ongelukken ongelukken waarvan er een zesendertigtal werden genoteerd, Controlled flight into terrain (CFIT) genaamd: de piloot wordt hierbij afgeleid en geheel onbewust van het feit dat zijn toestel daalt, gaat hij tegen de vlakte. (9) Het bekendste geval van CFIT in de recente geschiedenis is wellicht de vliegramp op 10 april 2010 van het Poolse regeringsvliegtuig bij Smolensk zonder overlevenden en met de Poolse president, diens vrouw en heel wat hoogwaardigheidsbekleders onder de 88 slachtoffers. (10)
Het recente ongeluk in de Alpen met een A320 deelt in het mysterieuze karakter dat ook omheen die andere rampen hangt waarbij mét de reputatie van de betrokken maatschappijen ook de miljarden van de investeerders op het spel staan. Gazet Van Antwerpen vermeldt dat het aandeel van Airbus op de Parijse beurs meteen zakte met 2,13 pct. (11) Het schuiven van de schuld in de schoenen van één werknemer is als afleidingsmanoeuvre een beproefde methode die perfect waterdicht kan zijn als de schuldige zich niet meer verdedigen kan omdat hij (zoals hier samen met alle mogelijke inzittende getuigen) het ongeluk niet overleefde. Al is in dit veronderstelde geval gebeurlijk wel wat kunst- en vliegwerk nodig vanwege de autoriteiten wegens het opduiken van tenminste één getuige met wiens bestaan dan kennelijk niemand rekening hield: de herder in de Alpen. Want stel bijvoorbeeld eens dat men het vliegtuig bewust neerhaalde omdat een vijandig doelwit zich aan boord bevond, en dat men daartoe die plek gekozen had omdat het gebergte nu eenmaal godverlaten is, dan had men beslist niet gerekend op de aanwezigheid van een geitenhoeder die, nadat hij alles zag gebeuren, zich naar een plaatselijke televisiezender repte om daar voor de hele wereld te getuigen van de door misdadigers altijd geduchte waarheid...
Volgens Het Laatste Nieuws van 25 maart 15u15, vertelde een geitenhoeder van Prads-Haute-Bléone aan Francetv Info "hoe hij de Airbus om een berg zag heen vliegen alvorens een Frans gevechtsvliegtuig te kruisen en vervolgens uit het zicht te verdwijnen". Later beaamden de autoriteiten een gevechtsvliegtuig te hebben uitgestuurd naar die plek nog voor het vliegtuig neerstortte de piloot van de luchtmacht zou derhalve alles hebben zien gebeuren. (12) Men kan zich afvragen waarom over het uitsturen van dat gevechtsvliegtuig in de media niets losgelaten werd tot op het ogenblik dat de herder in het nieuws zijn verhaal kwam doen en men dit niet meer kon ontkennen. Hoe dan ook reageerde een vooraanstaande Nederlander in het ochtendbulletin van 27 maart op de zijns inziens zeer voortijdige conclusie dat de copiloot doelbewust honderdvijftig mensen met zichzelf ter dood zou hebben gebracht. Het minste wat hierover gezegd kan worden is wel hoe verbijsterend gemakkelijk vrijwel iedereen blijkt in te kunnen stemmen met de ergste beschuldigingen aan het adres van een ander die zich niet eens verdedigen kan, van zodra men maar zelf van beschuldigingen gevrijwaard blijft.
Dat laatst genoemde verschijnsel verdient in feite alle aandacht omdat het helemaal geen zeldzaamheid betreft. Omstreeks 1692 begonnen de tragedies rond de zogenaamde heksenprocessen van Salem: onschuldige vrouwen op wie karaktermoord gepleegd werd waarna ze werden veroordeeld of gelyncht. (13) Hier te lande was er op 6 januari 2010 het overlijden van de geesteszieke Jonathan Jacob na een tussenkomst van het Bijzondere Bijstands Team in een politiecel in Mortsel. (14) Het topje van een ijsberg, zo beweren sommigen, en zij verwijzen naar mistoestanden waarvan mensen het slachtoffer zijn die zich omwille van ziekte, hoge ouderdom of nog een andere handicap niet eens kunnen verdedigen tegen de agressie van hun 'verzorgers'. Zo blijkt een burger zonder veel moeite zijn eigen moeder voor het leven van haar vrijheid te kunnen beroven door haar eerst dement te laten verklaren en haar vervolgens op te bergen in een zogenaamde zorginstelling voor seniele oudjes: de allerzwaarste straf van opsluiting tot de dood die zelfs aan moordenaars wordt onthouden, blijkt door de erven van de betrokkenen moeiteloos te kunnen worden opgelegd "om veiligheidsredenen" of "om de betrokkene te beschermen tegen zichzelf" en is de betrokkene nog bij zijn of haar zinnen, dan zorgt isolatie er wel voor dat die alras met zichzelf gaat praten terwijl opstandige elementen met psychofarmaca tot 'rust' worden gebracht. De schrijver dezes kent een vrouw van nog geen tachtig die door haar eigen kinderen in een gesloten zorginstelling voor dementerenden werd geplaatst; zij moet het daar stellen met een kamer en een kleine gemeenschapsruimte; een tuin is er niet en de uitgangen worden nauwlettend bewaakt, de ramen gaan niet open. Ogenschijnlijk om redenen van tact wordt haar door niemand gezegd in wat voor een tehuis zij verblijft. De dame kleedt zich elke ochtend opnieuw helemaal op met mantel, sjaal en handtas en gaat dan onopvallend postvatten bij de uitgang, in de hoop dat zij op een keer een nieuwe verpleegster of een onwetende bezoeker kan verschalken om dan naar buiten te glippen en te verdwijnen met de noorderzon. Paradoxaal genoeg maakt dit gedrag, dat elkeen zou vertonen die nog bij zijn zinnen is, dat zij voor compleet gek versleten wordt en extra in de gaten wordt gehouden zodat haar kansen om ooit levend die gevangenis te verlaten die zich een zorginstelling noemt en die ook duchtig verdient aan haar verblijf, van tevoren tot nul werden herleid.
Wat er omgaat in een mens zal wel altijd in het ongewisse blijven, zelfs voor de betrokkene in kwestie, want zo diep is de ziel. Om die reden zijn lieden die steevast beweren in het hoofd van een ander te kunnen kijken die zij dan met schuld beladen, ofwel niet goed snik ofwel zelf schuldig aan zaken die het licht niet mogen zien. Gebeurt dit in een land dat volhoudt aan zijn burgers rechten toe te kennen, dan is daar sprake van het uiterst gevaarlijke verschijnsel van de dubbele moraal dat men zich herinnert uit het Victoriaanse tijdperk, uit het hoogtij van de katholieke kerk, uit de communistische en andere dictaturen of uit de griezelfilms van weerwolven en vampieren.
(5) In het jaar 2010 werd 250 miljoen ton plastic geproduceerd. Exacte cijfers met betrekking tot de wereldproductie van acrylnitril maar ook van vele andere gevaarlijke chemicaliën die als grondstof dienen voor onafbreekbare en milieubelastende producten zijn voorhanden bij onder meer IHS Chemical zie: http://www.ihs.com/products/chemical/planning/world-petroanalysis/acrylonitrile.aspx .
(6) Vrijwel al onze moderne instrumenten zijn middels dat gif geconstrueerd en het belandt vanzelfsprekend vroeg of laat (en in onze wegwerpmaatschappij veeleer vroeg dan laat) bij het afval: in de lucht, in de bodem, in de zee, zelfs in de ruimte. Dat die afvalberg niet gering is, blijkt uit recent onderzoek dat tevens waarschuwt dat wij deze zaken in de vorm van micropartikels met onze voeding naar binnen werken waar zij in de kern van onze cellen huis gaan houden. Zie bijvoorbeeld: Colette Cooreman-Algoed, Voorkomen van microplastics in organismen uit het Belgisch marien milieu. (Universiteit Gent, 2010-2011): http://lib.ugent.be/fulltxt/RUG01/001/789/943/RUG01-001789943_2012_0001_AC.pdf . Zie ook: http://www.demorgen.be/wetenschap/plasticvervuiling-teistert-oceanen-nog-honderden-jaren-a1560625/
(7) Deze nefaste industriën bekennen nooit schuld, zij profileren zich daarentegen als de bestrijders bij uitstek van de kwalen die zij zelf ontkennen voort te brengen. Zie bijvoorbeeld: "Coca-cola bindt de strijd aan met obesitas in België": http://www.standaard.be/cnt/dmf20130417_00544086 . Zie ook: J.B., Hoe men met de mensen de zot blijft houden (Artikel d.d. 27.04.2013): http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2208356
J.B., Struisvogelpolitiek: de verlokking van de zekerheid is die van de dood. Enkele beschouwingen bij de hardnekkige neiging tot minimalisering van het gevaar bij de Wetteraars in de week na de giframp van 4 mei 2013 (Artikel d.d. 17.05.2013): http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2225863
"Gij zult niet
doden!", "Bemint uw vijanden!" en "Als iemand u
op uw rechter wang slaat, biedt dan ook uw linker aan!": het
zijn slechts drie vormen van een en hetzelfde goddelijke gebod van de
naastenliefde dat het christendom uniek maakt in de hele
wereldgeschiedenis. En het is in de gehoorzaamheid aan dit goddelijke
gebod wat resulteert in de navolging van de gekruisigde (en
verrezen) Christus en aldus in extremis ook in het
(heiligende) martelaarschap dat de christen mens getuigenis
aflegt van de waarheid ervan. Er bestaat niet de minste twijfel over
dat zonder dit gebod het christendom zijn ziel verliest en dat er van
het hele mysterie van de Menswording en van de Verlossing helemaal
geen sprake meer kan zijn.
Ten tijde van de
kruisvaarders zouden pausen opgeroepen hebben om het zwaard ter hand
te nemen en tegen de goddelijke waarschuwingen in dat wie het
zwaard hanteren, zullen omkomen door het zwaard ten strijde te
trekken tegen 'de vijand' en menig christen heeft zich sindsdien
afgevraagd hoe die houding vanwege de kerk dan nog kon rijmen met de
leer van wie zij het mystieke lichaam pretendeert te zijn. Maar de
kruistochten zijn heden duizend jaar geleden en de beschuldigde heeft
recht op het voordeel van de twijfel, zodat mogelijke contradicties
tussen haakjes konden worden gezet.
Dit is heden helemaal
onmogelijk geworden: zonder veel omwegen heeft op 13 maart 2015
aartsbisschop Silvano Tomasi als woordvoerder van de zogenaamde
heilige stoel verklaard, zoals voordien ook paus Franciscus zelf al
zou hebben verklaard, dat (ter bescherming van geloofgenoten en van
minderheden in het algemeen) het gebruik van geweld tegen een
onrechtvaardige aanvaller uiteindelijk geoorloofd is.
Het onrecht van de
aggressor wettigt volgens het hoofd van de katholieke kerk het
gebruik van geweld, en zo gaat het hek onherroepelijk van de dam want
de paus zelf wettigt zo doende het gebruik van geweld door
extremisten, die immers ook steevast blijken te geloven dat zij het
zijn die het onrecht in de wereld met geweld (kunnen)
bestrijden.
Dit is niet het einde
van het christendom, in tegendeel, maar het is wél in onze tijd
het absolute einde van de geloofwaardigheid van de katholieke
kerk. Na die pauselijke uitspraken bestaat er immers geen zweem van
twijfel meer over het feit dat de kerkleiding zelf spreekt en aanzet
tot handelen in regelrechte strijd met Christus' woorden. De
katholieke kerk blijkt met andere woorden een wereldse politieke
instelling zoals elke andere en zij legt hiermee getuigenis af van
het feit dat zij alles behalve het mystieke lichaam is van de
verrezen Heer. Om het te zeggen met de woorden van een groot dichter:
"Laat varen alle hoop, gij die hier
binnen treedt".
Strijders voor eerlijke landbouw worden gecriminaliseerd terwijl aan het licht komt dat genetisch gemanipuleerde gewassen een gevaarlijk virus bevatten - zie:
