Gevaccineerde kinderen hebben 5100 pct. meer kans om te overlijden dan ongevaccineerde kinderen:

https://www.globalresearch.ca/children-risk-death-increases-5100-following-covid-19-vaccination-compared-unvaccinated-children-according-official-ons-data/5779075

Over operaties zonder algemene verdoving, onder hypnose:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/05/in-ronse-opereren-ze-zonder-verdoving-maar-onder-hypnose/

David en Goliath

Andermaal over de hetze rond Mattias Desmet

Dat Mattias Desmet zich in het oververhitte interview met de Amerikaanse complotdenker Alex Jones zou laten ontvallen hebben dat hij persoonlijk een openhartoperatie zag plaatshebben onder hypnose en zonder verdoving is een 'simplificatie' die hem door zijn tegenstanders niet gauw zal vergeven worden maar die hij zeer zeker deed in functie van de toegankelijkheid van de inhoud van niet eenvoudige doch ware wetenschappelijke stellingen voor een groot en niet altijd even geleerd publiek. Het is een methode waarvan bij uitstek politici zich bedienen - tot in het absurde waar zij met een enkele slogan immers een hele ideologie proberen te omvatten maar zij doen het uiteraard omdat in een democratie de middenmoot doorweegt.

Dat hypnose bij operaties verdoving kan vervangen is overigens een feit en wie daarvan op de hoogte is en meteen ook weet dat het om een voor velen moeilijk voorstelbaar gegeven gaat, zal door omstandigheden noodgedwongen wel zijn toevlucht moeten nemen tot simplificaties want anders dreigt zijn betoog niet op te schieten en ik durf niet te gokken hoeveel één seconde zendtijd in de States wel kosten kan!

Als zijn tegenstanders daar graten in zien (en uiteraard willen zij niets minder dan zijn vel want in zijn optreden ontwaren zij gewis een schending van een door hen geheiligd taboe - met name de [soms wettelijk bekrachtigde] onschendbaarheid van hun gezag), dan eisen zij in feite dat Desmet aan een door de band ongeletterd, onaandachtig en massaal Tv-publiek in een tijdspanne van luttele seconden uiterst moeilijk toegankelijk wetenschappelijk materiaal gaat doceren en koesteren zij bovendien de absurde verwachting dat ook maar iemand daarin kon slagen. Dat die verwachting welke een eis is, op zijn zachtst gezegd onrealistisch moet heten, wordt al bewezen door het feit dat de betrokken leerstof zelfs voor heel wat psychologiestudenten te moeilijk blijkt, daar zij zich te vierklauw naar de media spoeden om daar hun beklag te doen over wat zij dan bestempelen als 'onverstaanbaar'. Indien het feit dat zekere studenten zakken voor het examen de verantwoordelijkheid was van de prof die het dan allemaal niet duidelijk genoeg zou uitgelegd hebben, dan kon men dat ook met zekerheid zeggen met betrekking tot een Tv-publiek maar het talent en de inspanningen moeten uiteraard van twee kanten komen, ook in culturen waarin mensen eraan gewend geraakt zijn om alles ingelepeld te krijgen. Neen, die eis van Desmets tegenstanders is niet onrealistisch doch zonder meer malafide en dat zelfs het door hun vermeende 'tegenstander' aangebrachte excuus van de 'expert-blindness' hen nog bezwaarlijk als verontschuldiging kan dienen is uiteraard hun eigen verantwoordelijkheid.

Het feit dat Desmets vergelijkingen van het 'coronatotalitarisme' met dat van de nazi's bij sommigen verbijstering wekken, kan slechts worden toegeschreven aan de ongeletterdheid van de laatstgenoemden: zij blijken geheel onwetend omtrent het optreden van exact dezelfde verbijstering reeds meer dan een halve eeuw geleden bij de Amerikaanse psycholoog Stanley Millgram die dan beroemd werd met zijn zogenaamde 'gehoorzaamheidexperiment' dat met altijd eendere resultaten tot in den treure werd herhaald.

Desmet deelt de afmattende frustratie welke erin bestaat de moeilijk toegankelijke waarheid met zekerheid te kennen en niet te kunnen mededelen omdat er geen oren naar zijn, met tal van waarheidssprekers, zowel politieke dissidenten als grote geleerden in het zog van Copernicus. Maar dat de theorie van Desmet allerminst nieuw is doch slechts een toepassing van wat onder gestudeerde mensen bijna een eeuw lang verworven kennis zou moeten zijn, laat zien hoe ver een door arrogantie aangetaste samenleving kan afglijden naar de blindheid van het onverstand.

(J.B., 10 september 2022)

‘In de coronacrisis is de publieke opinie in de greep van absurde oordelen’

Mattias Desmet

Professor klinische psychologie aan de Universiteit Gent.  29-08-2020, 07:40

Lees hier het artikel van Mattias Desmet in Knack van 29 ausgustus 2022:

https://www.knack.be/nieuws/wetenschap/in-de-coronacrisis-is-de-publieke-opinie-in-de-greep-van-absurde-oordelen/

Totalitarisme ten voeten uit

De vervolging van Mattias Desmet, symptoom van de totalitaire staat

Onder de titel: “‘Onzinnig en wetenschappelijk ondermaats’: ook lesmateriaal van Mattias Desmet nu onder vuur” schrijft de krant De Morgen d.d. 9 september 2022: “Psychologieprofessor Mattias Desmet (UGent) gebruikt zijn eigen boek [n.v.d.a.: Het betreft het in januari van dit jaar verschenen werk getiteld: “De psychologie van het totalitarisme"] als leermateriaal voor het vak dat hij onderwijst. Is dat wel geoorloofd voor een boek dat zo gecontesteerd is. ‘Het is compleet onzinnig en wetenschappelijk volledig ondermaats.’”

Filosofieprofessor Etienne Vermeersch publiceerde in 1988 De ogen van de panda, een bestseller die overigens nog steeds in de handel verkrijgbaar is, en in zijn colleges kondigde de auteur telkenjare dit boekje aan als te kennen leerstof waaruit tenminste één examenvraag zou gesteld worden. Als deze 'toonaangevende filosoof', zoals hij door velen terecht wordt genoemd, een boek van zijn hand“als leermateriaal gebruikt voor het vak dat hij onderwijst”, waarom dan zou professor Mattias Desmet dat dan niet mogen doen? De Morgen suggereert dat dit misschien wel niet geoorloofd is “voor een boek dat zo gecontesteerd is” maar dat was De ogen van de panda ook en wel om meer dan één reden. Afgezien van het feit dat dit essay over milieu-ethiek volgens Vermeersch' collega Rudolf Boehm niet bijster origineel was daar het zich zou geïnspireerd hebben op een eerder artikel van Boehm in diens tijdschrift Kritiek waarin deze de problematiek van het WTK-bestel aankaartte, meer bepaald de marxistisch geïnspireerde theorie dat het samenspel van Wetenschap, Techniek en Kapitalisme rampzalig is voor het milieu, waarbij Boehm wel degelijk verwijst naar de bron, met name het maatschappijkritisch werk van Herbert Marcuse uit de zestiger jaren - afgezien daarvan kan men zich de vraag stellen of het wetenschappelijk gerechtvaardigd zijn van de aanwending van ideologisch gekleurde teksten als te kennen leerstof aan een universiteit niet sowieso betwistbaar is, al moet men dan ook de regel dat niet mag gemeten worden met twee maten en met twee gewichten in acht nemen voor op eender welk geloof geïnspireerde publicatie: in hoeverre is die niet onzinnig en niet wetenschappelijk ondermaats en waar eindigt de heksenjacht als men die lijn doortrekt?

Maatschappijkritiek is per definitie volstrekt onmogelijk van zodra het taboe wordt geheiligd om gangbare praktijken (in dit geval: de aanpak van de coronacrisis door de WHO) te contesteren en is niet precies dat het kenmerk bij uitstek van een totalitair regime? En waarschuwt uitgerekend De ogen van de panda ons niet met aandrang voor de actuele praktijken onder het juk van het gouden kalf dat immers maakt dat het Kapitaal de Techniek en de Wetenschap corrumpeert?

(Jan Bauwens, 9 september 2022)

Over het verkapte grootschalige pesten

Over pesten werd al heel veel geschreven maar opvallend genoeg gaat men in de meeste definities eigenlijk totaal voorbij aan de essentie van pestgedrag. Pesten heeft weliswaar te maken met het berokkenen van kwaad aan een ander maar het bijzondere aan pesten is wel dat de dader ervoor weet te zorgen dat hijzelf altijd buiten schot blijft: hij handelt zodanig dat men hem niet kan aanwrijven wat hij doet, hij let erop dat zijn slachtoffer zich niet kan verweren, dat niemand hem met de vinger kan wijzen: hij komt met zijn misdaad weg.

Dat is ook wat zijn slachtoffer, dat vaak ook de enige getuige is, mateloos frustreert en tot wanhoop drijft. Het woord 'pesten' bevat nochtans deze kern waar het betekent dat men iemand de pest aandoet of met de pest besmet want wie iemand besmet, in casu met de pest, kan in feite moeilijk met de vinger worden gewezen omdat het gaat om een kwaal waarmee men eerst zelf besmet moet worden vooraleer men ze kan doorgeven, zodat ook in dit geval de eigenlijke aanstoker van het kwaad niet aanwijsbaar en dus onvindbaar blijft en ongestraft, onaangepakt, altijd onverholpen. Pesten is in wezen aan een ander kwaad verrichten en er daarbij op toezien dat men zelf straffeloos blijft en, meer dan dat, ook vrij van schuld - of dan toch van mogelijke beschuldigingen. Pesten heeft derhalve te maken met recht en onrecht: pesten is mogelijk waar recht onmogelijk werd.

Er is dezer dagen wat te doen omtrent gepersonifieerde autonummerplaten welke door hun houder worden gebruikt om zekere kwade intenties aan anderen en dan uiteraard vooreerst aan de slachtoffers daarvan duidelijk te maken terwijl tegelijk gezorgd wordt voor voldoende dubbelzinnigheid zodat beschuldigingen altijd onterecht gaan lijken wegens het beginsel van het voordeel van de twijfel.

Met bijvoorbeeld het verspreiden van verholen want dubieus gehouden nazisymboliek in het verkeer en dus in de openbaarheid worden welbepaald door pesters beoogde slachtoffers getroffen en wel op zo'n wijze dat zij hiertegen helemaal geen verweer hebben omdat de daders zich, als puntje bij paaltje komt, zullen verschuilen achter het dubieus karakter aangaande hun malafide uitlatingen. Zolang de letter van de wet gerespecteerd wordt en precies doordat die wordt gerespecteerd, kan haar geest worden verkracht en dat dit continu gebeurt op grote schaal, is een publiek geheim.

Gepersonifieerde nummerplaten zijn eigenlijk klein bier vergeleken bij heel wat dieper wortelende handelwijzen waarbij men niet meteen aan pesterijen zal denken als men, zoals hoger reeds gezegd, voorbijgaat aan de essentie van het pestgedrag dat immers ligt in de listigheid van de dader die zelf buiten schot weet te blijven en die derhalve geheel straffeloos aan een ander kwaad kan (blijven) berokkenen. Die blindheid voor de essentie van het pesten maakt dat dit kwaad in de openbaarheid kan geschieden terwijl geen haan er zal naar kraaien.

Een schrijnend voorbeeld is het populisme bij zekere politici die bijvoorbeeld aan langdurige werklozen, geheel strijdig met de mensenrechten, pensioen willen ontzeggen of hen tot ongeacht welk karwei willen kunnen verplichten - het populisme waarvan gezegd moet worden dat het wezenlijk behoort tot de ergste misdaden van deze tijd en wel vooral omdat het onmiskenbaar genocidale effecten heeft. Politici die zich hiervan bedienen, verdienen niets minder dan onmiddellijke ontzetting uit hun ambt, levenslang verbod om nog politieke functies waar te nemen, vermeerderd met de vrijheidsberoving waarmee zij feitelijk hun talloze slachtoffers opzadelen.

In de hedendaagse theologie wordt de hel niet zonder redenen gedefinieerd als een toestand waarbij men beroofd is van elk contact met anderen: de isolatie van mensen of hun sociale uitsluiting is namelijk de allerergste straf gebleken die men iemand kan doen ondergaan. Nu participeren mensen aan de samenleving pas middels hun persoonlijke bijdrage naar best vermogen en dat is hun arbeid, waarvan in de huidige constellatie een geldige waardering zich quasi uitsluitend manifesteert als de financiële vergoeding in de vorm van loon. Arbeid is dan ook in de allereerste plaats een elementair mensenrecht en uitgerekend politici moeten ervoor instaan dat aan alle burgers zonder uitzondering dit recht zal worden verschaft.

De veroordeling van mensen aan wie dit recht ontzegd wordt, is de reinste pesterij omdat aan de slachtoffers aldus niet één maar twéé keer onrecht wordt gedaan: een eerste keer waar zij geen toegang krijgen tot de arbeidsmarkt en een tweede keer waar zij daarvoor zelf verantwoordelijk gehouden worden (zij worden aldus nota bene vals beschuldigd) en wel uitgerekend door degenen die voor de werkgelegenheid verantwoordelijk zijn (waardoor dezen de eigen schuld verdonkeremanen) en dat zijn de politici.

Politici die middels hun alom gekende openbare uitlatingen (welke zij geheel onterecht bestempelen als vrije meningsuitingen) deze slachtoffers pesten, houden zichzelf buiten schot door de schuld van het kwaad in de schoenen van hun slachtoffers te schuiven en zij weten het gelijk aan hun kant te krijgen middels de instemming van een helaas immer in aantal toenemende, onnadenkende en immorele massa met stemrecht.

Deze verkrachters van de geest van de wet dreigen verkozen te worden zoals ooit Adolf Hitler en zijn trawanten verkozen werden waarna de ondergrondse misdaden eensklaps wet werden: zes miljoen joden, zigeuners, homo's en nog andere in de ideologie van het nazisme ongewenste categorieën van mensen werden ondergebracht in kampen en aldaar vergast met de medewerking van het voltallige staatsapparaat: deskundige artsen, scheikundigen en nog andersoortige geleerden werkten de massamoordplannen concreet uit, gerenommeerde bedrijven leverden het gas en de uitrusting bedoeld om in de kortst mogelijke tijd zo veel mogelijk mensen om te brengen, nette burgers achtten het hun plicht om gehoorzaam de bevelen uit te voeren die niet langer van ondergronds kwamen maar van hogerhand omdat een gewetenloze kiezersmassa de criminelen aan de macht bracht: de bevelen om miljoenen mensen op te ruimen - een betere oplossing konden deze politici niet bedenken, het was hun 'Endlösung', hun eindoplossing.

De massa aan zelfmoordenaars die bij uitstek ons eigen land bezwaart en waarvan geweten is dat zij hun wanhoopsdaad steeds vaker stellen ingevolge een gebrek aan waardering voor hun elementaire rechten - deze eindeloos aanwassende colonne aan jammerlijke doden heeft, voor wie het nog niet zouden gesnapt hebben, uiteraard ook daders.

En deze daders weten zich te onttrekken aan hun verantwoordelijkheid, in hun listigheid weten zij zelf buiten schot te blijven, zij slagen erin om hun slachtoffers te beschuldigen van de misdaden die niet deze slachtoffers maar zijzelf begaan en zij kunnen dat doen omdat zij het volgen van de wet naar de letter benutten om aldus haar geest geweld te kunnen aandoen. Deze massamoordenaars gaan vrijuit omdat zij als geen ander niet alleen de retorica beheersen of de kunst van het liegen maar ook nog uitmunten in die andere kunst, met name de 'kunst' van het pesten. Homo homini lupus is een spreuk die, getuige de dode taal waarin wij haar onthouden hebben, uit reeds lang vervlogen tijden stamt.

Nog meer verborgen dan het pesten middels verholen symbolen en het pesten middels populisme, is die vorm van pesten welke erin bestaat het volk te pluimen ('bestelen' is een veel te onschuldige term) 'op pesters wijze', wat dus wil zeggen: zonder dat de bestolenen zich kunnen verweren, en dit alleen al omdat zij het niet door hebben dat zij bestolen worden.

Zoals algemeen bekend, wordt van het arbeidersloon van elke burger een groot deel bij de bron afgehouden om de kas van de sociale zekerheid te spijzen, waaronder de ziekenkas. Het geld van de ziekenkas is het bezit van het volk, het is een solidariteitskas, bedoeld om wie ziek worden, bij te staan. De ganse medische sector leeft derhalve quasi uitsluitend van het geld uit deze kas dat door alle arbeidende mensen werd verdiend. Het zijn omzeggens de arbeiders die de medici tewerkstellen.

Als iemand ziek wordt, gaat hij naar de huisdokter en die stuurt hem door naar de kliniek voor een onderzoek of, vaker nog, voor een ganse reeks van onderzoeken. Dan volgen de behandelingen door specialisten. In principe doen al deze geleerde vaklieden hun uiterste best om hun patiënten te helpen om weer gezond te worden of om hun lijden te verlichten maar het probleem is dat zij allen arbeiden met middelen die niet de hunne zijn, zoals peperdure machines voor het nemen van röntgenfoto's, scanners en nierdialysetoestellen alsook een gigantische wereldwijd georganiseerde en georkestreerde infrastructuur, een netwerk van ziekenhuizen, verbonden aan universitaire opleidingen en een zich alom vertakkende en voortdurend vernieuwende farmaceutische industrie. De medici zelf zijn slechts arbeiders in een systeem van een georganiseerde specialistische bedrijvigheid welke in feite volledig aan hun controle ontsnapt en aldus bevinden zij zich in de positie waarin sinds de aanvang van de industriële revolutie ook de fabrieksarbeiders zich bevinden: zij werden van langs om meer herleid tot verlengstukken van machines die ver boven hun hoofd uit tornen en die een eigen dynamiek volgen welke uiteindelijk gestuurd wordt door de moordende wetten van een kapitalistische economie. Zij werden opgeleid om eigenhandig hun patiënten te helpen maar als puntje bij paaltje komt, dienen zij blindelings te gehoorzamen aan bevelen 'van hogerhand' die, zoals ook onlangs ter gelegenheid van een wereldwijde gezondheidscrisis blijken mocht, niet altijd stroken met de opgedane inzichten en met de te volgen ethische regels, als zij daar niet al regelrecht tegenin druisen.

Er bestaat een kaste van mensen die zich, te oordelen naar hun ogenschijnlijke gigantische rijkdom, in feite geheel onttrekken aan de wetten die het volk als zodanig in de pas houden en omdat macht ervoor zorgt dat zij onzichtbaar blijft, weten wij weinig of niets over die andere wereld waarvan niemand het bestaan kan ontkennen zonder de ogen te sluiten voor het licht. Een en ander gaat lekken van zodra onderzoeksjournalisten erin slagen om bijvoorbeeld aan te tonen dat - om in de medische sector te blijven - het somtijds helemaal niet de bedoeling is om mensen te genezen: steeds vaker heeft het er de schijn van dat patiënten worden aangewend als louter middel voor het versassen van kapitalen van de ziekenkas naar de niet nader te noemen organisatie welke zich in deze tijden positioneert op die plekken die tot voor kort nog ingenomen werden door de kerk met haar voorgewende macht over niet alleen het leven maar bovendien het eeuwige leven. Die fabels over het hiernamaals doen het sinds kort niet meer in alvast een goed deel van de meer ontwikkelde wereld maar andere fabels over het hiernumaals nemen vandaag hun plaats in en zij zijn zo mogelijk nog absurder dan de verzinsels van weleer. Zo kon men onlangs lezen dat gerenommeerde astronomen (die nota bene met miljarden spelen) bekenden hoe beelden van het heelal, zogezegd gemaakt met ruimtetelescopen, in feite foto's waren van een schijfje salami. Over de onverschilligheid over dergelijke toestanden die mensen met gezond verstand tot wanhoop drijven, schrijft Primo Lévy, die de concentratiekampen overleefde, dat zij nog erger zijn dan de holocaust: zij maken dat die pest welke alle andere plagen in hoge mate overtreft, kan doorgaan totdat al het schone wordt gebagatelliseerd en alleen nog het geweld van de oorlog zal overschieten.

Ivan Illich was met onder meer zijn Medical Nemesis een van de stoute tongen die het aandurfde om een tipje op te lichten van de sluier die een kwaad bedekt dat groter is dan het geloof van stervelingen kan bevatten maar vandaag zijn deze zogenaamde verspreiders van nepnieuws een beetje verstomd of dan toch onhoorbaar geworden, onder meer ingevolge welbepaalde soorten van vervolging waarvan men zou denken dat zij alleen in China gepraktiseerd worden of in het Rusland van Vladimir Poetin. Uiteraard past in dit plaatje de nog niet verleden coronahistorie waarbij een bijzonder kleine groep van superpesters de voltallige wereldbevolking den duvel heeft aangedaan, gewis voor nog een niet te tellen aantal jaren. En in het verlengde daarvan duikt dan uiteraard het spook op van de oorlog, schitterend vertolkt als de hyena met de hoge hoed die over lijken gaat in de collage van John Heartfields Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen. In het Westen applaudisseren de katholieke bisschoppen voor de Oekraïners die met onze wapens aan het front tegen het Oosten gaan sneuvelen omdat zij aldus de naastenliefde als geen ander zouden dienen en in het Oosten jaagt de orthodoxe patriarch de Russen de dood in naar datzelfde front tegen het Westen. Poetin rekruteert kanonnenvlees bij daklozen en schooiers zoals men ook doet in Amerika of in het vreemdelingenlegioen in Frankrijk waar gevangenen kunnen kiezen voor de gevaarlijke vrijheid van de frontstrijd. Altijd al heeft men de 'nuttelozen' als kanonnenvlees verschoten, getuige de begraafplaatsen uit de beide wereldoorlogen in de westhoek waar de bordjes op de zerken bijna uitsluitend Afrikaanse en Aziatische namen van uit de kolonies gerekruteerde frontsoldaten dragen.

De medische sector is een dankbaar voorbeeld omdat gezondheid ons ook aanspreekt door onze natuurlijke afschuw voor het lijden maar in feite is elke sector aangetast door die niet nader te benoemen pest: het onderwijs beschouwt haar leerlingen als klanten, de economie reduceert mensen tot producenten-consumenten; kortom: zijn werktuigen heersen over de mens en het is dan uiteraard de vraag of die kaste van supermensen die zich aan elke wet lijken te onttrekken wel echt bestaat, met andere woorden: of zij niet een fata morgana is, terwijl in werkelijkheid een volstrekt anoniem en onpersoonlijk systeem het mensdom beheerst en beheert: de onpersoon bij uitstek, de gewezen stadhouder van de Schepper van hemel en aarde, die sinds oudsher bekend staat als zijn tegenstrever, de diabolos, de superpester of de duivel.

(J.B., 7 september 2022)

Kunst als wapen

Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen

De Antwerpse stadsdichteres Ruth Lasters is lang niet de enige artiest die gemuilkorfd wordt omdat zij kunst als wapen gebruikt tegen de moordende dwaasheid van de machthebbers. Kunst als zodanig verdient die naam niet langer als zij zich niet engageert omdat elke vorm van negationisme slechts een vervalst beeld van de werkelijkheid kan brengen. Exemplarisch is de zieke en moordende droom van het nationaalsocialisme dat in dat verband waarheidsgetrouwe kunst veroordeelde als 'entartete Kunst': kunst kon nog slechts als staatspropaganda. Het nationaalsocialisme werd inzake de aanwending van kunst als instrument van de macht voorafgegaan door bijvoorbeeld het bastion van de katholieke kerk met haar belachelijke 'index'.

Het begrip 'extreem rechts' stamt uit de Franse Revolutie en “verwijst naar personen of occasionele verenigingen die het verdwijnen van de maatschappij van het Ancien Regime [waarbij de macht zich zogezegd 'naar Gods wil' situeert bij de adel en in de kerk] betreuren en zich tijdens de eerste parlementaire vergaderingen resoluut rechts positioneren (ten opzichte van het bureau van de voorzitter).” (1)

(1) https://www.belgiumwwii.be/nl/belgie-in-oorlog/artikels/extreem-rechts.html

Extreemrechts wil dus geen revolutie, het wil terugkeren naar de simpele 'orde' van weleer met erkenning van het gezag van koning en paus. Extreemrechts heet dan 'contrarevolutionair' te zijn of teruggrijpend naar vroeger, 'reactionair'. Het begrip 'extreemrechts' is intussen danig geëvolueerd dat men er alle kanten mee uit kan, zoals dat ook het geval is met de andere posities in het politieke spectrum en zo bijvoorbeeld zegt men over het anarchisme dat er zoveel anarchismen zijn als er anarchisten zijn. Er zijn vele soorten liberalisme, socialisme enzovoort. Vandaag echter blijken extreemrechts en extreemlinks elkaar te vinden in hun afkeer voor het kapitalisme maar ook dat is niet meer het geval omdat afkeer van staatsinmenging vrij spel geeft aan liberalisme en derhalve aan kapitalisme. Dezelfde paradox vindt men trouwens terug waar men ziet hoe extreme vrijheid resulteert in monopolievorming (economische dictatuur) en derhalve in absolute onvrijheid.

De kwestie van het rechtse extremisme wordt al te vaak verkeerd gesteld als een zaak van samenscholing rond een zekere ideologie welke te vrezen valt. In werkelijkheid gaat het oorspronkelijk veeleer om de verwerping van zekere ideologieën, waarna een leegte ontstaat die dan wordt opgevuld met een al te simplistische ideologie en dat is vaker de opvatting dat men de natuur als voorbeeld moet nemen en dat men die best een handje helpt, wat neerkomt op een hulde aan het recht van de sterkste, een miskleun van een ideologie die Hitler inspireerde voor de installatie van zijn concentratiekampen maar die tevens vrij spel geeft aan het ongeremde liberalisme met zijn kapitalistische economie waarvan het onafwendbare verlengstuk de regelrechte oorlog is.

Extreemrechts vindt weliswaar dikwijls zijn bron bij een gevoel van groeiende onzekerheid dat voortspruit uit maatschappelijke onduidelijkheid die grondt in de vaststelling dat bewindslieden onbetrouwbaar zijn en niet capabel om bijvoorbeeld de belangen van het volk te verdedigen en dan gaat het heel vaak om de veiligheid. Maar dat is niet wat extreemrechts van andere ideologieën onderscheidt want in een onvrede met het bestaande vinden ze zowat allemaal hun voedingsbodem.

De voedingsbodem van revolutionaire partijen is weliswaar een bewind dat niet langer het krediet van het volk geniet omdat het dat ook niet verdient. Bewindslieden zijn vooralsnog op legale wijze aan de macht gekomen en zij weten zich telkenmale opnieuw verkiesbaar te maken middels een zekere macht en allerlei invloedssferen waarmee zij kiezers onder druk zetten en hun in feite in een keurslijf dwingen. Katholieke partijen zijn hiervan het schoolvoorbeeld omdat zij onderwijsinstellingen, klinieken, ouderlingentehuizen en vele andere instituten besturen en derhalve de lakens uitdelen inzake jobs, inkomens en dus materiële bestaanscondities. De socialistische partij heeft vergelijkbare handelwijzen en ook de liberale en de andere zuilen: allemaal dwingen zij het deel van het volk dat uit hun handen eten moet tot een stemgedrag dat niet steunt op vrije wil en op verstandelijk overleg maar dat zich louter oriënteert op materieel gewin of op vooruitzichten inzake bestaansmogelijkheden. De ideologische argumenten of de partijstandpunten, voortspruitend uit een specifieke retorica of leugenaarskunst, dienen bijna alleen nog om de eigenlijke, hierboven genoemde motieven te verkappen en dit aperte gebrek aan ideologie dat maakt dat er als het ware nog slechts één koek overschiet waarmee iedereen elke richting uit kan, enerveert de kiezers dermate dat zij overgaan tot een zekere weigering, een zeker verzet. In feite verzet men zich tegen de huichelarij welke ontstaat waar argumenten vloeken met motieven, men verzet zich tegen onbetrouwbaarheid, men pikt het niet langer dat politici weg komen met gemeen bedrog. Omdat men er niet in slaagt om via de geëigende wegen hieraan iets verhelpen daar deze wegen bezet worden door wie de macht hebben, gaat men als het ware ondergronds. Het is nu dit zich ondergrondse ophouden dat onrust veroorzaakt alsook angst voor het onzichtbare complot, voor de verborgen samenzwering.

In feite ontbreekt in principe elke organisatie van de massa die niet langer tevreden is maar deze massa wordt gedetecteerd door lieden die zichzelf dan als leiders naar voor schuiven, soms zonder dat zij zelf deel uitmaakten van de ontevreden burgers als zodanig. Deze leiders komen ofwel uit het niets ofwel uit een eerdere mislukte 'wettige' politieke carrière en zij slagen daarin omdat zij niet via verkiezingen aan de macht komen maar via allerlei sluikwegen welke alleen gedijen waar partijvorming ondergronds gebeurt. De motieven van ook deze 'politici' zijn niet altijd even edel en men kan bijvoorbeeld denken aan de leden van extreemrechts in de Amerikaanse burgeroorlog zo'n 160 jaar geleden: zij vormden het zuiden van de V.S., waren racistisch en voor het behoud van de (neger)slavernij omdat zij daar (overigens meestal van thuis uit en dus door hen beschouwd als een verworven recht) grof geld mee verdienden terwijl de abolitionisten in het noorden minder afhankelijk waren van uitbuiting en mensenhandel. De partijvorming in het zuiden betrof gedeelde belangen, met name rauw materieel gewin, terwijl de abolitionisten in het noorden met grote woorden schermden en met hoogstaande morele principes. Zij konden het zich veroorloven, zo fluisterden wellicht de stoute tongen en een vergelijking met de toestand vandaag is misschien niet eens zo ver naast de waarheid gegrepen: ontevreden burgers zijn vaker mensen die alvast geloven dat hun levensstandaard zal te lijden hebben onder bijvoorbeeld immigratie, omdat migranten beneden de prijs werken, overuren kloppen, kortom: 'vals spelen' op de arbeidsmarkt die mensen van hier niet langer controleren. De leden van de meer gesettelde burgerij zijn geschoold en hebben banen die geen concurrentie hoeven te vrezen van de veelal ongeschoolde immigranten en daarom ook kunnen zij het zich veroorloven om ethische principes om u tegen te zeggen te blijven verdedigen. Eenzelfde kloof gaapt tussen het volk en de elite waar het de veiligheid betreft: rijkelui resideren in goed bewaakte wijken, zij hebben ruimte en hun leefruimte is ook overzichtelijk; armen daarentegen zitten opeen gepakt in flatgebouwen waar heel vaak misdaad aan het oog (van de politie) onttrokken blijft.

Edoch, opvallend genoeg is het niet zo dat het racisme zich beperkt tot de armere lagen van de bevolking: de (zelfverklaarde) leiders van bijvoorbeeld extreemrechts zijn vaker rijkelui en bovendien opportunisten. Misschien is het wel zo dat het volk door zijn zelfverklaarde leiders wordt misleid in een zeer specifieke zin. Het gaat immers slechts schijnbaar om een strijd van het eigen volk tegen de andere omdat de plots opduikende leiders dat zo voorstellen. Zij doen dat om de aandacht af te wenden van de feiten want als men beter toekijkt, ziet men het om een klassenstrijd gaat: het is de elite die vreest voor machtsverlies omdat zij op een vreemde kudde helemaal geen vat hebben. Zij gebruiken de eigen kudde om de vreemde die zij niet beheersen kunnen te bestrijden en zij doen door middels de beproefde methode van demonisering, zij zaaien angst en zij creëren vijanden waar er geen zijn. Het volk als zodanig is immers best bereid om samen met andere volkeren in zee te gaan, zij hebben immers allen dezelfde 'eenvoudige' doelstellingen en problemen, het is pas de 'elite', het soort van mensen dat zich verveelt en dat nooit genoeg heeft, welke tweestrijd zaait vanuit haar beveiligde schuilkelders. En dit doet denken aan het Kunstwerk uit 1932 van de Berlijnse dadaïst John Heartfield (Helmut Herzfeld), een fotomontage getiteld: “Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen”. (°)

(°) https://heartfield.adk.de/node/5609

Kunst als wapen. (°°)

(°°) Zie: https://www.br.de/kultur/heartfield-ns-dokumentationszentrum-100.html

(J.B., 4 september 2022).

Stad Antwerpen weigert kritisch gedicht van haar stadsdichter

Ruth Lasters

over

hoe politici kinderen brandmerken:

Stad Antwerpen weigert kritisch gedicht van haar stadsdichter Ruud Lasters over hoe politici kinderen brandmerken:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2022/09/01/ruth-lasters-neemt-ontslag-als-stadsdichter-van-antwerpen-omdat/

"Het stadsdichterschap moet verbindend zijn", zo werpt de Antwerpse schepen van cultuur tegen.

Alsof het gedicht ook maar iets anders deed dan verbinden wie de politici uiteen dreven! Van het gedicht dat zij samen met haar leerlingen maakte, ziehier het eerste vers:

“Olie-, oliedomme staat die leerlingen vanaf twaalf jaar
nog altijd letterlijk met ‘A’ labelt of ‘B’. Welkom in het middelbaar!”

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 4: een voorbeeld van apert bedrog uit de coronaperiode

De waarheid over vaccins als heiligschennis en de medische plicht tot wereldwijd bedrog (1)

De eed van Hippocrates bestaat niet meer. Die eed die elke arts moet afleggen, houdt de belofte in nooit iemand kwaad te zullen doen. Maar een heel andere eed blijkt vandaag te worden gezworen: de eed op de medische plicht tot wereldwijd bedrog. Op haar webstek vraagt de advocate meester Carine Knapen die zich in de context van de rechtsstaat inzet voor de waarheid inzake het coronagebeuren zich af of het stijgende aantal coronagevallen in het UK en ook elders iets te maken kan hebben met de vaccinatiecampagne aldaar, aangezien het tijdstip van de aanvang van de beide gebeurtenissen hetzelfde is. (2) En kijk: het National Center for Biotechnology Information in Rockville Pike, USA, laat weten via een dringende publicatie dat in een studie over het Covid-19-vaccin werd ontdekt hoe de huidige vaccins mensen ziek maken. Maar als kers op de taart wordt vervolgens de zaak 'getemperd' met het commentaar dat het betrokken mechanisme te ingewikkeld is om de argwaan van het publiek te kunnen wekken. Het ziek-maken gebeurt “via antilichaamafhankelijke versterking”, zo luidt het en dat staat er: “Dit risico wordt voldoende verdoezeld in protocollen voor klinische onderzoeken en toestemmingsformulieren voor lopende covid-19-vaccinonderzoeken dat het onwaarschijnlijk is dat de patiënt dit risico voldoende begrijpt, waardoor werkelijk geïnformeerde toestemming van proefpersonen in deze onderzoeken wordt vermeden.” (sic!) Dat deze risico's niet werden medegedeeld aan proefpersonen en nu evenmin worden medegedeeld aan patiënten die zich laten vaccineren, druist uiteraard in tegen alle medische en ethische regels.(3) Mocht Hippocrates dit weten, hij draaide zich om in zijn graf.(4)

Verwijzingen:

(1) Uit: Panopticum Corona, pp. 905-906 (J. Bauwens, Serskamp 2021).

(2) https://www.carineknapen.info/post/is-er-een-verband-tussenstijging-besmettingen-en-vaccinatie

(3) Wie hun ogen niet kunnen geloven, kunnen zich er hier van verzekeren dat het allerminst gaat om nepnieuws: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33113270/ .

(4) Tekst d.d. 6 januari 2021.

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 3: de waarheid over de oorlog

Een kind vraagt aan een zaaier waarom hij zaait en de man antwoordt: als je dat wil weten, moet je kijken naar het resultaat van wat ik doe: waar ik gezaaid heb, kan ik oogsten. Ik zaai om te kunnen oogsten.

Om dezelfde reden begint men ook een oorlog: om het waarom te begrijpen, moet men kijken naar het resultaat en het resultaat van een oorlog is een volk dat voor de ene helft uitgemoord is en voor de andere helft opnieuw in het gareel loopt en gedwee zijn leiders volgt. Men voert oorlog om het volk terug aan banden te leggen.

Nu lijkt het erop dat in een oorlog het ene volk het andere uitmoordt maar niets is minder waar: in een oorlog vechten niet de volkeren tegen elkaar; het is de klasse die de oorlog in gang zet, welke strijdt tegen de klasse die naar het front wordt gestuurd. De elites van de strijdende partijen sparen elkaar maar zij zijn even meedogenloos voor het eigen volk als voor het volk van de vijandige natie.

Toen de Franse Revolutie uitbrak, sprongen de edellieden uit het rivaliserende Duitsland hun klassegenoten in Frankrijk bij: in de verklaring van Pillnitz d.d. 27 augustus 1791 stellen koning Frederik Willem II van Pruisen en Keizer Leopold II van het Heilig Roomse Rijk dat zij hun troepen klaar houden om de troon van koning Lodewijk XVI van Frankrijk te verdedigen. En wie weigeren kanonnenvoer te zijn, zijn deserteurs, verraders: zij worden bestraft met de dood met de kogel.

Er zijn derhalve niet één maar wel twee gevechten aan de gang: het eerste gevecht speelt zich af onder het volk en het lijkt er dan op dat de ene natie de andere bestrijdt maar het andere gevecht is meer fundamenteel: het is de strijd van de heersende klasse tegen haar onderdanen. De elite ontketent een strijd onder het volk om het op die manier te kunnen blijven beheersen. Andermaal uiteraard ingevolge het principe van 'verdeel en heers'.

De ene, zichtbare strijd verkapt de andere die men helemaal niet kan zien maar die wel de kern vormt van het eigenlijke gebeuren. Dat Rusland met het Westen vecht, is wat men allen laat geloven maar in feite gaat het om de machtsstrijd van zowel de Russische als de Westerse elite tegen zowel het Russische als het Westerse volk. De Russische oligarchen en de Europese en Amerikaanse miljardairs kunnen het best met elkaar vinden, zij blijven immers zaken doen en aan elkaar wapens leveren - denk aan Frankrijk - en dit achter een toneel van huichelachtige sancties, terwijl Poetin zijn eigen soldaten inzet met dezelfde meedogenloosheid waarmee hij de Oekraïners afslacht. Ook Biden en de Europese top zien er geen graten in om massaal Oekraïners op te offeren bij de verdediging van de Europese grenzen. Stalins optrekkende leger was voorzien van een achterhoede om zijn rechtsomkeer makende frontsoldaten neer te schieten en ook hier wordt desertie bestraft met de dood met de kogel.

Achter de oorlog schuilt een klassenstrijd. Ligt de oorlog dan niet in het verlengde van de kapitalistische economie, die immers concurrentie is met andere middelen? Niet oorlog is de uitzonderingstoestand maar wel vrede: het kapitalisme houdt de wereld onafgebroken in oorlog. Warren Buffet, de nu 92-jarige Amerikaan met een vermogen van 109 miljard dollar, schrijft hierover op een sarcastische wijze in The New York Times van 26 november 2006: “Er is wel degelijk klassenstrijd gaande, maar het is mijn klasse, de rijken, die de strijd voeren, en we zijn aan de winnende hand” (1) En spoort dat ook allemaal niet met wat in de zogeheten complottheorieën verkondigd werd over een verborgen wereldregering van kapitalisten ten tijde van de coronacrisis?

(J.B., 29 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Het gaat hier om het zich onttrekken aan de belastingplicht door rijke Amerikanen. Zie: In Class Warfare, Guess Which Class Is Winning, The New York Times, 26 november 2006. Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Klassenstrijd

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 2: de waarheid over 'overbevolking'

Structurele werkloosheid is werkloosheid die totaal los staat van de gezondheidstoestand van de economie en die dus niet veroorzaakt wordt door economische gebreken. Er worden allerlei oorzaken aan toegeschreven en zo bijvoorbeeld zegt men dat machines die nu al het werk doen, de mensen van hun job beroven. Vervolgens doet men alsof men die fictieve oorzaken wil bestrijden, bijvoorbeeld met de creatie van jobs en met nog andere middelen, te gek om los te lopen. Aan herverdeling van het werk doet men niet, voor de hand liggende oplossingen zijn taboe. De waarheid echter is dat dit allemaal schijnbewegingen zijn en voorgewende motieven omdat men in feite deze vorm van werkloosheid helemaal niet wil bestrijden: structurele werkloosheid is een toestand die in de verborgen agenda van de kapitalistische staat welbewust in stand wordt gehouden en wel met zeer specifieke bedoelingen.

Inzake het leger van werklozen wordt in de marxistische economie de term "industrieel reserveleger" gebruikt. Marx en Engels formuleerden hun kritiek op de kapitalistische maatschappij naar aanleiding van de schrijnende sociale wantoestanden die een gevolg waren van de absolute immoraliteit die werkgevers aan de dag legden jegens hun werknemers sinds de aanvang van de zogenaamde Industriële Revolutie en welke niet anders kunnen bestempeld worden dan als regelrechte uitbuiting. Uitbuiting was er sinds eeuwen op onbeschrijflijke wijze vanwege een Europese 'elite' jegens door hen gekoloniseerde gebieden in vooral Amerika, Afrika en Azië maar evenzeer jegens de eigen bevolking welke geen andere keuze restte dan te gaan werken in hun fabrieken omdat alleen de rijken machines konden aanschaffen voor de massaproductie van goederen die geen concurrentie meer te vrezen had vanwege de vroegere ambachtslieden. Vaklui werden aldus gedegradeerd tot fabrieksarbeiders of dus tot 'verlengstukken van de machines van de rijken'. Zij moesten het doen met een hongerloon en het kroost moest bijspringen om rond te kunnen komen, kinderarbeid werd de regel, sociale voorzieningen en ziekenzorg bestonden niet, samen met het analfabetisme nam de kindersterfte enorm toe door allerlei kwalen ingevolge ondervoeding en milieuproblemen. Het was de Duitser Friedrich Engels, wiens vader in Manchester fabrieken beheerde, aan wie een van hun arbeidsters de ellende openbaarde, wat zijn sociaal engagement (dat hij deelde met Karl Marx) verklaart.

In 1847 (1) had Marx het reeds over het zogenaamde 'industrieel reserveleger' of het leger van werklozen, het massale overschot aan arbeidskrachten: dat was en is nog steeds één van de meest te vrezen wapens van de machtige elite waarmee zij hun intussen bijzonder geperfectioneerde systeem van uitbuiting kunnen continueren. De gouden regel van de schaarste die stelt dat waren duurder worden naarmate zij schaarser zijn, geldt immers ook voor de arbeiders die door de elite immers beschouwd worden als waren, want als instrumenten, als 'verlengstukken van hun machines'. Waar er een teveel is aan arbeiders, zijn arbeiders vervangbaar en derhalve goedkoop. De elite wil de kostprijs van de arbeid zo laag mogelijk houden en zij doet dat door een overschot aan werkvolk te creëren met als resultaat dat werklui inderdaad spotgoedkoop worden. De kerk, via de eerwaarde dorpspastoors, zette de vrouwen onder druk om zoveel mogelijk kinderen te krijgen met uitgerekend de bedoeling om aldus een overschot aan potentieel goedkoop werkvolk te bekomen. De bevolkingsexplosie die zoveel ophef maakt, vindt hier haar oorsprong. Er wordt gezegd dat de Industriële Revolutie de bevolkingsexplosie heeft opgevangen met haar massaproductie die immers ook de productie van voedsel en andere levensmiddelen betreft maar in feite wil die uitleg slechts het systeem van uitbuiting goedpraten. De waarheid luidt net andersom, namelijk dat de creatie van een zo goedkoop mogelijke fabrieksmens aan de oorsprong ligt van de bevolkingsexplosie. De overbevolking is een product van het kapitalisme, net zoals de overproductie en de overconsumptie dat zijn. Net zoals alle andere waren, werd ook de mens massaal 'geproduceerd'.

Toch is er van overbevolking helemaal geen sprake: het overschot aan werkvolk is een maaksel, een aperte leugen en zoals critici van het systeem het eindeloos herhalen, volstaat een herverdeling van het beschikbare werk om de werkloosheidscrisis op te lossen. 'Overbevolking' is een leugenachtig idee dat in het leven werd geroepen en dat wordt in stand gehouden om 'argumenten' te kunnen oproepen welke de waarde van de mens kunnen degraderen. Als men de leugen kan verkopen dat er een teveel is aan arbeidskrachten, kan alras ook makkelijker gezegd worden dat er een teveel is aan mensen. Mensen zijn hier reeds tot arbeidskrachten gedegradeerd. Het heet dan dat de economie het met minder mensen een stuk beter zou doen. Vervolgens neigt men ertoe om maatregelen te nemen, niet om het aantal arbeiders te beperken (of om het aantal beschikbare jobs te vermeerderen) maar om het aantal mensen te beperken. Daarbij wordt uiteraard als geheel vanzelfsprekend voorondersteld dat de mens ten dienste staat van de economie, wat een absurde vooropstelling is. De economie is een instrument van de mens en in geen geval kan de mens beschouwd worden als een instrument van de economie. Het is nu de hebzucht, die het gouden kalf, het geldwezen, in leven houdt (heel concreet door het letterlijk te voeden met menselijk bloed) die een blindheid creëert voor de meest eenvoudige waarheden en zo gaat men beamen dat zijn werktuigen belangrijker zijn dan de mens. Het kunstmatig creëren van een overschot aan arbeidskrachten (eenvoudig weg door het aantal jobs systematisch beperkter te houden dan het aantal potentiële arbeiders) of dus de creatie van de werklozenmassa, is een van de meest verblindende wapens van de elite waarmee zij de mensen kan doen geloven dat zij 'met teveel' zijn en dat zij dus veel minder waard zijn dan zij wellicht hadden gedacht of gehoopt. Op die manier immers wordt onder het volk concurrentie geschapen (men gaat vechten om een job te kunnen bemachtigen) en dus tweedracht, wat van de overheersing kinderspel maakt en dit volgens het welbekende principe: 'Verdeel en heers!'

(J.B., 20 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Karl Marx, Arbeitslohn, Manuskript („Brüssel, Dezember 1847“), aus dem handschriftlichen Nachlaß, MEW (Marx Engels Werke), Band. 6 (1961), S. 552-553.

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

De raaf en de vos is een van de mooiste (dieren)fabels van de zeventiende-eeuwse Franse schrijver Jean de La Fontaine (die zich inspireerde op de Helleense Aesopus en Phaedrus en op de Indiase Pañcatantra) en het illustreert met brio wat oplichting is. "Meester raaf zat in een eikeboom", aldus het eerste vers van het gedicht. "Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda" en de vos spreekt hem aan met "Doctor honoris causa" , hij vleit: "Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren, dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!" De raaf begint te zingen, de kaas valt uit zijn bek en de vos is ermee weg. (1)

De oplichter maakt gebruik van de zwakheden van zijn slachtoffer (in het geval van de onderhavige fabel is dat de ijdelheid) en hij licht zijn slachtoffer op, hij tilt hem als het ware van de grond, hij doet hem zweven, spiegelt hem een droom voor waarin die gaat geloven. De bekendste Belgische oplichter was wellicht Jean-Pierre Van Rossem met zijn 'Moneytron' waarmee hij zogezegd de koers van de beurs kon voorspellen en zijn slachtoffers werden uiteraard verblind door hun eigen hebzucht.

De meest schrijnende vormen van oplichting treffen mensen die in een noodsituatie verkeren, die daardoor met de rug tegen de muur staan en geen andere 'oplossing' zien dan wat de oplichter hen voorhoudt: uitgeprocedeerde asielzoekers schenken hun fortuin aan mensenhandelaars; zogenaamde 'helderzienden' ontfutselen kapitalen van mensen die wanhopig een vermist kind proberen op te sporen; 'wonderdokters' maar ook allerlei religieuzen ontfermen zich mits 'vrijwillige schenkingen' over het lot van ongeneeslijk zieken.

Soms worden aan mensen fictieve ziekten, gevaren of bedreigingen aangepraat die dan door aan te kopen producten kunnen worden afgewend en de meest bekende Belgische oplichter in dezer is wellicht ondernemer Marc Coucke met zijn op de gsm-toestellen te bevestigen stukje metaal dat ziekmakende straling onschadelijk zou maken - een farce die toentertijd het televisiejournaal haalde.

Minder zichtbaar en derhalve veel schadelijker zijn echter de geïnstitutionaliseerde vormen van oplichterij. Frappant zijn de gevallen van cliëntelisme in scholen waarbij opvoedelingen feitelijk tot klanten worden herleid die moeten renderen ten koste van hun onderwijs en waarbij het onderwijzend personeel door de directie onder druk wordt gezet om de lat inzake de aan leerlingen te stellen studie-eisen zo laag te leggen dat in de praktijk het getuigschrift quasi zonder inspanningen bekomen wordt, waarbij dan verondersteld wordt dat de meerderheid van de leerlingen gemak boven kennis verkiezen en waarbij gehoopt wordt dat met deze 'troef' de concurrentie de loef kan worden afgestoken, wat dan allemaal wordt aangemoedigd met het argument, gericht aan het onderwijzend personeel, "dat elke leerling anderhalf lesuur waard is". (2)

Nog minder zichtbaar is de meest grootschalige oplichting die de hele bevolking betreft en waarbij via in de eerste plaats de politici, het recht van de sterkste wordt gediend en waar met andere woorden de rijken leven op kosten van de armen terwijl dit door gesofisticeerde monetaire en subsidiaire systemen wordt voorgesteld alsof het tegendeel het geval was.

Men zou het hier kunnen hebben over pensioengelden die grotendeels door de rijken worden opgeslorpt omdat die veel langer leven dan de armen of over allerlei sanitaire voorzieningen waarvan armen geen gebruik kunnen maken omdat de remgelden alsnog te hoog zijn, wegens onwetendheid ook of omdat de zorg met twee snelheden werkt. Maar beperken we ons hier tot een goed zichtbare en concrete aangelegenheid.

Met gemeenschapsgelden worden parken en pleinen aangelegd, groene zones met lommerrijke dreven, bossen, weilanden, sport- en speelterreinen en dat allemaal in zones waar alleen de rijken kunnen wonen omdat de prijs van de bouwgronden er de pan uitrijst. Principieel of dus in theorie zijn deze (vaak peperdure en immer door de staat onderhouden) faciliteiten voor alle burgers toegankelijk maar in de praktijk zal uiteraard geen enkele bewoner van een armtierig flatgebouw in de stad het in zijn hoofd halen om dagelijks zijn ochtendwandeling te gaan maken tien kilometer verderop in de lanen en de bossen waar de meer begoeden hun optrekje (lees: hun villaatje of hun kasteel) hebben. Die verplaatsing is te duur voor armelui, tijdrovend ook en dus praktisch onmogelijk. Komt daarbij dat de vandaag als paddenstoelen uit de grond rijzende zogenaamde 'burgerinformatienetwerken' of 'burgerwachten' weliswaar clandestien maar met de feitelijke steun van de plaatselijke politici op een quasi legale manier het deze wandelaars die alsnog gebruik willen maken van hun genoemde rechten, onmogelijk maken omdat zij hen vrijwel straffeloos kunnen stigmatiseren als 'verdachte personen'. Gezeten burgers alarmeren de politie die in een mum van tijd arriveert en die aan de wandelaars vraagt wat ze daar te zoeken hebben, aangezien zij daar inderdaad niet wonen...

Het door een meerderheid van armen betaalde maar door een kleine minderheid van rijken genoten territorium is nog het makkelijkste voorbeeld van deze vorm van oplichting. Nog minder zichtbaar immers zijn de gemeenschappelijke faciliteiten met een abstracter karakter, zoals allerlei infrastructuren waarvan armen geen gebruik maken omdat zij er vanwege hun armoedige toestand niet eens voor in aanmerking komen: universiteiten, musea, kunstzinnige happenings, bibliotheken en nog meer dergelijke voorzieningen: zij zijn alleen louter theoretisch voor iedereen toegankelijk; in de praktijk worden zij betaald door de armen maar genoten door de rijken.

En dan hebben we het nog helemaal niet gehad over ons gesofisticeerde monetair systeem dat in staat blijkt om de ganse bevolking te foppen zoals men een ezel fopt door hem een wortel voor de neus te hangen. Stoute tongen beweren zelfs dat aan de trucs die hier aan de orde zijn, zelfs meester-oplichters zoals Jean-Pierre Van Rossem niet kunnen tippen.

(J.B., 17 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) De fragmenten zijn ontleend aan een uitgave van een bloemlezing in Nederlandse vertaling bij Davidsfonds/Clauwaert, Leuven 1994, getiteld: Fabels van La Fontaine. Over leven, liefde en dood, (Bijeengelezen door Jan van den Berg), pag. 43.

(2) Van die frauduleuze praktijk was de auteur dezer directe getuige en werden toentertijd door hem dienaangaande artikels in de media verspreid.

De moordmachines van de duivel

De duivelsverzen uit 1988 van Salman Rushdie werd in 1989 beantwoord met een fatwa van ayatollah Khomeini van Iran en nadat 33 jaar lang jacht werd gemaakt op de waarheidsspreker, is Salman Rushdie gisteren, 12 augustus 2022, in New York door een 'vrome moslim' neergestoken (- er stond nota bene drie miljoen dollar op zijn hoofd). Dat gebeurde nadat in 1991 de vertaler van de Japanse uitgave van het 'godslasterlijke geschrift' werd vermoord en in 1993 een aanslag werd gepleegd op Rushdies Noorse uitgever.

Tussen 30 juni en 2 juli 1934, de zogenaamde Nacht van de Lange Messen, vormde in nazi-Duitsland de SS doodseskaders die bij hun slachtoffers (de top van de SA) gingen aanbellen en hen doodschoten. Op 24 mei 1940 kreeg een doodseskader van Mexicaanse communisten de opdracht Trotski te vermoorden. Ook in de Joegoslavische oorlogen (1991-2001) werden doodseskaders ingezet. In Guatemala, El Salvador en Haïti waren doodseskaders aan het werk om de bevolking te intimideren - een van de bekendste slachtoffers was Oscar Romero. En zo te zien kan een gemeenschap van gelovigen door één woord van haar leider spoorslags worden omgeturnd tot een doodseskader.

De fatwa vormt als het ware een pop-up-doodseskader uit de gemeenschap van de vrome moslims; het eskader blijft bestaan zolang de fatwa geldt en met betrekking tot Salman Rushdie is dat levenslang. Een fatwa bestaat niet in de katholieke kerk maar de banvloek heeft alras een vergelijkbaar resultaat waar de scheiding van kerk en staat er (nog) niet is: de excommunicatie uit de geloofsgemeenschap betekent daar dan ook de totale verbanning uit de maatschappij.

Op 27 juli 1656 werd wegens ketterij de joodse banvloek of de 'cherem' uitgesproken over de filosoof Spinoza die dan uit de Amsterdamse gemeenschap werd verstoten. De apostel Paulus vervloekt (in zijn Brief aan de Galaten 1:8-9) wie een ander evangelie verkondigen dan het zijne, dat het 'Paulinische christendom' of het katholicisme grondvest. Het Concilie van Trente (1545-1563) spreekt over de Reformatie honderdzesentwintig keer de vervloeking uit en in de Heidelberger van het Nederlandse Gereformeerde Christendom wordt dan weer de katholieke leer over de H. Mis als afgoderij vervloekt. Zowel de fatwa als de banvloek maken dat de veroordeelden levenslang vervolgd worden. Levenslange vervolging is dan de feitelijke prijs die wordt betaald voor het tegenspreken van een geloof of dus voor de vrije meningsuiting welke meestal bestaat in het spreken van de waarheid.

Geloofsgemeenschappen zijn potentiële moordmachines en ook als oorlog dreigt zijn het de religieuze leiders die het vrome volk naar het front jagen. Volkeren die ten strijde trekken, roepen de hulp van de godheid in en houden voet bij stuk dat met God aan hun zijde hen niets kan overkomen omdat de schepper van het leven uiteraard sterker is dan de dood. De oostfronters van toentertijd (het zogenaamde 'Vlaams Legioen') gingen in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van de Duitsers aan het oostfront tegen de communisten strijden; zij werden daartoe opgeroepen door de clerus tijdens de preken in de heilige mis. Slechts weinigen keerden terug. Ook in Nederland bestond er een vrijwilligerslegioen. Vandaag kan men opnieuw vaststellen dat met betrekking tot de oorlog in Oekraïne de orthodoxe leider Kyrill de Russen aanspoort om Poetin te volgen terwijl hier te lande de bisschoppen het hebben over de hoogste vorm van naastenliefde wanneer soldaten gaan sneuvelen in de oorlog tégen de Russen. De partijdigheid en de verdeeldheid worden mede bewerkstelligd door de religies teneinde hun heerschappij te verzekeren.

Doordat de oorlog niet voortdurend woedt, krijgt men de valse indruk dat de heerschappijen van staat en kerk slechts nu en dan toeslaan, zoals men ook verkeerdelijk kan denken dat een moord zoals die op veekeurder Karel Van Noppen zeer uitzonderlijk is. De waarheid ziet er echter heel anders uit: dat veekeurders niet dagelijks vermoord worden is alleen te wijten aan het feit dat zij zich na een gruwelijke moord gedeisd houden maar het zeggenschap van de hormonenmaffia wordt al die tijd gecontinueerd; staat een volgende veekeurder op zijn strepen, wat door de bestaande dreiging echter bijzonder onwaarschijnlijk is, dan zal die binnen de kortste keren eveneens worden omgebracht. Evenzo continueren zich de macht van staat en de kerk: zij kunnen op elk willekeurig ogenblik van het volk een moordmachine maken.

Wat de religie in feite doet, komt neer op het volgende. De macht van een religie manifesteert zich daar waar zij in staat blijkt om aan haar gelovigen te verbieden om te zeggen dat de som van twee en twee gelijk is aan vier. Houden zekere burgers zich niet aan dit verbod, dan blijkt een religie in staat om vrome gelovigen tegen deze ongelovigen op te zetten en wel in die mate dat zij hen doden. Het weze herhaald dat de doodsdreiging welke uitgaat van religies voortdurend aanhoudt. Deze dreiging is zeer reëel doch onzichtbaar omdat zij zich pas hoeft te manifesteren waar de ongelovigen in opstand komen.

De aanslag op Salman Rushdie is geen eenmalige gebeurtenis, het is daarentegen de manifestatie van de dreiging onder welke de waarheidsschrijver op elke seconde van zijn leven gebukt moet gaan en waarvan alleen zijn dood hem kan verlossen. Deze doodsdreigingen hangen principieel alle mensen voortdurend boven het hoofd en zij zullen pas ophouden te bestaan nadat aan de religies als zodanig een definitief einde werd gemaakt.

(J.B., 13 augustus 2022)