Over het verkapte grootschalige pesten

Over pesten werd al heel veel geschreven maar opvallend genoeg gaat men in de meeste definities eigenlijk totaal voorbij aan de essentie van pestgedrag. Pesten heeft weliswaar te maken met het berokkenen van kwaad aan een ander maar het bijzondere aan pesten is wel dat de dader ervoor weet te zorgen dat hijzelf altijd buiten schot blijft: hij handelt zodanig dat men hem niet kan aanwrijven wat hij doet, hij let erop dat zijn slachtoffer zich niet kan verweren, dat niemand hem met de vinger kan wijzen: hij komt met zijn misdaad weg.

Dat is ook wat zijn slachtoffer, dat vaak ook de enige getuige is, mateloos frustreert en tot wanhoop drijft. Het woord 'pesten' bevat nochtans deze kern waar het betekent dat men iemand de pest aandoet of met de pest besmet want wie iemand besmet, in casu met de pest, kan in feite moeilijk met de vinger worden gewezen omdat het gaat om een kwaal waarmee men eerst zelf besmet moet worden vooraleer men ze kan doorgeven, zodat ook in dit geval de eigenlijke aanstoker van het kwaad niet aanwijsbaar en dus onvindbaar blijft en ongestraft, onaangepakt, altijd onverholpen. Pesten is in wezen aan een ander kwaad verrichten en er daarbij op toezien dat men zelf straffeloos blijft en, meer dan dat, ook vrij van schuld - of dan toch van mogelijke beschuldigingen. Pesten heeft derhalve te maken met recht en onrecht: pesten is mogelijk waar recht onmogelijk werd.

Er is dezer dagen wat te doen omtrent gepersonifieerde autonummerplaten welke door hun houder worden gebruikt om zekere kwade intenties aan anderen en dan uiteraard vooreerst aan de slachtoffers daarvan duidelijk te maken terwijl tegelijk gezorgd wordt voor voldoende dubbelzinnigheid zodat beschuldigingen altijd onterecht gaan lijken wegens het beginsel van het voordeel van de twijfel.

Met bijvoorbeeld het verspreiden van verholen want dubieus gehouden nazisymboliek in het verkeer en dus in de openbaarheid worden welbepaald door pesters beoogde slachtoffers getroffen en wel op zo'n wijze dat zij hiertegen helemaal geen verweer hebben omdat de daders zich, als puntje bij paaltje komt, zullen verschuilen achter het dubieus karakter aangaande hun malafide uitlatingen. Zolang de letter van de wet gerespecteerd wordt en precies doordat die wordt gerespecteerd, kan haar geest worden verkracht en dat dit continu gebeurt op grote schaal, is een publiek geheim.

Gepersonifieerde nummerplaten zijn eigenlijk klein bier vergeleken bij heel wat dieper wortelende handelwijzen waarbij men niet meteen aan pesterijen zal denken als men, zoals hoger reeds gezegd, voorbijgaat aan de essentie van het pestgedrag dat immers ligt in de listigheid van de dader die zelf buiten schot weet te blijven en die derhalve geheel straffeloos aan een ander kwaad kan (blijven) berokkenen. Die blindheid voor de essentie van het pesten maakt dat dit kwaad in de openbaarheid kan geschieden terwijl geen haan er zal naar kraaien.

Een schrijnend voorbeeld is het populisme bij zekere politici die bijvoorbeeld aan langdurige werklozen, geheel strijdig met de mensenrechten, pensioen willen ontzeggen of hen tot ongeacht welk karwei willen kunnen verplichten - het populisme waarvan gezegd moet worden dat het wezenlijk behoort tot de ergste misdaden van deze tijd en wel vooral omdat het onmiskenbaar genocidale effecten heeft. Politici die zich hiervan bedienen, verdienen niets minder dan onmiddellijke ontzetting uit hun ambt, levenslang verbod om nog politieke functies waar te nemen, vermeerderd met de vrijheidsberoving waarmee zij feitelijk hun talloze slachtoffers opzadelen.

In de hedendaagse theologie wordt de hel niet zonder redenen gedefinieerd als een toestand waarbij men beroofd is van elk contact met anderen: de isolatie van mensen of hun sociale uitsluiting is namelijk de allerergste straf gebleken die men iemand kan doen ondergaan. Nu participeren mensen aan de samenleving pas middels hun persoonlijke bijdrage naar best vermogen en dat is hun arbeid, waarvan in de huidige constellatie een geldige waardering zich quasi uitsluitend manifesteert als de financiële vergoeding in de vorm van loon. Arbeid is dan ook in de allereerste plaats een elementair mensenrecht en uitgerekend politici moeten ervoor instaan dat aan alle burgers zonder uitzondering dit recht zal worden verschaft.

De veroordeling van mensen aan wie dit recht ontzegd wordt, is de reinste pesterij omdat aan de slachtoffers aldus niet één maar twéé keer onrecht wordt gedaan: een eerste keer waar zij geen toegang krijgen tot de arbeidsmarkt en een tweede keer waar zij daarvoor zelf verantwoordelijk gehouden worden (zij worden aldus nota bene vals beschuldigd) en wel uitgerekend door degenen die voor de werkgelegenheid verantwoordelijk zijn (waardoor dezen de eigen schuld verdonkeremanen) en dat zijn de politici.

Politici die middels hun alom gekende openbare uitlatingen (welke zij geheel onterecht bestempelen als vrije meningsuitingen) deze slachtoffers pesten, houden zichzelf buiten schot door de schuld van het kwaad in de schoenen van hun slachtoffers te schuiven en zij weten het gelijk aan hun kant te krijgen middels de instemming van een helaas immer in aantal toenemende, onnadenkende en immorele massa met stemrecht.

Deze verkrachters van de geest van de wet dreigen verkozen te worden zoals ooit Adolf Hitler en zijn trawanten verkozen werden waarna de ondergrondse misdaden eensklaps wet werden: zes miljoen joden, zigeuners, homo's en nog andere in de ideologie van het nazisme ongewenste categorieën van mensen werden ondergebracht in kampen en aldaar vergast met de medewerking van het voltallige staatsapparaat: deskundige artsen, scheikundigen en nog andersoortige geleerden werkten de massamoordplannen concreet uit, gerenommeerde bedrijven leverden het gas en de uitrusting bedoeld om in de kortst mogelijke tijd zo veel mogelijk mensen om te brengen, nette burgers achtten het hun plicht om gehoorzaam de bevelen uit te voeren die niet langer van ondergronds kwamen maar van hogerhand omdat een gewetenloze kiezersmassa de criminelen aan de macht bracht: de bevelen om miljoenen mensen op te ruimen - een betere oplossing konden deze politici niet bedenken, het was hun 'Endlösung', hun eindoplossing.

De massa aan zelfmoordenaars die bij uitstek ons eigen land bezwaart en waarvan geweten is dat zij hun wanhoopsdaad steeds vaker stellen ingevolge een gebrek aan waardering voor hun elementaire rechten - deze eindeloos aanwassende colonne aan jammerlijke doden heeft, voor wie het nog niet zouden gesnapt hebben, uiteraard ook daders.

En deze daders weten zich te onttrekken aan hun verantwoordelijkheid, in hun listigheid weten zij zelf buiten schot te blijven, zij slagen erin om hun slachtoffers te beschuldigen van de misdaden die niet deze slachtoffers maar zijzelf begaan en zij kunnen dat doen omdat zij het volgen van de wet naar de letter benutten om aldus haar geest geweld te kunnen aandoen. Deze massamoordenaars gaan vrijuit omdat zij als geen ander niet alleen de retorica beheersen of de kunst van het liegen maar ook nog uitmunten in die andere kunst, met name de 'kunst' van het pesten. Homo homini lupus is een spreuk die, getuige de dode taal waarin wij haar onthouden hebben, uit reeds lang vervlogen tijden stamt.

Nog meer verborgen dan het pesten middels verholen symbolen en het pesten middels populisme, is die vorm van pesten welke erin bestaat het volk te pluimen ('bestelen' is een veel te onschuldige term) 'op pesters wijze', wat dus wil zeggen: zonder dat de bestolenen zich kunnen verweren, en dit alleen al omdat zij het niet door hebben dat zij bestolen worden.

Zoals algemeen bekend, wordt van het arbeidersloon van elke burger een groot deel bij de bron afgehouden om de kas van de sociale zekerheid te spijzen, waaronder de ziekenkas. Het geld van de ziekenkas is het bezit van het volk, het is een solidariteitskas, bedoeld om wie ziek worden, bij te staan. De ganse medische sector leeft derhalve quasi uitsluitend van het geld uit deze kas dat door alle arbeidende mensen werd verdiend. Het zijn omzeggens de arbeiders die de medici tewerkstellen.

Als iemand ziek wordt, gaat hij naar de huisdokter en die stuurt hem door naar de kliniek voor een onderzoek of, vaker nog, voor een ganse reeks van onderzoeken. Dan volgen de behandelingen door specialisten. In principe doen al deze geleerde vaklieden hun uiterste best om hun patiënten te helpen om weer gezond te worden of om hun lijden te verlichten maar het probleem is dat zij allen arbeiden met middelen die niet de hunne zijn, zoals peperdure machines voor het nemen van röntgenfoto's, scanners en nierdialysetoestellen alsook een gigantische wereldwijd georganiseerde en georkestreerde infrastructuur, een netwerk van ziekenhuizen, verbonden aan universitaire opleidingen en een zich alom vertakkende en voortdurend vernieuwende farmaceutische industrie. De medici zelf zijn slechts arbeiders in een systeem van een georganiseerde specialistische bedrijvigheid welke in feite volledig aan hun controle ontsnapt en aldus bevinden zij zich in de positie waarin sinds de aanvang van de industriële revolutie ook de fabrieksarbeiders zich bevinden: zij werden van langs om meer herleid tot verlengstukken van machines die ver boven hun hoofd uit tornen en die een eigen dynamiek volgen welke uiteindelijk gestuurd wordt door de moordende wetten van een kapitalistische economie. Zij werden opgeleid om eigenhandig hun patiënten te helpen maar als puntje bij paaltje komt, dienen zij blindelings te gehoorzamen aan bevelen 'van hogerhand' die, zoals ook onlangs ter gelegenheid van een wereldwijde gezondheidscrisis blijken mocht, niet altijd stroken met de opgedane inzichten en met de te volgen ethische regels, als zij daar niet al regelrecht tegenin druisen.

Er bestaat een kaste van mensen die zich, te oordelen naar hun ogenschijnlijke gigantische rijkdom, in feite geheel onttrekken aan de wetten die het volk als zodanig in de pas houden en omdat macht ervoor zorgt dat zij onzichtbaar blijft, weten wij weinig of niets over die andere wereld waarvan niemand het bestaan kan ontkennen zonder de ogen te sluiten voor het licht. Een en ander gaat lekken van zodra onderzoeksjournalisten erin slagen om bijvoorbeeld aan te tonen dat - om in de medische sector te blijven - het somtijds helemaal niet de bedoeling is om mensen te genezen: steeds vaker heeft het er de schijn van dat patiënten worden aangewend als louter middel voor het versassen van kapitalen van de ziekenkas naar de niet nader te noemen organisatie welke zich in deze tijden positioneert op die plekken die tot voor kort nog ingenomen werden door de kerk met haar voorgewende macht over niet alleen het leven maar bovendien het eeuwige leven. Die fabels over het hiernamaals doen het sinds kort niet meer in alvast een goed deel van de meer ontwikkelde wereld maar andere fabels over het hiernumaals nemen vandaag hun plaats in en zij zijn zo mogelijk nog absurder dan de verzinsels van weleer. Zo kon men onlangs lezen dat gerenommeerde astronomen (die nota bene met miljarden spelen) bekenden hoe beelden van het heelal, zogezegd gemaakt met ruimtetelescopen, in feite foto's waren van een schijfje salami. Over de onverschilligheid over dergelijke toestanden die mensen met gezond verstand tot wanhoop drijven, schrijft Primo Lévy, die de concentratiekampen overleefde, dat zij nog erger zijn dan de holocaust: zij maken dat die pest welke alle andere plagen in hoge mate overtreft, kan doorgaan totdat al het schone wordt gebagatelliseerd en alleen nog het geweld van de oorlog zal overschieten.

Ivan Illich was met onder meer zijn Medical Nemesis een van de stoute tongen die het aandurfde om een tipje op te lichten van de sluier die een kwaad bedekt dat groter is dan het geloof van stervelingen kan bevatten maar vandaag zijn deze zogenaamde verspreiders van nepnieuws een beetje verstomd of dan toch onhoorbaar geworden, onder meer ingevolge welbepaalde soorten van vervolging waarvan men zou denken dat zij alleen in China gepraktiseerd worden of in het Rusland van Vladimir Poetin. Uiteraard past in dit plaatje de nog niet verleden coronahistorie waarbij een bijzonder kleine groep van superpesters de voltallige wereldbevolking den duvel heeft aangedaan, gewis voor nog een niet te tellen aantal jaren. En in het verlengde daarvan duikt dan uiteraard het spook op van de oorlog, schitterend vertolkt als de hyena met de hoge hoed die over lijken gaat in de collage van John Heartfields Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen. In het Westen applaudisseren de katholieke bisschoppen voor de Oekraïners die met onze wapens aan het front tegen het Oosten gaan sneuvelen omdat zij aldus de naastenliefde als geen ander zouden dienen en in het Oosten jaagt de orthodoxe patriarch de Russen de dood in naar datzelfde front tegen het Westen. Poetin rekruteert kanonnenvlees bij daklozen en schooiers zoals men ook doet in Amerika of in het vreemdelingenlegioen in Frankrijk waar gevangenen kunnen kiezen voor de gevaarlijke vrijheid van de frontstrijd. Altijd al heeft men de 'nuttelozen' als kanonnenvlees verschoten, getuige de begraafplaatsen uit de beide wereldoorlogen in de westhoek waar de bordjes op de zerken bijna uitsluitend Afrikaanse en Aziatische namen van uit de kolonies gerekruteerde frontsoldaten dragen.

De medische sector is een dankbaar voorbeeld omdat gezondheid ons ook aanspreekt door onze natuurlijke afschuw voor het lijden maar in feite is elke sector aangetast door die niet nader te benoemen pest: het onderwijs beschouwt haar leerlingen als klanten, de economie reduceert mensen tot producenten-consumenten; kortom: zijn werktuigen heersen over de mens en het is dan uiteraard de vraag of die kaste van supermensen die zich aan elke wet lijken te onttrekken wel echt bestaat, met andere woorden: of zij niet een fata morgana is, terwijl in werkelijkheid een volstrekt anoniem en onpersoonlijk systeem het mensdom beheerst en beheert: de onpersoon bij uitstek, de gewezen stadhouder van de Schepper van hemel en aarde, die sinds oudsher bekend staat als zijn tegenstrever, de diabolos, de superpester of de duivel.

(J.B., 7 september 2022)

Kunst als wapen

Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen

De Antwerpse stadsdichteres Ruth Lasters is lang niet de enige artiest die gemuilkorfd wordt omdat zij kunst als wapen gebruikt tegen de moordende dwaasheid van de machthebbers. Kunst als zodanig verdient die naam niet langer als zij zich niet engageert omdat elke vorm van negationisme slechts een vervalst beeld van de werkelijkheid kan brengen. Exemplarisch is de zieke en moordende droom van het nationaalsocialisme dat in dat verband waarheidsgetrouwe kunst veroordeelde als 'entartete Kunst': kunst kon nog slechts als staatspropaganda. Het nationaalsocialisme werd inzake de aanwending van kunst als instrument van de macht voorafgegaan door bijvoorbeeld het bastion van de katholieke kerk met haar belachelijke 'index'.

Het begrip 'extreem rechts' stamt uit de Franse Revolutie en “verwijst naar personen of occasionele verenigingen die het verdwijnen van de maatschappij van het Ancien Regime [waarbij de macht zich zogezegd 'naar Gods wil' situeert bij de adel en in de kerk] betreuren en zich tijdens de eerste parlementaire vergaderingen resoluut rechts positioneren (ten opzichte van het bureau van de voorzitter).” (1)

(1) https://www.belgiumwwii.be/nl/belgie-in-oorlog/artikels/extreem-rechts.html

Extreemrechts wil dus geen revolutie, het wil terugkeren naar de simpele 'orde' van weleer met erkenning van het gezag van koning en paus. Extreemrechts heet dan 'contrarevolutionair' te zijn of teruggrijpend naar vroeger, 'reactionair'. Het begrip 'extreemrechts' is intussen danig geëvolueerd dat men er alle kanten mee uit kan, zoals dat ook het geval is met de andere posities in het politieke spectrum en zo bijvoorbeeld zegt men over het anarchisme dat er zoveel anarchismen zijn als er anarchisten zijn. Er zijn vele soorten liberalisme, socialisme enzovoort. Vandaag echter blijken extreemrechts en extreemlinks elkaar te vinden in hun afkeer voor het kapitalisme maar ook dat is niet meer het geval omdat afkeer van staatsinmenging vrij spel geeft aan liberalisme en derhalve aan kapitalisme. Dezelfde paradox vindt men trouwens terug waar men ziet hoe extreme vrijheid resulteert in monopolievorming (economische dictatuur) en derhalve in absolute onvrijheid.

De kwestie van het rechtse extremisme wordt al te vaak verkeerd gesteld als een zaak van samenscholing rond een zekere ideologie welke te vrezen valt. In werkelijkheid gaat het oorspronkelijk veeleer om de verwerping van zekere ideologieën, waarna een leegte ontstaat die dan wordt opgevuld met een al te simplistische ideologie en dat is vaker de opvatting dat men de natuur als voorbeeld moet nemen en dat men die best een handje helpt, wat neerkomt op een hulde aan het recht van de sterkste, een miskleun van een ideologie die Hitler inspireerde voor de installatie van zijn concentratiekampen maar die tevens vrij spel geeft aan het ongeremde liberalisme met zijn kapitalistische economie waarvan het onafwendbare verlengstuk de regelrechte oorlog is.

Extreemrechts vindt weliswaar dikwijls zijn bron bij een gevoel van groeiende onzekerheid dat voortspruit uit maatschappelijke onduidelijkheid die grondt in de vaststelling dat bewindslieden onbetrouwbaar zijn en niet capabel om bijvoorbeeld de belangen van het volk te verdedigen en dan gaat het heel vaak om de veiligheid. Maar dat is niet wat extreemrechts van andere ideologieën onderscheidt want in een onvrede met het bestaande vinden ze zowat allemaal hun voedingsbodem.

De voedingsbodem van revolutionaire partijen is weliswaar een bewind dat niet langer het krediet van het volk geniet omdat het dat ook niet verdient. Bewindslieden zijn vooralsnog op legale wijze aan de macht gekomen en zij weten zich telkenmale opnieuw verkiesbaar te maken middels een zekere macht en allerlei invloedssferen waarmee zij kiezers onder druk zetten en hun in feite in een keurslijf dwingen. Katholieke partijen zijn hiervan het schoolvoorbeeld omdat zij onderwijsinstellingen, klinieken, ouderlingentehuizen en vele andere instituten besturen en derhalve de lakens uitdelen inzake jobs, inkomens en dus materiële bestaanscondities. De socialistische partij heeft vergelijkbare handelwijzen en ook de liberale en de andere zuilen: allemaal dwingen zij het deel van het volk dat uit hun handen eten moet tot een stemgedrag dat niet steunt op vrije wil en op verstandelijk overleg maar dat zich louter oriënteert op materieel gewin of op vooruitzichten inzake bestaansmogelijkheden. De ideologische argumenten of de partijstandpunten, voortspruitend uit een specifieke retorica of leugenaarskunst, dienen bijna alleen nog om de eigenlijke, hierboven genoemde motieven te verkappen en dit aperte gebrek aan ideologie dat maakt dat er als het ware nog slechts één koek overschiet waarmee iedereen elke richting uit kan, enerveert de kiezers dermate dat zij overgaan tot een zekere weigering, een zeker verzet. In feite verzet men zich tegen de huichelarij welke ontstaat waar argumenten vloeken met motieven, men verzet zich tegen onbetrouwbaarheid, men pikt het niet langer dat politici weg komen met gemeen bedrog. Omdat men er niet in slaagt om via de geëigende wegen hieraan iets verhelpen daar deze wegen bezet worden door wie de macht hebben, gaat men als het ware ondergronds. Het is nu dit zich ondergrondse ophouden dat onrust veroorzaakt alsook angst voor het onzichtbare complot, voor de verborgen samenzwering.

In feite ontbreekt in principe elke organisatie van de massa die niet langer tevreden is maar deze massa wordt gedetecteerd door lieden die zichzelf dan als leiders naar voor schuiven, soms zonder dat zij zelf deel uitmaakten van de ontevreden burgers als zodanig. Deze leiders komen ofwel uit het niets ofwel uit een eerdere mislukte 'wettige' politieke carrière en zij slagen daarin omdat zij niet via verkiezingen aan de macht komen maar via allerlei sluikwegen welke alleen gedijen waar partijvorming ondergronds gebeurt. De motieven van ook deze 'politici' zijn niet altijd even edel en men kan bijvoorbeeld denken aan de leden van extreemrechts in de Amerikaanse burgeroorlog zo'n 160 jaar geleden: zij vormden het zuiden van de V.S., waren racistisch en voor het behoud van de (neger)slavernij omdat zij daar (overigens meestal van thuis uit en dus door hen beschouwd als een verworven recht) grof geld mee verdienden terwijl de abolitionisten in het noorden minder afhankelijk waren van uitbuiting en mensenhandel. De partijvorming in het zuiden betrof gedeelde belangen, met name rauw materieel gewin, terwijl de abolitionisten in het noorden met grote woorden schermden en met hoogstaande morele principes. Zij konden het zich veroorloven, zo fluisterden wellicht de stoute tongen en een vergelijking met de toestand vandaag is misschien niet eens zo ver naast de waarheid gegrepen: ontevreden burgers zijn vaker mensen die alvast geloven dat hun levensstandaard zal te lijden hebben onder bijvoorbeeld immigratie, omdat migranten beneden de prijs werken, overuren kloppen, kortom: 'vals spelen' op de arbeidsmarkt die mensen van hier niet langer controleren. De leden van de meer gesettelde burgerij zijn geschoold en hebben banen die geen concurrentie hoeven te vrezen van de veelal ongeschoolde immigranten en daarom ook kunnen zij het zich veroorloven om ethische principes om u tegen te zeggen te blijven verdedigen. Eenzelfde kloof gaapt tussen het volk en de elite waar het de veiligheid betreft: rijkelui resideren in goed bewaakte wijken, zij hebben ruimte en hun leefruimte is ook overzichtelijk; armen daarentegen zitten opeen gepakt in flatgebouwen waar heel vaak misdaad aan het oog (van de politie) onttrokken blijft.

Edoch, opvallend genoeg is het niet zo dat het racisme zich beperkt tot de armere lagen van de bevolking: de (zelfverklaarde) leiders van bijvoorbeeld extreemrechts zijn vaker rijkelui en bovendien opportunisten. Misschien is het wel zo dat het volk door zijn zelfverklaarde leiders wordt misleid in een zeer specifieke zin. Het gaat immers slechts schijnbaar om een strijd van het eigen volk tegen de andere omdat de plots opduikende leiders dat zo voorstellen. Zij doen dat om de aandacht af te wenden van de feiten want als men beter toekijkt, ziet men het om een klassenstrijd gaat: het is de elite die vreest voor machtsverlies omdat zij op een vreemde kudde helemaal geen vat hebben. Zij gebruiken de eigen kudde om de vreemde die zij niet beheersen kunnen te bestrijden en zij doen door middels de beproefde methode van demonisering, zij zaaien angst en zij creëren vijanden waar er geen zijn. Het volk als zodanig is immers best bereid om samen met andere volkeren in zee te gaan, zij hebben immers allen dezelfde 'eenvoudige' doelstellingen en problemen, het is pas de 'elite', het soort van mensen dat zich verveelt en dat nooit genoeg heeft, welke tweestrijd zaait vanuit haar beveiligde schuilkelders. En dit doet denken aan het Kunstwerk uit 1932 van de Berlijnse dadaïst John Heartfield (Helmut Herzfeld), een fotomontage getiteld: “Krieg und Leichen, die letzte Hoffnung der Reichen”. (°)

(°) https://heartfield.adk.de/node/5609

Kunst als wapen. (°°)

(°°) Zie: https://www.br.de/kultur/heartfield-ns-dokumentationszentrum-100.html

(J.B., 4 september 2022).

Stad Antwerpen weigert kritisch gedicht van haar stadsdichter

Ruth Lasters

over

hoe politici kinderen brandmerken:

Stad Antwerpen weigert kritisch gedicht van haar stadsdichter Ruud Lasters over hoe politici kinderen brandmerken:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2022/09/01/ruth-lasters-neemt-ontslag-als-stadsdichter-van-antwerpen-omdat/

"Het stadsdichterschap moet verbindend zijn", zo werpt de Antwerpse schepen van cultuur tegen.

Alsof het gedicht ook maar iets anders deed dan verbinden wie de politici uiteen dreven! Van het gedicht dat zij samen met haar leerlingen maakte, ziehier het eerste vers:

“Olie-, oliedomme staat die leerlingen vanaf twaalf jaar
nog altijd letterlijk met ‘A’ labelt of ‘B’. Welkom in het middelbaar!”

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 4: een voorbeeld van apert bedrog uit de coronaperiode

De waarheid over vaccins als heiligschennis en de medische plicht tot wereldwijd bedrog (1)

De eed van Hippocrates bestaat niet meer. Die eed die elke arts moet afleggen, houdt de belofte in nooit iemand kwaad te zullen doen. Maar een heel andere eed blijkt vandaag te worden gezworen: de eed op de medische plicht tot wereldwijd bedrog. Op haar webstek vraagt de advocate meester Carine Knapen die zich in de context van de rechtsstaat inzet voor de waarheid inzake het coronagebeuren zich af of het stijgende aantal coronagevallen in het UK en ook elders iets te maken kan hebben met de vaccinatiecampagne aldaar, aangezien het tijdstip van de aanvang van de beide gebeurtenissen hetzelfde is. (2) En kijk: het National Center for Biotechnology Information in Rockville Pike, USA, laat weten via een dringende publicatie dat in een studie over het Covid-19-vaccin werd ontdekt hoe de huidige vaccins mensen ziek maken. Maar als kers op de taart wordt vervolgens de zaak 'getemperd' met het commentaar dat het betrokken mechanisme te ingewikkeld is om de argwaan van het publiek te kunnen wekken. Het ziek-maken gebeurt “via antilichaamafhankelijke versterking”, zo luidt het en dat staat er: “Dit risico wordt voldoende verdoezeld in protocollen voor klinische onderzoeken en toestemmingsformulieren voor lopende covid-19-vaccinonderzoeken dat het onwaarschijnlijk is dat de patiënt dit risico voldoende begrijpt, waardoor werkelijk geïnformeerde toestemming van proefpersonen in deze onderzoeken wordt vermeden.” (sic!) Dat deze risico's niet werden medegedeeld aan proefpersonen en nu evenmin worden medegedeeld aan patiënten die zich laten vaccineren, druist uiteraard in tegen alle medische en ethische regels.(3) Mocht Hippocrates dit weten, hij draaide zich om in zijn graf.(4)

Verwijzingen:

(1) Uit: Panopticum Corona, pp. 905-906 (J. Bauwens, Serskamp 2021).

(2) https://www.carineknapen.info/post/is-er-een-verband-tussenstijging-besmettingen-en-vaccinatie

(3) Wie hun ogen niet kunnen geloven, kunnen zich er hier van verzekeren dat het allerminst gaat om nepnieuws: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33113270/ .

(4) Tekst d.d. 6 januari 2021.

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 3: de waarheid over de oorlog

Een kind vraagt aan een zaaier waarom hij zaait en de man antwoordt: als je dat wil weten, moet je kijken naar het resultaat van wat ik doe: waar ik gezaaid heb, kan ik oogsten. Ik zaai om te kunnen oogsten.

Om dezelfde reden begint men ook een oorlog: om het waarom te begrijpen, moet men kijken naar het resultaat en het resultaat van een oorlog is een volk dat voor de ene helft uitgemoord is en voor de andere helft opnieuw in het gareel loopt en gedwee zijn leiders volgt. Men voert oorlog om het volk terug aan banden te leggen.

Nu lijkt het erop dat in een oorlog het ene volk het andere uitmoordt maar niets is minder waar: in een oorlog vechten niet de volkeren tegen elkaar; het is de klasse die de oorlog in gang zet, welke strijdt tegen de klasse die naar het front wordt gestuurd. De elites van de strijdende partijen sparen elkaar maar zij zijn even meedogenloos voor het eigen volk als voor het volk van de vijandige natie.

Toen de Franse Revolutie uitbrak, sprongen de edellieden uit het rivaliserende Duitsland hun klassegenoten in Frankrijk bij: in de verklaring van Pillnitz d.d. 27 augustus 1791 stellen koning Frederik Willem II van Pruisen en Keizer Leopold II van het Heilig Roomse Rijk dat zij hun troepen klaar houden om de troon van koning Lodewijk XVI van Frankrijk te verdedigen. En wie weigeren kanonnenvoer te zijn, zijn deserteurs, verraders: zij worden bestraft met de dood met de kogel.

Er zijn derhalve niet één maar wel twee gevechten aan de gang: het eerste gevecht speelt zich af onder het volk en het lijkt er dan op dat de ene natie de andere bestrijdt maar het andere gevecht is meer fundamenteel: het is de strijd van de heersende klasse tegen haar onderdanen. De elite ontketent een strijd onder het volk om het op die manier te kunnen blijven beheersen. Andermaal uiteraard ingevolge het principe van 'verdeel en heers'.

De ene, zichtbare strijd verkapt de andere die men helemaal niet kan zien maar die wel de kern vormt van het eigenlijke gebeuren. Dat Rusland met het Westen vecht, is wat men allen laat geloven maar in feite gaat het om de machtsstrijd van zowel de Russische als de Westerse elite tegen zowel het Russische als het Westerse volk. De Russische oligarchen en de Europese en Amerikaanse miljardairs kunnen het best met elkaar vinden, zij blijven immers zaken doen en aan elkaar wapens leveren - denk aan Frankrijk - en dit achter een toneel van huichelachtige sancties, terwijl Poetin zijn eigen soldaten inzet met dezelfde meedogenloosheid waarmee hij de Oekraïners afslacht. Ook Biden en de Europese top zien er geen graten in om massaal Oekraïners op te offeren bij de verdediging van de Europese grenzen. Stalins optrekkende leger was voorzien van een achterhoede om zijn rechtsomkeer makende frontsoldaten neer te schieten en ook hier wordt desertie bestraft met de dood met de kogel.

Achter de oorlog schuilt een klassenstrijd. Ligt de oorlog dan niet in het verlengde van de kapitalistische economie, die immers concurrentie is met andere middelen? Niet oorlog is de uitzonderingstoestand maar wel vrede: het kapitalisme houdt de wereld onafgebroken in oorlog. Warren Buffet, de nu 92-jarige Amerikaan met een vermogen van 109 miljard dollar, schrijft hierover op een sarcastische wijze in The New York Times van 26 november 2006: “Er is wel degelijk klassenstrijd gaande, maar het is mijn klasse, de rijken, die de strijd voeren, en we zijn aan de winnende hand” (1) En spoort dat ook allemaal niet met wat in de zogeheten complottheorieën verkondigd werd over een verborgen wereldregering van kapitalisten ten tijde van de coronacrisis?

(J.B., 29 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Het gaat hier om het zich onttrekken aan de belastingplicht door rijke Amerikanen. Zie: In Class Warfare, Guess Which Class Is Winning, The New York Times, 26 november 2006. Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Klassenstrijd

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

Aflevering 2: de waarheid over 'overbevolking'

Structurele werkloosheid is werkloosheid die totaal los staat van de gezondheidstoestand van de economie en die dus niet veroorzaakt wordt door economische gebreken. Er worden allerlei oorzaken aan toegeschreven en zo bijvoorbeeld zegt men dat machines die nu al het werk doen, de mensen van hun job beroven. Vervolgens doet men alsof men die fictieve oorzaken wil bestrijden, bijvoorbeeld met de creatie van jobs en met nog andere middelen, te gek om los te lopen. Aan herverdeling van het werk doet men niet, voor de hand liggende oplossingen zijn taboe. De waarheid echter is dat dit allemaal schijnbewegingen zijn en voorgewende motieven omdat men in feite deze vorm van werkloosheid helemaal niet wil bestrijden: structurele werkloosheid is een toestand die in de verborgen agenda van de kapitalistische staat welbewust in stand wordt gehouden en wel met zeer specifieke bedoelingen.

Inzake het leger van werklozen wordt in de marxistische economie de term "industrieel reserveleger" gebruikt. Marx en Engels formuleerden hun kritiek op de kapitalistische maatschappij naar aanleiding van de schrijnende sociale wantoestanden die een gevolg waren van de absolute immoraliteit die werkgevers aan de dag legden jegens hun werknemers sinds de aanvang van de zogenaamde Industriële Revolutie en welke niet anders kunnen bestempeld worden dan als regelrechte uitbuiting. Uitbuiting was er sinds eeuwen op onbeschrijflijke wijze vanwege een Europese 'elite' jegens door hen gekoloniseerde gebieden in vooral Amerika, Afrika en Azië maar evenzeer jegens de eigen bevolking welke geen andere keuze restte dan te gaan werken in hun fabrieken omdat alleen de rijken machines konden aanschaffen voor de massaproductie van goederen die geen concurrentie meer te vrezen had vanwege de vroegere ambachtslieden. Vaklui werden aldus gedegradeerd tot fabrieksarbeiders of dus tot 'verlengstukken van de machines van de rijken'. Zij moesten het doen met een hongerloon en het kroost moest bijspringen om rond te kunnen komen, kinderarbeid werd de regel, sociale voorzieningen en ziekenzorg bestonden niet, samen met het analfabetisme nam de kindersterfte enorm toe door allerlei kwalen ingevolge ondervoeding en milieuproblemen. Het was de Duitser Friedrich Engels, wiens vader in Manchester fabrieken beheerde, aan wie een van hun arbeidsters de ellende openbaarde, wat zijn sociaal engagement (dat hij deelde met Karl Marx) verklaart.

In 1847 (1) had Marx het reeds over het zogenaamde 'industrieel reserveleger' of het leger van werklozen, het massale overschot aan arbeidskrachten: dat was en is nog steeds één van de meest te vrezen wapens van de machtige elite waarmee zij hun intussen bijzonder geperfectioneerde systeem van uitbuiting kunnen continueren. De gouden regel van de schaarste die stelt dat waren duurder worden naarmate zij schaarser zijn, geldt immers ook voor de arbeiders die door de elite immers beschouwd worden als waren, want als instrumenten, als 'verlengstukken van hun machines'. Waar er een teveel is aan arbeiders, zijn arbeiders vervangbaar en derhalve goedkoop. De elite wil de kostprijs van de arbeid zo laag mogelijk houden en zij doet dat door een overschot aan werkvolk te creëren met als resultaat dat werklui inderdaad spotgoedkoop worden. De kerk, via de eerwaarde dorpspastoors, zette de vrouwen onder druk om zoveel mogelijk kinderen te krijgen met uitgerekend de bedoeling om aldus een overschot aan potentieel goedkoop werkvolk te bekomen. De bevolkingsexplosie die zoveel ophef maakt, vindt hier haar oorsprong. Er wordt gezegd dat de Industriële Revolutie de bevolkingsexplosie heeft opgevangen met haar massaproductie die immers ook de productie van voedsel en andere levensmiddelen betreft maar in feite wil die uitleg slechts het systeem van uitbuiting goedpraten. De waarheid luidt net andersom, namelijk dat de creatie van een zo goedkoop mogelijke fabrieksmens aan de oorsprong ligt van de bevolkingsexplosie. De overbevolking is een product van het kapitalisme, net zoals de overproductie en de overconsumptie dat zijn. Net zoals alle andere waren, werd ook de mens massaal 'geproduceerd'.

Toch is er van overbevolking helemaal geen sprake: het overschot aan werkvolk is een maaksel, een aperte leugen en zoals critici van het systeem het eindeloos herhalen, volstaat een herverdeling van het beschikbare werk om de werkloosheidscrisis op te lossen. 'Overbevolking' is een leugenachtig idee dat in het leven werd geroepen en dat wordt in stand gehouden om 'argumenten' te kunnen oproepen welke de waarde van de mens kunnen degraderen. Als men de leugen kan verkopen dat er een teveel is aan arbeidskrachten, kan alras ook makkelijker gezegd worden dat er een teveel is aan mensen. Mensen zijn hier reeds tot arbeidskrachten gedegradeerd. Het heet dan dat de economie het met minder mensen een stuk beter zou doen. Vervolgens neigt men ertoe om maatregelen te nemen, niet om het aantal arbeiders te beperken (of om het aantal beschikbare jobs te vermeerderen) maar om het aantal mensen te beperken. Daarbij wordt uiteraard als geheel vanzelfsprekend voorondersteld dat de mens ten dienste staat van de economie, wat een absurde vooropstelling is. De economie is een instrument van de mens en in geen geval kan de mens beschouwd worden als een instrument van de economie. Het is nu de hebzucht, die het gouden kalf, het geldwezen, in leven houdt (heel concreet door het letterlijk te voeden met menselijk bloed) die een blindheid creëert voor de meest eenvoudige waarheden en zo gaat men beamen dat zijn werktuigen belangrijker zijn dan de mens. Het kunstmatig creëren van een overschot aan arbeidskrachten (eenvoudig weg door het aantal jobs systematisch beperkter te houden dan het aantal potentiële arbeiders) of dus de creatie van de werklozenmassa, is een van de meest verblindende wapens van de elite waarmee zij de mensen kan doen geloven dat zij 'met teveel' zijn en dat zij dus veel minder waard zijn dan zij wellicht hadden gedacht of gehoopt. Op die manier immers wordt onder het volk concurrentie geschapen (men gaat vechten om een job te kunnen bemachtigen) en dus tweedracht, wat van de overheersing kinderspel maakt en dit volgens het welbekende principe: 'Verdeel en heers!'

(J.B., 20 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Karl Marx, Arbeitslohn, Manuskript („Brüssel, Dezember 1847“), aus dem handschriftlichen Nachlaß, MEW (Marx Engels Werke), Band. 6 (1961), S. 552-553.

Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

De raaf en de vos is een van de mooiste (dieren)fabels van de zeventiende-eeuwse Franse schrijver Jean de La Fontaine (die zich inspireerde op de Helleense Aesopus en Phaedrus en op de Indiase Pañcatantra) en het illustreert met brio wat oplichting is. "Meester raaf zat in een eikeboom", aldus het eerste vers van het gedicht. "Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda" en de vos spreekt hem aan met "Doctor honoris causa" , hij vleit: "Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren, dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!" De raaf begint te zingen, de kaas valt uit zijn bek en de vos is ermee weg. (1)

De oplichter maakt gebruik van de zwakheden van zijn slachtoffer (in het geval van de onderhavige fabel is dat de ijdelheid) en hij licht zijn slachtoffer op, hij tilt hem als het ware van de grond, hij doet hem zweven, spiegelt hem een droom voor waarin die gaat geloven. De bekendste Belgische oplichter was wellicht Jean-Pierre Van Rossem met zijn 'Moneytron' waarmee hij zogezegd de koers van de beurs kon voorspellen en zijn slachtoffers werden uiteraard verblind door hun eigen hebzucht.

De meest schrijnende vormen van oplichting treffen mensen die in een noodsituatie verkeren, die daardoor met de rug tegen de muur staan en geen andere 'oplossing' zien dan wat de oplichter hen voorhoudt: uitgeprocedeerde asielzoekers schenken hun fortuin aan mensenhandelaars; zogenaamde 'helderzienden' ontfutselen kapitalen van mensen die wanhopig een vermist kind proberen op te sporen; 'wonderdokters' maar ook allerlei religieuzen ontfermen zich mits 'vrijwillige schenkingen' over het lot van ongeneeslijk zieken.

Soms worden aan mensen fictieve ziekten, gevaren of bedreigingen aangepraat die dan door aan te kopen producten kunnen worden afgewend en de meest bekende Belgische oplichter in dezer is wellicht ondernemer Marc Coucke met zijn op de gsm-toestellen te bevestigen stukje metaal dat ziekmakende straling onschadelijk zou maken - een farce die toentertijd het televisiejournaal haalde.

Minder zichtbaar en derhalve veel schadelijker zijn echter de geïnstitutionaliseerde vormen van oplichterij. Frappant zijn de gevallen van cliëntelisme in scholen waarbij opvoedelingen feitelijk tot klanten worden herleid die moeten renderen ten koste van hun onderwijs en waarbij het onderwijzend personeel door de directie onder druk wordt gezet om de lat inzake de aan leerlingen te stellen studie-eisen zo laag te leggen dat in de praktijk het getuigschrift quasi zonder inspanningen bekomen wordt, waarbij dan verondersteld wordt dat de meerderheid van de leerlingen gemak boven kennis verkiezen en waarbij gehoopt wordt dat met deze 'troef' de concurrentie de loef kan worden afgestoken, wat dan allemaal wordt aangemoedigd met het argument, gericht aan het onderwijzend personeel, "dat elke leerling anderhalf lesuur waard is". (2)

Nog minder zichtbaar is de meest grootschalige oplichting die de hele bevolking betreft en waarbij via in de eerste plaats de politici, het recht van de sterkste wordt gediend en waar met andere woorden de rijken leven op kosten van de armen terwijl dit door gesofisticeerde monetaire en subsidiaire systemen wordt voorgesteld alsof het tegendeel het geval was.

Men zou het hier kunnen hebben over pensioengelden die grotendeels door de rijken worden opgeslorpt omdat die veel langer leven dan de armen of over allerlei sanitaire voorzieningen waarvan armen geen gebruik kunnen maken omdat de remgelden alsnog te hoog zijn, wegens onwetendheid ook of omdat de zorg met twee snelheden werkt. Maar beperken we ons hier tot een goed zichtbare en concrete aangelegenheid.

Met gemeenschapsgelden worden parken en pleinen aangelegd, groene zones met lommerrijke dreven, bossen, weilanden, sport- en speelterreinen en dat allemaal in zones waar alleen de rijken kunnen wonen omdat de prijs van de bouwgronden er de pan uitrijst. Principieel of dus in theorie zijn deze (vaak peperdure en immer door de staat onderhouden) faciliteiten voor alle burgers toegankelijk maar in de praktijk zal uiteraard geen enkele bewoner van een armtierig flatgebouw in de stad het in zijn hoofd halen om dagelijks zijn ochtendwandeling te gaan maken tien kilometer verderop in de lanen en de bossen waar de meer begoeden hun optrekje (lees: hun villaatje of hun kasteel) hebben. Die verplaatsing is te duur voor armelui, tijdrovend ook en dus praktisch onmogelijk. Komt daarbij dat de vandaag als paddenstoelen uit de grond rijzende zogenaamde 'burgerinformatienetwerken' of 'burgerwachten' weliswaar clandestien maar met de feitelijke steun van de plaatselijke politici op een quasi legale manier het deze wandelaars die alsnog gebruik willen maken van hun genoemde rechten, onmogelijk maken omdat zij hen vrijwel straffeloos kunnen stigmatiseren als 'verdachte personen'. Gezeten burgers alarmeren de politie die in een mum van tijd arriveert en die aan de wandelaars vraagt wat ze daar te zoeken hebben, aangezien zij daar inderdaad niet wonen...

Het door een meerderheid van armen betaalde maar door een kleine minderheid van rijken genoten territorium is nog het makkelijkste voorbeeld van deze vorm van oplichting. Nog minder zichtbaar immers zijn de gemeenschappelijke faciliteiten met een abstracter karakter, zoals allerlei infrastructuren waarvan armen geen gebruik maken omdat zij er vanwege hun armoedige toestand niet eens voor in aanmerking komen: universiteiten, musea, kunstzinnige happenings, bibliotheken en nog meer dergelijke voorzieningen: zij zijn alleen louter theoretisch voor iedereen toegankelijk; in de praktijk worden zij betaald door de armen maar genoten door de rijken.

En dan hebben we het nog helemaal niet gehad over ons gesofisticeerde monetair systeem dat in staat blijkt om de ganse bevolking te foppen zoals men een ezel fopt door hem een wortel voor de neus te hangen. Stoute tongen beweren zelfs dat aan de trucs die hier aan de orde zijn, zelfs meester-oplichters zoals Jean-Pierre Van Rossem niet kunnen tippen.

(J.B., 17 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) De fragmenten zijn ontleend aan een uitgave van een bloemlezing in Nederlandse vertaling bij Davidsfonds/Clauwaert, Leuven 1994, getiteld: Fabels van La Fontaine. Over leven, liefde en dood, (Bijeengelezen door Jan van den Berg), pag. 43.

(2) Van die frauduleuze praktijk was de auteur dezer directe getuige en werden toentertijd door hem dienaangaande artikels in de media verspreid.

De moordmachines van de duivel

De duivelsverzen uit 1988 van Salman Rushdie werd in 1989 beantwoord met een fatwa van ayatollah Khomeini van Iran en nadat 33 jaar lang jacht werd gemaakt op de waarheidsspreker, is Salman Rushdie gisteren, 12 augustus 2022, in New York door een 'vrome moslim' neergestoken (- er stond nota bene drie miljoen dollar op zijn hoofd). Dat gebeurde nadat in 1991 de vertaler van de Japanse uitgave van het 'godslasterlijke geschrift' werd vermoord en in 1993 een aanslag werd gepleegd op Rushdies Noorse uitgever.

Tussen 30 juni en 2 juli 1934, de zogenaamde Nacht van de Lange Messen, vormde in nazi-Duitsland de SS doodseskaders die bij hun slachtoffers (de top van de SA) gingen aanbellen en hen doodschoten. Op 24 mei 1940 kreeg een doodseskader van Mexicaanse communisten de opdracht Trotski te vermoorden. Ook in de Joegoslavische oorlogen (1991-2001) werden doodseskaders ingezet. In Guatemala, El Salvador en Haïti waren doodseskaders aan het werk om de bevolking te intimideren - een van de bekendste slachtoffers was Oscar Romero. En zo te zien kan een gemeenschap van gelovigen door één woord van haar leider spoorslags worden omgeturnd tot een doodseskader.

De fatwa vormt als het ware een pop-up-doodseskader uit de gemeenschap van de vrome moslims; het eskader blijft bestaan zolang de fatwa geldt en met betrekking tot Salman Rushdie is dat levenslang. Een fatwa bestaat niet in de katholieke kerk maar de banvloek heeft alras een vergelijkbaar resultaat waar de scheiding van kerk en staat er (nog) niet is: de excommunicatie uit de geloofsgemeenschap betekent daar dan ook de totale verbanning uit de maatschappij.

Op 27 juli 1656 werd wegens ketterij de joodse banvloek of de 'cherem' uitgesproken over de filosoof Spinoza die dan uit de Amsterdamse gemeenschap werd verstoten. De apostel Paulus vervloekt (in zijn Brief aan de Galaten 1:8-9) wie een ander evangelie verkondigen dan het zijne, dat het 'Paulinische christendom' of het katholicisme grondvest. Het Concilie van Trente (1545-1563) spreekt over de Reformatie honderdzesentwintig keer de vervloeking uit en in de Heidelberger van het Nederlandse Gereformeerde Christendom wordt dan weer de katholieke leer over de H. Mis als afgoderij vervloekt. Zowel de fatwa als de banvloek maken dat de veroordeelden levenslang vervolgd worden. Levenslange vervolging is dan de feitelijke prijs die wordt betaald voor het tegenspreken van een geloof of dus voor de vrije meningsuiting welke meestal bestaat in het spreken van de waarheid.

Geloofsgemeenschappen zijn potentiële moordmachines en ook als oorlog dreigt zijn het de religieuze leiders die het vrome volk naar het front jagen. Volkeren die ten strijde trekken, roepen de hulp van de godheid in en houden voet bij stuk dat met God aan hun zijde hen niets kan overkomen omdat de schepper van het leven uiteraard sterker is dan de dood. De oostfronters van toentertijd (het zogenaamde 'Vlaams Legioen') gingen in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van de Duitsers aan het oostfront tegen de communisten strijden; zij werden daartoe opgeroepen door de clerus tijdens de preken in de heilige mis. Slechts weinigen keerden terug. Ook in Nederland bestond er een vrijwilligerslegioen. Vandaag kan men opnieuw vaststellen dat met betrekking tot de oorlog in Oekraïne de orthodoxe leider Kyrill de Russen aanspoort om Poetin te volgen terwijl hier te lande de bisschoppen het hebben over de hoogste vorm van naastenliefde wanneer soldaten gaan sneuvelen in de oorlog tégen de Russen. De partijdigheid en de verdeeldheid worden mede bewerkstelligd door de religies teneinde hun heerschappij te verzekeren.

Doordat de oorlog niet voortdurend woedt, krijgt men de valse indruk dat de heerschappijen van staat en kerk slechts nu en dan toeslaan, zoals men ook verkeerdelijk kan denken dat een moord zoals die op veekeurder Karel Van Noppen zeer uitzonderlijk is. De waarheid ziet er echter heel anders uit: dat veekeurders niet dagelijks vermoord worden is alleen te wijten aan het feit dat zij zich na een gruwelijke moord gedeisd houden maar het zeggenschap van de hormonenmaffia wordt al die tijd gecontinueerd; staat een volgende veekeurder op zijn strepen, wat door de bestaande dreiging echter bijzonder onwaarschijnlijk is, dan zal die binnen de kortste keren eveneens worden omgebracht. Evenzo continueren zich de macht van staat en de kerk: zij kunnen op elk willekeurig ogenblik van het volk een moordmachine maken.

Wat de religie in feite doet, komt neer op het volgende. De macht van een religie manifesteert zich daar waar zij in staat blijkt om aan haar gelovigen te verbieden om te zeggen dat de som van twee en twee gelijk is aan vier. Houden zekere burgers zich niet aan dit verbod, dan blijkt een religie in staat om vrome gelovigen tegen deze ongelovigen op te zetten en wel in die mate dat zij hen doden. Het weze herhaald dat de doodsdreiging welke uitgaat van religies voortdurend aanhoudt. Deze dreiging is zeer reëel doch onzichtbaar omdat zij zich pas hoeft te manifesteren waar de ongelovigen in opstand komen.

De aanslag op Salman Rushdie is geen eenmalige gebeurtenis, het is daarentegen de manifestatie van de dreiging onder welke de waarheidsschrijver op elke seconde van zijn leven gebukt moet gaan en waarvan alleen zijn dood hem kan verlossen. Deze doodsdreigingen hangen principieel alle mensen voortdurend boven het hoofd en zij zullen pas ophouden te bestaan nadat aan de religies als zodanig een definitief einde werd gemaakt.

(J.B., 13 augustus 2022)

Het racisme rukt weer op

Aflevering 2: racisme en slavernij

Alle mensen worden blank geboren zoals ook iedereen geboren wordt met blauwe ogen. Eventuele verkleuringen gebeuren na enkele dagen of weken. De genen spelen een rol maar ook de omgeving want pigmenten beschermen de huid tegen UV-straling. Zwarten die naar koude streken trekken, krijgen al na enkele generaties een veel blankere tint. Dat mensen in de embryonale fase allemaal vrouwelijk zouden zijn, heeft men lange tijd geloofd maar dat blijkt een mythe.

Etnocentrisme is de opvatting dat de eigen cultuur superieur is aan alle andere culturen zoals egocentrisme de idee is dat men zelf het centrum van de wereld vormt en geocentrisme de opvatting dat alle andere hemellichamen rond de aarde draaien. Maar wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de aarde rond de zon draait, dat de eigen cultuur niet beter is omdat ze eigen is en dat er geen menselijke rassen bestaan.

Misvattingen hieromtrent zijn te wijten aan ongeletterdheid maar kunnen ook volgen uit hardnekkige irrationele en derhalve volstrekt onwetenschappelijke overtuigingen, waarvan de religieuze een flink deel uitmaken. Dat laatste geldt ook en vooral voor de seksuele geaardheid en de discriminatie op grond daarvan wordt eveneens ondergebracht bij racisme.

Zo spannen racisten het Bijbelboek Genesis voor hun kar, meer bepaald met de zin: “Man en vrouw schiep Hij hen”, om de niet-heteroseksualiteit te kunnen veroordelen. Over genetische 'tussenvormen' zegt de Bijbel uiteraard helemaal niets omdat de genetica pas ontstond rond 1900 met de wetten van Mendel; de inzichten inzake DNA kwamen pas goed op gang in de jaren vijftig van de voorgaande eeuw en de inzichten inzake de intersexen dateren van nog meer recente datum. Het hermafroditisme verkeert nog steeds in de taboesfeer.

Een dictator die zweert bij een letterlijke interpretatie van de Bijbel is een hel voor de homo's maar ook democratieën kunnen ten prooi worden aan irrationaliteit en aan haat: zoals eerder gezegd stelt een democratie geen andere eisen aan politici dan dat zij verkozen zijn en zij zijn derhalve te duchten als zij aan de macht komen vergezeld van flagrante onwetendheid. De kans dat dit gebeurt neemt zienderogen toe ingevolge de macht van het geld dat politici in het zadel helpt en dat niet zozeer door kennis en kunde wordt verworven maar steeds vaker door onverschrokkenheid, bedrog en misdaad. We weten allang dat de onfortuinlijke combinatie van kapitaal en onverstand de wereld in nood brengt door oorlog en dat zij nu ook via catastrofale milieuschade de aarde aantast en het leven als zodanig.

“Quod non est in scriptis, non est in mundo” (“Wat niet in de [Heilige] Schrift staat, bestaat ook niet in de wereld”): als in de Bijbel geen sprake is van intersexen dan bestaan die ook niet. Het religieuze denken (tenminste als de term 'denken' hier van toepassing kon zijn) is aan het wetenschappelijke tegengesteld: in de religie wordt de werkelijkheid afgeleid uit de Heilige Schrift terwijl de wetenschappen de werkelijkheid beschrijven. De wereld heeft zich in de religie naar de Schrift te voegen, precies zoals zich in het totalitarisme de feiten te voegen hebben naar de opvattingen en de voorschriften van de dictator. Als Stalin beweert dat x percent van alle burgers hem vijandig gezind zijn, dan zullen er x percent opgepakt worden en in kampen verdwijnen (en Stalins handlangers pakken ongeacht wie op om aan hun quota te komen). Als de paus beweert dat er alleen maar mannen en vrouwen bestaan, dan zullen alle mensen die zichzelf in geen van beide categorieën kunnen onderbrengen, ofwel levenslang een obligate rol acteren, ofwel op de een of andere manier opgeruimd worden. In Rusland zijn er geen homo's, aldus Poetin, en als hij net zoals zijn evenknieën in Tsjetsjenië, in Iran en in Afghanistan de doodstraf invoert voor homofilie, dan zal men er inderdaad geen vinden. De irrationaliteit van extreemrechts en die van het religieuze denken zijn verwanten, zij dwingen de feiten om zich aan te passen aan hun eigen ficties die zij voor de waarheid houden. Onze-Lieve-Vrouw is onbevlekt ontvangen, wat betekent dat zij niet besmet is met de erfzonde welke verantwoordelijk is voor onze sterfelijkheid, zodat zij dus onsterfelijk is; het probleem van haar afwezigheid op aarde wordt prompt opgelost met de leer van haar tenhemelopneming en dit feit wordt door een jaarlijkse viering alom ter wereld ook bekrachtigd. Wie niet mee viert en derhalve dit 'feit' ontkent, werd ook hier te lande tot voor kort gestraft met sociale uitsluiting: broodroof of nog erger.

Het racisme, het etnocentrisme en de discriminatie op grond van seksuele geaardheid worden in stand gehouden middels de genoemde irrationaliteit eigen aan kerken en aan dictaturen die op die wijze samenzweren; zij verschuilen zich achter krankzinnige stellingen om even irrationele frustraties en haatgevoelens te kunnen botvieren, wat slechts destructie kan betekenen: zij vernietigen gewoon wie niet passen in hun kraam en Adolf Hitler bracht in vier jaar tijd zowat zes miljoen mensen om - als hij aan de macht gebleven was, kon dat de halve wereldbevolking worden, of negentig percent van de wereldbevolking, zoals in het huidige plan van het soort van gekken die menen dat de wereld overbevolkt is en die het aantal mensen willen terugbrengen totdat het overeenstemt met wat zij zelf in hun grootheidswaan het beste achten. Niet meer mensen dan in hun plan voorzien. Geen andere kleuren dan blank. Uitsluitend heterofiele exemplaren. Geen zieken en gehandicapten. Geen krankzinnigen en derhalve ook geen wilde dansers, geen kretenslagers die zich dichters en musici noemen of dus geen kunstenaars, alleen nog ambtenaren, commerçanten en bedienden die netjes uitvoeren wat wordt opgedragen - wat zeg ik? Alleen nog slaven!

(J.B., 10 augustus 2022)

Over kapitalisme, geloof en schuld

(Nog een ontmoeting met Van Togenbirger)

Wij zagen de heer Van Togenbirger op een bankje in een park nadat berichten gingen circuleren over kerncentrales die met simpele drones en in een mum van tijd tot atoombommen kunnen worden herschapen.

- Mijnheer Van Togenbirger, goedemiddag en hoe gaat het? Niet langer in het... tehuis?

OVT: Hoe gaat het? Neen, neen, neen, zoals u ziet: ik ben ontsnapt, haha! U komt mij beslist iets vragen over het nucleaire gevaar, nietwaar?

- Hoe kunt u het raden!

OVT: Doe gerust, ik heb tijd...

- De dreiging, beste Omsk, van een nucleaire catastrofe: is dat nu een nieuw reëel kwaad of is er geen reden tot paniek?

OVT: Het is waar dat kernenergie een groot probleem is maar dat is niet nieuw en het gevaar heeft diepere oorzaken: investeerders willen die centrales zo lang mogelijk open houden omwille van de winsten en dan wordt berekend hoe groot de kans op lekken is en op gezondheidsschade en nu ook de kans op aanslagen natuurlijk. En dat minpunt wordt dan afgewogen tegen het pluspunt, de winst. Er staat met andere woorden een prijs op een mensenleven, een mensenleven is niet langer onbetaalbaar, de risico's worden berekend en als ze niet al te groot worden geacht, denkt men ze te mogen of te moeten nemen.

- Niets is zonder risico's, toch?

OVT: Daarover gaat het niet. Het gaat erom dat sommige beslissingen, die helemaal niet hoeven genomen te worden maar die men bijvoorbeeld neemt onder economische druk, risico's meebrengen die er voordien niet waren. U weet dat een risico wordt uitgedrukt in percenten, het gaat hier om kansrekening.

- Bijvoorbeeld?

OVT: Stel dat je naar de kliniek moet voor een preventief onderzoek, je moet een proef ondergaan en men informeert je dat daaraan een sterfterisico verbonden is van één pro mille. Je kunt dan wel geloven dat je slechts een klein risico neemt maar de betekenis van dat cijfer is wel ontnuchterend: het zijn niet duizend mensen die elk een verwaarloosbaar risico lopen, neen: de ware betekenis van dat risico is dat er voor elke duizend mensen op wie men een dergelijke proef toepast, één echte dode zal zijn.

- Ja, inderdaad...

OVT: En als deze mensen de proef tien keer in hun leven ondergaan, zal één van elke honderd mensen sterven.

- Ja, dat is zorgwekkend...

OVT: Doen al die mensen de proef jaarlijks en dat is dan bijvoorbeeld vijftig keer in een mensenleven, dan wil dat zeggen dat het testen van elke twintig mensen betaald zal worden met één mensenleven. Dat zou dan preventie heten...

- Dat is zeker ontnuchterend...

OVT: Maar dat is wat die cijfers betekenen. Over borstkanker weet men nu dat preventief onderzoek, dat bestraling met röntgen vereist, de kwaal dikwijls heeft veroorzaakt.

- Ja, dat blijkt een feit.

OVT: Aan dat verschrikkelijke denken in termen van percenten, als het om mensenlevens gaat, en de daaraan inherente opvatting dat risico's sowieso onvermijdelijk of dus noodzakelijk zijn, is men inmiddels al gaan wennen omdat de kapitalistische economie alles in deze termen giet: wij zijn gelijk aan ons economisch rendement, we zijn vervangbaar en de economie staat niet langer ten dienste van de mens maar wel andersom. Het grootste kwaad vandaag ligt daarom in de onwetendheid die erin bestaat dat de mensen maar niet willen begrijpen dat het kapitalisme doodt.

- Is dat dan werkelijk zo?

OVT: Het kapitalisme doodt omdat het de mens in dienst stelt van de economie. Nu weet je dat de economie een werktuig is, een levensmiddel van de mens. De mens ondergeschikt achten aan zijn werktuigen of levensmiddelen en hem daarom daaraan opofferen, is zonder meer krankzinnig. Het gaat hier om een geestesziekte die de mensheid kapotmaakt. Dat is denk ik het allergrootste gevaar vandaag. Dus principieel zijn niet de kerncentrales als zodanig gevaarlijk. Voor een moordenaar zijn principieel alle mogelijke voorwerpen moordwapens en neem je uit bezorgdheid alle voorwerpen uit de wereld weg, dan doodt de moordenaar met de blote vuist.

- Onwetendheid, zegt u?

OVT: Ik ben geen blinde aanhanger van wat men de Verlichting noemt maar onwetendheid op zich is een bijzonder kwaad. Waar men er iets kan aan doen, bijvoorbeeld door het irrationele categoriek af te zweren, is onwetendheid wraakroepend maar dikwijls kan men er niets aan doen en ook die situatie is bijzonder frustrerend.

- Kunt u daarvan een voorbeeld geven?

OVT: Soms is men veroordeeld tot onwetendheid en die vorm van onwetendheid neemt vandaag enorm toe ingevolge het groeiende wantrouwen dat alle menselijk verkeer vergiftigt.

- Wat bedoelt u?

OVT: Men moet op zijn hoede zijn voor bedrog. Bedrog is inherent aan een economie met een kapitalistisch karakter. Als het niet langer de bedoeling is om het goede na te streven van de mensen aan wie men iets verkoopt, dan ziet men hen alleen als middel voor de eigen winstmaximalisatie.

- Een concreet voorbeeld?

OVT: Ik voel me ziek en ik raadpleeg een dokter omdat ik beter wil worden. Maar bij voorbaat moet ik gaan incalculeren dat ik dan niet alleen zijn patiënt zal zijn maar ook zijn klant, begrijpt u? Op zich lijkt dat niet problematisch maar steeds vaker werken die twee elkaar tegen en het is geen sinecure om dan in te schatten of het wel goed is om meteen een dokter te raadplegen.

- Nog concreter?

OVT: Stel dat ik aan slapeloosheid lijd en ik sta op het punt om naar de dokter te gaan. Eerst praat ik met mijn buurman die mij immers ooit vertelde voor dezelfde kwaal een arts te hebben geraadpleegd. Ik vraag hem of zijn probleem nu opgelost is en hij antwoordt mij dat zijn toestand alleen maar is verergerd: hij kreeg immers pillen voorgeschreven. De eerste week sliep hij als een roos. Hij dacht dat hij genezen was, zei hij maar hij merkte algauw dat hij helemaal niet meer sliep als hij geen slaappil nam. Intussen gaat hij maandelijks om een voorschrift en is zijn dosis slaapmiddelen verdubbeld en zo ook de dosis nevenwerkingen. Het slaapprobleem is bovendien teruggekeerd. Hij is er dus niet beter van geworden. Alleen de verkoop van de slaapmiddelen neemt toe, alleen de farmareuzen, die de dokter wel moet vertrouwen, worden er beter van.

-Zeer zeker...

OVT: Maar stel eens dat ik geen raad kan vragen aan mijn buurman, bijvoorbeeld omdat de kwaal niet simpel is. Kan ik elke arts zomaar vertrouwen? Moet ik abstractie maken van het feit dat de farmareuzen op de lijst van de meest winstgevende bedrijven de absolute nummer één zijn, dat zij daar prat op gaan, dat iedereen kan becijferen dat zij alleen maar geld verdienen als er zieken zijn en dat hun omzet recht evenredig is met het aantal zieken en met de ernst en duur van de ziekten? Met andere woorden: moet ik gewoon het feit over het hoofd zien dat de instanties die zieken horen te genezen, financieel baat hebben bij een toename van hun aantal? Moet ik ontkennen dat hebzucht een van onze drijfveren is?

- Het zou struisvogelpolitiek zijn om daarmee geen rekening te houden...

OVT: Inderdaad. En als mijn kwaal levensbedreigend is, wordt kiezen wel bijzonder moeilijk. Komt daarbij dat je als klant ook verplicht wordt tot het maken van een keuze: je arts vraagt je tenslotte om zelf te beslissen of je een of andere behandeling al dan niet wil, en hij doet dat als er risico's aan verbonden zijn, ziet u: men weet met de verantwoordelijkheid geen blijf omdat er geld mee gemoeid is vanwege de verzekeringsinstanties. Ziet u: de schuld belandt in de schoenen van de zwakste.

- Dat lijkt inderdaad het geval.

OVT: Maar dat maakt dat je dus twee keer onwetend bent: een eerste keer omdat je geen arts bent, laat staan een specialist en een tweede keer omdat je niet kunt inschatten hoe groot de kans is op bedrog. Je mag dan nog heel terecht je huisarts vertrouwen: die moet op zijn beurt wel vertrouwen hebben in het hele systeem: de specialisten, de klinieken, de farmacie. Anderzijds kan niemand ontkennen dat dit systeem als zodanig onmisbaar is geworden...

- Als ik het goed begrijp, bestaat onwetendheid dus in twee vormen. Enerzijds kun je bijvoorbeeld als patiënt onwetend zijn omtrent de juiste geneeskundige behandeling maar anderzijds is het ook een vorm van onwetendheid wanneer je je moet afvragen of je de geneeskunde wel kunt vertrouwen?

OVT: Het is verstandig om je onwetendheid te erkennen maar paradoxaal genoeg brengt uitgerekend dit verstandige inzicht je in nauwe schoentjes: je moet je vertrouwen schenken aan een instituut waarover in de jongste decennia menig geleerde heeft moeten concluderen dat het onbetrouwbaar is geworden. Zoals gezegd, als gevolg van een kapitalistische economie.

- Akelig, inderdaad.

OVT: Een mogelijkerwijze nog groter euvel van de kapitalistische economie, alvast in psychologisch opzicht, is dat zij ertoe neigt om de schuld voor haar tekorten, en die zijn niet gering, in de schoenen te schuiven, van haar slachtoffers. En zij ligt zodoende in het verlengde van de natuurwet, the struggle for life, het recht van de sterkste, waar kracht of macht het hoogste goed is en zwakheid een kwaad. Een moraal die de natuur tot voorbeeld stelt en die het goed acht om de natuur een handje te helpen, is fascistisch: Hitler deed dat toen hij besloot om de zwaksten uit te roeien in concentratiekampen.

- Ik zie niet goed in hoe slachtoffers kunnen worden opgezadeld met schuld...

OVT: Een op concurrentie gebaseerde samenleving beloont wie goed presteren maar beschuldigt en straft wie er niet in slagen om met anderen te wedijveren. Winnaars ontvangen veel loon, zij worden beloond omdat zij beschouwd worden als helden, hun naam prijkt bovenaan in de lijsten van de allerrijksten, zij zijn kampioenen. Maar wie arm blijven, worden niet alleen beschouwd als verliezers maar tevens als schuldigen omdat hun prestaties uitblijven en zij derhalve beschouwd worden als een last voor alle anderen. Nota bene: het begrip 'prestatie' wordt hier overigens verengd tot louter financiële prestatie, tot winst dus, zodat uitgerekend de drugsdealer zichzelf mag beschouwen als een van de grootste weldoeners, hij maakt immers veel winst en een hard werkende huismoeder blijft onbetaald. In het Derde Rijk hingen grote affiches in de straten met daarop een zieke in een rolstoel geflankeerd door een arts, met de bijhorende ophitsende tekst: “60.000 Mark kost deze zieke jaarlijks aan de staat en het is uw geld, volksgenoten!” Vandaag is dit fascisme teruggekeerd en blokken grote kranten hier te lande dat de hoge kosten voor de ziekenzorg schade toebrengen aan onze economie! De heilige economie wordt ondermijnd en de schuldigen zijn de zieken, begrijpt u? De mens in dienst van het geld in plaats van andersom. Als u het mij vraagt, schuilt daarin het grootste kwaad.

De kerk doet wat betreft dit kwaad haar duit in het zakje waar zij het schuldcomplex van de zwaksten alleen maar voedt door het kwaad systematisch aan vermeende zonden toe te schrijven. En zij doet dat om de werkelijke oorzaken van het kwaad buiten schot te houden. De werkelijke oorzaken zijn vaak gelegen in het blinde noodlot maar nog veel vaker in uitbuiting. Wat betreft dat laatste: de kerk houdt de uitbuiters een hand boven het hoofd omdat zij een handlanger van de machthebbers is.

- Is dat zo?

OVT: Dat is historisch het geval: de keizer heeft reeds in zijn beginjaren het christendom tot staatsgodsdienst verklaard in ruil voor wederdiensten: de twee zijn sindsdien twee handen op een en dezelfde buik en wel in die mate dat ook hier te lande alle clerici staatsweddes trekken: zij worden betaald met belastinggelden en verkeren aldus in het onvermogen om kritiek te uiten op de staat waarvan wij niet kunnen ontkennen dat alvast haar economische motor aangedreven wordt door iets dat niet bepaald christelijk is, zoals u weet, met name de hebzucht. Als puntje bij paaltje komt, komt loontje om zijn boontje en jagen de zogenaamde herders prompt hun kudde naar het front!

- Dankuwel, Omsk Van Togenbirger.

OVT: Zonder dank. En over het noodlot hebben we het misschien een volgende keer.

- Afgesproken!

(J.B., 8 augustus 2022)

Het racisme rukt weer op

De inmiddels meer dan driehonderd erkende hondenrassen werden bekomen door honden selectief op kenmerken te fokken. Er bestaan ongeveer evenveel paardenrassen en er zijn een tachtigtal kattenrassen. Echter, volgens de hedendaagse wetenschappelijke inzichten bestaan er helemaal geen 'menselijke rassen' binnen de soort van de homo sapiens: de drierassenleer waarin gesteld wordt dat het blanke ras superieur is aan het negroïde en aan het Aziatische is negentiende-eeuws en van de hand van Arthur de Gobineau (1816-1882) en de vijfrassentheorie van 'schedelmeter' Johann Friedrich Blumenbach (1752-1840) is achttiende-eeuws.

Niemand echter kan verhinderen dat politici met die volstrekte onzin uitpakken omdat in een democratie aan politici nu eenmaal geen andere eisen gesteld worden dan dat zij verkozen zijn. Ook negentiende-eeuwse Russische keizers en Europese kolonisatoren zwaaiden gretig met racistische pseudowetenschap die hun immers toeliet om anderen aan zich te onderwerpen en dikwijls kregen zij ook nog de steun van de kerk: Afrikanen werden door de blanke kolonisatoren beschouwd als mensen zonder ziel; vanuit christelijk oogpunt mochten zij derhalve veroordeeld worden tot de slavernij.

Verwijzend naar Blumenbach die meende dat de mens in de Kaukasus ontstaan was en die de Kaukasiërs ook de mooiste mensen vond, beschouwden de nazi's de mensen uit de Kaukasus als superieur. Zo geacht minderwaardige rassen dienden uitgeroeid te worden en in de holocaust werden dan ook zes miljoen 'Lebensunwertigen' omgebracht; het superieure ras daarentegen werd gekweekt, met name in Hitler's 'Lebensborn' - Gobineau had immers bedacht dat rassenvermenging de mens zou doen degenereren.

Het zuivere ras, de stamboom, de afkomst, het nationalisme, blauw bloed: het zijn allemaal excuses waarmee figuren die helemaal niets te betekenen of te bieden hebben - snobs en parvenu's - zich alsnog naar het voorplan pogen te werken. Bij uitstek lui zonder verdiensten beroepen zich op zaken zoals afkomst en ras in hun pogingen om degenen de loef af te steken die zich daarop niet (kunnen of willen) beroepen. Zwaaien met afkomst en ras is even gemeen als kwaadsprekerij omdat de twee handelwijzen te herleiden zijn tot zelfverheerlijking middels de onterechte vernedering van anderen.

Dat politici het ook vandaag nog doen - uitpakken met ras - zegt in de eerste plaats iets over het bedenkelijke niveau van deze intrieste figuren: nooit voorheen in de cultuurgeschiedenis was de combinatie van enerzijds rijkdom en macht en anderzijds onverstand dermate zorgwekkend als in het huidige door het klimaat van het kapitalisme getekende tijdperk. Opportunisme en vriendjespolitiek alom hebben de onbekwaamheid aan de macht gebracht. De onbekwaamheid is het nieuwe normaal geworden en voortaan worden de wetenschappelijkheid en het recht door het narrenkorps naar de verdomhoek verwezen alwaar ze een stille dood sterven ingevolge een letale kwaal die op het mensdom weegt, zijnde de algemene onverschilligheid.

En zo bestaat het dat een Europees staatshoofd vandaag, geruggensteund door de immer schaamteloze kerken, nazistische en racistische praat uitslaat welke aanmeert als een succesvolle boodschap in godbetert de zogenaamde Nieuwe Wereld: de extreemrechtse Victor Orban, goede leerling van de christelijke neonazibende in de abdij van Trisulti, welke zichzelf beschouwt als een leger van 'gladiatoren voor het christendom', krijgt gehoor bij de kapitalisten van Texas die heersen over talloze jaknikkers waaraan zij hun macht danken. Het gepredikte nationalisme en het racisme zijn vormen van snobistisch elitarisme.

Een bijzonder gevaarlijke vorm van elitarisme explodeert vandaag in de bijzonder groteske plannen van zekere burgemeesters en andere vermeende 'volksvertegenwoordigers' die lijden aan de hoger geschetste kwaal welke macht combineert met onverstand en dat uit zich nu ook in de constructie van zogenaamde BIN's of 'burgerinformatienetwerken': formaties van gefrustreerde onwetende en onbekwame vrijwilligers die zich onder de dekmantel van beschermers van de veiligheid straffeloos willen kunnen afreageren op allerlei door henzelf te creëren categorieën van zondebokken waardoor de zwakkeren in de samenleving met quasi legale middelen kunnen worden verdrukt en uitgerangeerd zonder hoop op rechtspraak.

De betrokken politici gaan prat op deze BIN's welke doen denken aan de schrijnende toestanden in het Roemenië van Nicolae Ceaușescu waar drieëndertig jaar na de dood van deze gruwelijke dictator de paranoia quasi onverminderd rondwaart, het alle menselijk verkeer blokkerende wantrouwen in het zog van het nazisme, het stalinisme en het totalitarisme als zodanig. Voor de ongeletterden, die immers allerminst uitgesloten worden van inspraak en macht, hebben sociale analisten zoals Aldous Huxley en George Orwell vruchteloos geleefd en gewerkt en de leeghoofden komen prompt weg met een niet te harden gedoe wars van geschiedenis, cultuur, wet en recht, dat de benaming van leiderschap opeist.

Onder de titel “Mee een oogje in het zeil houden” en met de slogan “samen zorgen we voor veiligheid” publiceert een controlefreak met burgemeesterssjerp in zijn door de burgers betaalde gedrukte periodiek zijn enthousiasme voor de herscholing van zijn onderdanen tot argusogen van zijn politiekorps: “Het is belangrijk dat, als mensen verdachte handelingen of gedragingen vaststellen, ze meteen de politie verwittigen via het nummer 112.”, zo schrijft hij: “ We roepen burgers op om zich mee te engageren in het buurtinformatienetwerk. Wie lid wenst te worden, kan een mail sturen (…). Op die manier is bijna het hele grondgebied van onze gemeente voorzien van een BIN, want ook het BIN Schellebelle, Billegem en De Gilde (Wichelen) bestaan al geruime tijd.” (1)

Wel, wie begaan zijn met het lot van de inwoners van deze boom- en rozenkwekersgemeente kunnen misschien beginnen met het verwittigen van de politie via het nummer 112 van de dagelijkse ongeremde sproei-activiteiten die zich uitstekken over bijna het hele grondgebied van de gemeente: sproei-activiteiten met zware vergiften waaraan alle inwoners, de uiterst gevoelige kinderen incluis, achteloos worden blootgesteld, dag na dag en jaar in jaar uit, en ten gevolge waarvan zij steeds vaker kankers ontwikkelen en overlijden nog vooraleer zij de leeftijd van de volwassenheid hebben bereikt. Kennelijk gebeurt dit zonder dat ook maar iemand het nodig acht om het kwaad aan te klagen bij de politieke verantwoordelijken. Men heeft de mond vol over maffioso die de feitelijke regering uitmaken in Mexico, Colombia of Rusland maar in de eigen straat wordt prompt de andere kant opgekeken als nevelen van vergif over de akkers drijven. Winst als excuus voor de dodenakkers, applaus voor de daders die paraderen met villa's en met dure wagens en ter gelegenheid van de verkiezingen een stem voor de politici die mee-eten van de koek.

Criminelen vertrouwen zich op de omerta. Zij hebben daartoe alle redenen want de straffen van de wetgever kunnen niet tippen aan hun eigen laffe revanches. Talloze jonge mensen worden verkracht, alleen de enkelingen die verzet bieden, hoeven vermoord te worden en zo lijkt de misdaad een uitzonderingstoestand. Veekeurder Karel Van Noppen werd koelbloedig omgebracht omdat hij gewetensvol zijn job deed en weigerde om het gebruik van ziekmakende verboden hormonen over het hoofd te zien: bijna dertig jaar later vertellen ons de opgeblazen runderen in de wei dat de criminele hormonenmaffia onverminderd de plak zwaait.

De onverschilligheid is een nog groter kwaad dan de massamoord: dat zijn de woorden van Primo Levi die de holocaust overleefde maar de onverschilligheid houdt aan ten koste van talloze vaak jonge mensenlevens. We roepen de burgers op om zich mee te engageren en als zij vaststellen dat tractoren gewapend met uitgestrekte sproeifonteinen tonnen vergift over onze akkers verspreiden, onmiddellijk de politie te verwittigen via het nummer 112.

(Jan Bauwens, 6 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Kenneth Taylor (v.u.), “De warmste gazette” d.d. 3 augustus 2022, pag. 2.

Taiwan

Altijd onvoorspelbaar – zo is de toekomst. En ook nu alle ogen gericht zijn op Rusland dat massaal troepen naar zijn grenzen met Europa stuurt of op de V.S. in twist met Noord-Korea of op Israël en de Palestijnen: na de oorlogszuchtige uitspraken van de Chinese leider Xi Jinping, blijkt plotseling het lot van de wereld af te zullen hangen van dat van het zogenaamde Eiland van Pracht, want dat is de naam die de Portugese ontdekkingsreizigers in 1583 gaven aan het huidige Taiwan dat sinds 1949 de eigenlijke Republiek China herbergt, afgescheiden van het vasteland dat, toen ingepalmd door de communisten, aangeduid wordt als de Volksrepubliek China.
Taiwan beschouwt zichzelf als onafhankelijk van China dat in twee gespleten werd onder invloed van het Russische communisme na de Oktoberrevolutie aldaar in 1917: Mao stichtte met zijn communistische partij gesteund door de Russen de Volksrepubliek China (in 1949) terwijl de anti-communisten met hun nationalistische Republiek China (sinds 1912) en met steun van de V.S. (in 1949) naar het eiland vluchtten en zich daar vestigden als een westers gekleurde democratische partij. (1)
De huidige Chinese communisten beschouwen Taiwan als een afvallige provincie en ze willen die terug, precies zoals Irak zijn voormalige provincie Koeweit terug wilde – wat mislukte – of zoals Rusland aanspraak maakte op de Krim die prompt door Poetin werd heroverd. En als het mogelijk bleek voor de Russen om quasi zonder enige westerse tegenstand de Krim te heroveren vlakbij de Europese grens, hoe zou het dan onmogelijk zijn voor de Chinezen om hun naburige voormalige provincie opnieuw in te palmen, te meer daar zij zo veraf ligt van het westen? Xi Jinping sprak zich enkele dagen geleden daarover uit in niet mis te verstane bewoordingen. De kwestie is alleen dat het Westen de Taiwanezen waarschijnlijk niet zomaar aan hun lot zal overlaten en dat betekent oorlog.
Sinds de Oktoberrevolutie (in 1917, gevolgd door een burgeroorlog die in 1922 uitmondde in de stichting van de USSR) heeft de ganse politieke wereld zich in twee gespleten: een kapitalistisch en een communistisch deel. De kiemen van die strijd lagen in feite al bij de Franse Revolutie (in 1789-1799) of, eerder nog, bij de opstand in Engeland onder Cromwell (met de afschaffing van de monarchie in 1649, welke zich echter herstelde twee jaar na zijn dood – in 1660): dit waren volksopstanden gericht tegen clerus en adel; de communistische revolutie richtte zich weliswaar tegen de Tsaren maar ook en vooral tegen de geldadel – de zogenaamde kapitalisten. Het lelijke kapitalisme dat immers verregaande ongelijkheid brengt, volgt paradoxaal genoeg uit de mooie ideologie van de vrijheid die vertrekt vanuit een (al te) groot (en daarom vaak rampzalig) vertrouwen in het volk. Het communisme verwerpt die ongelijkheid maar kan dat niet doen zonder het vertrouwen in het volk op te geven en de individuele vrijheid aan banden te leggen. Het communisme biedt onderling gelijke doch verknechte enkelingen waar het kapitalisme dreigt te stranden in een rampzalige vrijheid waarvan de milieuverloedering ingevolge ongeremde concurrentie en verkwisting slechts één van de vele exponenten is. Een bijkomend en in zekere zin onvoorzien doch nu alles overschaduwend probleem is dat van de tegenstelling tussen deze twee wereldvisies.
De spanningen tussen China en Taiwan weerspiegelen zich sinds 1949 op het wereldtoneel met betrekking tot de erkenning van hetzij het ene hetzij het andere China, want er moet nu eenmaal een keuze worden gemaakt door elk land dat handelsbetrekkingen wil aanknopen met een van beide. China misprijst landen die Taiwan erkennen en geeft aan dat misprijzen ook uiting door met die landen geen politieke betrekkingen aan te knopen en landen die politieke betrekkingen aanknopen met China, mogen dan weer Taiwan niet in. Zo bijvoorbeeld erkennen de VS Taiwan wél en zij hebben er een ambassade maar bijvoorbeeld België staat op goede voet met het communistische China...
(J.B., 23 maart 2018)
Verwijzingen:
(1) Meer in detail: zie het artikel over China: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062603  of
http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062605  

Het pact

Wat je beloofd wordt, is het best denkbare, namelijk het eeuwige leven dat voor zover je je dat kan voorstellen, alleen de goden bezitten. Het is weliswaar geen geschenk maar een belofte. Maar je moet er wel wat voor teruggeven en dat moet je nota bene ook effectief doen: alleen maar de belofte van die teruggave volstaat niet.

Het gaat hier om een heel vreemd pact: je wil wat kopen en je betaalt er ook voor maar je wordt vervolgens wandelen gestuurd met louter de belofte dat je het echt betaalde ook echt zal krijgen. Pruttel je tegen, dan krijg je meteen als antwoord dat niemand je tot die koop verplicht en dat je zelf ook wel weet dat je het niettemin doet omdat hetgeen je wordt beloofd, het best denkbare van alle dingen is.

En de verkoper houdt vol precies zoals de visser volhoudt die geduldig wacht totdat hij een prooi aan de haak heeft. Geduldig en ook vol zelfvertrouwen omdat hij weet dat de vis honger heeft. De vis zal hoe dan ook toehappen omdat die geen andere keuze heeft als hij zijn honger stillen wil.

Volgens sommigen gaat het hier om een valse honger maar het te sluiten pact is allerminst vals: het is een realiteit die zich presenteert aan elke mens. En het gaat hier uiteraard over die bombastische stoet volgestouwd met allerlei groteske irrationaliteiten en aangevoerd door het bonte kraam van de religies.

Het pact dat Faust sluit met de duivel, kennen we maar dit is een gelijkaardige zaak, ofschoon een beetje anders. Faust ruilt het succesvolle leven dat de duivel hem belooft voor zijn eigen ziel. De duivel echter komt zijn belofte na en hij doet dat uiteraard omdat de verkochte ziel al in zijn bezit is - de duivel hoeft alleen te wachten op Faust zijn levenseinde dat er sowieso komt omdat het al een feit is: Faust behoort tot het mensenras dat zich met de erfzonde de sterfelijkheid heeft op de hals gehaald - de dood is onafwendbaar. Maar voor de belofte gedaan door een religie staat niets of niemand borg: wat anders kon pausen en bisschoppen beletten om ons te beliegen dan de hellestraffen die zij zelf verzinnen?

Uit de tijd zijn ze, die opera's der dynastieën, de verkleedpartijen van de clerus met de mijters en de scepters, de hax pax max deus adimax (alias: de hocus-pocus) van het Vaticaan en als ze er niet meer zullen in slagen het exuberante bedrog te camoufleren, straks ook de sector van de farmacie en die der witte schorten. Waar rook is, is vuur en waar geld is, is bedrog. Hoe doen ze het, om na de afslachting van zowat de halve wereld gedurende twintig eeuwen, met een gedoe dat op excuses moet gelijken opnieuw in het gevlei te komen bij de massa? Zij rekenen gewis precies zoals voorheen op het gigantische onverstand waarvan zij tenslotte leven, rijk worden en waardoor zij heersen. Een mensenleven is door de band te kort om erachter te kunnen komen met wie men dan te doen heeft als men geconfronteerd wordt met die met goud gedrapeerde reuzen die zich met toverformules in dode talen een laan banen door het verstomde volk dat bij hun passage prompt een knieval doet.

Twee handen op één buik, zo gaan ze te werk, de staat en de kerk, alvast volgens de ketters die oorspronkelijk katharen waren. Het volk dat wordt gepluimd door graven en baronnen en in deze dagen kennelijk door drugsbaronnen, heeft zijn ellende volgens kardinalen, bisschoppen en pausen niet aan uitbuiting te wijten doch aan eigen zonden. Mea culpa, zegt de massa, van de wijs gebracht door al dat goud en die bombarie, en de slavernij gaat lustig door. Twijfelen aan de woorden van de hoogdravende zotskappen doet men niet want dan verliest men immers meteen het in het pact beloofde en wie deinst daar niet voor terug?

Het kastensysteem in India garandeert de continuering van de ongelijkheid en de macht van de heersende kaste: de onaanraakbaren zijn wat zij zijn door eigen karma of fouten en derhalve treft niemand schuld voor de situatie van een ander. Het hindoeïsme helpt aldus het recht van de sterkte, de volstrekte rechteloosheid of de dictatuur te bestendigen. De slavernij van de slaaf is er door het geweld van zijn uitbuiter maar de religie snoert de mond van de gedupeerde en belaadt prompt het slachtoffer met de schuld. Precies omdat de mensen geloven, geloven ze ook dat ze schuldig zijn en zij durven niet te twijfelen omdat zij, het pact indachtig, de hoop willen behouden op het beloofde goed waarvoor zij met hun geloof betalen. Vele goden, vele religies, variaties op hetzelfde thema.

Het pact is gemeen, het volk wordt voor de gek gehouden, de hoop is ijdel maar kennelijk is het onverstand verblindend genoeg om dat alles te laten voortduren tot in de eeuwigheid: niet omdat mensen nooit tot inzicht zouden komen maar omdat zij sterfelijk zijn en hen derhalve telkenmale pas als bejaarden de schellen van de ogen vallen. Dan komen nieuwe generaties, zo blind als de voorgaande. Als u hier eventjes wilt tekenen?

(J.B., 28 juli 2022)

Het pensioengeld en de Moloch

Afrikanen werken om te leven en hun tijdschema volgt de reële fysieke noden maar sinds het tijdperk dat door Charlie Chaplin wordt bestempeld als 'Modern Times' werd dat allemaal op zijn kop gezet en wel in die mate dat zelfs de werking van onze blaas, maag en darmen zich dient te schikken naar het door elke arbeider te volgen schema: plaspauze om tien uur, schafttijd van twaalf tot kwart na twaalf en na het afklokken om vijf uur mag de vermoeidheid toeslaan - hoe je thuisgeraakt is niet meer de verantwoordelijkheid van je baas, je bent overigens perfect vervangbaar.

De heilige Augustinus van Hippo was een groot filosoof en het behoort tot een van zijn briljantste inzichten dat er een fundamenteel onderscheid bestaat tussen enerzijds dingen die door ons gefabriceerd zijn en anderzijds dingen die geschapen zijn of gegroeid: de boom die voortkomt uit een zaadje en de vogel hoog in de lucht zijn van een heel andere orde dan de verlichtingspaal en het vliegtuig. De mens is van een heel andere orde dan de robot en mensen analyseren en beschrijven zoals men een robot analyseert en beschrijft, is de gigantische vergissing van het zogenaamde micro-reductionisme die nochtans heel wat bekende 'wetenschappers' in zijn greep houdt.

De illusie dat mensen maakbaar zouden zijn en 'verbeterbaar' zoals ook computers dat zijn, is een onverstand dat de mensheid aantast in haar diepste kern en aan de grondslag van dit euvel ligt het zogenaamde darwinisme: het geloof dat de evolutie van het leven ook anders had kunnen verlopen en dat bijgevolg 'wetenschappelijk onderbouwde' menselijke ingrepen daarin, niet alleen verantwoord zijn maar tevens wenselijk. Zelfs als men zou stellen dit waar was, dan zou dit door toedoen van de regerende kapitalistische economie resulteren in de productie van allerlei machinemensen of slaven: mensen quasi zonder eigen hoofd die zich door anderen laten besturen maar die wel beschikken over alle andere gesofisticeerde vermogens van de menselijke fysiek. Nu reeds worden bijvoorbeeld dolfijnen militair ingezet om explosieven snel en doeltreffend naar vijandelijke plekken te transporteren - uiteraard voor eenmalig gebruik.

Kijkt men echter goed om zich heen, dan kan men vaststellen dat nu reeds mensen met een eigen hoofd alleen nog te vinden zijn in wat men 'primitieve gemeenschappen' noemt, zoals de vergeten stammen in het Amazonewoud. Van alle 'beschaafde' (lees: 'geteleviseerde') volkeren hebben de mensen een hoofd dat allang niet meer functioneert als eigen denkkracht maar dat alleen nog dienst doet om gevuld te worden met de imperatieven van wie hen (- ons dus) overheersen: onze gedachten worden ons ingelepeld tijdens onze eerste levenshelft (want zoveel tijd neemt deze gesofisticeerde conditionering in beslag) in het proces van de zogenaamde 'opvoeding' en levenslang via de zogenaamde informatiekanalen zoals de media zichzelf misleidend bestempelen en langs nog een aantal sluikwegen die wij niet meteen kunnen ontdekken omdat zij dermate verfijnd zijn dat ze ons petje te boven gaan. Met de stok van sociale uitsluiting achter de deur, zorgt sociale controle ervoor dat de greep van de macht op de massa reeds dermate gevorderd is dat technologische hoogstandjes zoals de implantaten waarvan niet alleen meer in de sciencefiction sprake is, daar eigenlijk niet veel meer kunnen aan toevoegen.

Het is een enorm misverstand dat implantaten, genetische manipulatie en nog meer van die zaken aan het menselijke vermogen verbeteringen zouden aanbrengen: zij kunnen ons functioneren alleen veranderen door toedoen van het inbouwen van allerlei 'listen' gedirigeerd door derden met het oog op onze instrumentalisering. Vandaag gaat het voorlopig nog grotendeels via de oude weg. Neem nu de pensioenen: wat is de bedoeling van deze heisa?

Enkele jaren geleden werden de (verzwegen) Amerikaanse kernkoppen in Kleine-Brogel vernieuwd met Belgisch geld. Van nog recentere datum is de Belgische aankoop van Amerikaanse gevechtsvliegtuigen waarmee de regering ons in de schuld stak voor nog verschillende decennia. Dat er bespaard moet worden, zal derhalve niemand meer verwonderen en waar er precies bespaard zal worden, is ook niet langer een geheim: zoals altijd zullen de grootste lasten terechtkomen op de schouders van de zwaksten. Zieken- en gehandicaptenzorg, mentaal welzijn en opvoeding kregen het al hard te verduren en ook de wegens hun hogere leeftijd 'nutteloze' burgers delen in de klappen. Er zijn er die zeggen dat de pandemie een poging is geweest om de 'dure oudjes' te laten verdwijnen maar die bleken hoe dan ook taaier dan verwacht en hier te lande kon er op amper twintigduizend pensioentrekkenden worden bespaard. Plan B zou er dan in bestaan dat de pensioenen gewoon worden opgeschort want wie zei ook weer dat de staat geen liefdadigheidsinstelling is?

Die opschorting gebeurt op zijn zachtst gezegd nogal doorzichtig, men doet zelfs geen moeite om het groteske bedrog wat te camoufleren. Vooreerst zullen de grootverdieners en de bezetters van de best betaalde banen worden gespaard: ofschoon het systeem waarbij werk gelijkgesteld wordt met inkomen ervoor gezorgd heeft dat zij de enigen zijn die geld opzij hebben kunnen zetten voor hun oude dag, zal aan hun pensioen niet worden geraakt en kunnen zij bovendien onbeperkt blijven bijverdienen. Degenen echter die op de arbeidsmarkt niet of nauwelijks aan de bak kwamen omdat zij eruit gerangeerd werden door de genoemde, meer agressieve elementen, konden derhalve helemaal niets opzij leggen: men zou verwachten dat voor hen een inkomen voorzien werd om de harde winter van het leven door te kunnen komen maar niets blijkt minder waar: wie geen loon ontvingen voor hun vijfenzestigste, zullen ook na die leeftijd in de kou blijven staan.

Op de vraag wie de ouderlingen zonder pensioen dan in leven zullen houden, luidt prompt het antwoord dat zij niet langer verplicht zullen worden om verder te leven en reeds werd de uitweg van de euthanasie voorbereid door zelfverklaarde 'topartsen' die zich in dezer 'pioniers' noemen. En verder zal uiteraard alles verglijden naar de wantoestanden van de feitelijke bedelarij in het zog van het Amerikaanse neokapitalisme dat om die reden het middeleeuwse pakt met de (overigens onderling sterk verdeelde) religies herwaardeert. Dat komt dan hier op neer dat oudjes zonder pensioen steuntrekkers worden bij de OCMW die op haar beurt de centen zal moeten halen bij de families van de behoeftigen. Aanpassingen van alle wetten ter zake hebben er al voor gezorgd dat via de life-pass en dergelijke verklaringen meer met betrekking tot het levenseinde, zich volstrekt wettelijk een genocide vanjewelste zal kunnen voltrekken, wat dan de redding zal zijn van de huidige economie. En voor het restant van de hulpbehoevenden die dan vermoedelijk nog zeer talrijk zullen zijn, zijn er dus... de kerken.

Ja, wie had dat gedacht, daar komen ze weer achter de hoek kijken, de volksverlakkers met hun leugens over hemel en hel: zij zullen er uiteindelijk voor zorgen dat het neoliberalisme ongestoord zijn gang kan gaan. Rijkelui kunnen dan wat nog overschiet van hun geweten sussen met nu en dan een gulle gift voor de armlastigen en de armen kunnen om den brode bij de kerk terecht. Twee vliegen in één klap: de rijken worden niet langer wettelijk verplicht om bij te dragen aan de armenzorg en zij kunnen die bovendien aftrekbaar maken; de armen op hun beurt zullen in functie van de bevrediging van hun fundamentele behoeften niet langer een recht opeisen (dat hebben zij immers niet meer!) maar zij zullen zoals tamme dieren dat doen, voortaan om eten schooien. Exit de humaniteit; exit de beschaving; exit de mens. En de rode loper voor de nieuwe god, de Moloch.

(J.B., 22 juli 2022)

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht. Hij wordt verkozen door de massa die niet nadenkt omdat die helemaal niet denken kan. Hij haat zoals de massa haat. Hij voert uit wat de dwingelandij van een joelende menigte hem gebiedt. Hij is de echo van de massa, hij is de massa aan de macht. Hij is de onmens die de mens verplettert met zijn onnadenkend geweld, zijn beestachtige emoties die zichzelf niet kennen maar met vooral zijn haat voor alles wat ook maar enigszins afwijkt van de standaard, de domme standaard, de middenmoot, de replica van één en hetzelfde specimen: de zo misleidend op een mens gelijkende figuur waarvan de hersenen uit het hoofd werden gehaald dat dan werd opgevuld met info uit de supermarkt, eenheidsworst, dat werd geprogrammeerd tot laffe gehoorzaamheid, warempel met het oog op een perfecte perfide moordmachinerie.

De paragraaf hier boven lijkt alleen maar onzin, de werkelijkheid immers overtreft de stoutste fantasie en doet dat uiteraard vooral daar waar de fantasie gekortwiekt wordt, waar kunstenaars worden beschouwd als kunstjesmakers, als mee-eters die niet opbrengen, als overbodig ballast en hun werk als onwerk, tijdverdrijf en prutserij. Edoch met rasse schreden zet het monster zonder kop zijn logge tred voort richting regering, wet en recht om daar alle fijne constructies, destijds met zweet en tranen in elkaar geweven en gevezen, met de veeg van één poot te doen verdwijnen.

Werkgelegenheidsvoorziening is een verantwoordelijkheid van de regering, niet een van de werknemers: werknemers zijn verantwoordelijk voor hun eigen werk, niet voor dat van de regering. De tendens in de huidige pensioenhervormingen gaat in de richting van de bestraffing van uitgerekend degenen aan wie het fundamentele recht op arbeid werd onthouden. Door arbeid als een plicht voor te stellen, wordt verdonkeremaand dat hier een fundamenteel mensenrecht met voeten getreden wordt. De eerste paragraaf van het artikel 23 van de Universele Verklaring van de Rechten van de mens luidt: “Eenieder heeft recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid." (1) De eerste paragraaf van artikel 25 luidt: "Eenieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de noodzakelijke sociale diensten, alsmede het recht op voorziening in geval van werkloosheid, ziekte, invaliditeit, overlijden van de echtgenoot, ouderdom of een ander gemis aan bestaansmiddelen, ontstaan ten gevolge van omstandigheden onafhankelijk van zijn wil." (1) Zowel het recht op arbeid als dat op voorziening in geval van ouderdom dreigen met zekere uitlatingen over de huidige voorstellen voor een pensioenhervorming ter ziele te gaan en in de plaats komen... het recht op sociale en economische uitsluiting en het recht op discriminatie op grond van leeftijd!

En dan is er nog de dubbele boekhouding, de dubbele tong en de dubbele moraal welke allemaal behoren tot de tactieken van de superbedotters: als zij dan toch de mond vol hebben over 'effectief gewerkte jaren', laten zij dan maar aanvangen met de bestraffing van hun beschermelingen die in ruil voor een stem op de dag van de verkiezingen levenslang een loon opstrijken voor een baan die niet veel meer voorstelt dan de aan- of afwezigheid van haar bekleder in een of ander lokaal van een gebouw behorend tot het ministerie van de door hun corrupte stemmen aan de macht geholpen beschermers. 'Effectief gewerkt', zo klinkt het uit hun scheve kelen, maar zij bedoelen uiteraard 'effectief beloond' want in dit tijdperk der grofste leugens betekent 'werken, 'verloond worden' en wordt onbetaalde slavernij gelijkgesteld met nietsen, wat uiteraard geen recht geeft op pensioen.

Het tart elke vorm van logica maar het is niet aan zijn prestaties - en dat zijn de vruchten van de arbeid - dat een burger wordt beoordeeld in functie van zijn recht op pensioen: in functie van zijn pensioenrechten wordt een burger uitsluitend beoordeeld op zijn beloningen. Van die beloningen wordt immers verondersteld dat zij in evenredigheid zijn met de geleverde prestaties terwijl iedereen weet dat veel vaker het omgekeerde het geval is: zij die het hardst werken, en dat zijn de slaven, de mensen uit de derde en de vierde wereld, de vluchtelingen en de illegalen voor wie geen andere keuze rest dan zich voor een boterham te pletter te werken, uitgerekend zij die het hardst werken houden aan hun hongerloon niets over en van een pensioen is uiteraard geen sprake want op papier bestaan deze mensen zelfs helemaal niet. En de slaven zijn geen uitzonderingen: zij vormen een absolute meerderheid aangezien de westerling zijn levensstandaard in geen geval te danken heeft aan zijn zogenaamde hoogtechnologische cultuur waar hij prat op gaat maar wel aan het labeur van gemiddeld veertig tot vijftig slaven per gepapiereerde (!) burger. Onze politici geven het grif toe: als wij illegaal werk verbieden, dan kost uw bloemkool in de supermarkt niet één maar wel tien euro, zo verontschuldigen zij zich bij jan met de pet die het aandurft om er een opmerking over te maken. Zelf behoren zij tot de grootverdieners, onze politici, en de enige prestatie die van hen verwacht wordt, bestaat erin dat zij door een meerderheid van burgers worden verkozen. Zeg maar door de massa. De massa stemt hen naar de macht op voorwaarde dat zij ook de wensen van de massa inwilligen en dat zijn uiteraard onwensen. Inderdaad, in sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht.

(J.B., 18 juli 2022)

Verwijzingen:

(1) https://www.amnesty.nl/encyclopedie/universele-verklaring-van-de-rechten-van-de-mens-uvrm-volledige-tekst

Aldus sluipt het kwaad de wereld in

De wet van de jungle, het recht van de sterkste of de immoraliteit is onverenigbaar met de ethiek van de naastenliefde maar het feit dat in een oorlog misdadigers, geweldenaars en moordenaars, plotseling 'overwinnaars' kunnen gaan heten, getuigt van het bestaan van de mogelijkheid van een verborgen schrikwekkende metamorfose van de ene gezindheid in de andere.

Verdraagzaamheid is onverenigbaar met onverdraagzaamheid maar de overgang van de eerste naar de laatst genoemde moraal voltrekt zich van zodra de onverdraagzaamheid uit de illegaliteit wordt gehaald doordat onverdraagzame lieden erin geslaagd zijn om een gelijkgezinde aan de macht te brengen.

Macht bestaat waar aan mensen kan verboden worden om te beweren dat de som van één en één gelijk is aan twee omdat macht zich met dwang boven de waarheid plaatst middels haar zeggenschap over leven en dood.

Het nazisme bestond reeds jarenlang voordat Hitler aan de macht kwam: men schaamde zich ervoor om het ook openlijk te belijden totdat de nazi's zelf het voor het zeggen kregen en schaamte voor niets meer nodig was omdat die ingevolge de genoemde machtswisseling niet langer kon leiden tot schande.

De dictatuur is altijd deze van de massa zodat ook democratieën of meerderheidsregeringen er niet vrij van zijn en zo de rechtspraak geschiedt in de openbaarheid, blijft ook zij in handen van de dictator. De rechtspraak en derhalve ook de moraal, wat goed en kwaad zal heten, wat obligaat is en wat 'not done': dat alles wordt opgelegd met de dwang van ongeacht welke wetten en niet door een vermeend geweten, dat immers slechts een resultante van de handhaving van zekere wetten kan zijn.

De overgang van samenhorigheid naar racisme wordt (pas) mogelijk waar de geweldpleging door racisten het geweld overtreft waarmee de wetten gehandhaafd worden die de samenhorigheid waarborgen. Het gevaar van de oorlog bestaat derhalve niet zozeer in het geweld als zodanig maar wel in die specifieke macht welke besloten ligt in het gebruik van geweld, namelijk de macht om goed en kwaad te herdefiniëren. De eerste slachtoffers van het oorlogsgeweld zijn chronologisch gezien weliswaar mensen maar in ontologische zin sneuvelt vooreerst de bestaande ethiek door toedoen van een nieuwe dictatuur waarbij de potentaat zich profileert als niemand minder dan de nieuwe godheid die zijn nieuwe 'tien geboden' oplegt. Het geloof in het objectief bestaan van goed en kwaad gaat in elke oorlog aan het wankelen, waardoor de waarheid als zodanig dreigt te sneuvelen en het bijzonder moeilijk wordt om recht te spreken daar de grond van recht en orde dan verschuift.

Bij de aanvang van de oorlog zal elkeen Napoleon of eender welke dictator veroordelen als een wreedaard maar waar deze massamoordenaar uiteindelijk de titel verovert van 'overwinnaar', worden alras zijn meest verachtelijke wandaden als heldendaden bejubeld. De sterkste is nu eenmaal hij die in de jungle overleeft en niemand zal ontkennen dat deze jungle vandaag alle beschavingen aantast vanuit de huidige (wereld)economie die immers een oorlogszuchtig karakter heeft. Niet zomaar wordt beweerd dat de oorlog het verlengstuk is van de economie en het is daarom van het allergrootste belang dat met het oog op het algemeen welzijn aan de bestaande economie dringende beperkingen worden gesteld: zij blijkt de sluikweg via welke de te vrezen metamorfose van de ene gezindheid in de andere zich voltrekt.

(J.B., 13 juli 2022)