De staatsbon

Quasi onmiddellijk na de start van de verkoop van de staatsbons hebben de Belgen gezamenlijk voor 22 miljard euro aan staatsbons uitgegeven: de initiatiefnemers noemen het een succes maar de actie heeft haar doel nimmer bereikt want de door de banken toegekende renten bleven onveranderd. We gingen te rade bij Omsk Van Togenbirger.

- Mijnheer Van Togenbirger, mogen wij u wat vragen over de staatsbon.

– OVT: Jazeker maar ik waarschuw u dat ik geen econoom ben en ik raad u aan om te rade te gaan bij een econoom of hebt u dan geen vertrouwen in onze economen?

– Ik heb het gevoel dat ook zij de bomen niet meer zien van het bos.

OVT: Tja, dat is natuurlijk een algemene plaag: wie willen weten hoe laat het is, moeten zeker niet naar de horlogewinkel stappen want daar hangen honderden uurwerken die allemaal een verschillende tijd aangeven; wie problemen hebben met de gezondheid, zullen alras ondervinden dat er zoveel verschillende diagnoses én therapieën zijn als er artsen rondlopen en zelfs de talloze weerberichten spreken elkaar allemaal tegen. En vraag je uitleg aan je bankier als je problemen hebt met het beleggen van je geld, dan zal zijn antwoord gekleurd worden, om niet te zeggen bepaald worden door zijn persoonlijk winstbejag...

– Hij zal je naar zijn vrienden toe zenden?

OVT: Bijvoorbeeld. We leven nu eenmaal in het tijdperk van leugen en bedrog, het tijdperk van de voorwendsels en de geheel verborgen eigenlijke doelen, het tijdperk ook van de meest schaamteloze belijdenissen van de meest onzinnige onwaarheden.

– En precies daarom komen we bij u met onze vraag.

OVT: En dat is?

– Wat is een staatsbon? En moeten we die kopen?

OVT: Kijk naar de vogelen des hemels en de bloemen in het veld: zij zaaien en zij maaien niet en toch is geen van u schoner gekleed dan deze schepselen, ha! Maar ik veronderstel dat ik geacht word om abstractie te maken van die waarheid en om uw vraag even ernstig te nemen als u doet met uw geld?

– Als het u belieft, mijnheer Van Togenbirger...

OVT: Schandalig is het, dat dit wel uw grootste zorg lijkt, maar goed, het is niet anders. Ik zal u een antwoord geven omdat het waar is dat gij overal belogen wordt met deze kwesties. Men mag er niet aan denken wat er vandaag met de waarheid allemaal gebeurt, er staan helemaal geen remmen meer op al die duivelse praktijken... Maar beloof mij eerst dat u mij niet zult verwijten dat ik een betweter ben want herinner u dat het eerste wat ik u geantwoord hebt, is dat ik geen econoom ben en dat ik u de raad geef om bij een econoom aan te kloppen. Hemeltje, wat een perversies! Ik word er echt niet goed van...

– Ik zal u van niets van dit alles betichten, dat beloof ik u. U hebt ons trouwens ook een uitgebreid antwoord gegeven op onze vraag met betrekking tot de historie van de Congo, de geschiedenis van de slavernij, de rol van het katholicisme in het beschavingsproces en nog andere zaken met betrekking tot de volksgezondheid.

OVT: Dat is waar en u bent daarvan getuige geweest dat het mij allemaal niet in dank is afgenomen. De leugenaars daarentegen hebben allerlei prijzen ontvangen, eretitels en ook heel veel geld maar dat gun ik hen allemaal want wie de waarheid verkopen, verkopen hun eigen ziel en al de hier opgesomde baten kunnen dat hoe dan ook nooit meer goedmaken, helaas! Hebt gij overigens ook gelezen in het nieuws dat onze vorsten tegen binnen een zevental jaren het Jubelpark een beurt willen geven voor de viering van tweehonderd jaar België? Ze zijn in staat, hou het eens in de gaten, om een krans neer te leggen bij een voor de gelegenheid te improviseren gedenkteken van Patrice Lumumba. De hypocrisie kent waarlijk geen grenzen meer. Maar laat ik het nu hebben over de kwestie die u mij hebt voorgelegd: de staatsbon!

– Bij voorbaat dank!

OVT: Ik kan daar eigenlijk heel kort over wezen, weet u? En ik zal dat doen ook, als u geen bezwaar hebt?

– Wij luisteren met aandacht!

OVT: Een staatsbon is een aandeel van het bedrijf dat de staat is. Wie een staatsbon kopen, kopen een aandeel van de staat en worden mede-eigenaar van de staat. Een staatsbon kopen is in feite geld lenen aan de staat. En daar hebben we meteen het antwoord op uw tweede vraag: als de staat wenst dat wij haar geld lenen, kan dat niets anders betekenen dan dat zij blut is. Of vergis ik mij?

– Het lijkt mij logisch dat wie geld van iemand willen lenen, er een tekort aan hebben, ja. Daarom ook betalen zij aan hun leners een flinke interest.

OVT: En dat is dus het lokmiddel, maar u zult meteen begrijpen waarom dit een bedrieglijk lokmiddel is als u zich ook realiseert dat de staat de waarde van het geld kan laten zakken zoals het haar zint.

– Is dat zo?

OVT: De nationale bank - en nu met de euro gaat het uiteraard om een Europese geldstichting - heeft bij mijn beste weten de munt al eerder laten devalueren en de staatslieden zullen er zeker en vast wel voor zorgen dat dit ook nu gebeurt en wel in die mate dat het de rente die zij uitbetaalt, ruimschoots zal overtreffen. Maar u kent nu al het antwoord op uw vraag of het goed is dat u staatsbons koopt: als u dat doet, wordt u immers mede-eigenaar van een schuldenberg.

– Wat u daar zegt...

OVT: En het gaat om een enorme schuldenberg. Hier en elders in Europa, het is immers oorlog. Het vertrouwen van de mensen in de staat is daarom gewoon surrealistisch, mijn beste! En meer heb ik daarover eigenlijk niet te zeggen. Andermaal, ik ben helemaal geen econoom! Maar ik hoop dat ik u tevreden heb kunnen stellen, al kan ik mij indenken dat u liever een heel andere uitleg had gehoord over die zaak omtrent uw beminde centjes. Een fijne dag nog!

(J.B., 9 september 2023)

Repressie

Aflevering 5: “Moorden om te besparen!”

Repressie is het verbergen van moord en massamoord door het verzwijgen van de moordenaars zelf en van hun moorddadige activiteiten en door het voorstellen van de activiteit van de moord als een gebeurtenis (die nu eenmaal had plaats te vinden buiten de wil van ongeacht wie om). Vervolgens worden degenen die geacht worden de feiten te verslaan, onder druk gezet om hun vakkennis zodanig aan te wenden dat het voor de lezer moet lijken alsof er helemaal niets met opzet werd gedaan en alsof het gaat om een gebeurtenis die geheel los staat van wat mensen zoal zouden kunnen denken, willen of doen.

Het is al ruim twintig jaar aan de gang maar nu kon het uiteindelijk niet langer meer uit het nieuws gehouden worden: steeds vaker zijn voor vele mensen levensnoodzakelijke geneesmiddelen niet meer te verkrijgen en noch de dokters noch de apothekers hebben een ander antwoord op de vraag hoe dat dan komt en dat dit dan toch zeker niet te verantwoorden is, dan de volgende verkapte en omfloerste schuldbekentenis welke hier op neerkomt: de staat zou veel meer kunnen doen om te verhinderen dat vaak levensbelangrijke medicijnen niet meer voorradig zijn voor steeds meer mensen.

De staat laat dus toe dat zekere levensbelangrijke medicijnen niet meer verkrijgbaar zijn. De staat gedoogt dat mensen sterven in gevolge het onverkrijgbaar zijn van zekere medicijnen. De staat veroorzaakt de dood van een steeds groter aantal mensen en zij doet dat op een wel zeer verkapte manier, met name door er voor te zorgen dat die mensen de medicijnen die hen in leven moeten houden, niet langer kunnen kopen.

Het gaat hier wel te verstaan om zieke mensen, mensen die vaak helemaal niet meer economisch rendabel zijn maar die daarentegen dikwijls veel geld kosten aan de maatschappij en die des te meer geld gaan kosten naarmate zij ook langer in leven moeten worden gehouden. Met nog andere woorden: door een zekere categorie van mensen te doden, bespaart de staat een grote som geld. Moorden om te besparen?

“Moorden om te besparen” is de titel van een paragraaf in het hoofdstuk, getiteld: “Corona, het nieuwe Zyklon-B” op de pp. 468-469 in het boek d.d. 2022, getiteld: “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”. Voor wie zou denken dat een en ander uit de lucht gegrepen werd, wordt hierna de tekst herhaald. De gevoelige lezer wordt gewaarschuwd want het gaat om feiten. Bovendien werd intussen ook wetenschappelijk aangetoond dat de ambtenaren uit de streek en uit de periode waar deze tekst op slaat, geen mensen waren met een abnormaal laag IQ en ook geen criminelen. Het gaat om ambtenaren die met andere woorden helemaal niet verschillen van bijvoorbeeld de Belgische ambtenaren van vandaag, de dag waarop het Tv-nieuws berichtte over het onverklaarbare onverkrijgbaar zijn van steeds meer levensnoodzakelijke medicijnen. Hier volgt dan de tekst in kwestie. De citaten zijn van de hand van Duitse ambtenaren en dateren van 1941.

“Moorden om te besparen!

De voorzieningen voor euthanasie rapporteerden wekelijks aan het centrum in Berlijn hoeveel patiënten gedood werden maar die gegevens werden vernietigd voor het einde van de oorlog. Toch kwam men er later achter dat in Grafeneck in 1940 meer dan 10.000 patiënten gedood werden. Eenzelfde aantal in Hadamar. In totaal waren dat van januari 1940 tot augustus 1941, 70.273 [in feite uiteindelijk: 71.088] patiënten. Een werkgever aldaar beschrijft een viering onder werknemers als volgt: “Onder de lunch (…) verklaarde dr. Berner dat er die dag 10.000 lijken zouden verbrand worden, een gebeuren dat zou bijgewoond worden door het voltallige personeel. 's Avond in de hall kreeg iedereen een fles bier en daarna zakten we af naar de kelder. Op een brancard lag het naakte lichaam van een man met een waterhoofd. (…) De 'cremators' legden het lichaam in een soort trog en duwden het in de oven. De heer M., verkleed als pastoor, sprak een lijkrede uit. (...)” Dan volgt een macabere berekening: “In de veronderstelling dat de [71.088] patiënten nog gemiddeld tien jaar te leven hadden en wetende dat zij 3,5 Reichsmark per dag kostten, berekende men dat in de genoemde periode de massamoorden een besparing hadden opgeleverd van 885.439.800 Reichsmark. De besparing aan voedsel bedroeg 141.775.573,8 Reichsmark.”¹

(Wordt vervolgd)

(J.B., 5 september 2023)

Repressie

Aflevering 4

De algemene secularisering van de wereld ging gepaard met een aantal gedaanteverwisselingen. Eerwaarde heer pastoor werd vervangen door mijnheer doktoor, de gezond makende hosties in de sacristie werden de pillen in de apotheek, siroop kwam in de plaats van wijn; ter vervanging van het exorcisme door het doopsel kwam de uitdrijving van het virus door het vaccin - periodiek te hernieuwen zoals ook de inentingen; de toverformules werden scheikundige formules; de gelovige is nu de patiënt; het kerkgebouw, de kliniek; de biechtvader werd de psychiater; de kerk, universiteit en de dogma's, axioma's; het geloof, wetenschap. Maar een bijzondere gedaanteverwisseling is wel die van de donderpreken.

Donderpreken (ook 'zedenpreken' of 'hellepreken' genoemd) werden onder meer gehouden in parochiekerken door bij voorkeur predikheren (Ordo Praedicatorum) of dominicanen (in eigen gelederen sprak men over “Domini canes”, Latijn voor “honden des Heren”) - destijds belast met de inquisitie en hun tirades handelden over de voortdurende dreiging van het verloren gaan van de ziel in het eeuwige hellevuur ten gevolge van de zonden. “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen”: enerzijds houden de woorden van de Heer zelf in dat alle mensen zondaars zijn en anderzijds leert reeds het Oude Testament dat de slang “de listigste is van alle dieren” is, zodat wellicht niemand in staat is om haar listen te doorzien en zo zondigt derhalve ongetwijfeld elke sterveling, zo is de gemeenschap van de uitverkorenen klein en zo moet het wel heel waarschijnlijk zijn dat de hel zo niet voor iedereen, dan toch voor de meerderheid van de mensen de eindbestemming zal zijn van het bestaan. Omdat dominicanen bovendien biechtvaders waren, wisten zij de gelovigen ook doeltreffend te vermanen en zij deden dat door de dreiging van het allerergste kwaad middels hun preken tot leven te wekken in de geesten van hun toehoorders. In de kerk, zo beweren de laatste getuigen, kon men een muis horen lopen; de gelovigen zaten aan hun stoel genageld en het angstzweet brak hen uit; sommigen vielen in zwijm en te oordelen naar de opbrengst van de telkenmale op de preek volgende geldinzamelacties moet de gemaakte indruk altijd gigantisch zijn geweest.

Althans in onze contreien bestaan zondagsmissen nog nauwelijks, laat staan hellepreken, maar dat betekent niet dat ook zij niet getransformeerd werden in - zo mogelijk - iets nog veel ergers, zoals de vaccinatie ook veel erger is dan het doopsel en de pijnstillers en andere pillen ingrijpender en schadelijker dan de heilige hostie van weleer. Het preekgestoelte van vandaag is de heilige televisie, vedetten vervangen er de heiligen van uit de tijd, de kijkbuiskinderen worden op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen in de kerk - de wereld - en zij worden ook vermaand en op het rechte pad gehouden want welke biechtvader kan tippen aan Facebook, Twitter en hoe heten die Meta Platforms ook allemaal, die geautomatiseerde klaagmuren en bekentenisverzamelaars?

Verdoken zijn de boodschappen die via de mediakanalen worden doorgegeven via soaps en Holywood-producties ('Holywood' betekent 'Sanctus Boscum', 'Heilig Woud') en die ook niemand mist omdat elkeen eraan gekluisterd zit omwille van de trends en modes, de muziek en, ja, de ontelbare 'heiligen', die ons voorzeggen en voordoen hoe het moet en wee degenen die niet volgen, die geen 'volgers' zijn, want hen ontgaat alras wat 'in' is en al wie niet mee zijn, vallen genadeloos uit de boot: zij behoren niet langer tot de uitverkorenen, zij worden niet getolereerd, zij worden verbannen, zij belanden in de hedendaagse hel.

Repressie bestaat waar televisie koning is, en leugenachtige nieuwsberichten, oorlogspropaganda, zwijgplicht waar alle 'leiders' schaamteloos zichzelf verrijken, corrupt blijken en miljarden-industrieën naar de mond praten om mee te kunnen likken van het potje. Maar bloed kleeft aan hun handen want repressie zonder bloedvergieten is ondenkbaar, alleen wordt het oorzakelijk verband tussen daders en slachtoffers wat mistiger gemaakt. Zoals ook het kwaad, waarmee men dan om 't even welke kant op kan, zodat men altijd wel een stok vindt om willekeurig welke hond te slaan. Ja, de slang is het listigste onder alle dieren, alleen kronkelt zij niet langer in het zand, zij troont daarentegen in den hoge, welhaast onaantastbaar op haar Meta-Platform, zoals Moloch en Mammon.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 3 september 2023)

Repressie

Aflevering 3

Repressie werkt middels polarisering of verdeling van het volk teneinde er te kunnen over heersen. Polarisering wordt bekomen door het stigmatiseren van een zeker deel van het volk waarbij het achter het stigma veronderstelde kwaad zo vaag wordt gehouden dat het eigenlijk alleen maar bestaat in de geesten van de mensen. Het bestaat daar dan bovendien alleen maar ingevolge het feit dat het door de machthebbers aan iedereen werd opgedrongen maar dan wel op de manier waarop men aan mensen leugens opdringt, op de manier waarop men mensen doet belijden dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie.

Vandaag is het kerstmis, zo verkondigt men van op de kansel: vandaag is de zoon van god geboren. En de toeschouwers, het ganse volk, beamen dit zonder protest en belijden dit ook. Alom worden stalletjes gebouwd met beeldjes die uitbeelden hetgeen men voorhoudt te geloven. Men doet alsof het waar is wat van op de kansel wordt verkondigd terwijl men heel goed weet dat dit niet meer is dan een spel, een fictie. Repressie is het opdringen van zekere ficties aan het volk; repressie is het vastleggen van spelregels waaraan iedereen zich dient te houden die erbij wil blijven horen; repressie is het voorstellen van een leugen als de ene en enige waarheid waarbij verwacht wordt dat elkeen die aanneemt en belijdt. Repressie is het toekennen van specifieke rollen aan alle burgers of ook nog het onthouden van een rol aan wie bij voorbaat uitgesloten worden van het spel.

Zonder repressie is het maatschappelijke rollenspel weliswaar onmogelijk maar daar waar meer fictie wordt geschapen dan absoluut noodzakelijk is om een samenleving mogelijk te maken, bestaat repressie in de pejoratieve betekenis van het woord. Zekere ficties dienen immers enkel de belangen van zekere groepen; met welbepaalde ficties beroven welbepaalde groepen de anderen.

Een gekend voorbeeld van zo'n fictie is de auto die wordt verkocht als een middel om tijd te winnen terwijl tijdwinst via de auto enkel weggelegd is voor wie een bepaald inkomen hebben omdat alleen zij genoeg verdienen en dus minder tijd moeten investeren in het bekostigen van hun auto dan dat deze hun tijdwinst kan opleveren. Voor alle anderen kost de auto meer tijd dan dat hij hen laat winnen omdat hun inkomen te laag is. Voor hen is de auto een fictie. Voor grootverdieners levert de auto tijdwinst op maar dezelfde auto berooft mensen met een relatief laag inkomen van hun tijd en voor deze laatsten is de auto derhalve een illusie, hij bestaat niet. De auto, de wasmachine, de stofzuiger, de tuinknecht, de computer, de smartphone en noem maar op: alle moderne prutsen dienen slechts de belangen van de mensen uit de hogere klassen terwijl zij de mensen uit de lagere klassen doen inleveren. De moderne tijd is een verrijking voor de rijken maar voor de armen is hij een hel. Repressie is het opdringen van al die alles behalve verrijkende prutsen die aan iedereen, ook aan de grote meerderheid van de mensen voor wie zij ficties zijn en die (vaak zonder dat zij zich er ook heel goed van bewust zijn) daarvan groot nadeel moeten ondervinden omdat ze noch begerenswaardig noch rendabel zijn maar daarentegen irritant en peperduur.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 1 september 2023)

Repressie

Aflevering 2

Een wereldwijde repressie is aan de gang ten aanzien van bevolkingsgroepen die weerstand bieden aan machthebbers die proberen te verhinderen dat de waarheid omtrent hetgeen zij doen geschieden aan het licht komt. Deze repressie voltrekt zich middels de tactiek van het divide et impera-principe van Philippus II van Macedonië uit de vierde eeuw voor Christus. Het gaat om een overheersingsstrategie uit de Oudheid die al vaak werd toegepast bij oorlogsvoering, in de katholieke kerk en in de Europese koloniale politiek. De Nederlandse socioloog Abram de Swaan onderzocht deze tactiek bijzonder grondig met betrekking tot de Rwandese genocide waarbij heel duidelijk aan het licht kwam dat verdrukking door verdrukkers welhaast dwangmatig wordt gepleegd vanuit de angst om bij de aan de gang zijnde tweestrijd zelf te worden verdrukt: het hele gebeuren verwordt namelijk tot een zaak van doden of gedood worden.

Polarisering ontstaat van zodra een bevolkingsgroep beticht wordt van een of ander schandaliserend kwaad: niemand wil met de geschandaliseerden nog iets te maken hebben en iedereen haast zich ervoor zich van hen te distantiëren, wat resulteert in de vervolging van de beschuldigden door alle anderen. De beschuldigingsdrang ontstaat vanuit de bij iedereen levende angst om zelf beschuldigd te worden en zij blijkt vaak het enige middel waarmee men kan pogen zich van beschuldigingen te vrijwaren. Een gekend concreet voorbeeld, op zekere lagen van de bevolking van toepassing, is het in jongerenculturen gevreesde verwijt om door de anderen voor een 'mietje' te worden gehouden en vaak beperkt zich het enig mogelijke verweer hiertegen in het zich aansluiten bij de groep van de pesters. Men pest om te ontkomen aan het gepest worden.

Mensen werken zichzelf in nesten voor de schone ogen van de anderen en in de concurrentieslag waarbij men zich beter tracht voor te doen dan men is, pijnigt men zichzelf steeds vaker tot het bittere einde. Armlastigen spenderen hun laatste duit aan bedrieglijke tekenen van rijkdom om niet als armlastig ontdekt en bestempeld te worden, homo's kruipen in de kast om zichzelf niet te verraden terwijl zij het op die manier juist wél doen en op nog tal van andere wijzen wordt een zekere schijn hoog gehouden ten koste van het eigen zijn. De achterliggende waarheid is uiteraard deze dat wij sociale wezens zijn, uitermate beducht voor uitsluiting uit de groep, een straf die sinds oudsher als de allerergste staat geboekstaafd; overigens wordt ook de hel door de theologen gedefinieerd als een toestand waarbij men beroofd is van alle contact met de anderen.

Repressie bestaat nu precies in de 'kunst' van zekere machthebbers om het volk te dwingen tot het doen van belijdenissen en bekentenissen die niet de hunne zijn en tot het uitspreken tegen beter weten in van door de heersers gecultiveerde onwaarheden. De geloofsbelijdenis (van bij uitstek de katholieke kerk) is hiervan nog steeds het toonaangevende voorbeeld: zogenaamd gelovigen getuigen van het bestaan van een verregaande repressie door hun religieuze oversten met het op straffe van verbanning belijden van zaken waar geen zinnig mens kan achter staan, een tactiek die meesterlijk werd ontrafeld door George Orwell in zijn 1984: repressie manifesteert zich volgens dat meesterwerk daar waar men anderen kan doen belijden dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie.

De parameter voor macht is het succes waarmee het verbod op het spreken van de waarheid gehandhaafd wordt. In de Doema worden door de opperste bevelhebber gepromoveerd degenen die zich bereid hebben getoond om voor hem te moorden, zoals bijvoorbeeld gebleken is na de moord met radioactief Polonium 210 op de Russische spion Alexander Litvinenko in 2006, wat door diens weduwe in de media werd uitgebracht. Gesneuvelde frontsoldaten worden met eerbewijzen overladen en gecompromitteerden in de Congolese genocide onder Leopold II van België werden met belangrijke eerbewijzen en posten beloond, evenals de talloze hypocriete opportunisten die hun uiterste best doen om deze misdaden met verachtelijke leugens te verschonen. De essentie van het Victoriaanse tijdperk bestaat in niets anders dan in de etalering van de repressie met een defilé van volgelingen die in alle ernst beamen dat de keizer kleren draagt. De snobs minachten in hun preutsheid, waarvan de morele waarde vergelijkbaar is met de artistieke waarde van de kitsch in de kunst, al wie korte broeken dragen terwijl het kapitaal dat zij allerminst middels onverdroten arbeid in het zweet des aanschijns verworven hebben, garandeert dat zij zich aan aller oog onttrokken kunnen bezondigen aan allerhande wellustigheden, wat dan private ondernemingen heten waarvan de vrijheden in een politiestaat worden beschermd.

Bijzonder aan het soort van polarisering dat vereist wordt om te kunnen overgaan tot de overspannen toestand van beschuldigers en beschuldigden die somtijds leidt tot ware genocide, is dat het kwaad waarvan de ene groep de andere beticht, een zwevend karakter heeft, moeilijk aanwijsbaar is, onduidelijk en veranderlijk. In het geval van de strijd tussen Huttu's en Tutsi's in Rwanda ging het om het al dan niet behoren tot hetzij de ene hetzij de andere stam, wat gepaard ging met bijzonder onduidelijke kenmerken zoals de lichaamslengte of het fysieke uitzicht. Bovendien was het vermeende onderscheid daar geheel fictief en aangepraat door de overheersers die daarmee geen andere bedoeling hadden dan het volk te verdelen en de twee groepen tegen elkaar op te zetten. Huttu's tegen niet-Huttu's, mietjes tegen niet-mietjes, autochtonen tegen inwijkelingen en blanken tegen kleurlingen waarbij dan de afkomst onduidelijk of tweeslachtig is, de huidskleur ondefinieerbaar getint, de identiteitsbewijzen onbetrouwbaar, de getuigenissen misschien wel vals. In de nazitijd veranderden de joden hun namen, waar racisme heerst proberen mensen het uitzicht van huid en haar te wijzigen, men gaat liegen over afkomst, geslacht, seksuele voorkeur en zo meer en de mensen verwisselen hun bestaan voor dat van fictieve personages, zij leven niet langer doch zij acteren, zij houden zich bezig met de vervalsing van hun papieren, met het inoefenen van vreemde talen, met het bijkleuren van hun huid en zij gaan schijnhuwelijken aan waarin de beide partijen elkaar met liefdesverklaringen bedriegen tegen beter weten in om te ontkomen aan vervolging. Het kwaad dat zweeft, is bij voorkeur zelfs totaal fictief, zoals in het geval van de korte broeken en het hoog niveau van de dames uit de badstad. Dat deze fictie met de werkelijkheid wordt verwisseld is evenwel een bekend gegeven uit de werelden van het totalitarisme omdat een dictatuur met alles en met iedereen toch elke kant moet uit kunnen. Nergens blijkt die willekeur zo groot als in “De arrestatie” uit de “Goelag Archipel” van Alexandr Solzjenitsyn. Onder Stalin werden uiteindelijk arrestaties verricht om te kunnen voldoen aan de vereiste quota van de opdrachtgever: het kwaad was daar gewoonweg onbestaand.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 31 augustus 2023)

Repressie

Aflevering 1

De Belgische kolonie Congo werd op 30 juni 1960 onafhankelijk en daarna werd de macht toegekend aan stromannen die tot op heden een verkapt kolonialisme voerden om de westerse belangen in Afrika veilig te stellen en daarbij werden opstandelingen zoals Patrice Lumumba door het westen systematisch onschadelijk gemaakt. Maar Congo was niet de enige Afrikaanse kolonie die in 1960 de zogenaamde onafhankelijkheid verwierf en zo bijvoorbeeld veroverde op 3 augustus 1960 Niger de onafhankelijkheid van Frankrijk en op 17 augustus 1960 was het de beurt aan de Franse kolonie Gabon. Telkens kwamen daar dan stromannen aan het bewind die voor de ogen van de wereld de schijn hoog moesten houden dat het kolonialisme teneinde was terwijl de uitbuiting gewoon doorging onder een andere vlag.

België gelooft tegen binnen een zevental jaren het jubelpark te kunnen opfleuren om daar het tweehonderdjarige bestaan van het land te kunnen vieren - jawel, in het jubelpark, een van de megalomane bouwwerken van koning Leopold II, opgericht met het fortuin dat onder zijn alleenheerschappij verworven werd dankzij het bloed van naar schatting acht tot twaalf miljoen zwarte Congolezen - maar in zeven jaar tijd kan veel gebeuren. En zo is op 24 februari 2022 een van de belangrijkste BRICS-landen de sinds 1991 onafhankelijke democratie Oekraïne binnengevallen met als feitelijk gevolg een zich almaar uitbreidende oorlog tussen het rijke noorden - dat de Oekraïense democratie bijtreedt - en het arme zuiden - dat nu gesteund wordt door onder meer Rusland en China die de belangrijkste participanten zijn in de nieuwe alliantie van de zogenaamde de BRICS-landen.

De toegang tot de graanschuur van Europa werd versperd en ook de voorraden aan voor het westen noodzakelijke grondstoffen waaraan Afrika zo rijk is, dreigt buiten ons bereik te vallen nu, de ene na de andere, de Afrikaanse landen de westerse stromannen verjagen met het plegen van staatsgrepen, waarbij zij kennelijk geruggensteund worden door de genoemde BRICS-alliantie waartoe intussen nog meer landen zijn toegetreden.¹ Het gaat daar tussen haakjes om een economische alliantie maar in de praktijk blijkt het verbond ook en vooral politiek en militair van aard te zijn omdat de band tussen economie en oorlog uiteraard onlosmakelijk is. Op 26 juli l.l. was er de staatsgreep in Niger en vandaag 30 augustus wordt de wereld geconfronteerd met een coup in Gabon.²

De gang van zaken was te voorzien, vooral sinds de recente samenkomst in Sint-Petersburg, maar die historie wordt doodgezwegen zoals dat in tijden van oorlog de gewoonte is omdat nieuws dan meer dan ooit moet plaatsmaken voor propaganda en zo is het enige wat westerlingen nu dagdagelijks en willens nillens in de vroege ochtend - want op hun smartphone - te zien krijgen, “the last moments” van weer een of ander Russisch vliegtuig aan het front, waarmee onverdroten wordt gepoogd om de gemoederen op te hitsen en om de partijdigheid aan te wakkeren in de aanloop naar de fatale dag dat wij allen genadeloos naar het front zullen worden gestuurd om daar andermaal te gaan sneuvelen zoals dat in het verleden altijd al het geval is geweest. De tijd is rijp omdat, zoals de laatste getuigen (van W.O.II) vreesden, na hun dood de fatale vergetelheid onmiddellijk toeslaat. Niemand die het niet zelf meemaakte, weet wat oorlog inhoudt en het inlevingsvermogen dienaangaande van een ongeletterde en ik-zuchtige massa is vrijwel onbestaande.

Maar om mensen naar het front te krijgen is meer nodig dan het aanwakkeren van partijdigheid, supporterschap en ver te zoeken vaderlandsliefde omdat frontsoldaten tenslotte met hun leven moeten spelen: iets dat zwaarder dan het eigen leven weegt, moet in het spel worden naar binnen gesleept, iets dat verhindert dat wie geïnviteerd worden om te gaan vechten, 'neen' kunnen zeggen en dat vermag alleen de dreiging van de schande.

Nu ligt de geschiedenis van de wereldwijde pandemie nog vers in het geheugen en men zal zich herinneren hoe absurde maatregelen gehandhaafd werden met fikse boetes en gevangenisstraffen, met het systematisch en schaamteloos fnuiken van de vrijheid van meningsuiting en van beweging, en tenslotte middels het schandaliseren van wie geen gehoor bleken te hebben voor het panel van deskundigen waaronder wetenschappers, technocraten en politici die dagelijks en op een vast tijdstip op Tv het publiek aanmaanden om “alleen naar het officiële nieuws te luisteren”, een devies regelrecht uit de dystopische toekomstroman van George Orwell. Tussen haakjes geschiedde dit ondanks diepgaande onenigheid in medische middens zowel over diagnose als over behandeling van de kwaal waarmee het geneeskundige bedrijf zijn eigen krediet en ei-zo-na ook dat van de zogenaamde 'wetenschappen' tout-court hebben verspeeld bij wie nog durven na te denken - een malaise die bovendien onomkeerbaar werd toen naderhand bleek dat zowat de helft van de Belgische huisartsen hadden overwogen om er de brui aan te geven. Maar om terug te keren naar het drukkingsmiddel - het wapen - van de schandalisering: men herinnere zich de woorden van de Franse president Macron die in de krant “Le Parisien” zegde vastbesloten te zijn de niet-gevaccineerden "tot op het einde te willen pesten" door "hen zoveel mogelijk de toegang tot activiteiten in het sociaal leven te beperken" en vervolgens het feit dat toen hij dat standpunt op een daaropvolgende persconferentie in het Elysée met klem herhaalde, de Europese commissievoorzitster er het zwijgen toe deed.³

De schande weegt zwaarder dan ongeacht wat en het is dan ook het wapen bij uitstek om niet alleen druk uit te oefenen maar om tevens gedaan te krijgen wat onmogelijk lijkt. Die waarheid komt aan het licht in het werk van de Nederlandse socioloog Abram de Swaan over de genocide in Rwanda tussen Hutu's en Tutsi's, meer bepaald in zijn werk uit 2014, getiteld: Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders.⁴

Op de bladzijde 134 schrijft de Swaan: “ Mensen zoeken bescherming voor de dreiging die het regime met zo veel succes heeft opgeroepen, en eisen dus drastische maatregelen tegen de boosdoeners die het regime zelf heeft aangewezen.”⁵

Al dan niet moorddadige gedrag blijkt afhankelijk van omstandigheden zoals sociale druk en nabijheid van de bevelhebbers en van de slachtoffers.⁶ Maar situaties die van gewone burgers beulen maken, werden gecreëerd door genocidale regimes en de vraag luidt hoe die dan konden ontstaan. De Swaan laat Michael Mann aan het woord: “Moorddadige zuivering is modern omdat het de duistere kant van de democratie is.”⁷ Ook komen dictaturen vaak uit democratieën voort. “Er is iets aan de moderniteit dat dit bijzondere kwaad op een massale schaal los maakt.”⁸ Politici polariseren. Maar hoe ontstaat polarisatie?

“Een genocidaal regime kiest een bepaalde volksgroep uit als voorwerp van massahaat” gevolgd door een intensieve haatcampagne aansluitend op reeds bestaande meningen en gevoelens.⁹ Maar het 'wij-zij'-denken “gebeurt altijd in een dynamiek van concurrentie”: emoties veronderstellen belangen en vergezellen ze, zegt Nico Frijda. En Freud had het over 'projectieve identificatie': men loochent zijn gevoelens en men projecteert ze (middels 'geruchten' - cf. D.L. Horowitz) op de ander en aldus wordt het slachtoffer als dader afgeschilderd. H.F. Stein spreekt over 'antagonistische symbiose': het vijandsbeeld versterkt de cohesie van de eigen groep.¹⁰

“De moderniteit heeft wellicht genocides gecombineerd met nieuwe ideologieën of met nieuwe technologieën, maar het fenomeen zelf is waarschijnlijk zo oud als de beschaving zelf”.¹¹ “Administratieve capaciteit, logistieke middelen, militaire technologie en propaganda hebben het potentieel van de staat voor het uitvoeren van genocidale campagnes enorm vergroot.”¹² “De staat is de grootste mensendoder in de moderne wereld maar zij wist de sporen van haar vernietiging samen met haar documenten uit. (...) De meeste slachtoffers (...) zijn ongewapende burgers” met als doelgroepen ras, etnie, geloof, nationaliteit, klasse of politieke overtuiging ofwel werd lukraak terreur gezaaid.¹³ Staan we even stil bij de exemplarische Rwandese genocide.

De massavernietiging van Tutsi's (T) (aristocraten) en verdachte Hutu's (H) (boeren) door de Hutu-Power-beweging in Rwanda in het voorjaar van 1994 (voorafgegaan door wederzijdse slachtingen in 1959 [door H op T] en in 1962 [door T op H]) gebeurde met machetes maar bleek zorgvuldig voorbereid. De VN onttrok zich aan haar beschermingsplicht. H en T werden door de kolonisten bestempeld als verschillende rassen - een puur verzinsel.¹⁴ “(...) de fanatiekste voorstanders van een erfelijk onderscheid tussen T en H waren geobsedeerd door de mogelijkheid dat T zich als H konden voordoen om zo verwarring en verdeeldheid te zaaien”¹⁵ – de referenties zijn identiteitskaarten... waarmee mogelijkerwijze geknoeid werd en er zijn ook veel gemengde huwelijken. “Toch doodden de Hutu-Power-moordcommando's talloze Rwandezen puur op verdenking van Tutsi-herkomst of connecties, of enkel vanwege veronderstelde loyauteit aan Tutsi's.”¹⁶ Uiterlijke Kenmerken zoals lichaamslengte hebben aanvankelijk niets met ras te maken, wel met rijkdom, met al dan niet doorvoed zijn. Op gelijkaardige wijze werd foutief een onderscheid verondersteld tussen Khmer en Vietnamezen en tussen zuivere Ariërs en andere Duitsers.

In Rwanda leidde de strijd tussen vermeend andere rassen in 1994 tot een genocide met tot een miljoen Tutsi-slachtoffers. H mogen geen medelijden hebben met T die 'kakkerlakken' worden genoemd – zij vertegenwoordigen het absolute kwaad en haat wordt emotieloze vernietigingsdrang (desidentificatie); H moeten andere H als broeders beschouwen (identificatie) – deze berichten worden onophoudelijk via de radio onder de H verspreid. Een radicalisering van deze aldus reeds bestaande gevoelens leidde uiteindelijk tot de genocide van 1994 met als startsein de dood van de Rwandese president Habyarimana na de aanslag op het vliegtuig waarop ook de Burundese president zat. De T van het Rwandees Patriottisch Front (RPF) werden geholpen door de Fransen die vruchteloos probeerden het moorden te voorkomen. De T vielen Oost-Congo binnen en Mobutu werd er vervangen door Kabila, waarna burgertwisten 20 jaar lang miljoenen slachtoffers maakten terwijl de wereld toekeek. “De doelbevolking van een genocidale haatcampagne hoeft niet een 'reële' dreiging te vormen: dat was niet zo in het geval van de joden in Duitsland; de Koelakken in de Sovjet-Unie hadden onteigend kunnen worden in plaats van uitgeroeid; en het is moeilijk voor te stellen dat de slachtoffers van de Culturele Revolutie in China een bedreiging waren voor het Chinese communistische regime. In dit opzicht wordt de betrekkelijke autonomie van de collectieve fantasie nog eens bevestigd, vooral als die aangewakkerd wordt door de propaganda van het regime”.¹⁷ Binnenlandse instabiliteit, onzekere internationale relaties, economische recessie, tekort aan landbouwgrond, bevolkingsexplosie en navenante concurrentie maakten de toestand explosief. De moordenaars werden door de overheid heimelijk gesteund maar de polarisatie was allang voorbereid. “Velen werden gedwongen mee te doen om niet vermoord te worden.”¹⁸ (het was dus mee moorden met de medestanders of door hen vermoord worden) Er waren 100.000 tot 200.000 daders, de moordpartijen gebeurden in “een sfeer van afschuw en opwinding maar ook van een wreedaardig carnaval.”¹⁹ “Alles was erop gericht de kring van medeplichtigen uit te breiden”²⁰ “De doelstellingen van het genocidale regime: een schoolvoorbeeld van collectieve regressie in dienst van het regime”²¹ Het was “een delirium van vernietiging [aangemoedigd via de radio] in het aanzicht van de militaire nederlaag”.²² En de Rwandese genocide is in dit opzicht niet uniek. “De moordenaars creëerden gezamenlijk een mobiel, tijdelijk moordcompartiment waarin alles geoorloofd was, waar morele geboden niet meer golden, en waarin zij elkaar opzweepten tot een razernij die ze tot doden dreef, tot de moord die hun razernij nog weer verder opstookte. Aan het eind van de dag gingen de moordenaars naar huis en hielden zich bezig met de dingen van alledag. De volgende dag konden ze evengoed weer meegaan in de koortsige opwinding van de moordbende. (...) Hierin lijken ze op sportfans die, gezamenlijk en tamelijk onschuldig, een sfeer van extase en overgave creëren. (...) Ze opereerden (...) binnen een compartiment van woeste wreedheid dat zij zelf hadden opgetrokken op instigatie en onder dwang van het heersende regime”.²³

Tot daar de verwijzing naar het werk van de Swaan. We onthouden dat de furie waarin (massa's) mensen ter dood worden gebracht, voorafgegaan wordt door polarisering door politici geïnduceerd: het wij-zij-denken, het stokpaardje van de populisten. Vervolgens haast men zich om erbij te horen en het 'erbij horen' manifesteert zich op geen andere manier dan door de 'anderen' te liquideren. Wie niet meedoet met de moordpartijen, maakt zichzelf verdacht en riskeert zelf vermoord te worden. Moord en uiteraard ook schandalisering werkt op deze manier als een quasi geheel autonoom mechanisme; eenmaal de machine in gang gezet, voltrekt de catastrofale vernietiging zich als vanzelf. En dat is dan ook de beproefde tactiek waarmee mensen massaal naar het front gekatapulteerd worden. Want wie weigeren om te moorden, maken zich verdacht: zij situeren zich in het vijandige kamp en dienen derhalve zelf vermoord te worden.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 30 augustus 2023)

Neonazi's

Op 27 augustus 2023 maakt het Brusselse mediahuis BRUZZ melding van het opduiken van flyers in het Brusselse Zuidstation (met de prachtige tekst: “Daklozen zijn geen overlast, zeg nee tegen repressie”) nadat daar zaterdagochtend l.l. een grootschalige politieactie plaatsvond waarbij “onder meer daklozen werden aangemaand de regio rond het station te verlaten”.¹

Minister Annelies Verlinden had het in dat verband al over criminaliteit, preventie en veiligheid² waarmee ze doelt op het wegwerken van vervelende problemen voor de economisch rendabele reizigers maar de primaire levensbehoeften van de daklozen lijkt niet zozeer een punt: Bruzz schrijft over de politiepatrouilles dat die “ervoor zorgen dat daklozen en andere mensen die voor overlast kunnen zorgen zich niet opnieuw komen nestelen rond het treinstation.”³ en haar reporter “kon vaststellen dat de urinegeur zondag al terug aanwezig was.”⁴ en dat daar “een man zijn roes lag uit te slapen.”⁵

Urineren en slapen behoren bij mijn beste weten tot de primaire levensbehoeften en wel omdat geen mens nog drie dagen lang in leven kan blijven zonder daaraan te voldoen. Mensen die urinoirs en slaapplaatsen moeten ontberen hebben geen andere keuze dan wildplassen en 'wildslapen', zij moeten met andere woorden 'wildleven'.

De repressie bestaat erin dat menselijk leven slechts geduld wordt binnen het burgerschap: het mens-zijn wordt beschouwd als een product van het burgerschap, alsof het de burgerlijke wet was die aan de grondslag van het mens-zijn lag, wat in feite betekent dat politici zich goden wanen: zij achten zich verheven boven de mensen omdat zij ervan uit gaan dat wij ons burgerschap en derhalve ook ons mens-zijn aan hen te danken hebben.

Deze waanzin die in feite hoogheidswaanzin is, wint steeds meer veld en is met het kapitalisme reeds een feit waar de mammon uit jaloezie jegens het leven, de vruchtbaarheid van het graan op de akkers voor het dode en in wezen waardeloze geld voor zich opeist met het systeem van beleggen en rentenieren en de problematiek omtrent de recente pandemie cirkelt rond exact hetzelfde kwaad waar morgen reeds de toegang tot het leven het entreekaartje zal vereisen van een (periodiek te herhalen en te betalen) inenting.

De berichtgeving over daklozen wiens bestaan onze zogenaamde beschaving op de schandpaal zet daar die er niet in slaagt om te voorzien in de primaire levensbehoeften van de inwoners van haar territoria, kadert in dezelfde blinde cultuur van de zogenaamde 'BuurtInformatieNetwerken' 'à la Roumanie' die immers getuigen van een volstrekte onwetendheid omtrent de ellende in het zog van de verklikkersmentaliteit zoals tijdens de dictatuur van Nicolae Ceaușescu. Het gaat om een cultuur die in zijn egoïsme geheel eenzijdig de belangen van de gevestigde burger verdedigt terwijl hij uitgerekend zijn slachtoffers culpabiliseert. Het gaat om een cultuur van wildplassende ministers⁶ met 'opkuisacties', zoals zij die noemen, in onder meer het Brusselse Maximiliaanpark.⁷ Het gaat om een cultuur in niets meer verschillend van de cultuur van de jodenhaat uit de nazitijd.

In verband met het extreemrechtse populisme en de berichtgeving hierover begint de Vlaamse moraalfilosoof Gie vanden Berghe zijn artikel over naar zijn eigen zeggen “de meest virulente anti-semitische propagandafilm ooit”, getiteld “Der ewige Jude, een dadergetuigenis”, met een citaat van Adolf Hitler: “'Elke propaganda moet populair zijn en haar intellectueel peil afstemmen op het begripsvermogen van de minst begaafden onder diegenen tot wie ze zich richt. Daarom moet het peil ervan, zuiver intellectueel gezien, des te lager gehouden worden naarmate de te bereiken massa groter is' (Hitler, 197).”⁸

“Ik ben ook maar een mens”⁹, aldus de minister nadat die gefilmd werd in een dronken roes en die, ofschoon deel uitmakend van een bende grootgraaiers wiens gulle zelfzorg alweer uit het nieuws is, er blijkbaar alsnog vanuit gaat dat hij voor een halfgod gehouden wordt: laat hij zich bezinnen over het feit dat daklozen mensen zijn, dat zij in tegenstelling tot hemzelf, niet anders kunnen dan wildplassen, en dat voor die trieste ellende hij nu in meer betekenissen en meer dan ooit de verantwoordelijke is.

(J.B., 28 augustus 2023)

Islamocommunisme

Aflevering 5: Het einde van het westen?

Gisteren, 24 augustus 2023, hebben zes nieuwe landen de BRICS-landen vervoegd, wat officieel zal plaatsgrijpen op 1 januari 2024. Met Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika, Saudi-Arabië, Iran, Argentinië, Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en Ethiopië beslaat deze nieuwe in spoedtempo uit de grond gestampte unie zowat de helft van de wereldeconomie en zij wil definitief een punt zetten achter de hegemonie van de VS en de uitbuitingspolitiek van de kolonisatoren die tot vandaag de dag zijn doorgegaan met het leegroven van achtergestelde gebieden (die misleidend werden bestempeld als 'protectoraat') onder de dekmantel van ontwikkelingshulp.

De verarming van Europa is reeds een tijdlang aan de gang en beterschap valt in geen geval te verwachten. Als de oorlog in Europa escaleert, is de kans groot dat ons continent zijn geforceerde 'vriendschapsbanden' met de VS gaat herbekijken of, eerder nog, dat de VS dit continent of althans een deel ervan laat vallen, in die zin dat de NAVO dan zou herschikt worden. In dat geval kan verwacht worden dat Rusland Europa voor een deel ofwel helemaal opslokt. Antonio Guterres, de voorzitter van de VN, heeft de kentering die een herschikking van de wereldorde inhoudt, reeds volmondig toegejuicht, wat gezien zijn socialistische overtuiging in feite niet te verwonderen is. Maar dat de vergadering van de nieuwe unie, waartoe ongetwijfeld nog meer Afrikaanse en Aziatische landen zullen toetreden, niet mals zal zijn voor hun beulen van de voorbije eeuwen, klinkt niet anders dan vanzelfsprekend.

Hoeveel tijd hier zal over gaan wanneer zo'n scenario zich zou voltrekken, kan wellicht niemand voorspellen maar de zaken zouden wel eens veel sneller kunnen evolueren dan gedacht. Hoe dan ook wordt Poetins belofte dat hij de Europese middenstand zou laten verdwijnen, nu kennelijk ingelost. Uit de graanschuur van Europa zullen wij alvast niet langer naar believen kunnen putten en hetzelfde geldt voor de Afrikaanse grondstoffen, de olie, het gas en de kinderarbeid uit het oosten.

Tevens gaat het er op gelijken dat men van hogerhand opdracht heeft gegeven om het lot dat de bevolking van het rijke noorden staat te wachten, wat te gaan verzachten met vormen van verdwazing en verdoving die elders al werden uitgetest. De oorlog immers wordt gevoerd op vele fronten tegelijk; de economie, het slagveld, het internet, de farmacie: geen bedrijfstak wordt over het hoofd gezien, geen wapen blijft rusten in de schuif.

(J.B., 25 augustus 2023)

Corrupte wetenschap

Hoe wordt de kritische dr. Humphries (zie het artikel en de video's hier onder) aangepakt? Wie haar naam intikt in het zoekvakje van Google, krijgt op de eerste pagina een aantal teksten, zoals de hier volgende twee:

(1°) In de tekst, getiteld: “Why Dr Suzanne Humphries, an anti-vaccine activist, is lying to you about measles”¹ schrijft ene “Isabella B.” (een 'twitteraarster', verder gespecificeerd als “a mom who became intrigued by the vaccine debate when she first had a baby) dat dr. Suzanne Humphries een hele reeks valse beweringen doet over onder meer mazelen en vaccinaties en dat zij onwetenschappelijk tewerk gaat. Ofschoon de schrijfster in kwestie helemaal niet medisch geschoold is, komt haar tekst, zoals reeds gezegd, helemaal vooraan te staan van zodra de naam van dr. Humphries wordt ingetikt in het zoekvakje van 'Google'.

(2°) Een andere tekst die dan onmiddellijk opduikt is een beschrijving van dr. Humphries in: https://rationalwiki.org/wiki/Suzanne_Humphries . Het gaat om een bijzonder denigrerende beschrijving omtrent vermeende activiteiten en uitlatingen van dr. Humphries maar de bronnen van het artikel vermelden helemaal geen wetenschappelijke artikels van de (anonieme?) auteur(s).

Een beknopte bedenking hierbij

De wetenschappelijke activiteit verdient haar naam door de openbaarheid en de controleerbaarheid van haar uitspraken waardoor zij het karakter krijgt van een juridisch proces met het oog op het aan het licht brengen van de waarheid. Edoch, daarentegen brengt aperte onenigheid onder wetenschapslui over de waarheidswaarde van wetenschappelijk geachte uitspraken aan het licht dat in zogenaamd wetenschappelijke middens kennelijk niet zozeer de jacht op waarheid aan de orde is maar veeleer de jacht op aanzien, geld en macht.

Kwesties van belangenvermenging zijn in de jongste decennia wereldwijd schering en inslag. Verantwoordelijken voor wetenschappelijke instellingen laten de onderzoeken die zij voeren financieren door industriëlen die op hun beurt financiële belangen hebben bij de onderzoeksresultaten welke zij dan naar hun hand zetten zodat men naar de waarheid alleen nog maar het raden kan hebben. De schandalen, waarvoor de softenonkwestie uit 1961 exemplarisch is, zijn legio en de (wetenschappelijk wél degelijk onderbouwd gebleken) kritische literatuur is dat evenzeer.

Het euvel heeft alles te maken met de problematiek die wordt aangesneden in de kritiek van de marxistische cultuurfilosoof Herbert Marcuse in zijn werk uit 1964, getiteld "One-Dimensional Man: Studies in the Ideology of Advanced Industrial Society." En ook hier zijn aanzien en machtswellust van de partij want de idee werd (al dan niet met expliciete bronvermeldingen) 'overgenomen' door Max Wildiers met zijn zogenaamde 'WTK-complex', door Etienne Vermeersch, meer bepaald in diens opstel, getiteld: "De ogen van de panda" uit 1988, waar het 'WTK-bestel' genoemd wordt en door nog anderen.

Een conclusie? Wetenschap blijkt de nieuwe religie, even onbetrouwbaar en corrupt als haar voorgangster, even arrogant ook en op macht en geld belust. En het volk is daar de dupe van, wereldwijd worden mensen bij de neus genomen, onwetend gehouden en leeggemolken door een beperkte bende van malafide soortgenoten met bijzonder veel noten op hun zang. Zij die deze jammerlijke realiteit alsnog ontkennen, lijden aan het Stockholmsyndroom.

(J.B., 25 augustus 2023)

Schimmels

(Dit artikels is een paragraaf uit het boek, getiteld: “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”, Jan Bauwens, Serskamp 2022 )

Alle bomen dreigen te sterven, de gewassen volgen: tarwe, rijst, groenten...

1

Leven is activiteit of verbranding en dat geeft hitte die zich verspreidt in de lucht die daardoor steeds meer waterdamp naar zich toe trekt en in warme, vochtige lucht gaan schimmels woekeren: deze micro- organismen vreten het leven aan en ontbinden tenslotte alle andere organismen tot niets dan mest.

Het woord 'schimmel' komt van 'scimmel', dat 'roest' betekent en is ook verwant met 'schemer'; het Latijnse 'fungus' zou een samentrekking zijn van 'funus ago', wat wil zeggen: "Ik maak een lijk".

Schimmels vreten de bomen aan, de olm verdween vrijwel totaal, van de berken schieten er nog weinig over en ook alle andere soorten krijgen het zwaar te verduren, de groene bossen worden sinds kort ontsierd door grote groepen dorre stammen, de mot zit in de hagen, het gras kleurt donkergeel en rot.

Fungi: ze hebben gemeenschappelijke voorouders met de dieren, het zijn vezeldraden die zich met miljarden tegelijk verspreiden door de lucht, ze nestelen zich in planten, pelsen, darmen en longen waar zij wassen ten koste van het leven van hun zieke gastheer die geen lucht meer krijgt en stikt.

De paddenstoel die wij zien is slechts een klein deel - het vruchtlichaam - van de meercellige schimmel, het is schijnweefsel, bestaande uit schimmeldraden die voor het overgrote deel onzichtbaar zijn ofwel zien zij er bijvoorbeeld uit als een aanslag. Toch is de honingzwam het grootste levende wezen op aarde en ook het oudste. In Oregon leeft zo'n zwam die 2400 jaar oud is en zij beslaat 890 hectare.

De meeste planten leven in symbiose met schimmels die ook een voedselbron zijn voor sommige insecten en bepaalde soorten zijn eetbaar of leveren antibiotica voor de mens terwijl andere ons kunnen infecteren met bijvoorbeeld kalknagel of zwemmerseczeem.

In de longen van twintig percent van de coronapatiënten op de Intensive Care vindt men de Aspergillus schimmel die heel vaak tot de dood leidt. Aspergillus gedijt wonderwel op lichaamstemperatuur maar een gezond immuunsysteem houdt die binnen de perken. Waarschijnlijk is de schimmel er al maar gaat die pas gevaarlijk woekeren wanneer bijvoorbeeld corona de patiënt verzwakt en het antimalariamiddel hydroxychloroquine zou de groei van deze schimmel tegenwerken.¹

2

Schimmels, bacteriën, virussen en nog andere micro-organismen vindt men terug in allerlei grotere levende organismen - in planten, dieren en mensen - maar als die wezens gezond zijn, houden zij de microben binnen de perken zodat die helemaal geen kwaad kunnen verrichten. Men moet er eens op letten: als de verkoudheden de kop opsteken, hoort men zelfs de dokters zeggen dat men helemaal niet hoeft te vrezen voor de kou omdat het de microben zijn en niet de kou die ziek maakt. Maar etaleren zij aldus niet hoe weinig voeling zij maar hebben met gezondheid en met ziekte? Gaat immers het ziek zijn niet vooraf aan de invasie van de microben in ons lijf? Het ziek zijn of de honger of het onderkoeld zijn maken ons vatbaar voor microben die zonder die omstandigheden zo onschuldig zouden zijn als onze naaste buren.

Waarmee nota bene gezegd is dat slechts de omstandigheden hoeven te veranderen om van buren aartsvijanden te maken welke wij te vrezen hebben zoals de burgers onder het regime van Nicolae Ceaușescu van Roemenië hun medeburgers vreesden die hen immers naar het leven stonden waar de regel gold dat verraad een burgerplicht is.

Een boom wordt pas vatbaar voor schimmels als hij dood is want schimmels voeden zich met dode organismen. De bacteriën die immer met ons meereizen in onze keel, veroorzaken pas keelpijn als wij oververmoeid geraken. Het griepvirus kan ons pas het bed in jagen als onze gezondheidstoestand suboptimaal is en zo ook corona.

Als mensen doodgaan, wordt dat al te makkelijk toegeschreven aan een 'ziekte', zoals men een microbe geheel onterecht gaan noemen is: een microbe op zich is helemaal geen ziekte, een microbe is een levend wezen. De ziekte daarentegen is een eigenschap van de mens zelf, een toestand die optreedt waar wij er niet in slagen om de ontmoeting met de microbe te laten verlopen zoals wij dat wensen.

Als mensen sterven en hun dood wordt toegeschreven aan corona, kan dit slechts betekenen dat corona op het ogenblik van hun verzwakking de sterkste vijand was, want wij herbergen duizenden, zo niet miljoenen microben in ons lijf en het zal uiteraard de allersterkste zijn die ons het eerste velt als wij verzwakken, precies zoals het ook bij de allerzwakste schakel is dat een ketting onder spanning breekt. Waarmee meteen gezegd is dat het uitschakelen van corona de dood niet weghoudt omdat dan nummer twee de klus zal klaren, precies zoals de tweede zwakste schakel van een ketting onder spanning niet zal weigeren te breken eenmaal de zwakste door een sterke werd vervangen.

Wanneer een micro-organisme de ronde doet, zal nooit iedereen er ziek van worden; zelfs de pest, typhus en ebola sparen meer mensen dan zij er vellen. Zo blijkt er niet alleen een verband tussen enerzijds gezondheid en ziekte en anderzijds lichamelijke omstandigheden: gezondheid en ziekte staan ook in relatie tot de soort. Wanneer het lijkt dat een ziekte uitgewoed raakt van zodra zij een zeker gedeelte van het volk gedood heeft, dan toont zich die groepsfactor als mede bepalend voor het ziekteverloop.

Andermaal: de ziekte is niet de microbe maar wel onze vatbaarheid ervoor. Die vatbaarheid is uiteraard een zaak van lichamelijke gezondheid maar zij houdt ook verband met de groep waarvan men deel uitmaakt. Ziekten immers vellen naar gelang hun aard een vast percentage van de bevolking: waar zij weerstand ondervinden, worden zij agressiever maar waar zij het al te makkelijk hebben, doen zij alras een stap terug.

Microben hebben er immers geen baat bij dat diegenen aan wie zij hun voortbestaan danken, zouden verdwijnen en in die zin zijn zij dan ook best vergelijkbaar met vampieren die periodiek opstaan uit hun graf om zich aan mensenbloed te laven: ook zij hebben er alle baat bij dat zij hun gulzigheid in toom houden zodat hun levensbronnen niet worden drooggelegd.

Uiteraard hebben mythen, sagen en legenden met geneeskunde niets te maken maar misschien wel met geneeskunst: brengen zij niet vaker aan het licht wat door de mazen van al te rationele zeven valt?

En dan is er nog het getal, de magie der cijfers en de verhoudingen welke de facto de wereld regeren, daar men immers heeft ontdekt dat de kwantummechanica of dus de waarschijnlijkheidsrekening ultiem bepalend blijkt voor wat al dan niet te gebeuren staat. Want niemand is bij machte om de toekomst te voorspellen terwijl anderzijds die fameuze wet der grote getallen nimmer faalt.²

3

Bepaalde microben in het lichaam zijn niet alleen normaal, ze zijn ook goed voor de gezondheid en niet alleen omdat ze het immuunsysteem trainen maar ook in die zin dat ze ons beschermen tegen meer schadelijke microben van wie deze mee-eters immers de stoel bezet houden. Het ministerie van volksgezondheid waarschuwt er in dit kader zelfs voor om het gebruik van antibiotica te beperken of zo mogelijk te vermijden.³

Antibiotica doden weliswaar bacteriën maar de keerzijde van dit verhaal bestaat erin dat aldus zitplaatsen vrijkomen voor superbacteriën, met andere woorden: mutanten van microben waartegen geen antibiotica meer helpen omdat zij resistent geworden zijn. Soms is het dus beter om de relatief onschadelijke bacteriën te laten zitten, hen niet met antibiotica te verjagen en zodoende te vermijden dat hun plek wordt ingenomen door micro-organismen tegen welke geen kruid meer gewassen is. Vooral bij longontstekingen zou men zien dat de overlijdens veelal volgen kort nadat antibiotica werden toegediend, al is het bijzonder moeilijk om te bepalen welke factor daar de doorslag geeft.

Superbacteriën worden ook ziekenhuisbacteriën genoemd omdat ze vooral floreren waar veel antibiotica worden gebruikt: het zijn eigenlijk mutanten die immuun geworden zijn voor elke bestaande bestrijdingsvorm. De kans dat die mutanten opduiken wordt ook groter naarmate de microben in kwestie feller worden bestreden, met name middels vaccinatie.⁴

Men kan ze misschien wel vergelijken met inbrekers die eenmaal men hen gewapenderhand gaat bestrijden, zich voortaan zelf niet langer ongewapend naar de plek van de misdaad begeven. De maatschappij bestrijdt inbraak en diefstal middels sociale wetten die honger helpen te voorkomen en op een gelijkaardige manier worden microben ook vriendelijker als men hen niet al te zeer schuwt: vandaag raden medici ouders aan hun kinderen vaker buiten in het zand te laten spelen teneinde te bekomen dat hun afweersysteem verbetert, wat betekent dat voor hen alvast bepaalde microben niet langer ziekteverwekkers zullen zijn.

En dan is er nog de kritiek van dr. Suzanne Humphries die de vaccinatie als zodanig in vraag stelt. Zij onderzocht de vaccinatie van pokken en zag dat in het Engelse Lester het aantal sterfgevallen ingevolge pokken hoog bleef ondanks het feit dat daar duchtig gevaccineerd werd. Ondanks alle waarschuwingen voor rampscenario's, besloot deze stad ooit om te stoppen met vaccineren en tegen alle verwachtingen in, waren er plots minder zieken en ook minder sterfgevallen. Bovendien, wetende dat amper 5 tot 10 percent van de wereldbevolking ooit werd ingeënt tegen de pokken en dat de pokken niet zijn uitgeroeid, tonen grafieken inderdaad een afname van de sterfgevallen mettertijd, edoch: vanaf het ogenblik dat men is gaan vaccineren, is die afname vertraagd! ^{5 6 7}

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Aflevering 2: van fictie naar feit

Jezus heeft nooit bestaan en als hij bestaan heeft dan was hij niet degene over wie wij hoorden en lazen. Geen bezwaar, zo zeggen intussen steeds meer theologen, want het christendom zelf is een realiteit. Edoch, als Jezus niet bestaan heeft, dan is er ook geen sprake van een goddelijke openbaring en dan heeft geloof geen enkele zin behalve dan de betekenis welke men aan drugs toeschrijft en dat is die van het bedrog: godsdienst is opium voor het volk. Maar is de liefde tot een fictief persoon dan zonder enige betekenis?

Laten wij eens ronddwalen in de witgekalkte kloostergangen waar in de vroege ochtend de metten weergalmen en in de avonduren de vespers. Doorheen de lange gangen glijden monniken voorbij, geruisloos onder losse, witte pijen, kelderdiep verzonken met het summum van de geest vermeiend in extase bij een fictieve god, de ingebeelde beminde. Hun hele bestaan is aan hem gewijd, zij zingen dag en nacht zijn lof en worden het niet moe omdat zij zich door hem geheiligd wanen, zij zijn als kinderen in de vreemde ban van een verhaal dat hen betovert en verheft tot in de hoogste toppen van de hemel, nog ver voorbij het licht van de wereldlijke zon. Daar rusten zij op kanten lauweren in een eeuwig lentelied dat hun gezangen draagt naar de allerverste oorden van het heelal waar hun refreinen echo's zijn, neerbuitelend uit het hiernamaals.

Maar de ultieme beminde is fictief, hij bestaat niet, hij heeft ook nooit bestaan en nimmer zullen zij hem zien: wat men van hem vertelt, op straat, in kerken en in dikke boeken, is puur fantasie, het zijn verhalen en verdichtsels om degenen tot vrede te stemmen die komen bedelen om een antwoord op de bijtende vraag naar het waarom van alle dingen en meer nog naar de kwestie van de zin van pijn en leed en folteringen waarvan het einde maar niet in zicht wil komen, ook niet na het onverdroten wachten dat een leven lang en langer duurt en duren blijft terwijl de dagen verstrijken, de dagen en de nachten, de lentedagen en de winters die de kou niet langer weten te verdragen en die telkenjare weer naar de tijdelijke heropstand trachten. Die houdt hen dan aan het lijntje zoals ook de fictie dat vermag van de beminde die alleen bestaat in de gezangen die dag in dag uit weergalmen in de kloostergangen en onder het gebinte van de oude kerk van de abdij, het schuiloord van de bedelorde, de plek waar fictie eeuwig duren blijft, het heiligdom waar de onzichtbare beminde aan de geringste van de minderbroeders op elk willekeurig ogenblik van de dag en van de nacht verschijnt. Om hen zijn wederliefde te betuigen.

De liefde tot een fictieve beminde, het lijkt wel een vorm van psychische masturbatie maar dan rijst de vraag naar de echtheid van de uniciteit welke leken maar al te graag toeschrijven aan hun eigen niet-fictief geachte liefde. Want beminden van vlees en bloed geloven in hun verliefdheid steevast dat zij voor elkaar geschapen zijn, dat een onzichtbare doch goddelijke hand de band gesmeed heeft die hen aan elkander bindt sinds het begin der tijden en die hen een leven lang de ene in de ander doet verblijden.

Totdat de dood hen scheidt. En na de rouw, die helemaal niet fictief is, volgt vaker een ander voor het wonder der vervanging. De vervanging die een wonder heten mag omdat ook de nieuwe liefde weer uniek blijkt en de beminde even onvervangbaar. Ja, het lijkt wel of de oude is teruggekomen in een kersverse bruid of bruidegom, alsof de dode is verrezen zoals telkenjare een nieuwe lente weer verrijst. En was de eeuwige beminde dan fictief omdat zijn of haar bestaan niet eeuwig was? Omdat het voorbestemd zijn louter in de fantasie bestond en in de vrome wensen? Beminnen ook beminden die van vlees en bloed zijn niets dan ijle schimmen? Of is de liefde tot personen dan niet sowieso altijd een beetje fictie? Onderscheidt de grote liefde zich dan niet van de gezamenlijke masturbatie?

Edoch, duikt hier niet het probleem op dat in deze troebele tijden om bevrijding schreeuwt: het probleem van het door elkaar haspelen van wat men verliefdheid noemt en liefde? Het gigantische probleem waarbij heel onterecht de liefde als zodanig wordt geassocieerd met het genot, de schoonheid en de lichamelijke lust die daarmee wordt verbonden?

Alleen de ijle gezangen van de monniken die onder witte pijen die door de glad geboende kloostergangen glijden, dragen nog de kennis dat de liefde niet met lust beproefd wordt maar met leed. Want alleen de beproeving zonder maat met leed brengt de waarheid van de liefde die men tot de fictie rekenen zou, tot leven en niet alleen tot leven maar ook tot onsterfelijkheid.

(J.B., 23 augustus 2023)

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Carl Gustav Jung die samen met Alfred Adler en Sigmund Freud gestalte gaf aan de dieptepsychologie, ziet in Jezus een mythisch archetype dat in zowat alle culturen opduikt in de een of andere vorm en dat een antwoord geeft op de nood aan hoop, ontstaan in confrontatie met het noodlot van de dood, door te functioneren als een na te volgen voorbeeld op de door hem beloofde weg naar heil. Volgens heel wat onderzoekers zou Jezus wellicht helemaal niet echt bestaan hebben: wat over hem geschreven en gezegd geworden is alsook de woorden die hem in de mond gelegd zijn, zouden grotendeels berusten op fantasieën die de basis zijn gaan vormen van het zogenaamde christendom, een leer en een ethiek die in de loop van de tijd ook theologisch en filosofisch onderbouwd werd door uiteenlopende denkers met elk eigen opvattingen, zodat er niet één christendom bestaat doch een ganse waaier van christelijke religies en van kerken met elk eigen accenten die op hun beurt de wereld van de politiek, de cultuur en de kunst hebben geïnspireerd met al dan niet toe te juichen overtuigingen.

Sommige denkers verdedigen de opvatting dat de kwestie van de historiciteit van Jezus er eigenlijk niet toe doet en dat het christendom als zodanig voldoende zou zijn om aan een zekere menselijke nood tegemoet te komen maar omdat het christendom, overigens ook al sinds het jodendom, een openbaringsgodsdienst is, kan die uitleg niet bevredigen want het gaat nu eenmaal om de kwestie of wij kunnen geloven dat god echt mens geworden is en of voor ons een eeuwig leven weggelegd is en daartoe is het uiteraard nodig om opgehelderd te krijgen wie de geopenbaarde god dan is of was, waar en wanneer hij geboren is en wat hij allemaal gedaan en verteld heeft. Derhalve is de historiciteit van Jezus wel degelijk cruciaal en betekent het ontbreken daarvan niets anders dan dat wij hier andermaal te maken hebben met een archetype, een mythe en dus een fictief persoon in het leven van allen die zich christenen noemen. De paradox is dan deze: ofschoon voor alle christenen Jezus objectief gezien een fictief persoon is gebleken, is hij in het leven van alle christenen tevens de belangrijkste persoon.

In theorie is één mens op drie een christen en beschouwt die derhalve een niet bestaand persoon als de belangrijkste mens in zijn bestaan. De theorie die zegt dat het niet bewezen is dat Jezus ooit bestaan heeft of dat hij dezelfde was als de goddelijke figuur uit de bijbel, wordt onder de mat geveegd met het argument dat in feite neerkomt op de huldiging van het principe: “true is what works” of “waar is wat werkt.” Maar wat werkt er dan? De leugen uiteraard. En dan luidt het argument als volgt: “Waar is wat werkt. De leugen werkt. Dus de leugen is waar.” En is dit niet de gedachtegang die men terugvindt bij wie soelaas zoeken in drugs of in gelijkaardige bedrieglijke zaken? Men kent weliswaar de repliek van wie in dat geval zijn, zij antwoorden: “Liever zat dan zot!” Zij gaan er dus vanuit dat wie het bedrog niet accepteren sowieso een neus gezet worden door het leven als zodanig, dat immers een tranendal is met als kers op de taart de dood. Geloof in Jezus is derhalve zelfbedrog tegen beter weten in of zoals Karl Marx het formuleerde, is godsdienst opium voor het volk (dat echte opium niet kan betalen).

Dat de leugen waar is, is alvast een brug te ver maar waar is wel dat de leugen een realiteit is en dat die realiteit, althans in het geval van de kwestie van de religie, een zekere houdbaarheid heeft, ook al is het een beperkte. De verdedigers van het geloof tegen beter weten in, zouden dan moeten antwoorden dat ook het leven zelf een beperkte houdbaarheid heeft terwijl het ook zo blijkt dat men best vuur met vuur dient te bestrijden. Maar dat doen zij niet: zij blijven hopen dat de leugen op een dag de waarheid zal blijken te zijn.

Ongevaarlijk is dat geloof uiteraard allerminst: roekeloosheid is immers het onmiddellijke gevolg van ijdele hoop. Wie zich beroepen op een ingebeelde godheid om zich in de strijd op leven en dood te kunnen werpen met een vijand die op zijn beurt een god aanbidt waarvan die gelooft dat deze hem de overwinning garandeert, storten zich in een waanzin zonder grenzen. In acht genomen het feit dat het christendom via de kerk of de kerken ook volop politiek bedrijft, kan het niet anders dan dat de wereld onophoudelijk verkeert in een toestand van oorlog. En zeer in tegenstelling tot de aanbeden godheid kan van de oorlog bezwaarlijk gezegd worden dat hij louter fictie is.

(J.B., 22 augustus 2023)

De oude dag en de jeugd

Als ik piano speel, verwonder ik mij over het instrument dat ik onder handen heb, dat zo vernuftig werd gebouwd, dat muziek voortbrengt zoals ik dat wens, ik had het ding nooit zelf kunnen bedenken, ik heb het gekregen en het is nu het mijne, ik kan het bespelen, ik kan het mijn wil opleggen en er mijn muziek mee maken.

Maar nog meer verwonder ik me over het instrument dat de piano bespeelt en ik bedoel mijn lichaam, want nog veel minder begrijp ik hoe dit dan werkt, hoe ik het kan gebruiken zoals ik dat wens, ik kan het mijn wil opleggen en er een piano mee bespelen, ik had het nooit zelf kunnen bedenken maar kijk: ik heb of ben het zelf en het is geen eigen maaksel, het komt van elders, ik heb het gewis gekregen, dat stel ik immers vast en waar het vandaan komt, weet ik niet, ik weet alleen maar dat het niet van mezelf afkomstig is.

Heel vaak beseft men pas wat men onder handen heeft, als het niet meer werkt zoals het hoort. Zolang de piano gehoorzaamt aan mijn wil, denk ik slechts aan de muziek, het instrument is naar de achtergrond verhuisd. Maar gaat ineens een snaar vals klinken, dan trekt het ding mijn aandacht, dan vergeet ik de muziek en ga ik zoeken naar de stemsleutel om de snaar die niet langer de juiste toon weergeeft, wat meer aan te spannen.

En hetzelfde gebeurt met het instrument dat mijn lichaam is: zolang het werkt zoals het hoort, ben ik mij nauwelijks van zijn bestaan bewust, het is pas wanneer iets niet langer functioneert zoals het hoort, dat ik besef dat het er is, dat het in mijn aandacht verschijnt en dat ik in paniek geraak omdat het niet langer aan mijn wil gehoorzaamt.

Toch is dat wat er normaal gezien gebeurt met het lichaam van elke mens die ouder wordt: mankementen doen zich voor, eerst heel sporadisch maar daarna steeds vaker. De wil ondervindt weerstand, het lijf luistert niet meer zoals gewenst, op de activiteit van mijn wil sluit niet langer de beweging aan die er zou moeten op volgen, ik wil de toets van de sol aanslaan maar mijn wijsvinger doet het niet naar behoren en er weerklinkt een fa. En die fouten maak ik niet vrijwillig, ik maak ze even onwillekeurig als het foutloze spel van voorheen maar bij het foutloze spel stelde ik mij geen vragen, terwijl het optreden van haperingen mij frustreert. Het maakt mij ongelukkig dat mijn lichaam niet langer luistert naar mijn wil, het lijkt alsof het niet meer helemaal van mij is, alsof een vreemde wil zich bemoeit met zaken die ik alleen de mijne waande.

Er is een opgang en een ondergang: als ik een klein kind ben, luistert mijn lichaam niet naar mij, ik moet het als het ware temmen, het frustreert mij dat het niet luistert en de frustratie maakt dat ik oefen totdat het wél gehoorzaamt aan mijn wil. Maar eenmaal het aftakelingsproces aanvangt, is het met de gehoorzaamheid gedaan en daar keert dan de frustratie terug en dit keer mogen oefeningen niet meer baten om de frustratie weg te werken en daarbij dienen wij ons neer te leggen: wij moeten ons neerleggen bij onze ondergang teneinde niet voortijdig ten onder te moeten gaan.

Misschien dient onze ondergang wel om ons bewust te maken van het leven dat wij immers alleen maar dromen zolang het ons allemaal voor de wind gaat. De mens met wie alles goed gaat, leeft op de automatische piloot, wat wil zeggen dat hij zelf dan slaapt, dat hij niet of nauwelijks weet dat hij bestaat, dat zijn leven eigenlijk aan hem voorbijgaat. Om het aanwezig te maken, moet het ten onder gaan; de opgang vereist de ondergang, er is geen opgang zonder ondergang, geen leven zonder dood. Indien het leven niet eindigde, dan had het ook geen begin en dan was het niets omdat er niets was waar tegenover het zich aftekende. En pas wat voorbij is, treedt ons bewustzijn naar binnen.

En zo is de oude dag de levensfase die het verleden tot leven roept: zonder de oude dag blijft het verleden ongeboren; zonder de oude dag hebben wij uiteindelijk helemaal geen jeugd gehad.

(J.B., 20 augustus 2023)

Ouderenzorg

Aflevering 4: Het sprookje van de 'ouderdomsdementie'

Het wordt aangenomen als vanzelfsprekend dat hersenziekten en verwante fysieke aandoeningen aan de basis liggen van dementie maar die opvatting maakt in feite deel uit van de bijzonder kwalijke aberratie van het materialistische mensbeeld dat zich in zijn vooringenomenheid helemaal blind staart op de stof, de scheikunde en de daarmee verband houdende, louter fysiologische processen. Deze kortzichtigheid is even erg als een behandeling van spieratrofie zou zijn die deze uit haar context zou rukken, meer bepaald door de toestand van onze spieren helemaal los te koppelen van hun functionaliteit. Het gestel van mensen die ter observatie tijdelijk opgenomen worden in het ziekenhuis en die daar soms een week of langer gedwongen bedlegerig zijn, moet het zwaar bekopen wanneer de hulp van een kinesist ontbreekt omdat de inactiviteit van ons bewegingsapparaat binnen de kortste keren atrofie van de spieren meebrengt alsook aftakeling van de gewrichten, van de pezen en zelfs van het hele beenderstelsel. Een onderzoek van slechts de spiercellen of de spieren kan immers nimmer aan het licht brengen dat zij te kampen hebben met inactiviteit, alleen met de observatie van het gedrag van een zieke of met een ondervraging naar zijn dagelijkse handelwijzen kan men aan de weet komen waarom de spiercellen versneld afsterven - bewegingsarmoede is immers als zodanig geheel onzichtbaar onder de microscoop.

Edoch, nog minder zichtbaar dan bewegingsarmoede zijn de effectieve mogelijkheden tot beweging van de betrokken patiënten en in de eerste plaats is dat uiteraard de ruimte die iemand ter beschikking staat om bijvoorbeeld te gaan wandelen, of het voorhanden zijn van de gelegenheid tot zwemmen of tot eender welke sportieve activiteit in de buurt van iemands verblijf. Tenslotte, nog veel minder zichtbaar dan die materiële accommodatie, is uiteraard de motivatie welke verstrekt wordt middels het netwerk aan menselijke relaties dat de patiënt te been houdt. Niets van dat alles is te zien onder de microscoop of in de bloedanalyses, tenzij men reeds de invloed kent van onder meer de menselijke activiteit op het functioneren van de lichaamsprocessen en op de toestand van de cellen.

De fenomenologie van de beweging toont hoezeer iemands lichaam een weerspiegeling kan zijn van de omgeving waarin de persoon in kwestie leeft en zo zijn krachteloze benen een product van veel te kleine leefruimtes, van rolstoelen, van trappenvrije gebouwen en van onze autocultuur. Het euvel dient gecompenseerd te worden met het werk van de kinesist maar ook met hometrainers en sportbeoefening.

Maar nu is een gelijkaardige problematiek alsook een navenante remediëring aan de orde inzake de zogenaamde geestelijke gezondheid, de toestand van iemands brein, de capaciteit van het geheugen en iemands probleemoplossend vermogen.

Of men al dan niet voortijdig dement wordt en of hersenziektes de kans krijgen om zich te ontwikkelen, hangt ook af van het beroep dat ouderen nog kunnen, moeten of willen doen op hun eigen brein omdat ook de gezondheid van het brein verband houdt met zijn functioneren. Spiercellen sterven af wanneer zij niet meer aangesproken worden maar ook hersencellen doen dat en op die manier is overdreven hulp of zorg voor wie dan ook rampzalig. Alleen een goede ondersteuning van iemands zelfstandigheid, hoe paradoxaal dat ook moge klinken, is de zorg die passend is met het oog op gezondheid en geluk. Men bewijst de hongerige geen dienst door hem voedsel te verschaffen maar veeleer door hem te leren hoe hij aan zijn voedsel komt en op dezelfde manier is ook de beste ondersteuning van de ouderen gericht op het aanreiken van middelen die de zelfstandigheid maximaliseren.

In veel gevallen is het brandmerken van mensen met 'dementie' een gemakkelijkheidsoplossing met echter catastrofale gevolgen voor deze slachtoffers: soms gaat het om gehoorproblemen of om slecht zien, zodat men niet begrijpt wat er gaande is, waardoor men reageert op een manier die buitenstanders bestempelen als 'vreemd'. Soms worden woorden, zinswendingen of understatements gebruikt die mensen van een andere generatie helemaal niet kennen omdat wie maatschappelijk aan de kant worden geschoven nu eenmaal niet in de gelegenheid verkeren om voldoende te converseren en bijlezen doen zij niet omdat de bibliotheek buiten hun bereik is. Zij worden niet op de hoogte gehouden van veranderingen omdat zij afgezonderd worden of op nog andere manieren uitgesloten en heel wat van de fysieke mankementen die zij dan gaan vertonen, zijn zichtbare en hinderlijke gevolgen van een vrijwel onzichtbaar geïnstitutionaliseerd onrecht dat ingevolge onze onverschilligheid door niemand aangeklaagd wordt en derhalve ook niet wordt verholpen. Men maakt zich al te vaak van mensen af door hen het etiket 'dement' op te plakken en dit etiket bespoedigt uiteraard ook het werkelijk ontstaan van dementie. Dat geeft dan weer vrij spel aan nog grotere misdaden zoals diefstal en moord: de zorg over het bezit van dementen wordt door derden gedragen die dat dan meestal doen 'mits een kleine vergoeding' en godbetert vanuit de zorgsector zelf gaan nu ook stemmen op om eens ernstig te gaan nadenken over euthanasie op demente bejaarden, waarmee bedoeld wordt: zonder toestemming van de betrokkenen.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 18 augustus 2023)

Verwijzingen:

Zie ook onze tekst over de problematiek van de afasie, getiteld: 'Elders zijn', hierna opnieuw opgedrukt.