|
GEEF DE ZWAKSTEN DE SCHULD
Fred is vanmiddag thuisgekomen van de VDAB met een pak papieren, door hem zelf in te vullen. Zijn vrouw heeft ze ter hand genomen en vraagt hem verbaasd wat het te betekenen heeft:
Weersvoorspellingen maken, zelf scheikundeproeven doen, metaalgereedschappen gebruiken
Maar jij bent toch historicus!?
Dat zijn multiple-choice vragen, zegt hij droogjes.
Twintig bladzijden?
Ja, in het kader van een beroeps-heroriëntering
En wat heb jij dan te maken met het weer, of met meubels herstellen en, ik lees hier: glas snijden!?
Fred zucht: Dat heb ik mijn trajectbegeleider ook gevraagd, maar hij zei: dat is psychologie; gewoon invullen en klaar is Kees. Die mens kan het ook niet helpen.
Maar je bent straks vijftig, en grootvader! Moet je nu nog herscholen?
Dat is de nieuwe wet; het is ofwel dat, ofwel de OCMW.
Als je nu eens voor een keer die koppigheid van je liet varen, en een afspraak maakte met mijnheer Crookus; hij heeft al dui-zen-den mensen aan een baan geholpen!!
In ruil voor hun stem, ja. Het is niet aan politici om de postjes uit te delen.
Fred is negenenveertig en ruim twee jaar werkzoekend. Hij was lange tijd in de privé, maar herhaaldelijke faillissementen hebben zijn dromen verijdeld. Hij heeft wat les gegeven her en der en werkte ook een tijdlang op fabriek. Maar zijn grijzende haren duimen niet voor hem; jonge, energieke krachten, zeggen de advertenties, en dan nog liefst met veel ervaring
Een bijkomende opleiding neemt vaak jaren in beslag, terwijl intussen de markt grondig verandert. In Freds studietijd was er vraag naar historici, maar toen hij afstudeerde, had men er teveel.
Een nieuwe opleiding kost trouwens ook een pak geld aan de staat. Eerst vertelde men dat er nood was aan gekwalificeerde werkkrachten, even later sprak men van algemene overgekwalificeerdheid. Onlangs voerde men de numerus clausus in voor de opleiding tot arts en nu zijn er artsen te weinig. Eerst schreeuwde men om leerkrachten, en nu zit men met een flink overschot. Het wijzigt allemaal zo snel
Het lijkt er soms op dat men op tijd en stond tekorten in de hand werkt. Dan heeft men immers geldige redenen om ongekwalificeerd personeel in dienst te nemen. Die krijgen dan verworven rechten, een vaste benoeming van bevriende politici, en ook nog gelijk loon als plots een of ander Copernicusplan wordt uitgedacht. In tijden van overschot wijken zij natuurlijk niet meer, want ook zij moeten een huis afbetalen.
Het lijdt geen twijfel dat de verantwoordelijkheid voor dit soort van onevenwichten bij de beleidsmakers zelf ligt. En een erbarmelijk gevolg daarvan is trouwens dat de dienstverlening vaak te wensen overlaat. Ik zal u doorverbinden, zeggen zij, als je belt om wat informatie. Je hoort Bach en Haendel, Vivaldi, Stravinsky en Bartok. Twee uur later ben je als volleerd musicus weer bij die telefoniste aanbeland die je eerst aan de lijn had, en weet je nog niets. Het telefoontje is zelfs niet belastingaftrekbaar.
Alleen vandaag al ergerde Fred zich twee keer in minder dan een uur: een eerste keer aan een gebrek aan kennis van het Nederlands bij de opstellers van de brief voor de jaarlijkse belastingaangiften, waar in regel 1001 gesproken wordt over het statuut "ongehuwd en niet wettelijk samenwonend", terwijl eigenlijk bedoeld wordt: "ongehuwd en wettelijk niet samenwonend"; een tweede maal bij het frankeren van deze brief, namelijk bij de vaststelling dat in het jongste informatiefoldertje met de tarieven van de post - tarieven die straks wekelijks veranderen - voor de 'definiëring' van "genormaliseerd formaat" enkel een schets van twee briefcontouren, zonder de afmetingen, wordt weergeven.
Onlangs moest Fred naar een zogenaamde speciale begeleidingscursus voor langdurige werklozen. De overigens vriendelijke instructrice moest de cursus aanvangen met de mededeling dat Europa beslist heeft om tegen het jaar 2010 zowat 70 percent van alle beroepsbekwamen aan een job te helpen. Vertaald in het Nederlands betekent dit dat er, alvast tot het jaar 2010, voor 30 percent van de werkbekwame bevolking quasi geen hoop is op een baan. En als Fred realistisch is, moet hij beamen dat hij als langdurig werkloze eigenlijk al twee jaar behoort tot deze 30 percent van hopeloze gevallen.
Vorige week nog vertelde men in Terzake, of was het in Panorama, dat tenminste 25 pct. van alle werk in België illegaal wordt verricht. Koppel dit gegeven aan het feit dat illegale immigrant-arbeiders politiek gezien en louter theoretisch geweerd worden, terwijl zij economisch noodzakelijk zijn om onze hoge levensstandaard te kunnen blijven verzekeren, zodat zij feitelijk ook politiek door de vingers moeten gezien worden. Je weet wel, die mensen die met zn dertig in garageboxen wonen en die ervoor zorgen dat onze prei één euro kost in plaats van twee.
De massamedia zorgt ervoor dat al deze feiten algemeen bekend zijn, ook aan de langdurig werklozen, en op die manier veroorzaken de jongste regeringsmaatregelen enorme frustraties bij de categorie waartoe nu ook Fred zich mag rekenen. Eigenlijk moet men zeggen dat, middels de genoemde maatregelen, de voor onze economie verantwoordelijke regering haar frustraties, welke resulteren uit een falend beleid, afwentelt op de sociaal zwakkeren: de werklozen, maar evengoed de instructeurs en de trajectbegeleiders van de VDAB, van wie nu verwacht wordt dat ze het onmogelijke realiseren.
Men gaat zelfs privé-bedrijven inschakelen in de begeleiding van langdurig werkzoekenden, zo heeft het de liberale regering beslist. Een maatregel die, behalve aan nepotisme, ook een beetje doet denken aan de Amerikaanse tactiek waarbij in de oosterse oorlogsregios enkele lastige karweitjes aan de zorg van privé-legers worden toevertrouwd, of is dat een brug te ver?
Hoe dan ook: de verkapte doelstelling van deze nieuwe maatregelen lijkt mij ontegenzeggelijk de volgende - en ik baseer mijn inzichten op het feit dat zij zich ook in andere sectoren aandient.
Haar verantwoordelijkheid voor wanbeleid ontvluchtend, wil de staat zich ontlasten van haar plicht om uitkeringsgerechtigden nog langer te onderhouden, en zij poogt deze zorg af te schuiven op de steden en de gemeenten, met name op de OCMW's.
Aangezien nu de verspreiding van werklozen geografische gezien ongelijkmatig is, zal dit eerlang zorgen voor een onderlinge concurrentie welke het gemeentelijke beleid mede zal bepalen, nota bene in het volstrekte nadeel van de zwaksten.
De categorie van de werklozen wordt in de hier voorspelde strategie nu reeds voorafgegaan door heel wat andere categorieën, onder meer die van de bejaarden die in zorginstellingen moeten verblijven. Het feit heeft zich trouwens onlangs reeds enkele malen voorgedaan dat een plaatselijk OCMW zijn bejaarden letterlijk de deur moet uitzetten (op rolbedden en dies meer) wegens faillissement.
Bijkomend bezwaar is dat, in dit scenario, de druk op de betreffende bevolkingsgroepen dermate toeneemt dat, in de praktijk, de (vooralsnog) betalenden zich zullen keren tegen de zorgbehoevenden, in het bijzonder waar door de OCMW's bijvoorbeeld aan familieleden gevraagd wordt om tussen te komen in de kosten van de zorg, terwijl de hulpbehoevenden steeds vaker ofwel zullen kiezen voor (de intussen gelegaliseerde) 'euthanasie' (onderzoek wijst immers uit dat de motivering "anderen niet langer tot last te willen zijn" steeds vaker opduikt), ofwel slachtoffer zullen worden van depressie en zelfmoord.
Het staat vast, meer bepaald in de psychologie (zie o.m. Skinner inzake conditioneringsmechanismen en ethologie bij dierlijk gedrag, maar ook onderzoek van meer recente datum m.b.t. mensen), dat de langdurige herhaling van wanslagen bij het ondernemen van pogingen die een welbepaald succes beogen, niet alleen demotiverend werkt, maar dat, indien er bijkomende dwang wordt uitgeoefend om zulke pogingen te blijven herhalen, er bovendien gegarandeerd zware frustraties worden opgewekt welke leiden tot agressie en/of auto-agressie.
Een beleid dat, enerzijds, de agressie en de autodestructie zegt te willen bestrijden en dat, anderzijds, de frustraties aanwakkert, is ronduit ongeloofwaardig. Het is wellicht overbodig om zeggen, maar de huidige wildgroei van het kapitalisme kent geen ethiek, of wendt ze alleen voor als alibi.
Al bij al: het ziet er niet goed uit voor Fred. In betere tijden zouden ze hem nu Fred den dopper genoemd hebben, of kortweg den dopper, maar straks zijn mensen met deze bijnaam in de meerderheid, wat betekent dat wie hen uitscheldt niet meer kàn worden vervolgd voor het lastig vallen van minderheden. En aangezien in een democratie de meerderheid het voor het zeggen heeft, zou het wel eens zover kunnen komen dat de doppers het voor het zeggen krijgen, zodat de nieuwe wet aldus weer wel vanzelf zal verdwijnen!
|
