Vanaf het dorp van Eourres (op 1000m hoogte, département Les Hautes Alpes) loopt een brede verharde grintweg met een lengte van 5,5 km naar de top van de "Col St.Pierre" op 1288 m hoogte. Deze weg kronkelt zich dus geleidelijk aan naar omhoog en enkel de laatste kilometers wordt het iets steiler. We hebben de route afgereden en enkele markeerpunten onthouden op 2,5 en 3,5 km zodat ik kan kiezen tussen een loop van 5, 7 of 11 km.

5 mei vrijdagochtend: HL – 7 km – 0:45:30 (GHS:134 – 9,23 km/h – 6,5 min/km)
Deze maal vroeg opgestaan zodat ik om 7u in de koelte kon lopen. Fantastisch uitzicht en rustig om te lopen, blijkbaar alleen op de wereld. Deze maal 3,5 km bergop gelopen. Net zoals gisteren de eerste 2,5 kilometer ging het goed maar daarna begon het pas echt steiler omhoog te gaan, de laatste kilometer had ik 7,25 minuten nodig. Het deed mij denken aan de passage door de Waaslandtunnel maar dan een kilometer lang! De terugweg volledig bergaf gewoon rustig gelopen en om halfacht kwam de zon boven de berg uit piepen zodat het al snel warmer werd. Het dorp begon pas te ontwaken wanneer ik er terug arriveerde.

7 mei zondagochtend: HL – 7 km – 0:44:15 (GHS:132 – 9,49 km/h – 6,32 min/km)
De roep van de koekoek en het gezang van de nachtegaal hebben me gewekt vanmorgen, dus weeral net voor 7u vanochtend al op de loop. Mijn lichaam is wakkerder dan eergisteren en het loopt veel vlotter. Vermits het zwaarbewolkt is, komt de temperatuur denk ik niet hoger dan 10°C. De laatste kilometer bergop is zoals gewoonlijk zwaar en ik betwijfel of ik ooit tot bij de top zal geraken. Mijn hartslag blijft nu ook weer verrassend laag en de natuur rondom mij maakt dit weer drie kwartier lang genieten. De eerste week zit er op met in totaal toch 19 km op de teller, dit en het lopen achter de schapen en geiten houdt mij zeker in conditie.

Het wordt al bijna routine, pap geven, parken afspannen, de kudde naar de weide voeren en de andere werkjes rondom de stallen. Het is de vierde dag op rij stralend weer en we beschermen ons nu beter tegen de zon zodat onze rode huid al bruiner wordt. Gisterennamiddag reden we naar de col St.Pierre om een boomstam weg te slepen met de jeep. Het was geen gemakkelijk karweitje om deze wel zes meter lange boomstam ter plaatse in het dorp te krijgen. De weg is verhard met kiezel en 5,5 km lang en gaat langzaam omhoog waardoor dit een ideaal loopparcours blijkt te zijn, want tussendoor slaag ik er in mijn heuvelloopjes te doen, daarover meer één van de volgende dagen. Ondertussen is de troep weer uitgebreid met vier lammeren. Fleur en Ingrun waren getuige bij de geboorte van een nieuwe tweeling, die in tegenstelling tot de vorige wel vrij stevig en groot zijn. Ze hebben ook enkele aparte hokken gemaakt zodat de lammetjes afgezonderd van de troep gerust kunnen opgroeien.

Vanmorgen hebben Fleur, Ingrun en Orlando de schapen gevoederd terwijl ik samen met Werner beneden een nieuw park afgezet hebben. Daarna de kudde naar het nieuwe stuk gebracht. Omdat het nogal een eindje weg is werden de zwakkere lammeren en de moeilijke schapen binnengehouden. Ook één zwanger schaap bleef in de stal en beviel prompt rond 12 uur van een tweeling, wel heel kleine lammetjes, de bevalling zelf hebben we spijtig genoeg gemist. Verder werd er gewerkt aan een irrigatiekanaal om vanaf een bronnetje de moestuin te bewateren. De hoefsmid kwam vandaag ook langs, met een mobiele smidse in zijn camionet om de paarden opnieuw te beslagen , leuk om te zien! Na de siësta zijn we samen met Orlando en Werner lager in de vallei nieuwe parken gaan afspannen, in totaal 700 meter netten geplaatst. We waren beiden goed moe van het op en af klimmen van het gebergte. Daarna hebben we ons gedrieën, zonder de honden deze maal, de kudde terug naar de stallen geleid. Fleur heeft het zwakste lammetje zelfs bijna doorlopend meegedragen, terwijl één van de kleine geitjes, trouw als een hondje niet van onze zijde week. Op de foto zie je Fleur bezig met het afrollen van de netten die we moeten opstellen, we worden er ook al wat handiger in.

’s morgens wordt weer eerst hooi gegeven en de papfles aan sommige lammetje, ook de kleine geitjes. Degenen die nodig hebben zijn gemerkt, ofwel een blauwe vlek op de kop of een ander merkteken. De meesten komen onmiddellijk aan de fles hangen, ook een aantal zonder vlek proberen steeds weer mee te drinken en daarna wordt het zoeken tussen de kudde alvorens we alle gemerkten gevonden hebben en eten gegeven. Daarna worden ze geleid naar het nieuwe perk dat we gisteren afgezet hebben. We zullen nog een paar dagen hooi en luzerne blijven geven en stilletjes aan opbouwen naar meer gras, dit omdat de magen opnieuw moeten wennen aan uitsluitend groenvoer. In de namiddag zijn er grote weken gepland en maken we een spannende rit met de Landcruiser van Werner hoog in de bergen om samen met het ander Vlaams koppel Orlando en Ingrun een pad voor de jeep vrij te maken naar de berghut in opbouw, op de plaats waar de schapen de zomermaanden zullen doorbrengen. Ook een eerste begin aan de opbouw vergt nogal wat krachtwerk, vermits er stenen van meer dan 100 kg moeten opeengestapeld worden. ’s avonds zijn onze schouders en gezichten al goed rood van het zonnetje, want inmiddels liggen de temperaturen boven de 20°C.

Vermits we pas zondagavond aangekomen zijn, nemen we de voormiddag nog vrij om even de schitterende omgeving te verkennen en te bekijken wat de natuur momenteel te bieden heeft. We zitten in een dalletje waar een trosje huizen staat, we schatten een dertigtal in totaal. Er woont zelfs iemand in een Ger (Mongoolse tent), verder is er een biologisch winkeltje, een schooltje en één van de gebouwtjes blijkt het gemeentehuis te zijn. Helemaal bovenaan prijkt een kerkje dat binnenin dringend aan restauratie toe is. De stallen staan een klein eindje buiten het dorp en sinds een week graast de kudde (zo’n 500 stuks) in de omliggende weiden en op enkele percelen verder weg. Om vijf uur ’s avonds komen we samen aan de stallen om ons eerste steentje bij te dragen. Eerst wordt luzerne en hooi aangevoerd en daarna de kudde binnengeloodst. Dit gaat vrij vlug met een drietal herdershonden alhoewel sommige lammetjes nog niet echt doorhebben hoe het moet. Dan volgt een leuk werkje, namelijk de lammetjes zonder moeder moeten met de papfles gevoederd worden. We gaan daarna met Werner mee om één van de vaste dagelijkse bezigheden uit te voeren. De omheiningen moeten namelijk verplaatst worden en andere perken afgebakend, want zo’n kudde vreet heel wat gras af op een dag. We krijgen al een goed idee wat ons te wachten staat.Op de foto zie je helemaal onderaan het huisje waar we logeren.

Zondagochtend om 7 uur en klaar om te vertrekken voor een trip van iets meer dan 1000 km die ons in Eourres, een klein dorpje in “Les Hautes Alpes” zal brengen. We besluiten over Luxemburg te rijden en wanneer we na een tweetal uurtjes in de omgeving van St.Hubert zijn zien we de eerste tekenen al. En inderdaad tien minuten later zitten we er midden in, dus enkele kilometers verder even gestopt om een fotootje te nemen en enkele sneeuwballen te gooien want er lag meteen zo’n 10 cm sneeuw, einde april!

Vandaag is het zoals elke dag trouwens zal zijn, de eerste dag van de rest van ons leven. Maar dit maal een leven dat we plannen samen door te brengen. We hadden gisteren een perfecte dag, afgesloten in het kasteel van Saffelaere, die we zeker nog eens over zouden willen doen! Ondertussen maken we ons klaar om te vertrekken naar het avontuur in Zuid-Frankrijk, en hoe het daar verloopt zullen jullie op de blog kunnen volgen.

Er is een oud Engels gezegde over hetgeen de bruid moet dragen op haar trouwdag: Something Old, Something New, Something Borrowed, Something Blue and an Silver Sixpence in her Shoe.

Oud: staat voor continuïteit, en geeft de link aan naar de bruid’s oude leven en haar familie. In de meeste geval gebruikt men een oud familiejuweel.

Nieuw: symboliseert de hoop op de toekomst, in de meeste gevallen is dit de bruidsjurk.

Borrowed: De bruid leent iets van iemand die gelukkig is zodat dit overzet en de bruid geluk brengt.

Blue: betekent trouw, zuiverheid en liefde, en kan een lint of een kousenband zijn.

Sixpence: symbool van rijkdom, zowel financieel als rijkdom aan geluk en vreugde.

We hebben aan deze Engelse traditie gedacht, alleen de Sixpence ontbreekt nog, maar dat kunnen we wel vervangen door een Euro, neem ik aan. In ieder geval de bruid (en de bruidegom) zijn klaar voor de grote dag morgen!

Een ideale voorbereiding, een goede nachtrust, een perfect loopweertje en 7000 lopers met hun aanhang creëerden een sfeertje rondom het parcours, kortom alles was optimaal om een nieuw P.R. te lopen vandaag, mijn doel was 1:20:00. Natuurlijk ook een nadeel bij zoveel lopers is dat het bij de aanvang nogal drummen is en opletten dat er niet op de hielen getrapt word. Er ging wel een klein minuutje voorbij na het startschot alvorens we de startlijn passeerden, en dan pas heb ik de chrono ingeduwd, dus bruto en nettotijd zullen wel iets schelen. Ik ben dan ook meteen voluit gegaan en zonder ongelukken in de eerste kilometers vlot op gang. Het 9 kilometer-bord passeerde ik na 42 minuten, dus mooi binnen het schema. Daarna kwam het zwaarste stuk en de passage door de Waaslandtunnel leek wel eindeloos te duren. Bij het bovenkomen nog vier kilometer te gaan en hier vreesde ik een klop van de hamer, maar wonderwel kon ik mijn tempo redelijk goed behouden en ik passeerde nog een heel deel lopers voor wie het afzien was dit laatste stuk. Na 1:15:30 liep ik de aankomstmeet over, geen verbetering maar een verpulvering van mijn P.R. op de 10 mijl met negen minuten!! Eerst even het vocht bijgevuld met twee Koninckskes en vanavond ons verwend met een pak friet, met toebehoren. Na een lekker badje nu even mijn blog bijwerken en daarna languit in de zetel met een glas rode wijn en waarschijnlijk als een blok in slaap vallen.

Natuurlijk mochten wij dit jaar een avondje Mozart in de Bijloke te Gent niet missen. Het 50-koppig symfonieorkest deFilharmonie is een vaste gast in Gent en bracht samen met dirigent Gerard Korsten en solisten Piet Van Bokstal (hobo), Nestor Janssens (klarinet), Graziano Moretto (fagot) en Bruce Richards (hoorn) een hommage aan Mozart.
250 jaar na zijn dood klinkt het muzikale œuvre van Wolfgang Amadeus Mozart nog steeds even zonnig. Zijn naadloze elegantie en charismatische perfectie werden graag nog eens uitgestald. De Symfonie nr. 32 “Ouvertüre im Italienischen Stil” werd in april 1779 gecomponeerd en behoort tot het genre van de ‘opera buffa’ of ‘Singspiel’-ouverture. De Symfonie nr. 38, Mozarts laatste in Wenen gecomponeerde symfonie, dankt haar naam aan de stad Praag waar Mozart zijn grootste successen kende en waar ze op 19 januari 1787 in première ging. Ze wijst qua omvang en opzet vooruit naar de laatste drie symfonieën en vormt een muzikale brug tussen Le Nozze di Figaro en Don Giovanni. Een live uitvoering van deze complexe symfonie — alleen in Praag kende het werk na de première meer dan honderd voorstellingen — blijft een erg speciale belevenis. De Sinfonia Concertante of symfonie met concerterende instrumenten was in Mozarts tijd en vooral in Parijs en Mannheim erg geliefd. De wonderboy schreef ooit een gelijkaardige ‘sinfonia’ voor fluit, hoorn, hobo en fagot, maar het werk is jammerlijk verloren gegaan. Vermoed wordt dat de overgeleverde versie met klarinet (in plaats van fluit) een herwerking is van deze oorspronkelijke compositie al lopen de meningen daaromtrent uiteen. Wat er ook van zij, deze sinfonia concertante ademt gewoon Mozart uit.

Al met al hadden we weer een leuke ontspannende avond, vooral omdat zowel hoorn als hobo toch wel mijn favoriete instrumenten zijn.

Nog 9 nachten schaapjes tellen in Wachtebeke en dan zullen we pas echt schapen kunnen gaan tellen. De kudde van zo’n 250 Franse rooikopschapen en 30 geiten is ondertussen verdubbeld door de nieuwe lammetjes. En ze wachten op ons in Eourres, een gehuchtje in een bergachtige streek op de rand van de Provence en de Alpen. Twee Vlamingen, Nathalie en Werner hebben er een bioboerderijtje uitgebouwd en in mei gaan we als alternatieve huwelijksreis een maand als schaapherder door het leven. Vanavond weer heel veel zin om te lopen, ook door het fijn weertje, maar dat zou niet echt slim geweest zijn. Daarom maar even gestopt aan één van de weiden en enkele fotootjes genomen, om gelijk in de sfeer te komen. Van vorig jaar mei vond ik dan nog een foto genomen tijdens onze trip in de Schotse Highlands. Een leuke anekdote, toen we vroegen aan één van de inlanders daar hoe die schapen heetten, kregen we als antwoord: “They are called blackfaced sheep”. Dat we daar nu zelf niet opgekomen waren?!

Woensdagavond: IT – 6,4 km – 0:33:00 (GHS:144 – 11,64 km/h – 5,16 min/km)

Deze avond nog een korte maar pittige trainingsloop en nu klaar voor de wedstrijd zondag. In totaal 6 maal 1 minuut snel met telkens 2 minuten traag ertussen. De weersvoorspellingen voor zondag: 22°C en lichtbewolkt, dat is eigenlijk iets te warm. Best mogelijk dat die eerste warmte tijdens de wedstrijd een aantal “slachtoffers” eist. Nu wordt het zeker belangrijk te doseren en tijdens de wedstrijd voldoende te drinken. Het was weeral een prettige avondloop en ik voel mij helemaal in topvorm voor de Antwerp 10 Miles. Spijtig genoeg zal ik er daardoor zaterdag niet bij zijn in Harelbeke, maar de loopbloggers wens ik alvast een prettige wedstrijd toe bij de eerste web-logloop!

Wees lief voor rokers. Hun leven is al zo kort.

Een leuke reclameslogan, maar misschien ook wel een gepast gezegde.
Hierboven links zie je een gezonde niet-rokerslong en rechts een rokerslong. Het goede nieuws echter: wanneer je stopt met roken zal na enkele jaren ook de meeste teer uit je longen verdwenen zijn. Of men nu al dan niet gelooft in de kwade gevolgen van nicotineverslaving, er zijn geneeskruiden die de giftige tabaksplant kunnen vervangen en zo de gewoonte die te roken kunnen doorbreken. Ter vervanging kan men zonder daarvan schade te ondervinden de gedroogde bladeren van de volgende planten roken: Wolverlei, Lievevrouwebedstro, Betonie, Echte Salie, Gewone Vlier, Klein Hoefblad en Dotterbloem. De laatste twee zijn voorjaarsbloeiers die nu beiden in grote hoeveelheden langs de Moervaart te vinden zijn.

Dotterbloem (Caltha Palustis)
De plant is te zien langs de oevers vaak met de stengels in het water en de mooie helder goudgele bloemen verlevendigen onze slootkanten en beekoevers al vroeg in het voorjaar. De bloemknoppen kunnen in azijn worden ingemaakt om dan als keukenkruid dienst te doen, in plaats van kappertjes. Vroeger gebruikte de boer de bloemen soms om de boter te kleuren als deze wat licht was uitgevallen. De Dotterbloem bevat evenwel giftige stoffen, zoals vele bloemen van de Ranonkelfamilie. Het is daarom raadzaam de plant niet rauw te eten, wat de boeren er ook van mogen zeggen. De gedroogde bladeren, in omslagen opgebracht, kunnen reumatische pijnen verlichten en zoals eerder vermeld zijn ze vooral geschikt als surrogaat om ontwenningskuren van tabak te vergemakkelijken.

Tenslotte nog een paar leuke oneliners:

Wees aardig voor rokers, iedere sigaret kan de laatste zijn.

Het is niet erg als u hier rookt, als u het maar niet uitblaast.

Zondagnamiddag: DL1 – 15,6 km – 1:34:15 (GHS:124 – 9,93 km/h – 6,04 min/km)

Vandaag de laatste lange duurloop van de maand, dit brengt mijn weektotaal op 59,7 km. Enkel nog een korte intervaltraining dinsdag of woensdag en dan volgende zondag de 10 mijl-wedstrijd. Daarna een week huwelijksvoorbereidingen voor de grote dag op vrijdag en twee dagen later vertrekken we al naar Zuid-Frankrijk. Met een temperatuur rond de 15°C was het heerlijk loopweer vandaag, ik heb dan ook in korte broek gelopen. Twee weken geleden liep ik op hetzelfde parcours een kwakkeltraining, drie minuten langer en een GHS van 140, wat een verschil tegenover nu, vlotjes gelopen en een gevoel dat ik dit uren kon volhouden. Weeral interessante dingen gezien onderweg. Een bende kauwen was in een oude toren onder de pannen waarschijnlijk een nest aan het plunderen en twee kauwen vielen al vechtend pardoes een vijftal meter als een steen naar beneden alvorens ze er, net op tijd, aan dachten hun buit te lossen en te beginnen vliegen alvorens te pletter te slaan. Het mooiste tafereel kwam later toen ik een buizerd zag zweven terwijl twee kieviten, zeker tweemaal kleinder dan de roofvogel telkens van bovenaf aanvallen op hem uitvoerden. Moedige beestjes, ontroerend te zien hoe ze hun nest verdedigden, ik vergat zelfs te lopen op dat moment, en heb mijn weg pas vervolgd toen de buizerd, verveeld door de aanvallen neem ik aan, verder vloog op zoek naar gemakkelijker prooi. Lopen en genieten van de natuur, er is geen betere manier om te ontstressen en de batterijen op te laden.  Rest mij enkel nog iedereen een vrolijk paasfeest te wensen!

Vrijdagnamiddag: DL1 – 11 km – 1:09:00 (GHS:123 – 9,57 km/h – 6,27 min/km)

Donderdagavond 22u. Wij parkeren ons tegenwoordig in de parking aan de St-Michielskerk om vandaar een (frisse) wandeling langs het water richting binnencentrum te maken. De mooie rustieke gevels en rustige sfeer ’s avonds doet mij denken aan het lied van Wannes Van de Velde: “Ik wil deze nacht in de straten verdwalen, de klank van de stad maakt mijn ziel amoureus…”.

Artevelde is een amberkleurig bier met alc.5,7% vol, en wordt sinds 1985 gebrouwen in brouwerij Huyghe, te Melle (bekend van zijn Delirium Tremens). Een bier met nagisting op de fles en een goede doordrinker met een zachte smaak en een lange afdronk.

Troubadour is een blond bier met alc.6,5% vol, een lichtkruidig bier met een milde bitterheid met een stevige witte schuimkraag, maar korte afdronk. Het aroma is een overwegend kruidige hopgeur. Het bier wordt gebrouwen door brouwerij de Musketiers. Dit is één van de jongste brouwerijen in het land, een initiatief van vier afgestudeerde ingenieurs biochemie, gebrouwen in de microbrouwerij van de KaHo-St-Lieven te Gent. Oorspronkelijk hadden ze de naam “Musketier” gekozen voor hun bier, maar toen bleek deze al geregistreerd te zijn en moesten ze zoeken naar een andere geschikte naam.

Galgenbier. Het eigen huisbier van de tap krijgen we met “het boek” gratis, donker, met een romige schuimkraag, alc.7,2% vol. Een lekker biertje met een forse zacht-zoete afdronk. Ondertussen is het al heel wat drukker geworden, studenten maar ook veel toeristen weten de weg te vinden naar hier en we besluiten in het Patershol een “afsluitertje” te nemen. Onze keuze valt op “Het oeverloze eiland”, prachtig ingericht in koloniale stijl en behorend tot de duurdere zaken in Gent. Uit het uitgelezen aanbod van koffie’s kiest Fleur voor de “Costa Rica Blue Mountain”, de meest prestigieuze en meest zeldzame aller koffie’s. Ikzelf ga voor de “Pur Kenya”, de beste Afrikaanse koffie, geteeld op de hoogten van Mount Kenya. Daarbij bestellen we elk een stuk chocoladetaart met hazelnoten. Hierbij Fleur’s lofzang: Taart is het niet echt te noemen, het lijkt ons eerder pure chocolade en hazelnoot en zachte boter. De eerste hap was alsof je alle problemen van de wereld van je schouders voelde glijden, de tweede hap waren onze smaakpupillen zo aan het jubelen dat het bijna orgasmatisch was, het was heilig het was hemels, diegene die dit gemaakt heeft, kwijt ik direct al zijn zonden weg, en recommandeer ik hoogstpersoonlijk bij God aan!

Nog maar eens een avondje naar Kinepolis Gent geweest. We weten wel dat deze sequel puur om commerciële redenen uitgebracht werd, maar de grandioze graphics van de Blue Sky Studios zijn weer adembenemend. Het olijk trio Luiaard Sid (ieders favoriet denk ik), mammoet Manny en sabeltandtijger Diego zijn weer terug en vooral de toevoeging van Crash en Eddy, twee buidelratten maakt het er nog beter op. De humor varieert van absurde woordgrapjes tot visuele ongein, de interactie tussen het trio is hartsveroverend en de rode draad ertussen, de eekhoorn op zoek naar een eikel, is gewoonweg fantastisch. Alles tesamen goed voor een avondje heerlijk genieten en we kijken al uit naar Ice Age 3!