Zondagochtend: DL1 – 11,2 km – 1:08:00 (9,88 km/h – 6,07 min/km)

Vanochtend om negen uur vertrokken voor een vetloopje, op de nuchtere maag. Het was al wreed warm vanmorgen. Mijn gedachten waren bij al die lopers die vandaag aan de start staan bij de marathon in Rotterdam en Parijs. De voorspelde 27-28°C zijn eigenlijk te hoge temperaturen voor het lopen van een marathon. Hopelijk doet dat niet velen de das om. Verder kijk ik natuurlijk uit naar de verhalen die de volgende dagen op de blogs zullen verschijnen, we hebben weer heel wat leeswerk voor de boeg.

Vandaag vrijdag de dertiende breng in een verhaal over een ander bijgeloof: De zwarte kat. In tal van streken van Europa en Amerika is men er ook nu nog heilig van overtuigd dat het ongeluk over je afroept, wanneer een zwarte kat je pad kruist en van je wegloopt. Dit bijgeloof komt uit de middeleeuwen. De mensen dachten toen dat heksen altijd zwarte katten hielden. Sterker nog: een heks kon zelfs in een zwarte kat veranderen. Maar niet overal werd zo slecht over zwarte katten gedacht. In Engeland brengt een zwarte kat juist geluk, en een witte kat ongeluk. Daarnaast zijn er nog andere vormen van bijgeloof die minder bekend zijn. Een kat die te dicht bij onze mond komt, zou de adem uit ons lichaam kunnen wegslorpen. Een kat die sterft in je huis of meeverhuist, zou ongeluk brengen. Een kat die zich over de neus aait is een voorbode van aangenaam bezoek. In China is een zwarte kat ook een teken van ongeluk. Daar wordt de zwarte kat echter beschouwd als een waarschuwing, zodat men daarna extra goed op zijn hoede kan zijn.

Bovenstaande foto is van de oudste herberg in Brugge, namelijk de museumherberg ‘In de zwarte kat’ op de hoek van de Rolweg en Balstraat. De herberg maakt deel uit van het ‘Museum van Volkskunde’ (bestaande uit acht 17^de eeuws huisjes – zie foto).

Donderdagavond: DL1 – 10 km – 1:00:30 (9,92 km/h – 6,05 min/km)

Fantastisch weertje, zoals Sabine de weervrouw gisteren zei: zonnige lentedagen met zomerse allures. Het ging wat minder vlot vanavond, drie tamelijk zware werkdagen zaten wel in de benen maar ik had vandaag ook een rustig duurloopje gepland. Er was weer heel wat te zien langs de Moervaart. Een koppel grauwe ganzen met hun kleine kroost van vijf stuks tussen hen in, blijkbaar net het nest uit. Bij de wilde eenden bijna enkel mannetjes op het water, wat betekent dat de meeste vrouwtjes hier ook al nestelen, door hun bruine schutkleuren verborgen voor onze ogen. Tussen het riet heel wat nesten van meerkoeten en waterhoentjes, de ene nog broedend op de eieren, terwijl op een ander nest de meerkoet druk in de weer was om vier gapende bekjes te vullen. Drie kleine waterhoentjes spoeden zich snel naar de overkant, waar hun moeder riep. Het gevaar loert nu overal, niet in het minst bij de aalscholvers, hoog in de boom en spiedend naar prooi. Ook de reigers waren weer goed vertegenwoordigd langs de oevers. Een kraai die zich in het luchtruim te dicht bij het nest van een kievit waagde, werd heel agressief aangevallen door deze kievit, en alhoewel deze een ‘kopje kleiner’ is moest onze kraai na twee vruchteloze pogingen de plaat poetsen, en ging hij op een tak zitten ‘mokken’, zo leek het wel. Gefascineerd door dit schouwspel was ik zelfs gestopt met lopen. Vorig jaar zag ik hier een koppel kieviten zelfs een buizerd, die drie maal zo groot is als hen, boven hun territorium aanvallen en met succes wegjagen. Neem daar bij joggers, fietsers, wandelaars, vissers en booteigenaars, het was duidelijk te zien dat het mooi weer was.

Cambrinus, vaak vernoemd in studentenliederen, is gekend als de Koning van het Bier in België, Nederland en Duitsland, alsook in andere Europese landen. (lang voor Bud).
Doorheen de tijd is Cambrinus vaak bestempeld als Jan I Primus, Edelman van Brabant. Er wordt verteld dat hij de uitvinder is van de Brusselse Faro en Lambiek. In alle gevallen is hij een legendarische koning, door vele mensen aanzien als de uitvinder van het bier.
Een Duitse volksstam, gekend als ‘Gambrivii’ en vermeld door de Romeinse historicus Tacitus, zou ook aan de grondslag liggen van de naam. Een andere versie vertelt dat hij de heer was van Cambrai (nu gelegen in Frankrijk, maar voordien een deel van Vlaanderen, gekend als ‘Kamerrijk’) en dat Cambrinus de Lateinse versie zou zijn van zijn titel.
De titel van Koning van het Bier was eerst toegeschreven aan Cambrinus door de Nuerenbergse poëet Buhard Wallis.

Omdat de brouwers het zonder God moesten doen, kregen ze een koning, in de persoon van Cambrinus, een legendarische figuur die, schrijlings op zijn bierton gezeten, een bierpul in de hand houdt. In 1543 komen we zijn naam voor het eerst tegen, in een gedicht van Burkart Waldis uit Neurenberg. Sommige denken dat Jan I, Hertog van Brabant, ook wel Jan Primus genoemd, Cambrinus was. Jan Primus werd in 1252 geboren, zoon van Hertog Hendrik III en Alix van Bourgondië. In 1267 werd hij Hertog van Brabant en Lorreijnen nadat zijn broer Hertog Hendrik IV afstand deed van de heerschappij. Zijn naam, Jan Primus, werd later verbasterd tot Cambrinus. Behalve Cambrinus wordt hij ook wel Gambrinus genoemd; verder zien we hem ook vaak afgebeeld als Hertog Jan.
De betekenis van Jan Primus voor de bierwereld ontstond toen hij de kiem legde van de Belgisch-Brabantse brouwerijnijverheid door de Brusselse wethouders het recht om vergunningen te verlenen voor het brouwen en verkopen van bier. Hij werd toendertijd benoemd tot erepresident van het Brusselse Brouwersgilde.
Jan Primus hield zelf ook van een stevige pot bier. Zo ontstond de legende die vertelt dat Jan Primus op 5 juni 1288 een belangrijke overwinning op de Aartsbisschop van Keulen behaalde bij Slot Woeringen, waarbij hij ook de heerschappij kreeg over het Hertogdom Limburg. Hij vierde de overwinning met een gigantisch driedaags banket, waarbij hij een enorme hoeveelheid bier achteroversloeg, zoveel dat men hem met ontzag tot "Koning van het Bier" promoveerde. Na de glansrijke overwinning in de veldslag riep hij zijn mensen bijeen. Hij beklom een stapel biertonnen en ging schrijlings op de bovenste ton zitten, alsof het een paard was. Met een kruik schuimend bier in de hand proostte hij op zijn land en op de gezondheid van het volk. Zo zien wij Koning Cambrinus nog steeds afgebeeld.

Het getal der Ridders mijner sterfjaar
Allen Eede met bloedt gesworen
Sal geschiedt in het jaar des Heeren
Vermenigvuldigd met een eeuw
Dat hun aantal opgeteld sal zijn
Zij die dit leezen en voldoen
En over smaecken niet twisten
Drinken Ridderlijk Bier

Het bestaan van Cambrinus is echter niet aan te tonen. Hoe dan ook, hij regeerde vanaf het eind van de Middeleeuwen overal in Europa en was een geweldige reclame voor de brouwers in de 19e eeuw: zij maakten handig gebruik van het symbool van gezelligheid en verbroedering om de kwaliteit van hun bieren aan te prijzen.
De oudste verwijzing naar het koningschap van Cambrinus vindt men terug in het Deutsche Brauereimuseum in Munchen, waar zich een 16e eeuws beeldje bevindt, gezeten op een bierton, gekleedt als ridderkoning (kroon, mantel, schild, baard) met in de rechterhand een kelk vol gerstenat.
Was Cambrinus een oergod in de Germaanse mythologie?
Was Cambrinus een voorvader van het Duitse koningshuis?
Heeft Cambrinus het bierbrouwen geleerd van zijn vader Marsus, of van de Egyptische goden Isis en Osiris?
Of was Cambrinus de legendarische Hertog Jan van Brabant en Limburg, schutspatroon van het bierbrouwersgilde?
Niets is zeker in deze verwarrende, doch boeiende historie.
(De beide foto’s zijn genomen buiten en binnen ‘Bierbrasserie Cambrinus’ te Brugge).