Dinsdagavond: WD – 6,4 km – 0:32:45 (11,73 km/h – 5,12 min/km)

Wederom een heerlijk loopweertje vanavond voor dit kort loopje. Na anderhalve kilometer inlopen twintig minuten in ‘wedstrijdtempo’ gelopen – naar schatting 4:50 min/km, en daarna rustig enkele minuten uitgelopen. Bij de wilde eenden opvallend veel mannetjes die maar wat ronddobberden terwijl de vrouwtjes de eieren uitbroeden. Ze zochten met zes, zeven of meer mekaars gezelschap op, terwijl er een maand geleden overal gevechten uitbraken zodra er een te dicht in de buurt van de andere kwam. Nu leken ze maar wat doelloos te lummelen met een samenhorigheid net zoals aanstaande vaders in de wachtzaal van de materniteit. Eén vrouwtjeseend merkte ik op met een kroost van wel negen stuks, die zal nog veel werk voor de boeg hebben.

Afgelopen zondag nog eens kunnen gaan wandelen en we kozen deze maal een onbekend gebied voor ons, niet Vlaanderen of Wallonië maar Noord-Frankrijk. Wandelclub ‘Randonneurs du polders’ organiseerde zijn 5^de Rando Watergang te Ghyvelde, gelegen een drietal kilometers onder Adinkerke. Gestart kort na de middag, kozen we voor de kleinste afstand (7 km) omdat meer kilometers voor Fleur niet meer mogelijk zijn. Het bleek een goed idee te zijn, terwijl de temperaturen in het binnenland opliepen tot 28°C – de warmste 15 april ooit – bleef door de frisse zeebries de temperatuur heel aangenaam rond de 20°C. Eerst werden we door het dorpje zelf geloodst, de huizen en tuinen bleken allemaal heel verzorgd, een kalme rust uitstralend en in heel wat tuinen werden de barbeques ontstoken. Ghyvelde, waarvan de oorsprong teruggaat tot de 10^de eeuw (Gilles-velde) telt nu 3364 inwoners. Daarna werden we het fossiele duingebied van Ghyvelde ingestuurd. Het duingebied van Ghyvelde en, in het verlengde daarvan, de Cabourgduinen in België vormen een van de meest markante natuurgebieden van Europa. Het zijn de laatste fossiele duinen, zo genoemd omdat ze ontkalkt zijn. De fossiele duinengordel strekt zich uit van Ghyvelde (Frankrijk) tot Adinkerke (België) over een lengte van 5 km en een breedte van 600 m. Tegenwoordig ligt hij drie kilometer landinwaarts op de vroegere kustlijn van vijfduizend jaar geleden, toen de zee zich nog niet teruggetrokken had en hier een warmer klimaat heerste. In tegenstelling tot de kustduinen die ontstonden omstreeks de 9^de en 10^de eeuw, krijgt de fossiele duin geen nieuw materiaal meer dat van het strand afkomstig is (schelpen uit kalk). Ze heeft zich mettertijd gefixeerd, wat heeft geleid tot de verzuring van dit milieu met een extreem arme bodem. Zo ontstondt hier een zeldzame en specifieke fauna en flora. De rest van deze prachtige wandeling zouden we volledig in dit uniek natuurgebied, met aansluitend de Mathieux-vijver doorbrengen. Op de rustpost, die in het gebied opgericht werd, kregen we niet alleen gratis water aangeboden, maar daarbij ook een Pepsi Max en een zakje chips. Een selectie uit het aanzienlijk aantal foto’s zal deze week in ons “wandel-album” geplaatst worden. Ook degenen die de langere afstanden bewandelden, met onder andere de zeedijk van Bray-Dunes, de duinen van de Perroquet en het dorpje Zuydcoote, spraken niets anders dan lof over de prima organisatie en in de grote “Salle des fêtes” kon men zelfs de wielerwedstrijd op een groot scherm volgen. Dit wordt door ons aanzien als een echte topwandeling en een aanrader voor elke wandelaar en natuurliefhebber.

Zondagochtend: DL1 – 11,2 km – 1:08:00 (9,88 km/h – 6,07 min/km)

Vanochtend om negen uur vertrokken voor een vetloopje, op de nuchtere maag. Het was al wreed warm vanmorgen. Mijn gedachten waren bij al die lopers die vandaag aan de start staan bij de marathon in Rotterdam en Parijs. De voorspelde 27-28°C zijn eigenlijk te hoge temperaturen voor het lopen van een marathon. Hopelijk doet dat niet velen de das om. Verder kijk ik natuurlijk uit naar de verhalen die de volgende dagen op de blogs zullen verschijnen, we hebben weer heel wat leeswerk voor de boeg.

Vandaag vrijdag de dertiende breng in een verhaal over een ander bijgeloof: De zwarte kat. In tal van streken van Europa en Amerika is men er ook nu nog heilig van overtuigd dat het ongeluk over je afroept, wanneer een zwarte kat je pad kruist en van je wegloopt. Dit bijgeloof komt uit de middeleeuwen. De mensen dachten toen dat heksen altijd zwarte katten hielden. Sterker nog: een heks kon zelfs in een zwarte kat veranderen. Maar niet overal werd zo slecht over zwarte katten gedacht. In Engeland brengt een zwarte kat juist geluk, en een witte kat ongeluk. Daarnaast zijn er nog andere vormen van bijgeloof die minder bekend zijn. Een kat die te dicht bij onze mond komt, zou de adem uit ons lichaam kunnen wegslorpen. Een kat die sterft in je huis of meeverhuist, zou ongeluk brengen. Een kat die zich over de neus aait is een voorbode van aangenaam bezoek. In China is een zwarte kat ook een teken van ongeluk. Daar wordt de zwarte kat echter beschouwd als een waarschuwing, zodat men daarna extra goed op zijn hoede kan zijn.

Bovenstaande foto is van de oudste herberg in Brugge, namelijk de museumherberg ‘In de zwarte kat’ op de hoek van de Rolweg en Balstraat. De herberg maakt deel uit van het ‘Museum van Volkskunde’ (bestaande uit acht 17^de eeuws huisjes – zie foto).

Donderdagavond: DL1 – 10 km – 1:00:30 (9,92 km/h – 6,05 min/km)

Fantastisch weertje, zoals Sabine de weervrouw gisteren zei: zonnige lentedagen met zomerse allures. Het ging wat minder vlot vanavond, drie tamelijk zware werkdagen zaten wel in de benen maar ik had vandaag ook een rustig duurloopje gepland. Er was weer heel wat te zien langs de Moervaart. Een koppel grauwe ganzen met hun kleine kroost van vijf stuks tussen hen in, blijkbaar net het nest uit. Bij de wilde eenden bijna enkel mannetjes op het water, wat betekent dat de meeste vrouwtjes hier ook al nestelen, door hun bruine schutkleuren verborgen voor onze ogen. Tussen het riet heel wat nesten van meerkoeten en waterhoentjes, de ene nog broedend op de eieren, terwijl op een ander nest de meerkoet druk in de weer was om vier gapende bekjes te vullen. Drie kleine waterhoentjes spoeden zich snel naar de overkant, waar hun moeder riep. Het gevaar loert nu overal, niet in het minst bij de aalscholvers, hoog in de boom en spiedend naar prooi. Ook de reigers waren weer goed vertegenwoordigd langs de oevers. Een kraai die zich in het luchtruim te dicht bij het nest van een kievit waagde, werd heel agressief aangevallen door deze kievit, en alhoewel deze een ‘kopje kleiner’ is moest onze kraai na twee vruchteloze pogingen de plaat poetsen, en ging hij op een tak zitten ‘mokken’, zo leek het wel. Gefascineerd door dit schouwspel was ik zelfs gestopt met lopen. Vorig jaar zag ik hier een koppel kieviten zelfs een buizerd, die drie maal zo groot is als hen, boven hun territorium aanvallen en met succes wegjagen. Neem daar bij joggers, fietsers, wandelaars, vissers en booteigenaars, het was duidelijk te zien dat het mooi weer was.

Cambrinus, vaak vernoemd in studentenliederen, is gekend als de Koning van het Bier in België, Nederland en Duitsland, alsook in andere Europese landen. (lang voor Bud).
Doorheen de tijd is Cambrinus vaak bestempeld als Jan I Primus, Edelman van Brabant. Er wordt verteld dat hij de uitvinder is van de Brusselse Faro en Lambiek. In alle gevallen is hij een legendarische koning, door vele mensen aanzien als de uitvinder van het bier.
Een Duitse volksstam, gekend als ‘Gambrivii’ en vermeld door de Romeinse historicus Tacitus, zou ook aan de grondslag liggen van de naam. Een andere versie vertelt dat hij de heer was van Cambrai (nu gelegen in Frankrijk, maar voordien een deel van Vlaanderen, gekend als ‘Kamerrijk’) en dat Cambrinus de Lateinse versie zou zijn van zijn titel.
De titel van Koning van het Bier was eerst toegeschreven aan Cambrinus door de Nuerenbergse poëet Buhard Wallis.

Omdat de brouwers het zonder God moesten doen, kregen ze een koning, in de persoon van Cambrinus, een legendarische figuur die, schrijlings op zijn bierton gezeten, een bierpul in de hand houdt. In 1543 komen we zijn naam voor het eerst tegen, in een gedicht van Burkart Waldis uit Neurenberg. Sommige denken dat Jan I, Hertog van Brabant, ook wel Jan Primus genoemd, Cambrinus was. Jan Primus werd in 1252 geboren, zoon van Hertog Hendrik III en Alix van Bourgondië. In 1267 werd hij Hertog van Brabant en Lorreijnen nadat zijn broer Hertog Hendrik IV afstand deed van de heerschappij. Zijn naam, Jan Primus, werd later verbasterd tot Cambrinus. Behalve Cambrinus wordt hij ook wel Gambrinus genoemd; verder zien we hem ook vaak afgebeeld als Hertog Jan.
De betekenis van Jan Primus voor de bierwereld ontstond toen hij de kiem legde van de Belgisch-Brabantse brouwerijnijverheid door de Brusselse wethouders het recht om vergunningen te verlenen voor het brouwen en verkopen van bier. Hij werd toendertijd benoemd tot erepresident van het Brusselse Brouwersgilde.
Jan Primus hield zelf ook van een stevige pot bier. Zo ontstond de legende die vertelt dat Jan Primus op 5 juni 1288 een belangrijke overwinning op de Aartsbisschop van Keulen behaalde bij Slot Woeringen, waarbij hij ook de heerschappij kreeg over het Hertogdom Limburg. Hij vierde de overwinning met een gigantisch driedaags banket, waarbij hij een enorme hoeveelheid bier achteroversloeg, zoveel dat men hem met ontzag tot "Koning van het Bier" promoveerde. Na de glansrijke overwinning in de veldslag riep hij zijn mensen bijeen. Hij beklom een stapel biertonnen en ging schrijlings op de bovenste ton zitten, alsof het een paard was. Met een kruik schuimend bier in de hand proostte hij op zijn land en op de gezondheid van het volk. Zo zien wij Koning Cambrinus nog steeds afgebeeld.

Het getal der Ridders mijner sterfjaar
Allen Eede met bloedt gesworen
Sal geschiedt in het jaar des Heeren
Vermenigvuldigd met een eeuw
Dat hun aantal opgeteld sal zijn
Zij die dit leezen en voldoen
En over smaecken niet twisten
Drinken Ridderlijk Bier

Het bestaan van Cambrinus is echter niet aan te tonen. Hoe dan ook, hij regeerde vanaf het eind van de Middeleeuwen overal in Europa en was een geweldige reclame voor de brouwers in de 19e eeuw: zij maakten handig gebruik van het symbool van gezelligheid en verbroedering om de kwaliteit van hun bieren aan te prijzen.
De oudste verwijzing naar het koningschap van Cambrinus vindt men terug in het Deutsche Brauereimuseum in Munchen, waar zich een 16e eeuws beeldje bevindt, gezeten op een bierton, gekleedt als ridderkoning (kroon, mantel, schild, baard) met in de rechterhand een kelk vol gerstenat.
Was Cambrinus een oergod in de Germaanse mythologie?
Was Cambrinus een voorvader van het Duitse koningshuis?
Heeft Cambrinus het bierbrouwen geleerd van zijn vader Marsus, of van de Egyptische goden Isis en Osiris?
Of was Cambrinus de legendarische Hertog Jan van Brabant en Limburg, schutspatroon van het bierbrouwersgilde?
Niets is zeker in deze verwarrende, doch boeiende historie.
(De beide foto’s zijn genomen buiten en binnen ‘Bierbrasserie Cambrinus’ te Brugge).

Tijdens ons verblijf in de Loirestreek verbleven we drie nachten in ‘La Lionnière’. Deze geitenboerderij lag ergens tussen de wijngaarden en had twee gastenkamers met telkens vier bedden en een kinderbedje. Ze verhuurden ook enkele ‘gites’, maar die waren een eindje verder gelegen. In de ‘Ferme Auberge’ moest je eten wat de pot schafte en je kreeg enkel op je bord wat van de boerderij zelf afkomstig was, eend, kip, haantje, lam of jonge geit. Daarenboven maakten ze zelf overheerlijke geitenkaas. Maar wat we drie avonden op ons bord kregen mocht er wezen! Steeds werd begonnen met een aperitief – Kir en toastjes met geitenkruidenkaas, daarna twee (!) entrees en vervolgens de hoofdschotel. Dat alles lekker en vers klaargemaakt, en ik nam er steeds een halve fles van de lokale wijn bij, ook al lekker. Daarna volgde nog een kaasschotel met brood en drie soorten (eigen bereide) geitenkaas en tenslotte het dessert met koffie. En één maal in het jaar maakte men een uitzondering en was er op de vooravond van de marathon een speciale marathon-pasta – voor de twee aanwezige lopers – en werd het ontbijt uitzonderlijk vroeg klaargezet op de ochtend van de marathon. Als dat niet verwennen is! Niet te verwonderen dat ik na vier dagen Loire – inclusief marathon – een kilo meer woog toen ik thuis kwam! Eén nadeel echter: om onze kamers te bereiken moest ik steeds de trappen op (op de foto te zien buiten aan de hoeve) en vooral maandagmorgen afdalen was een ware martelgang.

Zaterdagnamiddag: DL1 – 7,4 km – 0:42:00 (10,57 km/h – 5,68 min/km)

Het tweede loopje deze week en het was heel wat frisser. Daarmee bedoel ik niet enkel het weer, maar ook de benen die heel wat beter aanvoelden. Ik kon vlot een mooi tempo aanhouden en enkel halfweg begon ik de kuitspieren even te voelen. Hiermee kan ik stellen dat ik heel goed gerecupereerd ben, tot mijn eigen grote tevredenheid natuurlijk.

Portretfotografie: Ik ben een grote fan van beroepsfotografe Lieve Blanckaert. De zwartwit portretten die ze brengt zijn gewoonweg fantastisch. Ze weet de doodgewone mens in de straat op een treffende manier in beeld te brengen, zonder franjes net zoals hij werkelijk is. Ze heeft een wonderbare gave hiervoor. Alhoewel ik graag ook mensen fotografeer, houd ik het meestal bij bloemen, paddestoelen, standbeelden en (slapende) poezen, wat veel eenvoudiger is. Tussendoor slaag ik er toch in een – voor mezelf – heel geslaagde foto te maken, die ik hier graag op de blog zet – kritieken/opmerkingen zijn altijd welkom.

Donderdagnamiddag: HT – 6,4 km – 0:39:45 (9,66 km/h – 6,21 min/km)

Een eerste (herstel)loopje gedaan na de inspanningen van zondag. De knieën reclameerden, de kuitspieren riepen “ai, ai”, de bovenbeenspieren mopperden en enkele tenen voelden zich bekneld. Dus moeizaam op gang gekomen en rustig aan gelopen, genietend van het prachtweertje, de Moervaart en zijn bewoners. Een paar strijdende meerkoeten, Canadese ganzen, grauwe ganzen, aalscholvers, wilde eenden, bergeenden, kokmeeuwen, waterhoentjes en boven de Reepkens zweefde de bruine kiekendief. Na vijfentwintig minuutjes begon het beter te vlotten en het tweede gedeelte ging het iets sneller. De marathon is dus goed verteerd en na de herstelweek zal het een beetje opbouwen worden naar de volgende wedstrijd, de Antwerp 10 Miles.

Zondagmorgen vroeg uit de veren want om 9 uur werd het startsein gegeven en we zaten een vijfendertig minuten rijden van Cheverny verwijderd. Eén dag op het jaar werd uitzonderlijk het ontbijt in de “Auberge” vroeg geserveerd, speciaal voor de twee aanwezige lopers. Fleur en de andere loper – uit Bretagne – reden met me mee. Het had vannacht nog gevroren maar de weersvoorspellingen waren optimaal, weinig wind en veel zon, die ook meteen van de partij was om ons op te warmen, het zou 14°C worden, ideale loopomstandigheden dus. Na een korte opwarming begaven we ons naar de laan voor het mooie kasteel van Cheverny, prachtomgeving om te starten. Kuifje, Bianca Castafiore, kapitein Haddock, Jansen en Jansen waren ook van de partij in hun Deux-chevaux (foto).