Een prachtig (herfst)weer, zonnig en 18°C, nodigde uit voor een wandeling. Vermits ik in de voormiddag eerst moest werken, konden we niet te ver weg. Het Heidebos is heel dichtbij en één van onze favoriete wandelgebieden.
Op het grondgebied van de gemeenten Wachtebeke en Moerbeke vinden we het Heidebos, één van de zeldzame grote boscomplexen van de provincie Oost-Vlaanderen. Dit bijzonder natuurgebied ligt op een zandrug en is een lappendeken van verschillende biotopen: naaldbos, loofbos, struwelen, verlaten akkers, heide, droge graslanden en dreven. Tijdens de laatste decennia werd het Heidebos voornamelijk in functie van de jacht beheerd. Door dit eenzijdig beheer groeiden de heide en open terreinen dicht. Vooral de snelgroeiende Amerikaanse vogelkers, een uitheemse boomsoort, overwoekerde grote delen van het gebied. Andere bedreigingen zoals verkavelingen en de plannen voor een golfterrein konden maar net vermeden worden. Natuurpunt kon in september 1996 ongeveer 127 hectare van dit natuurgebied aankopen. Intussen is het Heidebos uitgebreid tot ongeveer 260 hectare, het Heidebos is hiermee het grootste natuurgebied van Natuurpunt in Oost-Vlaanderen. Sinds 1 juni 1997 is het Heidebos terug opengesteld voor het publiek. In 2001 werd het Heidebos erkend als Europees Habitatrichtlijngebied, wat zorgt voor de strengste wettelijke bescherming van het gebied.
Herfst in het bos betekent natuurlijk veel paddenstoelen en de mooie lichtinvallen gaven soms prachtige resultaten. We wandelden ongeveer zeven kilometer doorheen het bos. Vanaf de Keizershoek te Wachtebeke vingen we onze wandeling aan, een stukje langs de gele route, daarna via de hoofdingang de groene route gevolgd die gedeeltelijk over het GR-pad 122 gaat en daarna weer een stukje langs de gele route richting auto. Ariadne genoot duidelijk in de maxicosi, tot ze in slaap viel tenminste. Tussendoor namen we zo’n tachtigtal foto’s, ik had het gevoel dat ik meer op mijn buik gelegen heb dan gewandeld. Ik moet nog uitzoeken welke ik op de blog toon, maar hier alvast een voorproefje.

Stadsbrouwerij de Ridder werd gesticht in 1857 door de brouwersfamilie Van Aubel. Maastricht telde toen meer dan veertig brouwerijen. Voor de aanvang van de Eerste Wereldoorlog waren er nog 24. Tussen 1919 en 1940 ging het aantal verder achteruit tot negen, waaronder twee kloosterbrouwerijen. In 1971 sluit Bosch, de voorlaatste brouwerij. De Ridder gaat alleen verder. Tot 1982 als familiebedrijf, daarna onder de Heineken-paraplu. Op het moment van de overname door Heineken brouwt de Ridder drie bieren. De Ridderpils van Van Aubel stamt uit 1925. Hij kent slechts een gering aandeel ruwe granen en heeft een goede hopbitterheid. Het tweede bier is Oud Bruin. Volgens Maastrichtenaren een uitstekende begeleider van 'zoervleis' (zuur vlees), zoals wij de Vlaamse stoofkarbonaden plegen te noemen. Tenslotte wordt er een volmout Dortmunder bier gebrouwen, de uitnemende Maltezer. Na de overname blijft Heineken vooralsnog de Ridderbieren brouwen. Oud Bruin wordt omgedoopt tot Donker Bier. Als Heineken besluit geen ruwe granen meer te gebruiken bij het brouwen van haar bieren, geldt dat ook voor de Ridder. Heineken heeft nog andere plannen met de Ridder. Allereerst geeft hij de brouwerij een nieuwe impuls en zorgt voor een snelle groei van de productie. Op biergebied is Ridder eveneens actief. In 1983 wordt er een gelegenheidsbier gebrouwen voor het 125-jarig bestaan van de naast de brouwerij gelegen Sint-Martinuskerk: het Bière St. Martin, een variant op Maltezer. Sint Martinus zou overigens een Maltezer Ridder zijn geweest. Voor de 50-jarige bevrijding van Maastricht, op 13-14 september 1994, her­haalde de brouwerij dit met het toepasselijke Bevrijdingsbier. Een toevalstreffer overigens. Toen in de aanloop naar de bevrijdingsfeesten een journalist van De Limburger vroeg of Ridder een herdenkingsbier zou brouwen, antwoordde een van de toenmalige directeuren, de heer Moonen, iets van 'Wellicht', of 'We zullen wel zien'. De dag erop stond in de krant: 'Ridder komt in september met speciaal bevrijdingsbier!' De bierdrinker is de krant nog steeds dankbaar. In 1987 wordt voor het eerst in vele jaren weer een Bock gebrouwen. En in 1988 ziet de Wieckse Witte het levenslicht. Het Maastrichtse witbier is nadrukkelijk voor de hele Heinekenfamilie bedoeld, niet enkel voor de aan Ridder gebonden cafés en is het kind van oud-brouwmeester Wim van Wijk. Het feit dat het bier zeer evenwichtig is, dankzij een uitmuntende bovengist, niet te zoet, niet te gekruid, en het gegeven dat Heineken over een uitstekend distributienet beschikt, zorgen ervoor dat Wieckse Witte na Hoegaarden tweede op de witbiermarkt wordt. In 1995 bestaat reeds de helft van de productie bij de Ridder uit Wieckse Witte. Omdat de brouwerij om logistieke redenen niet boven de 100.000 hl kan groeien, wordt het voor de export bestemde deel van de Wieckse Witte eerst gebrou­wen door de paters trappisten in Tilburg en inmiddels door de Heinekendochter Fischer in Schiltigheim (F). Gezien de maximale capaciteit van de Ridder en het feit dat de flesjes Vos deels bij Heineken te 's-Hertogenbosch (via de etikettenlijn van Amstel) of bij Brand in Wijlre werden of worden afgevuld, rijst de vraag of wel alle Vos in Maastricht wordt gebrouwen. Overigens heeft Heineken er nooit een geheim van gemaakt, dat de Ridder zich uitstekend leent voor het op punt stellen van nieuwe bieren, die bij gebleken succes elders kunnen worden gebrouwen, om op die manier bij de Ridder opnieuw productiecapaciteit te scheppen voor weer andere nieuwe bieren. Deze Heineken-filosofie leidt er uiteindelijk toe dat de Ridder met ingang van 1 maart 2002 is gestopt met het brouwen van pils, oud bruin en bok. Daarmee kwam een eind aan een kleine eeuw pilsbrouwen in Maastricht. Op 31 oktober 2002 gaf het concern te kennen de Ridder eind december 2002 te sluiten. (Tekst afkomstig van website www.pint.nl.)

De geschiedenis van Brouwerij Murphy, Cork, Ireland, gaat terug tot in 1856. Sinds 2001 is de officiële naam Murphy Heineken Brewery Ireland Ltd na de overname door Heineken. In 2002 won de brouwerij een gouden medaille op de “Beer Olympics competition” te Brighton, UK met hun ander succesvol bier Murphy’s Irish Stout. Sinds 1996 is Murphy's Irish Red Beer op de Nederlandse biermarkt verkrijgbaar. De Murphy Brewery heeft met dit Red Beer ingespeeld op de groeiende vraag naar speciaal bieren en die naar de Ierse in het bijzonder. Men denkt de naambekendheid van het Murphy's bier in het algemeen te vergroten door nu ook aanwezig te zijn in een deel van de markt waar het stout bier niet vertegenwoordigd is.