Zondagmiddag: DL1 – 31,6 km – 3:06:00 (10,19 km/h – 5,89 min/km)

Omdat ik gemerkt heb dat ik heel veel drinken nodig heb tijdens lange duurlopen, heb ik een goede oplossing gevonden en gebruik ik de bepijlde georganiseerde wandelingen. Regelmatige rustposten zorgen er voor dat ik mijn drankflesjes kan bijvullen en de nodige suikers door middel van frisdranken kan bijvullen. Ik heb gekozen voor de Duveltocht omdat wandelclub Ibis Puurs altijd garant staat voor een steengoede organisatie, en daarbij kregen we nog een Duvel gratis, meer moet dat niet zijn. Na het vertrek aan CC De Kollebloem in Puurs gaan we aan het Scheeveld het natuurgebied Tekbroek in. Het Tekbroek is een laaggelegen broekgebied in de vallei van de Vliet, met een deels venige ondergrond. De gemeente Puurs is er in geslaagd 14 ha aan te kopen van dit prachtig stukje natuur, en ik loop al vrij snel tussen de lisdodden en de kattenstaart. Daarna gaat het via trage wegen tussen de akkers richting Oppuurs. Na de eerste controle maken we een grote lus die eigenlijk wat tegenvalt, eerst een vervelend lang recht stuk naast de oude spoorweg, een klein ommetje tussen de maisvelden en daarna de weg op, waar ook het parcours van de fietsdodentocht doorgaat en grote getallen wielertoeristen razen mij voorbij. Uiteindelijk gaat de fietstocht rechtsaf en word ik geconfronteerd met het einde van de bestaande baan en moet ik enkele kilometers lang uitkijken tijdens de loop door opengebroken straten vol kiezels en putten. Enkel de laatste kilometers voordat ik opnieuw de rustpost in Oppuurs bereik loopt het terug aangenamer tussen de akkers. Dit is trouwens het enige stuk dat tegenvalt want daarna krijg ik een heel mooi parcours voorgeschoteld. Van Oppuurs door de dorpskom van Liezele en richting Breendonk naar brouwerij Moortgat lopen we langs landbouwweggetjes, mooi onderhouden fietspaden en rustige polderwegen voorbij akkers, weiden, maisvelden en hier en daar een stukje bos, ronduit een prachtig uitgestippelde route. Na 2,5 uur (26 km) houd ik tien minuutjes rustpauze in de brouwerij om te genieten van een gratis Duvel en een klein kijkje te nemen in één van de grote brouwhallen.

Een brokje geschiedenis: In 1906 werd er beslist tot de bouw van fort Liezele. Het fort behoorde tot de grote verdedigingsgordel rond Antwerpen, die van de stad één van de grootste vestingen van Europa maakte. Nadat de werken door de firma Bolsée waren uitgevoerd, stonden er in een straal van 20 km meer dan dertig forten en veldschansen. In augustus 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit. De Belgische forten waren niet opgewassen tegen de Duitse artillerie. De forten van Walem en Sint-Katelijne-Waver werden na enkele dagen beschieting overgegeven. Dit was het sein voor de volledige instorting van het verdedigingssysteem te Antwerpen. De andere forten werden door de omtrekkende beweging van het Duitse leger totaal geïsoleerd. Op 10 oktober 1914 leverde commandant Fiévez het fort van Liezele over aan de Duitse onderhandelaars. Na de Eerste Wereldoorlog werd het fort van Liezele van 1920 tot 1924 aangewend als kazerne. Daarna bleef het tot 1939 zonder werkelijke bestemming tot het werd ingericht als infanteriesteunpunt in de Tweede Wereldoorlog.
De laatste 1,4 km naar de aankomst heb ik dan rustig uitgewandeld. De organisatie was weer heel goed en dat was ook te merken aan het groot aantal wandelaars, 2858 in totaal. Mijn eerste dertigplusser zit er op en ik ben tevreden omdat het vlotter ging dan verwacht, nu nog afwachten of morgen de spieren niet te stijf zijn.

Zaterdagmiddag: DL1 – 6,4 km – 0:36:30 (10,52 km/h – 5,70 min/km)

Een drukke dag vandaag met heel wat karweitjes in en rond het huis. Na de middag even een pauze ingelast om een kort loopje te doen. Het is prachtig loopweer, het zonnetje verschijnt af en toe van tussen de wolken, een verfrissend windje en temperaturen rond de 22°C. Ik hoop dat men hetzelfde weer heeft in Gierle want daar gaat deze middag de tweede weblogloop door, en weer heel wat bloggers hebben zich gemeld. Hopelijk kan ik er de volgende maal wel bij zijn. Ontspannen gelopen, en desondanks iets sneller dan normaal. Na het douchen dan nog wat verder werken.

In 1903 was de wereldmarkt waarschijnlijk het laatste waaraan Arthur en Walter Davidson en Bill Harley dachten, toen ze in Milwaukee hun eerste tamelijk primitieve 3pk ééncilindermotor bouwden. Tot 1906 werden er dan ook slechts vijftig motorfietsen vervaardigd en verkocht. Tot 1914 breidde het driemansbedrijf snel uit en in 1920 bedroeg de verkoop al meer dan 28.000 stuks per jaar. In tegenstelling tot veel andere fabrikanten overleefden ze de Grote Depressie na de Wall Street Crash in 1929. Na de tweede wereldoorlog was er een hele generatie teruggekeerde soldaten die niet meer konden wennen aan het normale leven en zo ontstonden er een heleboel motorbendes – waarvan de “Hell’s Angels” de meest beruchte – die hun Harley’s zagen als een symbool. Het is ironisch dat het imago van deze ‘outlaws’ het voornaamste motief van grote aantallen beter bemiddelde motorrijders uit de middenklasse was om een Harley-Davidson te kopen. De drang er op uit te trekken is bij de meeste motorrijders tot een tweede natuur geworden, maar bij H-D-rijders fungeert ze als levenskracht. Harley’s zijn niet de snelste en meest handelbare machines, maar ze behoren tot de motoren die op elke type weg het summun van rijplezier verschaffen. Vanaf het begin van vorige eeuw verving de Harley-Davidson voor een groot aantal Amerikanen het paard door de motorfiets, als individueel vervoermiddel waardoor Harley-rijders ook wel eens de “Twintigste eeuw cowboys” genoemd worden. Ooit vervang ik mijn Kawasaki door een H-D. Als ik één van die blinkende machines tegenkom houd ik altijd mijn fototoestel in aanslag. Deze zijn genomen in Lochristi begin juli. Foto’s van het Harley-Davidson-treffen in Leopoldsburg zijn ondermeer te vinden bij Kathleen en “Rebel”.

Donderdagavond: DL1 – 7,4 km – 0:44:00 (10,09 km/h – 5,95 min/km)

Regen is OK, maar “trop est trop”, dus maar even gewacht tot de stortregenbuien over Wachtebeke getrokken zijn. De regen heeft op korte termijn er voor gezorgd dat alles terug veel groener oogt. Een klein rustig loopje gepland dus een beetje op ‘automatische piloot’ gelopen. De stevige wind jaagt de donkere wolken voort en rukt aan mijn kleren, het is donkerder dan anders en er hangt een beetje een sinistere sfeer als ik zo helemaal op mijn eentje langs het pad loop, geen fietsers, geen vissers, geen wandelaars. De bomen hangen kromgebogen over de weg en het lijkt wel alsof ze met hun takken me willen vastnemen. Ik schrik wanneer ik aan mijn rechterzijde plots de kerk van St-Kruis-Winkel in brand zie staan, het is enkel gezichtsbedrog. De vlammen blijken uit de schouwen van Arcelor – formerly known as Sidmar – te komen. Enkele traag overstekende donkere naaktslakken – joggende slakken ben ik nog nooit tegengekomen – dien ik al slalommend te ontwijken en de koeien kijken me ongeïnteresseerd na. Ook op het water is er weinig beweging, een klein aantal waterhoentjes en wilde eenden, aan hun verenkleed te zien nog heel jeugdig hebben waarschijnlijk in hun kort leventje nog niet veel joggers zien passeren, en zwemmen van de kant weg tijdens mijn passage. Na drie kwartier ben ik terug thuis en de werkdruk van de afgelopen dagen is weggevloeid, lopen is een probaat middel tegen de stress!

Dinsdagavond: IT – 14,2 km – 1:18:00 (10,92 km/h – 5,49 min/km)

Lopen in de regen, ik had nooit gedacht dat het me zo zou blij maken. Niet zozeer het regenbuitje maar vooral de lagere temperaturen waren een verademing na de ‘tropische’ maand juli. Het wordt een beetje een vaste gewoonte als eerste trainingsdag van de week een pittige intervaltraining in te lassen. Deze maal zelfs zes intervals van 1000 meter à 5 min/km – afgewisseld met 200 m wandelen, 800 m joggen, 200 m wandelen – en de training verliep vlotjes. Halfweg werd ik beloond met een schitterende regenboog voor me. Ik was eerst nog van plan naar het einde van de regenboog te lopen, omdat daar volgens de overlevering een pot goud begraven ligt, maar ben dan toch maar wijselijk teruggekeerd. Ik vrees dat ik nu anders nog aan het lopen zou zijn.

Er is in Amerika een grote heisa ontstaan rond de nieuwste fototentoonstelling “End Times” – in de Paul Kopeikin Gallery, L.A. - van topfotografe Jill Greenberg. Ik heb enkele reacties en verhitte discussies – op forums en blogs – gevolgd, waarbij de fotografe wordt beschuldigd van kindermishandeling en de “schokkende” foto’s zelfs als “kinderpornografie” worden bestempeld. Uitspraken zoals: “Jill Greenberg is a Sick Woman Who Should Be Arrested and Charged With Child Abuse…” Ook de ouders worden meteen beschuldigd en zouden net als de artieste zelf moeten vervolgd worden voor deze “sadistische praktijken” waardoor de kinderen een “blijvend trauma” zouden kunnen oplopen. Dat is natuurlijk maar allemaal “bullshit”. De foto’s tonen wenende kinderen, en het enige dat de fotografe gedaan heeft is de kinderen een lolly geven om net voor de “fotosessie” die lolly af te pakken (een normale manier van werken blijkbaar ook in TV- en filmgebeuren). Het gaat hier om kinderen jonger dan drie jaar, dus meteen alle gewenste emoties, die natuurlijk een minuut later alweer vergeten zijn zodra ze het begeerde ding terug in handen hebben. Deze controverse zal de artieste waarschijnlijk geen windeieren leggen. Mijn mening: ik zou het zelf niet in mijn hoofd halen zo een foto te trekken, maar het is zeker geen traumatische ervaring of kindermishandeling en ik zie dit zeker en vast als fotografische kunst. Oordeel zelf en bezoek maar eens haar twee laatste fototentoonstellingen “End Times” en “Monkey Portraits” . Haar portfolio is te bekijken op de website van Jill Greenberg zelf.