Vrijdagavond: wedstrijd – 13,2 km – 1:05:30 (12,09 km/h – 4,96 min/km)

Woensdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:38:00 (10,11 km/h – 5,94 min/km)

Zondag 19 augustus verzamelde de Belgische touwtrekwereld in Ooidonk (bij Deinze) voor het Belgische Kampioenschap. Met 28 ploegen hadden ze een record aantal deelnemers. Zowel vanuit de Kempische kern als vanuit de West-Vlaamse kern was er een bredere delegatie. Het ruim toegestroomde publiek kon genieten van spannende wedstrijden waarbij de uitslagen tot het laatste moment open bleven.

Touwtrekken is één van de oudst bekende manieren van sport beoefenen. Het is van oudsher over de hele wereld over vele culturen verspreid beoefend. Het oudste bewijs is gevonden in Azië en was in de prehistorie een onderdeel van oude ceremonies en de cultuur.
Later in de geschiedenis was touwtrekken niet langer gerelateerd aan rituele ceremonies en ontwikkelde zich meer als sport. Bewijs van het touwtrekken als sport is gevonden in de graftombe van Merera-ku in Egypte en stamt uit 2500 voor de jaartelling. In West Europa begint de sport in verhalen van heroïsche kampioenschappen van Scandinavië en Duitsland. In de 15e eeuw was touwtrekken populair onderdeel van toernooien in de Franse chateauxtuinen en later ook Groot-Brittannië.

Meer informatie over dit BK en het touwtrekken in het algemeen is hier te vinden.

Een van de nevenactiviteiten rondom het Kasteel van Ooidonk was deze “Storyteller” Joe Baele die op zulk een boeiende wijze zijn verhaal vertelde dat jong en oud aan zijn lippen gekluisterd hing.

Net zoals in zijn vroegere clownerieën, werkt Joe ook hier in volle respect voor de tradities.
Hij voelt zich zeer verwant met de "fabulatori", de rondreizende vertellers van weleer, met hun verhalen over Rijken en Armen, Koningen en Boeren, Wijzen en Zotten, God, den Duvel en zijn oude Moer. Trouw aan deze tradities vertelt Joe verhalen vol humor en passies, angsten en tegenslagen, verhalen vol hoop en kwijnende glorie. Verhalen over de 'Gewone Man" en zijn gevechten om dit leven waardig te overleven zijn bij hem een absolute keuze.
Daarnaast zoekt hij verder naar vormen om deze oerverhalen te verbinden met onze huidige tijd. Hoe kunnen de tekens, de symbolen en inhouden vertaald worden naar het hier en nu, hoe vloeit het verleden door in het heden. Het doorgeven van deze oude wijsheden naar huidige en komende generaties ziet hij dan ook als één van de belangrijkste taken van "de Vertellers". Zowel op het podium als op straat brengt hij verhalen uit alle hoeken en windstreken. Soms zijn ze vreemd, poëtisch, grappig of spannend-betoverend. Dan weer kritischer, vinniger, soms lekker spottend met zoveel heersende dubbelmoraal. Breed wordt zijn joviale grijns, wanneer hij voluit gaat met zijn "verhalen des Levens". Zwervers, dwarsliggers, tedere beeldenstormers, bon-vivants en paljassen bevolken dan vaak zijn vertelsels. Al wat een verteller nodig heeft is een goed verhaal en 1 m2 ruimte. Zo ook bij Joe. Maar als hem méér ruimte wordt geboden kan je pas volop genieten van zijn persoonlijke vertelstijl: lekker fysisch, energiek en met een stevige dosis lichaamstaal.

De weermannen voorspelden de ganse dag regen op zondag en weeral zaten ze er compleet naast... gelukkig voor ons. Zondagmiddag zijn we naar het prachtige kasteel van Ooidonk getrokken waar de Schotse dagen plaats vonden. Twee dagen lang waren er demonstraties schapen drijven, vliegvissen, wolspinnen, barrel rolling, boogschieten en roofvogels.

De ’Schotse Dagen in Ooidonk’ hebben voor de 9de keer plaats in het weekend van 18 en 19 augustus. De ’Schotse Dagen in Ooidonk’ is een tweedaags familiefeest dat de Schotse cultuur, sporten en tradities naar Bachte-Maria-Leerne brengt. Het decor van de ’Schotse Dagen in Ooidonk’ is één van de mooiste kastelen van het land: kasteel Ooidonk in Bachte-Maria-Leerne bij Deinze. Voor meer info klik op de foto.

Het is al een beetje traditie dat we de zondag voor de Dodentocht deze tocht meewandelen (of lopen). WSV Ibis Puurs staat steeds garant voor een prima organisatie met veel ambiance. Het is echter de eerste maal dat we de kortste afstand bewandelen, dus we waren wel benieuwd of we op deze vijf kilometer een mooi parcours voorgeschoteld zouden krijgen, en ze hebben ons zeker niet teleurgesteld. Voor Ariadne was het haar ‘eerste’ Aktivia-wandeling. Honderd meter na de start slaagden we al in verkeerd te lopen! We hadden snel door dat er iets niet pluis was en nadat we op onze schreden teruggekeerd waren ontdekten we een smal gangetje dat we gemist hadden. We wandelden eerst langs Kalfort met zijn kerk Onze-Lieve-Vrouw ten Traan, waar in augustus traditiegetrouw duizenden bedevaarders op bezoek komen. Deze moderne kerk werd gebouwd in 1978-79. De klokken, glasramen en orgel werden gerecupereerd uit de oude kerk van 1856. Opvallend is dat de kerk geen toren heeft en de klokken gewoon buiten boven de kerk opgehangen zijn (foto).

Als de kinderen groter worden brengen ze soms vriendjes mee naar huis om te komen spelen. Bij ons is het onze kater Gizmo die soms een vriend(innet)je uit de buurt meebrengt. We hebben hem/haar de naam Billy (the Kid) genoemd omdat hij heel stoutmoedig is. Hij komt op enkele meters van ons in de keuken wat eten 'pikken' uit Gizmo's eetbak. En die zit er bij en kijkt er naar. Als we in tuin zitten te eten komt hij zelfs vlees of vis uit onze hand pakken om op te eten. Maar 't is een lieve poes dus laten we nogal veel toe. Vandaag ben ik er zelfs voor de eerste maal in geslaagd hem te strelen. En hij liet zich mooi op de foto zetten.

Zaterdagvoormiddag: DL1 – 12,3 km – 1:11:50 (10,29 km/h – 5,83 min/km)

Het is al heel warm wanneer ik de training aanvang. Ik heb besloten in het grondgebied Wachtebeke te blijven. Net zoals gisteren eerst langs de Moervaart tot de Kalvebrug. Deze maal doet het kano- en kajakcenter goede zaken en kajakkers en pleziervaartuigen kruisen elkaar. Langs de Kalve de Puttestraat in – veel putten, weinig straat. Niet meer dan een onverharde weg die meestal enkel door tractoren en mountainbikers gebruikt wordt. Dwars doorheen de akkers en omzoomd langs beide kanten met eiken, waardoor ik hier goed in de schaduw kan lopen. Eerst even de oude spoorweg over – enkel nog gebruikt in het bietenseizoen – en zo kom ik in een schaduwrijke dreef. Rechts een stuk heide naast het Heidebos, links een stuk loofbos dat nadien overgaat in een naaldbos. Op het einde duik ik dan het Heidebos is. De stilte – sound of silence – wordt nauwelijks onderbroken door een enkele vogel. Ook hier veel schaduw en meerdere lopers hebben dit gebied opgezocht. Afsluitingen en houten chaletjes duiden aan dat ik hier bij de laatste overgebleven buitenverblijven aangekomen ben. In de jaren zeventig had een oplichter een groot stuk van het Heidebos ‘verkaveld’ en verkocht die gronden voor een groots woonproject. Veel dertigers hebben hier dan hun spaarcentjes geïnvesteerd in een stuk ‘bouwgrond’. Uiteindelijk bleek dit project een grote zeepbel te zijn en toen die open spatte vluchtte hij naar Spanje. De eigenaars bleven zitten met een stuk bos in wat later als natuurgebied erkent werd. Natuurpunt heeft zo inmiddels heel wat stukken grond overgekocht, maar nu, meer dan dertig jaar later, is de grond minder waard per vierkante meter dan hetgeen ze toen betaalden. Het laatste stuk loop in via de Hoogstraat de Lepelstraat in. Rondom mij akkers met maïs, graan en bieten en weilanden. De beuken langs de straat bezorgen mij gelukkig hier en daar wat lommerte. Een paar boerderijen geven aan dat ik terug in de ‘bewoonde wereld’ kom. Van hier af dien ik langs de huizen op iets drukkere banen te lopen. Het laatste stuk onverharde weg loopt langs de Langelede. Zo kom ik bij onze woonwijk waar ik de verharde fietspaden volg om thuis te geraken. Dit was weer een heel gevarieerd en rustig loopparcours doorheen ons landelijk dorp.

Vrijdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:37:30 (10,24 km/h – 5,86 min/km)

De redenen die Electrabel aanhaalde om prijsverhogingen voor aardgas en elektriciteit door te voeren, zijn dikwijls maar niet altijd even pertinent. Dat concludeert de federale energieregulator CREG. De Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas bestudeerde in opdracht van de minister van Energie de prijsstijgingen. Zo vindt de CREG dat de hogere brandstofprijzen op de internationale markten al verrekend werden naar de aardgasklanten en dus niet kunnen worden aangehaald. Over het nieuwe aardgascontract met toeleverancier Distrigas wordt gezegd dat dit al op 1 januari in voege trad en dus geen gegronde reden is om vanaf 1 september of oktober een prijsverhoging door te voeren. "Door de aangekondigde prijsverhogingen stelt Electrabel zijn winstmarges veilig ten aanzien van de concurrenten", luidt de conclusie van de CREG. (belga/hln).
Via e-mail kreeg ik het onderstaande toegestuurd.

Woensdagavond: DL2 – 9,1 km – 0:48:30 (11,26 km/h – 5,33 min/km)

De maand is goed begonnen, en niet enkel met het lopen maar ook met het zomerweertje dat in juli tamelijk veel verstek liet. Toen ik de deur achter me dichttrok kwam ook net Etienne gepasseerd en het is niet de eerste maal dat we dan samen optrekken. Hij is een goede gangmaker en hield deze keer een tempo aan van 11,5 km/h. Een mooi tempo waarbij we nog steeds met elkaar konden babbelen over koetjes en kalfjes. Hij is leuk gezelschap die de training laat voorbij vliegen. Etienne zit al meer dan dertig jaar in een rolstoel nadat hij op twintigjarige leeftijd verlamd geraakte na een auto-ongeval. Hij heeft een extra voorwiel via een ketting met de hand aangedreven, dus haalt hij gemakkelijk snelheden van 16 km/h. Na twintig minuten scheidden onze wegen en vertraagde ik mijn pas een beetje. Ik heb werkelijk genoten van deze vlotte en snelle training. ’s Avonds laat was het wel even schrikken toen Etienne weer bij me aanbelde, van kop tot teen onder het slijk! Hij maalt dagelijks nogal wat kilometers af wanneer het weer het toelaat en schuwt ook niet de minder begaanbare paden. Deze maal had hij echter pech gehad en was gekanteld met zijn rolstoel in een diepe plas, ergens in ‘the middle of nowhere’. Met veel geluk en moeite was hij er terug uit geraakt, want hulp was nergens te bekennen en een plas hoeft niet diep te zijn om er in te verdrinken. Gelukkig was hij er vanaf gekomen met de schrik en een nat pak.