Het ontstaan van bier moet al erg lang geleden zijn geweest, toen de mensen voor het eerst graan oogsten en het opsloegen voor later gebruik. Doordat het graan gekookt werd en in water gistte, ontstond er een voedzaam en dorstlessend drankje. Men noemde het 'vloeibaar brood', omdat het zoveel naar graan smaakte.

De biercultuur vindt zijn oorsprong in het oude Mesopotamië, het Tweestromenland tussen Eufraat en Trigis. De eerste verwijzingen naar bier vinden we in de tijd van spijkerschrift en kleitabletten (Sumerische beschaving) van meer dan 6000 jaar oud. In het gebied waar de Sumeriërs leefden, wat nu Irak is, werd bier Sikaru genoemd. Er waren wel 20 soorten en werd gebruikt om aan goden te offeren, tempelbouwers te betalen en tegen ziekten. Het volgende spoor van de eerste bierbereidingen brengt ons naar Babylon, waar Koning Hammurabi 2000 jaar voor onze jaartelling bepalingen opstelde met betrekking tot het brouwen en het schenken van bier. In de tijd van het Babylonische rijk (wat het Sumerische opvolgde) kwamen de bewijzen van de sociale rol van bier. De oprichter van dit rijk stond in de wet van straf dat wanneer een brouwer zich niet aan wet hield, het bier was niet goed voor consumptie, hij verdronken kon worden in zijn eigen bier, een priester niet in het bierhuis mocht, anders hij de doodstraf kreeg. Een brouwer kreeg vrijstelling van de dienstplicht, maar hij moest het leger voorzien van bier. In deze tijd werd het bier op de volgende methode gebrouwen: gemoute granen (gerst, gierst) werden grof gemalen in meel en van dit geheel werd een soort brood gekneed en gebakken in de oven, waardoor het bewaard en vervoerd kon worden. Om het bier te krijgen, werd het brood verkruimeld in water. Dit is een troebel mengsel dat niet schuimt. (heel anders als wij nu kennen!).

Vrijdagochtend: DL1 – 4,4 km – 0:27:40 (9,54 km/h – 6,29 min/km)
Vrijdagnamiddag: DL2 – 4,4 km – 0:24:50 (10,67 km/h – 5,63 min/km)

Donderdagvoormiddag: 10 km – 1:00:00 (10 km/h – 6 min/km)

Woensdagnamiddag: IT – 11,2 km – 1:02:00 (10,84 km/h – 5,54 min/km)

Dezelfde intervaltraining zoals vorige zaterdag. Eerst inlopen, dan 4x interval – 100m/200m/400m/200m/100m aan 27”/100m, R 100m – en tussen de intervals door 600 m recuperatie en verder rustig uitlopen. Het was wat druilerig weer, koude wind maar tijdens zulke trainingen heeft het weer totaal geen belang. Ik had vorige keer uitgerekend dat de intervals te snel gelopen werden, zodat ik nu mijn tempo aangepast heb. Op hetzelfde parcours 4.10 minuten trager gelopen, dat was veel beter.

Zoals elk jaar de gewoonte is hebben we een aantal voornemens neergepend voor het nieuwe jaar.

Maandagvoormiddag: DL2 – 7,4 km – 0:41:20 (10,74 km/h – 5,59 min/km)

Zondagnamiddag: DL1 – 10 km – 1:02:15 (9,64 km/h – 6,23 min/km)

Natuurlijk bedoel ik hiermee de laatste training van dit jaar. Het lopen werd in 2006 op 1 januari ingezet en beëindigd op 31 december. Deze laatste trage duurloop brengt mijn kilometertotaal dit jaar op 1571,9 km. Om de statistieken van 2006 te vervolledigen: in totaal 137 trainingen, goed voor meer dan 142 uren zweten en 7 wedstrijden. Twee P.R’s werden verbeterd (10 Mijl en 10 km) en twee nieuwe besttijden werden gevestigd, op mijn eerste marathon (Brussel, 27 augustus) en eerste 5K-wedstrijd (weblogloop Lier, 21 oktober). En misschien nog het belangrijkste, dit was een blessurevrij jaar.

Zaterdagvoormiddag: IT – 11,2 km – 0:57:50 (11,64 km/h – 5,16 min/km)

Donderdagavond: DL1 – 11,3 km – 1:15-00 (9,04 km/h – 6,64 min/km)

In april zaten we met zijn allen nog aan de feesttafel, niet wetende wat de rest van het jaar brengen zou. We hadden alvast geen flauw vermoeden van wat er nog te gebeuren viel! Bij mijn vader, een heel actieve senior maar wel inmiddels 76 jaar oud, werd een slechte werking van de hartkleppen vastgesteld. Een snelle ingreep diende hierop te gebeuren waarbij in het UZ Antwerpen één klep vervangen werd door een kunststof hartklep en over de andere klep werd een kunststof ring geplaatst om terug opnieuw goed te laten afsluiten. Een grote revisie van zijn motor om zo te zeggen.

Hij is nu goed herstellende van deze zware openhartoperatie. Op tweede kerstdag kreeg Fleur’s vader, pas 57 jaar jong, een hartinfarct thuis. Eerst de huisdokter, daarna ambulance en MUG-team er bij en met spoed naar het Middelheim te Antwerpen. Diagnose: één volledig dichtgeslibde hartslagader. Met de de zogenaamde Percutane Transluminale Coronair Angioplastiek methode, kortweg Angioplastiek genaamd – het ballonnetje – werd de ader vrijgemaakt en een stent (oftewel vaatstut) geplaatst – in de volksmond een veertje – dat de ader nu openhoudt. Deze methode wint meer en meer de voorkeur ten opzichte van de bypassoperatie.

Zondagnamiddag: DL1 – 10 km – 1:02:15 (9,64 km/h – 6,23 min/km)

Zaterdagnamiddag: DL2 – 10 km – 1:00:30 (9,92 km/h – 6,05 min/km)

Naar jaarlijkse traditie hebben we op vrijdagavond het einde van het oude jaar gevierd met een kroegentocht rond de Antwerpse Grote Markt en omgeving. Deze maal waren we met negenen, wat wij noemen een ‘multidisciplinair’ gezelschap. Wij komen uit verschillende diensten – ons bedrijf telt meer dan 3000 werknemers – en werken gedurende het jaar maar zelden met elkaar samen. Vijf jaar geleden met vijf man - de "harde kern" - begonnen en nu dus al met een aantal mensen meer. Heel druk op de Grote Markt met de ijspiste en ook de kerstmarkt op de Groenplaats trok veel volk.
De Zeven Schaken: Sommige cafés zitten overvol maar hier in deze ruime taverne was voldoende plaats om op een rustige manier onze eerste dorst te lessen, een verzorgde en vriendelijke bediening.
Celtic Ireland: Tussen de vele Ierse pubs is deze, aan de Groenplaats gelegen, wel één van de gezelligste. Behalve de traditionele Ierse bieren en whisky’s is er op de bovenzaal een restaurant waar er van de lekkere Irish Stew kan geproefd worden.
Café ’t Miniatuurke: Een heel kleine smalle gezellige bruin kroeg, met een heleboel foto’s aan de muur als bewijs dat er geregeld goed gefuifd wordt.
De Pelgrom: werd ondergebracht in authentieke 15de eeuwse kelders die tijdens de twee grote Antwerpse jaarmarkten door handelaars als tijdelijke opslagplaatsen voor hun goederen werden gebruikt. Ideaal om in gezelschap een Gildebiertje te drinken.
De Vagant: Het grootste jenevercafé van’t stad. Vriendelijke bediening maar hier blijkt eens te meer dat degenen die opdienen totaal geen benul hebben wat er eigenlijk allemaal geschonken wordt en ook geen enkel advies kunnen geven – een oud zeer dat men spijtig genoeg in nogal veel zaken in het centrum tegenkomt, gewoon omdat het meeste personeel bestaat uit jongeren of studenten om iets bij te verdienen. Men mag al blij zijn als een pint op de juiste manier uitgeschonken wordt.
De Negen Vaten: onze laatste stop waar we in een gezellige sfeer konden genieten van een lekkere porto, de specialiteit van het huis.
Daarna ging het met de laatste tram richting Melsele waar Fleur (mijn Bob) mij oppikte met de auto.

Donderdagavond: HL – 8,9 km – 0:53:00 (10,08 km/h – 5,96 min/km)

Een soapopera

De vrouw die het hippe grand café binnenliep, een miss twiggy aan de goede kant van de veertig, was smaakvol uitgedost in een bordeauxrode deux-pièces en een blouse met ovale vlakken, het precieuze gezicht perfect in de make-up.

Op de bühne van het horeca-etablissement stond een diskjockey die deathmetal en francofone hiphopnummers mixte tot een eclectische brij; een amuzikaal karweitje waarvan nochtans al menige liveopname was gemaakt. Enfin.

Te midden van de pret makende jongelui leek praten ten enenmale onmogelijk, maar ondanks de tenhemelschreiende herrie wist de bij de ober in het gevlij gekomen vrouw een breezer en een schaaltje petitfours te bemachtigen.

Ze keek welhaast smachtend naar de deur, maar werd bijwijlen afgeleid door een slecht afgerichte dobermannpincher die niet alleen stonk, maar eens te meer met continu geblaf het beatjuggelen versjteerde.

Daardoor miste ze de entree van een fijngebouwde, wat oudere man - harrypotterbrilletje onder een cabareteske coupe van witte krullen - die bij de bar zijn stereotiepe caipirinha bestelde voordat hij haar ontwaarde.

Hij zoende haar vluchtig en begon haar op even onheuse als dedaigneuze wijze toe te spreken: dat gedoe van Cupido met zijn pijl-en-boog was over en uit; het verplichtte hem hun ontwrichte latrelatie te beëindigen.

Zij wist zo een-twee-drie geen ad remme riposte te bedenken, maar verkocht hem een volmaakt kletsende oorvijg; hij belandde op de grond zodat hij, klem geraakt tussen het meubilair, eruitzag als een knock-out geslagen bokser.

Hij kreunde, en terwijl de muziek uitfadede, haastte zij zich verdwaasd de zaak uit - onder applaus, dat wel, en toen zij de drempel overging en half buitenstond, was nog net te horen dat zij hem halfluid uitmaakte voor guppy.

Van Cambodja tot Afghanistan, van Angola tot Bosnië: overal hetzelfde verhaal. De oorlog is gedaan, de cameraploegen keren terug naar huis. Maar de lokale bevolking blijft achter met een nachtmerrie. Tientallen jaren na het einde van een conflict eisen landmijnen jaarlijks nog steeds duizenden slachtoffers. Daarom wilt men op Studio Brussel tijdens Music For Life van 19 tot 24 december te Leuven de aandacht vestigen op de vele slachtoffers van deze stille ramp. De opbrengst van de actie gaat integraal naar het landmijnenprogramma van het Rode Kruis.