Zaterdagnamiddag: 7 km – 0:32:10 (GHS:157 – 13,06 km/h – 4,60 min/km)

De afgelopen week geen tijd meer kunnen maken om te trainen. Vanaf woensdag ben ik terug aan’t werk en op de eerste plaats komt dan ’s avonds het huishouden en het verzorgen van mijn vrouwtje. Ze recupereert stilletjes aan, hier moet het lichaam zijn werk doen en is veel rusten aangewezen, moeilijk voor iemand die niet gewoon is veel stil te zitten. Maar vandaag kan ik ze in het goede gezelschap van haar zus Isabelle achterlaten en een kwartiertje later sta ik al op de markt van Axel. Op het programma staat een halve marathon, daar pas ik voor en een 7 en 4 km loop. Vermits ik een trage starter ben is de 4 km niks voor mij, tegen dat ik echt op gang ben is de aankomst al in zicht. Dus sta ik om kwart na twee met een dertigtal lopers paraat voor de 7 km, benieuwd hoe de conditie er nu voor staat, want de laatste wedstrijd liep ik vorig jaar in september. Ik geraak al direct in een goed tempo, met een hartslag rond de 165, en kan al vrij snel een eerste groepje van drie lopers voorbij gaan, terwijl een tiental meter voor mij een groep van zes loopt waar ik een gelijk tempo mee blijf houden. Eén voor één moeten daar de eerste lopers lossen, die ik vlot passeer, en dan zijn er nog maar vier. In de open polder met wind op kop loopt het groepje echter van mij weg, profiterend van het samen lopen, weer één moet de rol lossen en na 25 minuten heb ik deze ook ingehaald. Zodra ik hem voorbij ga, pikt hij aan en hoor ik zijn gejaagde ademhaling in mijn rug. Wanneer ik na enkele minuten een tempoversnelling doorvoer moet hij lossen, dat geeft een goed gevoel. Dan komt een blauwe T-shirt in zicht, inderdaad weer één die het tempo heeft moeten minderen, de andere twee zal ik pas terug zien na de finish. Nog een laatste tempoversnelling maar het mag niet baten, hij finisht 10 seconden voor mij. Na afloop vertelde hij mij dat het geen kilometer langer had moeten duren, terwijl ik het gevoel had dat ik hem dan zeker zou ingehaald hebben. Aangekomen in een heel mooie tijd, vermoedelijk rond de tiende plaats, met een heel tevreden gevoel en zeker omdat tijdens de loop niemand mij voorbijgegaan is, het is toch een voordeel om een trage starter te zijn. Ondanks de drukte in de sporthal “’t Sportuusje” (wegens een groot turngala) was dit weer een prima organisatie en na afloop kreeg elke deelnemer nog een Kaaps viooltje mee, leuk voor het thuisfront.

Voor lekkere chocolademousse heb ik een origineel recept van een Zweedse chef-kok gevonden, ik maak het wel iets anders klaar, maar dit is eenvoudiger.

Het originele ‘chuculete-a-moose-a’-recept van de ‘Swedish Chef’:
Teke-a zee chuculete-a und poot it intu zee pun, und zeereffter teke-a a moose-a und poot in intu zee pun tuu, und zee chuculete-a-moose-a is reedy, yom-yom-yooom!!!

Enkele interessante links voor degenen die meer over de “Chef’s taal” willen te weten komen:
Google zoeken in de taal van de ‘Swedish Chef’.
Vertalingen van Engels naar de ‘chef’s taal’.

Allereerst wil ik iedereen van harte danken voor de warme blijken van medeleven, dat heeft me echt deugd gedaan. Het genezingsproces zal hierdoor een stukje sneller gaan. Wie ik in het meest bijzondere wil bedanken is mijn Knuffel, want die staat hier om 21u30 nog een echte chocomousse voor mij te kloppen. In die daagjes dat ik al thuis ben, zou ik elke dag wel patiënt willen zijn. Zijn warme zorgen zijn voor iedere vrouw een zegen (wel te verstaan dat ik zijn enigste vrouwtje ben). Opdat die het vorige weekend bijna helemaal alleen mijn zelfgemaakte chocopudding heeft ‘moeten’ opeten, daar ik in het ziekenhuis lag, maakt hij dus nu een overheerlijke chocomousse!!!! Hij zweet er al van. Nu moet ik alleen nog geduldig afwachten tot de mousse een beetje opgesteven is. Moeilijk voor iemand die haar smaakpupillen sterk ontwikkeld zijn… Chocolade heeft een stimulerende werking niet? En is zeker het allerbeste voor de hormonenhuishouding van de vrouw. En ik kan je verzekeren dat die van mij een beetje in de war is nu. Het mooie van ons is, dat we beiden graag koken en eten. Dus regelmatig staan er dan ook verrassingsmaaltijden op tafel en niet alleen op die klassieke feestdagen, gewoon tussendoor. Dirk zegt dat ik moet stoppen met schrijven, want de berichtjes mogen maar kort zijn. Ik wou eigenlijk een mooie lange liefdesbrief schrijven om iedereen te laten weten hoe lief hij is.

Fleur

Dinsdagmiddag: DL1 – 13,7 km – 1:20:40 (GHS:125 – 10,19 km/h – 5,89 min/km)

Als ik de ‘naakte’ cijfers bekijk van deze training, vlot tempo, lage hartslag, ging het goed, het tegendeel is echter waar. Ik kon de gehele loop het ritme niet vinden, waardoor het gevoelsmatig nooit echt vlot aanvoelde. Er zijn van die momenten dat ademhaling en benen synchroon lopen en je het gevoel hebt zo uren te kunnen blijven doorgaan, nou vandaag niet dus, misschien te veel nagedacht en te weinig het verstand op nul gezet. Wat me wel al een (lente)gevoel gaf zijn de eerste voorjaarsbloeiers die onder de priemende stralen van het maartse zonnetje ontluiken. Langs de oever van de Moervaart stonden in geruime getallen de bloemetjes van het ‘kleine hoefblad’ zich te koesteren in de zon.

Klein hoefblad (Tussilago farfara)

In het vroege voorjaar, zelfs al mogelijk vanaf februari, verschijnen vervolgens de 10-15 cm hoge spinnenweb-wollige bloeistengels met alleenstaande goudgele, tot 12 mm grote bloemhoofdjes. De bladeren verschijnen pas na de bloei in mei-juni en hebben de vorm van een hoefijzer (naam!). Velen vinden dit een hardnekkig onkruid, maar de bladeren hebben een geneeskrachtige werking en werden al in de Oudheid gebruikt als hoestmiddel. Het doet echter ook goed dienst bij heesheid, keelontsteking, bronchitis en astma. Men kan er thee of siroop van maken en de gedroogde bladeren zijn een prima tabakssurrogaat (mijn ma rookt het dagelijks, minder ongezond dan tabak!).

Fleur, kruidenvrouwtje

Gisteren zagen we toevallig op TV (NED1) een reportage met de beroemde Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson, gemaakt enkele jaren voor zijn dood. Henri Cartier-Bresson werd geboren in Chanteloup in 1908 en overleed in 2004, net voor zijn 96^ste verjaardag. Hij heeft door middel van zijn foto’s de fotografie verheven tot een kunstvorm. Meer dan 40 jaar reisde hij de wereld rond met zijn 35-mm Leika, waar hij meestal onopvallend de belangrijkste gebeurtenissen in de geschiedenis vastlegde. Hij had een oog op de internationale politiek waardoor hij steeds op het juiste moment op de juiste plaats was. Het is een droom voor velen om juist die ene ‘foto van je leven’ te maken, hij slaagde daar keer op keer in. Eén foto van hem kan een heel verhaal vertellen, en ik heb ondertussen op het net wel honderden foto’s van hem bewonderd. Ik raad elke hobbyfotograaf aan eens een kijkje te nemen naar zijn soms sublieme beelden.

Een mooie collectie is te vinden bij Artwallpapers, je kunt via hen ook enkele “wallpapers” gratis downloaden.

Meer info is ook te vinden op de Henri Cartier-Bresson Foundation.

Zondagnamiddag: DL1 – 11 km – 1:06:30 (GHS:129 – 9,92 km/h – 6,05 min/km)

Oef, Fleur is sinds vanmorgen 10u terug thuis. Ze moet het nog heel kalmpjes aan doen, daar zal ik wel voor zorgen want ze is het niet gewoon om een hele dag te niksen. Vanmiddag terwijl ze ligt te rusten kan ik ontspannen gaan lopen langs de Moervaart, en deze maal heb ik zelfs mijn fototoestel meegenomen, die extra ballast stoort mij niet en in het eerste deel van mijn loop ben ik enkele malen gestopt om een paar kiekjes te maken. Hieronder kun je ze bekijken, en door op de fotostrip te klikken kan je ze zelfs in een groter formaat ‘bewonderen’. Het zonnetje geeft warmte wanneer het even van achter de wolken komt piepen, maar de tegenwind op de terugweg valt wel tegen en ik merk dat mijn hartslag tien slagen oploopt om hetzelfde tempo te behouden. Met een tevreden gevoel vastgesteld dat ik gemakkelijk dagelijks zonder enige moeite ruim een uur kan lopen en dat mijn hartslag mooi rond de 75% van de MHS schommelt.

Zaterdagvoormiddag: DL1 – 11 km – 1:07:00 (GHS:129 – 9,85 km/h – 6,09 min/km)

Vanmorgen fris wakker na negen ononderbroken uren vaste slaap, ik besefte niet echt dat we vorige nacht helemaal niet geslapen hadden. Fleur had een wat moeilijker nacht, verplicht op de rug met een zandzakje op de buik, beslist niet gemakkelijk, hopelijk zal ze thuis beter kunnen uitrusten. Het goede nieuws is dat ze morgenvroeg al naar huis mag, joepie!! 
Er is geen betere manier om even de zinnen te verzetten dan te gaan lopen en de voorbodes van de lente zijn overal zichtbaar. Het zonnetje geeft al merkbaar warmte en laat mij goed zweten. De grote groep Canadese ganzen die zich aan de Reepkens gevestigd heeft maakt een kabaal van jewelste, ruzie of gewoon een onderonsje zoals bij de ‘vrouwenbond’? De enkele grauwe ganzen houden zich duidelijk afzijdig. Een plots vanuit het struikgewas opvliegende patrijs laat mij wel even opschrikken. Voor mij loopt een meerkoet op zijn typische onelegante wijze waggelend het pad over (doet mij denken aan een oud-collega) en roept mij daarna quasi verontwaardigd van op het water na, misschien best dat ik geen “meerkoets” versta! Ik merk ook voor de eerste maal twee koppeltjes futen op, boeiend om te zien hoe ze vissen. Ze duiken helemaal onder water om dan een tiental meters verder en tot 30 seconden later pas terug boven te komen. De weiden rondom mij worden bevolkt door kraaien, eksters, kauwen, meeuwen en een groepje bergeenden, terwijl mezen en een roodborstje hyperactief van de ene naar de andere tak fladderen. Vier aalscholvers zitten zoals koningen op de troon boven in de bomen en lijken de boel nauwgezet in de gaten te houden. De wilde eenden zwemmen al opvallend in koppeltjes rond en wijken geen moment van elkaars zijde, een duidelijk voorteken en… ik betrap er mezelf op dat ik meermaals stop met lopen om dit alles te aanschouwen. Er is geen betere therapie dan dit lopen en schrijven over de kleine dingen rondom ons, waar soms zo weinig mensen bij stil blijven staan. Thuisgekomen verwelkom ik enkele van mijn vaste gasten op de voederplank, en neem ik even de tijd hen op de ‘gevoelige plaat’ vast te leggen. Hierbij wil ik ook nog eens iedereen bedanken voor de reacties en wensen, dat heeft ons beiden een geweldige steun gegeven!

Woensdagavond: HL – 8,9 km – 0:48:45 (GHS:141 – 10,95 km/h – 5,48 min/km)

Waarom het goed wonen is in Wachtebeke? Ondanks de nabijheid van Sidmar en de hoge gemeentebelastingen is het toch goed wonen hier. Een rustige gemeente met een landelijk karakter, het Kloosterbos en het Heidebos, de Moervaart, Langelede en Zuidlede, de Reepkens, stuk voor stuk pareltjes voor de natuurliefhebbers, wandelaars en fietsers.. En wanneer ik buiten stap passeert de boer mij, met zijn boerenpaard en kar, dat zijn dingen die mijn dag goed maken. Nog één van de weinigen die zijn land nog bewerkt met zijn paard, en hij is altijd bereid voor een praatje. Ik heb deze maal enkele fotootjes genomen van het "duo in actie".

Even poseren voor mijn fototoestel? Graag gedaan!

Ter voorbereiding van het skiverlof wordt alles in gereedheid gebracht! Skiën kan ik niet maar ik ben wel uitblinker in de après-skidiscipline. Een vriend van mij brak ooit eens op de eerste dag van zijn skivakantie een enkel. Hij was namelijk ’s avonds na de après-ski met een stuk in zijn botten vier treden lager gevallen door zich te mistrappen. Shit happens!

Als wij iets te vieren hebben kiezen we meestal voor het Patershol te Gent, een ruime keuze aan goede restaurants, vorige keer hebben we gegeten in “De Acht Zaligheden”. Er zijn ook een aantal gezellige drankgelegenheden, zoals de Rococo, het Oeverloze Eiland, de Aba Jour (het stamcafé van Herman Brusselmans) en de binnenkoer van het Huis van Alijn (het goedkoopste pintje in Gent).
Deze maal hebben we gekozen voor een “Krishna-arrangement” in het Indische “Raj-badhuis & eethuis”.

Het woord ‘Raj’ betekent ‘koninkrijk’ in de Hindoe-taal, maar verwijst ook naar het Britse koloniale bestuur in India vóór 1947, het jaar waarin India zijn onafhankelijkheid herwon.
Direct contact tussen India en het westen begon in de 16e eeuw, toen de Portugezen aan de westkust (Goa, Diu en Bombay) handelsnederzettingen stichtten. In de 17e eeuw volgden de Nederlanders, Fransen, Denen en Engelsen die ‘Oost-Indische Compagnieën’ oprichtten om hun kooplieden te laten genieten van de handel in specerijen en textiel.
In de 18e eeuw groeiden de Britse belangen ten nadele van de andere Europese landen. Door het verzwakken van het Indische Mogolrijk kon de Britse ‘East India Company’ uitgroeien van een handelsonderneming tot een eigen bestuurlijk orgaan dat zelfs belastingen kon innen.
In 1858 werd het bedrijf opgeheven en werd India tot haar onafhankelijkheid in 1947 direct bestuurd door de Britse Kroon. Het was dit bestuur dat ‘Raj’ werd genoemd. Het was één van de krachten die ertoe heeft geleid dat oude Indische koninkrijken voorgoed verdwenen en dat een millennium oude cultuur kwam bloot te staan aan westerse invloeden.