Zaterdagnamiddag: DL1 – 11,2 km – 1:05:00 (10,34 km/h – 5,8 min/km)

Vanmorgen vroeg er uit (5u30) om te gaan werken, maar gelukkig kon ik op een redelijke tijd stoppen. Rond 15u kon ik dan even relaxen door een uurtje te gaan lopen. Ondertussen was het gestopt met regenen en was ik blij dat een fris briesje langs de Moervaart voor een beetje afkoeling zorgde. Geen last van rugpijn meer, de massages elke avond door Fleur hebben zeker hun vruchten afgeworpen. Een trage duurloop die zonder moeite vlotjes afgewerkt werd. Op een zomerse zaterdagnamiddag is het steeds druk langs de Moervaart, maar deze keer viel het wel mee. Een enkele kano in de vaart – er werden nog geen goede zaken gedaan in juli, veel fietsers, enkele wandelaars, een open koets door twee paarden getrokken, een motor (Goldwing met sidecar), enkele auto’s en camionetten die hier op het pad niet thuishoren en zelfs een treintje uit het domein Puyenbroeck passeerde mij.
Deze maal een fotootje genomen in de tuin.

Vrijdag, twee weken geleden zag ik, op TV in cafe “De Koornbloem” te Langemark, Tom Boonen zijn eerste ritoverwinning in de Tour 2007 behalen. Toevallig, want de Tour en wielrennen in het algemeen volg ik sedert jaren helemaal niet meer. Dat was vroeger wel anders. Ik ben dan ook opgegroeid in het Eddy Merckx-tijdperk, waarvan ik toen een heel grote fan was. Hij won in de periode 1966-1978 zomaar eventjes 525 wedstrijden, waarvan 32 overwinningen in de klassiekers, alle grote ronden en drie maal het wereldkampioenschap. Hij werd dan ook de kannibaal genoemd omdat overal waar hij aan de start verscheen hij reed om te winnen. Raar dat hij maar één maal Belgisch kampioen werd (1970). In 1972 reed ik als 14-jarige met de fiets naar het Belgisch Kampioenschap te Bornem, om daar tot mijn grote spijt Walter Godefroot te zien winnen voor mijn idool. In 1974 reed ik nogmaals naar het BK te Bornem om deze keer superknecht Roger Swerts de driekleur in de wacht te zien slepen. In 1978 bracht ik een week vakantie door in Duitsland, speciaal om naar het WK wielrennen op de Nürburgring te gaan kijken. Toen was het de Nederlander Gerrie Kneteman (de Kneet) die het haalde van regerend wereldkampioen, de Italiaan Fransesco Moser. Ik heb op zolder nog een heleboel krantenknipsels en plakboeken liggen en ook een hele doos boeken over wielrennen. Ik zal die maar eens te koop aanbieden op Ebay, misschien zijn er wel verzamelaars geïnteresseerd.

De geloofwaardigheid van het profwielrennen is de laatste jaren helemaal zoek door de schandalen die jaar na jaar aan het licht komen. Ik denk dat hier ook meer en meer fans beginnen afhaken, en dat is helemaal niet te verwonderen. Maar beweren dat dit vroeger niet gebeurde zou wel wat te naïef zijn. Het zijn eerder de methodes om het dopinggebruik op te sporen veel verbeterd zijn. Ook kunnen we zeker zijn dat verboden middelen in andere sporttakken gebruikt worden. Ik loop tenminste “clean”, alhoewel ik ijzertabletten en extra vitamines “slik”, hier breng ik tenminste mijn gezondheid niet mee in gevaar.

We hebben nog een heleboel foto's van de Westhoek liggen, wegens tijdsgebrek verschijnen ze maar mondjesmaat op de blog. De volgende reeks is genomen door Fleur.
In het Praatbos hadden de Duitsers een verbandpost. Daar ontstond het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog werd het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen. Bijna 22.000 graven werden naar hier overgebracht vanuit 61 Belgische plaatsen. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden. De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het grasveld en vooral het 'Treurende ouderpaar' van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen. De beelden van het treurende ouderpaar werd in 1932 vervaardigd ter ere van haar 17-jarige zoon Peter die sneuvelde te Esen op 23 oktober 1914.

Hier geen helden, geen roem; alleen een veelzeggende stilte, een stille aanklacht.

Woensdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:38:00 (10,11 km/h – 5,94 min/km)

In deze kwakkelzomer toch weer eens een mooie dag vandaag. Wegens acuut tijdsgebrek – hoge werkdruk – zullen er de komende maanden niet veel kilometers gelopen worden. Daarbij heb ik al enkele dagen lage rugpijn, maar toch een looppoging gedaan. Met goede moed vertrokken maar meteen op de schreden teruggekeerd door de rugpijn. Op aanraden van Fleur toch maar nog eens geprobeerd enkele honderden meters. Als de pijn bleef zou ik terugkeren. Maar na enkele minuten lopen verminderde de pijn en kon ik uiteindelijk pijnloos verder lopen. Toch maar beslist geen grote toer te maken en in een mooi gelijkmatig en rustig tempo getraind. Heen en terug bijna op de seconde telkens in 19 minuten gelopen. Die kleine veertig minuten waren voldoende om even te ontspannen. Een douche, lekker – en te veel – gegeten en daarna een massage van Fleur en ik voelde mij al heel wat beter.

Nog maar eens een foto van onze dochter, een maand oud, genomen door Fleur.