We hebben zoals zoveel toeristen gegeten in de “Rue des Bouchers”, matige prijs, tamelijk lekker, maar de bediening onverschillig, ons bord eten werd bijna voor ons op tafel gesmeten. En ze werden er niet vriendelijker op omdat we geen fooi gaven – dat moet men voor ons verdienen. Op de Grote Markt betaal je tussen 2,90 € en 3,20 € voor een koffie en een Duvel kost er 5,50 €, en de bediening net hetzelfde als in het restaurant. Behandelt men zo de toeristen, waar men tenslotte van moeten leven? Heel triest! In een acherafsteegje in het centrum van Brussel vonden we echter een heel gezellig cafeetje “De Goede Oude Tijd”, waar de tijd wel leek stil te staan en de Duvel kostte hier ‘maar’ 3,50 €.

Zondagnamiddag: DL1 – 11,8 km – 1:10:00 (10,11 km/h – 5,93 min/km)

Even gewacht tot Fleur thuis was van het werk en het was ondertussen ook gestopt met die miezerige regen zodat Fleur kon meefietsen. Voor haar is het lekker uitwaaien na het werk en voor mij is het altijd plezierig lopen met Fleur aan mijn zijde. Het tweede gedeelte was ferm wind op kop maar toch ontspannen gelopen (en gefietst) mede omdat de temperaturen toch rond de 23°C lagen. Na een dik uur terug thuis, de douche in en daarna een lekker stuk taart, om de suikers bij te vullen .
Enkele weken geleden heb ik een aantal foto’s genomen aan de Moervaart en vond direct iemand bereid om even voor mij te poseren, onderstaande foto is het resultaat.

We hadden besloten om enkel Nederlands te spreken in Brussel en ik moet Yves Leterme gelijk geven, de talenkennis van de Walen (Brusselaars) is ondermaats. Wij logeerden in een groot internationaal hotel en aan de receptie werden we dan maar in het Engels geholpen omdat we Vlamingen waren. Maar heel zelden werd Nederlands gesproken tegen ons, en indien wel dan was het omdat degene die ons bediende Vlaming was, die daarbij wel vloeiend Frans sprak. Dus Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx moeten niet te hoog van de toren blazen.
Brussel betekent ook knappe architectuur, waarvan we een aantal foto’s genomen hebben, spijtig genoeg reikt onze kennis niet ver genoeg om te weten over welke bouwstijlen het hier gaat.

Donderdagavond: HT – 7,4 km – 0:42:15 (10,51 km/h – 5,71 min/km)

Heel goed gerecupereerd, ik had dinsdag nog nauwelijks spierpijnen, enkel de zijkant van mijn rechtervoet voelt nog wat pijnlijk aan. Gisteren kriebelde het al om te gaan lopen, maar voor alle zekerheid een dagje langer gerust. Vanavond de MP3-speler mee voor een kort herstelloopje. Tijdens het lopen kwamen de beelden van de wedstrijd zondag terug naar boven en ook de woorden die Wim (de “pacer”) tegen me zei toen hij hoorde dat het mijn eerste was: “...geniet er vooral van…”, en ook de vermelding: “…de eerste 30 km is eigenlijk warmlopen, dan pas begint een marathon echt…”. En gelijk had hij, dat heb ik ondervonden, de eerste 30 km heb ik er werkelijk van genoten en daarna vooral veel afgezien. De beentjes voelen wel nog moe en enkele spieren protesteren een beetje op het einde van de training, maar het lopen zelf was vandaag weeral heel ontspannend!

In de komende dagen brengen we hier enkele “fotografische” impressies van Brussel. Vandaag de prachtige ‘Galeries Royales Saint-Hubert’, met zijn schitterende etalages. Mooi om te kijken, maar hier houden we liever onze portemonnee dicht.

Op 29 augustus 2004 noteer ik het volgende in mijn agenda: “Beginnen lopen, doelstelling drie maal per week ca. 0,5 uur”. Hoofdreden is een overgewicht dat ik al van 78 kg naar 76 kg gekregen heb, maar nog veel te hoog is (BMI: 27,9). Daarbij meteen de daad bij het woord gesteld en 4,7 km gelopen in 25 minuten, en pompaf thuisgekomen. Achteraf blijkt dit meteen te veel kilometers en te snel - 5,32 min/km - te zijn begonnen. Gevolg: ’s anderdaags overal stijve spieren en met moeite uit mijn bed geraakt! Eerste les geleerd, dus op internet naar hulp gezocht en een loopprogramma van vier maanden laten opstellen via “my asics”. De tweede informatiebron op internet worden voor mij de loopblogs, die ik regelmatig begin te bezoeken en waar ik heel wat opsteek. Ondertussen ga ik met mijn collega Ronny de uitdaging aan om samen de Antwerp 10 Miles te gaan lopen, op dat moment lijken mij die 16,1 km nog oneindig ver weg. De volgende weken en maanden loop ik kleinere afstanden en bouw traag op zodat ik 2004 eindig met een totaal van 126,7 kilometer op 26 trainingen. Vooral de eerste maanden veel last met de knieën, en volgens de geraadpleegde bronnen zou dit moeten verbeteren zodra de kuit- en bovenbeenspieren meer ontwikkeld zijn. Mijn gewicht is ondertussen op die vier maanden gedaald naar 70,8 kg.

In 2005 kan ik zonder problemen verder trainen en de kilometers rustig opbouwen. Begin april koop ik mijn tweede paar Asics (Gel Kayano) en een hartslagmeter, beiden belangrijke loopatributen. De eerste doelstelling wordt gehaald en mijn allereerste wedstrijd op 24 april 2005, de Antwerp 10 Miles gelopen in 1:29:45, vijf minuten trager dan collega R. De weegschaal duidt inmiddels maar 67,9 kg meer aan, een BMI (24,9) voor de eerste maal terug onder de 25, een eeuwigheid geleden? Ik heb ondertussen de smaak te pakken gekregen en loop dat jaar nog zeven wedstrijden, waaronder als hoogtepunt op 25 september 2005 de halve marathon in Oudenaarde (1:44:00). Op 11 november start ik zelf met deze (loop)blog, geïnspireerd door de talrijke loopblogs die ik al meer dan een jaar volg. Het jaar 2005 wordt afgesloten met 1082 kilometer op de ‘teller’ en een gewicht van 65,1 kg (BMI: 23,9). De knieën blijven nog altijd een zwak punt en vanaf oktober sukkel ik drie maanden met pijn aan de buitenkant knie, diagnose: Tractus Iliatibialis Frictie Syndroom (lopersknie).

Aangepaste trainingen, knieband en ontstekingsremmers zorgen er voor dat ik begin 2006 weer helemaal fit ben. Door de verdere ontwikkeling van kuit- en bovenbeenspieren kan ik dit jaar eindelijk zonder kniepijn en –band lopen.De doelstellingen voor 2006 worden gesteld: persoonlijke besttijden proberen te verbeteren en de eerste marathon ingepland voor het najaar. Daarvoor worden meer intervals en heuveltrainingen ingelast in mijn loopprogramma, een heleboel lectuur over trainingsmethoden wordt doorgeworsteld en wat mij het best ligt gebruik ik. Op 23 april sta ik weer samen met collega’s Ronny en Nico aan de start voor mijn tweede Antwerp 10 Miles en de trainingen hebben het gewenste effect opgeleverd want deze maal verpulver ik mijn P.R. met maar liefst negen minuten (1:15:30)! Mijn collega R. komt tien minuten na mij over de eindstreep. Uiteindelijk neem ik de beslissing de Brussels Marathon te lopen op 27 augustus. Een trainingsprogramma wordt opgesteld en min of meer gevolgd en op 6 augustus loop ik mijn eerste “dertigplusser” en het eindresultaat van twee jaar trainen heb je gisteren kunnen lezen. Ik blijf even goed nog altijd een levensgenieter, maar drink maar één Duvel meer ’s avonds  (zie foto). Het glas was een extra prijs die ik van Fleur gekregen heb na de marathon.

Zondagvoormiddag – marathon Brussel – 4:09:05 (10,17 km/h – 5,90 min/km)

We hadden besloten er een weekendje Brussel van te maken dus zaterdag al vertrokken en een hotel geboekt nabij het Jubelpark waar de marathon van start ging. Zaterdag de toerist uitgehangen in onze eigen hoofdstad, maar daar vertellen we later meer over. ’s Morgens rond halfzeven opgestaan na geen al te beste nachtrust, waarschijnlijk wegens de zenuwen, een licht ontbijt genomen en op het gemakje richting start. Een 900 deelnemers zijn er voor de marathon en een kwartiertje voor de start nemen we plaats in het startvak voor 3u59. Na het startschot geraken we al vrij snel in ons beoogde tempo. Twee Nederlandse “hazen”, Wim en Els zijn van dienst en zullen ondanks het zwaar en wisselend parcours schitterend werk leveren. Na een viertal kilometers duiken we de Katerinatunnel in, terug naar boven en meteen de Baljuwtunnel in en daarna nog een derde tunnel. Zo in het begin geeft dit nog geen problemen maar het zal later op de wedstrijd beginnen doorwegen. Wim en Els maken regelmatig een praatje met het groepje lopers dat hen volgt en geeft ons de raad vooral te genieten van deze wedstrijd, met de alom bekende woorden: “een marathon begint pas na 30 kilometer”. Genoten hebben we zeker die eerste uren, de omgeving, de ambiance, de aanmoedigingen en het applaus van die vele onbekenden langs de kant. Na 15 km weet ik al dat ik dit tempo geen volledige wedstrijd kan volhouden maar ik besluit zo lang mogelijk in de groep te blijven. Tussen kilometer 19 en 20, op de Tervurenlaan, richting Tervuren krijgen we weer een stevige kuitenbijter geserveerd en het groepje wordt langgerekter en kleiner, ondanks de aanmoedigingen van Wim. De halve marathon klokken we af op 1:59:50, mooi op schema dus. We maken een toer door Tervuren en langs het Afrikamuseum, ik krijg het steeds moeilijker het tempo te houden en na 28 kilometer weer een helling en daar moet ik de groep lossen. Vanaf nu ben ik op mezelf toegewezen en het zwaarste stuk moet nog komen. De 30 km passeer ik na 2:50:10 maar dan worden de hellingen te zwaar en moet ik gedurende de volgende twee kilometer lopen afwisselen met wandelen, de benen willen niet meer mee en ik zit kapot. De volgende vier kilometer gaan bergaf en vanaf km 36 zal ik nog regelmatig wandelen want een kilometer lang lopen lukt gewoon niet meer en dan wordt het aftellen. Onder de boog van het Jubelpark door, nog drie kilometer, even wandelen, lopen, aan de drankpost weer even wandelen en drinken en zo voort. Eindelijk het bord van de 41 km, dit laatste stuk doen we al lopende, het publiek langs het parcours stuwt me verder richting Grote Markt, daar is de finish en Fleur staat te wachten, een flauw glimlachje voor de foto kan ik nog net opbrengen. Ik heb nog nooit zo kapot gezeten, maar een heleboel emoties flitsen door me heen wanneer ik opgevangen wordt in de armen van Fleur, HET IS GELUKT! Ik weet niet of er zoiets bestaat als een perfecte organisatie, maar Brussel kwam toch zeker dicht in de buurt. Alhoewel ik niemand aanraad zijn eerste marathon in Brussel te gaan lopen omdat het parcours veel te zwaar is. Er was ooit een discussie op de blog van Frank Spencer over wat nu zwaarder is, de Dodentocht of een marathon? De marathon is veel zwaarder, en dat voor één belangrijke reden: de Dodentocht is geen wedstrijd, en wanneer je moe bent neem je een kwartiertje pauze, dat kun je niet tijdens een marathon, je moet gewoon blijven doorgaan, soms verstand op nul en blik op oneindig. Wanneer ik richting kleedkamers ga, meen ik Marc te herkennen, die al gewassen is, die zal dus weer een mooie tijd gelopen hebben. Christophe liep er ook zijn eerste marathon (binnen de vier uur, proficiat!). En een heleboel bloggers liepen er de halve marathon, voor hun verhalen kijk je maar even bij Ruth, Rudi, Woudloper Pi, Edith, Koen en Geert. Vanmorgen voel ik alle beenspieren en vooral de linkerknie is heel pijnlijk, trappen afgaan zal de eerste dagen geen makkie zijn. Voorlopig geen plannen voor een volgende marathon, eerst de “wonden likken” en zien hoe ik recupereer.

Een loper kent de langzame gevaren
Van zijn solitair traject - hij is bestand
En baant zich met bedachtzame gebaren
Een weg door regen, wind en zand

Afstand is een rusteloos begrip, een betekenisvol
Vreemd decor dat steeds verwacht. (Ik sta stil
Bij hoe het licht ook mij, het hoofd een wereldbol,
Verblindt. Ik chronometreer elk tijdsverschil.)

God krijgt dikwijls namen mee als vangrail, boom.
Een wagen doet zijn eigen marathon
In minder dan drie uur. Te snel. Te autonoom.
Enkel lopers lopen dichter bij de bron

Frank Pollet (uit de gedichtenbundel "Weeromstuit")

Persfotograaf Joe Rosenthal, de maker van de beroemde foto van de soldaten die op het Japanse eiland Iwo Jima de Amerikaanse vlag hijsen, is op 94-jarige leeftijd overleden. Rosenthal stierf zondag (20 augustus) in een bejaardentehuis in een voorstad van San Francisco. De in 1911 in Washington D.C. geboren Rosenthal verhuisde als jonge man naar zijn broer in San Francisco en woonde bij hem in tot hij in 1930 een baan kreeg bij de Newspaper Enterprise Association. Twee jaar later werd hij verslaggever/fotograaf bij de inmiddels verdwenen krant San Francisco News. Rosenthal begon zijn AP-carrière toen AP Wide World Photos opkocht, waarvoor Rosenthal vanaf 1936 werkte als redactiechef. In 1944 werd hij naar de slagvelden van de Tweede Wereldoorlog gestuurd. Het is de droom van iedere fotograaf om dat ene beeld te schieten dat hem wereldberoemd maakt, en dat lukte Joe Rosenthal in 1945.

De foto die Rosenthals naam vestigde en waarvoor hij de Pulitzer Prijs ontving kwam toevallig tot stand. Rosenthal schreef later dat hij op bijna had nagelaten het hoogste punt van het strategische Japanse eiland te beklimmen, omdat hij had gehoord dat soldaten er al een vlag hadden geplant. Die werd echter te klein bevonden, en Rosenthal was getuige van het plaatsen van de tweede vlag. "In mijn ooghoek zag ik hoe de mannen begonnen de vlag op te zetten, ik draaide mijn camera en drukte af. Zo heb ik de foto genomen en als je op die manier een foto neemt, dan zeg je niet dat je een fantastische foto hebt gemaakt. Dat weet je op dat moment helemaal niet." De foto sprak onmiddellijk tot de publieke verbeelding. "Miljoenen Amerikanen zagen die foto vijf of zes dagen voordat ik hem zag en toen ik er voor het eerst over hoorde, had ik geen idee welke foto werd bedoeld." Dagen later, toen een collega hem met de foto feliciteerde, dacht Rosenthal dat de man een andere foto bedoelde, van mariniers die onder de vlag stonden te zwaaien en lachen (zie onderste foto).

De veldslag van Iwo Jima staat bekend om de hardst bevochten strijd in de geschiedenis van WOII. Gedurende een maand vochten 100.000 Amerikaanse soldaten tegen 22.000 vastberaden Japanse soldaten. Bijna 7000 Amerikanen sneuvelden en minder dan 1000 Japanse soldaten overleefden de strijd. Op de onderste foto zie je vier van de vlaghijsers (Bradley, Hayes, Sousley en Strank) tesamen met hun makkers. Strank, Sousley en veel van deze jongens zouden weldra sneuvelen.

Woensdagavond: MT – 4,4 km – 0:23:15 (11,35 km/h – 5,28 min/km)

Te lang rusten is ook niet goed, daarom een laatste kort loopje voor de Brussels marathon van zondag. Weer een beetje op marathontempo gelopen en het deed goed. Nu nog drie dagen pasta eten en ondertussen al een heleboel nuttige tips gekregen dus het zal wel lukken!Onderstaande foto is vandaag genomen door Fleur, iemand enig idee wat het is?

Tijdens de vestingfeesten in Hulst vindt op zondag 27 augustus op het terrein tussen bierbrouwerij en de Brasserie de Halve Maan van 12u tot 18u een uniek bierfestijn plaats. De bieren die hier gedegusteerd worden, zijn afkomstig uit de omgeving. De roots liggen in Vlaanderen en Zeeland en natuurlijk het gemeenschappelijk Zeeuwsch-Vlaanderen. Exotisch aandoende namen als Lambinus, Bieke, Delirium Tremens, Grof Geschut, Lazarus, Sint Palske, Drie Koningen, Zeezuiper en Cactus zijn hier te vinden. Bezoekers nemen een festivalglas in bruikleen om het vervolgens te laten vullen met deze vloeibare delicatessen uit de eigen streek. Aan de geïnteresseerden wordt een proefformulier uitgereikt, waarop alle bevindingen kunnen worden bijgehouden. Het één en ander zal muzikaal omlijst worden. De “Top van Vlaanderen” duidt op de ligging van Zeeuwsch-Vlaanderen en door het kwaliteitsniveau van de gepresenteerde bieren rekent het af met de soms misplaatste bescheidenheid waar de gemiddelde (Zeeuwsch-)Vlaming zo vaak mee worstelt.

Van 19 tot 22 augustus liggen de dokken van Antwerpen weer boordevol schitterende driemasters ter gelegenheid van de Tall Ship’s Races. De Russische driemaster “MIR” was het hoofddoel van ons bezoek. Deze kon vandaag exclusief bezocht worden enkel door de medewerkers (en familie) van het bedrijf waar ik werk, een kans die ik niet wilde laten voorbijgaan, en ik was niet de enige (ons bedrijf telt meer dan 3000 medewerkers). Met zijn drietjes (Laura, ma van Fleur was er ook bij) hebben we ons een weg gebaand door de mensendrukte om te genieten van al dat fraais ondanks de regenbuien die regelmatig uit de lucht vielen. Als je al die touwen en ander getuig ziet, vraag je jezelf wel eens af: "Hoe geraken die gasten er toch wijs uit?". En de jongeren in uniform, die genoten van de aandacht. Antwerpen verwacht op die vier dagen één miljoen kijklustigen! Een ideaal moment zowel voor Fleur als voor mij om enkele mooie beeldjes te schieten. In de loop van de week zullen er hier nog wel meer verschijnen.

De Tall Ships Race is een zeilrace van zeilschepen uit de hele wereld. De grootst denkbare zeilschepen zoals de Sedov, de Mir, De Kruzenstern, de Eendracht en de Stad Amsterdam doen mee, maar ook kleinere schepen vanaf ±11 meter. Elk schip krijgt een handicap (TCF= Time Correction Factor), waardoor berekend kan worden wie tenslotte de winnaar is. Veel belangrijker dan winnen is hier echter het meedoen. Elk schip heeft een crew bestaande uit minimaal 50% jongeren en studenten van 15 tot 25 jaar. In alle ontvangende havens is er een groot nautisch feest met allerlei activiteiten voor de bemanningen.

In 2006 wordt de 50ste Verjaardag van de Tall Ships Race gevierd. Speciaal hiervoor werd de allereerste Race uit 1956 nogmaals gevaren: van Torbay naar Lissabon. De vloot kwam eerst samen in de historische stad St. Malo, waarna de eerste race in Torbay van start ging. De volgende trajecten gingen langs de westkust van Portugal tot Cadiz en weer noordelijk via La Coruna de Golf van Biskaje nogmaals over. De finish van de laatste Race was in Antwerpen.

Even een beetje reclame voor een heel leuke wandeling, de Switch-Back-Memorial March, die op zaterdag 9 september a.s. voor de vierde maal georganiseerd wordt door de vzw “België-Canada”. De voornaamste doelstelling van deze vereniging, opgericht in 1995, is het bestendigen en het verder ontwikkelen van de relaties tussen België en Canada. Ze wil ook de dankbaarheid van het Belgische volk aan Canada en het Canadese volk benadrukken. Canada heeft in de Tweede Wereldoorlog een immens offer gebracht. Er werden meer dan één miljoen jonge Canadezen ingezet, waarvan er 450.000 nooit hun prachtig vaderland terugzagen. Op ons grondgebied vonden meer dan 800 Canadese soldaten de eeuwige rust. In februari 1945 werd gestart met de aanleg van het "Canadees Militair Kerkhof" te Maldegem-Adegem. De ingetogen herdenking in september van elk jaar op het Canadees Kerkhof is een ideale gelegenheid om een ode te brengen aan de vrede. Klik op de foto voor meer informatie over de vereniging.

Zaterdagnamiddag: wedstrijd – 13,5 km – 0:51:15 (15,8 km/h – 3,8 min/km)

Op aanraden van enkele marathonlopers, waaronder Roderik, heb ik vandaag een wedstrijd gelopen. Mijn keuze viel dicht in de buurt op de “Grote Prijs Van Rumst”, een kermisjogging in Lokeren ter gelegenheid van Bijlkenskermis. De bedoeling van deze wedstrijd is om zoveel mogelijk koolhydraten te verbranden een week voor de marathon. Volgende week wordt het dan weer koolhydraten “stapelen” o.a. door middel van pasta’s, en het lichaam zal na de koolhydraatverbranding van vandaag sneller en gemakkelijker die koolhydraten opslaan, tot zover de theorie. Een kermisjogging vind ik altijd leuk, de accommodaties zijn deze maal in orde, omkleden in een schooltje, met wasgelegenheid en zelfs geïmproviseerde buitendouches! Een zestigtal lopers zijn opgedaagd voor drie afstanden (3, 6 en 13,5 km). Met de motor, in het zonnetje, naar de feesttent gereden, waar zich steeds meer en meer wolken beginnen te vormen boven onze hoofden en jawel, net voor de start begint het zachtjes te regenen, en het zal de gehele wedstrijd blijven regenen. Tijdens het lopen heb ik hier geen last van want de temperatuur is hoog genoeg. Na de wedstrijd met de motor naar huis is het heel wat minder aangenaam. We moeten vier ronden van 3,375 km lopen (of toch daaromtrent naar mijn mening) en ik besluit snel te starten. Na de eerste doorkomst wel veel sneller dan verwacht, of kloppen de kilometers niet? De volgende ronden gaat het iets trager maar ik kan toch bijna de gehele wedstrijd hetzelfde tempo lopen. Mijn tussentijden per ronde: 12:15, 12:45, 13:15 en 13:00 wat mij op een, voor mezelf, schitterende eindtijd brengt van 51:15 oftewel 15,8 km/h. Daarbij kan ik maar één conclusie trekken: Brussel, ik ben er klaar voor!

Vrijdagavond: HL – 8,9 km – 0:50:30 (10,57 km/h – 5,67 min/km)

Een korte maar drukke werkweek achter de rug en dan ben ik altijd blij wanneer ik mijn loopschoenen kan aantrekken. Vanavond nog eens een “heuvelloop” ingelast, de heuvel is in dit geval het viaduct over de Expresweg. Ik voel de spieren en de knieën toch nog steeds bij aanvang, maar net zoals woensdag gaat het lopen zelf heel vlot, en ik loop vandaag de 1000^ste kilometer dit jaar. Ook het weer werkt mee en een zonnetje splijt de regenwolken boven mijn hoofd zodat het een lekker loopweertje is. Omdat ik de kilometers wil beperken neem ik het “wintertraject”, met het nadeel dat ik de gehele tijd langs de drukke baan loop, maar dat is nu eenmaal de kortste weg richting viaduct. Daar even met een tempoversnelling het viaduct over en terug en ontspannen richting thuis. Het mag wel een drukke baan zijn, maar ik loop hier wel langs de leukste rij huisjes van de gemeente.