De Trollekelder, aan de voet van de St.-Jacobskerk is al jaren één van onze favoriete speciaal-biercafes. Omdat de kroeg nu ook in het nieuwe Originele cafés-boek van Bob Hendrickx staat, besloten we daar onze eerste stempel te halen. Heel gezellig ingericht in een 15^de eeuwshuis, met kelder en bovenverdieping en een keuze van meer dan 150 bieren.

Fleur koos voor de Christoffel Robertus, bruin, 6% vol.alc., gebrouwen in brij.St-Christoffel te Roermond. Dus zonder het te weten hadden we een Nederlands biertje. Deze jonge brouwerij startte pas op in 1986 en werd vernoemd naar de patroonheilige van Roermond. Een moutig fris bier, met een mooie schuimkraag die echter snel verdween en weinig afdronk, wordt gebrouwen volgens het “Reinheitsgebot van 1516”.
Het Reinheitsgebot: Het Beiers 15^de-eeuws hof maakte zich zorgen over de ingrediënten die de vele brouwerijen in hun bieren verwerkten, en dit niet helemaal ten onrechte. Sommige brouwers kleurden hun bier met pek, roet of kalk, en behalve granen werden er ook bonen en erwten in verwerkt. Zelfs dierlijke toevoegingen waren geen uitzondering. In 1516 vaardigde de Beierse Hertog Willem IV een wet uit, die het brouwen van bier aan banden legde. Deze wet staat bijna 500 jaar later nog steeds als een keiharde consumentenbeschermer overeind, waar de Duitse brouwerijen tot op de dag van vandaag zich nog aan moeten houden. De wet bevatte onder andere de toegestane ingrediënten: gerst (of tarwe), hop en water (later werd daar gist aan toegevoegd, in 1516 nog niet bekend).
Een voordeel dat we ons in België niet aan deze wet moeten houden, waardoor we een meer gevarieerder aanbod van Belgische bieren kunnen brouwen. Ikzelf koos voor een Slaapmutske Tripel, amber, 8,1% vol.alc., gebrouwen onder licentie in Proefbrouwerij Lochristi. Het bier is ontwikkeld door brouwerij-ingenieur en bierliefhebber Dany De Smet, samen met zijn vrouw Marleen. Eerst thuis op kleine schaal, nu wegens het succes en de groter aanvraag in de Proefbrouwerij. Slaapmutske Tripel werd begin 2002 op de markt gebracht en is de derde in de reeks. Het is ook een fantastisch biertje met een volle fruitige smaak en een lange afdronk, een aanrader.

Superspion Ethan Hunt is terug voor de derde maal. J.J. Abrams (o.a. Lost) maakte van het eenvoudige verhaaltje mede dankzij zijn vinnige cameravoering een actieprent van formaat. Neem daarbij het charisma dat Tom Cruise uitstraalt en oscarwinnaar Philip Seymour Hoffman die een mean motherfucker van een slechterik neerzet en je hebt een blockbuster. Deze film draait eigenlijk enkel rond actie, vooral de spectaculaire shoot-out op de brug was mijn favoriet. Ik vond het zelf de beste van de drie M.I.-films en Fleur is een grote fan van Tom Cruise, dus we hadden weer een aangename filmavond.

Maandagnamiddag: IT – 7,4 km – 0:39:20 (GHS:132 – 11,29 km/h – 5,31 min/km)

Vandaag maar één buitje vanmorgen, dus deze keer goed kunnen doorwerken aan het konijnenkot dat bijna afgewerkt is. De konijntjes zijn er net al op verkenning gegaan, het deurtje van de achterkeuken naar het buitenhok hadden ze snel gevonden. Morgen nog de laatste verfwerken, de foto’s volgen daarna op de blog. Rond 17 uur tijd voor een loopje dat ik wegens de koude ingekort heb. Ik denk dat het amper 13°C was ik kreeg het gewoon niet warm genoeg. De planning om een rustig loopje van een uur te doen dus opgeborgen en er een pittige korte intervaltraining van gemaakt met zes intervals van één minuut snel, afgewisseld met twee minuten traag. Woensdag plan ik mijn laatste training voor deze week en dan rust tot volgende week maandag. Op de ING-stadsloop te Gent, hoop ik een P.R. op de 10K te lopen. Enkele minuten sneller ligt binnen de mogelijkheden denk ik.

Tijdens onze wandeling op zondag passeerden we in de polders van Assenede dit afgelegen huisje, met een mooi groot terras ernaast. Een bord waarop te lezen stond: “De koffie staat klaar”, nodigde ons uit en we werden heel gastvrij en vriendelijk ontvangen door de Nederlandse uitbaters in dit gezellig ingericht cafeetje. Behalve een aantal snacks was er keuze uit een twintigtal bieren waaronder bijna alles van brouwerij “Roman” te Oudenaarde. We waren niet de enige wandelaars die de verleiding niet konden weerstaan en gelukkig vonden we nog een tafeltje vrij in de piepkleine veranda achteraan waar het lekker warm was. Het café, gelegen op de hoek van Valkstraat en Kasteeldijk, ligt nabij twee fietsroutes (Grote Geul en Maurits-pad) en op een knooppunt van het fietsnetwerk Meetjesland, dus in de zomermaanden komt hier veel volk langs. Nu zijn ze enkel in het weekend open vanaf 14u en bij terrasjesweer zelfs al vanaf 10u30. Hier komen we zeker nog terug!

We kiezen beiden voor een “Adriaen Brouwer”, een bier met een warme roodbruine kleur. De eerste smaakaanzet is zacht en een licht bittere afdronk, maken van dit bier met 5% vol. alc. een echte dorstlesser. Met de naam Adriaen Brouwer sloeg Brouwerij Roman twee vliegen in één klap. De link met Oudenaarde hoef je niet ver te zoeken. Adriaen Brouwer werd immers in 1605 in Oudenaarde geboren en enkele van zijn bekendste schilderijen, die de vijf zintuigen (smaak, gehoor, gezicht, reuk en gevoel) uitbeelden, kunt u in het Oudenaardse stadhuis bewonderen. Hij kende een bewogen leven, waarin zijn vrije zeden, zijn avontuurlijk karakter en zijn belangstelling voor de zelfkant van het leven centraal stonden … en daarin kon bier natuurlijk niet ontbreken. Alleen al het feit dat de jaarlijkse bierfeesten naar hem genoemd zijn, er een Adriaen Brouwer-fietsroute bestaat en u op de markt van Oudenaarde een bruintje kunt drinken in het café Adriaen Brouwer, maakt deze volkse kunstenaar onlosmakelijk verbonden met de hoofdstad van de Vlaamse Ardennen.

De weergoden waren ons vandaag goedgezind, tussen de regenweken door één dag ertussen zonder regen. Goed voor de 25.000 lopers en hun fans in de 20 km van Brussel, en ook goed voor alle fietsers en wandelaars. ‘De Kwartels’ organiseerden hun 2^de Diederiktocht en mede dankzij het betere weer waren er 1301 wandelaars komen opdagen. We kozen vandaag voor de 18 km, en na een stukje rond de kerk en door het centrum van Assenede waren we al snel in het poldergebied. Het eerste gedeelte van de tocht wandelden we door de Pennemans- en Mariapolder (ingedijkt in 1610) om zo via de Standaertswegel (foto) na 4,5 km in de eerste rustpost te komen.

Daarna maakten we een lus op het 12 km-parcours en wandelden we Nederland binnen voor wat wij het mooiste stuk op deze tocht vonden. De tanks en kolommen van de chemie aan het kanaal schenen uit de poldergrond te rijzen en eerst zag het er naar uit dat we er recht naar toe wandelden, maar net er voor draaiden we linksaf. We namen een tractorpad midden tussen de polders door, links van ons het opkomende graan zo ver ons oog reikte en rechts de aardappelplantjes, ook al zo ver we konden zien. Een enkel treinspoor lag wat verloren tussen al het groen. Zoals Fleur zo mooi verwoordde: “De Provence is prachtig maar laat mij maar genieten van het mooie groen van de (Zeeuws)Vlaamse polders.”. We konden lekker uitwaaien in deze polders. Wanneer de zon scheen liepen we in T-shirt, maar eens de zon achter de wolken noopte de wind ons om de trui terug aan te doen, dus heel de wandeling trui aan, trui uit, trui aan, etc… In menige beek hoorden we rietzangers zingen, maar:

Zaterdagochtend: WD – 11 km – 1:05:45 (10,04 km/h – 5,98 min/km)

We zijn er eindelijk in geslaagd om de foto’s te beginnen sorteren en er staan al een aantal van hen in onze online-fotoboeken (links en rechts op de blog). Ik wil ook nog iets uitgebreider terugkomen op enkele plaatsen die we bezochten. Het zal zowat twintig jaar geleden zijn toen ik de eerste keer in Moustiers kwam, een dorpje gelegen tegen een bergflank, een bronnetje, de kapel hoger op de rots en de ster die boven de engten schittert. Het was echter de “faience”, die mij het meest begeesterde. Tegen het einde van de zeventiende eeuw werd Moustiers beroemd voor de vervaardiging van aardewerk. Alles begon in 1659 met de Clérissy, een erg oude familie van deze streek, die pottenbakker van vader op zoon was. Deze bekendheid gaat ver over de grenzen de duurt eeuwen lang en vanaf 1750 opent de ene fabriek na de andere. De geboorte van het aardewerk in Moustiers is te danken aan Lodewijk XIV. Om een gedeeltelijke oplossing te vinden voor zijn oorlogsuitgaven, gelastte hij zijn hovelingen, het zilveren en gouden vaatwerk waar ze uit aten, aan de Rijksmunt te brengen, door middel van een bevelschrift in 1689, 1699 en 1709. Daar hij zelf het voorbeeld gaf, was de adel snel verleid door het mooie witte email fijntjes met licht blauw versierd.

De revolutie van 1789 en de oorlog brachten een zware slag toe aan het aardewerk, daar het zijn klanten verloor (velen van hen werden een kopje kleiner gemaakt) en ook een gedeelte van de ingevoerde vervaardigingmaterialen. Tenslotte is ook de mode veranderd en konden de artiesten niet op tegen de industrialisatie, waarna de laatste traditionele over uitging in 1874. Gelukkig steekt Marcel Provence, een kunstenaar die in de toekomst van Moustiers geloofde, in 1926 weer een oven aan, weldra gevolgd door anderen, zodat er nu een twintigtal ateliers zijn. En natuurlijk hebben wij een mooi stuk gekocht dat nu staat te pronken op de schouw.

Donderdagavond: DL1 – 11 km – 1:08:45 (9,60 km/h – 6,25 min/km)

Het is al kwart over acht wanneer ik mijn eerste looppassen zet, het gebeurt vrij zelden dat ik zo laat nog ga lopen. Er is al veel blauwe lucht tussen de wolken verschenen en de avondzon verlicht mijn weg. Het is rustig aangenaam weer, alleen de temperatuur zou wat hoger mogen zijn deze tijd van het jaar. Daarom vandaag ook een rustige langzame duurloop ondertussen met de MP3-speler op, genietend van de muziek. Heel de tijd weer langs de Moervaart gelopen, nogal wat vissers langs de vaart en enkele jongeren hebben er zich comfortabel genesteld, compleet met tentjes en veldbedden, gaan die een nachtje doorvissen? Raar eigenlijk, een rustig duurloopje tot de Terwestbrug, terwijl het vorig jaar in juli pas de eerste maal was dat ik die brug al lopend bereikte, tot dan had ze me ver en bijna onhaalbaar geleken. Dit jaar loop ik zelfs regelmatig twee bruggen verder en is de Terwestbrug wekelijkse kost geworden.

Woensdagavond 22u30 en ontzettend druk in de Hopduvel in Gent, alle 140 plaatsen binnen bezet (het café is vier rijhuizen groot). Gelukkig komt er net een tafeltje van twee vrij in de niet-rokerzaal , dat we onmiddellijk innemen. Het zal pas rond middernacht zijn wanneer de eerste tafeltjes vrij blijven. Vooral opvallend veel eters, dus de keuken moeten we in de toekomst ook eens proberen, wij houden het voorlopig op een portie kaas en salami. Het is niet de eerste maal dat we hier komen, gezellig ingericht, veel oude bierplaten aan de muur en een grote collectie glazen en flessen die uitgestald staan. Fleur en ik willen vandaag enkele voor ons nog onbekende biertjes proeven uit het aanbod van 250 verschillende!

Sint-Sebastiaan dark, kruik 50cl, 6,9% alc.vol, donker, brij.Sterkens, Meer.

Satan Gold, 8% alc.vol, amber, brij.De Block, Merchtem.
Een goudblond biertje met een kleverige schuimkraag en een volle fruitige smaak. Daarbij ook een lange afdronk, kortom een heel smakelijk biertje dat een beetje tintelde op de tong.

Duivel, 8% alc.vol, bruin, brij.Boon, Lembeek
Op het etiket staat vermeld: “sinds 1883 het speciaalbier van de stad Halle”, een donker bier gebrouwd met water, drie soorten gerstemout, kandijsuiker, bladhop en gist, aldus het etiket. Een heel volle schuimkraag, die lang bleef staan, een volle smaak en bittere afdronk. Opzoekwerk stelt mij voor een aantal onopgeloste vragen, vroeger werd blijkbaar dit bier, met minder alcoholgehalte, gebrouwen door brij.Vanderlinden te Halle. Wat is er gebeurd met deze brouwerij, overgenomen door Boon? Is dit een volledig ander bier geworden, ten opzichte van het vroegere “Duivelsbier” of “Diable-Duivel”?

Dinsdagavond: IT – 10 km – 0:55:30 (GHS:? – 10,81 km/h – 5,55 min/km)

Vanavond afgewacht tot ik tussen de buien door een uurtje kan lopen, en zowaar na een kwartiertje kwam de zon te voorschijn en is de rest van mijn loop aan mijn zijde gebleven. Deze maal nog eens het Sint-Kruis-Winkelpad langs de Moervaart genomen. De natuur in de Provence mag dan wel mooi zijn, maar hier in Vlaanderen is alles opvallend veel groener. De regen die we wel soms vervloeken zorgt ook voor vruchtbare akkers rondom mij. Door het nat schieten de paddestoelen uit de grond, de vinken zingen hun “suskewiet” boven mijn hoofd en enkele jonge veulens met schijnbaar veel te lange poten springen al dartel rond hun moeders. Nadat ik onder de Spanjeveerbrug gepasseerd ben, het leukste moment van deze avond. Nadat ik het padje tussen jachthaventje en weide doorren, krijg ik plots gezelschap, dertien wit-zwart gevlekte koeien lopen vrolijk en gezwind naast me mee, en pas na enkele minuten houdt de afspanning langs hun weide hen tegen en kijken ze me (teleurgesteld?) na tot ik uit het zicht verdwenen ben. Twee reeksen intervallen ingebracht tijdens de training (drie maal één minuut snel, twee minuten traag), zodat ik toch nat thuiskom, echter niet van de regen maar van het zweet. Het water komt me al in de mond als de lekkere geuren uit de keuken me tegemoet komen. Fleur zal er weer voor zorgen dat ik voldoende (lekkere) caloriën binnenkrijg!

Vrijdag 12 mei. Tijdens onze vakantie in de Provence hebben we het dorpje Montjustin bezocht, gelegen in het Parc Naturel Régional du Luberon, gelegen op 550m hoogte met mooi zicht op de valleien van Aiguebelle and Encrême.

Vermits er twee GR-paden door het dorp lopen, passeren hier veel wandelaars tijdens de zomermaanden. Met een populatie van 54 inwoners is het niet bepaald een bruisend dorp, tijdens onze wandeling doorheen het dorp was het enige levende wezen op straat een poes, lui zonnend tegen de muur en ons wantrouwend aankijkend. Maar de levende inwoners waren niet ons hoofddoel vandaag en met enige moeite vonden we iets lager gelegen het kerkhofje, om daar één van de twintigtal graven te bezoeken. Hier bevindt zich namelijk de laatste rustplaats van misschien wel één van de beste fotografen van zijn generatie, Henri Cartier-Bresson.

Ik heb in het verleden al verteld over Henri Cartier-Bresson, hier te lezen, die met zijn aangrijpende foto’s de actualiteit vastlegde, steeds op het juiste moment op de juiste plaats zijnde. Niet onbegrijpelijk dat hij hier zijn laatste dagen doorgebracht heeft, want het dorpje straalt zo’n rust uit, waardoor zelfs ik stil werd.

Zondagochtend: MT – 15,6 km – 1:27:45 (GHS:132 – 10,70 km/h – 5,61 min/km)

Net zoals Iris betrouw ik ook op de weersvoorspellingen, dus gelopen in de voormiddag waarbij de zon regelmatig vanachter de wolken te voorschijn kwam om ons te verwarmen. Het is een maand geleden dat ik langs de Moervaart liep en met een goed gevoel herken ik het vertrouwde landschap. Moeder de (Canadese) gans met haar kroost roept mij luidkeels toe: “welkom terug!”, of zou het eerder iets in de trend geweest zijn van: “blijf uit onze buurt!”. Langs beide kanten van de weg staat nu het fluitenkruid tot een meter hoog en daartussen ontdek ik ook weer de smeerwortel. De wind heeft de afgelopen dagen heel wat populieren ontdaan van overtollige takken, die her en der langs de kant verspreid liggen. Op het water roept een waterhoentje naar haar kleintje dat een meter achterblijft, terwijl de jonge wilde eendjes hun zwemcapaciteiten al voluit tonen, opgeschrikt door het gepeddel van enkele dappere kanoërs. Ik loop gezwind wandelaars met en zonder Nordic Walking Stocks voorbij terwijl groepen wielerfanaten met mountainbike of Eddy Merckx-racefiets mij voorbijrazen. Ik heb besloten het hele parcours in marathontempo te volbrengen en mijn benen maaien moeiteloos, blijkbaar onvermoeibaar, terwijl het lijkt alsof mijn voeten nauwelijks de grond raken. En de loper liep en genoot en zwaaide iedereen een goedemorgen toe… dag mensen, dag vogeltjes, dag bloemen.

Gisterenavond zijn we thuisgekomen na drie weken vakantie. Wat een verschil, ’s morgens vertrokken in het zonnige St-Raphaël, bij 27°C om 13 uur later thuis te komen in de regen bij amper 15°C! We hebben een leuk aantal souvenirs meegebracht, waaronder tal van streekproducten uit de Provence, maar bovenal een hoofd vol indrukken en herinneringen van deze speciale en geslaagde huwelijksreis. Ik heb nog een groot aantal verhalen te vertellen en daarbij een 650 foto’s waarvan we een selectie voor onze fotoboeken zullen moeten maken. Fleur en ik nemen dit weekend eerst de tijd om alles te laten bezinken en vooral om te genieten van een lekker bad en goede nachtrust in ons eigen bedje, want thuis is toch de leukste plaats ter wereld!

Donderdag hebben we doorgebracht in Cannes. We hebben eerst logies gezocht in Hotel de France te St-Raphaël om van daar de trein te nemen. Het was ter gelegenheid van het 59^ste filmfestival (van 17 tot 28 mei) een drukte van jewelste en ongekende veiligheidsmaatregelen. Spijtig konden we geen badge bemachtigen om in het congresgebouw zelf binnen te geraken (wat Fleur heel spijtig vond), alhoewel iedereen wel rondliep met één of andere badge rond hun nek. We hebben wel de sfeer opgesnoven en de beroemde rode loper gefotografeerd maar voor de sterren zelf hadden we niet het geduld om uren te staan wachten.

Leuk om te zien waren de fans, die postgevat hadden voor het gebouw, compleet met stoelen, parasols en ladders, vanaf ’s middags reeds paraat in de hoop ’s avonds een glimp op te vangen van hun vedetten.

Woensdagavond was het festival geopend met de film ‘The Da Vinci Code’ van Ron Howard, op de foto bovenaan zie je de hoofdrolspelers Audrey Tautou en Tom Hanks, en uiterst rechts Dan Brown, de schrijver van de bestseller. Wil je nog meer foto’s zien klik dan op de affiche om de officiële website van het festival te bekijken.

Dinsdagochtend: HL – 7,8 km – 0:47:00 (GHS:125 – 9,96 km/h – 6,03 min/km)
We hebben onze vakantie nog wat kunnen verlengen en brengen onze laatste dagen aan de Cote d’Azur door. We hadden een schitterende kamer gevonden in “Hotel Le Patio”, mooi roze geschilderd, een hemelbed en badkamer met ligbad en zicht op zee. Buiten het seizoen was het zelfs nog redelijk prijselijk en we hebben heerlijk geslapen!.

Onze overnachting in Théoule-sur-Mer aan de Corniche de l’Esterel heb ik meteen de kans gegrepen langs de grillige kustlijn met de rode rotsen te lopen. Een minder zware heuvelloop dan in Eourres maar toch een paar nijdige hellingen onderweg op mijn parcours. Om 7u30 scheen de zon al duchtig en was het al meer dan 20° warm. Mijn traject liep door twee departementen, ik vertrok in Théoule, département Les Alpes Maritimes en liep tot Le Trayas, département du Var. Het lopen (en wandelen) in bergachtig gebied begint zijn vruchten af te werpen, want ik liep vandaag weer moeiteloos met een heel lage hartslag. Na een lekker ontbijt ging het richting Cavalaire-sur-Mer, waar we nog wat liggen bakken hebben op het strand.

Donderdagochtend: HL – 8 km – 0:48:30 (GHS:126 – 9,90 km/h – 6,06 min/km)
We logeren in “La bonne Auberge” te Cavalaire-sur-Mer, een redelijk oud hotelletje, in Afrikaanse stijl ingericht. We zijn de enige klanten hier, maar het bed heeft de beste matras deze vakantie en de kamers zijn gerieflijk en proper. Ook het ontbijt is in orde, goede straffe koffie en lekkere confituur, croissants en brood, fruitsap, meer moet dat niet zijn. Maar om 8u00 eerst nog eens 8 kilometer gelopen waarvan de helft voorbij de residentiële villa’s die langs de flank van de berg zijn gebouwd. Dat was weeral een goede heuveltraining en de rest van de loop op een verharde weg langs de kilometers lange en prachtige zandstranden van Cavalaire. Hier bevinden zich de mooiste stranden langs de Cote d’Azur. Vermits het zonnetje achter de wolken verborgen bleef was het met een temperatuur rond 20°C heel aangenaam om te lopen. Na het ontbijt vertrekken we hier en gaan we even genieten van het mondaine wereldje van het Festival van Cannes.