Vrijdagavond: Naar jaarlijkse traditie, sinds vier jaar, vier ik met een zevental collega’s het einde van het werkjaar. We zorgen altijd dat we met openbaar vervoer en taxi terug thuis geraken, dus één maal per jaar overdaad, schaadt niet (of wel?).
Den Engel: heel druk bezocht, alhoewel de kroeg zelf niks special heeft, behalve dat ze het lekkerste bolletje Koninck van Antwerpen schenken.
De Zeven Schaken: grote taverne annex restaurant, en vriendelijke bediening ondanks de drukte.
Het Parlement: ietwat overdreven kerstversiering, maar heel vriendelijke bediening.
The Irish Times Pub: Ierse pub die heel gezellig ingericht is en we lieten ons de ‘pints’ goed smaken. Later op de avond zou een live-bandje optreden.
De Muze: Jazzcafé, heel veel jeugd aanwezig, een deel van het interieur was blijkbaar uit oude treincoupé’s gehaald. Hier zijn ook regelmatig live optredens. Minpunt: men moet hun personeel dringend leren hoe bier moet uitgeschonken worden, trok op niks.
Café Beveren: Het Decap-orgel speelde vollen bak, Overvol en 80% van de aanwezigen bleken Nederlanders te zijn. DE ‘polonaise’ werd dan ook reglmatig ingezet.
De 9 Vaten: Gezellig en heel goede Porto gedronken. Men kan er ook lekker eten.
Na een frietje in frituur Linkeroever de bus naar Melsele genomen en vandaar wachtte mijn vervoer naar huis, me weeral goed geamuseerd!

Vorig jaar heb ik een zelf een ruime boekenkast gemaakt, vermits we beiden een uitgebreide boekencollectie hebben. Deze maand twee nieuwe aanwinsten: Robin Hobb – De boeken van de Zoon van de Krijger – 1^ste boek en Christopher Paolini – Oudste. En nu beginnen we een groot probleem te krijgen, namelijk dreigend acuut plaatsgebrek! Help! Het probleem is dat we vorig jaar enkele malen boekenstad Damme bezocht hebben, en niet konden weerstaan aan de verleidingen in de talrijke boekenwinkeltjes. Zijn er zelfhulpgroepen voor bookaholics?

Woensdagavond: DL1 – 7,4 km – 0:42:30 (10,45 km/h)
Zoals de meeste lopers zijn we actief met onze gezondheid bezig, en als ik zo rond mij kijk hebben we redenen genoeg om ons zorgen te maken. Twee weken geleden is een collega van mij begraven, Franki was pas 53 jaar en kreeg limfeklierkanker. Vorige week was het de beurt aan een andere (ex)-collega Fons, 62 jaar en al enkele jaren gepensioneerd. Sinds dit weekend ligt mijn kameraad, waar ik 19 jaar lang dagelijks mee naar het werk reed, in coma. Roland, pas 58 jaar en darmkanker, sinds twee jaar ziek en nu kan men alleen nog maar op het einde wachten. Lopen is een heel goede therapie hiervoor en we prijzen ons gelukkig zolang we dit kunnen. Franki, Fons en Roland, vandaag loop ik voor jullie.

Maandagavond: DL1 – 3,7 km – 0:21:45 (10,21 km/h) + DL2 – 3,7 km – 0:19:30 (11,38 km/h)

Ik voel al meteen dat het lopen vandaag goed zal gaan, maar voorlopig verleng ik mijn afstand nog niet omdat ik dan het viaduct over moet en dat is nog te belastend voor de knie. Dan maar het tweede deel een tempo hoger gelopen. Ik betrap er mezelf op dat ik tijdens het ontspannen lopen reeds bezig ben met mijn blog en wat ik vandaag weeral kan melden, en mijn gedachten dwalen verder af terwijl de benen mij moeiteloos verder brengen. Ik ben verrast wanneer ik plots besef dat ik al terug in mijn straat ben en de loop ten einde is. Nog een beetje uitwandelen en binnen wacht een lekkere douche. Oh ja, ik merk dat ik het parcourrecord weer gebroken heb!