Vrijdagavond: wedstrijd – 13,2 km – 1:05:30 (12,09 km/h – 4,96 min/km)

Woensdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:38:00 (10,11 km/h – 5,94 min/km)

Zondag 19 augustus verzamelde de Belgische touwtrekwereld in Ooidonk (bij Deinze) voor het Belgische Kampioenschap. Met 28 ploegen hadden ze een record aantal deelnemers. Zowel vanuit de Kempische kern als vanuit de West-Vlaamse kern was er een bredere delegatie. Het ruim toegestroomde publiek kon genieten van spannende wedstrijden waarbij de uitslagen tot het laatste moment open bleven.

Touwtrekken is één van de oudst bekende manieren van sport beoefenen. Het is van oudsher over de hele wereld over vele culturen verspreid beoefend. Het oudste bewijs is gevonden in Azië en was in de prehistorie een onderdeel van oude ceremonies en de cultuur.
Later in de geschiedenis was touwtrekken niet langer gerelateerd aan rituele ceremonies en ontwikkelde zich meer als sport. Bewijs van het touwtrekken als sport is gevonden in de graftombe van Merera-ku in Egypte en stamt uit 2500 voor de jaartelling. In West Europa begint de sport in verhalen van heroïsche kampioenschappen van Scandinavië en Duitsland. In de 15e eeuw was touwtrekken populair onderdeel van toernooien in de Franse chateauxtuinen en later ook Groot-Brittannië.

Meer informatie over dit BK en het touwtrekken in het algemeen is hier te vinden.

Een van de nevenactiviteiten rondom het Kasteel van Ooidonk was deze “Storyteller” Joe Baele die op zulk een boeiende wijze zijn verhaal vertelde dat jong en oud aan zijn lippen gekluisterd hing.

Net zoals in zijn vroegere clownerieën, werkt Joe ook hier in volle respect voor de tradities.
Hij voelt zich zeer verwant met de "fabulatori", de rondreizende vertellers van weleer, met hun verhalen over Rijken en Armen, Koningen en Boeren, Wijzen en Zotten, God, den Duvel en zijn oude Moer. Trouw aan deze tradities vertelt Joe verhalen vol humor en passies, angsten en tegenslagen, verhalen vol hoop en kwijnende glorie. Verhalen over de 'Gewone Man" en zijn gevechten om dit leven waardig te overleven zijn bij hem een absolute keuze.
Daarnaast zoekt hij verder naar vormen om deze oerverhalen te verbinden met onze huidige tijd. Hoe kunnen de tekens, de symbolen en inhouden vertaald worden naar het hier en nu, hoe vloeit het verleden door in het heden. Het doorgeven van deze oude wijsheden naar huidige en komende generaties ziet hij dan ook als één van de belangrijkste taken van "de Vertellers". Zowel op het podium als op straat brengt hij verhalen uit alle hoeken en windstreken. Soms zijn ze vreemd, poëtisch, grappig of spannend-betoverend. Dan weer kritischer, vinniger, soms lekker spottend met zoveel heersende dubbelmoraal. Breed wordt zijn joviale grijns, wanneer hij voluit gaat met zijn "verhalen des Levens". Zwervers, dwarsliggers, tedere beeldenstormers, bon-vivants en paljassen bevolken dan vaak zijn vertelsels. Al wat een verteller nodig heeft is een goed verhaal en 1 m2 ruimte. Zo ook bij Joe. Maar als hem méér ruimte wordt geboden kan je pas volop genieten van zijn persoonlijke vertelstijl: lekker fysisch, energiek en met een stevige dosis lichaamstaal.