Wisten jullie dat er in Nederland ook “bier” verkrijgbaar is voor uw trouwe viervoeter. Hierover volgend artikel: Kwispelbier is gebrouwen uit grondstoffen die uit de humane voeding komen. Dus topkwaliteit voor uw beste vriend. Er zit geen alcohol en koolzuur in. Alcohol is slecht af te breken en de bijwerkingen kennen we allemaal wel. Koolzuur kan bij honden maagpijn veroorzaken. Maar door het even schudden van de fles ( even er iets uitgieten dan schudden) ontstaat er toch een mooie schuimkraag. Schuim of geen schuim dat maakt voor de hond niet uit, ze vinden het gewoon lekker! Er zit rundvlees in verwerkt van bijzonder goede kwaliteit en dat geeft een overheerlijke vleessmaak aan dit bier. Wij adviseren daarom ook om deze op kamertemperatuur te schenken. Hierdoor komen er meer aroma's vrij. Maar ook moet men oppassen dat in de zomer het bier niet ijskoud wordt gegeven. Dat kan net als met te veel koud water buikpijn veroorzaken. Na opening moet u het flesje in de koelkast bewaren en als het na 3 dagen nog niet leeg is  weggieten in de gootsteen. De aangegeven dosering is een richtlijn. Er zijn honden die gerust meer op kunnen maar pas op! Er is op dit moment nog geen AK club ( Afkick Kwispelbier Club). Constateren wij dat hier behoefte aan is dan zullen wij blafgroepen gaan organiseren.

Bier vertroebelt soms de geest. Ondanks het alcoholvrije karakter van dit kwispelbier weten wij nog niet de gevolgen bij kwispelbier-consumptie in grote roedels. Of daar dan typisch macho gedrag en extreme paringsdriften naar boven komen. We gaan dit op de poot volgen en houden u op de hoogte. Wel is al bekend dat een glaasje kwispelbier voor een hondenshow rustgevend werkt. Wat ook al aangetoond is dat bij fly-ball wedstrijden en jachtproeven het volgende truckje zeer goed werkt. Net voor u de hond inzet opent u duidelijk zichtbaar voor hem de fles. Doe net of u inschenkt, maak oogcontact, en geef hem het commando zijn opdracht uit te voeren. U zult zien dat hij dit razend snel doet om weer zo snel mogelijk bij de fles terug te zijn.

Zaterdagnamiddag: DL1 – 11,2 km – 1:05:00 (10,34 km/h – 5,8 min/km)

Vanmorgen vroeg er uit (5u30) om te gaan werken, maar gelukkig kon ik op een redelijke tijd stoppen. Rond 15u kon ik dan even relaxen door een uurtje te gaan lopen. Ondertussen was het gestopt met regenen en was ik blij dat een fris briesje langs de Moervaart voor een beetje afkoeling zorgde. Geen last van rugpijn meer, de massages elke avond door Fleur hebben zeker hun vruchten afgeworpen. Een trage duurloop die zonder moeite vlotjes afgewerkt werd. Op een zomerse zaterdagnamiddag is het steeds druk langs de Moervaart, maar deze keer viel het wel mee. Een enkele kano in de vaart – er werden nog geen goede zaken gedaan in juli, veel fietsers, enkele wandelaars, een open koets door twee paarden getrokken, een motor (Goldwing met sidecar), enkele auto’s en camionetten die hier op het pad niet thuishoren en zelfs een treintje uit het domein Puyenbroeck passeerde mij.
Deze maal een fotootje genomen in de tuin.

Vrijdag, twee weken geleden zag ik, op TV in cafe “De Koornbloem” te Langemark, Tom Boonen zijn eerste ritoverwinning in de Tour 2007 behalen. Toevallig, want de Tour en wielrennen in het algemeen volg ik sedert jaren helemaal niet meer. Dat was vroeger wel anders. Ik ben dan ook opgegroeid in het Eddy Merckx-tijdperk, waarvan ik toen een heel grote fan was. Hij won in de periode 1966-1978 zomaar eventjes 525 wedstrijden, waarvan 32 overwinningen in de klassiekers, alle grote ronden en drie maal het wereldkampioenschap. Hij werd dan ook de kannibaal genoemd omdat overal waar hij aan de start verscheen hij reed om te winnen. Raar dat hij maar één maal Belgisch kampioen werd (1970). In 1972 reed ik als 14-jarige met de fiets naar het Belgisch Kampioenschap te Bornem, om daar tot mijn grote spijt Walter Godefroot te zien winnen voor mijn idool. In 1974 reed ik nogmaals naar het BK te Bornem om deze keer superknecht Roger Swerts de driekleur in de wacht te zien slepen. In 1978 bracht ik een week vakantie door in Duitsland, speciaal om naar het WK wielrennen op de Nürburgring te gaan kijken. Toen was het de Nederlander Gerrie Kneteman (de Kneet) die het haalde van regerend wereldkampioen, de Italiaan Fransesco Moser. Ik heb op zolder nog een heleboel krantenknipsels en plakboeken liggen en ook een hele doos boeken over wielrennen. Ik zal die maar eens te koop aanbieden op Ebay, misschien zijn er wel verzamelaars geïnteresseerd.

De geloofwaardigheid van het profwielrennen is de laatste jaren helemaal zoek door de schandalen die jaar na jaar aan het licht komen. Ik denk dat hier ook meer en meer fans beginnen afhaken, en dat is helemaal niet te verwonderen. Maar beweren dat dit vroeger niet gebeurde zou wel wat te naïef zijn. Het zijn eerder de methodes om het dopinggebruik op te sporen veel verbeterd zijn. Ook kunnen we zeker zijn dat verboden middelen in andere sporttakken gebruikt worden. Ik loop tenminste “clean”, alhoewel ik ijzertabletten en extra vitamines “slik”, hier breng ik tenminste mijn gezondheid niet mee in gevaar.

We hebben nog een heleboel foto's van de Westhoek liggen, wegens tijdsgebrek verschijnen ze maar mondjesmaat op de blog. De volgende reeks is genomen door Fleur.
In het Praatbos hadden de Duitsers een verbandpost. Daar ontstond het Soldatenfriedhof Vladslo. Na de Eerste Wereldoorlog werd het uitgebreid en sinds 1957-1958 is het een verzamelbegraafplaats zoals die in Langemark en in Menen. Bijna 22.000 graven werden naar hier overgebracht vanuit 61 Belgische plaatsen. Onder de eiken rusten 25.638 Duitse doden. De eindeloze rijen platte, grijze grafstenen in het grasveld en vooral het 'Treurende ouderpaar' van de Duitse beeldhouwster Käthe Kollwitz, maken dit tot een van de indringendste militaire begraafplaatsen. De beelden van het treurende ouderpaar werd in 1932 vervaardigd ter ere van haar 17-jarige zoon Peter die sneuvelde te Esen op 23 oktober 1914.

Hier geen helden, geen roem; alleen een veelzeggende stilte, een stille aanklacht.

Woensdagavond: DL1 – 6,4 km – 0:38:00 (10,11 km/h – 5,94 min/km)

In deze kwakkelzomer toch weer eens een mooie dag vandaag. Wegens acuut tijdsgebrek – hoge werkdruk – zullen er de komende maanden niet veel kilometers gelopen worden. Daarbij heb ik al enkele dagen lage rugpijn, maar toch een looppoging gedaan. Met goede moed vertrokken maar meteen op de schreden teruggekeerd door de rugpijn. Op aanraden van Fleur toch maar nog eens geprobeerd enkele honderden meters. Als de pijn bleef zou ik terugkeren. Maar na enkele minuten lopen verminderde de pijn en kon ik uiteindelijk pijnloos verder lopen. Toch maar beslist geen grote toer te maken en in een mooi gelijkmatig en rustig tempo getraind. Heen en terug bijna op de seconde telkens in 19 minuten gelopen. Die kleine veertig minuten waren voldoende om even te ontspannen. Een douche, lekker – en te veel – gegeten en daarna een massage van Fleur en ik voelde mij al heel wat beter.

Nog maar eens een foto van onze dochter, een maand oud, genomen door Fleur.

Zondagnamiddag: DL1 – 14,2 km – 1:23:00 (10,27 km/h – 5,85 min/km)

Gewacht tot de regenwolken overgetrokken waren voor een ‘avontuurlijk’ loopje. Richting de Zuidlede gelopen en een stuk het Siesmeerspad gevolgd langs de Zuidlede doorheen het domein Puyenbroeck. Dit is een heel mooie omgeving op grotendeels onverhard pad. Het nadeel is dan wel de vele plassen en slijk zodat het opletten was waar we de voeten zetten. Daarna midden in het domein eens onbekend gebied ingeslagen, de Bosdamvijverdreef doorheen het bos, langs een mooie visvijver, daarna de Slotdreef in om in de Stermeersdreef terug op het Siesmeers wandelpad uit te komen. Dit is het ruigere onbekendere deel van het domein, met deels onverharde wegen maar wel mooi om te lopen. Daarna achter langs het Molenmuseum rond de vijver en toen liep het fout. Tot tweemaal toe een weg ingeslagen die doodliep op een brede beek, te breed om er over te springen en in zwemmen had ik niet veel zin. Telkenmale op de schreden moeten terugkeren. Uiteindelijk ben ik via de hoofdingang toch op de goede weg geraakt. Het ging vlot al moet ik bekennen dat na zowat een uur de moeite in de benen voelbaar werd. Vertrokken met zon, tussendoor wolken, een beetje regen en na circa 14 kilometer terug met het zonnetje thuis gearriveerd. Tevreden, temeer daar ik voor de eerste maal sinds lange tijd het weektotaal nog eens boven de 30 loopkilometers gehaald heb.

Deze wandeling van 7,1 km start aan het sfeervolle poortgebouw van de St-Sixtusabdij .

Via een grintweg doorheen het St-Sixtusbos komen we bij de Lourdesgrot, in 1921 gebouwd, waarna we verder door het bos trekken.

Al snel bereiken we de bosrand en komen we in een landschap dat lichtgolvend is, bedekt met zandleem in warme tinten tussen oranje en bruin, getooid met hagen en bomenrijen. Hier krijgen we een beetje asfalt onder de voeten, maar niet voor lang echter want we worden weldra weer de veldwegels ingestuurd. Rechts van ons een gemengd loofbos, we herkennen onder andere zwarte els, zomereik, berk en haagbeuk. Aan onze linkerkant merken we akkers en weilanden op.

Midden die eenzaamheid van bossen, akkers en weiden ligt de Britse begraafplaats Dozinghem, waar we een kort moment halt houden. Met eerst grind en daarna gras onder de voeten passeren we het Dozinghembos, hier en daar niet eenvoudig met de buggy, maar met onze “alle-terreinen-wagen” banen we ons overal een weg doorheen. Na weer een volgende veldweg passeren we een van de vele hopvelden die de omgeving van Poperinge rijk is.

Na een kort stuk asfalt en een tegelpad krijgen we de abdij terug in zicht en volgen de baan tot aan “De Vrede” waar we een welverdiende verfrissing tot ons nemen. Dit is een prachtige en gevarieerde wandeling over minstens driekwart onverharde wegen. Meer foto’s over deze wandeling zijn te bekijken in ons fotoalbum.

Maandagavond: WD – 7,4 km – 0:38:20 (11,29 km/h – 5,31 min/km)

Droog maar drukkend warm vanavond en enkele onweerswolken dreigend in de lucht. Niettemin de weg op – na een loopvrije week – meteen de eerste maal deze week. Als een oude diesel moeizaam op gang gekomen, overal pijntjes van vorige ‘vakantieweek’ – pijn in de rechterknie door mij te misstappen tijdens de wandeling dinsdag en pijnlijke onderrug van het slapen in een ander bed. Of is het slijtage en de ‘oude dag’? Halfweg kwam er meer wind opzetten en vielen de eerste dikke druppels uit de lucht. Dan maar naar een tempo hoger geschakeld want ik wilde geen hagel en vooral geen bliksem op mijn donder krijgen – grappige woordspeling, al zeg ik het zelf. En warempel de onweerswolken kregen dan toch de pijnlijke knoten op gang en ik kon dit mooie tempo gemakkelijk volhouden – de eerste 3,7 km in 21:00 (5,68 min/km), de tweede 3,7 km in 18:20 (4,95 min/km). De regen liet net lang genoeg op zich wachten zodat ik ook droog terug thuis arriveerde.

Bijgaande foto zie je Ariadne en haar eerste kennismaking met de trappist van Westvleteren – enkel de geur weliswaar. “En ze richtte haar ogen ten hemel en dankte de Heer voor deze godendrank”.

Zondag was het een prachtweertje na een miezerige vakantieweek dus ideaal om met Pieter, Cédric en Ariadne buiten te komen. Via de veerboot van Langerbrugge waren we snel in Belzele-Evergem waar Marnix De Brabander zijn tiende trekpaardenhappening organiseerde. En er was een massa volk aanwezig. Hij kweekt zelf Vlaamse trekpaarden en is blijkbaar heel bekend in Vlaanderen, want behalve heel wat paardenliefhebbers uit de omgeving trof ik ook “ganzenrijders” uit Zandvliet die de paarden uit zijn stal kennen. Hier vind je meer informatie.
Cédric wordt al even gepassioneerd met het fototoestel als mij. Hij was op stap met de Sony en paarden en oldtimer-tractoren werden menigmaal op beeld gezet, en ik vind dat hij als tienjarige er wel al oog voor heeft. Pieter was dan weer gefascineerd door de trekkertrekwedstrijd met de boerenpaarden, die hij van begin tot einde gevolgd heeft. De winnaar was een pracht van een paard, en blijkbaar ook nationaal kampioen. Ariadne sliep doorheen het gehele gebeuren als een roosje (enkele even wakker tussendoor om te eten). Fleur en ik hebben ook genoten van de show, wij vinden deze paarden veel prachtiger dan de gewone rijpaarden. Honderden kilo’s pure kracht, prachtbeesten om te zien! Het hoogtepunt vonden we toch de koets die door Marnix gemend werd met niet minder dan twaalf paarden! Hierbij enkele foto’s van het gebeuren, de rest steek ik in een online-album wanneer ik iets meer tijd heb.

Zaterdagavond: WD – 7,4 km – 0:41:30 (11 km/h – 5,46 min/km)

Pas laat op de avond even de tijd gevonden om een kort loopje te doen. Rustig en een beetje afgekoeld was het wel. Het nadeel zijn de actieve insecten langs de Moervaart, zodat ik al snel een eerste beet te pakken had. Tussendoor enkele versnellingen – 2x 1000m aan 4:30 – en ik voelde meteen de vermoeidheid van twee weken vaderschap. Slecht ging het niet maar de op tweede helft van het parcours liep ik toch een minuut langer. Enkele dagen geleden ben ik langs het Sint-x-winkelpad – waarlangs mijn parcours loopt – enkele foto’s gaan nemen, hier alvast de eerste van de reeks.

Ariadne is een figuur uit de Griekse mythologie. Zij is de dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë.

Ariadne zou de held Theseus geholpen hebben te ontsnappen uit het labyrint (Theseus groeide op in Troezen, aan de oostkust van Peloponnessos. Zijn moeder, Aithra, wist niet wie zijn vader was. Ze had negen maanden geleden geslapen met Posseidon, de god van de zee, en met Aigeus, de koning van Athene). Ze gaf hem een zwaard en een kluwen wol. De wollen draad moest hij afwikkelen terwijl hij het labyrint inging. Ariadne was bereid Theseus te helpen op voorwaarde dat hij, zodra hij de weg uit het labyrint had gevonden, met Ariadne zou trouwen en hij samen met haar zou terugkeren naar Athene. Theseus doodde met het zwaard de Minotaurus die in het labyrint huisde, en vond dankzij de draad van Ariadne de uitgang terug.