Er zijn enorm veel mogelijkheden om te wandelen langs de Verdon, van heel gemakkelijk tot moeilijk. Wij kozen vandaag voor ‘Le sentier des Pêcheurs’, een wandelpad van 6 km dat vertrekt aan de Colle de l’Olivier. Het begint al meteen met een fikse afdaling van 2 km dat ons van 710 m hoogte naar beneden aan de oever van de Verdon brengt. Het smal wandelpadje is met veel losse stenen bezaaid en laat ons al een mooi vergezichten zien. Voor Fleur is het een fikse opgave, omdat ze hoogtevrees heeft is het niet zo evident langs die smalle padjes af te dalen.

Vooraleer naar huis te vertrekken nemen we nog een korte vakantie in Moustiers-Ste-Marie, een dorpje in ‘Les Alpes de Haute Provence’, bekend om zijn schitterende “faïence”. Het charmante dorpje en de schitterende ‘Canyon du Verdon’in de buurt maken van deze streek een schitterende verblijfplaats.

Vrijdag is er hier meer bewolking gekomen en elke avond wat regen, maandag regende het de gehele dag en de temperaturen kwamen niet boven 13°C. Dinsdag was er al wat meer zon maar een koude wind waaide door de vallei. Vanaf woensdag wordt het steeds warmer met voorspellingen van 25°C in het weekend, veelbelovend. Ondertussen verloopt het leven hier verder rustig met ’s morgens en ’s avonds het meeste werk met de kudde, terwijl daar tussenin 101 karweitjes te doen zijn, zowel nabij de stallen als in de omgeving van het huis en de tuin. De kudde telt een 250 moederschapen en een dertigtal geiten, en daarbij nog een 250 lammetjes. Sinds onze aankomst hier zijn er twee moederschapen overleden aan één of andere parasiet en drie van de zwakkere lammetjes gestorven. Daarentegen zijn er veertien lammetjes bijgekomen, waarvan twee tweelingen en er zijn er nog enkele op komst. De lammetjes die elke dag melk krijgen, komen altijd bij ons ‘bedelen’ en vooral de kleine geitjes zijn heel aanhankelijk, echte lieverdjes. Een onbekend aantal kippen zorgt voor verse eitjes elke dag en een drietal poezen lopen hier ook rond. De kudde wordt in goede banen geleid door acht herdershonden en twee Pyreneese berghonden bewaken de kuddes, schitterende beesten! Op de foto zie je Fleur met deze twee, Blackie en Nzung (Swahili voor ‘blanke’)

Enkele leuke anekdotes: nadat Orlando en ik een aantal dagen geleden de kudde van de weide naar de stallen geleid hadden, bleef één van de honden, Sioe, achterwege om een tiental minuten later met een groepje van zeker 25 beesten op zijn eentje naar de stallen te komen. Een troepje dat ergens achtergebleven was zonder dat wij het gemerkt hadden! Dus echte schaapherders kun je ons niet echt noemen. Vandaag hebben Fleur en ik het al niet veel beter gedaan. Op de helling richting stallen hadden ze plots geen zin meer en bleven ze lekker gras staan eten, niks hielp nog om die stomme beesten op de goede weg te krijgen! De honden moesten er aan te pas komen om hen naar de stallen te krijgen. Eens één op gang geen probleem, de rest van de kudde volgt dan wel.

Op de foto staan vijf van de herdershonden, Sioe, Zeppe, Foendi, Iza en Banga.

Vier paarden en drie ezels (Fanny, Suske en Wiske!) maken de beestenboel compleet. De vijf rammen zijn nu werkloos en staan op een aparte weide en in een aparte stal tot ze volgend jaar weer hun “werk” mogen doen, lijkt me een zalig leventje! En tussen die dieren door lopen zes Vlamingen in de Provence in een klein dorpje langs de berghellingen. Heel wat anders dan het leven in België, het grootste probleem momenteel is een kous van Fleur die we kwijt zijn, is ze midden in de nacht op wandel gegaan? Heeft moederpoes ze in haar nest gesleurd of is één of andere duizendpoot of wijngaardslak er mee aan de haal? De toekomst zal het uitwijzen! Over de fauna en flora hier in Les Hautes Alpes is trouwens ook nog een heleboel te vertellen, maar dat is voor een volgende keer. Donderdag hebben we een leuke wandeling gemaakt langs de heuvels met de drie ezels, waarvan er één echt de ezel uithing. Vandaag zijn we door familiale omstandigheden vroeger dan voorzien vertrokken,maar we gaan nog een drietal dagen de toerist uithangen aan de Gorges du Verdon.

Woensdagochtend: HL – 7 km – 0:42:15 (GHS:126 – 9,94 km/h – 6,04 min/km)

Weer vroeg op en voor 7u op weg naar de top van de Col St.Pierre. Maar het was ontzettend koud vanmorgen, de zon nog niet zichtbaar boven de bergen. Omdat ik hier met een korte broek en loopshirt zonder mouwen liep, was ik wel verplicht iets harder te lopen om warm te krijgen. Het lijkt wel alsof het bergop lopen gemakkelijker gaat dan begin vorige week, alvast ook met een lagere hartslag. Ik loop vandaag trouwens twee minuten sneller dan afgelopen zondag. Wanneer rond kwart na zeven de zon zichtbaar wordt, geeft ze vanwege de bewolking te weinig warmte en ik ben dan ook blij terug in huis te zijn.

Vanaf het dorp van Eourres (op 1000m hoogte, département Les Hautes Alpes) loopt een brede verharde grintweg met een lengte van 5,5 km naar de top van de "Col St.Pierre" op 1288 m hoogte. Deze weg kronkelt zich dus geleidelijk aan naar omhoog en enkel de laatste kilometers wordt het iets steiler. We hebben de route afgereden en enkele markeerpunten onthouden op 2,5 en 3,5 km zodat ik kan kiezen tussen een loop van 5, 7 of 11 km.

5 mei vrijdagochtend: HL – 7 km – 0:45:30 (GHS:134 – 9,23 km/h – 6,5 min/km)
Deze maal vroeg opgestaan zodat ik om 7u in de koelte kon lopen. Fantastisch uitzicht en rustig om te lopen, blijkbaar alleen op de wereld. Deze maal 3,5 km bergop gelopen. Net zoals gisteren de eerste 2,5 kilometer ging het goed maar daarna begon het pas echt steiler omhoog te gaan, de laatste kilometer had ik 7,25 minuten nodig. Het deed mij denken aan de passage door de Waaslandtunnel maar dan een kilometer lang! De terugweg volledig bergaf gewoon rustig gelopen en om halfacht kwam de zon boven de berg uit piepen zodat het al snel warmer werd. Het dorp begon pas te ontwaken wanneer ik er terug arriveerde.

7 mei zondagochtend: HL – 7 km – 0:44:15 (GHS:132 – 9,49 km/h – 6,32 min/km)
De roep van de koekoek en het gezang van de nachtegaal hebben me gewekt vanmorgen, dus weeral net voor 7u vanochtend al op de loop. Mijn lichaam is wakkerder dan eergisteren en het loopt veel vlotter. Vermits het zwaarbewolkt is, komt de temperatuur denk ik niet hoger dan 10°C. De laatste kilometer bergop is zoals gewoonlijk zwaar en ik betwijfel of ik ooit tot bij de top zal geraken. Mijn hartslag blijft nu ook weer verrassend laag en de natuur rondom mij maakt dit weer drie kwartier lang genieten. De eerste week zit er op met in totaal toch 19 km op de teller, dit en het lopen achter de schapen en geiten houdt mij zeker in conditie.