Eindelijk eens een vrij weekend voor ons beiden, en wegens het slechte weder maar even met Bob’s caféboek(en) op stap gegaan. Er waren nog enkele zaken in Meetjesland waar we naar benieuwd waren. Onze eerste stop is “Het Spoor” in Boekhoute, heel origineel ingericht met meer dan 850 (!) heksen, heel gezellig en vriendelijke bediening. We hebben alvast beloofd dat we zeker in oktober terugkomen wanneer hier alles in Halloween-stijl ingericht zal zijn.

Onze volgende stop is Brasserie Niveau te Watervliet, een prachtig ingericht interieur, doet ons wat aan de Deense tavernes denken, en een heel grote toog. Hier komt duidelijk een iets ouder publiek eten en drinken. Een mooie bierkaart met onder andere zes van de zeven trappisten en ook een mooi aanbod op de eetkaart.

De volgende tussenstop hebben we gekozen vooral om onze magen te vullen en we zullen er geen moment spijt van hebben. Koffie- en eethuis De Muze in Knesselare ligt rustig afgelegen, heeft een groot binnenterras en een grote speeltuin. Fleur koos voor een gebraden hammetje met granenmosterd en ik voor de ribbetjes à volonté. Met nog een stuk huisbereide warme rabarbertaart en thee en koffie werd het maal afgesloten. Een heel vlotte bediening, waarbij men regelmatig kwam navragen of er nog moest zijn, waardoor we met een bolle buik het pand verlieten, dit is een aanrader! Het enige wat ons stoorde was dat men toeliet dat in het niet-rokersgedeelte gerookt werd, men bracht de roker zelfs een asbak, bang om klanten te verliezen?

Om al dat lekkers door te spoelen sloten we af in De Scheve Zeven te Zomergem, waar we op ons tweetjes een grote fles La Chouffe genuttigd hebben. Dit café is heel uniek ingericht, vrij donker met heel veel (donker) hout, heel speciaal. Zo te zien ook een zaak waar veel jongeren komen, en natuurlijk mooi in het centrum, nabij de kerk, gelegen. Na deze afsluiter terug huiswaarts en tevreden over deze geslaagde zondagse “kroegentocht”.

Vrijdagavond stond ik voor de zesde maal aan de start van de 100 km Dodentocht te Bornem. In totaal 8413 deelnemers zouden het avontuur aangaan, bijna de helft zullen het einde niet halen. De eerste kilometers wilde ik gebruiken als duurlooptraining en de rest uitwandelen. Mijn broer Jeff met zijn dochter Fé begeleidden mij met de auto, zodat ik steeds voldoende reservekledij, schoenen, eten en drinken bij de hand had, geen overbodige luxe. Er was al heel wat regen uit de lucht gevallen maar gelukkig was het voor het vertrek droog. Alhoewel we vooraan stonden, duurde het toch een poosje vooraleer we door de smalle straten konden beginnen lopen en al vrij snel vonden we enkele lopers met hetzelfde tempo zodat we met een viertal samen liepen. Na een tiental kilometer bleek ons groepje al uitgegroeid te zijn tot vijftien lopers, rustig lopend en ondertussen wat pratend. Intussen was het wel al beginnen regenen en de regenkledij werd door iedereen bovengehaald. Het groepje is pas uiteen gevallen bij de eerste controlepost rond km 17, waar ik de eerste keer van T-shirt wisselde. Gelukkig heeft het maar anderhalf uur geregend en zou het voor de rest van de tocht droog blijven. In Ruisbroek (km 30) voelde ik mij nog goed zodat ik verder gelopen ben tot Breendonk, brouwerij Moortgat (km 39,5) waar ik om 1u30 toegekomen ben (onderweg twee maal tien minuten pauze).

Woensdagavond: HT – 6,4 km – 0:37:45 (10,17 km/h – 5,90 min/km)

De dertigplus-loop van de zondag is verrassend goed verteerd, ’s avonds zelf een beetje zere knieën en maandagavond nog enkel spierpijn aan de zijkant van mijn billen. Dinsdag voelde ik al niks meer. Vrijdagavond is mijn tweede dertigplusser gepland dus nu vanavond een kort rustig loopje, en daarbij altijd tijd voor enkele overpeinzingen. Een zevental jaar geleden, pas veertig geworden en een pijnlijke scheiding achter de rug zocht ik een zinvolle weekendbesteding en geraakte ik zo aan het wandelen. Ik ben Rudi, Gunther en vele anderen van de wandelclub “De Lachende Klomp” uit Nieuwkerken nog altijd dankbaar voor hun begeleiding tijdens mijn eerste ‘wandelpasjes’. Mijn eerste 20 km-tocht in Sint-Pauwels staat nog altijd vers in mijn geheugen gegrift en vooral de daarbij horende blaren en spierpijnen de volgende dagen. Ik keek werkelijk op naar degenen die blijkbaar moeiteloos 30 km aan een stuk wandelden. Ik besef nu eigenlijk pas goed dat ik er zondag 31 km gelopen (!) heb. Net hetzelfde met de 6,4 km die ik nu relaxed loop als ‘recuperatieloop’, terwijl nog geen twee jaar geleden deze afstand nog ontzettend ver leek. Ik denk dat het voornaamste is dat men niks mag forceren en geleidelijk aan moet opbouwen, in mijn geval heeft dit allicht resultaten opgeleverd die ik niet voor mogelijk achtte. Nu nog even een douche nemen en wat eten klaarmaken want Fleur moet met de late shift werken, zij kan de nodige vitaminen best gebruiken.

Zaterdagavond nog eens een bezoek aan de Bierkamer te Kluizen gebracht, om er weer eens op het gemakje een selectie van biertjes uit de ruime bierkaart te degusteren. Het café zelf is gezellig ingericht met veel brocant rond ons en hop aan het plafond en wij worden steeds vriendelijk geholpen door Muriel en Gert.

De keuze van Fleur:
Brussels Kriek (van’t vat), rood, 3,5% vol.alc., brij.Van Steenberge, Ertvelde. Gebrouwen naar een recept van Pierre Celis (de oprichter van Hoegaerden) op basis van witbier met een zoetig kriekenaroma. Brouwerij Van Steenberge heeft alle recepten overgekocht van Celis en brouwt op deze basis ook bieren met andere fruitsoorten.
La Sara, donker, 6% vol.alc., brasserie de Silenrieux, Namur. Een boekweitbier, de smaak van gebrande mout komt duidelijk naar voor maar de afdronk is snel weg.
Guido, bruin, 8% vol.alc., brij. de regenboog, Assebroek (Brugge). De regeboog is één van de kleinste brouwerijen van België van Johan Brandt, artisanaal brouwer en imker, die als amateurbrouwer begonnen is. Dit biertje is een eerbetoon van Johan, aan Guido Gezelle. Een ietwat zurig biertje met een goede nasmaak die een tijdje blijft hangen.

Ik ging deze avond voor de bittere biertjes die mij altijd kunnen bekoren:
Druide blond, 6,5% vol.alc., brij.Druide VOF. Gebrouwen met vier soorten mout en Poperingse hop, via ‘dryhopping’ verkreeg men een lekker bier met een hoppig aroma, volle smaak en een bittere afdronk.
Alvinne Extra, blond, 7,1% vol.alc., brij.Alvinne, Ingelmunster. Ook weer gebruik gemaakt van ‘dryhopping’ om een hoppig bitter bier te bekomen en een bittere afdronk.
Kameleon Tripel, 8,5% vol.alc.,brij.Den Hopperd, Westmeerbeek. Bart en Ann De Saeger zijn een brouwerskoppel en hebben sinds 2001 resuluut gekozen voor biologische bieren die vrij bitter zijn. In dit geval een fruitig bier met een bittere afdronk.

Bij elke bestelling kregen we nootjes, olijven of zilveruitjes, een schitterende service. Volgende maal kunnen we weer een paar onbekendere biertjes komen proeven.

Zondagmiddag: DL1 – 31,6 km – 3:06:00 (10,19 km/h – 5,89 min/km)

Omdat ik gemerkt heb dat ik heel veel drinken nodig heb tijdens lange duurlopen, heb ik een goede oplossing gevonden en gebruik ik de bepijlde georganiseerde wandelingen. Regelmatige rustposten zorgen er voor dat ik mijn drankflesjes kan bijvullen en de nodige suikers door middel van frisdranken kan bijvullen. Ik heb gekozen voor de Duveltocht omdat wandelclub Ibis Puurs altijd garant staat voor een steengoede organisatie, en daarbij kregen we nog een Duvel gratis, meer moet dat niet zijn. Na het vertrek aan CC De Kollebloem in Puurs gaan we aan het Scheeveld het natuurgebied Tekbroek in. Het Tekbroek is een laaggelegen broekgebied in de vallei van de Vliet, met een deels venige ondergrond. De gemeente Puurs is er in geslaagd 14 ha aan te kopen van dit prachtig stukje natuur, en ik loop al vrij snel tussen de lisdodden en de kattenstaart. Daarna gaat het via trage wegen tussen de akkers richting Oppuurs. Na de eerste controle maken we een grote lus die eigenlijk wat tegenvalt, eerst een vervelend lang recht stuk naast de oude spoorweg, een klein ommetje tussen de maisvelden en daarna de weg op, waar ook het parcours van de fietsdodentocht doorgaat en grote getallen wielertoeristen razen mij voorbij. Uiteindelijk gaat de fietstocht rechtsaf en word ik geconfronteerd met het einde van de bestaande baan en moet ik enkele kilometers lang uitkijken tijdens de loop door opengebroken straten vol kiezels en putten. Enkel de laatste kilometers voordat ik opnieuw de rustpost in Oppuurs bereik loopt het terug aangenamer tussen de akkers. Dit is trouwens het enige stuk dat tegenvalt want daarna krijg ik een heel mooi parcours voorgeschoteld. Van Oppuurs door de dorpskom van Liezele en richting Breendonk naar brouwerij Moortgat lopen we langs landbouwweggetjes, mooi onderhouden fietspaden en rustige polderwegen voorbij akkers, weiden, maisvelden en hier en daar een stukje bos, ronduit een prachtig uitgestippelde route. Na 2,5 uur (26 km) houd ik tien minuutjes rustpauze in de brouwerij om te genieten van een gratis Duvel en een klein kijkje te nemen in één van de grote brouwhallen.

Een brokje geschiedenis: In 1906 werd er beslist tot de bouw van fort Liezele. Het fort behoorde tot de grote verdedigingsgordel rond Antwerpen, die van de stad één van de grootste vestingen van Europa maakte. Nadat de werken door de firma Bolsée waren uitgevoerd, stonden er in een straal van 20 km meer dan dertig forten en veldschansen. In augustus 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit. De Belgische forten waren niet opgewassen tegen de Duitse artillerie. De forten van Walem en Sint-Katelijne-Waver werden na enkele dagen beschieting overgegeven. Dit was het sein voor de volledige instorting van het verdedigingssysteem te Antwerpen. De andere forten werden door de omtrekkende beweging van het Duitse leger totaal geïsoleerd. Op 10 oktober 1914 leverde commandant Fiévez het fort van Liezele over aan de Duitse onderhandelaars. Na de Eerste Wereldoorlog werd het fort van Liezele van 1920 tot 1924 aangewend als kazerne. Daarna bleef het tot 1939 zonder werkelijke bestemming tot het werd ingericht als infanteriesteunpunt in de Tweede Wereldoorlog.
De laatste 1,4 km naar de aankomst heb ik dan rustig uitgewandeld. De organisatie was weer heel goed en dat was ook te merken aan het groot aantal wandelaars, 2858 in totaal. Mijn eerste dertigplusser zit er op en ik ben tevreden omdat het vlotter ging dan verwacht, nu nog afwachten of morgen de spieren niet te stijf zijn.

Zaterdagmiddag: DL1 – 6,4 km – 0:36:30 (10,52 km/h – 5,70 min/km)

Een drukke dag vandaag met heel wat karweitjes in en rond het huis. Na de middag even een pauze ingelast om een kort loopje te doen. Het is prachtig loopweer, het zonnetje verschijnt af en toe van tussen de wolken, een verfrissend windje en temperaturen rond de 22°C. Ik hoop dat men hetzelfde weer heeft in Gierle want daar gaat deze middag de tweede weblogloop door, en weer heel wat bloggers hebben zich gemeld. Hopelijk kan ik er de volgende maal wel bij zijn. Ontspannen gelopen, en desondanks iets sneller dan normaal. Na het douchen dan nog wat verder werken.

In 1903 was de wereldmarkt waarschijnlijk het laatste waaraan Arthur en Walter Davidson en Bill Harley dachten, toen ze in Milwaukee hun eerste tamelijk primitieve 3pk ééncilindermotor bouwden. Tot 1906 werden er dan ook slechts vijftig motorfietsen vervaardigd en verkocht. Tot 1914 breidde het driemansbedrijf snel uit en in 1920 bedroeg de verkoop al meer dan 28.000 stuks per jaar. In tegenstelling tot veel andere fabrikanten overleefden ze de Grote Depressie na de Wall Street Crash in 1929. Na de tweede wereldoorlog was er een hele generatie teruggekeerde soldaten die niet meer konden wennen aan het normale leven en zo ontstonden er een heleboel motorbendes – waarvan de “Hell’s Angels” de meest beruchte – die hun Harley’s zagen als een symbool. Het is ironisch dat het imago van deze ‘outlaws’ het voornaamste motief van grote aantallen beter bemiddelde motorrijders uit de middenklasse was om een Harley-Davidson te kopen. De drang er op uit te trekken is bij de meeste motorrijders tot een tweede natuur geworden, maar bij H-D-rijders fungeert ze als levenskracht. Harley’s zijn niet de snelste en meest handelbare machines, maar ze behoren tot de motoren die op elke type weg het summun van rijplezier verschaffen. Vanaf het begin van vorige eeuw verving de Harley-Davidson voor een groot aantal Amerikanen het paard door de motorfiets, als individueel vervoermiddel waardoor Harley-rijders ook wel eens de “Twintigste eeuw cowboys” genoemd worden. Ooit vervang ik mijn Kawasaki door een H-D. Als ik één van die blinkende machines tegenkom houd ik altijd mijn fototoestel in aanslag. Deze zijn genomen in Lochristi begin juli. Foto’s van het Harley-Davidson-treffen in Leopoldsburg zijn ondermeer te vinden bij Kathleen en “Rebel”.

Donderdagavond: DL1 – 7,4 km – 0:44:00 (10,09 km/h – 5,95 min/km)

Regen is OK, maar “trop est trop”, dus maar even gewacht tot de stortregenbuien over Wachtebeke getrokken zijn. De regen heeft op korte termijn er voor gezorgd dat alles terug veel groener oogt. Een klein rustig loopje gepland dus een beetje op ‘automatische piloot’ gelopen. De stevige wind jaagt de donkere wolken voort en rukt aan mijn kleren, het is donkerder dan anders en er hangt een beetje een sinistere sfeer als ik zo helemaal op mijn eentje langs het pad loop, geen fietsers, geen vissers, geen wandelaars. De bomen hangen kromgebogen over de weg en het lijkt wel alsof ze met hun takken me willen vastnemen. Ik schrik wanneer ik aan mijn rechterzijde plots de kerk van St-Kruis-Winkel in brand zie staan, het is enkel gezichtsbedrog. De vlammen blijken uit de schouwen van Arcelor – formerly known as Sidmar – te komen. Enkele traag overstekende donkere naaktslakken – joggende slakken ben ik nog nooit tegengekomen – dien ik al slalommend te ontwijken en de koeien kijken me ongeïnteresseerd na. Ook op het water is er weinig beweging, een klein aantal waterhoentjes en wilde eenden, aan hun verenkleed te zien nog heel jeugdig hebben waarschijnlijk in hun kort leventje nog niet veel joggers zien passeren, en zwemmen van de kant weg tijdens mijn passage. Na drie kwartier ben ik terug thuis en de werkdruk van de afgelopen dagen is weggevloeid, lopen is een probaat middel tegen de stress!

Dinsdagavond: IT – 14,2 km – 1:18:00 (10,92 km/h – 5,49 min/km)

Lopen in de regen, ik had nooit gedacht dat het me zo zou blij maken. Niet zozeer het regenbuitje maar vooral de lagere temperaturen waren een verademing na de ‘tropische’ maand juli. Het wordt een beetje een vaste gewoonte als eerste trainingsdag van de week een pittige intervaltraining in te lassen. Deze maal zelfs zes intervals van 1000 meter à 5 min/km – afgewisseld met 200 m wandelen, 800 m joggen, 200 m wandelen – en de training verliep vlotjes. Halfweg werd ik beloond met een schitterende regenboog voor me. Ik was eerst nog van plan naar het einde van de regenboog te lopen, omdat daar volgens de overlevering een pot goud begraven ligt, maar ben dan toch maar wijselijk teruggekeerd. Ik vrees dat ik nu anders nog aan het lopen zou zijn.

Er is in Amerika een grote heisa ontstaan rond de nieuwste fototentoonstelling “End Times” – in de Paul Kopeikin Gallery, L.A. - van topfotografe Jill Greenberg. Ik heb enkele reacties en verhitte discussies – op forums en blogs – gevolgd, waarbij de fotografe wordt beschuldigd van kindermishandeling en de “schokkende” foto’s zelfs als “kinderpornografie” worden bestempeld. Uitspraken zoals: “Jill Greenberg is a Sick Woman Who Should Be Arrested and Charged With Child Abuse…” Ook de ouders worden meteen beschuldigd en zouden net als de artieste zelf moeten vervolgd worden voor deze “sadistische praktijken” waardoor de kinderen een “blijvend trauma” zouden kunnen oplopen. Dat is natuurlijk maar allemaal “bullshit”. De foto’s tonen wenende kinderen, en het enige dat de fotografe gedaan heeft is de kinderen een lolly geven om net voor de “fotosessie” die lolly af te pakken (een normale manier van werken blijkbaar ook in TV- en filmgebeuren). Het gaat hier om kinderen jonger dan drie jaar, dus meteen alle gewenste emoties, die natuurlijk een minuut later alweer vergeten zijn zodra ze het begeerde ding terug in handen hebben. Deze controverse zal de artieste waarschijnlijk geen windeieren leggen. Mijn mening: ik zou het zelf niet in mijn hoofd halen zo een foto te trekken, maar het is zeker geen traumatische ervaring of kindermishandeling en ik zie dit zeker en vast als fotografische kunst. Oordeel zelf en bezoek maar eens haar twee laatste fototentoonstellingen “End Times” en “Monkey Portraits” . Haar portfolio is te bekijken op de website van Jill Greenberg zelf.

Zaterdagavond: WD – 11,2 km – 1:03:50 (GHS:129 – 10,54 km/h – 5,69 min/km)

Om halfnegen de deur uit om exact dezelfde training af te werken als gisteren. Eerst 3,2 km “warming up” en daarna 4,8 km in ‘marathontempo’ in 0:25:25 – amper 5 seconden verschil tegenover gisteren – en en hartslag rond de 135 bpm. Zonder op de hartslagmeter te letten loop ik twee dagen achter elkaar net hetzelfde tempo over hetzelfde traject, hoopvol. Ik kan dit tempo misschien geen vier uur volhouden, maar toch zeker langere tijd. Het kan best zijn dat ik aankom met een tempo net zo snel als de slakken in mijn tuin (foto), maar aankomen in Brussel voor mijn eerste marathon is mijn doelstelling, de tijd heeft totaal geen belang.

Een laatste berichtje over de feesten dit jaar (op de website zelf zijn trouwens prachtige foto’s te bekijken. In het algemeen minder bezoekers dan vorig jaar – tot tevredenheid van de organisatie die minder pleinen moesten afsluiten – wat zorgde voor een gezelligere drukte. Een overzichtje van onze drank- en eetervaringen dit jaar – in willekeurige volgorde – gekruid met wat sfeerfoto’s. Café “Zénon”, St-Veerleplein, een echte bruine kroeg met een sympathieke baas.

Vrijdagavond: WD – 11,2 km – 1:04:20 (GHS:126 – 10,45 km/h – 5,74 min/km)

Gisterenavond mij doodmoe naar bed ‘gesleept’, meteen in slaap gevallen en zo vast als een blok geslapen tot vanmorgen de wekker afliep. Vandaag voel ik mij dan ook veel fitter. Gewacht tot acht uur vanavond, nog zonnig en warm maar merkbaar koeler, alhoewel het zeker nog 25°C is. Eerst een drietal kilometer kalmpjes met een hartslag net onder de 120 bpm gelopen. Daarna als test 4,8 km in ‘marathontempo’ in 0:25:30 met een hartslag van 130 à 135 bpm. Ik haal met deze hartslag een tempo van 5,31 min/km (11,29 km/h), wanneer ik dit kan volhouden loop ik een mooie tijd. Het laatste stuk van het traject dan terug kalmaan uitgelopen. Al met al vandaag een veel beter gevoel na de training dan gisteren. Op de foto het ‘keerpunt’ vandaag, de Terwestbrug over de Moervaart.

In 1995 startte het BIVV in partnership met de Arnoldus Groep van de Belgische Brouwersfederatie voor het eerst met de Bob-campagne, die vanaf dan minstens één keer per jaar werd herhaald. Reeds vanaf het prille begin kende Bob een aanzienlijk succes. Enkele weken na Bobs geboorte hadden al meer dan vier op vijf Belgen over hem horen praten.

Mettertijd is Bob van een gewoon personage uitgegroeid tot hét symbool van de strijd tegen rijden onder invloed. Thans is Bob bekend bij 97% van de Belgen. De campagne wordt algemeen als een (zeer) goed initiatief beschouwd. Momenteel heeft 37% van alle bestuurders reeds aangeboden om Bob te zijn, 34% is reeds Bob geweest en 46% is reeds meegereden met Bob. Deze cijfers stijgen jaar na jaar. Bob zorgde voor een mentaliteitsverandering: de maatschappelijke afkeuring van rijden onder invloed is de laatste jaren aanzienlijk gestegen. 80% van de bestuurders beschouwt rijden met meer dan 0,5 promille alcohol in het bloed als een ernstige tot heel ernstige overtreding. De Bob-sleutelhanger staat symbool voor het succes van de Bob-campagne: meer dan een op de vijf Belgen (en nagenoeg een op de drie min 35-jarigen) heeft er een! Sinds 2001 werd het Bob-concept ook in andere landen van de Europese Unie een begrip, dit met de steun van de Europese Commissie. België, Frankrijk, Griekenland en Nederland organiseerden in 2001 voor het eerst een gelijkaardige campagne, en werden in 2002 vervoegd door Denemarken, Spanje en Portugal. In 2003 kwam daar nog het Verenigd Koninkrijk bij. Een mooi bewijs van erkenning voor "onze" Bob... Voor meer info klik op de affiche.

Maandagavond: DL1 – 11,6 km – 1:10:15 (GHS:119 – 9,91 km/h – 6,06 min/km)

Zondagavond: DL1 – 16 km – 1:34:30 (GHS:121 – 10,16 km/h – 5,91 min/km)

De hittegolf de afgelopen dagen heeft mijn trainingsschema aardig in de war gestuurd. Deze week een “luttele” 26 kilometer in twee trainingen, zo zullen we er niet komen. En de voorspellingen zien er volgende week al niet veel beter uit, dinsdag en woensdag weer boven de 30°C. Lopen in de ochtend is onmogelijk, dus zal het laat op de avond worden. Vanavond eigenlijk te loom door de warmte en weinig zin om te beginnen, het bleef evengoed nog zonnig en warm (27°C). Maar raar toch, het lopen zelf ging ontzettend vlot. Deze maal verfriste het briesje aan de vaart me wel. Ik heb de gehele tijd een mooi gelijk tempo kunnen lopen en met een hartslag die laag bleef. Ik had extra drinken meegenomen en ook nog eens mijn MP3-speler, ik geniet net zo veel van de natuurgeluiden rondom mij. Eén foutje, mij vergeten in te smeren met antimuggencrème waardoor ik wel enkele beten heb opgelopen, zoals het spreekwoord zegt: “eigen schuld, dikke bult(en)”. Het einddoel voor vandaag was de Dambrug, hier op de foto te zien. De zoveelste frisse douche vandaag deed weeral goed, hopelijk kunnen we vannacht beter slapen want de warmte blijft ondertussen hangen in de slaapkamer en open ramen brengen ook al geen soelaas.