De weergoden waren ons vandaag goedgezind, tussen de regenweken door één dag ertussen zonder regen. Goed voor de 25.000 lopers en hun fans in de 20 km van Brussel, en ook goed voor alle fietsers en wandelaars. ‘De Kwartels’ organiseerden hun 2^de Diederiktocht en mede dankzij het betere weer waren er 1301 wandelaars komen opdagen. We kozen vandaag voor de 18 km, en na een stukje rond de kerk en door het centrum van Assenede waren we al snel in het poldergebied. Het eerste gedeelte van de tocht wandelden we door de Pennemans- en Mariapolder (ingedijkt in 1610) om zo via de Standaertswegel (foto) na 4,5 km in de eerste rustpost te komen.

Daarna maakten we een lus op het 12 km-parcours en wandelden we Nederland binnen voor wat wij het mooiste stuk op deze tocht vonden. De tanks en kolommen van de chemie aan het kanaal schenen uit de poldergrond te rijzen en eerst zag het er naar uit dat we er recht naar toe wandelden, maar net er voor draaiden we linksaf. We namen een tractorpad midden tussen de polders door, links van ons het opkomende graan zo ver ons oog reikte en rechts de aardappelplantjes, ook al zo ver we konden zien. Een enkel treinspoor lag wat verloren tussen al het groen. Zoals Fleur zo mooi verwoordde: “De Provence is prachtig maar laat mij maar genieten van het mooie groen van de (Zeeuws)Vlaamse polders.”. We konden lekker uitwaaien in deze polders. Wanneer de zon scheen liepen we in T-shirt, maar eens de zon achter de wolken noopte de wind ons om de trui terug aan te doen, dus heel de wandeling trui aan, trui uit, trui aan, etc… In menige beek hoorden we rietzangers zingen, maar:

Zaterdagochtend: WD – 11 km – 1:05:45 (10,04 km/h – 5,98 min/km)

We zijn er eindelijk in geslaagd om de foto’s te beginnen sorteren en er staan al een aantal van hen in onze online-fotoboeken (links en rechts op de blog). Ik wil ook nog iets uitgebreider terugkomen op enkele plaatsen die we bezochten. Het zal zowat twintig jaar geleden zijn toen ik de eerste keer in Moustiers kwam, een dorpje gelegen tegen een bergflank, een bronnetje, de kapel hoger op de rots en de ster die boven de engten schittert. Het was echter de “faience”, die mij het meest begeesterde. Tegen het einde van de zeventiende eeuw werd Moustiers beroemd voor de vervaardiging van aardewerk. Alles begon in 1659 met de Clérissy, een erg oude familie van deze streek, die pottenbakker van vader op zoon was. Deze bekendheid gaat ver over de grenzen de duurt eeuwen lang en vanaf 1750 opent de ene fabriek na de andere. De geboorte van het aardewerk in Moustiers is te danken aan Lodewijk XIV. Om een gedeeltelijke oplossing te vinden voor zijn oorlogsuitgaven, gelastte hij zijn hovelingen, het zilveren en gouden vaatwerk waar ze uit aten, aan de Rijksmunt te brengen, door middel van een bevelschrift in 1689, 1699 en 1709. Daar hij zelf het voorbeeld gaf, was de adel snel verleid door het mooie witte email fijntjes met licht blauw versierd.

De revolutie van 1789 en de oorlog brachten een zware slag toe aan het aardewerk, daar het zijn klanten verloor (velen van hen werden een kopje kleiner gemaakt) en ook een gedeelte van de ingevoerde vervaardigingmaterialen. Tenslotte is ook de mode veranderd en konden de artiesten niet op tegen de industrialisatie, waarna de laatste traditionele over uitging in 1874. Gelukkig steekt Marcel Provence, een kunstenaar die in de toekomst van Moustiers geloofde, in 1926 weer een oven aan, weldra gevolgd door anderen, zodat er nu een twintigtal ateliers zijn. En natuurlijk hebben wij een mooi stuk gekocht dat nu staat te pronken op de schouw.

Donderdagavond: DL1 – 11 km – 1:08:45 (9,60 km/h – 6,25 min/km)

Het is al kwart over acht wanneer ik mijn eerste looppassen zet, het gebeurt vrij zelden dat ik zo laat nog ga lopen. Er is al veel blauwe lucht tussen de wolken verschenen en de avondzon verlicht mijn weg. Het is rustig aangenaam weer, alleen de temperatuur zou wat hoger mogen zijn deze tijd van het jaar. Daarom vandaag ook een rustige langzame duurloop ondertussen met de MP3-speler op, genietend van de muziek. Heel de tijd weer langs de Moervaart gelopen, nogal wat vissers langs de vaart en enkele jongeren hebben er zich comfortabel genesteld, compleet met tentjes en veldbedden, gaan die een nachtje doorvissen? Raar eigenlijk, een rustig duurloopje tot de Terwestbrug, terwijl het vorig jaar in juli pas de eerste maal was dat ik die brug al lopend bereikte, tot dan had ze me ver en bijna onhaalbaar geleken. Dit jaar loop ik zelfs regelmatig twee bruggen verder en is de Terwestbrug wekelijkse kost geworden.

Woensdagavond 22u30 en ontzettend druk in de Hopduvel in Gent, alle 140 plaatsen binnen bezet (het café is vier rijhuizen groot). Gelukkig komt er net een tafeltje van twee vrij in de niet-rokerzaal , dat we onmiddellijk innemen. Het zal pas rond middernacht zijn wanneer de eerste tafeltjes vrij blijven. Vooral opvallend veel eters, dus de keuken moeten we in de toekomst ook eens proberen, wij houden het voorlopig op een portie kaas en salami. Het is niet de eerste maal dat we hier komen, gezellig ingericht, veel oude bierplaten aan de muur en een grote collectie glazen en flessen die uitgestald staan. Fleur en ik willen vandaag enkele voor ons nog onbekende biertjes proeven uit het aanbod van 250 verschillende!

Sint-Sebastiaan dark, kruik 50cl, 6,9% alc.vol, donker, brij.Sterkens, Meer.

Satan Gold, 8% alc.vol, amber, brij.De Block, Merchtem.
Een goudblond biertje met een kleverige schuimkraag en een volle fruitige smaak. Daarbij ook een lange afdronk, kortom een heel smakelijk biertje dat een beetje tintelde op de tong.

Duivel, 8% alc.vol, bruin, brij.Boon, Lembeek
Op het etiket staat vermeld: “sinds 1883 het speciaalbier van de stad Halle”, een donker bier gebrouwd met water, drie soorten gerstemout, kandijsuiker, bladhop en gist, aldus het etiket. Een heel volle schuimkraag, die lang bleef staan, een volle smaak en bittere afdronk. Opzoekwerk stelt mij voor een aantal onopgeloste vragen, vroeger werd blijkbaar dit bier, met minder alcoholgehalte, gebrouwen door brij.Vanderlinden te Halle. Wat is er gebeurd met deze brouwerij, overgenomen door Boon? Is dit een volledig ander bier geworden, ten opzichte van het vroegere “Duivelsbier” of “Diable-Duivel”?

Dinsdagavond: IT – 10 km – 0:55:30 (GHS:? – 10,81 km/h – 5,55 min/km)

Vanavond afgewacht tot ik tussen de buien door een uurtje kan lopen, en zowaar na een kwartiertje kwam de zon te voorschijn en is de rest van mijn loop aan mijn zijde gebleven. Deze maal nog eens het Sint-Kruis-Winkelpad langs de Moervaart genomen. De natuur in de Provence mag dan wel mooi zijn, maar hier in Vlaanderen is alles opvallend veel groener. De regen die we wel soms vervloeken zorgt ook voor vruchtbare akkers rondom mij. Door het nat schieten de paddestoelen uit de grond, de vinken zingen hun “suskewiet” boven mijn hoofd en enkele jonge veulens met schijnbaar veel te lange poten springen al dartel rond hun moeders. Nadat ik onder de Spanjeveerbrug gepasseerd ben, het leukste moment van deze avond. Nadat ik het padje tussen jachthaventje en weide doorren, krijg ik plots gezelschap, dertien wit-zwart gevlekte koeien lopen vrolijk en gezwind naast me mee, en pas na enkele minuten houdt de afspanning langs hun weide hen tegen en kijken ze me (teleurgesteld?) na tot ik uit het zicht verdwenen ben. Twee reeksen intervallen ingebracht tijdens de training (drie maal één minuut snel, twee minuten traag), zodat ik toch nat thuiskom, echter niet van de regen maar van het zweet. Het water komt me al in de mond als de lekkere geuren uit de keuken me tegemoet komen. Fleur zal er weer voor zorgen dat ik voldoende (lekkere) caloriën binnenkrijg!

Vrijdag 12 mei. Tijdens onze vakantie in de Provence hebben we het dorpje Montjustin bezocht, gelegen in het Parc Naturel Régional du Luberon, gelegen op 550m hoogte met mooi zicht op de valleien van Aiguebelle and Encrême.

Vermits er twee GR-paden door het dorp lopen, passeren hier veel wandelaars tijdens de zomermaanden. Met een populatie van 54 inwoners is het niet bepaald een bruisend dorp, tijdens onze wandeling doorheen het dorp was het enige levende wezen op straat een poes, lui zonnend tegen de muur en ons wantrouwend aankijkend. Maar de levende inwoners waren niet ons hoofddoel vandaag en met enige moeite vonden we iets lager gelegen het kerkhofje, om daar één van de twintigtal graven te bezoeken. Hier bevindt zich namelijk de laatste rustplaats van misschien wel één van de beste fotografen van zijn generatie, Henri Cartier-Bresson.

Ik heb in het verleden al verteld over Henri Cartier-Bresson, hier te lezen, die met zijn aangrijpende foto’s de actualiteit vastlegde, steeds op het juiste moment op de juiste plaats zijnde. Niet onbegrijpelijk dat hij hier zijn laatste dagen doorgebracht heeft, want het dorpje straalt zo’n rust uit, waardoor zelfs ik stil werd.