Dinsdagavond waren we in “De Centrale” te Gent waar we genoten hebben van een heel knap optreden van twee ‘strijkorkesten’, van tientallen jongeren uit twee totaal verschillende werelden. Enerzijds het Vlaamse ‘Violet’ uit Oud-Heverlee, anderzijds ‘The Bochabela String Orchestra’ uit Bloemfontein, Zuid-Afrika. Beiden bespelen op een andere manier de viool, cello of contrabas (foto’s gisteren genomen).

Violet Oud-Heverlee
Het verhaal van Voilet begint in het voorjaar van 2002. "Een nieuwe lente, een nieuw geluid!" dachten Aag en Greet en dus richtten ze vol enthousiasme een nieuw strijkorkest op. Twee orkesten eigenlijk: bij Violetje nam Aag de strijkertjes van de lagere school onder haar hoede, terwijl Greet in Violet de (iets) oudere muzikanten verzamelde. Met ongeveer 40 waren ze, voornamelijk leerlingen van de academie van Oud-Heverlee (GAMWOH) waar Greet nog steeds vioolles geeft en Aag ooit zelf les volgde. En dus weerklonken er elke zondagmorgen prachtige melodieën in Oud-Heverlee, van traditionele volksmuziek tot heuse kamerorkestwerken, zoals de speelgoedsymfonie van Mozart (mét vogelfluitjes, ratels en plastic trompetten). Violet telt ondertussen al meer dan 100 leden.

The Bochabela String Orchestra
Na een concertreis in Zuid-Afrika was de Amerikaanse contrabassist Peter Guy zo onder de indruk van de troosteloze townships dat hij besloot zijn leven een andere wending te geven. In juli 1998 richtte hij The Bochabela String Orchestra op, dat toen 20 muzikantjes telde. Met een busje haalde hij de kinderen van straat, gaf ze een instrument en leerde hen musiceren. Op die manier konden ze even ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid die daar gedomineerd wordt door werkloosheid en AIDS. Bovendien leerden de kinderen zo het plezier en engagement van samen muziek maken en biedt het de meest getalenteerden onder hen hoop op een carrière als beroepsmuzikant. Het enthousiasme van de leden was groot, het project kende succes en het orkest breidde snel uit. Anno 2008 is de formule nog steeds ongewijzigd. Het orkest maakte intussen heel wat naam in Zuid-Afrika en telt niet minder dan 360 leden! Naast Peter rijdt nu ook de Afrikaanse Elene Coetzer rond om muziekles te geven. Na het zien van de reportage over The Bochabela String Orchestra van Stev Van Thielen in Man Bijt Hond (zie onderaan), voert Violet, een jongerenstrijkorkest uit Oud-Heverlee, actie voor dit orkest.Het maakte o.a. in 2004 een cd-opname waarvan de opbrengsten naar Bochabela gaan.

This week's theme: "The Eyes Have It".
Klick on the button to enter the 'I love faces' site.

Eén van de mooiste winterbloeiers is de toverhazelaar of Hamamelis die met een overvloed van clusters gele, rode, witte of roodbruine bloemen minstens een maand lang bloeit en de vorst weerstaat. In de geschiedenis van de selectie van toverhazelaars speelt Arboretum Kalmthout een belangrijke rol. Veel van de wereldwijd gekweekte cultivars werden ‘gecreëerd’ in Kalmthout door Antoine Kort en de familie de Belder. Sinds een aantal decennia verwelkomt Arboretum Kalmthout alle liefhebbers van toverhazelaars om informatie uit te wisselen en te genieten van de spectaculaire winterbloei van de oude planten in de collectie. De Hamamelisfeesten gaan dit jaar door van 12 januari tot 15 februari, en dat leverde tijdens ons bezoek schitterende beelden op, waarvan hier al enkele.

Deze foto’s werden vorige zaterdag genomen in de natuurgebieden van Axel, Nederland.

Woensdagnamiddag: DL1 - 9,4 km - 0:56:05 (10 km/h - 6 min/km - GHS 134)

De bedoeling was om een intervaltraining te doen met 4 maal een snelle kilometer. De eerste kilometer aan 4:09 en ook de tweede kilometer ging aan dezelfde snelheid tot halfweg toen steken in de zij me beletten verder te lopen. Even gewandeld en de rest van het parcours traagjes (aan 6:20 min/km) verder uitgelopen. De benen voelden als lood en doodmoe toen ik thuis was. Ten huize van... is het inmiddels een ziekenboeg met zowel Fleur als Ariadne ziek (Pieter en Cédric waren ook al ziek geworden maandag na het weekend bij ons), niet te verwonderen als er bij mij ook iets zou broeden, afwachten maar.

De gemeente Axel kreeg in 1936 een watertoren op haar grondgebied. Het was meteen een van de hoogste watertorens van heel Nederland. De toren werd gebouwd in opdracht van de N.V. Waterleiding Maatschappij Zeeuwsch-Vlaanderen. Het 60 meter hoge bouwwerk bevat drie drinkwaterreservoirs met een totale inhoud van 1550 m3. Het is, met uitzondering van de bakstenen bekleding, geheel uitgevoerd in gewapend beton. Er werd 1.200 m3 beton verwerkt en 150 ton betonijzer. Daarnaast viel er toch nog 750 m3 metselwerk te verrichten. Hier heb ik een beetje geëxperimenteerd, de foto omgezet naar sepia behalve het dak dat in de originele kleur behouden is.

The town Axel becomes in 1936 a water tower on its territory. It was one of the highest water towers of the Netherlands. The 60 meter high structure contains three water tanks with a total capacity of 1550 m3. The tower was, with the exception of the brick lining, fully implemented in reinforced concrete. 1200 m3 of concrete and 150 tonnes of processed steel were used. I have experimented a bit with the picture. I converted everything into sepia except the roof that keeps the original color.

This week's theme: Joy.
Klick on the button to enter the 'I love faces' site.

Zaterdag gingen we nog eens geocachen samen met de twee zoons Pieter en Cédric. Deze maal de grens over naar Axel, Nederland, een 10 kilometer van thuis.

Achter de watertoren van Axel ligt het natuurgebied Smitsschorre, waar de eerste ‘cache’ verborgen lag. Dit binnengedijkte, laaggelegen schor dankt zijn bijnaam ‘het opspuitterrein’ en 'de Vlakte' aan de kanaalwerken uit de zestiger jaren. In 1968 werd het Kanaal van Gent naar Terneuzen verbreed en verdiept. Het vrijkomende zand werd via pijpleidingen op het Smitsschorre-gebied gespoten. Daardoor veranderde dit laaggelegen land van een moerassige laagte in een droge, stuivende zandvlakte. In 1985 kreeg Staatsbosbeheer de opdracht om het grootste deel van het terrein te bebossen.

Saturday we went geocaching together with the two sons Peter and Cédric. Once again across the border to Axel, the Netherlands, a 10 kilometers from our home. Behind the water tower lies a nature area called Smitsschorre, where the first cache was hidden.

Een beetje verder ontdekten we een nieuw stukje natuur in Axel, het is niet groot maar leuk voor een wandeling naar de volgende cache.

A bit further we discovered a new piece of nature in Axel, not very big, but nice enough for a lovely strawl to the next cache.

Go and check out more MyWorld images at the MyWorld Site!