Gisterenavond zijn we thuisgekomen na drie weken vakantie. Wat een verschil, ’s morgens vertrokken in het zonnige St-Raphaël, bij 27°C om 13 uur later thuis te komen in de regen bij amper 15°C! We hebben een leuk aantal souvenirs meegebracht, waaronder tal van streekproducten uit de Provence, maar bovenal een hoofd vol indrukken en herinneringen van deze speciale en geslaagde huwelijksreis. Ik heb nog een groot aantal verhalen te vertellen en daarbij een 650 foto’s waarvan we een selectie voor onze fotoboeken zullen moeten maken. Fleur en ik nemen dit weekend eerst de tijd om alles te laten bezinken en vooral om te genieten van een lekker bad en goede nachtrust in ons eigen bedje, want thuis is toch de leukste plaats ter wereld!

Donderdag hebben we doorgebracht in Cannes. We hebben eerst logies gezocht in Hotel de France te St-Raphaël om van daar de trein te nemen. Het was ter gelegenheid van het 59^ste filmfestival (van 17 tot 28 mei) een drukte van jewelste en ongekende veiligheidsmaatregelen. Spijtig konden we geen badge bemachtigen om in het congresgebouw zelf binnen te geraken (wat Fleur heel spijtig vond), alhoewel iedereen wel rondliep met één of andere badge rond hun nek. We hebben wel de sfeer opgesnoven en de beroemde rode loper gefotografeerd maar voor de sterren zelf hadden we niet het geduld om uren te staan wachten.

Leuk om te zien waren de fans, die postgevat hadden voor het gebouw, compleet met stoelen, parasols en ladders, vanaf ’s middags reeds paraat in de hoop ’s avonds een glimp op te vangen van hun vedetten.

Woensdagavond was het festival geopend met de film ‘The Da Vinci Code’ van Ron Howard, op de foto bovenaan zie je de hoofdrolspelers Audrey Tautou en Tom Hanks, en uiterst rechts Dan Brown, de schrijver van de bestseller. Wil je nog meer foto’s zien klik dan op de affiche om de officiële website van het festival te bekijken.

Dinsdagochtend: HL – 7,8 km – 0:47:00 (GHS:125 – 9,96 km/h – 6,03 min/km)
We hebben onze vakantie nog wat kunnen verlengen en brengen onze laatste dagen aan de Cote d’Azur door. We hadden een schitterende kamer gevonden in “Hotel Le Patio”, mooi roze geschilderd, een hemelbed en badkamer met ligbad en zicht op zee. Buiten het seizoen was het zelfs nog redelijk prijselijk en we hebben heerlijk geslapen!.

Onze overnachting in Théoule-sur-Mer aan de Corniche de l’Esterel heb ik meteen de kans gegrepen langs de grillige kustlijn met de rode rotsen te lopen. Een minder zware heuvelloop dan in Eourres maar toch een paar nijdige hellingen onderweg op mijn parcours. Om 7u30 scheen de zon al duchtig en was het al meer dan 20° warm. Mijn traject liep door twee departementen, ik vertrok in Théoule, département Les Alpes Maritimes en liep tot Le Trayas, département du Var. Het lopen (en wandelen) in bergachtig gebied begint zijn vruchten af te werpen, want ik liep vandaag weer moeiteloos met een heel lage hartslag. Na een lekker ontbijt ging het richting Cavalaire-sur-Mer, waar we nog wat liggen bakken hebben op het strand.

Donderdagochtend: HL – 8 km – 0:48:30 (GHS:126 – 9,90 km/h – 6,06 min/km)
We logeren in “La bonne Auberge” te Cavalaire-sur-Mer, een redelijk oud hotelletje, in Afrikaanse stijl ingericht. We zijn de enige klanten hier, maar het bed heeft de beste matras deze vakantie en de kamers zijn gerieflijk en proper. Ook het ontbijt is in orde, goede straffe koffie en lekkere confituur, croissants en brood, fruitsap, meer moet dat niet zijn. Maar om 8u00 eerst nog eens 8 kilometer gelopen waarvan de helft voorbij de residentiële villa’s die langs de flank van de berg zijn gebouwd. Dat was weeral een goede heuveltraining en de rest van de loop op een verharde weg langs de kilometers lange en prachtige zandstranden van Cavalaire. Hier bevinden zich de mooiste stranden langs de Cote d’Azur. Vermits het zonnetje achter de wolken verborgen bleef was het met een temperatuur rond 20°C heel aangenaam om te lopen. Na het ontbijt vertrekken we hier en gaan we even genieten van het mondaine wereldje van het Festival van Cannes.

Er zijn enorm veel mogelijkheden om te wandelen langs de Verdon, van heel gemakkelijk tot moeilijk. Wij kozen vandaag voor ‘Le sentier des Pêcheurs’, een wandelpad van 6 km dat vertrekt aan de Colle de l’Olivier. Het begint al meteen met een fikse afdaling van 2 km dat ons van 710 m hoogte naar beneden aan de oever van de Verdon brengt. Het smal wandelpadje is met veel losse stenen bezaaid en laat ons al een mooi vergezichten zien. Voor Fleur is het een fikse opgave, omdat ze hoogtevrees heeft is het niet zo evident langs die smalle padjes af te dalen.

Vooraleer naar huis te vertrekken nemen we nog een korte vakantie in Moustiers-Ste-Marie, een dorpje in ‘Les Alpes de Haute Provence’, bekend om zijn schitterende “faïence”. Het charmante dorpje en de schitterende ‘Canyon du Verdon’in de buurt maken van deze streek een schitterende verblijfplaats.

Vrijdag is er hier meer bewolking gekomen en elke avond wat regen, maandag regende het de gehele dag en de temperaturen kwamen niet boven 13°C. Dinsdag was er al wat meer zon maar een koude wind waaide door de vallei. Vanaf woensdag wordt het steeds warmer met voorspellingen van 25°C in het weekend, veelbelovend. Ondertussen verloopt het leven hier verder rustig met ’s morgens en ’s avonds het meeste werk met de kudde, terwijl daar tussenin 101 karweitjes te doen zijn, zowel nabij de stallen als in de omgeving van het huis en de tuin. De kudde telt een 250 moederschapen en een dertigtal geiten, en daarbij nog een 250 lammetjes. Sinds onze aankomst hier zijn er twee moederschapen overleden aan één of andere parasiet en drie van de zwakkere lammetjes gestorven. Daarentegen zijn er veertien lammetjes bijgekomen, waarvan twee tweelingen en er zijn er nog enkele op komst. De lammetjes die elke dag melk krijgen, komen altijd bij ons ‘bedelen’ en vooral de kleine geitjes zijn heel aanhankelijk, echte lieverdjes. Een onbekend aantal kippen zorgt voor verse eitjes elke dag en een drietal poezen lopen hier ook rond. De kudde wordt in goede banen geleid door acht herdershonden en twee Pyreneese berghonden bewaken de kuddes, schitterende beesten! Op de foto zie je Fleur met deze twee, Blackie en Nzung (Swahili voor ‘blanke’)

Enkele leuke anekdotes: nadat Orlando en ik een aantal dagen geleden de kudde van de weide naar de stallen geleid hadden, bleef één van de honden, Sioe, achterwege om een tiental minuten later met een groepje van zeker 25 beesten op zijn eentje naar de stallen te komen. Een troepje dat ergens achtergebleven was zonder dat wij het gemerkt hadden! Dus echte schaapherders kun je ons niet echt noemen. Vandaag hebben Fleur en ik het al niet veel beter gedaan. Op de helling richting stallen hadden ze plots geen zin meer en bleven ze lekker gras staan eten, niks hielp nog om die stomme beesten op de goede weg te krijgen! De honden moesten er aan te pas komen om hen naar de stallen te krijgen. Eens één op gang geen probleem, de rest van de kudde volgt dan wel.

Op de foto staan vijf van de herdershonden, Sioe, Zeppe, Foendi, Iza en Banga.

Vier paarden en drie ezels (Fanny, Suske en Wiske!) maken de beestenboel compleet. De vijf rammen zijn nu werkloos en staan op een aparte weide en in een aparte stal tot ze volgend jaar weer hun “werk” mogen doen, lijkt me een zalig leventje! En tussen die dieren door lopen zes Vlamingen in de Provence in een klein dorpje langs de berghellingen. Heel wat anders dan het leven in België, het grootste probleem momenteel is een kous van Fleur die we kwijt zijn, is ze midden in de nacht op wandel gegaan? Heeft moederpoes ze in haar nest gesleurd of is één of andere duizendpoot of wijngaardslak er mee aan de haal? De toekomst zal het uitwijzen! Over de fauna en flora hier in Les Hautes Alpes is trouwens ook nog een heleboel te vertellen, maar dat is voor een volgende keer. Donderdag hebben we een leuke wandeling gemaakt langs de heuvels met de drie ezels, waarvan er één echt de ezel uithing. Vandaag zijn we door familiale omstandigheden vroeger dan voorzien vertrokken,maar we gaan nog een drietal dagen de toerist uithangen aan de Gorges du Verdon.

Woensdagochtend: HL – 7 km – 0:42:15 (GHS:126 – 9,94 km/h – 6,04 min/km)

Weer vroeg op en voor 7u op weg naar de top van de Col St.Pierre. Maar het was ontzettend koud vanmorgen, de zon nog niet zichtbaar boven de bergen. Omdat ik hier met een korte broek en loopshirt zonder mouwen liep, was ik wel verplicht iets harder te lopen om warm te krijgen. Het lijkt wel alsof het bergop lopen gemakkelijker gaat dan begin vorige week, alvast ook met een lagere hartslag. Ik loop vandaag trouwens twee minuten sneller dan afgelopen zondag. Wanneer rond kwart na zeven de zon zichtbaar wordt, geeft ze vanwege de bewolking te weinig warmte en ik ben dan ook blij terug in huis te zijn.

Vanaf het dorp van Eourres (op 1000m hoogte, département Les Hautes Alpes) loopt een brede verharde grintweg met een lengte van 5,5 km naar de top van de "Col St.Pierre" op 1288 m hoogte. Deze weg kronkelt zich dus geleidelijk aan naar omhoog en enkel de laatste kilometers wordt het iets steiler. We hebben de route afgereden en enkele markeerpunten onthouden op 2,5 en 3,5 km zodat ik kan kiezen tussen een loop van 5, 7 of 11 km.

5 mei vrijdagochtend: HL – 7 km – 0:45:30 (GHS:134 – 9,23 km/h – 6,5 min/km)
Deze maal vroeg opgestaan zodat ik om 7u in de koelte kon lopen. Fantastisch uitzicht en rustig om te lopen, blijkbaar alleen op de wereld. Deze maal 3,5 km bergop gelopen. Net zoals gisteren de eerste 2,5 kilometer ging het goed maar daarna begon het pas echt steiler omhoog te gaan, de laatste kilometer had ik 7,25 minuten nodig. Het deed mij denken aan de passage door de Waaslandtunnel maar dan een kilometer lang! De terugweg volledig bergaf gewoon rustig gelopen en om halfacht kwam de zon boven de berg uit piepen zodat het al snel warmer werd. Het dorp begon pas te ontwaken wanneer ik er terug arriveerde.

7 mei zondagochtend: HL – 7 km – 0:44:15 (GHS:132 – 9,49 km/h – 6,32 min/km)
De roep van de koekoek en het gezang van de nachtegaal hebben me gewekt vanmorgen, dus weeral net voor 7u vanochtend al op de loop. Mijn lichaam is wakkerder dan eergisteren en het loopt veel vlotter. Vermits het zwaarbewolkt is, komt de temperatuur denk ik niet hoger dan 10°C. De laatste kilometer bergop is zoals gewoonlijk zwaar en ik betwijfel of ik ooit tot bij de top zal geraken. Mijn hartslag blijft nu ook weer verrassend laag en de natuur rondom mij maakt dit weer drie kwartier lang genieten. De eerste week zit er op met in totaal toch 19 km op de teller, dit en het lopen achter de schapen en geiten houdt mij zeker in conditie.

Het wordt al bijna routine, pap geven, parken afspannen, de kudde naar de weide voeren en de andere werkjes rondom de stallen. Het is de vierde dag op rij stralend weer en we beschermen ons nu beter tegen de zon zodat onze rode huid al bruiner wordt. Gisterennamiddag reden we naar de col St.Pierre om een boomstam weg te slepen met de jeep. Het was geen gemakkelijk karweitje om deze wel zes meter lange boomstam ter plaatse in het dorp te krijgen. De weg is verhard met kiezel en 5,5 km lang en gaat langzaam omhoog waardoor dit een ideaal loopparcours blijkt te zijn, want tussendoor slaag ik er in mijn heuvelloopjes te doen, daarover meer één van de volgende dagen. Ondertussen is de troep weer uitgebreid met vier lammeren. Fleur en Ingrun waren getuige bij de geboorte van een nieuwe tweeling, die in tegenstelling tot de vorige wel vrij stevig en groot zijn. Ze hebben ook enkele aparte hokken gemaakt zodat de lammetjes afgezonderd van de troep gerust kunnen opgroeien.

Vanmorgen hebben Fleur, Ingrun en Orlando de schapen gevoederd terwijl ik samen met Werner beneden een nieuw park afgezet hebben. Daarna de kudde naar het nieuwe stuk gebracht. Omdat het nogal een eindje weg is werden de zwakkere lammeren en de moeilijke schapen binnengehouden. Ook één zwanger schaap bleef in de stal en beviel prompt rond 12 uur van een tweeling, wel heel kleine lammetjes, de bevalling zelf hebben we spijtig genoeg gemist. Verder werd er gewerkt aan een irrigatiekanaal om vanaf een bronnetje de moestuin te bewateren. De hoefsmid kwam vandaag ook langs, met een mobiele smidse in zijn camionet om de paarden opnieuw te beslagen , leuk om te zien! Na de siësta zijn we samen met Orlando en Werner lager in de vallei nieuwe parken gaan afspannen, in totaal 700 meter netten geplaatst. We waren beiden goed moe van het op en af klimmen van het gebergte. Daarna hebben we ons gedrieën, zonder de honden deze maal, de kudde terug naar de stallen geleid. Fleur heeft het zwakste lammetje zelfs bijna doorlopend meegedragen, terwijl één van de kleine geitjes, trouw als een hondje niet van onze zijde week. Op de foto zie je Fleur bezig met het afrollen van de netten die we moeten opstellen, we worden er ook al wat handiger in.

’s morgens wordt weer eerst hooi gegeven en de papfles aan sommige lammetje, ook de kleine geitjes. Degenen die nodig hebben zijn gemerkt, ofwel een blauwe vlek op de kop of een ander merkteken. De meesten komen onmiddellijk aan de fles hangen, ook een aantal zonder vlek proberen steeds weer mee te drinken en daarna wordt het zoeken tussen de kudde alvorens we alle gemerkten gevonden hebben en eten gegeven. Daarna worden ze geleid naar het nieuwe perk dat we gisteren afgezet hebben. We zullen nog een paar dagen hooi en luzerne blijven geven en stilletjes aan opbouwen naar meer gras, dit omdat de magen opnieuw moeten wennen aan uitsluitend groenvoer. In de namiddag zijn er grote weken gepland en maken we een spannende rit met de Landcruiser van Werner hoog in de bergen om samen met het ander Vlaams koppel Orlando en Ingrun een pad voor de jeep vrij te maken naar de berghut in opbouw, op de plaats waar de schapen de zomermaanden zullen doorbrengen. Ook een eerste begin aan de opbouw vergt nogal wat krachtwerk, vermits er stenen van meer dan 100 kg moeten opeengestapeld worden. ’s avonds zijn onze schouders en gezichten al goed rood van het zonnetje, want inmiddels liggen de temperaturen boven de 20°C.

Vermits we pas zondagavond aangekomen zijn, nemen we de voormiddag nog vrij om even de schitterende omgeving te verkennen en te bekijken wat de natuur momenteel te bieden heeft. We zitten in een dalletje waar een trosje huizen staat, we schatten een dertigtal in totaal. Er woont zelfs iemand in een Ger (Mongoolse tent), verder is er een biologisch winkeltje, een schooltje en één van de gebouwtjes blijkt het gemeentehuis te zijn. Helemaal bovenaan prijkt een kerkje dat binnenin dringend aan restauratie toe is. De stallen staan een klein eindje buiten het dorp en sinds een week graast de kudde (zo’n 500 stuks) in de omliggende weiden en op enkele percelen verder weg. Om vijf uur ’s avonds komen we samen aan de stallen om ons eerste steentje bij te dragen. Eerst wordt luzerne en hooi aangevoerd en daarna de kudde binnengeloodst. Dit gaat vrij vlug met een drietal herdershonden alhoewel sommige lammetjes nog niet echt doorhebben hoe het moet. Dan volgt een leuk werkje, namelijk de lammetjes zonder moeder moeten met de papfles gevoederd worden. We gaan daarna met Werner mee om één van de vaste dagelijkse bezigheden uit te voeren. De omheiningen moeten namelijk verplaatst worden en andere perken afgebakend, want zo’n kudde vreet heel wat gras af op een dag. We krijgen al een goed idee wat ons te wachten staat.Op de foto zie je helemaal onderaan het huisje waar we logeren.

Zondagochtend om 7 uur en klaar om te vertrekken voor een trip van iets meer dan 1000 km die ons in Eourres, een klein dorpje in “Les Hautes Alpes” zal brengen. We besluiten over Luxemburg te rijden en wanneer we na een tweetal uurtjes in de omgeving van St.Hubert zijn zien we de eerste tekenen al. En inderdaad tien minuten later zitten we er midden in, dus enkele kilometers verder even gestopt om een fotootje te nemen en enkele sneeuwballen te gooien want er lag meteen zo’n 10 cm sneeuw, einde april!

Vandaag is het zoals elke dag trouwens zal zijn, de eerste dag van de rest van ons leven. Maar dit maal een leven dat we plannen samen door te brengen. We hadden gisteren een perfecte dag, afgesloten in het kasteel van Saffelaere, die we zeker nog eens over zouden willen doen! Ondertussen maken we ons klaar om te vertrekken naar het avontuur in Zuid-Frankrijk, en hoe het daar verloopt zullen jullie op de blog kunnen volgen.

Er is een oud Engels gezegde over hetgeen de bruid moet dragen op haar trouwdag: Something Old, Something New, Something Borrowed, Something Blue and an Silver Sixpence in her Shoe.

Oud: staat voor continuïteit, en geeft de link aan naar de bruid’s oude leven en haar familie. In de meeste geval gebruikt men een oud familiejuweel.

Nieuw: symboliseert de hoop op de toekomst, in de meeste gevallen is dit de bruidsjurk.

Borrowed: De bruid leent iets van iemand die gelukkig is zodat dit overzet en de bruid geluk brengt.

Blue: betekent trouw, zuiverheid en liefde, en kan een lint of een kousenband zijn.

Sixpence: symbool van rijkdom, zowel financieel als rijkdom aan geluk en vreugde.

We hebben aan deze Engelse traditie gedacht, alleen de Sixpence ontbreekt nog, maar dat kunnen we wel vervangen door een Euro, neem ik aan. In ieder geval de bruid (en de bruidegom) zijn klaar voor de grote dag morgen!

Een ideale voorbereiding, een goede nachtrust, een perfect loopweertje en 7000 lopers met hun aanhang creëerden een sfeertje rondom het parcours, kortom alles was optimaal om een nieuw P.R. te lopen vandaag, mijn doel was 1:20:00. Natuurlijk ook een nadeel bij zoveel lopers is dat het bij de aanvang nogal drummen is en opletten dat er niet op de hielen getrapt word. Er ging wel een klein minuutje voorbij na het startschot alvorens we de startlijn passeerden, en dan pas heb ik de chrono ingeduwd, dus bruto en nettotijd zullen wel iets schelen. Ik ben dan ook meteen voluit gegaan en zonder ongelukken in de eerste kilometers vlot op gang. Het 9 kilometer-bord passeerde ik na 42 minuten, dus mooi binnen het schema. Daarna kwam het zwaarste stuk en de passage door de Waaslandtunnel leek wel eindeloos te duren. Bij het bovenkomen nog vier kilometer te gaan en hier vreesde ik een klop van de hamer, maar wonderwel kon ik mijn tempo redelijk goed behouden en ik passeerde nog een heel deel lopers voor wie het afzien was dit laatste stuk. Na 1:15:30 liep ik de aankomstmeet over, geen verbetering maar een verpulvering van mijn P.R. op de 10 mijl met negen minuten!! Eerst even het vocht bijgevuld met twee Koninckskes en vanavond ons verwend met een pak friet, met toebehoren. Na een lekker badje nu even mijn blog bijwerken en daarna languit in de zetel met een glas rode wijn en waarschijnlijk als een blok in slaap vallen.

Natuurlijk mochten wij dit jaar een avondje Mozart in de Bijloke te Gent niet missen. Het 50-koppig symfonieorkest deFilharmonie is een vaste gast in Gent en bracht samen met dirigent Gerard Korsten en solisten Piet Van Bokstal (hobo), Nestor Janssens (klarinet), Graziano Moretto (fagot) en Bruce Richards (hoorn) een hommage aan Mozart.
250 jaar na zijn dood klinkt het muzikale œuvre van Wolfgang Amadeus Mozart nog steeds even zonnig. Zijn naadloze elegantie en charismatische perfectie werden graag nog eens uitgestald. De Symfonie nr. 32 “Ouvertüre im Italienischen Stil” werd in april 1779 gecomponeerd en behoort tot het genre van de ‘opera buffa’ of ‘Singspiel’-ouverture. De Symfonie nr. 38, Mozarts laatste in Wenen gecomponeerde symfonie, dankt haar naam aan de stad Praag waar Mozart zijn grootste successen kende en waar ze op 19 januari 1787 in première ging. Ze wijst qua omvang en opzet vooruit naar de laatste drie symfonieën en vormt een muzikale brug tussen Le Nozze di Figaro en Don Giovanni. Een live uitvoering van deze complexe symfonie — alleen in Praag kende het werk na de première meer dan honderd voorstellingen — blijft een erg speciale belevenis. De Sinfonia Concertante of symfonie met concerterende instrumenten was in Mozarts tijd en vooral in Parijs en Mannheim erg geliefd. De wonderboy schreef ooit een gelijkaardige ‘sinfonia’ voor fluit, hoorn, hobo en fagot, maar het werk is jammerlijk verloren gegaan. Vermoed wordt dat de overgeleverde versie met klarinet (in plaats van fluit) een herwerking is van deze oorspronkelijke compositie al lopen de meningen daaromtrent uiteen. Wat er ook van zij, deze sinfonia concertante ademt gewoon Mozart uit.

Al met al hadden we weer een leuke ontspannende avond, vooral omdat zowel hoorn als hobo toch wel mijn favoriete instrumenten zijn.