Dinsdagavond: DL1 – 6,2 km – 0:36:50 (10,12 km/h – 5,93 min/km)

Op de terugweg van Kallo passeerde ik in Moerbeke waar ik nog even snel een 'micro-cache' opgepikt. Een 'micro' bestaat meestal uit een klein plastiek doosje van een filmrolletje met een rolletje papier in. De cache 'La Priére 3' maakt deel uit van een twintigtal 'micro's' die allen geplaatst zijn door 'Pietje Pek' en nabij een wegkapelletje in Oost- of West-Vlaanderen liggen.

Woensdagavond: DL1 - 6 km – 0:36:30 (9,86 km/h – 6,08 min/km)

Frisjes – de thermometer gaf 5°C aan – maar wel droog vanavond. Met volle moed begonnen en voor alle zekerheid een knieband aan de rechterknie. Na drie kilometer was het weer van dadde. Plots stekende pijn, blijkbaar is het de pees die over de knieschijf loopt waar het probleem zich situeert. Onmiddellijk rechtsomkeer gemaakt en een beetje pikkelend verder gelopen, tussendoor enkele keren halt houdend. En zo plots als de pijn gekomen was, hield ze ook op – begrijpen wie begrijpen kan?! Nadien als testje nog even een versnelling ingelast, ook probleemloos. Op aanraden van de kinesist na het lopen ijs er op en afwachten. Vanavond voel ik nog een klein restje zeurende pijn, meer niet. Het begint vervelend te worden met die verdomde knie!

Fleur experimenteert ondertussen verder met nachtfotografie.

Een geocache als ontbijt. Maandag een vrije dag en van het zonnetje ’s ochtends geprofiteerd om een ‘cache’ te gaan zoeken in de nabijheid. Deze cache bevond zich in Desteldonk midden in de velden. De eigenaar had aangeraden een paar laarzen mee te nemen en die goede raad opgevolgd. In de Oudemolenstraat mijn auto geparkeerd en de gps gaf aan dat ik 690 meter verwijderd was van de vindplaats. Een mooi stukje gewandeld tussen de weiden over een weg waar normaal alleen tractoren over rijden.

In ons wekelijks bio3-groentenpakket zitten steeds minder bekende groenten, elke week laat ik jullie kennismaken met een er van.
Daikon, rettich of zomerrammenas is een stuk langer dan zijn soortgenoten. Radijs is een echte voorjaarsgroente, terwijl daikon meer een zomer- en herfstgroente is. Daikon blijkt niet erg geliefd bij de Westerse consument, ook al gebruik men pseudoniemen zoals Chinese of Japanse (reuzen)radijs. Volgt alvast een eerste, bescheiden poging om het negatieve imago op te krikken.
Daikon bewaart zeer goed. Het voordeel: je hoeft er niet meteen een oplossing voor te bedenken. Het nadeel: je kan er lange tijd mee verveeld zitten.
Daikon heeft weliswaar een waterafdrijvende werking, maar is zonder meer gezond. Het voordeel: dat is een troostende gedachte. Het nadeel: je hoeft niet meer te proeven.
Daikon heeft een zachte smaak. Het voordeel: een betere vertering (het smijt niet op, het komt niet meer terug!). Het nadeel: je hebt geen geldig excuus meer, je moet het uitproberen.
Daikon behoort tot de kruisbloemenfamilie en wordt, net zoals bij radijs, raap en rammenas, voor de wortel geteeld. Omwille van de vruchtwisseling wordt de plant echter bij de koolgewassen gerekend. Op tafel is deze groente geliefd als ze geraspt wordt en gemengd met yoghurt/platte kaas en verse peterselie. Bron: De Wassende Maan

Zondagmiddag: DL1 – 4,2 km – 0:24:30 (10,29 km/h – 5,83 min/km)

Zondagochtend op weg naar het Heidebos om te lopen begon het hevig te regenen dus mijn plannen maar laten varen. Na de middag klaarde het toch (even) uit zodat ik alsnog mijn loopje in het Heidebos gemaakt heb. ‘Vlaanderen’ wandelde vandaag ook doorheen het Heidebos maar heel veel wandelaars hadden zich blijkbaar laten afschrikken door de regenbuien in de voormiddag. Dat is natuurlijk pech voor de organisatoren. Het Heidebos had na de najaarsstormen een ware metamorfose ondergaan. Enkele bladeren klampten zich nog wanhopig vast aan hun eigenaars maar de meeste waren door de wind van de takken gerukt zodat ik over een dik geelbruin gekleurd bladerdek liep. Zachtere ondergrond kon ik mij niet wensen, alhoewel de regen hier en daar voor de nodige plassen en modderpoelen gezorgd had waar ik oplettend langsheen moest slalommen. Het zonnetje dat nu met geregelde tijden doorheen het wolkendek brak zorgde voor de nodige herfstbeelden. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik voor en na mijn loopje enkele beelden kon schieten. De eerste druppels vielen weeral toen ik terug naar huis keerde, een natte zondag in het verschiet.
De foto’s die ik vandaag maakte zullen in de loop van de volgende weken te zien zijn, eerst wil ik deze mooie zonsondergang, door Fleur genomen, hier tonen.

De Belgen hebben op 11 november een vrije dag en de Britten lopen in de periode rond Wapenstilstandsdag met een plastic klaproos. Wat herdenken ze?
Op 9 november 1918 reden twee treinen naar een bos in de buurt van de Franse stad Compiegne. In de ene trein zaten Franse en de Britse onderhandelaars, in de andere de Duitse. De treinen stopten op korte afstand van elkaar en gezelschappen stapten uit.
Eenmaal in de Geallieerde wagon bekeek de Franse opperbevelhebber Foch de Duitsers aan de andere kant van de onderhandelingstafel eens rustig. 'Daar is het Duitse Rijk', sprak hij tegen zichzelf. De Duitse onderhandelaars werden meteen voor het blok gezet door Foch. 'Wat willen de heren van mij?', vroeg hij aan de tolk. Daarop antwoordde de Duitse afgezant Erzberger iets over Geallieerde voorstellen voor een wapenstilstand.
'Voorstellen? Ik heb geen enkel voorstel', was het toonloze en botte antwoord van Foch. Hij kon zich deze weinig tactvolle houding veroorloven door de Duitse oorlogssituatie. Het land verloor snel terrein aan het Westelijke Front, de economische situatie was slecht en er dreigde revolutie. De Geallieerde legers hadden net een zeer succesvolle campagne achter de rug, die in augustus 1918 was begonnen. Met de steun van de Amerikanen, die vanaf april 1917 meededen, werden de Duitsers op ongekende wijze teruggedreven. Daarbij werden ruim 350.000 krijgsgevangenen gemaakt. Erzberger moest de botte opmerking van Foch dus slikken. Hij had weinig keus, want ook tijdens de onderhandelingen konden de Duitsers het tij niet keren. Op 10 november werd bijvoorbeeld Mons heroverd, de plaats waar het Britse leger in 1914 was verdreven. Erzberger wilde daarom voorkomen dat er werd doorgevochten tijdens de onderhandelingen. Hij gooide het over een andere boeg. De Duitse afgezant betoogde, dat de voorwaarden voor de wapenstilstand beter mild voor Duitsland konden zijn. Er zou meteen moeten worden gestopt met vechten, voordat de onderhandelingen werden afgesloten. Want vanuit het oosten loerde het bolsjewistische gevaar, dat niet alleen Centraal-Europa maar ook West-Europa bedreigde.
Foch wilde daar niets van weten en zei dat West-Europa zich zou weten te verdedigen tegen dat gevaar. De Duitsers moesten daarna akkoord gaan met de Geallieerde voorwaarden. Om 11 uur 's ochtends op 11 november 1918 werd de Eerste Wereldoorlog officieel beëindigd.
Het einde van de Eerste Wereldoorlog was een zeer belangrijk feit. De Belgen vieren de Wapenstilstand daarom terecht met een vrije dag.

De plastic klaprozen ('poppies') van de Britten zijn onder andere te danken aan de beroemde dichtregels uit 'In Flanders Fields’, het machtige beeld van klaprozen die groeien tussen grafstenen. ‘In Flanders Fields’ is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (30 november 1872 – 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij op 8 december 1915. McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte, aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud.

Exact twee jaar geleden begon ik dit weblog. Vooral geïnspireerd door een kleine groep joggers die ook blogden. Ondertussen is deze groep ‘webloglopers’ flink uitgebreid en heb ik al menig loper op een of andere jogging ontmoet. Wanneer ik nu zo mijn schrijfsels nalees – het is tenslotte een dagboek – besef ik pas dat er heel wat gepasseerd is op die twee luttele jaren. Hoewel er geen spectaculaire zaken in ons rustige leven gebeuren zijn er toch een aantal ‘ups’ en ‘downs’ geweest. Enkele toffe mensen in mijn vriendenkring die wegens kanker te jong zijn gestorven en ook de nabije familiekring is niet steeds gespaard gebleven van leed. Maar ondertussen ook twee marathons gelopen, getrouwd met mijn liefste, op huwelijksreis schapen gehoed in Zuid-Frankrijk en viereneenhalf maand geleden als hoogtepunt de geboorte van een fikse dochter.
En wat staat er te gebeuren de volgende twee jaar… wie weet? Het joggen gaat zeker en vast verder, al zal het beperkt blijven tot halve marathons. Voor het bloggen heb ik ook nog voldoende inspiratie en massa’s foto’s. Daarbij staat de bezoekersteller op bijna 88.000, dit betekent dat gemiddeld meer dan 100 bezoekers per dag hier een kijkje komen nemen, dat is al motiverend genoeg om door te blijven gaan.

Woensdagavond: DL1 – 7,6 km – 0:46:20 (9,84 km/h – 6,10 min/km)

Het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM) en nogal wat vrouwen nemen aanstoot aan de nieuwe reclamespot voor Kasteelbier die momenteel op VTM, KA2 en alle regionale zenders te zien is. In de clip zie je hoe een man, zittend in de zetel voor de open haard, zegt: "Vrouw, ik weet niet wat het is, maar ik mis iets". Waarop zijn vrouw uit de keuken komt om manlief prompt met een Kasteelbier op zijn wenken te bedienen. Bedenker van de spot en Kasteelbier-brouwer Luc Van Honsebrouck (76) snapt de commotie niet. "Ik vind de spot absoluut niet vrouwonvriendelijk. Zo gaat het er nu eenmaal aan toe in een gezin: de man komt thuis van zijn werk, eet en zet zich in de zetel, terwijl zijn vrouw de afwas doet. Ze voelt aan dat haar man iets mist en beseft dat ze hem nog niet gevraagd heeft of hij een Kasteelbier wil. Daar is toch niks antivrouwelijk aan?"
IGVM-woordvoerder Patrick Verraes denkt daar anders over. "Zo'n filmpje van nauwelijks een halve minuut waarin het oude, stereotiepe man-vrouw rollenpatroon zo in de verf gezet wordt, doet heel wat van onze sensibiliseringsinspanningen teniet. We bekijken hoe we kunnen optreden tegen dergelijke reclame-uitingen. Als we een officiële klacht binnenkrijgen, zullen we verdere stappen ondernemen".