Al 6 maanden gepasseerd en ik word steeds ‘zwangerder’. Het uit zich in een ‘vol’ gevoel, zowel lichamelijk als zielsgezien. Laten we beginnen met het komische aspect: lichamelijk gezien ben ik een levendige satire van mezelf geworden: het ontbreekt me ditmaal niet aan woorden om een stand-up comedian te zijn, totaal overbodig durf ik haast te zeggen…Mijn fysische beperkingen komen lachwekkend als kwelgeesten om ’t hoekje kijken. Het is absoluut géén zicht om een zwangere vrouw te zien kuntselen met emmer en dweil: als een giraffe die een slokje water nipt aan een poel…wijdbeens en met gestrekte benen, want vollebolle buik zit in de weg. Goddank ben ik lenig aangelegd. Als ik in mijn hofje werk, is dat nu zittend op een kussen naast het plantje, hurken is er niet meer bij, ik verlies mijn evenwicht: ofwel stuik je naar achter of naar voren, als een deinend galjoen. En “last but not least”, als toemaatje krijg je er ook nog eens hevige kuitkrampen van. Je kan je voorstellen dat menige vloek vlotjes over mijn lippen brabbelt. Qua uithoudingsvermogen? Nihil! Ik hijg als een longpatiënt bij een inspanning, komt doordat het bloed dikker wordt. Nou, volgens mij kunnen ze mijn bloedplaatjes bijna snijden. Wie er wel steeds conditie bij krijgt is de kleine: aan de beweeglijkheid te meten, loopt die nu al marathons, en daar de afstand nogal kort is in diameter, heeft Baby er al vele rondjes opzitten… Beschamend wordt het ook als je uit de zetel of uit je bed moet komen. Rollen lijkt me het beste, maar is zeer zeker geen zicht. Dus doen we het op een manier die minder op de lachspieren werkt: schommelbewegingen, altijd blij een paar helpende handen te zien die me iets vlugger kunnen rechtzetten. Helemaal hilarisch wordt het als we ons geliefkoosde ontspanning beoefenen: samen in bad gaan. Plots heeft het bad méér water nodig om alle ronde vormen onder water te zetten. Wat niet meer lukt: borsten worden boeien en buik wordt eiland. Het bad verslikt zich dus in zijn eigen bubbels. Ik heb hulp nodig om mezelf te ‘ontvouwen’ zodat ik toch in een redelijke positie kan liggen. Je ziet dat ik tal van beledigingen onderga, wat mijn sexy-vrouwgevoel totaal ondermijnt! Zelfs mannen kijken je nu anders aan: in plaats van bewonderend aangapend (altijd leuk toch?) is het nu lief en: voorzichtig! Zwangere vrouw in aantocht! Moet zeggen dat ik het daar effe moeilijk mee had. Maar da’s over nu. Ben nu echt mama in spe aan’t worden. Mijn lijntje krijg ik wel terug. Nu leef ik voor het kind.
Zielsgezien is het prachtig: je voelt je kind bewegen en het verlangen wordt bijna onhoudbaar om dat kleintje in levende lijve te zien! Ook mijn nesteldrang neemt proporties aan, dat gaat van mooie puzzels aan de muur te hangen, tekeningen van eigen hand, schelpjes met kleurig linten eraan om boven het bedje te hangen enz… Ja, ja, bijna moeder, nog 100 dagen, zoals op school. Alleen zal de roes na een dosis pijn zijn. Maar ach, dat vergeet een mens zo, als je bevoorrecht bent om een groots levenswonder te mogen ondergaan…niet?
Fleur

24-03-2007 om 18:58 geschreven door Rudi

23-03-2007 om 22:39 geschreven door pieterbie

23-03-2007 om 16:50 geschreven door Hildegarde

23-03-2007 om 14:18 geschreven door Marc

23-03-2007 om 10:33 geschreven door Steven