Het zit een zwangere vrouw niet echt mee wanneer het op kledij aankomt. Om als eerste euvel al te vernoemen, is bij de eetmomenten – mocht je nog geen vlekkenspecialist zijn, je wordt het wel– schijnbaar voelen de vooruitstekende delen van het lichaam zich plots geroepen om op zijn minst een vierde van je avondeten op zich te nemen. Vooral je melkfabriek verorbert grote plekken (en nog liefst die er moeilijk uit gaan…) en als de borsten gemist hebben, staat bolle buik wel te wachten op de restjes… Je hebt dus geen idee meer in welke verhoudingen je aan tafel zit! Het inschatten van de afstand van je vork naar je mond is totaal uit zijn voegen getrokken. Mocht dit nog niet erg genoeg zijn, een avondje met de familie bijeen… Ondanks je vermoeidheid die duidelijk af te lezen is aan je bleke huidskleur met zwarte randen, probeer je er toch het beste van te maken. Je begint met je (weeral nieuwe) bh aan te doen, en dan… haal je je hele kleerkast overhoop naar iets bruikbaars om over je bergtoppen te trekken, liefst iets dat nog wat feestelijks is. Daar je niet iedere maand een half maandloon aan nieuwe kledij kunt uitgeven wegens te snelle verdubbeling van je gewicht, doe je het met wat nog ‘redelijk’ pasbaar is. Ja, dit gaat nog, de oksels scheuren niet bij armbewegingen, of de rugnaad blijft netjes op zijn plaats. Hoewel… mijn cups komen toch wel heel nieuwsgierig boven de rand uitkijken. Ik vraag mijn man of dit niet ‘te’ is. Nee hoor…(had niet echt een ander antwoord verwacht). Oef, het moeilijkste gedeelte is achter de rug, nu mijn zwangerschapsbroek nog aantrekken. Ramp o ramp! Van de vier broeken die ik in december heb gekocht, past er slechts één goed en die ligt in de was. De andere kromp al na een maand, de zwarte lange broek heeft een rotrits waarbij je heel voorzichtig te werk moet gaan, en dit ging ook niet daar mijn heupen ronduit aan het welven geslagen zijn. Nog één broek, mijn driekwart, mooi, dan kan ik mijn nieuwe laarzen eronder doen. Dat ging nog lekker in Londen, dus moet nu ook lukken. Had je gedacht! Mijn driekwart met slechts een rekker als opening kon ik met veel getrek en gesleur over de billen en buik krijgen. Het zat wat krap, maar mijn kruis bleef intact wanneer ik me neerzette. Nu mijn botten nog en we zijn klaar. Nee dus, beneden hoor ik Dirk zijn familie al verwittigen dat we wat later zullen zijn (Help, ben ik al zo lang bezig?). Gauw voortmaken dan, mijn zwarte kniekousjes lagen hier ergens? Ja, daar, oei maar één? Grrr! Geen tijd om te zoeken. Dan maar kleine kousjes. Linkerlaars aan, ja! Rechterlaars aan. Nee oh nee! Mijn been is te dik! En ik heb de beschermrand tussen de rits gedraaid! Ik zit vast! Geen beweging meer in te krijgen in die rotrits! Ik schiet in de slappe lach van miserie, en het huilen staat me ook nabij…Met piepstem roep ik om Dirk. En ik kan niet ophouden met lachen, de tranen staan in mijn ogen en mijn buikspieren doen oh zo pijn, en mijn tomatensoep komt ook ver terug naar boven, mijn maag ligt nog niet genoeg overhoop! Mijn kalme echtgenoot probeert me te bevrijden uit mijn penibele situatie.Ik half op bed liggend, gieberend en in de lakens bijtend, terwijl hij met mijn éne been over zijn knieën ligt en het bijna blauwe plekken bezorgd door de rits te forceren. Na veel gezweet en flink wat duimenwerk legt de rits er zich bij neer. En hij is niet stuk! Wonder boven wonder! Uit pure armoe neem ik dan mijn andere laarzen maar uit de kast. Geen ritsen, juist instappen. Eindelijk aangekleed! Ik ben uitgeput en zou liefst alles terug uit doen en in bed gaan liggen. Maar de taart roept op het feestje en dat maakt alles weer goed. Deze week toch nog maar eens gaan winkelen?

15-02-2007 om 20:30 geschreven door Ruthje

15-02-2007 om 10:13 geschreven door Gert Brouns

14-02-2007 om 19:07 geschreven door Rudi

14-02-2007 om 12:57 geschreven door An

13-02-2007 om 20:57 geschreven door pieterbie

13-02-2007 om 20:08 geschreven door jetty