Is het moeilijk om een zware trein die over de sporen rolt tot stilstand te brengen, dan is het al geheel ondoenbaar om een trein die stilstaat weer op gang te trekken en daarvoor is de wet van de traagheid verantwoordelijk: alles streeft ernaar om de toestand waarin het verkeert te behouden en dat geldt hier in het bijzonder voor de bewegingstoestand van massa's.

Maar wat geldt voor de bewegingstoestand van massa's in de wereld van de fysica, is ook van toepassing in andere werelden waar andere krachten heersen: wie slaapt, wil blijven slapen; wie met iemand aan de praat is, heeft moeite om de ander aan het woord te laten; wie zich in een roman verdiept heeft, leest verder tot een stuk in de nacht; gewoonten worden ongaarne opgegeven en iedereen wil ook zijn vrienden behouden, zijn eenmaal verworven rechten en voorrechten, zijn overtuigingen en zijn gebreken, noem maar op: het illustreert allemaal de macht van de traagheid. En de wet van de traagheid geldt ook voor de economie.

De economie is de huishoudkunde van de staat, de discipline omtrent voorzieningen inzake behoeftebevrediging en zij kent twee vormen, zuiver of vermengd: in communistische landen is er de planeconomie waarbij de staat bepaalt wat dient geproduceerd (en geconsumeerd) te worden en in kapitalistische landen wordt dat alles bepaald door de vrije markt met haar wet van vraag en aanbod.

Nu is het niet moeilijk om te begrijpen dat er in probleemsituaties in het reilen en zeilen van een van bovenaf bewust geleide staatseconomie veel makkelijker kan ingegrepen worden dan in de vrije markt die in feite door niemand wordt beheerd omdat de productie zich daar als het ware richt naar de grillen van de consument die op zijn beurt voor een goed deel wordt gestuurd door de irrationele werelden van vrije reclame, mode en allerlei trends die ook nog eens talloze overbodige en zelfs schadelijke behoeften creëren die evenwel van tel zijn op louter financieel vlak.

Dat laatste brengt mee dat 'behoeften met verworven rechten', ook als zij in feite overbodig zijn, een vaste stek hebben kunnen veroveren op de markt die precies door haar kapitalistisch karakter slechts weinig rekening hoeft te houden met de werkelijke waarde van de goederen die daar immers allemaal verwisselbaar zijn zoals ook hun ruilmiddel dat is: het geld, waarvan de waarde die van de goederen zelf overtreft omwille van die vermeend onbeperkte verwisselbaarheid. Die kermis van de omkering der waarden duurt immers slechts zolang zich geen problemen voordoen in de bevrediging van de basisbehoeften: in tijden van welvaart betaalt men heel veel geld voor modieuze jeans met gaten maar van zodra brood schaars wordt, zal niemand het nog in zijn hoofd halen om zijn inkomen aan gaten te spenderen, aan mode of aan kunst. Het wegvallen van de zogenaamde luxegoederen ontwricht de vrije markt terwijl een planeconomie gespaard blijft van dat euvel omdat daar niet zozeer grillen maar wel noden het productieproces sturen en te langen leste omdat in een geleide economie van sturing sprake is terwijl de vrije markt zich in noodsituaties niet langer kan verlaten op de 'onzichtbare hand' van Adam Smith: de zelfregulatie die optreedt waar elkeen het eigenbelang nastreeft, raakt in de war van zodra luxewaren eensklaps onbelangrijk worden en de ooit quasi gratis en derhalve ondergewaardeerde doch levensnoodzakelijke goederen schaars.

Toen onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog, die van 1914 tot 1918 aan 15 miljoen mensen het leven kostte, de Spaanse griep uitbrak, eiste die in een tijdspanne van amper twee jaar 50 miljoen slachtoffers maar het is helaas niet mogelijk om de economische gevolgen van die pandemie voor de genoemde twee economische typen onderling te vergelijken omdat de Chinese CCP en de Russische USSR met hun planeconomie pas werden opgericht in respectievelijk 1921 en 1922. Zoals eerder gesteld, (1) kan de huidige wereldeconomie die immers onderhevig is aan de vrije markt, pas blijven voortbestaan op voorwaarde dat zij onafgebroken groeit en daarom ook spreekt men daar ook over een suïcidale economie, wat betekent dat een economische stilstand voor haar een ramp is. Of China het beter doet, valt overigens nog af te wachten maar alvast bleek het mogelijk om in dat 1,4 miljard inwoners tellende land het aantal doden te beperken tot minder dan 5000 terwijl België met amper 10 miljoen inwoners 10.000 doden moet betreuren. Alvast is het een feit dat in de kapitalistische wereld de faillissementen onbeteugeld om zich heen grijpen, de beurzen instorten, de werkloosheid gigantische proporties aanneemt en de bodem van de voorraadschuren in zicht komt. Geld wordt volop bijgedrukt, aan zeer ingrijpende inflatie is allang niet meer te ontkomen.

Zoals gezegd is ook de economie onderhevig aan de grote wet van de traagheid maar terwijl het opnieuw op gang brengen van een treinstel slechts een zaak is van uitoefening van kracht, ligt dat in de wereld van de economie wel een tikkeltje moeilijker: de economie is niet een domme, logge massa doch een uiterst gesofisticeerd en derhalve ook bijzonder broos gebeuren dat men niet zozeer met een treinstel moet gaan vergelijken maar eerder met een (nu onderbroken) symfonie. En waar het in een geleide economie alsnog gaat om geschreven of geplande muziek waarbij de spelers zich voor de uitvoering laten leiden door een partituur, is in de vrijemarkteconomie veeleer jazz of improvisatie aan de orde van de dag.

'Improvisatie' is alvast de gepaste term voor het aanduiden van de 'activiteit' van onze huidige politici die er zelfs niet in slagen om een half jaar na de aanvang van de dodelijke ramp, de bevolking van mondmaskers te voorzien terwijl ze die, nu ze niet meer nodig zijn, willen verplichten omdat ze intussen hun bestelling binnenkregen. Jazz is het hoe dan ook niet wat zij spelen; deze kakofonie is geen muziek en onze economie lijkt ineens wel op een stilstaand treinstel, een logge massa die men misschien wel nooit meer aan de praat krijgt.

(J.B., 28 juni 2020)

Verwijzingen:

(1) Zie: "De rode pest": http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3208966            

Iemand brengt een ander schade toe maar hij zorgt er bij voorbaat al voor dat het protest van zijn slachtoffer niet gehoord kan worden, bijvoorbeeld door tijdens de aanslag tumult te maken. Of een misdadiger is de aanklacht van zijn slachtoffer voor door zelf in de slachtofferrol te kruipen en als eerste naar de politie of naar de rechter te stappen. Een persoon begaat een misdaad jegens een ander die hij eerst als leugenaar heeft afgeschilderd ofwel als gek zodat diens aangifte op voorhand als een verzinsel wordt afgedaan. Mijn buurman die ten tijde van de plant-een-boom-actie verzaakt heeft aan zijn burgerplicht, sleept mij schermend met dwangsommen voor de rechter met een klacht van overlast en hij eist dat ik in mijn tuin alle bomen en hagen kap en mee betaal voor zijn lelijke afsluiting uit plastics die de hele biosfeer vergiftigen. Kritiek wordt geaccapareerd, de aanval blijkt de beste verdediging en in het geval van de heksen van Salem hebben de geattaqueerden zelfs geen schijn van kans meer.

Criminelen gaan ongestoord hun gang waar zij erin slagen om mogelijke protesten of reacties onhoorbaar of ongeldig te maken middels (meestal moeilijk te bewijzen en derhalve bijzonder efficiënte) laster, het uitlokken van procedurefouten, het ensceneren van situaties die mogelijke klachten onwaarschijnlijk maken, het schermen met de letter van de wet en het negeren van de geest ervan. Het is daarbij echt verbazend hoe makkelijk men wegkomt met drogredenen als het gaat om het beschermen van misdadigers met macht omdat er van macht een dreiging uitgaat die bij buitenstaanders en zelfs bij slachtoffers een zekere partijdigheid en een navenante toegeeflijkheid losweekt ten aanzien van die machtigste partij alsook een selectieve vorm van verontwaardiging ten aanzien van de zwaksten.

Hoogwaardigheidsbekleders die in de fout gaan, worden in de media steeds vaker vergoelijkt met het argument dat zij toch ook veel goeds hebben gedaan terwijl toch niemand er zal aan denken om Himmler vrij te pleiten van zijn massamoorden door aan te voeren dat hij toch een goede huisvader was of door als verzachtende omstandigheden voor Hitlers massamoorden te argumenteren dat hij economische successen heeft geboekt. Wie aanvoeren dat er geen redenen zijn om de standbeelden van Leopold II uit het straatbeeld weg te halen met het argument dat de nakomelingen niet verantwoordelijk zijn voor de misdaden van hun voorouders, vervalsen de focus van het probleem omdat met het problematiseren van de aanwezigheid van deze eretekens in de openbare ruimte allerminst de huidige machthebbers worden geviseerd maar wel en vooreerst de slachtoffers aan wiens hoge nood aan gerechtigheid dient tegemoet gekomen te worden: inzake gerechtigheid eisen slachtoffers immers het aan het licht komen van de waarheid en niet een of andere door egocentrische daders gevreesde wraak. Maar het gaat nog verder.

Het vooruitlopen op tegenstand bij het beschadigen van een slachtoffer kent een wel bijzonder cynische climax waar criminelen erin slagen om het slachtoffer ertoe te brengen zichzelf te beschadigen. Naast de door misdadigers in de hand gewerkte zelfmoord of de aldus verkapte moord is het meest voor de hand liggende voorbeeld wel dat van de handel in verleidelijke doch schadelijke producten waarbij naar de letter van de wet de slachtoffers de daders zijn aangezien zij zelf het zijn die de producten kopen en verbruiken. Het verbod op tabaksreclame is allerminst een inperking van de persoonlijke vrijheden maar daarentegen een poging om aan die verkapte vorm van onrecht een halt toe te roepen en hetzelfde geldt voor het aan banden leggen van ongeacht welk kwalitatief ondermaats of schadelijk product en van het bedrog in het algemeen, temeer daar niet alleen de betrokken consumenten daarvan nadeel ondervinden maar de hele maatschappij die immers opdraait voor de 'reparatiekosten' bij de slachtoffers op het altaar van het gouden kalf, waaronder drugsverslaafden en allen die gebukt gaan onder vormen van consumentisme.

Schrijnend is de zich als bevrijding of zelfs als summum van vrijheid presenterende euthanasie waarbij men spreekt over de macht van de mens over de dood, terwijl het daar dikwijls gaat om een door derden bij het slachtoffer uitgelokte misdaad voltrokken jegens zichzelf. Op de koop toe blijkt men niet alleen weg te komen met het engageren van artsen bij het voltrekken van deze misdaad maar weet men uitgerekend wie de eed van Hippocrates hebben afgelegd daar zelfs toe te verplichten.

Het door het slachtoffer zelf laten voltrekken van de op hem beraamde misdaad doet zich ook voor in een andere vorm waar criminelen erin slagen om een gewenst autodestructief of suïcidaal gedrag af te dwingen middels een bijzonder gesofisticeerde methode welke bestaat uit de combinatie van suggestie en controle: mensen die weten dat zij in de gaten worden gehouden, brengen hun gedrag in overeenstemming met wat van hen verwacht wordt door diegenen die hen controleren en zij doen dat ook als zij aldus zichzelf beschadigen. Zij hoeven niet te weten wie hen controleren en de onbekendheid van wie hen in de gaten houden, blijkt hun neiging tot onderwerping zelfs nog te versterken, zoals men kan leren uit de religieuze praktijken van destijds onder de aloude banvloek: "God ziet u, hier vloekt men niet!", waarbij ook de controleur geheel fictief is want een fabricaat van een zich eigen gemaakt geloof.

Waar deze praktijken aan de orde van de dag zijn, hebben de daders a priori elke mogelijke kritiek geaccapareerd: de dekmantels van de godsdienstvrijheid, van de markt van vraag en aanbod en zo meer, pleiten hen op voorhand vrij van misdaden zoals bedrog, diefstal, verslaving en moord. En dat is de horror van het panopticum waarin wij de 'samenleving' van vandaag gestaag zien transformeren. Mede ingevolge het tanende christendom, komt de vroegere solidaire maatschappij van gedeelde lasten en lusten in handen van supercriminelen en verwordt zij tot haar tegendeel: een instrument van de misdaad.

(J.B., 27 juni 2020)

De geschiedenis van de waanzin is de geschiedenis van de psychiatrie en derhalve gaat het in dit werk van Michel Foucault over de waanzin die psychiatrie heet. Het boek dateert uit 1961 en zowat 15 jaar later schreef Ivan Illich zijn Medical Nemesis over de waanzin van de geneeskunde.

Foucault beschrijft de degradatie van arbeiders tot slaven omstreeks 1650: het teveel aan arbeiders ingevolge de economische omwentelingen wordt werkloos en deze 'leeglopers' worden ondergebracht in 'verbeteringsgestichten' waar zij zogezegd moeten werken voor de kost terwijl zij in feite rechteloze en spotgoedkope arbeiders zijn waarmee de resterende fabrieksarbeiders niet meer kunnen concurreren zodat ook zij moeten afgedankt worden en als leeglopers in gestichten belanden waar zij onbetaald dwangarbeid verrichten en zo verworden in principe alle arbeiders tot slaven. (1)

De verbanning buiten de stadsmuren van werklozen, gehandicapten, vreemdelingen, armen en noem maar op, vervolmaakt zich in hun opsluiting die immers elke terugkeer onmogelijk maakt en de waanzin van de psychiatrie bestaat er nu in dat het deze onrechtvaardige en wrede verbanning en opsluiting is die de slachtoffers razend maakt of waanzinnig: "Opsluiting maakt krankzinnig. 'De gevangenis kweekt gekken.'", aldus citeert Foucault de Franse revolutionair Mirabeau. (2) Met andere woorden is het niet zo dat de waanzinnigen opgesloten worden maar precies andersom worden onterecht van hun vrijheid en waardigheid beroofde mensen razend of waanzinnig. Met andere woorden: terwijl de razernij het onrecht uitschreeuwt, wordt zij moeiteloos geneutraliseerd door erover te zeggen dat zij op niets slaat, redeloos is, of waanzin. De arme wordt geculpabiliseerd én uitgeschakeld door hem te stigmatiseren als gek.

Ook vandaag nog en meer dan ooit worden pogingen gedaan om met dezelfde laffe methoden repressie te voeren en zo bestaat het dat exact dertig jaar na de schrapping van homofilie als geestesziekte, het hoofd van de katholieke psychiatrische instellingen van de Broeders van liefde eist dat het vers uit Genesis (1, 27) "man en vrouw schiep Hij hen" opnieuw ernstig genomen wordt en ook in het onderwijs de voorrang krijgt boven de wetenschappelijke bevindingen omtrent geslacht en gender. (3) Homo's dreigen opnieuw gek verklaard te worden, 'medisch' behandeld, uitgestoten en opgesloten; alom wordt reeds teruggegrepen naar gebedsgenezers en moordende conversietherapieën (4) en gevaarlijke potentaten die zich uitgeven voor zogenaamde 'gladiatoren voor het christendom' vergaderen in kloosters in de nabijheid van Rome om van daaruit gefinancierd door extreem rechts een heuse coup voor te bereiden met het oog op het herstel van de aloude repressieve machtsstructuren. (5)

Maar dezelfde bedrieglijke gang van zaken waarbij ter bestendiging van de macht de oorzakelijkheid van waanzin en straf wordt omgekeerd en de slachtoffers aldus monddood worden gemaakt, neemt vandaag reusachtige vormen aan in de repressie van de zwarte medemens wereldwijd.

In zijn Geschiedenis van de slavernij (6) beschrijft Dick Harrison waar de zwarte Amerikanen vandaan komen: zij zijn de nazaten van miljoenen aldaar geïmporteerde Afrikaanse slaven sinds Columbus er in 1492 voet aan wal zette. In het eigen land - België - gaat het om koloniale uitbuiting ter plekke. Daarbij staan de standbeelden van Leopold II symbool voor een bestendiging van de aloude machtsstructuren en de 'onverstoorbare' continuering van repressie en moord.

Een standbeeld is niet zomaar een kunstwerk of een staatseigendom doch een vereeuwigd applaus of eerbetoon. De weigering tot de verwijdering van de beelden van Leopold II, Columbus en andere verdrukkers op verzoek van de slachtoffers betekent niets minder dan de bestendiging van het onrecht van repressie en genocide en dat de slachtoffers daar onbewogen zouden bij blijven is even ondenkbaar als dat zij in leven zouden blijven nadat zij vermoord werden. De misdadigers in dezer herhalen de aloude truc en zij fixeren zich op de razernij van de slachtoffers - de zogenaamde waanzin - en hopen op die manier weg te komen met hun leugenachtig verhaal, ja, zij geloven dat zij het alsnog in de doofpot kunnen steken zoals Hitler geloofde dat hij bij de nakende bevrijding de miljoenen lijken nog rap kon verbranden. Zij spreken over 'vernieling van staatseigendommen door geweldenaars' waar het in feite gaat om de eis om gerechtigheid door slachtoffers.

Dezelfde methoden waarmee zoals bij Foucault beschreven in het Frankrijk van 1650 de verdrukten onschadelijk werden gemaakt, worden vandaag opnieuw toegepast. Barracoon, het unieke getuigenis van de laatste negerslaaf Oluale Kossola van Zora Neale Hurston laat omtrent de onverschilligheid van de criminelen helemaal niets aan de verbeelding over. (7) 

(J.B., 16 juni 2020)

Verwijzingen:

(1) Zie het artikel getiteld: "De reconstructie van de slavernij": http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3221795  , verwijzend naar Michel Foucault, Geschiedenis van de waanzin, Boom/Amsterdam 2013 [Oorspronkelijk: Folie et déraison. Histoire de la folie à l'âge classique, Paris: Plon 1961], pp. 55-72.

(2) Mirabeau zat zelf twee en een half jaar lang gevangen in Château de Vincennes. Zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Honor%C3%A9_Gabriel_de_Riqueti  . Zie: Michel Foucault, o.c., p. 263-264. Bij de oproer in de aanloop van de Franse Revolutie deed de kerk haar best om eraan mee te helpen de arbeiders 'onschadelijk' te maken met een methode gelijkaardig aan de redeloosheid- of krankzinnigverklaring: "(...) de kerk (...) stelt de geheime arbeidersgroeperingen op één lijn met 'het uitoefenen van tovenarij'. Een besluit van de Sorbonne (van 1655) verklaart allen die tot zulke boze gemeenschappen behoren tot 'heiligschenners' die bovendien nog 'in doodzonde verkeren'". (Michel Foucault, o.c., p. 65.)

(3) Zie: https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/artikel/congregatie-katholiek-onderwijs-wil-dialoog-over-gender

(4) Zie: https://www.amnesty.nl/encyclopedie/conversietherapie-en-mensenrechten.

(5) Zie: https://www.amnesty.nl/encyclopedie/conversietherapie-en-mensenrechten. Zie ook het artikel: "Christus, de kerk en de armen": http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3221424  .

(6) Dick Harrison, De geschiedenis van de slavernij van Mesopotamië tot moderne mensenhandel, Uitgeverij Omniboek, Utrecht 2019. (Oorspr.: Slaveriets historia, Historiska Media, Zweden 2015). Zie ook: http://blogimages.bloggen.be/tisallemaiet/attach/93208098663.pdf

(7) http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3204289

Politici worden verkozen door de burgers en als een meerderheid van burgers weigeren om hun eigendommen te verhuren aan zwarten, islamieten, homo's of gehandicapten dan zullen zij die politici verkiezen die deze door hun kiezers gevraagde willekeur beloven. Uiteraard plaatsen die politici dit dan niet openlijk in hun programma want discriminatie is verboden, zij zorgen er wel voor dat hun kiezers goed begrijpen dat zij zich zullen inzetten voor het bestendigen van dit onrecht met legale middelen via de methode van de dubbele moraal, de dubbele boekhouding, de hypocrisie of het boerenbedrog.

Als het onderwerp in de media ter sprake komt, ziet de betrokken minister bezwaar in de methoden welke zouden worden aangewend om discriminatie door verhuurders of werkgevers jegens minderheden aan het licht te brengen en maakt hij gewag van het verbod op uitlokking door de overheid met de uitleg dat dit de overheid in diskrediet zou brengen maar op die manier trekt hij de hele discussie in het geniep van het eigenlijke onderwerp weg. Men hoeft immers niet meer te bewijzen dat er discriminatie is - discriminatie is sinds lang een aangetoond feit - men moet alleen nog ingrijpen waar deze misdaad zich voordoet en het detecteren van dit criminele feit is even eenvoudig als het meten van overdreven snelheid op de openbare weg en het is zelfs minder duur. Ziehier een concreet voorbeeld inzake het probleem van het garanderen van de gelijkberechtiging van werkzoekenden.

Een homofiele leraar solliciteert in een katholieke school voor een zekere betrekking en hij voldoet aan alle vereisten. De school beantwoordt de sollicitatie niet en bij navraag van de sollicitant antwoordt een bediende dat de betrekking niet langer vrij is. De sollicitant trekt dit na en ontdekt dat de job in kwestie nog steeds niet ingevuld werd. Enkele weken later blijkt de school een andere kandidaat aanvaard te hebben die echter niet aan de vereisten voldoet: zijn diploma is ontoereikend maar de school verantwoordt de indienstneming met de uitleg dat er nu eenmaal geen betere kandidaat voorhanden was.

De sollicitant die wél aan de gevraagde vereisten voldoet, kaart het onrecht aan bij de VDAB, waar men hem echter vertelt dat men helaas niet kan bewijzen dat er onrecht in het spel was. Daarop doet de sollicitant, die zich benadeeld voelt, aan de VDAB een methode aan de hand die discriminatie feilloos aan het licht kan brengen, met name middels gedetailleerde, verplichte, gedateerde registratie van alle sollicitaties bij een databank in het ministerie van onderwijs. Echter, de VDAB laat het na om hier op te reageren: het is inderdaad niet de job van een werkzoekende om voorstellen van antidiscriminatiemethoden uit te werken en zo komt de politiek met het onrecht weg: de betrokken politici komen hun beloften aan hun kiezers na, in dit geval door ervoor te zorgen dat scholen wars van rechten en wetten zelf kunnen beslissen wie zij aanstellen. En net zoals de politici schermen ook zij met hoge woorden zoals geloofwaardigheid en verantwoordelijkheid teneinde een wettig uitzicht te kunnen verlenen aan pertinent onrecht en bedrog. Want niet alleen de sollicitant tast hier in het duister: veel ernstiger nog is dat over het verloop van dergelijke aanwervingsprocedures in de eerste plaats ook de staat geheel in het ongewisse blijft terwijl het hier gaat om tewerkstelling in openbare instellingen. Bovendien gaat het hier uiteraard om de rechten van de betrokken werkzoekenden maar, nog dringender, gaat het eveneens om de rechten van de leerlingen en om de finaliteit van het onderwijs als zodanig dat hier bijzonder kwetsbaar wordt.

Aan de grondslag van de wantoestand ligt een (bewust ingebouwd) hiaat in de wetgeving – meer bepaald het feit dat de school kennelijk niet verplicht wordt om de informatie inzake de sollicitatieprocedures van alle sollicitanten aan het betreffende ministerie door te geven: de school (maar in principe is dat de inspectie) hoeft met andere woorden aan niemand mede te delen wie gesolliciteerd hebben en derhalve hoeft ze ook aan niemand rekenschap af te leggen over de aanstellingen. Maar deze 'vrijheid' heeft kennelijk tot gevolg dat een aantal rechten niet gegarandeerd kunnen worden. En deze discriminatie staat niet op zich maar zij is des te erger omdat zij een viervoudig onrecht verkapt en wel als volgt.

In de eerste plaats geschiedt onrecht aan de leerlingen die immers geen les krijgen terwijl een geldige kandidaat aanwezig is. Ten tweede, onrecht jegens de werkzoekende die immers in het ongewisse blijft omtrent zijn kandidatuur. Ten derde, onrecht jegens de staat bij de omzeiling van de wetgeving inzake gelijkheid van kansen maar nog het meest, ten vierde, onrecht omdat sprake kan zijn van die middel-doelomkering waarbij de school niet langer in functie staat van de leerlingen maar waarbij, geheel schaamteloos andersom, de leerlingen beschouwd worden als een bron van inkomsten voor het personeel en dit godbetert ten koste van opvoeding en onderwijs. Want dat is wat gebeurt waar ongeschikte doch bevriende kandidaten de job inpikken van geschikte kandidaten die gediscrimineerd worden op grond van volstrekt irrelevante eigenschappen.

Met andere woorden: de aperte willekeur bij de verantwoordelijken voor de toekenning van de job, schaadt de kwaliteit van het onderwijs omdat mogelijkerwijze niet alle kandidaten die aan de openbaar gemaakte criteria voldoen, gelijk behandeld worden in de aanwerving. En de willekeur maakt dat niet ter zake doende, illegale en schadelijk preferenties die uiteraard niet worden vermeld in het lijstje van de gestelde vereisten voor de job, de bovenhand krijgen bij de aanstelling van een kandidaat. Dit terwijl verplichte registratie van de gegevens het recht van alle betrokkenen kan afdwingen. Een concreet voorbeeld.

Heel concreet volstaat het dat de aanwervingsprocedure wordt aangepast en wel in die zin dat maatregelen getroffen worden welke voorkomen dat de hoger genoemde vormen van onrecht kunnen gepleegd worden. Daartoe zou het volstaan dat de aanwervingsprocedure transparanter gemaakt wordt en wel, zoals hoger al aangestipt, door de school ertoe te verplichten om alle kandidaatstellingen onmiddellijk en gedetailleerd bij het ministerie kenbaar te maken teneinde aan alle rechthebbenden (op een job, op les, op legaliteit, op gelijkheid van kansen...) tegemoet te kunnen komen en, in de eerste plaats, om de finaliteit van het onderwijs alsook een optimale onderwijskwaliteit als zodanig te kunnen garanderen. Praktisch gezien is dit principieel eenvoudig en vrijwel kosteloos realiseerbaar mits het inbouwen van een controlemogelijkheid achteraf en wel middels twee specifieke verordeningen: (1°) de verplichting voor de school om alle kandidaturen met hun sollicitaties naar het ministerie door te mailen en (2°) de (uiteraard vanzelfsprekend vrijwel altijd benutte) mogelijkheid van de sollicitant om een afschrift van zijn sollicitatiebrief naar datzelfde ministerie door mailen. Als een sollicitant een vacature voor leerkracht beantwoordt, stuurt hij (ter verzekering van zijn rechten als sollicitant) meteen een dubbel van zijn sollicitatiebrief (per e-mail) naar de (daartoe bestemde) databank van het ministerie van onderwijs en ook de betrokken school brengt op dezelfde manier (evenwel verplicht!) het ministerie op de hoogte van de sollicitatie. Doet zich nu een probleem voor zoals hoger beschreven, waarbij alsnog een kandidaat gekozen wordt die niet aan alle vereisten voldoet, dan kan de sollicitant die zich benadeeld acht, vragen aan het ministerie om te controleren of de wet werd nageleefd. Blijkt dat iemand die niet voldoet aan de gestelde vereisten de job toegewezen kreeg terwijl een geldige kandidaat zelfs geen antwoord kreeg, dan zijn er alvast minimale redenen om te gaan onderzoeken of hier geen belangen wars van de belangen van de leerlingen en van het onderwijs als zodanig naar binnen geslopen zijn.

Dat uitgerekend dit bedrog niet denkbeeldig is, mag blijken door getuigenissen uit de eerste hand over toestanden in scholen waarbij leerkrachten er in besloten vergadering toe worden aangemaand om geen eisen meer te stellen aan de leerlingen ("niemand meer te buizen") omdat zij ervan uitgaan dat de leerlingen die school kiezen waar zij zonder moeite een getuigschrift kunnen halen terwijl de school (in dezelfde besloten vergadering) benadrukt "dat elke leerling anderhalf lesuur waard is." En wat hier geldt voor scholen, geldt bij uitbreiding uiteraard ook voor andere werkgevers en voor verhuurders en verkopers van andere goederen.

(J.B., 14 juni 2020)