Volstrekt gewetenloos

De Amerikaanse socioloog Peter Drucker stelt dat “gender en seksuele politiek geen bijzaak zijn voor extreemrechts - ze staan centraal.”¹ Die stelling blijkt te worden bewaarheid nu de huidige Russische tiran komt aandraven met het absurde en kaduke voorwendsel dat de oorlog in Oekraïne in wezen een deugdelijke verdediging zou zijn van het christendom tegen de 'gefeminiseerde westerlingen', want aldus bestempelen oorlogszuchtige barbaren nu eenmaal progressieve pacifisten die zich niet langer wensen te bezondigen aan de moordlust.

Van het geloof dat door Poetin wordt voorgewend heeft de geschiedenis zelf definitief brandhout gemaakt en de moedige weduwe van zijn door hem tot de dood toe gemartelde politieke tegenstander Navalny heeft met recht op spreken daarover onder meer in verschillende videoboodschappen maar ook in een recente rede tot het Europese parlement een niet mis te verstaan oordeel geveld.²

Als nu op de dag zelf van de teraardebestelling van de Russische held voor de vrijheid, de katholieke paus de genderideologie bestempelt als “het lelijkste gevaar van deze tijd”³, kunnen zijn woorden niet anders geïnterpreteerd worden dan als het bekennen van kleur in de schaamteloze en barbaarse moordpartij die op een kernoorlog dreigt uit te draaien.

Het mag evenwel niet verwonderen dat de kerkvorst volgens het dictatoriale devies “divide et impera” het volk verdeelt middels de zoveelste poging tot demonisering van de LGBTQIA+-gemeenschap, daar een andere Russische vrijheidsstrijder deze superdictator want zelfverklaarde “vertegenwoordiger van God op aarde” reeds in de honderdvijfenveertig jaar oude parabel, “De Grootinquisiteur van Sevilla”, heeft ontmaskerd als de rechterhand van de duivel.⁴

De strijd voor gelijke rechten voor vrouwen wordt door de Romeinse keizer prompt weggezet als “het uitwissen van alle verschillen tussen mannen en vrouwen” en de tiran die kennelijk terug wil naar de era der slavinnen dat ook het tijdperk was van de aartsvader van de “religies van het Boek”⁵ verwijst op het betreffende internationaal congres op het Vaticaan van 1 maart 2024 naar de destijds ook door René Stockman⁶ aangehaalde woorden “Man en vrouw schiep Hij hen” in het boek Genesis, hetzelfde boek waarin de jaloerse God Jahweh aan de gezinshoofden van zijn uitverkoren volk gebiedt om hun oudste zonen te onthoofden en op een brandstapel aan hem te offeren waarmee hij de belijdenis afdwingt van het feit dat zij hem meer beminnen dan hun eerstgeborene.

“Man en vrouw schiep Hij hen”, zo staat het in de Bijbel en derhalve hebben wetenschapslui die wijzen op het bestaan van interesexen het bij het verkeerde eind - immers: “Quod non est in Scriptis, non est in mundo”, zoals de middeleeuwers het zegden: “Wat niet in de (Heilige) Schrift staat, bestaat ook niet in de wereld.” Waar men gelooft iets waar te nemen in de wereld dat echter niet in de Schrift terug te vinden is, wordt men derhalve prompt door zijn zintuigen bedrogen. Wie tegenwerpen dat zij god niet zien, die zien hem alsnog want hij is onzichtbaar - zo immers wil het de Bijbel waarmee sinds oudsher alle tirannen schermen om ganse volkeren middels de meest absurde voorwendsels aan zich te onderwerpen en hen vervolgens tot op het bot te kunnen pluimen.

Door het te hebben over “gender-ideologie” insinueert de paus in weerwil van de wetenschappelijke bevindingen dat verschillen in gender objectief onbestaande zouden zijn en slechts geïnduceerd zouden worden door een welbepaalde ideologie maar door die benaming bovendien van (de superlatief van) het adjectief “lelijk” te voorzien en te spreken over “genderideologie” als over het “lelijkste gevaar” waarmee we in deze tijd geconfronteerd zouden worden, pookt hij bovendien de haat op die de verdedigers van het machisme delen jegens wie door hen als gefeminiseerd moeten worden bestempeld en dat zijn de pacifisten en in de context van de huidige oorlog degenen die de westerse waarden van vrijheid en gelijkheid voorstaan en die de tirannie bestrijden die haar wortels heeft in het geloof dat alle macht van boven komt en dat derhalve ongehoorzaamheid aan het gezag verwerpelijk is want ketters, zoals ook de democratie en de zelfbeschikking van het volk die immers aan de macht der papen vreten en aan de hegemonie van de dictators.

Dat in de eenentwintigste eeuw de zo gevreesde terugkeer naar de barbarij waarvoor gewaarschuwd door “de laatste getuigen” (van de Tweede Wereldoorlog met zijn concentratiekampen) alsnog mogelijk blijkt en ook met de dag waarschijnlijker wordt en dan nog door toedoen van wie zichzelf “het grootste moreel gezag ter wereld” achten, wordt heden prangend, vooreerst door toedoen van de brutale moord op een vooraanstaand cultuurdrager en vrijheidsstrijder maar veeleer nog door toedoen van de besproken 'geste' van de paus van Rome die op een uitgekiend moment de sedia gestatoria aan de minderheden en de zwakkeren de natrap van hun leven toebedeelt, zich aldus andermaal profilerend als hyperhypocriet en zonder enig schuldbewustzijn.

(J.B., 2 maart 2024)

Misschien het laatste interview

Ik ben een oude man, zegt Omsk Van Togenbirger in een interview dat naar zijn eigen zeggen misschien wel zijn laatste is: als ze mij vermoorden, maken ze geen grote buit maar ik vrees veeleer dat ik niet meer spreken zal omdat straks misschien de wereld weg zal zijn. Ik spreek dan ook vrijuit.

Wat Joelia Navalnaja zegt¹ is waardig, waar en moedig. God behoede dat het niet gebeurt maar omdat niemand in de toekomst kijken kan, moet ik hier wel zeggen: misschien vindt zij straks haar lotgenote in de weduwe van Julian Assange.

Stella Moris zal dan beslist mogen spreken voor het Russische parlement maar hier zal zij evenmin te zien zijn of te horen als de weduwe van Aleksej Navalny nu te zien is of te horen in gans Rusland. En ook zij zal het bij het rechte eind hebben, waardig spreken en van moed getuigen.

Poetin is de leider van een criminele bende maar is zijn tegenvoeter in dezelfde functie dat niet eveneens? De speling van het lot wil nu dat Joelia Navalnaja haar toespraak richt tot politici en dat zij zegt, heel letterlijk, dat Poetin geen politicus is maar wel een monster en de leider van een criminele bende.

Edoch, één opgeteld bij één is twee en nimmer drie en maak nu zelf de optelsom en antwoord eerlijk zonder bang te zijn: zijn wij niet dag in dag uit getuige van de fratsen van de dievenbende die voor filantropen willen doorgaan maar die het volk bestelen en bedriegen en straks ook nog vermoorden aan het front?

Want de speling van het lot wil ook dat de getuigenis over de waanzin van de 'wereldleiders' die nu voor het westen maar straks met evenveel bravoure voor het oosten wordt vertoond, slechts de oorlog kan bespoedigen omdat zij de partijdigheid aanwakkert en meteen ook de polarisering van de bevolking van de hele wereld.

Men dient heel goed te beseffen dat dit pas mogelijk is omdat het volk alom gehoorzaamt aan die leiders die hun functie helemaal niet waard zijn. En zo verschijnt spontaan een tweeëntachtigjarige Russin die bloemen neerlegt bij de gedenkplaats van de held die wij straks moeten begraven en die over de onmens zegt: “Waarom hem gehoorzamen? Wij zijn met 140 miljoen!”²

(J.B., schrikkeldag 2024)

Het licht en de duisternis (deel 5)

De weg naar boven is de weg naar beneden, aldus Herakleitos, de allereerste wijsgeer. Van zodra Escher zijn wereld laat kantelen loop je op de trap naar boven recht de diepte van de kelder in. Het huis waarin wij wonen, is het niets tussen de muren. De taal wordt verstaan in de stilte achter de woorden. De aanwezigheid van het afwezige is meer aanwezig dan wat dan ook. Het licht beneemt ons het zicht op wat alleen de blinde ziet en terwijl wij geloven dat wij ons zien aan onze eigen ogen danken, zijn zij slechts gaten waar de dag in valt. Het licht verstrooit ons daar het alles rondom ons aanwezig maakt, daar het de zintuigen en de zinnen prikkelt en de fantasie op hol doet slaan, doch wie zien willen en begrijpen, sluiten prompt de ogen en trekken zich terug in 't donker waar de geest in lichterlaaie staat.

Zo raakt de duisternis ook niet degene die de ogen sluit en tevens geldt: de dood raakt nooit de betrokkene zelf doch steeds een ander want niemand zal zichzelf ooit moeten missen. Om dezelfde reden staat sociale uitsluiting gelijk aan moord, want alleen een god kan doden doen herrijzen. Dat vrede oorlog is en oorlog vrede, volgt uit de repressie van een tirannieke geest. Maar ook de omkering van licht in duisternis en van duisternis in licht, resulteert uit een repressie, dit keer uitgeoefend door de duivel zelf.

(J.B., 29 februari 2024)

Het licht en de duisternis (deel 4)

Alleen middels repressie kan de keizer vrij en onbekommerd de straat op met zijn nieuwe kleren; alleen door dit kwaad wordt de belijdenis afgedwongen dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie en zo manifesteert het zich ook; alleen door dwang kunnen waarheid en leugen worden verwisseld, werkelijkheid en fictie, oorlog en vrede. Waar de betrokkenen bezwijken, stemmen zij ermee in dat hun wil wordt ontkoppeld van wat ze doen en aldus worden hun lichamen bezeten of het bezit van een ander - een massa, kuddemensen, robots, frontsoldaten.

Omzeggens naar het voorbeeld van de gestolen brief van Edgar Allan Poe kan dit kwaad zich verbergen in het volle licht van zodra de plek onder de schijnwerpers het territorium werd van de niet-persoon. Pas middels vermomming kan de ziel die perversie overleven en zo ontstaat de taal en kan Wittgenstein stellen: “Die Sprache verkleidet den Gedanken.” De joden zingen “Die Gedanken sind frei” en dat is niet het geval omdat zij verzwegen worden maar omdat de taal ze onttrekt aan de ogen van de duivel.

Het licht van Lucifer kan de ziel niet detecteren omdat zij zich verhult in een taal die aan zijn begrip ontsnapt, daar hij uitsluitend het “rechnende Denken” van Heidegger verstaat en de wiskunde die de planeten in hun banen houdt. Lucifer is weliswaar in staat om partituren te lezen maar voor de muziek die zich immers aan de noten zelf onttrekt, blijft hij potdoof; nog beter dan de beste machine kan hij mechanisch rijmelen en stafrijmelen maar de poëzie zelf ontgaat hem volkomen en hij beseft het niet; hij calculeert, bootst na en reproduceert maar hij benijdt de mens zijn deelname aan het goddelijke in de kunst van de creatio ex nihilo: de schepping blijft aan elk schepsel vreemd dat niet werd geschapen naar zijn Scheppers beeld en gelijkenis en derhalve ook aan de engelen die ofschoon zij zuivere geesten zijn, de opdracht kregen de mens te dienen. De ziel verbergt zich, ver voorbij de logica en de ratio, in de kunst die ontsnapt aan het verstaan van de boze: zij bevindt zich in een klaarte die niet van zonlicht is gemaakt en evenmin van de geest die de engelen delen en die klaarte wordt pas mogelijk onder vermommingen die de schijnwerpers verblinden.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 27 februari 2024)

Het licht en de duisternis (deel 3)

Het kwaad verbergt zich altijd en overal maar wat gebeurt er nu als het zich niet meer verbergen kan? Want het tijdperk van de controlefreaks is aan de gang; alom hangen de onzichtbare doch alziende en alles horende camera's; de klok rond en tot in de verste uithoeken van de wereld zitten in de burgerinformatienetwerken die doen denken aan de massahysterie ten tijde van Ceausescu van Roemenië, voortaan alle buren elkander te begluren en ofschoon de kerk destijds met haar sprookjes over biecht en zonden aan haar gelovigen, verzonken in veel diepere dromen, de les bleef spellen tot in het ledikant, steekt het kristallen paleis, zoals Dostojevski de anonieme en onmenselijke staat genoemd heeft, vandaag de paus van Rome naar de kroon. Wat overigens niemand mag verbazen omdat diezelfde grote schrijver in zijn parabel van de grootinquisiteur de kerkvorst dwong tot de bekentenis dat hij met de duivel samenzweert in hoogst eigen persoon.

Wat wij eerder zegden over het derde stadium dat op de twee van Augustinus volgt, is ook hier nog van tel. Ter herinnering wees deze kerkvader op het feit dat voor de zondeval de menselijke vrijheid zich vertaalde in de mogelijkheid tot zondigen (“posse peccare”), na de zondeval veranderde die toestand in de onmogelijkheid om niet te zondigen (“non posse non peccare”) en op het Einde van de Tijden volgt noodzakelijk de derde fase waarin het zondigen zelf onmogelijk werd gemaakt (“non posse peccare”) - uiteraard ingevolge een ongeziene dwingelandij. Die dwang resulteert zoals iedereen wel weet uit de controle omdat wie beseffen dat zij in de gaten worden gehouden, hun gedrag spontaan gaan afstemmen op wat van hen verwacht wordt.

De zonde tegen door dwingelanden opgelegde wetten kan zich niet meer verbergen en omdat het “kunnen zondigen” met de mogelijkheid van de vrijheid samenvalt en zo ook met het mens-zijn als zodanig, verandert dit verzet van strategie: het gaat zich prompt vermommen. Nu de rust van de nacht met zijn nare maar ook zoete geheimen voorgoed de doodsteek kreeg door de eeuwige schijnwerpers, de camera's, de betaalkaarten, de identiteitscontroles, de vaccinatiepassen en nog vele andere kettingen en sloten waarbij in eenzelfde beweging de identiteit van elke menselijke persoon meedogenloos werd afgemaakt zodat van ons aller wezen alleen nog de lege huls overblijft, kunnen wij wat alsnog rest van onze vrijheid alleen nog overeind houden door de misleiding van het Alziend Oog middels de bontste verkleedpartijen en zo ziet de eertijds doodserieuze wereld zich genoodzaakt om te transformeren in een eeuwig carnaval. “Die stillschweigende Abmachungen zum Verständnis der Umgangssprache sind enorm kompliziert ”¹, zo luidt de slotzin in de stelling 4.002 van Ludwig Wittgensteins Tractatus Logico-Philosophicus. En deze zin wordt voorafgegaan door de volgende diepzinnige frasen: “Die Umgangssprache ist ein Teil des menschlichen Organismus und nicht weniger kompliziert als dieser. Es ist menschenunmöglich, die Sprachlogik aus ihr unmittelbar zu entnehmen. Die Sprache verkleidet den Gedanken. Und zwar so, daß man nach der äußeren Form des bekleideten Gedankens schließen kann; weil die äußere Form des Kleides nach ganz anderen Zwecken gebildet ist als danach, die Form des Körpers erkennen zu lassen.”²

Dat de mens voortaan nooit meer onverkleed zijn stek verlaat, betekent meer bepaald dat hij zich ervoor zal hoeden om nog langer te zeggen wat hij denkt of te doen wat hem goed dunkt: met de recuperatie van de eigen ziel als oogmerk, gaat hij zich gedragen als een robot nog vooraleer hij daartoe door de dwingeland herleid kan worden, zodat de duivel nimmer zien kan of hij nu te maken heeft met mensen of met reeds ontmenselijkte hulzen. En zo heeft het licht van Lucifer dat in de duisternissen schijnt om daar zijn rivaal die de mens is te verjagen, alleen nog een verpakking in 't vizier terwijl de ziel die zich gedwongen weet om zich almaar dieper te verbergen, uit de wereld wegebt. Of het alvast daarvan de schijn heeft dat het dat is wat zij doet.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 februari 2024)