De hel van Dante

"Gij zult niet doden!", "Bemint uw vijanden!" en "Als iemand u op uw rechter wang slaat, biedt dan ook uw linker aan!": het zijn slechts drie vormen van een en hetzelfde goddelijke gebod van de naastenliefde dat het christendom uniek maakt in de hele wereldgeschiedenis. En het is in de gehoorzaamheid aan dit goddelijke gebod – wat resulteert in de navolging van de gekruisigde (en verrezen) Christus en aldus in extremis ook in het (heiligende) martelaarschap – dat de christen mens getuigenis aflegt van de waarheid ervan. Er bestaat niet de minste twijfel over dat zonder dit gebod het christendom zijn ziel verliest en dat er van het hele mysterie van de Menswording en van de Verlossing helemaal geen sprake meer kan zijn.

Ten tijde van de kruisvaarders zouden pausen opgeroepen hebben om het zwaard ter hand te nemen en tegen de goddelijke waarschuwingen in – dat wie het zwaard hanteren, zullen omkomen door het zwaard – ten strijde te trekken tegen 'de vijand' en menig christen heeft zich sindsdien afgevraagd hoe die houding vanwege de kerk dan nog kon rijmen met de leer van wie zij het mystieke lichaam pretendeert te zijn. Maar de kruistochten zijn heden duizend jaar geleden en de beschuldigde heeft recht op het voordeel van de twijfel, zodat mogelijke contradicties tussen haakjes konden worden gezet.

Dit is heden helemaal onmogelijk geworden: zonder veel omwegen heeft op 13 maart 2015 aartsbisschop Silvano Tomasi als woordvoerder van de zogenaamde heilige stoel verklaard, zoals voordien ook paus Franciscus zelf al zou hebben verklaard, dat (ter bescherming van geloofgenoten en van minderheden in het algemeen) het gebruik van geweld tegen een onrechtvaardige aanvaller uiteindelijk geoorloofd is.

Het onrecht van de aggressor wettigt volgens het hoofd van de katholieke kerk het gebruik van geweld, en zo gaat het hek onherroepelijk van de dam want de paus zelf wettigt zo doende het gebruik van geweld door extremisten, die immers ook steevast blijken te geloven dat zij het zijn die het onrecht in de wereld – met geweld – (kunnen) bestrijden.

Dit is niet het einde van het christendom, in tegendeel, maar het is wél – in onze tijd – het absolute einde van de geloofwaardigheid van de katholieke kerk. Na die pauselijke uitspraken bestaat er immers geen zweem van twijfel meer over het feit dat de kerkleiding zelf spreekt en aanzet tot handelen in regelrechte strijd met Christus' woorden. De katholieke kerk blijkt met andere woorden een wereldse politieke instelling zoals elke andere en zij legt hiermee getuigenis af van het feit dat zij alles behalve het mystieke lichaam is van de verrezen Heer. Om het te zeggen met de woorden van een groot dichter: "Laat varen alle hoop, gij die hier binnen treedt".

(Jan Bauwens, 17 maart 2015)

Verwijzingen:

http://www.cruxnow.com/church/2015/03/13/vatican-backs-military-force-to-stop-isis-genocide/