Islamocommunisme

Aflevering 5: Het einde van het westen?

Gisteren, 24 augustus 2023, hebben zes nieuwe landen de BRICS-landen vervoegd, wat officieel zal plaatsgrijpen op 1 januari 2024. Met Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika, Saudi-Arabië, Iran, Argentinië, Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en Ethiopië beslaat deze nieuwe in spoedtempo uit de grond gestampte unie zowat de helft van de wereldeconomie en zij wil definitief een punt zetten achter de hegemonie van de VS en de uitbuitingspolitiek van de kolonisatoren die tot vandaag de dag zijn doorgegaan met het leegroven van achtergestelde gebieden (die misleidend werden bestempeld als 'protectoraat') onder de dekmantel van ontwikkelingshulp.

De verarming van Europa is reeds een tijdlang aan de gang en beterschap valt in geen geval te verwachten. Als de oorlog in Europa escaleert, is de kans groot dat ons continent zijn geforceerde 'vriendschapsbanden' met de VS gaat herbekijken of, eerder nog, dat de VS dit continent of althans een deel ervan laat vallen, in die zin dat de NAVO dan zou herschikt worden. In dat geval kan verwacht worden dat Rusland Europa voor een deel ofwel helemaal opslokt. Antonio Guterres, de voorzitter van de VN, heeft de kentering die een herschikking van de wereldorde inhoudt, reeds volmondig toegejuicht, wat gezien zijn socialistische overtuiging in feite niet te verwonderen is. Maar dat de vergadering van de nieuwe unie, waartoe ongetwijfeld nog meer Afrikaanse en Aziatische landen zullen toetreden, niet mals zal zijn voor hun beulen van de voorbije eeuwen, klinkt niet anders dan vanzelfsprekend.

Hoeveel tijd hier zal over gaan wanneer zo'n scenario zich zou voltrekken, kan wellicht niemand voorspellen maar de zaken zouden wel eens veel sneller kunnen evolueren dan gedacht. Hoe dan ook wordt Poetins belofte dat hij de Europese middenstand zou laten verdwijnen, nu kennelijk ingelost. Uit de graanschuur van Europa zullen wij alvast niet langer naar believen kunnen putten en hetzelfde geldt voor de Afrikaanse grondstoffen, de olie, het gas en de kinderarbeid uit het oosten.

Tevens gaat het er op gelijken dat men van hogerhand opdracht heeft gegeven om het lot dat de bevolking van het rijke noorden staat te wachten, wat te gaan verzachten met vormen van verdwazing en verdoving die elders al werden uitgetest. De oorlog immers wordt gevoerd op vele fronten tegelijk; de economie, het slagveld, het internet, de farmacie: geen bedrijfstak wordt over het hoofd gezien, geen wapen blijft rusten in de schuif.

(J.B., 25 augustus 2023)

Corrupte wetenschap

Hoe wordt de kritische dr. Humphries (zie het artikel en de video's hier onder) aangepakt? Wie haar naam intikt in het zoekvakje van Google, krijgt op de eerste pagina een aantal teksten, zoals de hier volgende twee:

(1°) In de tekst, getiteld: “Why Dr Suzanne Humphries, an anti-vaccine activist, is lying to you about measles”¹ schrijft ene “Isabella B.” (een 'twitteraarster', verder gespecificeerd als “a mom who became intrigued by the vaccine debate when she first had a baby) dat dr. Suzanne Humphries een hele reeks valse beweringen doet over onder meer mazelen en vaccinaties en dat zij onwetenschappelijk tewerk gaat. Ofschoon de schrijfster in kwestie helemaal niet medisch geschoold is, komt haar tekst, zoals reeds gezegd, helemaal vooraan te staan van zodra de naam van dr. Humphries wordt ingetikt in het zoekvakje van 'Google'.

(2°) Een andere tekst die dan onmiddellijk opduikt is een beschrijving van dr. Humphries in: https://rationalwiki.org/wiki/Suzanne_Humphries . Het gaat om een bijzonder denigrerende beschrijving omtrent vermeende activiteiten en uitlatingen van dr. Humphries maar de bronnen van het artikel vermelden helemaal geen wetenschappelijke artikels van de (anonieme?) auteur(s).

Een beknopte bedenking hierbij

De wetenschappelijke activiteit verdient haar naam door de openbaarheid en de controleerbaarheid van haar uitspraken waardoor zij het karakter krijgt van een juridisch proces met het oog op het aan het licht brengen van de waarheid. Edoch, daarentegen brengt aperte onenigheid onder wetenschapslui over de waarheidswaarde van wetenschappelijk geachte uitspraken aan het licht dat in zogenaamd wetenschappelijke middens kennelijk niet zozeer de jacht op waarheid aan de orde is maar veeleer de jacht op aanzien, geld en macht.

Kwesties van belangenvermenging zijn in de jongste decennia wereldwijd schering en inslag. Verantwoordelijken voor wetenschappelijke instellingen laten de onderzoeken die zij voeren financieren door industriëlen die op hun beurt financiële belangen hebben bij de onderzoeksresultaten welke zij dan naar hun hand zetten zodat men naar de waarheid alleen nog maar het raden kan hebben. De schandalen, waarvoor de softenonkwestie uit 1961 exemplarisch is, zijn legio en de (wetenschappelijk wél degelijk onderbouwd gebleken) kritische literatuur is dat evenzeer.

Het euvel heeft alles te maken met de problematiek die wordt aangesneden in de kritiek van de marxistische cultuurfilosoof Herbert Marcuse in zijn werk uit 1964, getiteld "One-Dimensional Man: Studies in the Ideology of Advanced Industrial Society." En ook hier zijn aanzien en machtswellust van de partij want de idee werd (al dan niet met expliciete bronvermeldingen) 'overgenomen' door Max Wildiers met zijn zogenaamde 'WTK-complex', door Etienne Vermeersch, meer bepaald in diens opstel, getiteld: "De ogen van de panda" uit 1988, waar het 'WTK-bestel' genoemd wordt en door nog anderen.

Een conclusie? Wetenschap blijkt de nieuwe religie, even onbetrouwbaar en corrupt als haar voorgangster, even arrogant ook en op macht en geld belust. En het volk is daar de dupe van, wereldwijd worden mensen bij de neus genomen, onwetend gehouden en leeggemolken door een beperkte bende van malafide soortgenoten met bijzonder veel noten op hun zang. Zij die deze jammerlijke realiteit alsnog ontkennen, lijden aan het Stockholmsyndroom.

(J.B., 25 augustus 2023)

Schimmels

(Dit artikels is een paragraaf uit het boek, getiteld: “Het grote interview met Omsk Van Togenbirger en andere teksten over de totalitaire wereld”, Jan Bauwens, Serskamp 2022 )

Alle bomen dreigen te sterven, de gewassen volgen: tarwe, rijst, groenten...

1

Leven is activiteit of verbranding en dat geeft hitte die zich verspreidt in de lucht die daardoor steeds meer waterdamp naar zich toe trekt en in warme, vochtige lucht gaan schimmels woekeren: deze micro- organismen vreten het leven aan en ontbinden tenslotte alle andere organismen tot niets dan mest.

Het woord 'schimmel' komt van 'scimmel', dat 'roest' betekent en is ook verwant met 'schemer'; het Latijnse 'fungus' zou een samentrekking zijn van 'funus ago', wat wil zeggen: "Ik maak een lijk".

Schimmels vreten de bomen aan, de olm verdween vrijwel totaal, van de berken schieten er nog weinig over en ook alle andere soorten krijgen het zwaar te verduren, de groene bossen worden sinds kort ontsierd door grote groepen dorre stammen, de mot zit in de hagen, het gras kleurt donkergeel en rot.

Fungi: ze hebben gemeenschappelijke voorouders met de dieren, het zijn vezeldraden die zich met miljarden tegelijk verspreiden door de lucht, ze nestelen zich in planten, pelsen, darmen en longen waar zij wassen ten koste van het leven van hun zieke gastheer die geen lucht meer krijgt en stikt.

De paddenstoel die wij zien is slechts een klein deel - het vruchtlichaam - van de meercellige schimmel, het is schijnweefsel, bestaande uit schimmeldraden die voor het overgrote deel onzichtbaar zijn ofwel zien zij er bijvoorbeeld uit als een aanslag. Toch is de honingzwam het grootste levende wezen op aarde en ook het oudste. In Oregon leeft zo'n zwam die 2400 jaar oud is en zij beslaat 890 hectare.

De meeste planten leven in symbiose met schimmels die ook een voedselbron zijn voor sommige insecten en bepaalde soorten zijn eetbaar of leveren antibiotica voor de mens terwijl andere ons kunnen infecteren met bijvoorbeeld kalknagel of zwemmerseczeem.

In de longen van twintig percent van de coronapatiënten op de Intensive Care vindt men de Aspergillus schimmel die heel vaak tot de dood leidt. Aspergillus gedijt wonderwel op lichaamstemperatuur maar een gezond immuunsysteem houdt die binnen de perken. Waarschijnlijk is de schimmel er al maar gaat die pas gevaarlijk woekeren wanneer bijvoorbeeld corona de patiënt verzwakt en het antimalariamiddel hydroxychloroquine zou de groei van deze schimmel tegenwerken.¹

2

Schimmels, bacteriën, virussen en nog andere micro-organismen vindt men terug in allerlei grotere levende organismen - in planten, dieren en mensen - maar als die wezens gezond zijn, houden zij de microben binnen de perken zodat die helemaal geen kwaad kunnen verrichten. Men moet er eens op letten: als de verkoudheden de kop opsteken, hoort men zelfs de dokters zeggen dat men helemaal niet hoeft te vrezen voor de kou omdat het de microben zijn en niet de kou die ziek maakt. Maar etaleren zij aldus niet hoe weinig voeling zij maar hebben met gezondheid en met ziekte? Gaat immers het ziek zijn niet vooraf aan de invasie van de microben in ons lijf? Het ziek zijn of de honger of het onderkoeld zijn maken ons vatbaar voor microben die zonder die omstandigheden zo onschuldig zouden zijn als onze naaste buren.

Waarmee nota bene gezegd is dat slechts de omstandigheden hoeven te veranderen om van buren aartsvijanden te maken welke wij te vrezen hebben zoals de burgers onder het regime van Nicolae Ceaușescu van Roemenië hun medeburgers vreesden die hen immers naar het leven stonden waar de regel gold dat verraad een burgerplicht is.

Een boom wordt pas vatbaar voor schimmels als hij dood is want schimmels voeden zich met dode organismen. De bacteriën die immer met ons meereizen in onze keel, veroorzaken pas keelpijn als wij oververmoeid geraken. Het griepvirus kan ons pas het bed in jagen als onze gezondheidstoestand suboptimaal is en zo ook corona.

Als mensen doodgaan, wordt dat al te makkelijk toegeschreven aan een 'ziekte', zoals men een microbe geheel onterecht gaan noemen is: een microbe op zich is helemaal geen ziekte, een microbe is een levend wezen. De ziekte daarentegen is een eigenschap van de mens zelf, een toestand die optreedt waar wij er niet in slagen om de ontmoeting met de microbe te laten verlopen zoals wij dat wensen.

Als mensen sterven en hun dood wordt toegeschreven aan corona, kan dit slechts betekenen dat corona op het ogenblik van hun verzwakking de sterkste vijand was, want wij herbergen duizenden, zo niet miljoenen microben in ons lijf en het zal uiteraard de allersterkste zijn die ons het eerste velt als wij verzwakken, precies zoals het ook bij de allerzwakste schakel is dat een ketting onder spanning breekt. Waarmee meteen gezegd is dat het uitschakelen van corona de dood niet weghoudt omdat dan nummer twee de klus zal klaren, precies zoals de tweede zwakste schakel van een ketting onder spanning niet zal weigeren te breken eenmaal de zwakste door een sterke werd vervangen.

Wanneer een micro-organisme de ronde doet, zal nooit iedereen er ziek van worden; zelfs de pest, typhus en ebola sparen meer mensen dan zij er vellen. Zo blijkt er niet alleen een verband tussen enerzijds gezondheid en ziekte en anderzijds lichamelijke omstandigheden: gezondheid en ziekte staan ook in relatie tot de soort. Wanneer het lijkt dat een ziekte uitgewoed raakt van zodra zij een zeker gedeelte van het volk gedood heeft, dan toont zich die groepsfactor als mede bepalend voor het ziekteverloop.

Andermaal: de ziekte is niet de microbe maar wel onze vatbaarheid ervoor. Die vatbaarheid is uiteraard een zaak van lichamelijke gezondheid maar zij houdt ook verband met de groep waarvan men deel uitmaakt. Ziekten immers vellen naar gelang hun aard een vast percentage van de bevolking: waar zij weerstand ondervinden, worden zij agressiever maar waar zij het al te makkelijk hebben, doen zij alras een stap terug.

Microben hebben er immers geen baat bij dat diegenen aan wie zij hun voortbestaan danken, zouden verdwijnen en in die zin zijn zij dan ook best vergelijkbaar met vampieren die periodiek opstaan uit hun graf om zich aan mensenbloed te laven: ook zij hebben er alle baat bij dat zij hun gulzigheid in toom houden zodat hun levensbronnen niet worden drooggelegd.

Uiteraard hebben mythen, sagen en legenden met geneeskunde niets te maken maar misschien wel met geneeskunst: brengen zij niet vaker aan het licht wat door de mazen van al te rationele zeven valt?

En dan is er nog het getal, de magie der cijfers en de verhoudingen welke de facto de wereld regeren, daar men immers heeft ontdekt dat de kwantummechanica of dus de waarschijnlijkheidsrekening ultiem bepalend blijkt voor wat al dan niet te gebeuren staat. Want niemand is bij machte om de toekomst te voorspellen terwijl anderzijds die fameuze wet der grote getallen nimmer faalt.²

3

Bepaalde microben in het lichaam zijn niet alleen normaal, ze zijn ook goed voor de gezondheid en niet alleen omdat ze het immuunsysteem trainen maar ook in die zin dat ze ons beschermen tegen meer schadelijke microben van wie deze mee-eters immers de stoel bezet houden. Het ministerie van volksgezondheid waarschuwt er in dit kader zelfs voor om het gebruik van antibiotica te beperken of zo mogelijk te vermijden.³

Antibiotica doden weliswaar bacteriën maar de keerzijde van dit verhaal bestaat erin dat aldus zitplaatsen vrijkomen voor superbacteriën, met andere woorden: mutanten van microben waartegen geen antibiotica meer helpen omdat zij resistent geworden zijn. Soms is het dus beter om de relatief onschadelijke bacteriën te laten zitten, hen niet met antibiotica te verjagen en zodoende te vermijden dat hun plek wordt ingenomen door micro-organismen tegen welke geen kruid meer gewassen is. Vooral bij longontstekingen zou men zien dat de overlijdens veelal volgen kort nadat antibiotica werden toegediend, al is het bijzonder moeilijk om te bepalen welke factor daar de doorslag geeft.

Superbacteriën worden ook ziekenhuisbacteriën genoemd omdat ze vooral floreren waar veel antibiotica worden gebruikt: het zijn eigenlijk mutanten die immuun geworden zijn voor elke bestaande bestrijdingsvorm. De kans dat die mutanten opduiken wordt ook groter naarmate de microben in kwestie feller worden bestreden, met name middels vaccinatie.⁴

Men kan ze misschien wel vergelijken met inbrekers die eenmaal men hen gewapenderhand gaat bestrijden, zich voortaan zelf niet langer ongewapend naar de plek van de misdaad begeven. De maatschappij bestrijdt inbraak en diefstal middels sociale wetten die honger helpen te voorkomen en op een gelijkaardige manier worden microben ook vriendelijker als men hen niet al te zeer schuwt: vandaag raden medici ouders aan hun kinderen vaker buiten in het zand te laten spelen teneinde te bekomen dat hun afweersysteem verbetert, wat betekent dat voor hen alvast bepaalde microben niet langer ziekteverwekkers zullen zijn.

En dan is er nog de kritiek van dr. Suzanne Humphries die de vaccinatie als zodanig in vraag stelt. Zij onderzocht de vaccinatie van pokken en zag dat in het Engelse Lester het aantal sterfgevallen ingevolge pokken hoog bleef ondanks het feit dat daar duchtig gevaccineerd werd. Ondanks alle waarschuwingen voor rampscenario's, besloot deze stad ooit om te stoppen met vaccineren en tegen alle verwachtingen in, waren er plots minder zieken en ook minder sterfgevallen. Bovendien, wetende dat amper 5 tot 10 percent van de wereldbevolking ooit werd ingeënt tegen de pokken en dat de pokken niet zijn uitgeroeid, tonen grafieken inderdaad een afname van de sterfgevallen mettertijd, edoch: vanaf het ogenblik dat men is gaan vaccineren, is die afname vertraagd! ^{5 6 7}

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Aflevering 2: van fictie naar feit

Jezus heeft nooit bestaan en als hij bestaan heeft dan was hij niet degene over wie wij hoorden en lazen. Geen bezwaar, zo zeggen intussen steeds meer theologen, want het christendom zelf is een realiteit. Edoch, als Jezus niet bestaan heeft, dan is er ook geen sprake van een goddelijke openbaring en dan heeft geloof geen enkele zin behalve dan de betekenis welke men aan drugs toeschrijft en dat is die van het bedrog: godsdienst is opium voor het volk. Maar is de liefde tot een fictief persoon dan zonder enige betekenis?

Laten wij eens ronddwalen in de witgekalkte kloostergangen waar in de vroege ochtend de metten weergalmen en in de avonduren de vespers. Doorheen de lange gangen glijden monniken voorbij, geruisloos onder losse, witte pijen, kelderdiep verzonken met het summum van de geest vermeiend in extase bij een fictieve god, de ingebeelde beminde. Hun hele bestaan is aan hem gewijd, zij zingen dag en nacht zijn lof en worden het niet moe omdat zij zich door hem geheiligd wanen, zij zijn als kinderen in de vreemde ban van een verhaal dat hen betovert en verheft tot in de hoogste toppen van de hemel, nog ver voorbij het licht van de wereldlijke zon. Daar rusten zij op kanten lauweren in een eeuwig lentelied dat hun gezangen draagt naar de allerverste oorden van het heelal waar hun refreinen echo's zijn, neerbuitelend uit het hiernamaals.

Maar de ultieme beminde is fictief, hij bestaat niet, hij heeft ook nooit bestaan en nimmer zullen zij hem zien: wat men van hem vertelt, op straat, in kerken en in dikke boeken, is puur fantasie, het zijn verhalen en verdichtsels om degenen tot vrede te stemmen die komen bedelen om een antwoord op de bijtende vraag naar het waarom van alle dingen en meer nog naar de kwestie van de zin van pijn en leed en folteringen waarvan het einde maar niet in zicht wil komen, ook niet na het onverdroten wachten dat een leven lang en langer duurt en duren blijft terwijl de dagen verstrijken, de dagen en de nachten, de lentedagen en de winters die de kou niet langer weten te verdragen en die telkenjare weer naar de tijdelijke heropstand trachten. Die houdt hen dan aan het lijntje zoals ook de fictie dat vermag van de beminde die alleen bestaat in de gezangen die dag in dag uit weergalmen in de kloostergangen en onder het gebinte van de oude kerk van de abdij, het schuiloord van de bedelorde, de plek waar fictie eeuwig duren blijft, het heiligdom waar de onzichtbare beminde aan de geringste van de minderbroeders op elk willekeurig ogenblik van de dag en van de nacht verschijnt. Om hen zijn wederliefde te betuigen.

De liefde tot een fictieve beminde, het lijkt wel een vorm van psychische masturbatie maar dan rijst de vraag naar de echtheid van de uniciteit welke leken maar al te graag toeschrijven aan hun eigen niet-fictief geachte liefde. Want beminden van vlees en bloed geloven in hun verliefdheid steevast dat zij voor elkaar geschapen zijn, dat een onzichtbare doch goddelijke hand de band gesmeed heeft die hen aan elkander bindt sinds het begin der tijden en die hen een leven lang de ene in de ander doet verblijden.

Totdat de dood hen scheidt. En na de rouw, die helemaal niet fictief is, volgt vaker een ander voor het wonder der vervanging. De vervanging die een wonder heten mag omdat ook de nieuwe liefde weer uniek blijkt en de beminde even onvervangbaar. Ja, het lijkt wel of de oude is teruggekomen in een kersverse bruid of bruidegom, alsof de dode is verrezen zoals telkenjare een nieuwe lente weer verrijst. En was de eeuwige beminde dan fictief omdat zijn of haar bestaan niet eeuwig was? Omdat het voorbestemd zijn louter in de fantasie bestond en in de vrome wensen? Beminnen ook beminden die van vlees en bloed zijn niets dan ijle schimmen? Of is de liefde tot personen dan niet sowieso altijd een beetje fictie? Onderscheidt de grote liefde zich dan niet van de gezamenlijke masturbatie?

Edoch, duikt hier niet het probleem op dat in deze troebele tijden om bevrijding schreeuwt: het probleem van het door elkaar haspelen van wat men verliefdheid noemt en liefde? Het gigantische probleem waarbij heel onterecht de liefde als zodanig wordt geassocieerd met het genot, de schoonheid en de lichamelijke lust die daarmee wordt verbonden?

Alleen de ijle gezangen van de monniken die onder witte pijen die door de glad geboende kloostergangen glijden, dragen nog de kennis dat de liefde niet met lust beproefd wordt maar met leed. Want alleen de beproeving zonder maat met leed brengt de waarheid van de liefde die men tot de fictie rekenen zou, tot leven en niet alleen tot leven maar ook tot onsterfelijkheid.

(J.B., 23 augustus 2023)

Het christendom of de liefde tot een fictief persoon

Carl Gustav Jung die samen met Alfred Adler en Sigmund Freud gestalte gaf aan de dieptepsychologie, ziet in Jezus een mythisch archetype dat in zowat alle culturen opduikt in de een of andere vorm en dat een antwoord geeft op de nood aan hoop, ontstaan in confrontatie met het noodlot van de dood, door te functioneren als een na te volgen voorbeeld op de door hem beloofde weg naar heil. Volgens heel wat onderzoekers zou Jezus wellicht helemaal niet echt bestaan hebben: wat over hem geschreven en gezegd geworden is alsook de woorden die hem in de mond gelegd zijn, zouden grotendeels berusten op fantasieën die de basis zijn gaan vormen van het zogenaamde christendom, een leer en een ethiek die in de loop van de tijd ook theologisch en filosofisch onderbouwd werd door uiteenlopende denkers met elk eigen opvattingen, zodat er niet één christendom bestaat doch een ganse waaier van christelijke religies en van kerken met elk eigen accenten die op hun beurt de wereld van de politiek, de cultuur en de kunst hebben geïnspireerd met al dan niet toe te juichen overtuigingen.

Sommige denkers verdedigen de opvatting dat de kwestie van de historiciteit van Jezus er eigenlijk niet toe doet en dat het christendom als zodanig voldoende zou zijn om aan een zekere menselijke nood tegemoet te komen maar omdat het christendom, overigens ook al sinds het jodendom, een openbaringsgodsdienst is, kan die uitleg niet bevredigen want het gaat nu eenmaal om de kwestie of wij kunnen geloven dat god echt mens geworden is en of voor ons een eeuwig leven weggelegd is en daartoe is het uiteraard nodig om opgehelderd te krijgen wie de geopenbaarde god dan is of was, waar en wanneer hij geboren is en wat hij allemaal gedaan en verteld heeft. Derhalve is de historiciteit van Jezus wel degelijk cruciaal en betekent het ontbreken daarvan niets anders dan dat wij hier andermaal te maken hebben met een archetype, een mythe en dus een fictief persoon in het leven van allen die zich christenen noemen. De paradox is dan deze: ofschoon voor alle christenen Jezus objectief gezien een fictief persoon is gebleken, is hij in het leven van alle christenen tevens de belangrijkste persoon.

In theorie is één mens op drie een christen en beschouwt die derhalve een niet bestaand persoon als de belangrijkste mens in zijn bestaan. De theorie die zegt dat het niet bewezen is dat Jezus ooit bestaan heeft of dat hij dezelfde was als de goddelijke figuur uit de bijbel, wordt onder de mat geveegd met het argument dat in feite neerkomt op de huldiging van het principe: “true is what works” of “waar is wat werkt.” Maar wat werkt er dan? De leugen uiteraard. En dan luidt het argument als volgt: “Waar is wat werkt. De leugen werkt. Dus de leugen is waar.” En is dit niet de gedachtegang die men terugvindt bij wie soelaas zoeken in drugs of in gelijkaardige bedrieglijke zaken? Men kent weliswaar de repliek van wie in dat geval zijn, zij antwoorden: “Liever zat dan zot!” Zij gaan er dus vanuit dat wie het bedrog niet accepteren sowieso een neus gezet worden door het leven als zodanig, dat immers een tranendal is met als kers op de taart de dood. Geloof in Jezus is derhalve zelfbedrog tegen beter weten in of zoals Karl Marx het formuleerde, is godsdienst opium voor het volk (dat echte opium niet kan betalen).

Dat de leugen waar is, is alvast een brug te ver maar waar is wel dat de leugen een realiteit is en dat die realiteit, althans in het geval van de kwestie van de religie, een zekere houdbaarheid heeft, ook al is het een beperkte. De verdedigers van het geloof tegen beter weten in, zouden dan moeten antwoorden dat ook het leven zelf een beperkte houdbaarheid heeft terwijl het ook zo blijkt dat men best vuur met vuur dient te bestrijden. Maar dat doen zij niet: zij blijven hopen dat de leugen op een dag de waarheid zal blijken te zijn.

Ongevaarlijk is dat geloof uiteraard allerminst: roekeloosheid is immers het onmiddellijke gevolg van ijdele hoop. Wie zich beroepen op een ingebeelde godheid om zich in de strijd op leven en dood te kunnen werpen met een vijand die op zijn beurt een god aanbidt waarvan die gelooft dat deze hem de overwinning garandeert, storten zich in een waanzin zonder grenzen. In acht genomen het feit dat het christendom via de kerk of de kerken ook volop politiek bedrijft, kan het niet anders dan dat de wereld onophoudelijk verkeert in een toestand van oorlog. En zeer in tegenstelling tot de aanbeden godheid kan van de oorlog bezwaarlijk gezegd worden dat hij louter fictie is.

(J.B., 22 augustus 2023)