Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 18. Einstein, God en de barbaren

Zoals gezegd zijn de feiten ons altijd een stapje voor ofwel, als zij zich voortspoeden in zevenmijlslaarzen, zijn ze ons wel zeven mijlen voor: reeds heeft Rusland zowat twintig percent van de Oekraïne ingelijfd en dat ook al gevierd met veel bombarie en met bijna letterlijk onze tekst van 29 september daarin verwerkt, verwijzend naar een aantal historische feiten die het westen in een niet al te prettig daglicht zetten. Uiteraard ging de Russische president hierbij nogal selectief te werk, maar bon, dat doen ze overal, toch? De zaak is, zoals nu vrijwel alle historici het beamen, dat de toetreding van de Oekraïne tot de NAVO automatisch de Derde Wereldoorlog in gang zal zetten. En Zelenski duwt de zoveelste aanvraag tot een spoedprocedure onder de neus van von der Leyen die er, alle retoriek ten spijt, nog wel heel eventjes zal moeten over nadenken. Alvast de volgende twee mogelijkheden opperen zich dan quasi onmiddellijk: het westen zal de vijandelijkheden van het Rusland beantwoorden en de strijd breidt zich over de gehele wereld uit, of moet men nu toch spreken over de aarde? Ofwel laten de westerlingen de wapens links liggen en blijven de Amerikanen dreigen met de economische sancties die nu niet alleen de Oekraïners zullen doen steigeren maar ook de rest van de Europeanen. Dat laatst genoemde is misschien wel het meest waarschijnlijke geval omdat met het gewisse optreden van de ongeletterde Kadyrov (die wellicht eerlang door Poetin zelf gerekruteerd zal worden voor het Russische leger) nu eens voorgoed bezegeld wordt dat inderdaad de barbaren het in de wereld voor het zeggen hebben en dat zij, ofschoon zij altijd al moeite hadden met het maken van optelsommetjes, zij toch degenen zullen wezen die beslissingen zullen treffen over het al dan niet inzetten van het door de grootste wiskundige aller tijden ontworpen vernietigingswapen dat niet alleen qua vorm op een paddenstoel gelijkt. En doet dat geval zich inderdaad voor, dan begint het er heel sterk op te gelijken dat in de kortste keren onze identiteitskaarten er lichtjes anders zullen gaan uitzien en zo ook ons burgerschap, incluis ons inkomen, onze vrijheid, de manier waarop wij geïnformeerd worden, opgevoed, gehuisvest en geliquideerd. Niks nieuws aan, dat ongeletterden spelen met het werk van Einstein, aldus Van Togenbirger: het mensdom speelt al tijden met het werk van God...

(Wordt vervolgd)

(J.B., 2 oktober 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 17. Wel, we zitten er al een poosje in

Hoe men het ook draait of keert, men loopt altijd achter de feiten aan: de mensheid of althans het 'gepapiereerde' deel van de mensheid en dus degenen die op papier bestaan, zij die het voor het zeggen hebben - hadden - zit reeds opgesloten in een virtuele wereld en kan er niet meer uit. Het Westen, dat eeuwenlang de rest van de wereld tot kolonie heeft gehad, dat een exuberante levensstandaard wist te handhaven dankzij telkens een ploeg van vijftig slaven per persoon, het westen dat in een mum van tijd de bodemschatten van de rest van de wereld heeft opgesoupeerd - dat westen zit nu gevangen in een leugen waarvan het zich vooralsnog niet bewust kon worden (ingevolge haar alom triomferende arrogantie en hoogheidswaanzin) en die erin bestaat dat het gelooft de wereldleider te zijn, het genie Einstein (de uitvinder van de atoombom) waar ieder ander naar opkijkt, hij die de beschaving uitdraagt en de wetenschappelijke ontwikkeling, de weldoener vanjewelste die gaat en alle volkeren onderwijst.

In zijn virtuele wereld is het westen de leider, vergadert het westen onder de leiding van dames en heren met adellijke titels en namen, wordt er voor het westen geapplaudisseerd en voor euromultimiljardairs die hun fortuin danken aan de ontelbare verslaafden aan computerspelletjes, gaat het westen her en der op bezoek om naar 'de mensen' te wuiven, (weliswaar vanachter kogelvrij glas) om excuses aan te bieden voor afgehakte zwarte handjes of voor kinderlijkjes op begraafplaatsen van de Heilige Moeder de Kerk (“En nu een kruis erover!”, zo klinkt het, “want, hoera, wij zijn terug!”). Kortom, in de virtuele wereld opgesloten is men blind voor zijn geschiedenis, incluis de hedendaagse, met nota bene de Europese concentratiekampen met daarin gevangen zes miljoen vluchtelingen, nog steeds. Alleen wie niet zelf in de virtualiteit vertoeven, weten hoe de werkelijkheid er vandaag uitziet.

Sinds intussen een goed aantal jaren heeft het communistische China zich in Afrika genesteld, volgens sommigen omwille van de grondstoffen die het voor het eigen volk behoeft, volgens anderen omdat het dit continent wil koloniseren op eens een heel andere manier. Destijds gebeurde dat met slavenhandel en plundering met de medewerking van god-op-aarde, zodat het dit keer niet veel slechter kan, een reden om de andere kant op te kijken. Maar er zijn er die beweren dat China momenteel Afrika aan het bekeren is tot het zogenaamde wereldcommunisme.

In dat kader hebben, intussen ook al sinds enkele jaren, Rusland, China, Brazilië en nog een paar paupers zich verenigd in een alternatieve economische bond, vastbesloten om de, geef toe, oneerlijke wereldhandel een halt toe te roepen. Ook het bombardement op het Wereld Economisch Centrum intussen 21 jaar geleden mag gerust gezien worden in het kader van dit proces dat niet overhaast doch vastberaden de ene stap na de andere zet om quasi onopgemerkt het in zijn virtuele wereld verder dromende westen onder de voet te lopen. Er wordt gezegd dat het graan nu maar eens op boten zijn weg moet vinden naar de paupers die het niet betalen kunnen. Dat de gaskraan nu voorgoed dichtgaat en dat de leveringen van fietsen en uurwerken, om maar iets te noemen, made in China en gefabrikeerd door (niet uw) kinderen, worden stopgezet. Er wordt gezegd dat nu op een sluipende manier de infrastructuur van het ingedommelde westen (dat overal waar men zich niet verweren kon, zijn vuilnis heeft gedumpt) naar de haaien zal geholpen worden: gas, elektriciteit, scheepvaart, luchtverkeer, bruggen en wegen, internet: niet drummen, a.u.b., ze komen allemaal aan de beurt. De westerlingen, zo beweren sommigen, zullen zoals de kreeften die zij eten in hun exquise driesterrenrestaurants levend worden gekookt, wat uiteraard wil zeggen: zonder dat zij er ook maar iets van merken. En dat alles dankzij de virtuele wereld waarin zij lustig verder dromen over hun heerschappij.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 29 september 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 16. Fictie en werkelijkheid

De verleidingskracht van een virtuele wereld heeft te maken met het zich blind staren op de misleidende attributen van de waarheid en de leugen, met name de last en de lust. Maar de moraliteit herleiden tot een louter persoonlijke kwestie, zoals religies dat meestal doen, ware een vergissing omdat de last welke de waarheid begeleidt - de last, de inspanning en de spanning - buiten de persoonlijke wil en wensen om quasi ondraaglijk kunnen worden, wat in het huidige tijdsgewricht bijvoorbeeld het geval is ingevolge een dreiging welke immers een zaak is van het al dan niet voortbestaan van de wereld - een zaak die in handen blijkt van enkele individuen omtrent dewelke goede redenen zijn om heel sterk te twijfelen aan hun goede bedoelingen en aan hun verstand.

Naarmate die dreiging toeneemt, zal uiteraard ook de verleidingskracht van de virtuele werelden toenemen omdat zij de gelegenheid bieden om, alvast voor een poos, de ogen te sluiten voor het reële gevaar dat de mensheid als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt. Door de gewaarwording van de dreiging weg te nemen wordt weliswaar niet het gevaar zelf weggenomen maar wel wordt dan de spanning verminderd en daarmee ook de last die onze zenuwen op de proef stelt, wat wellicht enigszins besparend kan zijn met betrekking tot onze voor een goede gezondheid onmisbare fysieke en psychische energie.

De klassieke en veelal religieuze voorstellingen van de moraal, van goed en kwaad en van de relatie van het goede en het kwade met lasten en lusten, zijn bijzonder misleidend omdat zij er eigenlijk verkeerdelijk van uit gaan dat mensen puur geestelijke wezens zijn zoals de engelen, die principieel helemaal geen rekening hoeven te houden met fysieke draagkracht alsook vooral met het feit dat psychische draagkracht door fysieke draagkracht evenzeer wordt beperkt als gefaciliteerd.

Bij uitbreiding geldt bovendien dat de menselijke wil geen instrument is waarvan men zich naar believen kan bedienen om zijn moreel verantwoorde keuzes te maken omdat de wil altijd verbonden is met handelingen waarvan de realiseerbaarheid mede afhankelijk is van externe factoren omtrent welke onze adequate kennis niet kan verzekerd worden en wat de zaak nog meer bemoeilijkt is het feit dat tot die externe factoren mogelijkerwijze ook andermans wil behoort welke geheel in strijd kan zijn met de eigen wil: het is voor een individu volstrekt onmogelijk om tussenbeide te komen waar bijvoorbeeld een staatshoofd de nucleaire wereldoorlog ontketent terwijl die daad onmiskenbaar bepalend zal zijn voor ieders lot.

Tevens is geen van alle religies in staat om de zin van het lijden én van het kwaad als zodanig te verklaren zonder de toevlucht te moeten nemen tot een tweede wereld welke moet dienen om een vereffening te maken inzake onverdiend leed en lust dat wordt ondergaan in de huidige wereld. Soms kan het goede morele handelen het leed beperken en soms gebeurt precies het tegenovergestelde en haalt men zich lasten op de nek door het kwaad te bevechten: de zaak is dat er in die dingen geen voorspelbaarheid (mogelijk) is. Het lijden in onschuld alsook het zogenaamde 'geluk van de bozen' zijn problemen die geen oplossing kunnen vinden als niet de hulp wordt ingeroepen van de 'deus ex machina' van een bestaan na de dood, een ultieme vergelding.

Maar het verbinden van morele handelingen met beloning en straf en derhalve met schuld is een consequentie van een zeker personalisme en meer bepaald van de opvatting dat verdiensten verankerd zijn met personen. Met de realiteit de liefde die maakt dat het geluk van de ene afhankelijk is van het geluk van de ander, wordt in de religies vaak helemaal geen rekening gehouden, waardoor ze uiteraard zichzelf a priori hebben veroordeeld en wat hen dan sowieso geheel terecht alle krediet ontneemt.

Virtuele werelden verleiden derhalve niet alleen omdat zij ons (alvast tijdelijk) kunnen bevrijden van ziekmakende spanningen: hun aantrekkingskracht is ook toe te schrijven aan het feit dat zij de zekerheid van hun onechtheid bieden waar datgene wat wij als niet-virtueel beschouwen, ons uiteindelijk in de onzekerheid omtrent hun betrouwbaarheid achterlaat. De scheidingslijn tussen het werkelijke en het virtuele is met andere woorden kennelijk zelf een zaak welke zich afspeelt binnen een zekere virtuele wereld.

Andermaal rijst dan de moeilijke kwestie in hoeverre het maken van een onderscheid tussen fictie en werkelijkheid relevant kan zijn en dan in de eerste plaats met betrekking tot ons (morele) handelen dat wij immers gewoonlijk aan de hand van dat onderscheid oriënteren. Als er al virtuele werelden bestaan welke het gemunt zouden hebben op de mens als waarheidszoekend wezen, dan blijken zij alvast bijzonder moeilijk te detecteren omdat elk referentiekader dat zou toelaten dit te doen, uiteindelijk lijkt te ontbreken.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 29 september 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 15. Over de betekenis der dingen in het licht van de Omega

Als het zo is dat een onpersoonlijke macht bezig is de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken, dan kan die opzet alleen maar slaagkansen hebben als de virtuele wereld genoeg aantrekkingskracht bezit, wat uiteraard betekent dat de virtuele wereld moet kunnen wedijveren met de echte wereld. Op de vraag hoe dan de leugen ooit aantrekkelijker zou kunnen zijn dan de waarheid, kennen wij het antwoord wel: de leugen is listiger dan de waarheid maar de waarheid is lastiger dan de leugen.

Wie kiezen voor de waarheid laten zich met andere woorden door de list van de leugen strikken en de list bestaat er dan natuurlijk in om er voor te zorgen dat het slachtoffer zich blind staart op de last van de waarheid, waardoor hij de waarheid als zodanig uit het oog verliest en in het perspectief waarvan de leugen, die immers zonder last is, verschijnt als een lust. In het blikveld van wie aldus gestrikt worden, zijn het niet de waarheid en de leugen die tegenover elkaar staan maar wel hun verraderlijke attributen, de last en de lust. De waarheid is aantrekkelijker dan de leugen maar een lust is aantrekkelijker dan een last.

Nochtans is een lust niets anders dan iets dat niet is, een niet-zijn, een afwezigheid, namelijk de afwezigheid van een last. Spanning voelt aan als een last maar de ontspanning die op de spanning volgt, voelt aan als een lust en zo is ook elke lust niets anders dan het verdwijnen van een last. Omdat het orgasme de kleine dood wordt genoemd, zou men kunnen denken dat de grote dood of dus de dood zonder meer, waarbij elke spanning verdwijnt, het felste wordt begeerd maar niets is minder waar dan dat. De waarheid blijft nastrevenswaardig ondanks de last die ermee verbonden is en de leugen blijft verwerpelijk, alle lust ten spijt, precies omdat de last de conditie is voor de lust en niet en nooit andersom en om dezelfde reden kan er zonder de waarheid geen leugen zijn terwijl de waarheid best zonder de leugen kan bestaan.

De anonieme macht die verleidt tot het verwisselen van de werkelijkheid voor een virtuele wereld, kan derhalve niets anders zijn dan luiheid en, bij uitbreiding, ondeugd in het algemeen. De morele kwaliteiten blijken derhalve hun ontologische basis te vinden in het onderscheid tussen werkelijkheid en waan, in het verschil tussen realiteit en virtualiteit, in de tegenstelling van waarheid en bedrog. Ens et bonum convertuntur, zo klonk het al in de middeleeuwen: het zijn en het goede vallen samen - met andere woorden: alleen het goede heeft werkelijkheidswaarde; het kwaad is een tekort aan zijn, het is een afwezigheid of een niet-zijn.

De verleiding welke de virtuele wereld uitoefent op de mensheid is derhalve die van de dood: het is de verleiding om de spanning los te laten, om niet langer te volharden in de inspanning welke gevergd wordt waar het ware en derhalve het goede worden nagestreefd. (1)

(Wordt vervolgd)

(J.B., 28 september 2022)

Verwijzingen:

(1) Dit thema wordt uitvoerig behandeld in: J. Bauwens, Het Einde der Tijden. Over de betekenis der dingen in het licht van de Omega, Serskamp 2003.

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 14. Gaan zijn zevenmijlslaarzen met de mens aan de haal?

Hermes, de met de joodse engelen vergelijkbare goddelijke boodschapper uit de Griekse mythologie, droeg gevleugelde sandalen die hij leende aan de held Perseus opdat die zou kunnen vluchten voor de zusters van Medusa die hij had onthoofd. (1) In het sprookje van Klein Duimpje, in 1812-1822 opgetekend door de gebroeders Grimm, steelt Klein Duimpje de zevenmijlslaarzen van de reus tijdens diens slaap en ook in het in de zestiende eeuw voor het eerst genoteerde en in 1697 door de bundel Sprookjes van Moeder de Gans van Charles Perrault bekend geworden verhaal van De Gelaarsde Kat spelen zevenmijlslaarzen reeds de rol die vandaag door trans- en posthumanisten wordt toegekend aan de (weliswaar meer gesofisticeerde) hulpstukken die de fysieke maar ook de psychische natuurlijke capaciteiten van de mens moeten uitbreiden. Naast haar laarzen behoren immers ook de grootspraak en de listigheid van de gelaarsde kat tot het arsenaal van haar hulpstukken en tot de uitbreiding van Klein Duimpje's psychische hulpstukken behoren tevens zijn vermetelheid en durf welke ook van de partij zijn in de heldendaden van Perseus terwijl Hermes ook de god werd van de welsprekendheid of de retorica, ook wel genaamd 'de kunst van het liegen'.

Bewonderenswaardige hulpstukken zijn werktuigen en machines en om in de lijn van de zevenmijlslaarzen te blijven, verdient het wiel en dan in het bijzonder de fiets ook alle lof als zeer vernuftig maar ook zeer verdienstelijk en mens- en milieuvriendelijk instrument waarmee de fietser als het ware volledig versmelt. Uiteraard naast de muziekinstrumenten, het arsenaal dat nodig is voor de plastische kunsten en, niet te vergeten, het boek als podium van de literatuur en de wetenschappen, waarvan de hedendaagse vorm eigenlijk de computer is.

En hiermee zijn we beland bij de op hol geslagen fantasie van wie zich transhumanisten noemen: zij die afstevenen op de zelfoverstijging van de mens middels de uitbreiding van zijn fysieke en psychische natuurlijke capaciteiten, en dan nog het liefst in de symbiose van mens en cybernetica. Tussen haakjes: cybernetica betekent stuurmanskunde, in casu: de menselijke besturing van zijn werktuigen of 'verlengstukken'. En precies daar loopt het fout: de wereld is zijn stuurman kwijt, zoals inmiddels al enkele decennia geleden de moraalfilosoof Jaap Kruithof het formuleerde.

Want de auto bijvoorbeeld is vaak veeleer een moordtuig, naast de expliciete wapens, met als kers op de taart, de atoombom, waarvan Rusland er het grootste aantal bezit, namelijk 6255, de Verenigde Staten hebben er 5550, China 350, Frankrijk 290, Groot-Brittannië 225, Pakistan 165, India 156, Israël 90 en Noord-Korea ca. 50.

De V.S. zijn het enige land dat al atoomwapens inzette, meer bepaald in de Tweede Wereldoorlog: de Inola Gay gooide op 6 augustus 1945 in Japan de bom Little Boy (uranium 235) op Hirosjima en drie dagen later werd Fat Man (plutonium) op Nagasaki gedropt. De bommen met een kracht van ongeveer 10 megaton waren eigenlijk bedoeld voor de Japanse hoofdstad Tokio maar mist strooide roet in het eten en zo vielen er in plaats van miljoenen doden amper 100.000 in één klap.

De zwaarste bom die ooit tot ontploffing werd gebracht was de Tsar Bomba: hij ontplofte op 30 oktober 1961 op 3 km hoogte boven Nova Zembla en had een kracht van 50 megaton. De explosie deed in Finland de ruiten breken, de paddenstoel steeg 64 km hoog, de schokgolf ging drie keer rond de aarde. (2) Rusland beschikt inmiddels over bommen van 800 megaton. Gaan zijn zevenmijlslaarzen met de mens aan de haal?

(Wordt vervolgd)

(J.B., 28 september 2022)

Verwijzingen:

(1) Zie: Kris Vansteenbrugge, Griekse mythologie in 136 verhalen, (https://www.bloggen.be/dzeus/ )

(2) Voor de filmopname van de explosie, zie: https://scientias.nl/russen-geven-beelden-vrij-van-de-krachtigste-explosie-die-mensen-ooit-hebben-veroorzaakt/

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 13. Omsk Van Togenbirger andermaal over de virtuele wereld

Omsk Van Togenbirger, ik dank u dat u ons nog eens wilt te woord staan, het zijn bizarre tijden, maar meent u dat nu echt wat u de laatste keer zei, over die technocraten?

OVT: Zij verkopen gebakken lucht, voor écht geld en met dat echt geld kopen zij allerminst gebakken lucht, en dat hoef ik niet te menen of niet te menen, dat zijn de feiten, geloof ik, ja. Of bent u het daar dan niet mee eens?

Toch wel, maar anderzijds...

OVT: Anderzijds?

Wel, niemand kan toch ontkennen dat bijvoorbeeld... Facebook... niet echt bestaat?

OVT: Leugens bestaan echt, inderdaad, dat herhaal ik toch voortdurend? Maar de mensen vragen erom natuurlijk, en sommige van die leugens zijn wel heel verleidelijk, nietwaar? Voor bedrog moet je betalen, het is de fabel van de vos en de raaf, hebben we het daarover niet al eens eerder gehad?

Jazeker...

OVT: Denk maar eens aan een ander kraam: een kraam dat al eeuwen en eeuwen stand houdt met, nu in de afprijzing, haar virtuele wereld die maar niet stuk kan: de hemel en de hel! Of gelooft u dan dat hemel en hel ook echt bestaan?

Euh...

OVT: Jaja, ik merk het wel, mijn beste: het zit zo diep dat u zich er nog altijd niet kordaat durft over uit te spreken, ook al zegt uw nuchter verstand u dat u niet langer hoeft te twijfelen! Maar men wendt dan ook de meest verwerpelijke van alle verkooptechnieken aan... men beliegt godbetert de kinderen! Zij beliegen de mensen nog vooraleer die over enig kritisch vermogen beschikken, omdat zij op die jonge leeftijd voor de volle honderd percent weerloos openstaan voor kennis en alle vertrouwen hebben, en is dat niet schrijnend: alle vertrouwen hebben mensen op die leeftijd in hun ouders én in degenen aan wie hun ouders hen toevertrouwen voor het bijbrengen van kennis!

Tja...

OVT: Zeg mij eens eerlijk: gelooft u dan in de hemel en de hel?

Tja, misschien moet dat allemaal niet zo letterlijk opgevat worden maar veeleer als iets...

OVT: Virtueel?

Als iets figuurlijk, ja...

OVT: Haha! Niet te geloven hoé diep het zit! Maar ik weet het: het valt niet met de rede te verhelpen, het is een zaak van geschonden vertrouwen en de wonden blijven, jammer genoeg. Zij die hun inzichten daaromtrent willen bijsturen, moeten snijden in hun eigenste vlees, wat zeg ik, in het vlees van hun eigenste ziel. U kunt toch ook wel inzien dat de praktijk van de aflaten, om maar iets te noemen, alleen het werk kan zijn van gewetenloze schurken die goedgelovige mensen de zuur verdiende centen afhandig trachten te maken, de centen die bestemd zijn om de hongerige mondjes van hun kinderen mee te spijzen? U hebt toch al gehoord over die handel in aflaten, geloof ik?

Mja...

OVT: Hoeveel moest men betalen voor één dag minder lang in het vagevuur? Eén dag minder lang branden? Maar laten we daar nu over ophouden. Ik vertel het alleen om u daarvoor te behoeden een tweede keer in dezelfde put te vallen. De virtuele wereld die de miljardairs van heden u wensen te verkopen, is compleet dezelfde als deze die de miljardairs van gisteren u hebben aangesmeerd en waarvan u kennelijk nog steeds last heeft, het is compleet dezelfde, mijn allerbeste, al zit hij uiteraard in een hedendaags kleedje: de mode verandert maar de mode als zodanig doet dat uiteraard niet, nietwaar? Of gelooft u dan dat de leurders van gisteren geen miljardairs waren? Hebt u ooit het Vaticaan bezocht?

Neen...

OVT: Misschien kon dat een therapie zijn, heel misschien... Anders leest u maar eens het jongste boek van Frédérick Martel over dat luxehotel, overvol met megalomanen. Wat wij nu beleven is een zoveelste uitgave van hetzelfde. Het gaat hier over de wereldheersers, denkt u dat zelf dan ook niet?

De wereldheersers?

OVT: Dat zei ik, ja. Of gelooft u dat de wereld geleid wordt door arme drommels?

Toch niet...

OVT: We hebben het hier over de allerrijksten dezer aarde, over die beruchte 1 percent die 99 percent van alle wereldse dingen bezitten. En zij hebben hun bezit en macht niet verworven middels kennis en kunde, ook al willen zij graag dat wij dat gaan geloven: neen, zij danken hun bezit en hun macht aan flagrante leugens en aan schaamteloos bedrog. En terloops, mijn beste: u gelooft toch niet dat het arme drommels zijn die de huidige oorlog in Europa hebben gelanceerd?

Neen, zeker niet...

OVT: Zie je wel dat u dat niet gelooft: het zijn inderdaad de allerrijkste aardbewoners die daar zo over beslissen. Zij sturen straks onze kinderen naar het front, zogezegd om het land te gaan verdedigen tegen de vijand, ja? En wie is die vijand, mijn beste? Dat zijn dan de Russen die naar het front gestuurd worden door hun leider omwille van hun kroost? Hemeltje, hemeltje! Wie gelooft nu zulk een sprookjes! Maar helemaal niemand wil naar het front, mijn beste! U ziet toch ook dat het waar is wat ik hier nu zeg? Ja, er blijven uiteraard altijd mensen bestaan die zo oneindig dom zijn dat ze gaan vechten 'voor de goede zaak' of omdat zij nu eenmaal gehoorzame burgers zijn. Maar gelooft u ook niet dat het volk helemaal niet vechten wil? Gelooft u dan echt dat de mensen nu massaal willen sterven?

Euh, neen, natuurlijk niet...

OVT: En zijn het mensen die de mensen naar het front jagen? Zijn het mensen die de mensen opnieuw sprookjeswerelden te koop aanbieden? Zijn het mensen of zijn het misschien dieren? Of sprookjesfiguren? Elfen? Kabouters? Of demonen?

Het zijn mensen, denk ik, ja natuurlijk.

OVT: Juist. En ik vraag het u nu andermaal: zijn het arme drommels die dat zo regelen, mijn beste, of zijn het net die superrijken, degenen die bijna alles bezitten wat eigenlijk toebehoort aan de massa die het maar moeten stellen met bijna niks?

Het zijn zeker en vast de superrijken die dat doen, beslist.

OVT: Juist. En zijn het arme drommels die ons die virtuele wereld willen opdringen of zijn het opnieuw die superrijken?

De superrijken doen dat, denk ik, ja...

OVT: Zeker weten?

Ik denk het, ja...

OVT: En zijn dan de mensen die ons naar het front sturen, recht de dood in, dezelfde als degenen die ons de virtuele wereld willen aansmeren?

Het zijn telkenmale die superrijken die dat doen... dus, ja: het zijn dezelfden.

OVT: En vertel mij eens, mijn beste: de mensen die ons naar het front sturen, hebben die het goed met ons voor?

Kennelijk zeker niet, neen!

OVT: Willen zij ons dood?

Onmiskenbaar, ja...

OVT: En kan je mensen die je dood willen, vertrouwen?

Uiteraard niet begot!

OVT: En wat moet je dan doen als ze u een virtuele wereld willen aansmeren? Koopt u die dan?

Welneen...

OVT: Zij prijzen het nochtans aan als een geschenk?

Dat kan alleen een vergiftigd geschenk zijn...

OVT: Maar, mijn beste: u weet meer dan ik.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 september 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 12. Zuckerberg: reclame voor de virtuele wereld

We vroegen Omsk van Togenbirger om wat commentaar over de virtuele wereld van Zuckerberg. Ziehier zijn repliek:

OVT: Ik heb op dit ogenblik weinig tijd maar, mijn beste, knoop alvast één ding goed in uw oren met betrekking tot die malafide figuren uit Disneyworld: zij maken reclame voor de virtuele werelden die zij te koop aanbieden onder het mom van toekomstgerichtheid, wetenschap en kunst. Edoch, weet dat de eigendommen van die lieden allerminst virtueel zijn: zij bezitten kastelen van echte steen, wat zeg ik, van witte marmer; zij rijden in echte sportwagens en zij vliegen met echte privévliegtuigen door de echte lucht naar echte verre landen; hun vrouwen en mannen zijn geen poppen maar zij zijn van echt vlees en bloed. En al die echtheid, mijn beste, kunnen zij zich veroorloven omdat miljoenen, ja, miljarden mensen betoverd aan hun kermiskraam gaan plakken en hun virtuele spullen kopen, met echt geld. Maar nu moet ik verder, ik heb haast, we zien elkaar nog in het echt, tot kijk!”

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 september 2022)

Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten

Aflevering 11. Volodymyr Zelensky, Boris Johnson, Meghan Markle, Donald Trump en Popeye the Sailor Man

In het artikel How a Fictional President Is Helping Ukrainians Rethink Their Absurd Politics (1) in het blad Foreign Policy beschrijft Katherine Jacobsen hoe de komiek Zelensky zijn rol van president uit de wereld van de fictie hard maakt op het echte politieke schouwtoneel maar daarmee is Zelensky geen unicum in de geschiedenis. Tot degenen die in werkelijkheid verwezenlijkten wat ze eerst op de planken hebben gebracht behoren volgens Stuart Heritage van The Guardian in zijn artikel Zelenskiy’s Servant of the People: the TV show that made Ukraine’s president van 7 maart 2022 (2) ook figuren zoals Boris Johnson (Have I Got News For You), Meghan Markle (Suits) en Donald Trump (The Apprentice), al springt Zelensky er natuurlijk wel uit.

De verovering van de werkelijkheid door de ficties gebeurt soms ten goede maar ook vaak ten kwade. Zo werden ten tijde van de Tweede Wereldoorlog - maar dan wellicht onbedoeld - flagrante leugens de wereld rondgestuurd met de tekenfilmfiguur Popeye. (3) die zich telkens uit benaderde situaties wist te redden dankzij het eten van een blik spinazie waarover wijd en zijd verkondigd werd dat het krachtvoedsel was omdat het veel ijzer zou bevatten. Dat was echter een misverstand, wellicht voortspruitend uit een oude kopieerfout waarbij een komma werd verschoven maar het werd hoe dan ook geduld omdat toentertijd zuinig diende omgesprongen te worden met vlees.

(Wordt vervolgd)

(J.B., 26 september 2022)

Verwijzingen:

(1) https://foreignpolicy.com/2016/12/13/how-a-fictional-president-is-helping-ukrainians-rethink-their-absurd-politics/ De ondertitel van het artikel luidt: “Ukraine is so corrupt that it’s hard to imagine it being otherwise. A new comedy series shows that things could be different.”

(2) https://www.theguardian.com/tv-and-radio/2022/mar/07/zelinskiys-servant-of-the-people-the-tv-show-that-made-ukraines-president

De ondertitel van het artikel luidt: “He starred as a president in this smart satire, only to launch a political party named after it – then win an election. Now on All 4, it may be the most important foreign TV drama ever.”

(3) Popeye was een stripfiguur van de Amerikaanse cartoonisten Elzie Segar en Bud Sagendorf en hij trad later op als tekenfilmfiguur van Max Fleischer en Dave Fleischer.

Video “Popeye the Sailor meets Sindbad the Sailor”:

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/transcoded/8/86/Popeye_the_Sailor_Meets_Sindbad_the_Sailor.webm/Popeye_the_Sailor_Meets_Sindbad_the_Sailor.webm.1080p.vp9.webm