Over seksuele opvoeding op school

Massaal komen zekere categorieën van mensen op straat om te protesteren tegen seksuele opvoeding op school: seksuele opvoeding is niets voor kinderen, zo menen zij en zij insinueren zelfs dat de opvoeders helemaal geen goede bedoelingen kunnen hebben met die lessen; het lijkt erop dat zij die seksuele opvoeding van hun kinderen in eigen handen willen kunnen blijven houden. Het is alleen de vraag wat die selfmade seksuele opvoeding dan wel mag inhouden, in acht genomen de onnoemelijke feiten die vrijwel dagelijks te kijk zetten hoe het gesteld is bij een flink deel van de betrokkenen met de kennis over de onderhavige materie en met de morele kwaliteit van de gangbare oordelen daar omtrent.

Seksuele opvoeding is een deel van de opvoeding als zodanig en over opvoeding valt veel te zeggen maar dan vooreerst wel dit, dat wie geloven dat zij gemist zou kunnen worden, aan de (democratisch geregeerde) staat onttrokken, geprivatiseerd of in handen gegeven van 'het internet', helemaal niet op de hoogte zijn van de geschiedenis. Precies zoals het beginsel van Montesquieu de scheiding der machten grondvest als een onontbeerlijk principe dat moet helpen voorkomen dat wij belanden in een dictatuur (waarin immers de wetgevende en de uitvoerende machten zichzelf berechten), zo ook moet worden voorkomen dat de vorming van de mensen die onze toekomst zijn, wordt scheefgetrokken door wie dan bij die misvormingen garen willen kunnen spinnen.

Wil men dan de seksuele opvoeding, of waarom niet de opvoeding als zodanig, overlaten aan de godsdienst of aan de godsdiensten? Want ofschoon zij allemaal spreken over de ene god, blijken er in de wereld dan toch heel wat godsdiensten te bestaan en de meest wreedaardige daarvan zijn ook de meest succesvolle geworden, wat op zich al een en ander zegt over hun ware aard.

Op kop van de instituten voor tovenarij staat de katholieke kerk die bestuurd wordt vanuit het Vaticaan in Rome waarover luttele jaren geleden de Franse socioloog Frédéric Martel zijn Sodoma schreef, een bijzonder grondig gedocumenteerd boek dat niets aan de verbeelding overlaat. Eveneens van relatief recente datum is het boek van Dirk Verhofstadt dat de avonturen van de kerk ten tijde van de nazi's doorlicht. De samenwerking van de Rooms Katholieke kerk met extreemrechts doorheen de geschiedenis is al lange tijd een publiek geheim en het zou ons hier al te ver brengen om de rol van de kerk in de genocides ten tijde van het kolonialisme en in het huidige neokolonialisme te belichten. Edoch, dat de kerk met het oog op eigen profijt gedurende eeuwen het onderwijs beheerst heeft met haar onzin, staat als een paal boven water.

Wat immers hebben wij hier in België te maken met een millennia oude religie uit het Midden-Oosten, met name met het jodendom uit Israël, dat extreem nationalistisch is gezien het zich “het uitverkoren volk” acht en waarop de Nazoreeër al dan niet gewild een variant gemaakt heeft met het Christendom dat zich inmiddels heeft versnipperd in talloze sekten waarvan de meest agressieve, de Rooms-katholieke, het voortouw heeft genomen met haar dogma's die kant noch wal raken maar die wel beleden moeten worden door haar onderdanen zoals ook de stelling dat één opgeteld bij één gelijk is aan drie in de dystopische roman van George Orwell? Het christendom werd de erkende staatsgodsdienst in het Romeinse Rijk en geraakte via de veroveringstochten van onder andere Julius Caesar tot hier verspreid en dan verder over de gehele wereld en dat gebeurde meer bepaald dankzij de opvoeding van kinderen op een leeftijd waarop zij zelfs hun moedertaal nog niet beheersen en wel met die ene bedoeling om die klinkklare onzin er zo diep in te stampen dat zij die nog altijd vanzelfsprekend blijven vinden als hun haren grijs geworden zijn en hun laatste tanden uitgevallen. Al tweeduizend jaar lang is men aldus die fabels blijven herhalen en willen nu bezorgde ouders, zoals zij zichzelf bestempelen, de onaantastbaarheid van het bedrog waaronder zij al die tijd zozeer te lijden hadden, nu ook nog eigenhandig gaan beschermen?

Alleen een bijzonder diep gewortelde angst kan het voor mekaar krijgen dat zij geen afstand willen doen van deze allergrootste slavernij op aarde. Tot op een gegeven ogenblik verbood de kerk zelfs de lectuur van de heilige schrift waarop zij haar leer zegde te baseren en toen protestanten de Bijbel naar de volkstaal gingen omzetten, moesten alle exemplaren worden opgespoord en ook verbrand, overigens samen met de stoutmoedige vertalers. Fjodor Dostojevski schreef over die tijd van libricide en ook genocide die de Inquisitie heet een mooi verhaal waarin hij argumenteert dat niemand minder dan de duivel op het woord Gods beslag gelegd heeft en dat sindsdien de halve wereld wordt misleid met grove leugens in functie van dictatoriale grootmachten en totalitaire systemen die ons onder de dekmantel van opvoeding dom houden en op de koop toe arm.

Men herinnere zich toch wel dat de jaloerse joodse God van elke vader eist dat die zijn oudste zoon aan hem slachtoffert, heel letterlijk, een bevel dat staat te lezen in het heilige boek Genesis, samen met nog veel andere onzin? Eva zou gemaakt zijn uit een rib van Adam, terwijl zelfs een kind weet dat het andersom is en dat Adam zoals alle andere mensen voortkomt voort uit een vrouw, toch? Maar ook de mannelijke jaloezie heeft blijkbaar haar rechten.

Dat geloof in kwestie is bovendien danig corrupt dat de paus die nog niet zo lang geleden de homo's handlangers van de duivel noemde, ook over deze kwestie nu een draai van honderdtachtig graden heeft gemaakt, al praat hij in andere streken de mensen die daar anders over denken tijdens zijn reisjes ook telkenmale en zonder aarzelen naar de mond om dan bij zijn terugkeer naar het westen alweer een draai van 180 graden te maken: hij draait omzeggens met de aardrotatie mee en gelijkt daarom op een draaiende derwisj.

En daarmee zijn we bij de tweede grootste religie beland, waar de leidinggevende mystici zich zonder behoefte aan de katholieke alcohol bezatten door gewoon te draaien om hun eigen as. Maar om nu terug te keren naar de onnoemelijke feiten die vrijwel dagelijks te kijk zetten hoe het gesteld is bij een flink deel van de betrokkenen met de kennis over de onderhavige materie en met de morele kwaliteit van de gangbare oordelen daar omtrent, bekijken wij de vraag wat men nu eigenlijk bedoelt met die lessen seksuele opvoeding op school.

Met die lessen immers wordt geprobeerd om aan kinderen zaken bij te brengen waarover ze thuis kennelijk niets leren of waarover ze thuis verkeerde dingen leren, omdat het thuis bijvoorbeeld extreemrechtse katholieken zijn of jihadisten. En om het bij dit ene voorbeeld maar te houden, valt dat af te leiden aan het feit dat het minderjarigen zijn, kinderen dus, die op straat mensen aanvallen en aftuigen van zodra zij denken dat het gaat om homo's. Van één op de vier homo's wordt het leven op straat bedreigd door snotneuzen en wel op de meest lafhartige manier daar zij tot met messen toe gewapend, in bendes hun aanvallen op weerloze enkelingen richten. Vergeten wij vooral niet dat die kinderen worden opgejut door extreemrechtse populisten die zich zelf rijk en veilig mogen achten en die daarom ook zeker zijn van hun stemmenaantal bij de menigte aan zich in straffeloosheid vermeiende misdadigers die zij vertegenwoordigen. Gewis, men moet bezorgd zijn en bevreesd dat men nu onder druk van malafide stemmingmakerij ook nog die enkele uurtjes seksuele opvoeding dreigt af te zullen schaffen.

Edoch, wat daarentegen afgeschaft moet worden, ja, verboden, is het 'onderricht' van leugens aan kinderen. Eerst en vooral moeten opruiers zoals de extreemrechtse praatjesmakers die misbruik maken van de wet op de vrije meningsuiting gestraft kunnen worden omdat het geen vrije mening is die ze uiten maar aanzetting tot moord en dat is niet hetzelfde, of wie denkt daar dan anders over?

Moed is wat kinderen ontberen en wat zij moeten leren: moed om zichzelf vrij te kunnen maken van alle soorten van onzin, psychologische betovering, moordende sociale druk en bemoeienissen allerhande. Vrijheid immers komt niet vanzelf maar moet veroverd worden en bovendien verdedigd om ze dan ook nog te kunnen behouden.

Het 'natuurlijke' bestaat niet, dat is alleen de jungle, het recht van de sterkste. De concentratiekampen zijn er gekomen omdat Hitler van plan was om de natuur een handje te gaan helpen: dat heerschap was niet van de slimsten maar de massa miste nu eenmaal de moed om hem tegen te spreken. Hitler keert terug, zijn populisme dat de achterlijke massa bespeelt is alomtegenwoordig. Alleen met opvoeding kan men een dam opwerpen tegen zaken zoals analfabetisme, armoede en zinloos geweld welke onze vrijheid fnuiken en die de wereld dreigen terug te katapulteren naar de meest duistere krochten van de waanzinnige middeleeuwen.

(J.B., 22 september 2023)

Daarom zwijgen altijd alle slachtoffers

Misdadigers maken slachtoffers en dat is één zaak maar een andere zaak is dat slachtoffers inzake de misdaden die hen treffen, er altijd en overal het zwijgen toe doen. Waarom spreken zij niet? Het lijkt er op dat zij bang zijn voor hun belagers en misschien is dat voor een stuk wel zo maar wat zij veeleer vrezen is een heel andere zaak en dat weten criminelen opperbest.

Het slachtoffer van een misdaad staat voor de keuze tussen zwijgen en spreken maar komt er niet toe om tot spreken over te gaan uit angst voor een nog veel groter kwaad dan de revanche van de betrokken misdadigers. Want het kwaad dat zij vrezen, kent zijn gelijke niet in deze wereld, het is immers van precies hetzelfde kaliber als het kwaad dat treft wie in de hel belanden - de hel die in de moderne theologie immers gedefinieerd wordt als het afgesneden zijn van alle menselijke contacten. Het kwaad dat slachtoffers vrezen als zij overgaan tot spreken, is dat van de wanhoop.

Zolang slachtoffers van misdaden zwijgen, houden zij de actualisatie tegen van de onomkeerbare afwijzing van hun klacht, die immers de afwijzing van hun eigen bestaan inhoudt. Zolang zij zwijgen en zich ervan weerhouden om bij anderen aan te kloppen voor hulp, bewaren zij met andere woorden de hoop dat zij die wel zouden ontvangen indien zij daarom ook effectief zouden verzoeken. Echter, van zodra zij spreken en derhalve effectief om hulp vragen, hebben zij al de reële mogelijkheid aanvaard van de genoemde afwijzing die veelal een fataal karakter heeft. Als zij spreken, nemen zij het risico dat zij niet zullen worden geloofd en indien zij daadwerkelijk niet worden geloofd, verliezen zij meteen ook de hoop die zij kunnen blijven koesteren zolang zij er het zwijgen toe doen. Wie spreken en niet geloofd worden, blijven in de kou staan, voelen zich verraden en worden geconfronteerd met de noodlottigheid van het onrecht. Om zichzelf voor die confrontatie te behoeden, kiezen de slachtoffers van misdaden ervoor om te zwijgen.

Het feit niet geloofd te worden met zijn klacht, is een bijkomende veroordeling voor het slachtoffer en tegelijk houdt de verklaring van ongeloof jegens het slachtoffer, het vrijpleiten in van de misdadiger: niet het slachtoffer van de misdaad vreest voor de crimineel maar wel degenen tot wie het slachtoffer dat niet langer wenst te zwijgen, zich wendt met zijn verklaring en met zijn hulpvraag. Immers, wie hulp bieden aan slachtoffers van misdadigers plaatsen zich zodoende in het kamp van die slachtoffers en jagen de misdadigers die het slachtoffer hebben mishandeld nu ook tegen zichzelf in het harnas. Slachtoffers zwijgen omdat zij kunnen vermoeden dat het degenen tot wie zij zich moeten wenden voor hulp, zal ontbreken aan de moed om de strijd met de misdadigers aan te gaan. Want dat is tenslotte hetgeen niemand kan vermijden als het er op aan komt de vrijheid en de rechten van zijn medemensen te verdedigen. Het ten allen prijze willen vermijden van een conflict, verankert het betreffende kwaad tot een instelling, het wordt geïnstitutionaliseerd kwaad, een vorm van kwaad dat nog moeilijk te bestrijden valt omdat het danig onzichtbaar wordt.

(J.B., 20 september 2023)

Kuddegeest

Hij treedt de leefruimte naar binnen en declameert: “Dag allemaal!” en alle aanwezigen antwoorden, gedwee en in koor: “Dag Sjarel!” Zij beseffen het nauwelijks, maar ze worden gesjareld. Sjarel heeft het woord genomen, hij leidt en zij antwoorden - zij volgen. Sjarel is iémand, zij zijn slechts een menigte, een massa. Sjarel heeft een naam die uniek is en zij heten allen in één adem: “allemaal”. Want stel eens dat in een menigte iemand roept: “Dag allemaal!” en dat hij dan wacht op antwoord. Zouden alle anderen dan niet opkijken en zeggen: “Wie denkt dat heerschap wel dat hij zijn mag!?” Maar zo gaat het nu eenmaal in de kudde. Alleen de leider is een persoon, alle anderen zijn 'volgers' en de omvang van de persoon is, democratisch genoeg, recht evenredig met de omvang van het aantal van zijn volgers, die alleen maar goed genoeg zijn om een getal te helpen vormen dat het getal is van de leider, de vooraanstaande, de priester, de minister, de vedette, de televisiester.

Deze laatste lanceert een nieuwe broek en daags nadien holt de massa naar de klerenwinkel om die broek te halen die voortaan het straatbeeld kleurt; een broek met brede pijpen, een jeansbroek of wat dacht u van een broek vol gaten? Het is eender, apen apen apen na, de kudde volgt de leider, als die in de afgrond stapt, doen ze het allemaal, gedwee en zonder morren na. Zij worden tot de laatste man gesjareld. Dag Sjarel, dag mijnheer pastoor, dag dokter. En aan wie daar in de pikorde nog boven staan - zijne excellentie, zijne koninklijke hoogheid en zijne heiligheid - kan niemand uit de kudde nog een goedendag toewensen, zij krijgen daar gewoon niet de gelegenheid toe. Luttele tijd geleden reisde een al wat oudere vrouw vanuit den vreemde naar het verre Rome om daar na een nachtje kamperen post te gaan vatten op het Sint-Pietersplein om onze paus te kunnen groeten. Zij had het geluk dat hij passeerde bij de dranghekken waar zij stond te hunkeren naar eindelijk de vervulling van haar allergrootste wens waarvoor zij ook een leven lang gewerkt had en gespaard, zij kon toen hij passeerde nog net zijn mouw aanraken. Maar prompt veranderde de tronie van de Heilige Vader in het norse masker dat haar achtervolgen zal tot in de hel: warempel, hij bracht het besje een nijdige slag toe op de van het schuren van de vele paternosterbolletjes met eelt bedekte knokkels! Helaas voor de reputatie van de plaatsvervanger Gods op aarde, werd dat vastgelegd op video door een mensje met een iPhone die tot het einde der tijden alle acht miljard stervelingen op het internet kunnen bekijken. Maar de reputatie van de dictator blijkt er allerminst door geschaad, alleen de nederige vrouw die kwam van o zo verre krijgt het te verduren, zij heet nu 'die opdringerige'. Om niet te zeggen dat haar knokkels blijven bloeden zoals de stigmata der heiligen.

Massamensen, kuddedieren, apen, volgelingen. En daar tegenover staan hun leiders, de dictators of de pausen, de ministers, koningen en keizers, de kardinalen die nu naar het schijnt nood hebben aan nieuwe zijde voor de fabricatie van voldoende rode baretten van uitgerekend deze kleur ter herinnering aan het feit dat zij werden gecreëerd om in navolging van Christus te betalen met hun bloed in tijden van nood voor 't welzijn van de kudde waarvan zij de herders zijn. Over de opalen die hun mijters sieren en met de opbrengst waarvan alle hongerigen ter wereld een geruime tijd konden gevoederd worden, moet men zwijgen. Maar wat gezegd moet worden, is: de kudde volgt haar leider, ook als die haar minacht, haar ontrouw is en beliegt, wat hij prompt doet en zonder blozen. De kudde zegt de leugens van haar leider na met dezelfde onverschilligheid waarmee de koren in de hel het refrein van Lucifer herhalen dat door de ijskoude, zwarte kosmos galmt: “Mijn naam is legioen, want wij zijn met velen.”¹ De kudde zelf, misleid, beseft niet meer dat zij van mensen is gemaakt.

(J.B., 19 september 2023)

http://blogimages.bloggen.be/tisallemaiet/attach/334624.pdf 

http://blogimages.bloggen.be/tisallemaiet/attach/334624.pdf