Alle rechten voorbehouden Een variant van deze blog is te vinden op seniorennet op het volgende adres: http://blog.seniorennet.be/tisallemaiet/
28-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 14. Gaan zijn zevenmijlslaarzen met de mens aan de haal?
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
14. Gaan zijn zevenmijlslaarzen met de mens aan de haal?
Hermes,
de met de joodse engelen vergelijkbare goddelijke boodschapper uit de
Griekse mythologie, droeg gevleugelde sandalen die hij leende aan de
held Perseus opdat die zou kunnen vluchten voor de zusters van Medusa
die hij had onthoofd. (1) In het sprookje van Klein
Duimpje, in 1812-1822 opgetekend
door de gebroeders Grimm, steelt Klein Duimpje de zevenmijlslaarzen
van de reus tijdens diens slaap en ook in het in de zestiende eeuw
voor het eerst genoteerde en in 1697 door de bundel Sprookjes
van Moeder de Gans van Charles
Perrault bekend geworden verhaal van De
Gelaarsde Kat spelen
zevenmijlslaarzen reeds de rol die vandaag door trans- en
posthumanisten wordt toegekend aan de (weliswaar meer
gesofisticeerde) hulpstukken die de fysieke maar ook de psychische
natuurlijke capaciteiten van de mens moeten uitbreiden. Naast haar
laarzen behoren immers ook de grootspraak en de listigheid van de
gelaarsde kat tot het arsenaal van haar hulpstukken en tot de
uitbreiding van Klein Duimpje's psychische hulpstukken behoren tevens
zijn vermetelheid en durf welke ook van de partij zijn in de
heldendaden van Perseus terwijl Hermes ook de god werd van de
welsprekendheid of de retorica, ook wel genaamd 'de kunst van het
liegen'.
Bewonderenswaardige
hulpstukken zijn werktuigen en machines en om in de lijn van de
zevenmijlslaarzen te blijven, verdient het wiel en dan in het
bijzonder de fiets ook alle lof als zeer vernuftig maar ook zeer
verdienstelijk en mens- en milieuvriendelijk instrument waarmee de
fietser als het ware volledig versmelt. Uiteraard naast de
muziekinstrumenten, het arsenaal dat nodig is voor de plastische
kunsten en, niet te vergeten, het boek als podium van de literatuur
en de wetenschappen, waarvan de hedendaagse vorm eigenlijk de
computer is.
En
hiermee zijn we beland bij de op hol geslagen fantasie van wie zich
transhumanisten noemen: zij die afstevenen op de zelfoverstijging van
de mens middels de uitbreiding van zijn fysieke en psychische
natuurlijke capaciteiten, en dan nog het liefst in de symbiose van
mens en cybernetica. Tussen haakjes: cybernetica betekent
stuurmanskunde, in casu:
de menselijke besturing van zijn werktuigen of 'verlengstukken'. En
precies daar loopt het fout: de wereld is zijn stuurman kwijt, zoals
inmiddels al enkele decennia geleden de moraalfilosoof Jaap Kruithof
het formuleerde.
Want
de auto bijvoorbeeld is vaak veeleer een moordtuig, naast de
expliciete wapens, met als kers op de taart, de atoombom, waarvan
Rusland er het grootste aantal bezit, namelijk 6255, de Verenigde
Staten hebben er 5550, China 350, Frankrijk 290, Groot-Brittannië
225, Pakistan 165, India 156, Israël 90 en Noord-Korea ca. 50.
De
V.S. zijn het enige land dat al atoomwapens inzette, meer bepaald in
de Tweede Wereldoorlog: de Inola Gay gooide op 6 augustus 1945 in
Japan de bom Little Boy (uranium 235) op Hirosjima en drie dagen
later werd Fat Man (plutonium) op Nagasaki gedropt. De bommen met een
kracht van ongeveer 10 megaton waren eigenlijk bedoeld voor de
Japanse hoofdstad Tokio maar mist strooide roet in het eten en zo
vielen er in plaats van miljoenen doden amper 100.000 in één klap.
De
zwaarste bom die ooit tot ontploffing werd gebracht was de Tsar
Bomba: hij ontplofte op 30 oktober 1961 op 3 km hoogte boven Nova
Zembla en had een kracht van 50 megaton. De explosie deed in Finland
de ruiten breken, de paddenstoel steeg 64 km hoog, de schokgolf ging
drie keer rond de aarde. (2) Rusland beschikt inmiddels over bommen
van 800 megaton. Gaan zijn zevenmijlslaarzen met de mens aan de haal?
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 13. Omsk Van Togenbirger andermaal over de virtuele wereld
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
13. Omsk Van Togenbirger andermaal over de virtuele wereld
Omsk
Van Togenbirger, ik dank u dat u ons nog eens wilt te woord staan,
het zijn bizarre tijden, maar meent u dat nu echt wat u de laatste
keer zei, over die technocraten?
OVT:
Zij verkopen gebakken lucht, voor écht geld en met dat echt geld
kopen zij allerminst gebakken lucht, en dat hoef ik niet te menen of
niet te menen, dat zijn de feiten, geloof ik, ja. Of bent u het daar
dan niet mee eens?
Toch
wel, maar anderzijds...
OVT:
Anderzijds?
Wel,
niemand kan toch ontkennen dat bijvoorbeeld... Facebook... niet echt
bestaat?
OVT:
Leugens bestaan echt, inderdaad, dat herhaal ik toch voortdurend?
Maar de mensen vragen erom natuurlijk, en sommige van die leugens
zijn wel heel verleidelijk, nietwaar? Voor bedrog moet je betalen,
het is de fabel van de vos en de raaf, hebben we het daarover niet al
eens eerder gehad?
Jazeker...
OVT: Denk
maar eens aan een ander kraam: een kraam dat al eeuwen en eeuwen
stand houdt met, nu in de afprijzing, haar virtuele wereld die maar
niet stuk kan: de hemel en de hel! Of gelooft u dan dat hemel en hel
ook echt bestaan?
Euh...
OVT: Jaja,
ik merk het wel, mijn beste: het zit zo diep dat u zich er nog altijd
niet kordaat durft over uit te spreken, ook al zegt uw nuchter
verstand u dat u niet langer hoeft te twijfelen! Maar men wendt dan
ook de meest verwerpelijke van alle verkooptechnieken aan... men
beliegt godbetert de kinderen! Zij beliegen de mensen nog vooraleer
die over enig kritisch vermogen beschikken, omdat zij op die jonge
leeftijd voor de volle honderd percent weerloos openstaan voor kennis
en alle vertrouwen hebben, en is dat niet schrijnend: alle vertrouwen
hebben mensen op die leeftijd in hun ouders én in degenen aan wie
hun ouders hen toevertrouwen voor het bijbrengen van kennis!
Tja...
OVT: Zeg
mij eens eerlijk: gelooft u dan in de hemel en de hel?
Tja,
misschien moet dat allemaal niet zo letterlijk opgevat worden maar
veeleer als iets...
OVT:
Virtueel?
Als iets
figuurlijk, ja...
OVT: Haha!
Niet te geloven hoé diep het zit! Maar ik weet het: het valt niet
met de rede te verhelpen, het is een zaak van geschonden vertrouwen
en de wonden blijven, jammer genoeg. Zij die hun inzichten
daaromtrent willen bijsturen, moeten snijden in hun eigenste vlees,
wat zeg ik, in het vlees van hun eigenste ziel. U kunt toch ook wel
inzien dat de praktijk van de aflaten, om maar iets te noemen, alleen
het werk kan zijn van gewetenloze schurken die goedgelovige mensen de
zuur verdiende centen afhandig trachten te maken, de centen die
bestemd zijn om de hongerige mondjes van hun kinderen mee te spijzen?
U hebt toch al gehoord over die handel in aflaten, geloof ik?
Mja...
OVT:
Hoeveel moest men betalen voor één dag minder lang in het vagevuur?
Eén dag minder lang branden? Maar laten we daar nu over ophouden. Ik
vertel het alleen om u daarvoor te behoeden een tweede keer in
dezelfde put te vallen. De virtuele wereld die de miljardairs van
heden u wensen te verkopen, is compleet dezelfde als deze die de
miljardairs van gisteren u hebben aangesmeerd en waarvan u kennelijk
nog steeds last heeft, het is compleet dezelfde, mijn allerbeste, al
zit hij uiteraard in een hedendaags kleedje: de mode verandert maar
de mode als zodanig doet dat uiteraard niet, nietwaar? Of gelooft u
dan dat de leurders van gisteren geen miljardairs waren? Hebt u ooit
het Vaticaan bezocht?
Neen...
OVT:
Misschien kon dat een therapie zijn, heel misschien... Anders leest u
maar eens het jongste boek van Frédérick Martel over dat luxehotel,
overvol met megalomanen. Wat wij nu beleven is een zoveelste uitgave
van hetzelfde. Het gaat hier over de wereldheersers, denkt u dat zelf
dan ook niet?
De
wereldheersers?
OVT: Dat
zei ik, ja. Of gelooft u dat de wereld geleid wordt door arme
drommels?
Toch
niet...
OVT: We
hebben het hier over de allerrijksten dezer aarde, over die beruchte
1 percent die 99 percent van alle wereldse dingen bezitten. En zij
hebben hun bezit en macht niet verworven middels kennis en kunde, ook
al willen zij graag dat wij dat gaan geloven: neen, zij danken hun
bezit en hun macht aan flagrante leugens en aan schaamteloos bedrog.
En terloops, mijn beste: u gelooft toch niet dat het arme drommels
zijn die de huidige oorlog in Europa hebben gelanceerd?
Neen,
zeker niet...
OVT: Zie je
wel dat u dat niet gelooft: het zijn inderdaad de allerrijkste
aardbewoners die daar zo over beslissen. Zij sturen straks onze
kinderen naar het front, zogezegd om het land te gaan verdedigen
tegen de vijand, ja? En wie is die vijand, mijn beste? Dat zijn dan
de Russen die naar het front gestuurd worden door hun leider omwille
van hun kroost? Hemeltje, hemeltje! Wie gelooft nu zulk een
sprookjes! Maar helemaal niemand wil naar het front, mijn beste! U
ziet toch ook dat het waar is wat ik hier nu zeg? Ja, er blijven
uiteraard altijd mensen bestaan die zo oneindig dom zijn dat ze gaan
vechten 'voor de goede zaak' of omdat zij nu eenmaal gehoorzame
burgers zijn. Maar gelooft u ook niet dat het volk helemaal niet
vechten wil? Gelooft u dan echt dat de mensen nu massaal willen
sterven?
Euh,
neen, natuurlijk niet...
OVT: En
zijn het mensen die de mensen naar het front jagen? Zijn het mensen
die de mensen opnieuw sprookjeswerelden te koop aanbieden? Zijn het
mensen of zijn het misschien dieren? Of sprookjesfiguren? Elfen?
Kabouters? Of demonen?
Het zijn
mensen, denk ik, ja natuurlijk.
OVT: Juist.
En ik vraag het u nu andermaal: zijn het arme drommels die dat zo
regelen, mijn beste, of zijn het net die superrijken, degenen die
bijna alles bezitten wat eigenlijk toebehoort aan de massa die het
maar moeten stellen met bijna niks?
Het zijn
zeker en vast de superrijken die dat doen, beslist.
OVT: Juist.
En zijn het arme drommels die ons die virtuele wereld willen
opdringen of zijn het opnieuw die superrijken?
De
superrijken doen dat, denk ik, ja...
OVT: Zeker
weten?
Ik denk
het, ja...
OVT: En
zijn dan de mensen die ons naar het front sturen, recht de dood in,
dezelfde als degenen die ons de virtuele wereld willen aansmeren?
Het zijn
telkenmale die superrijken die dat doen... dus, ja: het zijn
dezelfden.
OVT: En
vertel mij eens, mijn beste: de mensen die ons naar het front sturen,
hebben die het goed met ons voor?
Kennelijk
zeker niet, neen!
OVT:
Willen zij ons dood?
Onmiskenbaar,
ja...
OVT: En kan
je mensen die je dood willen, vertrouwen?
Uiteraard
niet begot!
OVT: En wat
moet je dan doen als ze u een virtuele wereld willen aansmeren? Koopt
u die dan?
Welneen...
OVT: Zij
prijzen het nochtans aan als een geschenk?
Dat kan
alleen een vergiftigd geschenk zijn...
OVT: Maar,
mijn beste: u weet meer dan ik.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
26 september 2022)
26-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 12. Zuckerberg: reclame voor de virtuele wereld
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
12. Zuckerberg: reclame voor de virtuele wereld
We
vroegen Omsk van Togenbirger om wat commentaar over de virtuele
wereld van Zuckerberg. Ziehier zijn repliek:
OVT:
Ik heb op dit ogenblik weinig tijd maar, mijn beste, knoop alvast één
ding goed in uw oren met betrekking tot die malafide figuren uit
Disneyworld: zij maken reclame voor de virtuele werelden die zij te
koop aanbieden onder het mom van toekomstgerichtheid, wetenschap en
kunst. Edoch, weet dat de eigendommen van die lieden allerminst
virtueel zijn: zij bezitten kastelen van echte steen, wat zeg ik, van
witte marmer; zij rijden in echte sportwagens en zij vliegen met
echte privévliegtuigen door de echte lucht naar echte verre landen;
hun vrouwen en mannen zijn geen poppen maar zij zijn van echt vlees
en bloed. En al die echtheid, mijn beste, kunnen zij zich veroorloven
omdat miljoenen, ja, miljarden mensen betoverd aan hun kermiskraam
gaan plakken en hun virtuele spullen kopen, met echt geld. Maar nu
moet ik verder, ik heb haast, we zien elkaar nog in het echt, tot
kijk!
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
26 september 2022)
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 11. Volodymyr Zelensky, Boris Johnson, Meghan Markle, Donald Trump en Popeye the Sailor Man
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
11. Volodymyr Zelensky, Boris Johnson, Meghan Markle, Donald Trump en
Popeye the Sailor Man
In
het artikel How
a Fictional President Is Helping Ukrainians Rethink Their Absurd
Politics
(1) in het blad Foreign
Policy
beschrijft Katherine Jacobsen hoe de komiek Zelensky zijn rol van
president uit de wereld van de fictie hard maakt op het echte
politieke schouwtoneel maar daarmee is Zelensky geen unicum in de
geschiedenis. Tot degenen die in werkelijkheid verwezenlijkten wat ze
eerst op de planken hebben gebracht behoren volgens Stuart Heritage
van The
Guardian in
zijn artikel Zelenskiys
Servant of the People: the TV show that made Ukraines president
van 7 maart 2022 (2) ook figuren zoals Boris Johnson (Have
I Got News For You),
Meghan Markle (Suits)
en Donald Trump (The
Apprentice),
al springt Zelensky er natuurlijk wel uit.
De
verovering van de werkelijkheid door de ficties gebeurt soms ten
goede maar ook vaak ten kwade. Zo werden ten tijde van de Tweede
Wereldoorlog - maar dan wellicht onbedoeld - flagrante leugens de
wereld rondgestuurd met de tekenfilmfiguur Popeye.
(3) die zich telkens uit benaderde situaties wist te redden dankzij
het eten van een blik spinazie waarover wijd en zijd verkondigd werd
dat het krachtvoedsel was omdat het veel ijzer zou bevatten. Dat was
echter een misverstand, wellicht voortspruitend uit een oude
kopieerfout waarbij een komma werd verschoven maar het werd hoe dan
ook geduld omdat toentertijd zuinig diende omgesprongen te worden met
vlees.
De
ondertitel van het artikel luidt: He starred as a president in
this smart satire, only to launch a political party named after it
then win an election. Now on All 4, it may be the most important
foreign TV drama ever.
(3) Popeye
was een
stripfiguur van de Amerikaanse cartoonisten Elzie Segar en Bud
Sagendorf en hij trad later op als tekenfilmfiguur van Max Fleischer
en Dave Fleischer.
Video
Popeye the Sailor meets
Sindbad the Sailor:
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 10. Fantastiek, Zelensky en het armageddon
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
10. Fantastiek, Zelensky en het armageddon
Niet
zonder reden werd hier 'Het Verborgen Volk' van de Vlaamse schrijver
Ludo Noens te berde gebracht: het boek behandelt weliswaar de wereld
van het fantastische maar wie geloven dat de fantasie naast de
realiteit staat, slaan de bal flink mis: legio zijn de voorbeelden
van hoe de fantasie de realiteit ook letterlijk het zwijgen oplegt en
verdringt, ja, vervangt en tot de minst betwijfelbare voorbeelden van
die feitelijkheid behoren de religies, de politieke partijen en de
zogenaamde wetenschappen. Voor de fantasieën waarmee het
katholicisme, het jodendom of de islam uitpakken, geven mensen hun
leven en legt men hen deze waarheid voor de voeten, dan voelen zij
zich diep beledigd. Hetzelfde doen zij voor hun politieke idealen en
partijen en niet in het minst in de wetenschappen speelt de fantasie
de hoofdrol en gaan voor- en tegenstanders van bijvoorbeeld de
evolutieleer tekeer alsof hun leven ervan af hing. Op een bijzonder
bescheiden manier maar tegelijk zeer doortastend stelt Ludo Noens
doorheen zijn hele oeuvre de vraag naar de grens tussen fictie en
realiteit en voor de goede verstaander laat hij ook doorschemeren dat
het antwoord op die vraag allerminst vanzelfsprekend is, ja, wellicht
niet tot groot jolijt van de positieve wetenschappers die in hun
onverstand zichzelf danig ernstig nemen, maakt deze kunstenaar
zonneklaar dat de gezochte grens eigenlijk behoort tot het rijk van
de fantasie...
Keren
we nu terug naar ons thema: het feit dat en de wijze waarop een
onpersoonlijke macht de mensen in een virtuele wereld naar binnen
lokt om die daarin op te sluiten. Wie goed toekijken, kunnen zien dat
mensen in een virtuele wereld naar binnen worden gelokt doordat de
virtuele wereld zelf eerst de mensen tegemoet treedt. Om het heel
concreet te maken: de virtualiteit van de cinema beperkt zich niet
tot de film en tot het uur dat hij bekeken wordt maar zij treedt de
cinemazaal naar buiten en vult geleidelijk de hele wereld met haar
onechtheid. Sylvester Stallone vertolkt niet alleen de
Vietnamveteraan John Rambo maar hij wordt tevens door de massa die de
film voorgeschoteld kreeg met die rol geïdentificeerd zodat hem niet
alleen de eer te beurt valt van zijn acteursprestatie maar tevens die
van de held die hij niet is doch slechts vertolkt. De film zelf is
fictie maar omdat de massa niet in staat is de grens te trekken
tussen het spel en de realiteit, krijgen de sprookjes een zekere
realiteitswaarde, wat bijvoorbeeld op een bijzonder ergerlijke manier
het geval is geweest met de cowboy- en indianenverhalen waarbij de
'goodies' en de 'baddies' een fabricaat zijn van de filmmaker, of
beter: van zijn sponsoren die zeker niet gespeend zijn van politieke
bedoelingen. De Indianen werden na het aanmeren van Christoffel
Columbus door de Spaanse conquistadores uitgemoord en hun land werd
door de genadeloze veroveraars ingepalmd maar eeuwen later hebben de
V.S. hun uiterste best gedaan om met de leugenfabriek van Hollywood
het tegendeel te bewijzen.
Een
bijzonder actueel voorbeeld van de overname van de waarheid door de
leugen is de Tv-film Dienaar
van het volk
uit 2015 waarin de geschiedenisleraar Wassil Holoborodko president
van Oekraïne wordt, een rol die vertolkt wordt door de acteur
Volodymyr Zelensky, die vier jaar later ook in werkelijkheid
president wordt van dat land. Het sprookje wordt werkelijkheid, het
virtuele is in de realiteit naar binnen gedrongen en heeft hem
overmeesterd, de acteur is gelijk geworden aan zijn rol en het eerste
slachtoffer van deze agressie is uiteraard de waarheid. In feite doet
de reclame helemaal niets anders dan dat: de leugen wordt aan het
volk getoond en van zodra het volk deze leugen na-aapt, wordt ze
echt, ze wordt waarheid. De waarheid zelf blijft dan uiteraard
verweesd achter. En van die overname van de realiteit door de fictie
komt dan kennelijk een wereldoorlog en misschien wel het armageddon.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
23 september 2022)
Dr. Geert Vanden Bossche - vss-scientific-updates-during-pandemic-times
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 9. 'Het Verborgen Volk' (vervolg)
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
9. 'Het Verborgen Volk' (vervolg)
Goden,
engelen, elfen, kabouters, dolende zielen... kortom: niet-menselijke
intelligenties zijn geen onbekenden, aldus Ludo Noens, maar jonge
kinderen en enkelingen zoals Rudolf Steiner niet te na gesproken,
heeft de moderne mens het verleerd contact te leggen met die wezens.
Steiner verwijst naar de Rozenkruisers, een geheim broederschap,
hoeder van een revolutionaire kennis en van de diepste
natuurgeheimen, gesticht door de Duitse ingewijde in de
judeo-Arabische Mysteriën, Christian Rosencreutz (°1378). (1)
Rosencreutz
leerde Arabisch en vertaalde het islamitische 'Boek van de Natuur'
naar het Latijn. Hij werd 106 jaar oud en toen in 1604 zijn graftombe
werd ontdekt, bleek zijn lichaam vrijwel ongerept. (2) De
supranormale vermogens van de Rozenkruisers (...) moeten grandioos
zijn geweest. ( ) Honger, dorst, ziekte en tijd hadden geen vat
meer op hen. Onzichtbaar konden zij binnentreden waar zij maar
wilden. Zo snel als de gedachten verplaatsten zij zich naar willekeur
overal ter wereld. Bovendien stond iedere demon of geest onder hun
dwingende bevelen ( ). (3)
Zij
geloofden in het bestaan van door ons niet zintuiglijk waarneembare
min of meer intelligente wezens zoals elementalen (elementenbewoners)
en djinns (genieën, te situeren tussen mensen en engelen), die
resideren in een subtiele parallelle wereld en die net zoals de
'wellustige engelen' (uit Genesis 6:1-4) romances kunnen hebben met
mensen, waaruit volgens de yezidi's in Koerdistan een blauwogig
blondharig volk geboren werd - volgens de Koran had koning Salomon
grote macht over hen. (4)
In
zijn De Civitate Dei spreekt Sint-Augustinus zijn geloof uit
over menselijke seks met demonen, praktijken die ook bij de
Tempeliers aan de orde waren en beoefend worden door de soefi's. (5)
Andere magiërs zijn John Dee, die de taal der engelen leerde, en
Cornelius Agrippa. Engelen werden vaker aanschouwd in visioenen zoals
die van de profeten Ezechiël en Jesaja.
De
Kabbala verhaalt hoe interagerende spirituele krachten (Sefirot) ons
lichaam alsook de wereld beïnvloeden: wangedrag veroorzaakt
disharmonie in de kosmos en rechtzinnigheid moet de kosmische balans
weer in evenwicht brengen: de 'buitenwereld' (kosmos) gedraagt zich
als een schaduw van de 'binnenwereld' (geest). Dionysius de
Aeropagiet beoefende in de vijfde eeuw de angelologie met zijn De
Coelestis Hierarchia en de dertiende-eeuwse Thomas Aquinas
beschreef de soorten engelen en hun activiteiten in zijn Summa
Theologiae. (6)
Een
volledig hoofdstuk wijdt Noens aan seks met elementalen. Volgens
Paracelsus schuilt achter het zintuiglijk waarneembare nog een
verborgen helft van de werkelijkheid waarin fijnstoffelijke wezens
zich ophouden ('elementalen'). Een huwelijk tussen een mens en een
nimf kan mensenkinderen voortbrengen, er zijn huwelijken tussen feeën
en mannen, tussen gnomen en vrouwen. Noens verhaalt over sekten en
geheime genootschappen zoals de Orde van Melchizedek waarover gezegd
werd dat die een totalitaire militaire organisatie was die middels
massapsychologie totale wereldcontrole beoogde. (7)
Dit
alles is niet wat wij op het oog hebben met de onderhavige tekst over
anonieme machten welke mensen gevangen zetten in virtuele werelden
maar misschien zijn de histories welke door Noens werden verzameld en
ontleed, zinnebeelden voor reële gebeurtenissen die vooralsnog
moeilijk te omschrijven zijn terwijl onze ervaringen ons verbieden om
te loochenen dat daarin een grond van waarheid huist. In deze wat
schimmige gebieden die evenwel niet behoren tot het positief
wetenschappelijke domein, hebben zoveel gezaghebbende geleerden
onderzoekswerk verricht en daar ook ondubbelzinnig verslag over
uitgebracht dat zij evenveel aandacht verdienen als de vele religies,
de mythen en de sprookjes welke ten slotte allemaal vertellen over de
allerdiepste menselijke ervaringen.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
23 september 2022)
Verwijzingen:
(1)
Ludo Noens, Het verborgen volk. Contact met niet-menselijke
intelligenties, Aspekt, Soesterberg 2022; pp. 11-15.
(2)
Ib., pp. 17-20.
(3)
Ib., p. 23.
(4)
Ib., pp. 24-27.
(5)
Ib., pp. 27-35.
(6)
Ib., pp. 35-47.
(7)
Ib., pp. 49-66.
22-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 8. 'Het Verborgen Volk'
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
8. 'Het Verborgen Volk'
De
virtualiteit heeft vele gezichten en zij dient om mensen van de wijs
te brengen opdat zij niet zouden beseffen dat zij op het verkeerde
been gezet worden, dat ze bij de neus genomen worden, dat ze in de
echte wereld niet (meer) welkom zijn, dat ze behoren tot de miljarden
die er teveel zijn en die mede de overbevolking veroorzaken of tot
degenen die er beter niet waren omdat hun bezit, hun
gezondheidstoestand of hun intelligentie de gemiddelden van het
geheel naar beneden halen. Mensen worden niet zomaar naar
niemandsland verbannen: er wordt hen verteld dat het ginds veel beter
is. Zij worden niet zonder meer van de boter weggehaald: er wordt hen
verteld dat margarines veel gezonder zijn. Zij worden niet zomaar
psychisch uitgeschakeld: er wordt hen voorgelogen dat de
voorgeschreven drugs geneesmiddelen zijn. Ouderen worden niet zonder
meer uit hun huizen gejaagd en verbannen: men belooft hen dat zij
naar zorgcentra worden overgebracht waar zij het comfortabel zullen
hebben en geholpen zullen worden. Opvoedelingen worden niet zonder
meer dom gehouden: men leert hen allerlei zaken aan waar zij helemaal
niets aan hebben maar die wel aan de haal gaan met hun tijd en met
hun jeugd die later niet meer terug zal komen om hen de gelegenheid
te geven alles te herdoen. Mensen die brood en etenswaren kopen,
worden niet met lege handen naar huis gestuurd: zij krijgen in een
zalige verpakking waren die alleen de naam van nepvoedsel verdienen.
Vluchtelingen worden niet zomaar teruggestuurd naar huis of in
concentratiekampen opgesloten: hun dossier wordt bijgehouden en zij
belanden in asielcentra waar zij voorlopig moeten wachten op het
verdict dat op de spreekwoordelijke lange baan terecht komt, precies
zoals de verticaal geklasseerde klachten van wie bij de autoriteiten
onrecht hebben aangegeven. Zij allen dienen in de wachtzaal plaats te
nemen om daar hun beurt af te wachten, zij zijn immers niet alleen,
zo worden zij vermaand. En zij wachten in de wachtplaats en zij
houden de deur in de gaten door de welke zij naar buiten zullen gaan
als het wachten is verstreken omdat hun tijd gekomen is. Mensen
worden niet zomaar veroordeeld tot een levenslange slavernij: er
wordt hen beloofd dat zij vergoed worden daarvoor met het eeuwig
leven en de hemel. De joden werden ook niet zomaar weggehaald en naar
de gaskamers getransporteerd: er werd hen verteld dat zij naar betere
oorden gingen, waar hen dan een verkwikkende douche werd beloofd. Men
vertelt ook niet aan het vee waartoe het wordt gevoerd en waarheen
het wordt gebracht van zodra het een rendabel gewicht gekregen heeft.
Maar de slachthuizen zijn een realiteit: of moeten de 'hogere'
diersoorten zich dan laten verhongeren? De massagraven bestaan echt
en de industrieën die gigantische fortuinen in de wacht weten slepen
met de aanmaak van allerlei chemische producten waarvan gewone
stervelingen de formules niet ontcijferen kunnen en waarvan zij nog
veel minder de letale werking kennen.
De
virtualiteit is het lokaas en zal derhalve heel verleidelijk moeten
zijn om doel te treffen. De list bestaat bij de gratie van de
discrepantie tussen de eigenlijke drijfveren en de opgegeven
argumenten en daarom zegt men ook over de laatstgenoemden dat zij
regelrechte leugens zijn: de retorica is de kunst van het liegen
omdat argumenten enkel functioneren als verkappingen van drijfveren
die daarmee vloeken. Aan het gedomesticeerde vee wordt diets gemaakt
dat het maar beter op stal blijft omdat het daar droog is en men er
wel doorvoed geraakt en mochten aan het vee de eigenlijke drijfveren
van zijn kwekers openbaar worden gemaakt, het zou enkel met ongeloof
kunnen reageren, want kijk: kippen worden gevoerd om eieren te leggen
en met kunstlicht wordt ervoor gezorgd dat het er telkenmale niet één
maar twee daags worden en is het kransje uitgelegd, dan zou men
denken dat zij dankbaarheid ontvangen voor de geleverde topprestatie
maar niets is minder waar: met een korte kap in de nek van het hakmes
van de slager die fantaserend over zijn winst een lustig deuntje
neuriet, ontvangen ze het lot van massamoordenaars en andere
criminelen, zij worden prompt verkocht en met veel smaak verslonden,
zelfs een klein bedankje kan er niet meer af, daar mogen zij naar
fluiten.
De
man die levenslang om vier uur in de regen op zijn trein gaat wachten
op een winderig, ijskoud perron om dan naar de fabriek gebracht te
worden waar de dagtaak wacht die duurt totdat het alweer donker is,
zodat hij alvast in de wintermaanden alleen de noorderzon te zien
krijgt, waar vandaan de benaming 'zondag' ook afkomstig is, is geen
beter lot beschoren dan de dappere kip en de koe die van zodra haar
melkproductie slinkt, in stukjes wordt gezaagd: hij werkt tot zijn
pensioen en dan ontvangt hij tot zijn dood een uitkering die,
losgekoppeld van de index, gestaag in 't niemendal verdwijnt - de
fysieke toestand ingevolge zijn hoge ouderdom laat hem dan helaas
niet langer toe om nog te protesteren bij wie hem zo bij den bok
hebben gezet en ook zijn nazaten, als hij er al heeft, kunnen daar
niets aan doen omdat de uren van een dag geteld zijn en men er -
andermaal helaas - niet eentje van bijmaken kan. En ik hoor u nu
vragen: welke hogere diersoort die zich toch niet kan laten
verhongeren heeft dit dan zo geregeld? Of moet men dan de auteur van
'Het Verborgen Volk' (1) geloven, die samen met een hele resem
in doofpotten verdwenen genieën niet-menselijke intelligenties voor
dat alles verantwoordelijk acht?
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
22 september 2022)
Verwijzingen:
(1)
Ludo Noens, Het verborgen volk. Contact met niet-menselijke
intelligenties, Aspekt, Soesterberg 2022. Zie:
https://www.bloggen.be/ludonoens/
21-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 7. Het entertainment in de arena van de wereld -
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
7. Het entertainment in de arena van de wereld
Wie
is de pop die in de plaats komt van de mens? Want de mens verdwijnt
terwijl het lijkt alsof hij blijft, zijn verdwijning moet immers
onopgemerkt gebeuren opdat zij kans op slagen zou hebben. De mens
wordt als het ware van binnenuit uitgehold en het omhulsel houdt
stand en wordt dan opgevuld met iets heel anders.
Om
aan de weet te komen wie de plaats inneemt van de mens, moet men
onderzoeken welke eigenschappen maken dat mensen in de huidige
samenleving kunnen standhouden en welke de eigenschappen zijn die
maken dat hij erin ten onder gaat. Immers, de selectie welke gebeurt,
gaat over eigenschappen en zij voltrekt zich zoals ook de natuurlijke
selectie zich altijd al voltrokken heeft: wie maximaal aangepast zijn
aan de omgeving, hebben de beste overlevingskansen. Rest dus de vraag
wat precies de huidige omgeving is waarin mensen zich bewegen: wie
beloont zij en wie straft zij af? Hoe ziet deze evolutie eruit? Met
andere woorden: welke gedaante heeft in de huidige wereld the
survival of the fittest?
De
uitdrukking is afkomstig van een van de grondleggers van de
sociologie, Herbert Spencer, (1820-1903) die daarmee doelde op het
zogenaamde 'sociaal darwinisme': zonder staatsbemoeienis, zo geloofde
de liberaal, zouden de zwakkeren (de armen) verdwijnen en zouden er
alleen maar bekwame mensen (de rijken) overschieten. Maar uiteraard
zijn bekwaamheid en rijkdom heel andere zaken en zo komen we tot een
antwoord op de hier gestelde vraag: in de huidige maatschappelijke
constellatie worden niet zozeer de bekwaamste mensen beloond en
alvast niet de meest bekwame lieden in moreel opzicht maar veeleer
degenen die zich er niet van laten weerhouden om - niet alleen
desnoods en ook bij voorkeur - hun persoonlijk voordeel te doen op de
kap van de zwakkeren. Met andere woorden betekent 'the fittest' in de
huidige tijd en wereld: de meest immorele, degene die zich niet laat
weerhouden door ethische regels, hij die verboden aan zijn laars
lapt, die belastingen ontduikt, die zijn concurrenten een hak zet,
hen economisch of anderszins ombrengt en die zich een weg naar de
rijkdom rooft. 'The fittest' is niet de meest intelligente en ook
niet de sterkste in fysiek opzicht maar wel degene met de minste
scrupules, de sluwste, de meest gewetenloze schurk, hij die helemaal
geen genade kent, de alleenheerser, de autocraat, de potentaat.
Het
onderliggende argument om die genadeloosheid te gaan verdedigen en om
aan de sterkste het morele recht toe te kennen om de zwakkere te
verdringen, luidt dat het er in de natuur net zo aan toe gaat en dat
men zich aan de natuur een voorbeeld dient te nemen. Deze klinkklare
onzin werd door de nazi's gepropageerd: zij geloofden dat zij de
zwakken moesten elimineren omdat een maatschappij zonder zwakkeren
een betere maatschappij zou zijn. Uiteraard is het veel makkelijker
om zieken uit te roeien dan om ziekten te bestrijden: een zieke
wordt gedood met één enkele kogel terwijl het bestrijden van een
ziekte niet zonder jarenlange inzet en studie mogelijk is. Maar
kennelijk bestaan er lieden die danig afgestompt zijn dat zij die
onzin gaan verdedigen en bovendien zijn er onder hen die het voor het
zeggen krijgen en die er ook nog in slagen om hun simplistische onzin
door te drijven en tot wet te maken. Andermaal: zij slagen daarin,
niet omdat zij bekwamer zouden zijn dan hun tegenstanders maar omdat
zij er niet voor terugschrikken om hun concurrenten gewoon om te
brengen.
De
eliminatie van weerloze ouderen is wellicht het meest schrijnende
actuele voorbeeld: de staat wil zichzelf sterker maken en bespaart op
de kap van de allerzwaksten door aan het geïnstitutionaliseerde
onrecht dat hen uit de wereld bant, de vrije teugel te laten.
Hetzelfde gebeurt met de eliminatie van ongewenste kinderen door het
toelaten of zelfs het propageren van zwangerschapsonderbrekingen
welke feitelijk regelrechte moord betekenen. Subsidies aan
andersvaliden worden teruggeschroefd met het uitvlucht dat er geen
geld voor is, terwijl de staat een gigantische inflatie creëert door
het bijdrukken van bankbiljetten voor subsidies aan de horeca en aan
nog allerlei maatschappelijke luxesectoren.
De
kapitalistische economie staat er garant voor dat alles maar dan ook
alles te koop is en in de eerste plaats: macht. Het democratische
bestel waarin zogezegd iedereen mag meebeslissen en waarin de
allerzwaksten een stem hebben evenwaardig aan die van de
allerrijksten, dient uiteraard tot helemaal niets meer als het
kapitalisme het danig perverteert dat sowieso de meest gefortuneerden
het uiteindelijk voor het zeggen krijgen. Niet de noeste arbeider die
om vier uur in de ochtend de trein neemt om op tijd aan te komen in
een ongezonde fabriek waar hij levenslang en voor een hongerloon zijn
beste krachten verdoet aan de productie van spullen die alleen de
rijken kunnen kopen - niet deze noeste scrupuleuze arbeider komt aan
de macht maar wel hij die mensen herleidt tot uit te baten machines,
met name door hen met onder meer drugs zodanig te conditioneren dat
zij ongeacht wat doen om aan het door hem te innen geld te komen dat
zij nodig hebben voor de aanschaf van hun zelfmoordspullen. Onze
huidige politici zijn sowieso de handlangers van deze criminelen daar
zij dit alles laten begaan, als zij het al niet aanmoedigen omdat ten
slotte ook zijzelf daar aardig hun voordeel mee doen: de zwakkelingen
die anders met allerlei sociale uitkeringen de staatskas opsouperen,
worden immers keurig geëlimineerd en met hun gigantisch kapitaal
verlenen de drugsbaronnen electorale steun aan de politici die hen op
hun beurt de hand boven het hoofd houden. Drugsbaronnen,
wapenhandelaars en noem maar op.
Het
antwoord op de vraag wat the survival of the fittest dan
betekent in de huidige wereld, moet helaas luiden dat de onmens de
wind in de zeilen krijgt terwijl mensen die eraan verzaken om aan
anderen kwaad te berokkenen, geslachtofferd worden op het altaar van
het gouden kalf. Zij worden zoals destijds in de arena nog altijd
voor de leeuwen geworpen, zij worden gestoofd in de messingen stier,
zij komen terecht op de brandstapel of zij worden nog anderszins
geëlimineerd. Op tal van wijzen maar steeds op grond van hetzelfde
systeem wordt de mens bij de neus genomen door de onmens: hij wordt
naar binnen gelokt in een virtuele wereld die hem op het verkeerde
been zet met allerlei beloften en met leugens, zijn positie wordt
danig uitgebuit, hij wordt verzwakt zoals de stier verzwakt wordt
door de martelende lanssteken van de picador, totdat uiteindelijk de
doodsteek volgt voor het oog van een massa die steeds sadistischer
vormen van entertainment eist.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
21 september 2022)
20-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 6. De liquidatielist
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
6. De liquidatielist
De
echte mens wordt vervangen door een pop omdat de pop perfect doet wat
haar maker van haar verlangt: zij heeft geen eigen wil. Op de keper
beschouwd bestaat zij ook niet, zij is een verlengstuk van haar
bezitter, zij is zijn perfect gehoorzame handlanger. De bezitter van
de pop is een mens maar die verlangt van haar dat zij de (andere)
mensen uitschakelt, zodat hijzelf uiteindelijk alleen de naam van
onmens kan verdienen. De onmens is de alleenheerser, de autocraat. De
potentaat wil alleen maar volledig onderworpenen als onderdanen,
slaven, neen: volmaakte slaven en dat kunnen uiteraard niets anders
dan machines zijn. En om van mensen machines te maken, wordt heel
listig te werk gegaan.
Eerst
belooft men aan mensen dat zij sneller, groter, krachtiger, kortom
beter zullen worden als zij zich bedienen van machines. Het begint
heel onschuldig met een bril, die inderdaad een beter zicht verschaft
maar alras worden de lenzen weer te zwak, er dient een tandje te
worden bijgestoken en dat gaat zijn gang totdat het glas zo dik is
dat men er een heuse deuk van krijgt in zijn neus. De lens van de
bril helpt immers niet zomaar de ooglens welke opgespannen wordt door
middel van fijne spiertjes: zij verzwakt de ooglens ook, zij verslapt
de spiertjes die ervoor kiezen lui te zijn omdat zij weten dat hun
werk sowieso zal overgenomen worden door de bril. Een verleden
methode, zo'n halve eeuw geleden, genaamd 'Beter zien zonder bril',
pakte uit met deze theorie en navenante methode en had succes,
weliswaar binnen zekere perken, maar desalniettemin getuigden meer
mensen dat het oefenen van hun oogspieren hun geen windeieren had
gelegd.
Spieren
die niet samentrekken, atrofiëren en dat weet elke arts die daarom
zijn patiënten aanspoort om te bewegen. Van wie tien dagen in een
bed neerliggen, zijn alle spieren van het hele lichaam grotendeels
weggekwijnd en deze mensen moeten opnieuw leren lopen, tenminste als
zij dat dan nog kunnen, want ook de pezen moeten eraan geloven: zij
worden korter en beletten de bedlegerige als hij uit bed komt zelfs
om gewoon rechtop te staan.
Atrofiëren
doen niet alleen de skeletspieren en de oogspieren maar ook de
ademhalingsspieren, bijvoorbeeld wanneer een zieke moet beademd
worden omdat hij het aan zijn longen heeft, bijvoorbeeld in gevolge
een besmetting met corona. De beademing gebeurt middels een pomp die
werkt middels een vacuum dat in feite het lichaamseigen vacuum
nabootst hetwelke in beweging wordt gezet door de vele kleine maar
onophoudelijk werkende tussenribspiertjes die de ademhaling mogelijk
maken.
Kortom:
de belofte aan mensen dat zij beter zullen worden van machines is
slechts waar op zeer korte termijn: de bril, het bed en de
beademingsmachine helpen weliswaar een poosje maar binnen de kortste
keren zijn wij van die dure instrumenten helemaal afhankelijk
geworden: wij zien niet langer zonder bril, onze skeletspieren
atrofiëren en zo ook onze ademhalingsspieren en wel in die mate dat
wie beademd werden, zouden verstikken indien zij van hun hulpstuk
plotseling werden losgekoppeld. De machines helpen ons een korte tijd
en daarna betalen wij de rekening en worden wij er voor altijd
afhankelijk van. Eerst leken die machines verlengstukken van ons
lichaam maar alras worden de rollen omgedraaid en blijken wij zelf
herleid te zijn geworden... tot verlengstukken van onze machines.
De
mens wordt afhankelijk van zijn instrumenten en die instrumenten zijn
niet alleen de bril die blinden maakt en de auto die kreupelen
voortbrengt: ook minder zichtbare instrumenten kunnen ons de das
omdoen en zij zijn ook gevaarlijker dan die waarvan we ons wel bewust
zijn. Tot die minder zichtbare instrumenten behoort bijvoorbeeld onze
economie, die in onze dienst stond tot op de dag dat men van
hogerhand ging oordelen dat de coronadoden niet langer moesten geteld
worden per stuk maar per aantal verloren levensjaren en blijkbaar
heeft het onverstand inmiddels zo'n vlucht genomen dat alvast de
betrokken politici niet meer beseffen dat dit betekent dat voortaan
de mens een instrument is van de economie in plaats van andersom:
zijn waarde slinkt evenredig met zijn leeftijd die een maatstaf
blijkt voor zijn economische waarde.
Kortom:
de list waarmee de mens als zodanig geliquideerd wordt, bestaat erin
dat men hem zogenaamde hulpstukken aanreikt met de bedoeling dat hij
die op den duur niet meer kan missen en dat hij vervolgens zélf
hulpstuk wordt en meer bepaald: hulpstuk van zijn beloofde
hulpstukken. De mens, gedegradeerd tot instrument van zijn
instrumenten, wordt door die instrumenten zelf opgeslokt, hij werd
een aanhangsel van wat eerst zijn aanhangsels waren en blijkt dan
ineens met de noorderzon vertrokken. Op dat ogenblik heeft de machine
effectief de plaats ingenomen van de mens van wie geen spoor meer te
bekennen valt.
De
economie maakt dat de mens minder waardevol wordt dan 'zijn' geld dat
dan uiteraard niet langer het zijne is en in het zog van de economie
vallen dan tal van andere schijnhulpstukken te bekennen die alleen
maar resulteren in de verslaving van de mens en in zijn verdwijning.
Gezondheidsorganisaties verslaven mensen aan pillen en de
pillenindustrie is in de eerste plaats een bedrijf dat groeien moet:
pillen moeten derhalve worden aangeschaft, door mensen uiteraard, die
op die wijze de farmaceutische industrie van dienst zijn. De mens
leeft voor de pil in plaats van andersom. De technologie van
bijvoorbeeld allerlei computers maakt, zoals ooit een groot geleerde
heeft voorspeld, dat mensen het vermogen verliezen om te onthouden,
om te leren en om te associëren. Ofschoon zij het tegenovergestelde
beloven, ontnemen computers de mensen hun verstand.
We
moeten onze leerlingen niets meer uit het hoofd laten leren, zo
zeggen de moderne pedagogen: het volstaat als zij weten waar zij het
gezochte kunnen vinden. Edoch, zij zoeken niets meer omdat zij
uiteraard geen benul hebben van ongeacht wat waarvan zij op geen
enkele wijze het bestaan kunnen vermoeden. En uiteraard kan dat
vermoeden pas ontstaan als er eerst een context is, zoals er eerst
een nest moet zijn vooraleer de vogel op het idee kan komen om daarin
zijn ei te deponeren. Die context is het nestje in ons hoofd,
bestaande uit vervlochten kennis. En het vergaren en vervlechten van
die kennis geschiedt door gegevens uit het hoofd te leren om die dan
met elkander in verband te brengen.
En
zo kan men nog een tijdje doorgaan. De mens verdwijnt in gevolge een
list. Het vreemde is nu wel dat die list geen mensenwerk is. Geen
mens immers is sluw genoeg om dat te bewerkstelligen.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
20 september 2022)
19-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 5. De verwisseling van het echte met het virtuele
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
5. De verwisseling van het echte met het virtuele
De
principes van het christendom vechten met die van de natuur en om die
reden heeft de natuur de neiging om zich hardnekkig te verweren tegen
de christelijke principes. De mens is een wezen dat zich grondig van
de andere dieren onderscheidt of van de dieren tout court en dat
daarom door de (wilde) dieren voortdurend wordt belaagd. De cultuur
zet zich af tegen de natuur en waar een cultuur dat niet doet omdat
men denkt de natuur een handje te moeten helpen, zoals in de
ideologie van het nazisme onder Adolf Hitler, is cultuur pervers en
onmenselijk en derhalve onbestaande: er is dan geen cultuur doch een
cultus van het kwaad. De wetten van de kosmos over welke (volgens de
drama's van Joost Van Den Vondel) Gods stadhouder, Lucifer, waakte,
verschillen fundamenteel van de nieuwe orde welke zijn intrede deed
bij de schepping van de mens over wie de Schepper wil dat hij door de
engelen gediend zal worden.
Het
mens-zijn is niet zomaar een resultante van de natuurlijke evolutie
maar verschijnt in de geschiedenis van het leven als een breuk. De
mens is voor de rest van de natuur hoe dan ook een vreemde eend in de
bijt omdat hij naast zijn natuur die zoals die van de dieren en de
planten bestaat uit dode stoffen die in het lichaam functioneren ten
dienste van het leven, ook een bovennatuur blijkt te hebben, een
geest die andere principes volgt dan die welke de dieren drijven,
precies zoals het leven reeds andere principes volgt dan die waaraan
de dode stof gehoorzaamt. De dode stof is onderworpen aan verval - de
tweede wet van de thermodynamica. Het leven verzet zich daartegen en
brouwt complexe constructies: wat leeft vervalt niet zomaar doch
richt zich op, als het ware in een poging om de zwaartekracht te
overwinnen; de dode stof wordt door het leven opgetild. Maar nog een
stap verder dan de dode stof en het leven zet de geest, welke het
leven in een specifieke richting stuurt. De geest volgt niet zomaar
de wetten van het leven dat zich van nature zou verkijken op zelf- en
soortbehoud: de geest verheft het leven van een toestand waarin het
slechts die activiteiten kent die aansturen op louter overleven tot
een hogere toestand waarin meer vrijheid ontstaat, waarin
activiteiten plaatsvinden die in een lager perspectief geheel
doelloos lijken, zoals bijvoorbeeld zingen en dansen, dichten en
wetenschap bedrijven. Daarbij wordt wat wij het hogere noemen
helemaal niet aangedreven door het lagere maar, net andersom, stelt
het hogere het lagere in zijn dienst met het 'aanzuigeffect' van het
vooruitzicht op de aantrekkelijkere toestand met meer vrijheid.
Edoch,
voortdurend verzet het lagere zich hiertegen omdat hun beider wetten
tegengesteld zijn. Het is een tegenstelling die een spanning opwekt,
zoals de spanning waaronder een snaar moet staan om daarmee muziek te
kunnen maken. De beweging mag niet eenzijdig overhellen naar het ene
of het andere, het blijkt een golfbeweging die op zijn beurt
ingesloten wordt door een bredere golf en die weer door een nog
bredere. De bewegingen mogen niet uit balans komen, er moet gewaakt
worden over de dans die zij voltrekken. De mens ontspringt de dans
van de louter dierlijke natuur en als hij daarin gehinderd wordt,
bestaat de mogelijkheid dat hij weer verdwijnt zoals ook het leven
kan verdwijnen dat de dans van de dode stof ontspringt.
Er
zijn krachten tegengesteld aan de krachten die de mens oprichten,
krachten die hem belagen. Het meest listige wapen van deze
mensvijandige krachten bestaat momenteel wellicht in de list van de
virtualiteit. Zoals hoger gezegd is het opdoemen van virtualiteit
voor de mens een bijzonder traumatiserende gebeurtenis. Die ervaring
is danig overweldigend dat zij overslaat in haar tegendeel en een
vreemd soort van enthousiasme wekt, het enthousiasme dat er ook voor
zorgt dat het onderdrukte volk applaudisseert en knielt voor zijn
dictator die de mensen alleen maar besteelt, foltert en vermoordt.
Zowat
vijfenzestig jaar geleden kwamen de eerste televisietoestellen onder
de mensen. De eerste in het dorp die een Tv bezat was de elektricien
en elke avond stonden de mensen in drommen voor de vitrine van zijn
winkel te kijken naar de uitzendingen met Paula Semer die
zangtalenten presenteerde. Alras kochten alle mensen een Tv-toestel
en elke avond keken ze naar de zangers en de zangeressen, ze
luisterden naar de nieuwsuitzendingen en naar de weerberichten. Maar
was dat de reden waarom zij Tv keken? Waren er dan geen muzikanten in
elk dorp, en dan nog met live performances? Verspreidde het nieuws
zich niet sowieso als een lopend vuur en kon men het weer niet lezen
in de luchten? In feite had de Tv niets nieuws te bieden, de mensen
keken niet naar Tv omdat daar iets te zien zou zijn (er is nog altijd
niets op Tv dat het zien waard is): de mensen keken naar Tv omdat zij
een Tv aangeschaft hadden en zij schaften een Tv aan omdat zij dat
ook konden doen, zij keken Tv omdat het nu eenmaal Tv was: the
medium is the message.
Die
uitdrukking is afkomstig van de Canadese mediaspecialist Marshall
McLuhan (1911-1980) en zij betekent dat de vorm (het
communicatiemedium) belangrijker geworden is dan de inhoud (de
boodschap). The medium is the message betekent dat de waarde
van de boodschap uiteindelijk beoordeeld wordt op grond van het
medium dat ze brengt: wat jan met de pet vertelt, is onwaarschijnlijk
en onnauwkeurig maar wat door ongeacht wie op de buis wordt
geproclameerd, is waar, belangrijk en mooi. De uitdrukking hij
liegt alsof het gedrukt stond, verraadt het respect voor de pers,
voor kranten en boeken, kortom voor de media, voor dat wat niet één
keer wordt gezegd maar een ontelbaar aantal keren: iets is waar als
het herhaald wordt en als iedereen het zegt; de enkeling die spreekt,
is zoals een die roept in de woestijn. De mensen in de straat zijn
namaak, alleen wie op de buis paraderen, en dat zijn acteurs of
spelers en dus poppen, bestaan echt. En hier worden het virtuele en
het echte onderling verwisseld.
McLuhan
ziet technische apparaten als uitbreidingen van de mens, als
verlengstukken van ons lichaam. Zij veranderen dus vooral onszelf
maar om de hoek komt Karl Marx kijken die al veel vroeger waarschuwde
dat het omgekeerde het geval geworden is: de machine is geen
verlengstuk van de mens maar de mens is een verlengstuk geworden van
de machine. Ook McLuhan zag dat de mens geobsedeerd wordt door zijn
apparaten die hem eigenlijk beheersen: de mens wordt een onderdeel
van een grote machinerie. Hij kijkt Tv, niet omdat er iets te zien
zou zijn maar omdat het nu eenmaal Tv is; hij telefoneert, niet omdat
hij iemand wil contacteren maar omdat hij er nu eenmaal van houdt te
telefoneren; hij rijdt met de auto, niet omdat hij tijd wil winnen
want een auto kost meer tijd dan hij kan besparen, maar omdat hij wil
autorijden, hij is, zoals de grote Vlaamse dramaturg Dirk Biddeloo
het noemde, een 'file-fiel' geworden: hij houdt van de drukte, hij is
er verzot op in de file te staan. Tv-kijken, telefoneren, autorijden:
die activiteiten verlenen enige status aan wie het doen omdat zij
geld kosten terwijl geld aan zijn bezitter status verleent: geld op
zich is waardeloos, het is slechts een getal maar wie er over
beschikken, schrikken anderen af omdat met geld kwaad kan worden
berokkend. Geld is slechts vruchtbaar zoals een wapen vruchtbaar is:
het verschaft de toegang tot het bezit van wie ermee bedreigd worden
of gedood.
In
The Image: A Guide to
Pseudo-events in America toont
de Amerikaanse historicus Daniel J. Boorstin (1914-2004) hoe nieuws
steeds vaker verwisseld wordt met pseudo-gebeurtenissen. Er moet
namelijk elke dag nieuws zijn en gebeurt er niets, dan wordt er wel
een of ander event
gefabrikeerd. Er zijn
'series' die opgevuld moeten worden op een vooraf vastgelegde manier,
met een voorgegeven duur van exact zoveel minuten en met ruimte voor
een vastgelegd aantal pauzes voor reclameboodschappen welke soms in
het werk zelf moeten worden ingelast zodat ze er deel van uitmaken.
Series moeten ingevuld worden zoals invulformulieren en die laten
slechts toe mede te delen wat reeds gekend is. Men deelt niet iets
mee maar men vinkt een vakje aan: 'ja', 'neen' of 'misschien'.
'Multiple-choise' betekent dat men niet langer een mededeling doet:
men wordt herleid tot invuller van een geschapen leegte. Men kan nog
slechts een keuze maken over wat een ander beslist wat men zoal kan
mededelen. Het formulier dat u gevraagd wordt in te vullen,
vereenvoudigt de mededeling niet, het versimpelt alleen u zelf en u
verklaart zich daarmee eens op het ogenblik dat u het ondertekent.
Probeer maar eens te verwijzen naar een voetnoot waarin u zich wat
genuanceerder wenst uit te drukken: daar vindt u gewis de
waarschuwing: Maximaal 70 karakters! Met één karakter teveel
kan het formulier helaas niet worden verzonden. Het formulier
veroordeelt de mens tot niet-mens: men wordt herleid tot een
vervollediger van een voorgekauwd formulier en zodoende schikt men
zich in de veroordeling dat men allerminst een uniek persoon is: men
is nog slechts een type en derhalve vervangbaar door een principieel
eindeloos vermenigvuldigbaar exemplaar.
De
Franse socioloog Jean Baudrillard (1929-2007) heeft de idee
uitgewerkt dat mensen steeds vaker dingen aanschaffen, niet omdat zij
die nodig hebben maar omdat zij gevolg geven aan een specifieke
waanzin: zij staan namelijk onder druk om een 'serie' waarin die
dingen passen, te vervolledigen. Zij vinken dingen aan en de drang
daartoe achtervolgt hen totdat ze dit effectief gedaan hebben. Zij
handelen niet vanuit een of andere noodzaak voor zichzelf maar zij
werden herleid tot bevredigers van andermans behoeften. Van de
vrijheid is dan uiteraard niet langer sprake en zo verdwijnt ook het
mens-zijn zelf waarvoor immers de vrijheid een conditie is.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
19 september 2022)
17-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 4. Lucifer
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
4. Lucifer
Natuurlijkerwijze
is de band tussen ons lichaam en de wereld de resultante van een
groei die even oud is als de kosmos waarin al wat was, wat is en wat
zal zijn, gestalte krijgt: alle elementen die de kosmos rijk is en
die er geboren werden in bijzondere omstandigheden waar men nog
steeds het raden naar heeft, worden herboren in elk levend wezen in
een nieuwe, hogere orde, zodat de binnen- en de buitenwereld van alle
schepselen op elkaar zijn ingesteld in een proces dat al vele
miljarden jaren aan de gang is. Het oog is een verzameling van cellen
welke in de loop van het groeiproces van het betrokken wezen zijn
gaan reageren op de aanwezigheid van licht en het zien van kleuren
volgt uit de ontwikkeling van lichtgevoelige cellen tot cellen die
specifiek gevoelig zijn voor zekere golflengten van licht welke wij
als specifieke kleuren benoemen. Analoog resulteert het
gehoorszintuig op veel grovere trillingen uit de omgeving die
geluiden heten en de tastzin neemt nog andere frequenties waar alsook
de druk van allerlei substanties; de smaak- en de reukzin detecteren
de chemie van zekere stoffen en ook ons verstand, ons taal- en
rekenkundig vermogen, onze communicatievaardigheden en evenzeer ons
gevoel voor evenwicht en schoonheid ontspringen aan eindeloze reeksen
van wisselwerkingen van ons innerlijke met de buitenwereld, die op
deze wijze gefinetuned werden. De intermenselijke relaties maar ook
onze relaties met de andere dieren, met de planten en met alle andere
delen van de werkelijkheid kunnen in de loop der eeuwen eigenlijk
alleen maar worden bijgestuurd of dus verbeteren omdat, om het maar
simpel uit de drukken, de ervaring de beste leermeester is. Het
plotselinge verschijnen van virtuele werkelijkheden, specifiek in de
cultuur van mensen, kan om die reden wel niet anders wezen dan een
bijzonder traumatische gebeurtenis.
De
virtuele realiteit betekent het werkelijk zijn van het onwerkelijke
of het echt bestaan van het onware en dat is het wezen van de leugen.
Maar van leugens kan pas sprake zijn waar zij ook als zodanig worden
bedoeld (door iemand). Zolang men wordt geconfronteerd met
onverwachte reacties uit de buitenwereld, veronderstelt men
natuurlijkerwijze dat men zich in zijn verwachtingen heeft vergist
vanuit een gebrek aan informatie of vanwege zekere tekortkomingen of
onnauwkeurigheden van bijvoorbeeld de waarneming. Die dingen doen
zich uiteraard voortdurend voor en zij zijn ook essentieel voor de
groei en de vervolmaking welke deze voortdurende feedback vereist.
Maar met de opkomst van de leugen en het bedrog in de wereld van de
levende wezens, wordt de zaak een beetje ingewikkelder.
Planten
en dieren houden elkaar voor de gek om elkaar te kunnen verslinden,
om te kunnen paren of om tal van redenen welke dikwijls verband
houden met het zelfbehoud en met het behoud van de soort. Het gaat
dan bijvoorbeeld om de creatie van illusies: een vis gedraagt zich
tegenover een tweede vis als een prooi en op het ogenblik dat die wil
toehappen, wordt de vis die toehapt door de vis die zich als prooi
voordeed, verslonden. Mimicry kent vele vormen en verbijsterend is de
nabootsing door onkruiden van de zaden van tamme gewassen met de
'bedoeling' dat de mens ze zou verspreiden. Bepaalde rupsen bootsen
de geluiden na van de mierenkoningin om de mieren te kunnen
parasiteren. De koekoek die een broedparasiet is, weet het door hem
overboord gegooide volle vogelnest te imiteren. Dat dit alles zou
resulteren uit loutere diversificatie en natuurlijke selectie, kon
Charles Darwin zelf, de architect van de evolutietheorie, niet eens
geloven.
Maar
het ineens opdagen van virtuele werelden gaat veel verder dan wat de
etiologie ons onderwijst over het sluwe gedrag waarmee dieren zich
overeind weten te houden in de jungle van het leven. De creatie van
een wereldbeeld dat geen enkel verband houdt met de ervaarbare
realiteit in de theologische uitleggingen van allerlei religies is
van een andere orde dan wat dieren en planten kunnen verzinnen
wanneer zij elkaar voor de gek willen houden. Een godsdienst die
sprookjesachtige dogma's in het vaandel voert en die erin slaagt om
de belijdenis af te dwingen van miljarden mensen in de zin waarin
George Orwell dat in zijn 1984
beschrijft, getuigt
van een niets en niemand ontziende terreur waarbij alleen de
specifieke wellust welke de uitoefening van die macht begeleidt,
wordt nagestreefd: macht bezitten diegenen die aan anderen kunnen
verbieden om te beweren dat de som van twee en twee gelijk is aan
vier. Macht wordt uitgeoefend waar dit verbod in weerwil van de
aantoonbare waarheid standhoudt dankzij de dreiging van geweld en het
gruwelijke gebruik ervan. Zeer in tegenstelling tot de mimicry
waarmee dieren niets anders nastreven dan de eigen overleving, heeft
de machtswellust als motor van een religie geconcretiseerd in een
paar miljard belijders van openlijke leugens een sadistisch karakter
in de authentieke betekenis van de term: mensen folteren andere
mensen (of veeleer: een libertijnse elite foltert het volk) om te
ontsnappen aan de verveling.
Want
op de keper beschouwd is het dat wat de clerus doet wanneer zij,
theologiserend, een virtueel heelal construeert en dit er dan ook
daadwerkelijk in hamert bij haar 'gelovigen' - tussen
aanhalingstekens want eigenlijk moet men spreken over haar
onderworpenen. Gelovigen zijn onderworpenen, armen die openstaan voor
principieel grenzeloze uitbuiting en wel door een kaste van
vrijgeesten of lieden die het libertinisme beoefenen en dan nog in
die mate dat zij zich schaamteloos voordoen als heilige belijders van
een leer waarvan zij, zoals Dostojevski het in zijn Parabel
van de Grootinquisiteur van Sevilla
(1) heeft onthuld, zelf geen jota geloven en die geen ander doel
heeft dan de onderwerping van het volk ten dienste van hun eigen
gesofisticeerde geneugten. Het lijvige document dat de Franse
socioloog en journalist Frédérick Martel hierover in 2019
publiceerde, laat niets aan de verbeelding over: Sodoma:
enquête au cur du Vatican
(2)
schildert een elite van in luxestaat Vaticaanstad residerende,
rotverwende, arrogante, in rijkdom badende en egocentrische
materialisten.
Nu de
virtuele kosmos van het katholicisme geleidelijk versast wordt naar
de musea van de wereldpolitiek en nu steeds bredere lagen van de
wereldbevolking hopen dat dit eerlang ook de bestemming van alle
andere religies zal wezen, verplaatst zich gestaag het brein van dit
gigantische monster dat schermde met het hiernamaals en met het
eeuwig leven naar een welhaast volledig uitgewerkt model dat het
hiernumaals beoogt met een door de wonderen van de chemie
verwezenlijkt allerprettigst bestaan bevrijd van alle leed en met het
vooruitzicht op de principiële onsterfelijkheid welke wordt beloofd
door een van haar grootste steunpilaren, namelijk de medische
wetenschap, die nu reeds een pijnloos levenseinde garandeert en die
volgens sommigen ook al de beloofde eeuwigheid te bieden heeft
dankzij het cryonisme - voor wie dit wensen, en het uiteraard ook
kunnen betalen.
De nieuwe
dictatuur houdt wegens de werkelijkheid van het leed en van de dood
in feite reeds alle stervelingen in een ijzeren machtsgreep en zij
ware misschien niet danig te blameren indien zij verankerd was in
louter de wetenschap dat god een creatie is van de mens en dat de
mens nu maar zelf eens voor god moest gaan spelen zoals in Muth
in de gedichtencyclus Winterreise van Wilhelm Müller welke
beroemd werd nadat Franz Schubert die in het jaar voor zijn dood op
toon zette: Will kein Gott auf Erden sein,/Sind wir selber Götter.
Wat de nieuwe dictatuur gevaarlijk maakt voor ons, is het vaste
geloof, welke een consequentie is van haar bittere stellingen, dat de
mens een schim is, gedoemd om te vergaan, niet omdat hij slechts een
schepsel was met de sterfelijkheid belast maar omdat hij niet meer
dan een illusie zou zijn, iets dat in feite nooit heeft bestaan, een
verschijnsel waarop wij ons verkijken, precies zoals wij ons
verkijken op het vermeende gezicht van de levenloze maan. Voor de
'nieuwe' dictator is de mens een wanschepsel dat moet wijken voor de
dood welke de ijzige kosmos uitstalt en in die vloek weerklinkt de
stem van hem die reeds protesteerde bij de schepping van het
zogenaamde evenbeeld van God, met name Vondels Lucifer.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
17 september 2022)
Verwijzingen:
(1)
Zie de zogenaamde raamvertelling in Fjodor Dostojevski zijn in het
jaar voor zijn dood verschenen roman: De
gebroeders Karamazov,
'De Russische Heraut' ('Ру́сский
ве́стник'), 1879-1880.
(2)
Frédérick Martel, Sodoma: enquête au cur du
Vatican, Robert
Laffont, 2019.
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 4. Lucifer
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
4. Lucifer
Natuurlijkerwijze
is de band tussen ons lichaam en de wereld de resultante van een
groei die even oud is als de kosmos waarin al wat was, wat is en wat
zal zijn, gestalte krijgt: alle elementen die de kosmos rijk is en
die er geboren werden in bijzondere omstandigheden waar men nog
steeds het raden naar heeft, worden herboren in elk levend wezen in
een nieuwe, hogere orde, zodat de binnen- en de buitenwereld van alle
schepselen op elkaar zijn ingesteld in een proces dat al vele
miljarden jaren aan de gang is. Het oog is een verzameling van cellen
welke in de loop van het groeiproces van het betrokken wezen zijn
gaan reageren op de aanwezigheid van licht en het zien van kleuren
volgt uit de ontwikkeling van lichtgevoelige cellen tot cellen die
specifiek gevoelig zijn voor zekere golflengten van licht welke wij
als specifieke kleuren benoemen. Analoog resulteert het
gehoorszintuig op veel grovere trillingen uit de omgeving die
geluiden heten en de tastzin neemt nog andere frequenties waar alsook
de druk van allerlei substanties; de smaak- en de reukzin detecteren
de chemie van zekere stoffen en ook ons verstand, ons taal- en
rekenkundig vermogen, onze communicatievaardigheden en evenzeer ons
gevoel voor evenwicht en schoonheid ontspringen aan eindeloze reeksen
van wisselwerkingen van ons innerlijke met de buitenwereld, die op
deze wijze gefinetuned werden. De intermenselijke relaties maar ook
onze relaties met de andere dieren, met de planten en met alle andere
delen van de werkelijkheid kunnen in de loop der eeuwen eigenlijk
alleen maar worden bijgestuurd of dus verbeteren omdat, om het maar
simpel uit de drukken, de ervaring de beste leermeester is. Het
plotselinge verschijnen van virtuele werkelijkheden, specifiek in de
cultuur van mensen, kan om die reden wel niet anders wezen dan een
bijzonder traumatische gebeurtenis.
De
virtuele realiteit betekent het werkelijk zijn van het onwerkelijke
of het echt bestaan van het onware en dat is het wezen van de leugen.
Maar van leugens kan pas sprake zijn waar zij ook als zodanig worden
bedoeld (door iemand). Zolang men wordt geconfronteerd met
onverwachte reacties uit de buitenwereld, veronderstelt men
natuurlijkerwijze dat men zich in zijn verwachtingen heeft vergist
vanuit een gebrek aan informatie of vanwege zekere tekortkomingen of
onnauwkeurigheden van bijvoorbeeld de waarneming. Die dingen doen
zich uiteraard voortdurend voor en zij zijn ook essentieel voor de
groei en de vervolmaking welke deze voortdurende feedback vereist.
Maar met de opkomst van de leugen en het bedrog in de wereld van de
levende wezens, wordt de zaak een beetje ingewikkelder.
Planten
en dieren houden elkaar voor de gek om elkaar te kunnen verslinden,
om te kunnen paren of om tal van redenen welke dikwijls verband
houden met het zelfbehoud en met het behoud van de soort. Het gaat
dan bijvoorbeeld om de creatie van illusies: een vis gedraagt zich
tegenover een tweede vis als een prooi en op het ogenblik dat die wil
toehappen, wordt de vis die toehapt door de vis die zich als prooi
voordeed, verslonden. Mimicry kent vele vormen en verbijsterend is de
nabootsing door onkruiden van de zaden van tamme gewassen met de
'bedoeling' dat de mens ze zou verspreiden. Bepaalde rupsen bootsen
de geluiden na van de mierenkoningin om de mieren te kunnen
parasiteren. De koekoek die een broedparasiet is, weet het door hem
overboord gegooide volle vogelnest te imiteren. Dat dit alles zou
resulteren uit loutere diversificatie en natuurlijke selectie, kon
Charles Darwin zelf, de architect van de evolutietheorie, niet eens
geloven.
Maar
het ineens opdagen van virtuele werelden gaat veel verder dan wat de
etiologie ons onderwijst over het sluwe gedrag waarmee dieren zich
overeind weten te houden in de jungle van het leven. De creatie van
een wereldbeeld dat geen enkel verband houdt met de ervaarbare
realiteit in de theologische uitleggingen van allerlei religies is
van een andere orde dan wat dieren en planten kunnen verzinnen
wanneer zij elkaar voor de gek willen houden. Een godsdienst die
sprookjesachtige dogma's in het vaandel voert en die erin slaagt om
de belijdenis af te dwingen van miljarden mensen in de zin waarin
George Orwell dat in zijn 1984
beschrijft, getuigt
van een niets en niemand ontziende terreur waarbij alleen de
specifieke wellust welke de uitoefening van die macht begeleidt,
wordt nagestreefd: macht bezitten diegenen die aan anderen kunnen
verbieden om te beweren dat de som van twee en twee gelijk is aan
vier. Macht wordt uitgeoefend waar dit verbod in weerwil van de
aantoonbare waarheid standhoudt dankzij de dreiging van geweld en het
gruwelijke gebruik ervan. Zeer in tegenstelling tot de mimicry
waarmee dieren niets anders nastreven dan de eigen overleving, heeft
de machtswellust als motor van een religie geconcretiseerd in een
paar miljard belijders van openlijke leugens een sadistisch karakter
in de authentieke betekenis van de term: mensen folteren andere
mensen (of veeleer: een libertijnse elite foltert het volk) om te
ontsnappen aan de verveling.
Want
op de keper beschouwd is het dat wat de clerus doet wanneer zij,
theologiserend, een virtueel heelal construeert en dit er dan ook
daadwerkelijk in hamert bij haar 'gelovigen' - tussen
aanhalingstekens want eigenlijk moet men spreken over haar
onderworpenen. Gelovigen zijn onderworpenen, armen die openstaan voor
principieel grenzeloze uitbuiting en wel door een kaste van
vrijgeesten of lieden die het libertinisme beoefenen en dan nog in
die mate dat zij zich schaamteloos voordoen als heilige belijders van
een leer waarvan zij, zoals Dostojevski het in zijn Parabel
van de Grootinquisiteur van Sevilla
(1) heeft onthuld, zelf geen jota geloven en die geen ander doel
heeft dan de onderwerping van het volk ten dienste van hun eigen
gesofisticeerde geneugten. Het lijvige document dat de Franse
socioloog en journalist Frédérick Martel hierover in 2019
publiceerde, laat niets aan de verbeelding over: Sodoma:
enquête au cur du Vatican
(2)
schildert een elite van in luxestaat Vaticaanstad residerende,
rotverwende, arrogante, in rijkdom badende en egocentrische
materialisten.
Nu de
virtuele kosmos van het katholicisme geleidelijk versast wordt naar
de musea van de wereldpolitiek en nu steeds bredere lagen van de
wereldbevolking hopen dat dit eerlang ook de bestemming van alle
andere religies zal wezen, verplaatst zich gestaag het brein van dit
gigantische monster dat schermde met het hiernamaals en met het
eeuwig leven naar een welhaast volledig uitgewerkt model dat het
hiernumaals beoogt met een door de wonderen van de chemie
verwezenlijkt allerprettigst bestaan bevrijd van alle leed en met het
vooruitzicht op de principiële onsterfelijkheid welke wordt beloofd
door een van haar grootste steunpilaren, namelijk de medische
wetenschap, die nu reeds een pijnloos levenseinde garandeert en die
volgens sommigen ook al de beloofde eeuwigheid te bieden heeft
dankzij het cryonisme - voor wie dit wensen, en het uiteraard ook
kunnen betalen.
De nieuwe
dictatuur houdt wegens de werkelijkheid van het leed en van de dood
in feite reeds alle stervelingen in een ijzeren machtsgreep en zij
ware misschien niet danig te blameren indien zij verankerd was in
louter de wetenschap dat god een creatie is van de mens en dat de
mens nu maar zelf eens voor god moest gaan spelen zoals in Muth
in de gedichtencyclus Winterreise van Wilhelm Müller welke
beroemd werd nadat Franz Schubert die in het jaar voor zijn dood op
toon zette: Will kein Gott auf Erden sein,/Sind wir selber Götter.
Wat de nieuwe dictatuur gevaarlijk maakt voor ons, is het vaste
geloof, welke een consequentie is van haar bittere stellingen, dat de
mens een schim is, gedoemd om te vergaan, niet omdat hij slechts een
schepsel was met de sterfelijkheid belast maar omdat hij niet meer
dan een illusie zou zijn, iets dat in feite nooit heeft bestaan, een
verschijnsel waarop wij ons verkijken, precies zoals wij ons
verkijken op het vermeende gezicht van de levenloze maan. Voor de
'nieuwe' dictator is de mens een wanschepsel dat moet wijken voor de
dood welke de ijzige kosmos uitstalt en in die vloek weerklinkt de
stem van hem die reeds protesteerde bij de schepping van het
zogenaamde evenbeeld van God, met name Vondels Lucifer.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
17 september 2022)
Verwijzingen:
(1)
Zie de zogenaamde raamvertelling in Fjodor Dostojevski zijn in het
jaar voor zijn dood verschenen roman: De
gebroeders Karamazov,
'De Russische Heraut' ('Ру́сский
ве́стник'), 1879-1880.
(2)
Frédérick Martel, Sodoma: enquête au cur du
Vatican, Robert
Laffont, 2019.
16-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 3. De moordende plicht zichzelf te wantrouwen
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
3. De moordende plicht zichzelf te wantrouwen
De
verleiding van het virtuele is verwant met het bedrieglijke van de
wens omdat het virtuele zich verhoudt tot het echte zoals de wens
zich verhoudt tot de wil. En hier loert het sentiëntisme om de hoek,
de pijnstillersmentaliteit, de valse leer dat het goede samenvalt met
het genot en het kwaad met het leed.
Het
gevaarlijke aan de virtuele werelden is dat de ervaring die ze ons
over hen bezorgen, niet strookt met de achterliggende werkelijkheid
precies zoals het gevoel dat pijnstillers ons geven, de oorzaak van
de pijn onzichtbaar maakt in plaats van die te verhelpen: wij voelen
ons dan goed maar we zijn het niet, we kunnen ons niet langer
op ons gevoel vertrouwen omdat het ons beliegt.
Een list heeft ons gestrikt met als resultaat dat wij voortaan
verplicht zijn om ons eigenste gevoel, om onszelf te wantrouwen.
De
wil onderscheidt zich van de wens doordat de wil met de realiteit
verbonden is in die zin dat men pas datgene kan willen waarvoor men
ook bereid is wat te doen terwijl de wens zich ophoudt in een
fantasiewereld die geen andere inzet vraagt dan de overgave aan
bedrog. Dromen mag, dromen zijn verbeelding: dromen zijn alleen
gevaarlijk als men zich niet langer bewust is van het feit dat men
droomt, en dat is inbeelding, en precies daar ligt het gevaar van
virtuele werelden: dat zij ons laten vergeten dat zij eigenlijk
onecht zijn; dat wij zodanig opgaan in het spel dat wij vergeten dat
we spelen. Doen we dat, dan haalt de realiteit ons in en wel op een
allerminst zachtaardige wijze. Het verbergen van de werkelijkheid
achter een façade is een activiteit met een zeer beperkte
houdbaarheidsdatum.
Immers,
het euvel van de virtualiteit brengt malafide lieden op ideeën:
zoals de moordenaar een wapen ziet in een schaar die dient om nagels
mee te knippen, zo azen zij erop om, meestal met het oog op eigen
gewin, anderen te gaan opsluiten in een virtueel bestaan. Mensen die
het met anderen niet te best menen, creëren virtuele werelden als
een soort van wapens waarmee zij al dan niet vermeende concurrenten
soms voor eeuwig en drie dagen op het verkeerde been zetten,
afsluiten van de realiteit, blinddoeken, verlammen en feitelijk
'buiten spel' zetten door hen op te sluiten in een vergiftigd spel
dat immers dezelfde uitwerking heeft als de middeleeuwse vergeetput.
Reeds
vele eeuwen lang beijvert zich de clerus om van mensen 'gelovigen' te
maken en in de bundel 'Beminde gelovigen' steekt Godfried Bomans de
draak met de onwerkelijkheden die men het volk probeert aan te praten
om het te modelleren naar een kudde met het gewenste gedrag: weinig
geblaat en veel wol. Bomans was een van de tallozen die het niet
langer konden bolwerken om rede en verstand te onderdrukken welke dan
in de vorm van spot en soms sarcasme in de gedaante van verzonnen
verhalen of zelfs literatuur, ja, kunst, de toegang tot de echte
wereld niet meer kon worden ontzegd omdat nu eenmaal ieders krediet
verliezen al wie de nar niet in hun midden dulden. Van de virtuele
wereld tot dewelke allerlei theologieën het natuurlijke bestaan
herschapen hebben, is het katholicisme exemplarisch en dan vooral de
middeleeuwse versie, het Thomisme, dat op elke mogelijke vraag
omtrent de waarheid wel een antwoord wist te verzinnen.
Totdat
het de spuigaten begon uit te lopen uiteraard en het contrast tussen
het geloof en de werken bij wie het voorbeeld moesten geven, al te
gortig werd alsook het misbruik van de goedgelovigheid der
christenen. Terwijl zij elders waar nog honger is en bijgeloof de
kerk nog dapper doorgaat met bekeren omdat zij heel goed weet dat
mensen oud zijn en versleten tegen de tijd dat hun de schellen van de
ogen vallen, heeft zij momenteel in een zeker gedeelte van de wereld
waar het licht der rede aangestoken werd, vooralsnog afgedaan. Maar
kijk, de booswichten die altijd garen sponnen bij de blindheid van de
kudde, hebben zich nu toegelegd op de creatie van nieuwe
virtualiteiten welke de sprookjes uit de oude doos gewis een aardige
neus zetten.
Een
virtuele wereld welke gecreëerd werd als een valluik met de
bedoeling mensen 'op te lichten' wat wil zeggen dat hen de vaste
grond onder de voeten weggeritst wordt, presenteert zich uiteraard
precies zoals ook alle andere leugens zich voordoen, wat wil zeggen:
in de vorm van de waarheid en dan nog het liefst in de gedaante van
een of andere dringende noodzaak. Zoals ten tijde van Christoffel
Columbus de toenmalige paus middels een voor te lezen document (in
casu het beruchte Requerimiento) aan de Indianen diets
maakte dat hij als vertegenwoordiger van God zelf op aarde het recht
en zelfs de plicht had om hen tot bekering tot het alleenzaligmakende
geloof te dwingen op straffe van verslaving, wat daadwerkelijke
uitroeiing betekende (1), zo plegen vandaag andersoortige maar niet
minder te vrezen gezagsdragers een aanslag op de vrijheid van de
voltallige wereldbevolking door hen onder meer middels onbetaalbare
boetes daarvan te overtuigen dat het volk zich voor zijn eigen
bestwil moet gaan onderwerpen aan de verordeningen van de WHO,
de nieuwe kerk van het hiernumaals of van gelijkaardige tentakels van
de nieuwste dictatuur, welke een voorbereiding vormt op de
alleenheerschappij van Moloch, de gevreesde menseneter.
Het
allerlaatste boek van de Bijbel, genaamd De Openbaring van
Johannes, een apocalyptisch of onthullend visioen, neergeschreven
op de berg Patmos, profeteert over de eindtijd. Onder meer wordt daar
verteld hoe de vrijheid van de mensen zal beknot worden en hoe men
met niets minder dan met zijn leven zal betalen voor zijn redding,
zoals bij uitstek het geval is in het martelaarschap. De banneling
Johannes zelf werd omgebracht door middel van de messingen stier
waarmee christenen werden geëxecuteerd in het Romeinse Rijk. De
veroordeelde werd opgesloten in de stier waaronder men vuur maakte
zodat het gloeiende messing het slachtoffer roosterde. De constructie
zat vol buizen ter versterking van de kreten van de martelaar. Deze
Siciliaanse stier is verwant met de Moloch aan wie kinderoffers
werden gebracht. Door gebruikmaking van onder meer gematria wordt
gewag gemaakt van verborgen betekenissen achter de zichtbare dingen
en gebeurtenissen en de gelovigen worden middels dit mystiek
symbolisme quasi onherroepelijk weggerukt uit de realiteit en steeds
dieper in de door de theologie geschapen virtuele wereld haar binnen
gelokt: velen hebben hun ganse leven gespendeerd aan verwoede, vaak
vernuftige pogingen om de zogenaamde 'tekenen des tijds' op te sporen
en te verklaren. De virtuele wereld die daaruit resulteerde was er
een van zuivere waanzin en de waanzinnigen heetten 'exorcisten' of
'duiveluitdrijvers' (die met toverformules de bezetenen verlosten van
de duivel, onder wie élke boorling, namelijk bij zijn doopsel) maar
ook 'heiligen' of 'gelovigen' zonder meer. Het symbolisme van
Sint-Augustinus, later uitgewerkt door de allergrootste kerkvader
Thomas Aquinas, is hier zeer voorbeeldig. Deze waanzin van religieuze
makelij wortelde zich zo hardnekkig in de wereld dat uitgerekend de
ongelovigen die er derhalve aan ontsnapten, als bezetenen of als
waanzinnigen konden worden weggezet.
Nu
de religieuze waanzin door de wetenschappelijke werd ingehaald, de
booswichten hun zwarte pij verwisseld hebben voor een witte kiel en
allerlei universitaire instellingen in de plaats gekomen zijn van de
voormalige katholieke instituten (waarbij 'universitair' en
'katholiek' exact dezelfde betekenis hebben van 'alomgeldigheid'),
explodeert de verwarring die de hernieuwde machtsgreep mogelijk maakt
van de verborgen heersers over het uit te buiten volk dat wordt
ondergebracht in wat op de keper beschouwd virtuele stallen zijn in
analogie met de veestallen waarin dieren door mensen worden
ondergebracht om ten slotte te worden opgegeten: het vee weet niet
dat het gestald wordt om vetgemest te worden en verslonden maar het
ruikt wel onraad wanneer het naar de slachtbank wordt geleid en van
deze reukzin zijn vooralsnog een deel van de mensen in het bezit, die
dan hoe dan ook lucht geven aan hun bezorgdheid over het onechte en
het leugenachtige dat zij alom menen te ontwaren, al valt het
bijzonder moeilijk om dit exact te duiden, zoals het ook heel lastig
kan zijn om een zekere stank te benoemen en te situeren terwijl men
weet dat stank misschien wel brand verraadt, vergif of ander onheil
dat om zich grijpt en dat weerloos maakt en doodt.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
16 september 2022)
Verwijzingen:
(1)
De belangrijkste auteur van het 'requerimiento' (d.d. 1513) was de
Spaanse rechtsgeleerde Juan
López de Palacios Rubios (1450-1524). Het document werd voorgelezen
aan de Indianen. Daarin werden zij 'gevraagd' zich te onderwerpen als
vazallen van de Spaanse vorst en als onderdanen van de paus en als
zij weigerden, zouden zij met geweld worden onderworpen en tot de
slavernij worden gedwongen. Zie:
https://en.wikipedia.org/wiki/Juan_L%C3%B3pez_de_Palacios_Rubios
Een
vertaling naar het Nederlands van de hand van Jan De Vos s.j. (in: La
Paz de Dios y del Rey,
Colección Ceiba, Chiapas, Mexico, 1980, pp. 71-73) van de integrale
Spaanse tekst van het Requierimiento
van 1513 verscheen in de Vlaamse editie van jaargang 52 van het
tijdschrift Streven
in
een artikel van de hand van Henk Jans, getiteld: Spaanse
theologen over de kolonisatie van Amerika.
Zie:
https://www.dbnl.org/tekst/_str008198401_01/_str008198401_01_0061.php
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 2. Zijn en schijn
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
2. Zijn en schijn
De mens is
een complex wezen en net zoals een woord of eender welk ander teken,
wordt een mens of zijn betekenis niet alleen bepaald van binnenuit en
dus door onder meer datgene waaruit hij samengesteld is maar ook van
buiten uit, door de context waarin hij zich bevindt. Een 'x' in het
woord 'taxi' is een letter, maar geplaatst tussen twee cijfers is het
mogelijkerwijze een vermenigvuldigingsteken en op een verkeersbord
kan het een verbodsteken zijn. Mensen verschillen onderling van
binnenuit en tweelingen die van binnenuit ongeveer gelijk kunnen
zijn, kunnen onderling verschillen van buiten uit omdat hun
respectievelijke contexten verschillen - de context van elk van ons
apart verandert overigens ook voortdurend. Maar mensen kunnen ook van
buiten uit onderling gelijk zijn, bijvoorbeeld omdat zij eenzelfde
beroep uitoefenen, wat dan soms nog geaccentueerd wordt door het
uniform dat hen als het ware onpersoonlijk maakt en waarmee hun
vervangbaarheid wordt geaccentueerd maar ook hun willoosheid en hun
gehoorzaamheid aan degene van wiens beeld zij klonen zijn.
De mens is
een complex wezen maar hij manifesteert zich meestal in slechts
kleine onderdeeltjes tegelijk: als wij ons naar school begeven of
naar ons werk, dan zijn wij voetganger, fietser, treinreiziger of
automobilist. Als wij werken zijn wij arbeider, bediende, ambtenaar
of winkelier. Als wij rusten, zijn wij slaper, televisiekijker,
muziekliefhebber, restaurant-, café-, cinema- of operabezoeker,
schaatser of voetbalspeler. Wij blijven dezelfde maar een
veranderende context maakt dat ook wijzelf veranderen en elke
specifieke situatie, elke wereld waarin wij ons begeven, eist van ons
een aangepaste avatar: een gebruiker van het verkeer die een traject
aflegt en verkeersregels volgt, een danser die zijn oefeningen doet,
een leraar die lesgeeft voor de klas of een moeder die bevalt van een
kind. Naarmate wij andere dingen doen, zijn wij iemand anders: wij
niezen, snuiten onze neus, wij eten, koken, lopen, zitten, vertellen,
luisteren, wij herinneren ons dingen of wij vergeten namen. Wij
danken de Heer, we laten de hond uit, we geven de auto een wasbeurt
of we bezoeken een kermis.
Wij ervaren
een gevoel van vrijheid omdat wij ons kunnen verplaatsen van de ene
naar de andere context waarbij ook wijzelf telkenmale veranderen en
die verandering is allerminst oppervlakkig, getuige wat de
kampbewakers uit de nazitijd vertellen over het wisselen van kleren
na de dagtaak: met het afwerpen van het uniform lijkt het wel alsof
ik ook de kampbewaker van mij afgeworpen heb, zo verklapt iemand van
hen, tijden na de daden: ik wierp degene van mij af die in de door
het uniform aangegeven functie zijn plicht vervulde en moordde op
bevel.
De vele
werelden waarin wij ons begeven, bestaan ook echt, zij zijn niet
virtueel maar tegelijk veranderen wij zelf naarmate wij ons in andere
werelden begeven. Wij veranderen onder invloed van de werelden waarin
wij ons begeven en die ook echt zijn maar tevens onvolledig. Wij zijn
onvolledig in werelden die zelf niet volledig zijn en die werelden
spreken elk verschillende onderdelen van ons wezen aan en wekken ze,
brengen ze tot leven, terwijl zij andere delen van onszelf laten
rusten. Edoch, wat gebeurt er waar wij virtuele werelden betreden en
wanneer is een wereld virtueel?
Het
Latijnse 'virtualis' betekent: 'slechts als kracht bestaand', 'in
potentie', 'potentieel', 'als mogelijkheid'; verder vindt men in de
woordenboeken dat 'virtueel' betekent: 'schijnbaar', 'niet echt doch
enkel echt lijkend', 'denkbeeldig' of 'op het internet',
'voorwaardelijk', 'niet echt aanwezig'. Maar op grond van deze
omschrijvingen rijst meteen de vraag of er ook maar iets kan
bestaan dat direct of onbemiddeld aanwezig is want alle communicatie
vergt een medium en elk medium transponeert het echte naar iets dat
erop gelijkt: de gedachte wordt omgezet in een volzin, in een
compositie, in een schets. Het medium draagt de betekenis van de
gever naar de ontvanger via het teken dat een codering is van wat het
betekent en dat door de ontvanger gedecodeerd moet worden, waarbij er
onvermijdelijk een verlies aan betekenis optreedt terwijl, en dat is
wel veel ernstiger, een discrepantie blijft bestaan tussen de
mededeling en wat echt gebeurt: de zekerheid omtrent de feiten is met
andere woorden nooit volkomen, er speelt steeds die mogelijkheid van
de leugen, de ontrouw, het bedrog of de list.
Geheel
onbemiddeld aanwezig lijkt alleen het 'Zelf' maar ook dat wordt
gehuld in een waas van mysterie, getuige de uitgebreide mystiek welke
zich daarrond heeft geweven in de loop van vele duizenden jaren.
Splijt het hout en ik ben er, zo zegt God over zichzelf in
spreuk 77 van het Thomasevangelie om zijn Onmiddellijke Aanwezigheid
aan te duiden maar uiteraard mislukt die poging voor al wie niet
reeds mystiek begaafd zijn. Tat twam Asi, Gij zijt Dat,
zo zeggen de Hindoes over het Onvergankelijke Zelf dat zij met de
Godheid of het Absolute identificeren: het volstrekt onbemiddelde,
dat op zichzelf bestaat maar zonder het welke niets kan bestaan, het
'hypokeimenon' (ὑποκείμενον),
de substantie of de essentie,
bestaat zelf slechts als veronderstelling, het is met andere woorden
evenzeer denkbeeldig of dus virtueel.
En zo rijst
de vraag of tenslotte niet alles virtueel is en of het spreken over
virtualiteit niet de verkapte bedoeling heeft om de illusie levend te
houden dat er ook echte zaken bestaan. De avatar mag dan wel
een masker wezen: 'masker' is ook de betekenis van 'persona' als
spreekbuis of 'datgene waar doorheen ('per') men spreekt ('sona')' en
waarvan het actuele woord 'persoon' werd afgeleid terwijl wij weten
dat iemands persoonlijkheid in tegenstelling tot zijn karakter geen
onveranderlijk gegeven is doch gevormd wordt en ook kan veranderen
door vorming, door omstandigheden en dus door context en zo wordt ook
wel geopperd dat mensen producten zijn van hun tijd. Indien Newton
niet geleefd had, dan was er wel een ander die zijn werk gerealiseerd
had en hetzelfde geldt dan ook voor ieder ander, zodat men de indruk
krijgt dat de gehele inhoud van ongeacht welke persoon uiteindelijk
een product is van de context, van de wereld. Zelfs onze genen zouden
door langdurig herhaalde processen van 'trial and error' in de
'survival of the fittest' zijn geworden wat zij heden zijn, zodat de
zogenaamde kern van ongeacht welk wezen, het zogenaamde
'innerlijk', de 'geest', de 'psyche' of de 'ziel' niet meer was dan
een kostelijke illusie en aldus een virtuele realiteit, een
denkbeeldig iets, een schijn, een vluchtige droom. En gesteld dat dit
inderdaad het geval was en dat uiteindelijk niets ook echt
was, dan was er slechts de onderlinge strijd der denkbeeldigheden,
een strijd vergelijkbaar met die van de talloze producten op de markt
die, in voortdurende concurrentie met elkander, zichzelf aanprijzen.
Edoch, het
is ons geraden te veronderstellen dat er enerzijds echte dingen zijn
en anderzijds valse; zoals wij ook moeten aannemen dat er waarheid is
en leugen, recht en onrecht, schoonheid en lelijkheid. Alleen doen
wij er beter aan om dat alles in gradaties te denken, ook al
veronderstellen zij uiteindelijk het bestaan van het sublieme:
sommige dingen zijn echter dan andere, rechtvaardiger, schoner of
waarachtiger. Het virtuele is niet echt maar bijna echt en misschien
moeten wij het welkom heten omdat het wel eens een verzachting kon
betekenen van het echte dat soms al te rauw is. Wij bekleden als het
ware de werkelijkheid met een toneel zoals wij ook de naaktheid
bekleden met gewaden, de leegte met allerlei spullen die enkel dienen
om die te vullen, de onwetendheid met explicaties die ons geen stap
verder brengen maar die comfortabel aanvoelen zoals kussens op een al
te harde houten bank en de taal met eufemismen, verkappingen,
indirecte redes, oratorische vragen, beeldspraak en verhalen over
dieren die in feite zekere mensen representeren.
Gevaarlijk
wordt het alleen wanneer het virtuele ons van wat echt is gaat
beroven: het lelijke dat de plaats inneemt van het schone, de leugen
die zich nestelt waar de waarheid hoort te wonen en het schone dat
verdrongen wordt door afzichtelijke taferelen. En dat is mogelijk
omdat al hetgeen bestaat in onze aandacht leeft, terwijl de plaats in
onze hoofden even beperkt is als de tijd: als wij onze uren
doorbrengen met het schenken van gehoor aan mooipraters, betweters en
leugenaars, bijvoorbeeld omdat zij zich voordoen als geleerden,
leiders en rechtvaardige rechters, rest ons geen tijd meer om te
luisteren naar de muziek van Bach en Pachelbel. Als wij de
twintigduizend avonden van ons leven (want zo veel of zo weinig
avonden worden ons geschonken als wij tenminste het geluk hebben om
lang te leven) doorbrengen in het gezelschap van nieuwslezers en
commentatoren of, erger nog, van ondermaatse acteurs in oeverloos
uitgesmeerde inhoudsloze series op de buis, dan resten ons nog bitter
weinig stonden voor het bewonderen van de schilderijen van Monet,
Rembrandt, Vermeer en Michelangelo. Als wij ons zakgeld uitgeven aan
de sensatiepers en ons volzuigen met roddels, blijven de diepzinnige
romans van Dostojevski eeuwig ongelezen, alsook het welluidende Mei
van Gorter, Langs de wegen van Stijn Streuvels, De mantel
van Gogol, de verhalen van Edgar Allan Poe en Franz Kafka en De
goddelijke komedie van Dante Alighieri. De werelden die deze
kunstwerken oproepen, zijn allerminst virtueel, zij brengen echtheid
in het leven en zuiveren het van schijn en van bedrog.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
15 september 2022)
13-09-2022
Een onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar binnen te lokken om die daarin op te sluiten - Aflevering 1. Dingen, woorden en getallen
Een
onpersoonlijke macht is bezig de mensheid in een virtuele wereld naar
binnen te lokken om die daarin op te sluiten
Aflevering
1. Dingen, woorden en getallen
De
avatar is ons al bekend: het is oorspronkelijk een (Sanskriet) begrip
uit het Hindoeïsme dat verwijst naar (...) het
incarneren of verschijnen van een (abstracte) god in de wereld in de
persoon van een levend wezen.
(1) Het is een emanatie van de godheid in de mensenwereld. (2) En met
betrekking tot de computerwereld is een avatar de
representatie van de persoon van vlees en bloed in de virtuele wereld
of fantasiewereld." (3)
Wie zich identificeert
met zijn avatar of wie door anderen daaraan gelijkgesteld wordt,
treedt een wereld binnen of wordt een wereld naar binnen geduwd die
grondig verschilt van de echte werkelijkheid en spontaan denkt men
dan aan een spel met eigen regels dat binnen de realiteit bestaat,
als het ware als een sub-realiteit. De regels van het spel kunnen
grondig verschillen van de onontkoombare wetten van de werkelijkheid
en over het algemeen is men zich niet ten volle bewust van de
betoverende kracht van het spel en van de macht die het soms over de
realiteit weet uit te oefenen. De macht die spelregels kunnen hebben
alleen al over ons waarnemingsvermogen wordt bijvoorbeeld uitnemend
geïllustreerd door het toneelstuk Dogville
van Lars von Trier waarin het decor zich beperkt tot een reeks van
afspraken en zo worden muren gerepresenteerd door krijtlijnen op de
grond terwijl de toeschouwer binnen de kortste keren een echt decor
blijkt waar te nemen.
Maar het gegeven van de
subrealiteit of het spel is allerminst nieuw en evenmin nieuw is het
verschijnsel waarbij de subrealiteit de plaats van de werkelijkheid
zelf gaat innemen terwijl de werkelijkheid zelf verdrongen wordt naar
het tweede plan. Dat verschijnsel deed zich namelijk voor van zodra
de mens afbeeldingen ging maken van de werkelijkheid, van zodra hij
dus is beginnen spreken en vooral schrijven, wat een aanvang neemt
met aansprekingen en derhalve met naamgevingen: de naam is de avatar
van het werkelijke ding in de wereld van de taal die binnen de
authentieke werkelijkheid bestaat maar die eigen regels heeft die van
de wetten die over de werkelijkheid heersen, afwijken.
Dat in de loop van de
tijd de wereld van de taal de werkelijkheid zelf is gaan overheersen,
is omzeggens een publiek geheim dat wij bijvoorbeeld kennen uit het
gezegde: "Quod non est in Scriptis, non
est in mundo": "Wat niet in de (Heilige) Schrift staat,
bestaat ook niet in de wereld". Het
beginsel heeft zich genesteld in de rechtspraak waar geldt dat een
rechter geen rekening houdt met wat niet in de processtukken staat en
wij kennen het principe ook in de politieke wereld waar de
sanspapiers behandeld worden als onbestaande mensen omdat men er
blijkt van uit te gaan dat men zijn menszijn aan zijn burgerschap te
danken heeft.
Dat is overigens een
succesrijke theorie welke steunt op de leer dat het denken een
verinnerlijking is van de dialoog, het geweten een verinnerlijking
van de wetten en het menszijn een product van de staatsvorming. Dit
alles overeenkomstig de leer van de Schrift en meer bepaald (vooral)
het eerste van de twee scheppingsverhalen in het boek Genesis, de
hoofdstukken 1 en 2, waar het woord Gods de dingen beveelt te
bestaan. Dat wordt herhaald in het evangelie volgens Johannes: "In
den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was
God. Dit was in den beginne bij God. Alle dingen zijn door het Woord
geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is. In het
Woord was leven en het leven was het licht der mensen; en het licht
schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet gegrepen."
(4)
Zo is reeds in de eerste
geschreven teksten te zien hoe de wereld van de taal zichzelf
fundamenteler is gaan achten dan de wereld die zij benoemt.
Aanvankelijk werden de namen op de dingen geplakt maar alras is men
gaan geloven dat de dingen hun wezen aan hun namen ontlenen: de
dingen worden geschapen middels de woorden die hen bevelen te
bestaan.
Chronologisch gaan de
dingen vooraf aan hun namen doch ontologisch is het net andersom: pas
met hun namen worden de dingen erkend en krijgen zij toegang tot de
wereld. En voor het gerechtvaardigd zijn van deze al dan niet
schijnbare omkering valt wel heel wat te zeggen. In het hoofdstuk
II.4, getiteld:Het
wezen van het denken en het wezen van de taal,
in:Trans-atheïsme
werd deze problematiek al uit de doeken gedaan. (5)
Ofschoon
er heel wat te zeggen valt voor het aanvaarden van het ontisch
voorafgaan van de namen aan de dingen, moet toch een onderscheid
worden gemaakt tussen het (natuurlijke) statuut van de dingen en het
(culturele) statuut van de taal waaruit dan weer blijkt dat de
omkering waarvan sprake in een heel ander perspectief geheel
onterecht blijkt. Met kan hier ter verduidelijking een analogie maken
met het statuut van de realiteit van het geld dat uiteraard van een
lagere orde is dan de realiteit van de natuurlijke dingen.
Het
geld ontleent zijn waarde aan menselijke afspraken zoals het zaad
zijn groeikracht ontleent aan de natuur maar de vruchtbaarheid waarop
het geld aanspraak maakt wanneer het zichzelf aanprijst bij de
beleggers, is niet van dezelfde orde als de vruchtbaarheid van het
zaad dat op de akkers groeit en dat de vruchten voorbrengt waarmee
alles wat leeft zich voedt op straffe van niets minder dan de dood.
Dat niemand zonder voedsel kan leven is een natuurlijk gegeven maar
het gezegde dat niemand kan zonder geld, geldt niet omdat geld
levenschenkend zou zijn maar omdat geld in staat is om voedsel
onbereikbaar te maken (namelijk: voor wie er niet voor betalen).
Voedsel schenkt leven maar geld is slechts een chantagemiddel, het is
pas een noodzaak door de misdaad welke ermee verbonden is, het
onthoudt immers het levenskrachtige voedsel aan wie er niet voor
betalen. De legende van koning Midas kan bijzonder verhelderend zijn
voor wie danig betoverd zijn door de illusie van het geld of het goud
waarvan de houdbaarheidsdatum enerzijds door ontrouw wordt gefnuikt
maar anderzijds ook door het gegeven van de schaarste: waar een
tekort is aan brood, kan men het zelfs met al het goud van de wereld
niet kopen.
Nu
worden sinds vele jaren de mensen aan banden gelegd middels de
virtuele werelden van de namen (de taal, verbonden met de
kwaliteiten) en de getallen (het geld, verbonden met louter
kwantiteiten) maar de vormen van virtualiteit die zich vandaag
meester dreigen te maken van de werkelijkheid, blijken van een nog
heel andere orde.
(5)
Samenvatting: Afbeeldingen
van de werkelijkheid verleiden de waarnemer tot het identificeren van
deze afbeeldingen met de werkelijkheid zelf: hij kijkt met de ogen
van de afbeelder, die aldus het monopolie over zijn Zien, en dus
macht over hem verwerft. Tussen de waarnemer (/de denker) en de
werkelijkheid hebben zich aldus clusters van macht gevestigd; de
waarnemer (/de denker) is van de werkelijkheid vervreemd: het is niet
langer zijn eigen waarnemen en zijn eigen denken dat hem leidt. Hij
heeft de werkelijkheid geruild voor een droom, en via zijn
droomarbeid wordt hij uitgebuit. Het bedrog is onmogelijk zonder de
misdaad tegen de waarheid, die er het eerste slachtoffer van is. Het
gaat dus steeds om een misdaad tegen God. God buitensluiten gebeurt
door hem af te beelden. Afbeelding is ont-ordening of miskenning van
de Geest die aan de basis van de werkelijkheid van het afgebeelde
ligt. Het is de miskenning van de tweede persoon als diegene die men
aanspreekt: men herleidt hem tot een derde persoon waarover men
spreekt als over een object. Onze houding tegenover de werkelijkheid
is niet langer een aanspreking maar een afbeelding, zodat de ware
werkelijkheid aan ons ontsnapt. Wij verarmen zodoende onze
werkelijkheid en onszelf. Alleen door er te zijn, niet door iets te
doen, looft de schepping haar Schepper. Sprekend en denkend maken wij
voortdurend afbeeldingen, die echter Gods afbeelding zelf
overschaduwen en er de toegang toe verhinderen. Alleen Gods woord -
zijn naamgeving - is schepping: Hij beveelt de dingen te bestaan. De
list van de duivel bestond erin de mens te laten geloven dat ook hij
zich de goddelijke bevelen kon bemachtigen. Maar de mens kan enkel de
namen
van
de bevelen uitspreken: hij heeft de macht
noch het recht om ze als bevelen uit te spreken. Zo kan de boom van
de kennis de mens niet baten, want hij behoort hem niet toe. Die
vermeende kennis heeft de mens uit het paradijs gestoten. Zijn lot is
zoals dat van de waarnemer die voortaan met de lens van de afbeelder
kijkt. Zoals de afbeelder aan de toeschouwer de afbeelding verkoopt
voor de prijs van de werkelijkheid, zo ook verkoopt de duivel aan de
eerste mens de wereld voor de prijs van het paradijs, waarvoor hij
voortaan blind is omdat hij kijkt met de ogen van de duivel. De
verslaafdheid aan de wereld is een verslaafdheid aan een droom. De
droom verslaaft omdat hij lust geeft, en daarom zal de bevrijding
leed meebrengen. Bevrijding vergt daarom inzicht en toewijding: de
mens moet ophouden met objectiveren; hij moet afstand doen van zijn
vermeende macht en tot de erkenning van de ander komen. Het denken
zelf is niet verwerpelijk, maar wel het instrumentaliserend denken
tegenover de medemens, tegenover God, en tegenover de schepping als
zodanig: respect sluit objectivering uit. Alle zijn is de vrucht van
erkenning, of de liefde. Het einddoel van waarachtige kennis is niet
bezit maar wel verwondering of aanbidding: wie aanbidt, objectiveert
niet langer: hij staat tegenover een Gij - een persoon. De zin
van het denken is de verwondering, die een aanbidding is. In de
aanbidding vindt de mens zijn bestemming. Zonder de verwondering, de
aanbidding, of de intersubjectieve dimensie, is het denken volkomen
inhoudsloos. In de mystieke geest wordt niet afgebeeld maar wel
uitgenodigd - tot gemeenschap. Het betreft niet louter een
gemeenschap van gedachten of een consensus, maar wel een één-zijn
met het wezen zelf van wat niet langer afbeeldbaar is: het heilige.
Taal verenigt haar gebruikers. Elk ding is zijn zin, tastbaar
geworden in een patroon, en alle patronen zitten in hogere patronen
ingebed. Bewegingen maken steeds deel uit van omvattender bewegingen.
Tot op zekere hoogte is dat ook het geval met de taal, die dan louter
interactie is. Interacties vertonen geen breekpunten: ze zijn
continu, ze bepalen elkaar of worden door elkaar bepaald. Alleen hun
ultieme oorsprong en hun ultiem doel ontsnappen daaraan. Taal als
louter interactie spiegelt ons het beeld voor van een
structuralistische wereld. Maar de taal vindt haar hoogste zin en dus
haar eigenlijke wezen in communicatie: communicatie is een vorm van
interactie, maar interactie is niet noodzakelijk communicatie.
Interactie bevindt zich op het niveau van de natuurwetten;
communicatie verbreekt deze wetten. Afspraken onder personen, en dus
ook afspraken met zichzelf, leiden tot activiteiten die ontsnappen
aan de traagheidswet. In wezen zijn zij naamgevingen, identificaties
van dingen met namen, die deze dingen verheffen naar een hoger
betekenisniveau. Ze zijn mogelijk dank zij de trouw. De trouw
fundeert de mogelijkheid tot het maken van afspraken, welke de
communicatie funderen. Interacties zijn continu, maar afspraken
verbreken deze continuïteit en vergen specifieke inspanningen van de
betrokkenen die aldus ingrijpen in het louter interactieve. Het is
het vermogen tot trouw, dat aan de oorsprong ligt van elk nieuw
betekenispatroon. Zo ligt aan de oorsprong van de alles omvattende
werkelijkheid, de trouw van God jegens zijn schepselen, en niet
bepaalde fundamentele natuurwetten, zoals het materialisme gelooft.
Communicatie is geen voortgezette interactie, maar is een totaal
nieuwe en andere activiteit dan het interageren. Elk universum
ontspringt aan een gegeven woord, en alle dingen zijn door het Woord
geworden. Taal is in wezen trouw, of: gegeven woord. Trouw is
wezenlijk discontinu, want hij overwint de natuurwetten.
Intersubjectieve afspraken constitueren universa voor de betrokken
subjecten, en zo ook werd het Universum bij uitstek geconstitueerd.
De menselijke taal is als een schaduw van Gods woord, die het
goddelijke in de wereld naar binnen brengt, en hem daardoor verlicht.
Cruciaal in de communicatie of de dialoog is de aanspreking, waarvan
de naamgeving hun fundament is: ze betekent een erkenning of een
ont-objectivering, een verheffing van het object tot subject. In de
erkenning, in de naamgeving, wordt de persoon geschapen - in Gods
erkenning en in onze erkenning van de medemens. Zoals het woord,
verwijst ook de naam naar iets afwezigs, en hij is daarom een
belofte. Iemand erkennen betekent: iemands bestaan-voor-ons beloven,
en daarom is de naamgeving wezenlijk een persoonlijk engagement. In
de naamgeving nodigt men de ander uit om zijn aanspreekbaarheid te
aanvaarden, en om zich zodoende te positioneren in de geestelijke
werkelijkheid, met het oog op eenwording. Men aanvaardt dan tevens de
onvoltooidheid van de gegeven werkelijkheid én de plicht tot
participatie aan de voltooiing. Aanspreken is gebieden tot trouw aan
het te voltooien project van de liefde. Uit de oorspronkelijke
aanspreking vloeien de tien geboden voort. In de structuur van de
taal vindt men de structuur van de werkelijkheid zelf terug. De
structuur van de taal weerspiegelt haar betekenis: de tekens worden
door betekenissen bepaald, en niet andersom. In het geestelijke gaat
het doel vooraf aan de middelen en lijkt de tijd omgekeerd te zijn.
Maar omdat het hogere het lagere fundeert, is het de tastbare wereld
zelf die wij omgekeerd waarnemen. De orde van de taal keert de
orde van een vervallende wereld om. Diep in de structuren van de taal
zelf, ligt het geheim van het leven. Maar tot de boom des levens mag
de mens geen toegang hebben. De werkelijkheid is overvol van taal.
Omdat wij pas kunnen zien wat wij kennen, weerspiegelt de
werkelijkheid onze eigen ziel. Tegelijk is de werkelijkheid een
uitnodiging: elke eerlijke vorser verwondert zich; hij staat voor een
mysterie dat hem aanspreekt; hij ontmoet Iemand. Het object van onze
waarneming is een betekenisvol patroon. Betekenissen zitten verweven
in steeds weer hogere en dwingendere betekenispatronen, waaraan wij
al dan niet participeren. Zo zal hetzelfde object voor de goede een
totaal andere betekenis hebben als voor de boze, en het zal dus ook
een totaal ander ding zijn: de dingen zijn slechts datgene
waarvoor ze bestemd worden. We geven een eigen kijk op het dogma van
de transsubstantiatie, en we besluiten dat onze participatie aan de
liefde de werkelijkheid kan verenigen in zijn voltooiing. (J.
Bauwens, Transatheïsme.
Een
christelijk geïnspireerde verrijzenis uit
het hedendaags materialisme,
Serskamp 2003,
samenvatting hoofdstuk II.4, pp. 734-737.)
Zie: 168587.pdf
(seniorennet.be) .
Strijders voor eerlijke landbouw worden gecriminaliseerd terwijl aan het licht komt dat genetisch gemanipuleerde gewassen een gevaarlijk virus bevatten - zie:
