Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
Wegwijzerviering, een viering waar de eerste communicanten, vormelingen, families met kinderen en iedereen meer dan welkom zijn
Dit evangelie is een droom over ‘het rijk Gods’, dat rijk waar onze vormelingen naar op tocht gaan. Samen met ons hier in de kerk, met alle mensen die in het evangelie geloven, met alle mensen die willen leven zoals Jezus. In dat Rijk Gods wordt het onmogelijke mogelijk. Het goede zal sterker zijn dan het kwade, het leven zal sterker zijn dan de dood, de liefde zal sterker zijn dan de haat.
We kunnen ons dat moeilijk voorstellen. De werkelijkheid van elke dag toont ons het tegenovergestelde. We kunnen er alleen over dromen. In die droom wordt het onmogelijke mogelijk. Er is eten voor iedereen, in overvloed. Het gras is groen, niet aan de andere kant van de heuvel maar hier, onder onze voeten, en we kunnen erin gaan zitten en het doet deugd.
In die droom is er een hoofdpersoon. Zonder kan de droom niet uitkomen. Het is een kind. Dat deelt wat hij heeft. “Daar kunnen we niks mee aanvangen” zeggen grote mensen. Maar Jezus weet wel beter. Hij neemt die gaven van dat kind aan, en deelt ze uit.
En nu droom ik iets wat er niet in de tekst staat. Dat er nog een jongen is die zegt: “Hier zie, mijne chocolat mag je ook uitdelen”. En een meisje heeft pistoleetjes bij. En dan beginnen de grote mensen mee te doen, en dat is begonnen bij die ene snotneus.
De weg van Jezus volgen is niet alleen hem achterna lopen en roepen “Heer, heer!”, maar is doen wat hij heeft voorgedaan. Jezus heeft ons allemaal nodig, groot en klein, om het Rijk Gods te kunnen bereiken.
Maar zijn dromen geen bedrog? Het evangelie, het geloof van die eerste christenen, dat doorbrak in die donkere dagen na Goede Vrijdag, daagt ons uit om te geloven in het onvoorstelbare onmogelijke. Het moedigt ons aan om nooit op te geven. En dat geloof in het onmogelijke kan wonderen doen terwijl we nog op weg zijn naar dat Rijk Gods, verscholen achter de horizon.
Nu al is het mogelijk, denk ik, dat mensen in Gaza of Soedan, of in de straten van Antwerpen, geen honger en geen angst meer zouden hebben, als er maar genoeg mensen zijn die echt vrede willen, en bereid zijn te delen. Die miserie is geen gevolg van een bovennatuurlijk noodlot, maar van menselijke beslissingen. Die zijn het begin van miserie of van een wonder.
Ook de kleinste beslissing, van een kind met wat brood en vis, kan het begin zijn van een wonder. Want als er meer mensen zijn zoals die kleine uit het evangelie, wordt het onmogelijke mogelijk.
Moeilijk hé, die woorden uit de lezingen vandaag! Héél lang geleden, het was in het begin van de maand mei, heb ik mijn eerste communie gedaan. Het toeval wil dat dat gebeurde in de kerk van de Heilige Drievuldigheid. De wereld en vooral de kerk zag er toen nog helemaal anders uit. Wij zaten nog geknield op bidstoelen; het altaar stond helemaal vooraan op het hoogkoor en de hele viering was in het Latijn.
Gelukkig had de meester van de vijfde klas grote borden gemaakt, met daarop de namen van de verschillende delen van de mis: Introïtus, Confiteor, Kyrie, Gloria, enzovoort. Maar ja, voor ons was ook dat Latijn. Als klein ukje verstond je er niets van. Niets van de misviering en evenmin van de Heilige Drievuldigheid.
Het woord 'Drievuldigheid' komt niet voor in de Bijbel. Ook niet in de lezingen van vandaag.
Jezus heeft die naam voor God ook nooit gebruikt. Hij noemde God bij voorkeur 'Abba', Papa, lieve vader. Hij sprak ook over de Geest, die Hij zou zenden als helper en trooster. Jezus zelf werd door de leerlingen 'Zoon van God' genoemd. Er is dus in de evangelies sprake over God als Vader, Jezus als Zoon, en over de heilige Geest.
Bij Drievuldigheid denken we misschien aan vermenigvuldigen: 1 x 1 x 1 is 1. Bij Drie-Eenheid misschien eerder aan optellen. God de Vader, plus God de Zoon, plus God de Heilige Geest, zijn samen nog steeds één God. 1+1+1 blijft 1. Met wiskunde valt het dus moeilijk uit te leggen. Dit is een mysterie, geen puzzel of rekensom. Een mysterie betekent dat het te groot is om te snappen. God is te groot voor ons verstand, zelfs al heb je een wiskundeknobbel. Als godsdienstleerkrachten of catechisten over de drie-ene God moeten spreken, werken ze met aanschouwelijke voorbeelden.
Zo nemen ze wel eens drie lucifers en steken die samen aan. Er zijn drie lucifers en toch is er maar één vlam. Als kunstenaars de Drievuldigheid, die goddelijke Eenheid voorstellen, doen ze dat uiteraard met beelden. Dat lukte nog het best door er menselijke trekjes aan te geven. De Vader als een echte gebaarde Patriarch. De Zoon als de gekruisigde of de verrezen Christus. En voor de ongrijpbare Geest, die waait als een zachte bries, gebruiken zij het beeld van een stralend witte duif.
Maar dàt totaalbeeld is teveel een Trio en te weinig een Eenheid. Om dus die hemelse eenheid tussen Vader, Zoon en Geest plastisch voor te stellen, voegden de kunstenaars er een afbeelding aan toe van die aardse drie-eenheid, de Heilige Familie: Maria, Jezus en Jozef. Drie personen in één gezin, en toch alle drie anders. Ieder met een eigen rol, met een eigen gezicht en een eigen karakter, in liefde verbonden met elkaar.
Maar dat voorbeeld geldt alleen voor een gezin waar alles koek en ei is. Moeten éénouder-gezinnen, gescheiden gezinnen of gezinnen waar het altijd ruzie is, het dan zonder die Drie-eenheid stellen? In Kerk en Leven, het Parochieblad, stond er vorige week een artikel over de jonge theologe Julia Herku, over de relatie tussen het godsbeeld van mensen en hun gezin.
Hoe kijk je naar God als een liefdevolle Vader, als je eigen vader zijn gezin in de steek gelaten heeft? Of hoe begrijp je God als een zorgzame moeder, als je door je eigen moeder mishandeld bent? Daar moeten we als kerk op inspelen, zegt Julia Herku, vooral bij mensen uit complexe thuissituaties, zoals die samengestelde gezinnen, eenoudergezinnen en pleeg- of adoptiekinderen. Voor die gezinnen kan het ideaalbeeld van de drie-ene God helend werken.
Het door theologe Herku voorgesteld ideaalbeeld van dat goddelijke gezin, sluit redelijk goed aan bij de Heilige Familie toegevoegd door de kunstenaars: een vader, een moeder, een Kind.
Wij, mensen van Linkeroever en omstreken, zijn gelukzakken. Want wij krijgen, als parochianen van Sint-Anneke, een extra Heilige Familie cadeau, die ons wel bekend is: Sint-Anna-te-Drieën, oftewel: oma Anna met dochter Maria en kleinzoon Jezus. Een heilige voorbeeld-relatie waaraan wij ons als grootouder, kind of kleinkind kunnen toetsen. Van een moeilijke beschrijving van de Goddelijke Drievuldigheid, enkel te begrijpen door theologen, komen we zo tot een eenvoudige voorstelling van een familie, waarin de Liefde centraal staat. Het ongrijpbaar goddelijke wordt iets vertrouwd menselijks, waaraan wij ons kunnen spiegelen.
Maria, Jezus en Jozef of Anna, Maria en Jezus.
Valt het jullie ook op hoe, in al die Heilige Families, Maria een belangrijke rol speelt. Zij is telkens de bemiddelaar. Zij neemt ons steeds opnieuw bij de hand om samen naar haar Zoon te kijken.
Vanaf zijn geboorte, heel zijn leven door tot aan zijn dood en verrijzenis, kijken wij, met de ogen van Maria, opnieuw naar Jezus. Om opnieuw geraakt te worden, waarin zij door Hem geraakt werd. Om opnieuw door Hem begeesterd te worden.
Dat is eigenlijk de bedoeling van alle beelden, van gelijk welke heilige, in iedere kerk. Ze zeggen: kijk naar mij, kijk dóór mij naar Jezus, naar God. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van de heilige Drie-eenheid, te zeggen: kijk naar Ons, kijk naar onze verbondenheid, kijk naar de liefde tussen die drie Personen die samen één God zijn.
Daarin geeft Jezus ons inzicht in het evangelie van vandaag: “de Geest zal u tot de volle waarheid brengen” en “Al wat de Vader heeft, is het Mijne”.
Kijk dóór Mij, laat je be-Geest-eren door Mij, om God, de Vader, te zien. Daarom sluiten we af zoals we begonnen zijn: verbonden met de Vader+, de Zoon+ en de Geest+.
vandaag stille zondag tussen de feesten van Hemelvaart en Pinksteren! Al zeven weken missen de apostelen hun Meester, ze vinden nog niet de weg om verder te gaan! Donderdag na hun ervaring van Jezus’ Hemelvaart, kregen ze nog de boodschap “blijf daar niet staren!” En toch… ze missen hun Meester nog meer dan voorheen en trekken zich stilletjes terug achter gesloten deuren, samen met moeder Maria en nog enkele vrouwen…
En in de kerk vandaag blijven de woorden uit de afscheidsrede van Jezus klinken!
We hebben ze gezongen en gehoord hoe Jezus bidt voor zijn leerlingen en voor alle mensen die naar Hem geluisterd hebben, en voor alle mensen die naar zijn leerlingen nog zullen luisteren! En dat gaat ver! Dat gaat tot op vandaag! Tot Hier! Doorheen de geschiedenis, via beleving en onderwijs, doorheen onze opvoeding en door ons samenkomen hier, elke zondag opnieuw!
En Jezus, zó begaan met Zijn leerlingen en de mensen die Hij ontmoette, vroeg z’n Vader om hen nabij te blijven, om hen niet in de steek te laten! Ook ons niet ! En in dat bidden smeekte Hij ook: Dat wij één blijven, verbonden blijven, met Hem, zoals Hij, Jezus, één was met z’n Vader! Dat wij zo ook één en verbonden zouden blijven met allen die het Jezus’ verhaal in zich meedragen en kunnen uitdragen… Om die verbondenheid en om die éénheid met Hem, smeekte Jezus in zijn afscheidsrede!
En vandaag in de 21ste eeuw horen we die boodschap nog steeds. Wat zegt een moeder of een vader die als laatste voelt dat hij of zij moet heengaan? Vraagt hij of zij niet “Kinderen, beloof me één ding: blijf samenkomen, blijf verbonden met elkaar, blijf ons mooi gezin waardig… “
Die eerste christenen waren een hechte groep die samen bleven, elkaar steunden en bemoedigden om doorheen de vervolging van de christenen toen; te kunnen blijven getuigen… te kunnen blijven getuigen van die eensgezindheid in dienstbaarheid en barmhartigheid in bescheidenheid en vredelievendheid: in trouw en zorgzaamheid
En dat gaat ver hoor!
Zo rijd ik telkens als ik naar de voetgangerstunnel fiets ’n klein stukje tegen richting in om een grote bocht te vermijden! Dinsdag ll. reed ’n tegenligger reed recht op me af om me te doen stoppen! Hij sprak me ook aan en vroeg me “of ik ‘gelovig ben’! Als dat zo is, dan ben je ne grote hypocriet! ’n Leven in gevaar brengen is doodzonde” zei hij!
En ten diepste heeft hij gelijk! Natuurlijk kijk ik uit op dàt kleine stukje om niemand in de weg te rijden! Maar die man komt dagelijks wel onverschilligen tegen die geen aandacht geven en resoluut de kortste weg pakken, en ja, zo mensen in gevaar brengen. Zo zie je maar hoe je elk moment ’n voorbeeldfunctie hebt als je je achternaam “christen” eer wil blijven aandoen…
Rondwandelend aan den blok van 25! De Lidl binnengaan en bij ’t wachten aan de kassa, durven een gesprek aangaan met ’n vrouw die ’n hoofddoek draagt, of met ’n heer met donkere huid op teensleffers en 2 kindjes aan de hand… Doen we dat? Vermoedelijk wel in Brugge tussen de toeschouwers van de H. Bloedprocessie…
Onze Catechisten! ’n hechte ploeg die jaarlijks de communicanten, de vormelingen en hun ouders van verschillende origine samenbrengen! Zij brengen ze samen bij de broodmaaltijd en bij de laatste activiteit van de het, catechesejaar! Dan is het steevast spagettiavond met z’n allen! Wat ’n verbondenheid! Wat ’n uitsraling! Wat ’n vreugde!
Vandaag “stille zondag”! Uitkijkend naar Pinksteren waarop we vieren hoe Jezus’ leerlingen de moed en die goddelijke Kracht vonden om op te staan, buiten te komen en door te gaan als christenen midden die ontgoochelende wereld…
Zoals Ramses Shaffy zingt "We zullen doorgaan..." zo’n korte zin; vol hoop en veerkracht!
Het evangelie spreekt over getuigen. Wij zijn die getuigen, wij zijn de leerlingen waar Jezus vandaag tegen spreekt. Wij krijgen de opdracht te getuigen dat er bekering nodig is, tot vergiffenis van de zonden. Dat klinkt misschien allemaal wat oubollig.
Het is de taal van mensen die 2000 jaar geleden leefden. Begrijpen we die taal nog? Ik denk van wel.
We moeten ons bekeren. Ons omkeren op onze levensweg, weg van onze zonden. Die oude woorden gaan helaas over heel moderne toestanden. Is het geen zonde dat er ‘maar’ 860.000 armen zijn in ons land? Dat er elke nacht duizenden op straat slapen? Dat er miljoenen in onze wereld honger lijden, en dat die honger als wapen gebruikt wordt? Dat er wachtlijsten blijven in de zorg, in een land dat bij de rijksten van de wereld behoort? Dat we goedkope jeans kopen die tegen hongerlonen geproduceerd worden? Dat we in een wereld leven waarin het recht van de sterkste nog altijd machtiger is dan rechtvaardigheid?
Neen, ik wil deze feestdag niet vergallen. Ik beschuldig jullie niet. Christenen en andersdenkenden hebben zich ingezet en zetten zich in om aan die bekering te werken. De vlaggen in deze kerk getuigen hiervan. Jullie zijn erfgenamen van die brede sociale beweging die de ‘Katholieke Actie’ heette. Dat is om fier over te zijn.
Maar wat schiet daar nog van over? Oude vlaggen, en een hoopje veteranen dat elk jaar kleiner wordt. Is die beweging mislukt?
De evangelietekst heeft ook gesproken over verrijzenis. Het evangelie is de getuigenis van een geloof dat het onmogelijke toch mogelijk wordt. Het spoort ons aan te blijven hopen op een rechtvaardige wereld, een wereld waarin niet de wet van de sterkste maar van de onbaatzuchtige liefde het haalt. Dat is geen ijdele hoop. In het verleden zijn er altijd mensen opgestaan om onrecht te bestrijden, tegen beter weten in, en telkens weer is op de puinhopen van de wereld nieuw leven beginnen bloeien. Cardijn had nooit kunnen dromen dat zijn beweging ooit miljoenen mensen zou inspireren en stadions zou laten vollopen. Is dat voorgoed verleden tijd? Zou het een toeval zijn dat we een paus krijgen waarvan de naam een echo is van Rerum Novarum?
Het is feest vandaag omdat we mogen blijven hopen. De fakkel van het evangelie geven jullie, dappere oud-strijders, door aan de volgende generaties. Het zal anders zijn dan vroeger. Maar de vlam van het Rijk Gods die jullie zorgvuldig bewaard hebben, zal blijven branden. Dat is de hoop die ons rond deze tafel brengt. Dat is de hoop die de vorige generaties in beweging heeft gezet, dat is de hoop die ook nu mensen zal bezielen om zich in te zetten voor een rechtvaardige en barmhartige wereld. Blijf hopen. Dat is de boodschap van Hemelvaart.
Weer hoorden wij de afscheidswoorden van Jezus, toen Hij de laatste keer met zijn vrienden aan tafel ging. Hij wil hen moed inspreken nu hij nog bij hen is. Hij gaat dan wel van hen weg, maar hij zal bij hen terugkomen. Na zijn dood zal hij namelijk op een heel andere manier bij hen zijn.
Die nieuwe manier waarop de opgestane en verheerlijkte Jezus bij zijn leerlingen zal aanwezig zijn, ‘zal alles duidelijk maken en alles in herinnering brengen wat Jezus gezegd’ heeft. Maar om tastbaar en zichtbaar aanwezig te kunnen zijn, heeft Jezus een lichaam nodig. Daarvoor rekent Hij op wie Hem willen volgen. Wij zijn nu als kerkgemeenschap ‘het lichaam van Christus’.
En als erfenis heeft Jezus ons Zijn vrede nagelaten. Het is een vrede zoals de wereld die niet kan geven. We beleven ze in de diepste kern van ons hart. Maar het is geen goedkope vrede die we maar passief in ontvangst moeten nemen. Het is een vrede waar nog werk aan is.
Wij zijn op weg tussen Pasen en Hemelvaart en Pinksteren is in aantocht. Een tijd van verwondering, een tijd van begeestering.
Wij zijn paasmensen die werkers van de Geest gaan worden. Vrede is te doen, op onze reisweg gaan we op zoek naar diep geluk en de hoogst haalbare vrede. Soms gaan we alleen, elke stap zet je zelf. Anderen reizen soms een eindje mee, soms gewoon naast je . Je weet dat ze er zijn: engelen van mensen die je nieuwe inzichten geven, je steunen in moeilijke tijden, je aansporen tot in het kleinste detail van je leven.
Samen werken aan vrede vergt moed en uithoudingsvermogen, zeker in tijden zoals de onze, wij gaan tegen stroom in; kiezen voor vrede en gerechtigheid is volhouden, vechten tegen de bierkaai van ieder voor zich. Vrede in ons eigen gezin en familie, in onze buurt, in onze parochie vergt veel energie, maar verbonden met elkaar kunnen we ook veel aan.
Vrede bewerkstelligen is telkens opnieuw keuzes maken, opkomen voor diegenen die in onze samenleving uit de boot vallen. Wereldwijd opkomen voor vrede is soms helder spreken met waarachtige woorden en duidelijke keuzes. Vrede is een cultuur opbouwen van gelijkheid in verscheidenheid, van mogen bestaan, verbonden en tevreden met jezelf, met anderen en met God.
Jezus zegt: ‘laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden’!
Die vrede van Jezus wens ik aan elk van ons, zo kan Hemelvaart en Pinksteren een blij uitkijken worden naar de Geest, die ons kracht geeft in ons leven.
Lieve mensen, Gisteren genoten onze catechesebegeleiders, samen met 16 communicantjes, hun families en medeparochianen, hier, van een feestelijke eerste communieviering! “Hand in hand met Jezus” was hun thema!
En vanmorgen meldden men dat onze zo pas gekozen Paus Leo XIV aangesteld wordt als bisschop van Rome en als onze nieuwe Paus voor de christenen over heel de wereld… met een St Pietersplein vol duizenden gelovigen!
Kan het mooier klinken dit weekend in onze kerk, wanneer wij als volwassenen, voor de tweede zondag op rij, luisteren naar het enthousiaste werk van Paulus en Barnabas, die rondtrokken van Lystra tot Antiochië om Jezus’ boodschap te verkondigen! Door hun succes stelden ze ‘de oudste’ aan, gedragen door de gelovigen, om verantwoordelijkheid op te nemen in de nieuwe gemeenschappen. De oudste betekent in het Grieks ‘presbyter’ waarin we het woord ‘priester’ meteen herkennen.
Dat werk gaat nog steeds voort! Hier in onze parochie waren het onze enthousiaste catechisten die Jezus’ boodschap uitdroegen. En we hoorden hoe de kinderen hand in hand met Jezus leerden; hoe belangrijk het is, te kunnen liefhebben en danken, te kunnen verdragen en vergeven… Dan hebben we wat houvast voor moeilijke momenten!
In het evangelie horen we vandaag een stukje uit de afscheidsrede van Jezus bij zijn laatste avondmaal met z’n vrienden! De eerste moeilijke zinnen geschreven door Johannes, willen ons zeggen hoe Jezus’ leerlingen “God ’s werk” herkende in hun Vriend Jezus. Hoe zij God aan ’t werk gezien hebben in hun Jezus! Hun Jezus die zich ook regelmatig terugtrok om met Zijn Vader, Zijn Abba, te spreken, te oeverleggen…
En na die moeilijke zinnen lezen we, of hoorden we Jezus’ verdere afscheidsrede tijdens Zijn laatste avondmaal. Wetend dat hij zijn leerlingen zou verlaten, zou achterlaten. “Nog maar kort zal Ik bij jullie zijn”, zei Hij… En tegelijk wist en voelde Hij ook, hoe Zijn leerlingen Hem zullen missen. Hij wil hen niet zomaar overlaten aan eenzaamheid. Hij wil hen voorbereiden. En leert hen de overgang maken van Zijn lichamelijke aanwezigheid naar het geloof in zijn onzichtbare aanwezigheid. Onzichtbare aanwezigheid in de afwezigheid, wil Jezus zijn leerlingen laten aanvoelen, meegeven en leren.
Met schroom spreek ik deze woorden uit in ’n gedachtenisviering als vandaag. Want men moet het zelf eerst meemaken om te weten wat “het alleen komen te staan” doet met ’n mens… En toch…. durf ik met schroom denken, dat zij die al langer hun geliefden moeten missen, hiervan iets herkennen…
In deze eerste weken na Pasen, gaat het ook over rouwen… waarop Jezus zijn vrienden wou voorbereiden. En Hij zegt ook nu nog aan ons: “In geloof Mij aanwezig weten in M’n afwezigheid, is de basis van ons christen zijn tot aan onze dood!” Mij, toch onzichtbaar aanwezig weten, is de bron om in Mijn voetsporen verder te durven gaan en te gaan… Dienstbaar zijn, zoals ik jullie met de voetwassing net heb voorgedaan… Attent aanwezig zijn om te horen of te zien wat de mens naast je of voor je nodig heeft, heb Ik jullie voorgedaan… doe ook zo… zegt Hij ons.
Het kwaad, het verraad en de dood kunnen maar overwonnen worden als je M’n nieuw gebod of aanbeveling verstaat! ”Heb elkander lief, zoals Ik jullie heb liefgehad!”
Lieve mensen, dat we allen leren omgaan met verlies, wens ik ons allemaal. En dat we midden het verlies mensen ontmoeten die in ’t voetspoor van Jezus gaan… dat we attente liefdevolle mensen om ons heen hebben, waarin we die goddelijke Kracht vinden om door te gaan… dat wens ik ons allemaal.
Wegwijzerviering - Viering waarop de eerste communicanten en vormelingen aanwezig zijn, samen met families met kinderen en iedereen die er graag bij is
Ben je al eens verraden geweest? Je hebt een groot geheim aan je beste vriendin verteld. En die zet het op TikTok. Dan wil je die vriendin niet meer zien.
Petrus had Jezus verraden. Misschien ken je het verhaal nog. Toen Jezus gevangen genomen was, werd Petrus aangesproken: “Ben jij niet een van de vrienden van Jezus?” En drie keer zei hij: “Ik ken die vent niet”. Jezus had dat gehoord, die stond daar geboeid in de buurt. Petrus kreeg direct verschrikkelijk veel spijt. Maar het was te laat. Jezus werd gekruisigd, Petrus heeft hem niet meer gezien.
Hij leefde verder en dacht heel de tijd: “Ik ben een verrader”. En nu, na Pasen, vetellen er mensen dat Jezus nog leeft. Maar Petrus gelooft dat niet. Hij gaat terug leven zoals voordat hij Jezus kende. Hij gaat terug vissen. En denkt de hele tijd: “Ik ben een verrader”. Maar, vertelt dit verhaal, Jezus leeft wel. En hij ziet Petrus nog altijd even graag. En Petrus ziet Jezus nog altijd even graag.
De mensen die dit verhaal hoorden, zullen wel gedacht hebben aan dat verraad. Drie keer heeft Petrus Jezus verraden, drie keer vraagt Jezus: “Zie je me nog graag?” Maar hij kent het antwoord al.
Jezus is een échte vriend. Hij vergeeft niet alleen dat verraad, hij blijft geloven dat Petrus een goede mens is, en dat hij hem kan vertrouwen. Hij geeft hem de opdracht goed voor de jonge kerk te zorgen. En dat vertrouwen heeft Petrus heel veel moed gegeven.
Hij is een voortrekker geworden onder de apostelen. Hij was een voortrekker als visser: op het woord van Jezus heeft dat zware net helemaal alleen naar de oever gesleept. Het net scheurde niet, zegt het verhaal. Dat betekent: als Jezus ons een opdracht geeft, dan kunnen wij dat aan. Dan mogen we geloven dat we het kunnen, met vallen en opstaan. Jezus wil ons de moed geven om nooit op te geven. We zijn veel beter dan onze fouten.
Het verhaal wil ons niet alleen moed geven. Het wil ons ook leren dat wij elkaar moed moeten geven. Wij staan snel klaar met onze kritiek: “Jij kan dat niet. Jij bent een sukkel. Je doet niet genoeg je best”. Ja, dan verliezen we de moed, natuurlijk. Voor die kritiek mogen we doof blijven want Jezus gelooft in ons, ook als we mislukken. Dan helpt hij ons om recht te staan en verder te gaan. Zo moeten wij mekaar recht helpen, en elkaar graag blijven zien, ook als we grote fouten maken.
De Goede Week, die vijf dagen voor Pasen, is het altijd enorm druk in onze kerk. Koersen van Palmzondag naar Witte Donderdag, van Goede Vrijdag naar Paaszaterdag, om met Paasdag te bekomen van de rush. Gelukkig waren er ook voldoende kerkgangers.
De organist en het Sint -Annakoor stonden heel die hectische week paraat. Niet zonder reden noemen zij de Goede Week ook wel de paasmarathon. En vandaag wordt er opnieuw koers gelopen. Honderden renners staan paraat voor de ten miles. Nu, bij het begin van onze viering, starten de kids met lopen. Over een uurtje beginnen de groten aan hun ‘short run’, en kort na één uur beginnen de moedigste lopers aan de ‘10 miles’. Ze gaan lopen alsof hun leven ervan afhangt. Maar genoeg over die marathon.
Wél even terug naar de Goede week en Pasen. Terwijl wij van de vieringen genoten, besefte ik dat het voor de leerlingen destijds wel een heel ander verhaal moet geweest zijn. Hun goede vriend Jezus werd plots opgepakt, voor de hogepriesters en dan voor Pontius Pilatus geleid. Die liet Hem geselen en aan het kruis nagelen. Een héél droevig verhaal. Jezus stierf aan het kruis en werd in een graf gelegd. Daarna konden zijn vrienden alleen maar bang samen zitten. Hun droom was voorbij. Jezus was dood… of toch niet! Want al op de avond van die eerste dag van de week, terwijl de leerlingen achter gesloten deuren zaten, kwam Jezus binnen…
Ondertussen zijn we acht dagen later en zitten de leerlingen terug bijeen. Thomas was er vorige keer niet bij en komt nu bij zijn vrienden binnen. Zij vertellen vol vreugde dat ze de Heer hebben gezien, dat Jezus zelf bij hen was! “Dat kan ik niet geloven”, zegt Thomas. Het laatste dat hij van Jezus heeft meegemaakt is dat Hij dood aan het kruis hing. “Ik kan het maar geloven”, zegt hij, “als ik zijn handen kan zien, met de gaten van de spijkers erin. Ik wil met mijn hand de opening in zijn zijde voelen. Anders geloof ik niet”. Dan staat Jezus opeens opnieuw in hun midden en zegt: “Ik wens jullie vrede!” Vervolgens richt Hij zich naar Thomas. Jezus steekt géén vingertje op naar Thomas. Hij vraagt niet: Thomas waar zat je? Neen integendeel! Hij zegt: Beste Thomas, wordt wakker! Het is vandaag nu en hier te doen! Kijk, hier zijn mijn handen! Kom hier, en voel maar met je vinger. Voel dat Ik écht ben!” Dát zegt Jezus. “Wees niet langer ongelovig, maar gelovig”. Pas dan roept Thomas uit: “Mijn Heer! Mijn God!”
Terloops, voor degenen die er de vorige dagen bij waren. Hebben jullie ze ook gezien, die wijnranken op de meerpalen? Iedere dag van de Goede Week “groeiden” er andere bloemen aan: palmtakken bij palmzondag, witte bloemen bij Witte Donderdag, gele en witte bloemen tijdens het Paasweekeind. En tussen de bloemen in brandden er kaarsen. Het toeval wil dat er bij mij thuis naast de voordeur ook een wijnstruik groeit. Tot een paar weken geleden dacht ik nog dat ik hem vorig jaar véél te kort gesnoeid had. Geen enkel blaadje of knopje kwam eraan. Tot er twee weken geleden, precies op Palmzondag, aarzelend toch een paar knoppen en een paar blaadjes verschenen. Alsof ze wilden zeggen: “hé, wij zijn ook palmtakken!” Ik had mijn geloof in die wijnstruik opgegeven, en ondertussen staan er al een paar ranken blij en groen te zijn. Hoop op de toekomst! Voor de vogels althans. Want zelf heb ik er nog nooit druiven van kunnen eten.
Even terloops, voor degenen die er niet bij waren de vorige dagen, het was immers paasvakantie. Tegen jullie zegt Jezus evenmin: “waar heb je gezeten met Goede Vrijdag, met de Paaswake of met Pasen?” Neen, Hij zegt in de eerste plaats: “Vrede!”, geen ruzie, zand erover. Kom voelen hoe het met Me gaat. Geloof in de Jezus die Ik écht ben, zoals ik hier leef tussen de mensen. Zo komt de Heer, iedere keer opnieuw, door die gesloten deuren van ons eigen ikje naar binnen en zegt tegen ieder van ons "Ik wens jullie vrede". Jezus vindt het niet erg dat wij er soms niet bij zijn. Bij Hem ben je welkom, ALTIJD. Iedere keer opnieuw zal Hij zeggen: Wees niet bang. Vrede zij met u. Kom hier en kijk naar mij. Kom dichterbij en voel hoe het met Mij gaat. Voel dat Ik écht ben. Voel hoe ik hier leef, tussen de mensen die in mij geloven. Geloof in de Jezus die Ik écht ben. Want als je in mij gelooft, dan kunnen we dat samen delen. Wees niet langer ongelovig, maar gelovig.
Hoe meer we samenkomen, hoe beter we mekaar leren kennen, hoe meer wij familie, broers en zussen worden van elkaar, hoe meer we gelijken op die christenen uit de Handelingen van de apostelen: mensen die eensgezind samenkomen, zodat buitenstaanders over hen getuigen: zie eens hoe goed ze met mekaar overeenkomen, hoe graag ze mekaar zien. Want waar mensen mekaar graag zien, daar hebben zij minder angst en pijn. Daar gebeuren wonderen als vanzelf. Daar genezen mensen, die het alléén niet redden. Op die manier Kerk zijn, is een teken zijn dat bij God niets onmogelijk is, dat kwaad en lijden overwonnen kunnen worden, en dat wij, kleine mensen nooit bang moeten zijn. Amen.
Evangelie: Lucas 24, 1-12 - 'De vrouwen gingen naar het graf'
In onze geseculariseerde cultuur heeft Pasen alles met eieren te maken. Voor een gelovige een beetje bizar maar toch zo gek nog niet.
Want het is precies uit ademnood, uit zuurstof tekort dat een kuikentje uit zijn eierschaal breekt. En precies daardoor iets vertelt over de betekenis van Pasen.
Een mens kan lang vertoeven, binnen de veilige wand van eigen zekerheden, zich laten meedeinen met wat een consumptie hem aanreikt als onmisbaar. Hij kan zich optrekken aan lust en cultuur, aan wetenschap en zoveel te genieten dingen. En dat is goed maar toch zal hij, in stille momenten, happen naar meer zuurstof, vechten met een gemis, worstelen met onvoldaanheid binnen z'n schelp.
Want voor wie gelooft dat de mens niet samenvalt met zijn eigen ‘ikigheid’, dat onze zintuigen niet alles zien, ruiken, voelen, horen en proeven, wordt dit een mijlpaal.
Jezus sterft, het kruis is lelijk als de donkerste nacht. Even afschuwelijk als de tragische gebeurtenissen in Oost-Congo, Oekraïne, Gaza. En alles stopt bij het graf. Voor wie het daar écht stopt, is er geen geloof mogelijk. Maar voor wie niet wegvlucht van zoveel zinloosheid, luisterend nabij blijft, ontstaat er een ander vermoeden.
Wanneer de zon, die morgend is opgegaan, en de vrouwen naar de zware grafsteen gaan kijken en zich vragen stellen wie die zware steen zal wegrollen, dan stoten zij precies op deze andere realiteit.
Terwijl de mannen vol desillusies nazeuren, zelfs weggevlucht waren van de lijdensweg en het kruis. Terwijl Petrus verraad pleegde stonden vrouwen zwijgend langs de kruisweg, wenend onder de kruisbalken. Ze hadden lief.
En tegen het cynisch denken in, dat dood nu eenmaal dood is, hebben zij die morgen de leerlingen alleen gelaten met hun verzuurde ontgoochelingen. Want liefde kent geen rust. Ze zijn op weg gegaan met balsem in hun handen. Staande bij dat open graf ontdekten zij die andere realiteit. Dat het mogelijk is die schaal te doorbreken en voeling te krijgen met de levensadem van God.
Het doet me terugdenken aan een ontmoeting in de Begijnenstraat met een mama die daar haar zoon bezocht. Elke week, reeds zovele jaren, aangeschoven, geduldig, onder vernederende opmerkingen bij de gevangenispoort. Je moet maar moeder zijn van een jongen met zwaar, laakbaar crimineel gedrag. Je walgt van zijn wandaden maar je lukt er niet in om zoals zijn vader, in je schelp te kruipen en te weigeren je zoon nog onder ogen te zien.
Liefde laat je niet met rust. Je wilt hem aanraken dwars doorheen de glazen wanden, hem openbreken met het diepste van je liefde. "Ik kan hem niet in de steek laten, waar zou hij nog anders hoop vinden om te leven."
En in zulke mensen, ik zie er velen en jullie ook, ontdek je iets van Gods paasgeheim. "Wat er ook gebeurt, vrees niet, blijf niet treuren bij het graf, er is een Liefde die sterker is dan alles wat dood maakt, een stem: ik zal er zijn voor jou. De steen heb ik reeds weggerold." "Sta op, breek die schelp, verrijs, wordt levend, leef.
En ik zie het gebeuren waar de warmte van nabije kinderen en kleinkinderen het pijnlijk verlies van een geliefde niet verdoezelen maar nieuw perspectief schenken door hun liefdevolle aandacht. De kracht van de verrijzenis zweeft niet als een wolk boven de aarde. Ze dringt deze wereld en ons leven binnen, tot in de kern van ons menszijn.
Waar iemand zijn hand wil uitsteken naar een vreemdeling, een vrijwilliger een rolstoel duwt, waar nieuw leven mag geboren worden, een zieke mens niet in eenzaamheid pijn lijdt, waar jongeren bewuster leven omwille van het milieu, waar partners elkaar trouw blijven, en fake news not done is, waar solidariteit uit het buikgevoel mag komen: daar breekt de kracht van verrijzenis door. Daar voel je de zuurstof van Gods Geestdrift.
Wegwijzerviering - Viering waarop de eerste communicanten en vormelingen 2025 aanwezig zijn, samen met families met kinderen en iedereen die graag deel uitmaakt van de parochie
Dag Mannen,
Wie van jullie heeft er verleden week naar die kleine zonsverduistering gekeken? Niemand? Jij? Deed je dat zomaar??? Je moest ’n speciale bril opzetten! (om je ogen niet te beschadigen) en om HET TE KUNNEN ZIEN! Dan kon je ’t goed zien hé? Dan zag je de schaduw van de maan als een zwarte vlek opzij aan de zon…
Geweldig!
Over zien en kijken denken we niet dikwijls na! Wel als we door omstandigheden niet zo goed zien! Het kan een blauw oog zijn door een vechtpartijtje, een spel… Het kan een kleine afwijking zijn van bij de geboorte of van leeftijd waar we last van krijgen… en waardoor we een bril moeten dragen.
Maar … Wij hebben zopas ’t verhaal gehoord over die vrouw die serieus in de fout gegaan was! En hoe ze midden in de kring werd gezet om haar serieus met de vinger te wijzen! Hoe beschaamd moet die vrouw zich voelen? Hoe gekleineerd?
En dan Jezus! De rust in persoon! De man Die met alle mensen begaan is! De man die oog heeft voor ieder die Hij ontmoet! Ook de mensen die fouten maken, die zelfs grote fouten maken! Jezus begint niet te roepen en met de vinger te wijzen!
Het blijft stil! Heel stil… Zo stil dat iedereen ook stil wordt en zwijgt en wegtrekt.. Jezus staat voor die verlegen, voorovergebogen vrouw die niet meer durft op te kijken en Jezus zegt haar: Ga ook naar huis en maak die fout niet meer…
Jezus ziet het allemaal gebeuren! Kijkt Hij anders dan de mensen? … Ik denk dat Jezus niet anders kijkt Voor Jezus is ‘kijken’ iets dat door je ogen en met je hersenen gebeurt. Zien, denkt Jezus en doet Jezus, dàt doe je met je hart! … En…
Dat doet Hij altijd en met iedereen!
Hoe kijken wij naar de mensen? Met onze ogen! Natuurlijk! Anders zien we niets! Hoe vlug kijken we weg, als ’t ons niet aanstaat, als ’t te moeilijk is? Durven wij oefenen om niet alleen te kijken? Durven we oefenen in zien? Om ook om ons hart te laten spreken en niet onze mond? Willen wij dàt oefenen??? Moeilijk! Maar moeilijk gaat ook!
En we hebben zojuist het verhaal gehoord van die 2 vrienden in de woestijn!
Zie je die man eerst zo boos dat hij slaagt en nadien zijn vriend redt? Knap hé!
Hoor je die iets zeggen?... Neen! Zijn hart spreekt en hij redt z’n vriend En… Die geredde vriend schrijft dat nu op ’n steen!
Zo hebben jullie hier een steen gelegd! ’n Steen die je thuis op de kast kan leggen! Voor veel mensen is dat iets dat moet opgeruimd worden! Voor ons een herinnering aan dit verhaal, en een oproep om net als die vrienden en zoals Jezus ons hart te laten spreken… op tijd mondje dicht!
Met ’n hulpmiddel, leren we beter! Zoals dat brilletje ons helpt om echt te kunnen zien wat er gebeurt! Zoals deze steen die ons herinnert en oproept om niet te vlug terug te slaan en ons hart te laten spreken! We gaan ervoor.
Rembrandt heeft de verloren zoon geschilderd, die haveloos met vuile voeten neervalt voor zijn vader. Als we aandachtig naar dat schilderij kijken, zien we dat de twee handen op de rug van de verloren zoon nogal verschillen. En we kunnen in de linkerhand een mannenhand zien, in de rechter een vrouwenhand.
God is vader en moeder. De sterke bemoedigende hand van vader en de zachte strelende hand van moeder: zo toont zich Gods barmhartigheid.
Maar als ik ook aandachtig naar de tekst kijk, dan lees ik dat die barmhartigheid tegenwringt. Want die verloren zoon geeft mij eigenlijk de indruk dat hij toch niet zo rouwmoedig is. Hij gaat terug naar huis omdat hij in de patatten zit. Hij wil op het gemoed van zijn vader werken om terug fatsoenlijk te kunnen eten.
Het verhaal is tegendraads. Het gaat tegen het ‘gezond verstand’ in, zeker dat van vandaag. Vandaag zegt het gezond verstand: je bent verantwoordelijk voor uzelf. Voor het succes dat je hebt, de rijkdom waarvan je geniet, het aanzien dat je hebt. En voor de miserie waarin je zit, de werkloosheid waar je niet uit geraakt, de slecht rapporten van je kinderen.
Als je wil, kom je er, als het niet lukt, moet je maar beter uw best doen. En anders moet je maar op de blaren zitten. Niks daarvan in het evangelie. Vader luistert zelfs niet naar een schuldbekentenis. Zijn barmhartigheid stelt geen voorwaarden.
Laat vader zich bedotten?
Integendeel. De vader gelooft in zijn zoon, ondanks alles. Hij gelooft dat ook in dat dwaze kind nog goedheid leeft. En hij gelooft in de kracht van de barmhartigheid. De barmhartigheid zal die goedheid doen herleven. Zijn zoon was dood en is door de barmhartigheid tot leven gekomen. Dat is de kern van het evangelie: leven overwint de dood, het onmogelijk wordt mogelijk.
Gods barmhartigheid, ondanks alles geloven in de goedheid van de mens, zoals Anne Frank schreef, is bovenmenselijk. Toch roept Jezus ons op om ook in dat geloof te leven. Zoals de oudste zoon doen we ons best, we laten vader niet in de steek. Maar het kost ons moeite om dan ook zo goed als God te zijn.
Dat lukt dikwijls niet.
Maar kijk, ook als wij falen, zijn er de strelende en steunende handen van God, om ons recht te helpen, om ons moed te geven om zo ook barmhartig te zijn voor elkaar. Als wij ons laten meeslepen door die onvoorwaardelijke barmhartigheid, wordt de wereld een feest, het feest van het Rijk Gods.
Evangelie: Lucas 13, 1-9 - 'Geduld met de onvruchtbare vijgenboom'
Vandaag is het de derde zondag van de vasten en in de hele vastentijd begint de titel van de viering met de woorden: Vol(k) van hoop, waarbij de k van volk tussen haakjes staat. We kunnen het dus op twee manieren lezen: volk van hoop of vol van hoop. Nadien volgt telkens een meer specifieke titel. Vandaag is dat: nieuwe kansen scheppen, elke generatie opnieuw.
De lezingen vandaag geven aan dat er inderdaad hoop nodig is. In het boek Exodus zegt de Heer dat Hij de ellende van zijn volk heeft gezien en hun jammerklachten heeft gehoord. Hij wil hen hoop geven met zijn naam: Ik ben die is. En in het evangelie wil de wijngaardenier de vijgenboom omhakken omdat hij toch geen vruchten meer draagt. Die wijngaardenier heeft blijkbaar alle hoop opgegeven.
Wij hebben het soms moeilijk de hoop erin te houden. Uit onze kindertijd herinneren wij ons misschien de drie goddelijke deugden: geloof, hoop en liefde. Ons geloof belijden wij in elke viering en die liefde staat natuurlijk altijd hoog aangeschreven, maar hoop klinkt soms wat abstracter. En vooral: in onze wereld zijn evoluties aan de gang die weinig hoopgevend zijn.
De inspiratie voor deze homilie ben ik dit keer niet gaan zoeken in theologische beschouwingen of interpretaties van Bijbelteksten. Ik ben te rade gegaan bij de bekende psychiater Dirk De Wachter, één van de meest wijze mensen in Vlaanderen, die van zichzelf zegt dat hij niet gelovig is, maar zeer veel respect heeft voor mensen die wel geloven. Een paar jaar geleden werd hij getroffen door een agressieve kanker, met een reeks zware behandelingen als gevolg. In een paar geschriften en interviews getuigt hij over wat hem in die periode troost en hoop kon bieden.
Dirk De Wachter is een psychiater en hij vindt het zijn taak om met mensen te blijven zoeken naar hoop en perspectief, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Voor hem ontsnapt geen enkel probleem aan de hoop. Pas als de hoop helemaal verdwenen is, loopt het écht mis.
Neem nu een ogenschijnlijk uitzichtloze oorlog zoals in Oekraïne of in Gaza. We kunnen die oorlog niet zomaar stoppen, niemand kan dat, maar we kunnen wel voor elkaar blijven zorgen, zoals gewone mensen in die oorlogsgebieden ook vaak doen. De Franse filosoof Emmanuel Levinas noemt dat ‘la petite bonté’, de bijna onzichtbare dagelijkse goedheid van mensen voor elkaar. Dat zit vaak in kleine dingen, die nooit het nieuws halen.
Levinas zegt: het goede kan nooit vernietigd worden, juist omdat het zo klein is. Wat mensen voor elkaar doen kan geen enkele politieke structuur vernietigen. En Levinas heeft recht van spreken: zijn hele familie is uitgemoord in de nazi-kampen. Zelfs in die verschrikkelijke omstandigheden bleven mensen voor elkaar zorgen. Dat goede is niet uit te roeien. En als iedereen in zijn eigen wereld die goedheid toont, dan wordt dat besmettelijk en wordt uiteindelijk de hele wereld beter.
Dat soort hoop is niet naïef of goedkoop. Hoop is niet hetzelfde als optimisme, is niet het ontkennen of negeren van problemen, is niet tegen beter in blijven beweren dat alles voorbij gaat en wel goed zal komen. Hoop is wel de overtuiging of de zekerheid dat iets zinvol is, hoe het uiteindelijk ook uitpakt.
Dirk De Wachter kwam veel in Parijs en gebruikt soms Franse woorden. Hoop kan op twee manieren vertaald worden: espoir of espérance. Het eerste is gericht hopen op iets materieel of op succes: ik hoop dat we de lotto winnen of dat onze ploeg kampioen gaat worden. Het tweede is permanent hoopvol zijn, er in alle omstandigheden vanuit gaan: we zorgen voor elkaar, we blijven er zijn voor elkaar, we gaan samen verder.
Soms is hoopvol zijn bijzonder moeilijk. Soms zitten alle omstandigheden, alle tekenen uit de realiteit tegen. En soms kan je die realiteit niet ontkennen. Wat doe je na een zoveelste zware ingreep of behandeling in het ziekenhuis, als de dokter, die we vertrouwen, zegt: nu zijn we uitbehandeld, ik kan u eigenlijk geen hoop meer geven. Is er dan echt geen hoop meer?
Nee, er is allicht geen hoop meer om de tumorcellen te overwinnen. Er is geen hoop meer om het lichaam helemaal te genezen. Maar er is wel hoop op een zinvol leven met mensen die elkaar nabij blijven, zeker in deze omstandigheden. Er is hoop op een leven gevuld met veel mooie herinneringen. Er is hoop dat de liefde blijft en niet verloren gaat. Er is hoop dat zoveel moois in het leven blijft bestaan, ook in de volgende generaties. De liefde en de genegenheid van al die mensen die voor ons kwamen, kregen wij mee en wij vormen dan een brug naar een volgende generatie.
De ondertitel van de viering vandaag is toch: nieuwe kansen scheppen, elke generatie opnieuw. Ook dat geeft hoop. Wij zijn geen uitverkoren volk, dat zijn we nooit geweest. Maar we zijn wel een volk van hoop. Dat moeten we zijn, als christenen, als mensen van geloof, hoop en liefde.
En daarom zingen wij straks op het einde van de viering: wij gaan weer verder, vol van hoop.
Evangelie: Lucas 9, 28b-36 - 'Zijn gelaat veranderde van aanblik'
Vandaag maken we een topervaring van Jezus mee…
Het verhaal van de gedaanteverandering wordt weleens voorgelezen in de vastentijd. Wat doet het daar? Vasten is uitnodiging tot naar binnen keren. Het is een tijd van meer alleen-zijn met God. Daar staat de berg symbool voor. Een tijd van meer komen tot waar het om gaat nl. het wezen van de mens, zijn heerlijkheid.
Met 3 van zijn leerlingen: Petrus, Johannes en Jacobus gaat Jezus de berg op om te bidden…
Wat is daar gebeurd op de berg? Jezus ontmoet er Mozes en Elia 2 figuren/2 grote voorbeelden die in hun tijd licht wisten aan te wijzen daar waar niemand nog klaar zag in de situatie. Niemand wist nog waarheen zoals wijzelf ons vandaag soms ook verloren voelen. Mozes en Elia spraken over de uittocht uit die donkere tijd die Jezus zou volbrengen. Maar die heerlijkheid, dat lichtend visioen kun je niet voorgoed vasthouden.
Op de berg straalt Jezus Gods heerlijkheid uit, Zijn gelaat verandert van aanblik. Maar Hij is niet naïef dat Hij niet in de gaten heeft het lijden dat hem te wachten staat. Daarom wijst Hij Petrus terecht die in zijn enthousiasme 3 tenten wilde bouwen.
Hij gelooft dat zijn weg doorheen het lijden gaat, maar Hij voelt zich nu sterk genoeg om verder te gaan, de twijfel en de angst voorbij. En wanneer Hij zijn leerlingen aankijkt, dus ook ons aankijkt, spreken zijn ogen: ga maar, hoop maar, vertrouw maar!
Jezus is er zeker van dat zijn en onze toekomst veilig zijn bij God. Want God heeft Hem bij Zijn naam genoemd: ‘Dit is Mijn zoon, Mijn uitverkorene’. Maar toen de stem verstomd was, stond Hij weer alleen!
Als wijzelf het geluk hebben een berg te kunnen beklimmen, staan wij verstomd van het verblindend uitzicht en doen we energie op om weer naar het dal, de vallei te gaan. Daar vertalen wij onze inzichten/ons vergezicht in de realiteit van elke dag, bij voorbeeld in solidariteit met de lijdende mens, met Broederlijk Delen.
Tijd van vasten: uitnodiging tot vast vertrouwen in een belofte van heerlijkheid waarvan we hier soms een glimp mogen ontvangen. Dit is een tijd om Gods initiatief in ons leven toe te laten: een belofte van echt leven die nooit de realiteit van lijden ontkent, maar een belofte van leven daar waar lijden zich aankondigt.
Als we goed hebben geluisterd, horen we tot ieder van ons zeggen: ‘wees maar niet bang’! Ik ben bij jullie ook als de realiteit van iedere dag soms tegen zit en de berg-ervaring vervaagt. Jullie mogen geloven en weten: Ik ben met jullie tot het Rijk Gods zich manifesteert! Samen kunnen we het aan…
Evangelie: Lucas 4, 1-13 - 'Door de Geest naar de woestijn gevoerd'
Goede vrienden,
Vandaag is het de eerste zondag van de veertigdagentijd waarin wij ons voorbereiden op Pasen. De lezingen wijzen ons hierbij een weg die in onze moderne samenleving - op zijn zwakst gezegd - niet meer populair is… Willen wij als christenen groeien, willen wij goede mensen worden, dan zijn belangrijke leefsleutels: in dankbaarheid vertrouwen op God en weerstaan aan bekoringen.
De eerste lezing uit het boek Deuteronomium neemt ons mee naar een belangrijk moment in de geschiedenis van het volk Israël. Zij staan, na de vlucht uit Egypte en veertig jaren rondzwerven in de woestijn, op het punt om het Beloofde Land binnen te trekken. Mozes - die dit genademoment zelf niet meer zal meemaken, hij zal eerder sterven - geeft aan zijn volk een profetische opdracht: vergeet nooit wat jullie hebben meegemaakt en gedenk dat de weldaden die jullie te beurt vallen niet jullie eigen verdienste zijn.
Daarom moeten zij de eerste vruchten van de oogst aan God opdragen. Dit gebaar van dankbaarheid is niet alleen een ritueel; het is een geloofsbelijdenis die erkent dat God de Redder is en dat de mensen zonder Hem machteloos zijn.
Ook wij worden tijdens deze Vastentijd uitgenodigd om na te denken over Gods weldaden in ons bestaan. Waar zijn wij bevrijd uit ons ‘Egypte’, uit de beklemmingen in ons eigen leven? Welke zegeningen hebben wij ontvangen? De Vasten is een tijd om stil te staan bij de goedheid van God en Hem daarvoor te danken, maar ook om te erkennen dat wij nog steeds onderweg zijn naar de volheid van zijn rijk van Liefde, Vrede, Eenheid.
In het Evangelie van vandaag zien we hoe Jezus, vervuld van de Heilige Geest, veertig dagen in de woestijn verblijft, waar Hij door de duivel op de proef wordt gesteld. Drie bekoringen worden Hem voorgelegd: de verleiding van materiële zekerheid (het veranderen van stenen in brood), de verleiding van macht en glorie (het verkrijgen van alle koninkrijken van de wereld), en de verleiding van zelfgenoegzaamheid en hoogmoed (God durven op de proef stellen door van de tempel te springen).
Ook Jezus herinnert zich de verhalen van zijn volk, verhalen van bevrijding. Hij vindt erin de kracht om vastberaden te antwoorden en enkel voor de Ene te buigen. Hij kiest om recht te doen. Hij dient het Leven met de grote ‘L’.
Wat kunnen wij hieruit leren?
Net als Jezus worden ook wij geconfronteerd met bekoringen. Misschien verlangen wij te zeer naar de zekerheid van financiële overvloed. Misschien zoeken wij te zeer naar macht en erkenning, gedreven door onze eigen ambities. Of misschien zijn we zelfgenoegzaam en vergeten wij hoezeer ons leven een geschenk is dat wij aan God te danken hebben. De woestijn waar Jezus zich bevond, staat symbool voor de vastentijd die wij nu doormaken. Het is een periode waarin wij, net als Hij, geroepen worden om te versoberen, te bidden en ons hart te zuiveren. Niet om onszelf te bewijzen, maar om ons opnieuw te richten op wat echt belangrijk is: onze relatie met God.
En we staan hierbij als Christenen vandaag niet alleen. Ook de Moslims beleven nu ‘hun heilige Ramadan’, een maand van vasten, gebed en liefdadigheid. Het is voor hen een tijd voor spirituele groei, verhoogde toewijding en een tijd voor gemeenschappen om samen te komen. Het vasten, waarbij overdag wordt afgezien van eten, drinken en andere lichamelijke behoeften, is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een spirituele reis die iemands relatie met Allah versterkt.
Moge ook onze vastentijd als Christenen, een tijd van ware bekering zijn, een tijd waarin we met z’n allen werken aan een betere wereld, dichtbij, maar ook veraf, zoals Broederlijk Delen ons voorstelt.
Dan zullen wij op Pasen de verrijzenis van Christus met een zuiver hart kunnen vieren.
Ik heb jullie daarstraks een kruisje gegeven met as.
Toen ik klein was werd er gezegd dat, als je dat kruisje héél de vasten lang wist te bewaren, je dan met Pasen van de pastoor een nieuw kostuum kreeg. Als ik morgen nog iemand van jullie met dat kruisje zie rondlopen, kan ik alleen maar zeggen dat het een viezerik is. Dat is ongeveer hetzelfde als was Jezus wil zeggen aan zijn toehoorders. Niemand hoeft te zien dat je iets goed doet voor een ander. Niemand hoeft te zien dat je aan het vasten bent. Het moet gebeuren aan je binnenkant! Nu zijn de gebruiken wel anders dan 2000 jaar geleden. Vasten is niet zozeer jezelf uithongeren, maar je minder focussen op eten en drinken.
Jarenlang was het de regel om op vrijdag géén vlees te eten, omdat Jezus op Goede vrijdag gestorven was. Maar in plaats van de vegetarische toer op te gaan, maakten we daarbij onszelf collectief wijs dat vlees van vissen, géén vlees was. Zelfs de geestelijken deden daaraan mee. Rond de kloosters buiten de stad werden zelfs visvijvers aangelegd!
Bij onze moslimburen gaat dat anders. Zij begonnen vorige vrijdag al aan hun vastenmaand, de ramadan. Bij hen is het wél de hele dag niet eten en niet drinken, tot na zonsondergang.
Een héél andere manier van vasten. Hou er een beetje rekening mee.
Evangelie: Lucas 6, 39-45 - 'Een boom kent men aan zijn vruchten'
Wegwijzerviering - Viering waar de eerste communicanten en vormelingen aanwezig zijn, families met kinderen en iedereen die graag meeviert
Een speciale Wegwijzerviering!
Onze eerste-communicantjes hebben brood gebakken. Ze hebben geleerd dat we onze handen moeten vuilmaken als we elkaar sterk willen maken en voedsel willen delen voor onderweg. En kijk, onze vormelingen, vijf jaar later, willen de tocht in het spoor van Jezus verder zetten. Dat gaan ze ons vandaag plechtig beloven, ze hebben dat neergeschreven in hun charter.
Zo’n charter, dat was in lang vervlogen tijden al iets heel kostbaars. De Antwerpenaars bewaarden hun charters in een zware kist, die door elf mensen tegelijk moest opengemaakt worden. Zo waren die charters veilig opgeborgen. Want in die charters stonden de beloftes die de hertog gedaan had aan de stad. En als hij zijn woord brak, dat konden ze het bewijs van die belofte altijd voor zijn neus houden.
Beste vormelingen, we hebben hier in de kerk geen koffer om jullie charter te bewaren. Maar dat is niet nodig. Want wij allemaal, kleinere en grotere mensen, wij hebben gehoord wat jullie beloofd hebben, en wij zullen jullie belofte in ons hart bewaren. Zoals ook wij onze belofte om Jezus te volgen in ons hart bewaren. Stel dat er iemand van ons later denkt of zegt: ik weet van niks. Ik heb niks beloofd. Ik wil niet meer proberen een goed mens te zijn. Ikke eerst …
Dan kunnen wij zeggen: wij weten het nog wel… Gaat ge echt uw belofte verloochenen?
Maar als dat ooit het geval zou zijn, dan moeten we elkaar terug op de goede weg helpen zoals Jezus dat deed. Dat hebben we in het evangelie gehoord. Daarin zegt Jezus: denk niet dat jullie beter zijn dan een ander.
Besef dat niemand perfect is. En als ik besef dat ook ik fouten maak, dat ook ik een balk in mijn oog kan hebben, dan zal ik barmhartig zijn. Dan zal ik mijn naaste niet veroordelen, maar proberen hem of haar te helpen om de goede weg terug te vinden, de weg van Jezus, die leidt naar een wereld waar mensen mekaar niet uitschelden, maar proberen elkaar te begrijpen, een wereld waarin mensen vooral proberen voor elkaar een goed mens te zijn.
Evangelie: Lucas 6, 27-38 - 'Wees barmhartig zoals uw Vader'
Gedachtenisviering - Viering waar we de overledenen van vorige maand herdenken
Goede vrienden,
Zoals reeds bij herhaling aangegeven in deze viering plaatsen de twee lezingen van vandaag ons voor een grote, ogenschijnlijk bovenmenselijke, uitdaging.
Willen wij leven overeenkomstig Gods plan met ons leven en met onze wereld, dan bestaat de gelovige weg erin - en dit reeds sinds de tijd van David in het Oude Testament - om het kwade dat ons wordt aangedaan niet met kwaad te vergelden. Meer nog: Jezus verwacht van zijn volgelingen dat zij dit kwade beantwoorden met liefde.
Om zijn boodschap ondubbelzinnig duidelijk te maken, schrikt Jezus er niet voor terug om zeer extreme beelden te gebruiken: Hij spreekt over vijanden die ons haten, die ons vervloeken, die ons mishandelen. Ook hen moeten wij graag zien, moeten wij beminnen.
En wat houdt dit beminnen in. Ook hier gaat Jezus zeer ver: - wie ons slaan op de ene wang, moeten we de andere wang aanbieden, - wie ons bestelen, mogen we er niet van weerhouden om nog meer van ons af te nemen; - en als we bezittingen uitlenen aan wie er nood aan heeft, moeten we dit doen zonder erop te rekenen iets terug te krijgen…
Hoe moeten we dit begrijpen en vertalen naar ons eigen leven?
Wel, als we voor Jezus zó ver moeten gaan, dan is het een evidentie dat we ook de mensen in onze omgeving die ons niet haten, vervloeken, mishandelen maar die ons misschien wel eens gewild of ongewild hebben beledigd, gekwetst, benadeeld, achteruitgesteld, niet met dezelfde munt mogen betalen, maar moeten beantwoorden met concrete daden van liefde: een vriendelijk woord, een luisterend oor, een helpende hand...
Maar waarom zouden wij dit alles - dat ons op het eerste zich zo tegennatuurlijk lijkt - dan wel doen? Het antwoord op deze vraag brengt ons bij de kern van de Blijde Boodschap van vandaag. Niet de extreme voorbeelden zijn de essentie, maar wel het antwoord op de waarom-vraag.
En het antwoord van Jezus is duidelijk: deze aanpak van geweldloos verzet en concrete liefde die ook de inspiratie is geweest voor grote visionaire leiders en profeten van onze tijd zoals Mahatma Gandi, Martin Luther King en Nelson Mandela, is de enige weg om tot duurzaam, vredevol samenleven te komen en om Jezus’ ideaal van de eenheid en broederlijkheid onder de mensen waar te maken, zowel in de grote wereld van de volkeren als in de kleine wereld van ons dagelijks bestaan. Want, zegt Jezus, wie niet oordeelt, wie niet veroordeelt, wie andere vrij spreekt is barmhartig zoals God de Vader barmhartig is. Of anders gezegd: wie ten diepste luistert naar de ander en rekening houdt met zijn/haar echte noden en bekommernissen, handelt zoals God, Onze Schepper, doet.
En wat is het resultaat van deze open, gevende houding? Wel, voorspelt Jezus: wie geeft zal ontvangen en niet zomaar ontvangen: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat zal men in de schoot geworpen krijgen, en ik voeg eraan toe, van vrede, vreugde, eenheid.
Maar, hoor ik u denken, is dit geen naïef, romantisch, zweverig pleidooi, dat verzwakt en de tegenpartij aanmoedigt om verder te gaan met de agressie?
Laten we realistisch zijn. Dit risico is reëel: Jezus, maar ook Mahatma Gandi en vele anderen zoals Aleksej Navalni, hebben hun geweldloos verzet bekocht met de dood.
Anderzijds mogen we niet voorbijgaan aan een essentieel kenmerk van liefhebben en beminnen… Elkeen die de genade heeft mogen ervaren om kinderen op te voeden, weet dat liefhebben en beminnen niet is: alles zondermeer aanvaarden en toelaten. Uit liefde mogen en moeten grenzen gesteld worden. Maar essentieel is steeds: het luisteren naar en gepast/eerlijk/onbevooroordeeld rekening houden met de reële noden en bekommernissen van de ander.
Om te besluiten: een goede, gestampte geschudde en overlopende maat van vrede, vreugde, eenheid... Wat een mooi en hoopvol perspectief stelt Jezus ons in het vooruitzicht voor onze wereld en voor ons allen in deze woelige en angstige tijden.
Zullen wij alvast ons steentje bijdragen en de uitdaging aangaan om altijd in onze eigen kleine wereld de andere als eerste trachten te beminnen? Objectief gezien is deze bijdrage minder dan een druppel op een hete plaat om de wereldvrede te bewaren. Maar… zelf niets doen, is geen optie. En wat gebeurt er als de miljarden andere rechtgeaarde mensen in onze wereld hetzelfde doen? Dan krijgt oorlog geen kans!
Laat ons in deze geest, waakzaam, maar met vertrouwen, de toekomst tegemoet zien.
Evangelie: Lucas 5, 1-11 - 'Gooi uw netten uit voor de vangst'
Twee prachtige verhalen.
Over mensen die geroepen worden. Het gaat dus over ons. Waarom zitten we hier anders, op zondag, in plaats van uit te slapen? Omdat ‘iets’ of ‘iemand’ ons oproept om naar hier te komen.
In de verhalen die we gehoord hebben, worden mensen opgeroepen en ze hebben geantwoord. Die mensen lijken goed op elkaar. Ze noemen zichzelf ‘zondig’. En dat betekent niet dat ze denken dat ze slechte, minderwaardige mensen zijn. Neen, ze voelen zichzelf klein en onmachtig.
En ze maken iets mee dat hen doet beseffen: iets of iemand is groter en sterker dan ik. Die iets of iemand roept hen op om te geloven dat ze meer waard zijn en meer kunnen dan ze zelf denken. En die iets of iemand zal hen recht houden.
We maken allemaal af en toe mee dat we beseffen dat we ons leven niet in handen hebben. Dat kan iets geweldigs zijn: een geboorte, of een katastroof, of iets dat schijnbaar onopvallend is: iemand spreekt ons aan, er valt ons iets op dat we vroeger niet zagen. Iets of iemand daagt ons uit en laat ons niet los. Op het woord van Jezus van Nazareth heeft die iets of iemand een naam gekregen: “Vader”. In al onze zwakheid mogen we op hem vertrouwen. Hij beschut ons in de palm van zijn hand, hij houdt ons de hand boven het hoofd. En hij zendt ons.
Nu is in onze christelijk-kerkelijke traditie het beeld gegroeid dat roeping iets voor priesters is. Priesters zijn kostbare mensen. Ze betekenen veel voor ons. En we maken ons zorgen: zullen er nog priesters zijn? Maar ik denk dat we ons ons geen zorgen moeten maken. Het priesterschap zoals we het kennen is er niet altijd geweest. Het was een manier om de kerk te organiseren, en het kan ook anders. Zoals het geëvolueerd is, met dat sterke onderscheid tussen priesters en leken, heeft het ons misschien doen vergeten dat we allemaal geroepen zijn.
Wij allemaal zijn leerlingen van Jezus. Jezus sprak gewone mensen aan, zoals wij. Ze hoorden hem, en ze zijn hem gevolgd. En wat vroeg hij hen? Ga vissen. Hij roept ons om mee te timmeren aan de weg van Gods rijk zoals we zijn. In ons leven van elke dag: in onze boot, in onze keuken, in ons gezin, op ons werk.
Met Gods zegen kunnen we dan wonderen doen, als we ons door de geest van Jezus laten bezielen. Om zijn oproep goed te horen, komen we hier samen. Hier antwoorden wij zoals Jesaja: “Hier ben ik. Zend mij.”
En hij antwoordt: “Wees niet bang. Jullie zullen wonderen doen.”
Moge God je zegenen - Opdracht van de Heer C 2025 - Gie Stappaerts
Opdracht van de Heer C 2025 - Zondag 2 februari 2025
Eerste lezing: Maleachi 3, 1-4- 'De Heer treedt zijn heiligdom binnen'
Evangelie: Lucas 2, 22-40 - 'Mijn ogen hebben uw heil aanschouwd'
Wegwzijzerviering - Viering waarop de eerstc eommunicanten, vormelingen, vandaag speciaal de dopelingen, families met kinderen en iedereen van harte welkom is.
We hoorden zojuist het verhaal van Jozef en Maria die met hun baby’tje naar de tempel kwamen om het te laten zegenen. Jozef en Maria kennen we niet zo goed, maar dat baby’tje kennen we wél. Het is de kleine Jezus die hier, een maand en een paar dagen geleden, geboren werd in een stal. En nu komen Jozef en Maria naar hier om Hem te laten zegenen.
Er zijn daar twee oude mensen in de tempel: Simeon en Hanna, die allebei hun zegen uitspreken.
Maar wat ze daarbij zeggen klinkt niet allemaal even vrolijk: “Niet iedereen zal later akkoord gaan met Jezus. Hij zal mensen doen vallen, maar ook veel mensen doen opstaan. En je zult verdriet kennen dat als een zwaard door je hart zal gaan.” Simeon en Hanna doen mij een beetje denken aan die feeën bij het geboortefeest van Doornroosje. Ze hebben allemaal goeie wensen bij voor de kleine baby. Behalve dan die ene oude toverfee die lelijke dingen voorspelt.
Misschien gaat dat wel een beetje zoals bij de weerman of weervrouw. Zij willen wel mooi weer voorspellen, maar als zij storm en slecht weer zien aankomen, dan willen zij ons daarvoor waarschuwen.
Ook wij gaan nu een zegen uitspreken over de kinderen. Zegen, wat is dat voor iets? Wie doet dat en wat doet dat met ons? Als ik dat vandaag mag doen, dan doe ik dat een beetje in de plaats van God. Als God een mens zegent, spreekt Hij goede dingen van hem of haar en schenkt Hij goede dingen. Zo worden zij gezegend. Als het lang droog is geweest, zeggen de boeren wel eens: “het regent het zegent”. Omdat de natuur water nodig heeft om te groeien.
Dan denk ik bij mijn zegen: “Moge de regen je nat maken en zachtjes doordenken, zoals het water goed is voor de planten en de natuur, als een lekkere douche, maar geen stortvloed die je doet verdrinken”.
Ik zal dus mijn handen naar jullie uitstrekken en zeggen:
“Moge God je zegenen en bewaren. Dat al het goede in jou moge groeien en groot worden. Moge de zon op je schijnen en je warm maken, zonder te verbranden. Moge de wind zachtjes waaien, zonder je omver te blazen. Moge God naar je glimlachen en je hart verwarmen”. Amen.
De lezingen van vandaag, uit de brief van Paulus aan de Korintiërs en uit het evangelie van Lucas, zijn ons goed bekend. Dan is het zaak om alert te zijn. Het risico bestaat immers dat we maar met een half oor luisteren, waardoor de Blijde Boodschap aan ons voorbij kan gaan. Als aandachtige luisteraars daarentegen, worden wij beloond. Wij vernemen vandaag van Jezus zelf wat de essentie is van zijn roeping.
Zoals de profeet Jesaja het heeft voorgezegd, is Jezus - vanuit de Geest die op Hem rust - gezonden om aan armen de Blijde Boodschap te brengen, aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken, aan blinden te melden dat zij zullen zien en om verdrukten te laten gaan in vrijheid. Of anders uitgedrukt, Jezus is ertoe geroepen om - vanuit de Goede (Heilige) Geest - alle mensen die niet voluit kunnen leven, te bevrijden uit hun beklemming.
Met de plechtige uitspraak "Het Schriftwoord dat gij zojuist gehoord hebt, is thans in vervulling gegaan" bevestigt Jezus dat hij deze opdracht ten volle onderschrijft en alle consequenties ervan aanvaardt.
Maar… is de kous hiermee voor óns dan af? Of anders gezegd: volstaat het om deze evangelietekst enkel te betrekken op de figuur van Jezus?
Deze vraag brengt ons naadloos bij de eerste lezing. Voor de apostel Paulus is er duidelijk meer aan de hand…
- Ook wij christenen leven (ongeacht onze herkomst, onze achtergrond), zoals Jezus, onder de genade van de Goede Geest. - Wij vormen samen één lichaam dat de verrezen Christus handen en voeten wil/mag geven in deze wereld, één lichaam dat Jezus’ zending zó steeds opnieuw waar maakt. - En ieder van ons heeft als lid van dit ene lichaam - naar eigen mogelijkheden en beperkingen - een volwaardige rol te vervullen voor het welzijn van het geheel.
Wat betekent dit alles concreet voor ons anno 2025?
Het evangelie leert ons alvast dat ons geloof nooit alleen iets innerlijk/geestelijk kan zijn. Ons geloof vraagt om actie. Hoe brengen wij, zoals Jezus, vreugde aan de armen? Hoe zorgen wij voor degenen die lijden?
Vandaag, op de Wereld Lepra dag, kan dit zeker door een gift te doen aan de Damiaanactie. Maar de melaatsen staan in onze samenleving ook symbool voor al degenen die aan de rand van de gemeenschap staan: de zieken, de armen, de eenzamen, de vluchtelingen. Hoe kunnen wij hen aanraken, zoals Jezus dat deed, en hen helpen hun waardigheid te herwinnen? Dat kan ook door een bezoek te brengen aan een zieke, door een maaltijd te delen met iemand die alleen is, door geregeld bij te dragen aan de Mazen van het Net,…
En dan is er nog de eerste lezing…
De oproep van Paulus tot eenheid in verscheidenheid is op deze laatste dag van de Gebedsweek voor de eenheid van de christenen, alvast zeer actueel maar ook confronterend. Wat wordt bedoeld met die eenheid onder de christenen en hoe kan ik eraan bijdragen? Maar ook, en dan wordt echt moeilijk: hoe moet ik mij verhouden tot het christelijk religieus fanatisme dat in de naam van onze God en Jezus Christus, terug hoogtij viert op vele plaatsen, zowel in het nationalistische Rusland van Poetin als in het Amerika First van Trump, maar ook in toenemende mate op het Europese continent?
Om met deze laatste vraag te beginnen... Voor zover, in de naam van God en van Jezus Christus, het eigen belang en het eigen grote gelijk worden opgeëist ten koste van de zwakkeren, wordt het evangelie nog min nog meer met de voeten getreden. Dan kan van eenheid moeilijk sprake zijn en is (zacht-)moedig verzet het enig mogelijke antwoord, naar het voorbeeld van Mariann Budde, de vrouwelijke bisschop van de episcopaalse kerk tijdens de gebedsdienst bij de inauguratie van Donald Trump tot president.
Anderzijds heeft het authentiek doorleven van het evangelie bij christenen uit de vele verschillende denominaties, Katholieken, Orthodoxen, Protestanten,… geleid tot gelovige inzichten die elkaar bevragen, aanvullen, versterken. De oecumenische tocht die de eenheid zoekt binnen die verscheidenheid, is een verrijking die ons gebed ten zeerste verdient.
Echter, voor velen onder ons zijn contacten met andersgelovige christenen een zeldzaamheid. Kunnen wij dan geen concrete bijdrage leveren aan de eenheid onder de christenen? Natuurlijk wel, in eerste instantie binnen onze eigen gemeenschap. En we moeten het misschien niet te ver gaan zoeken… De eenheid in verscheidenheid waarvan de apostel Paulus spreekt wordt ook waar gemaakt door eenvoudige dingen.
Bijvoorbeeld door aandachtiger/liefdevoller te luisteren naar elkaar in een gesprek of tijdens een vergadering, door begripsvoller te zijn voor de omstandigheden die iemands standpunt verklaren dat ons niet zint, door af en toe eens een taak op ons te nemen die we minder prettig vinden maar die nodig is… Zovele kleine dingen die eenheid en samenhorigheid versterken…
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
