Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Velen zullen dit lied van Paul Robeson nog kennen. Het is oud slavenlied, het zingt van heimwee naar het beloofde land waar de hulpelozen gerechtigheid en bescherming zullen vinden. Ze waren hulpeloos als een kind zonder moeder, van wie kan dat nog hulp verwachten? Een kind dat geluk heeft, vindt de eerste hulp bij een moeder en een vader.
Nu is het een kernpunt van ons geloof dat we in een hulpeloos kind God herkennen.
Dat kind wordt toevertrouwd aan een man en een vrouw, het wordt opgenomen in een familie.
Een heilige familie, en heilig, dat is: voorbeeldig.
Een open deur stamp ik in, als ik vertel hoe levensnoodzakelijk een familie is. De eerste lezing schildert de ideale omgang tussen ouders en kinderen. Maar het gaat vandaag niet alleen over het 'standaardgezin', man vrouw, kinderen, een stabiele situatie, voor God en de wet verbonden.
Want als ik de evangelies letterlijk neem, lees ik dat het gezin van Jezus, Maria en Jozef niet direct een standaardgezin is. Maria was zwanger voor haar huwelijk. Jozef wist daar niks van. En, als we Lucas volgen, lezen we daar dat hij met zijn verloofde naar Bethlehem trok. Ze waren toen zelfs nog niet getrouwd. Maar Jozef was 'ne serieuze mens'.
Hij nam zijn lief en haar kind ter harte. Om het met een moderne term te zeggen: dit is een nieuw samengesteld gezin: een man zorgt voor een kind, dat het zijne niet is. Als we vandaag het feest van de heilige familie vieren, eren we allen die naar dat voorbeeld proberen te leven, ook in moderne gezinsvormen.
En bij uitbreiding, eren we alle mensen die zorg voor anderen willen dragen, waar hulpelozen aanvaard en gekoesterd worden en beschermd met een 'moederlijke' bezorgdheid, dat wil zeggen: vanuit een groot hart. Vanuit de ogen van de hulpelozen kijkt Jezus ons aan: wat we voor hen doen, doen we voor hem, zal hij later zeggen. Zo worden ook wij opgenomen in die heilige familie.
Zonder bescherming zijn de hulpelozen weerloos. Dat horen we vandaag ook in het evangelie.
Terwijl Jezus in Egypte verbleef, vindt de kindermoord in Bethlehem plaats. Vanaf het begin is Jezus in levensgevaar, hij is nergens veilig. Vanaf het begin zit hij in de hoek waar de klappen vallen. Het Egypte in het evangelie is niet alleen dat oude rijk waarin Israël in slavernij leefde. Het is ook het moderne Egypte, heel het Oosten, heel de wereld, waar hulpelozen afhangen van de sterken. Dikwijls krijgen ze in plaats van brood verwijten, onrecht, of erger bommen op hun hoofd. Dikwijls zitten ze in de hoek waar de klappen vallen.
In de hoek van de hulpelozen is Jezus te vinden.
En zoals hij bij zijn geboorte wordt toevertrouwd aan goedwillende mensen, worden al die hulpelozen in wie hij ons aankijkt, toevertrouwd aan ons, tenminste als wij van goede wil zijn. Wij zijn geen supermensen, we zijn zelf ook dikwijls machteloos en hulpeloos, maar we geloven in goedheid. Het evangelie roept ons op om zoals Jozef ons te ontfermen over zwakken. Het roept ons op om op te staan en de hulpelozen die aan ons toevertrouwd zijn, in veiligheid te brengen.
Dat vraagt ook sterkte, maar we vinden die niet waar mensen die dikwijls zoeken: in macht en rijkdom. We kunnen sterk staan omdat we hopen. Het evangelie laat ons niet alleen in dit hulpeloos kind onze dierbare God herkennen, die ons oproept te kiezen voor de weerlozen.
Er staat in de laatste zin van de tekst vandaag een raar woord: Nazoreeër.
Dat is een woordspeling op 'Nazareth'. Maar in het Hebreeuws verwijst het naar een jong twijgje, dat ontspringt aan de tronk van een omgehakte boom. We horen een echo van het visioen van Jesaja. Het evangelie getuigt dat uiteindelijk, als het kwade schijnt te triomferen, de weerloosheid sterker zal zijn dan de dood. God staat aan de kant van de hulpelozen.
Hij vertrouwt hen toe aan de goedheid van mensen. En de goedheid, ook al lijkt ze zwak en weerloos, zal het halen, zoals Jezus het heeft gehaald. Wij zijn niet gedoemd om te verdwalen als kinderen zonder moeder.
God heeft ons aan elkaar gegeven als gids naar het beloofde land.
We hebben het allemaal gezien en gehoord, Jan heeft het 14 dagen geleden ook al aangehaald, we konden er niet onderuit, Nelson Mandela, is gestorven!
Een heel bijzondere leider, de spilfiguur tegen het apartheidsregime, een moderne Profeet, noemde Jan het!
En lang vóór hij gestorven was, sinds Mandela niet meer in het openbaar verscheen en het wat stiller werd rondom hem, hebben goede vrienden en medestrijders tegen apartheid, de handen in elkaar geslagen om zijn levenswerk levendig te houden
En zie, reeds deze week ging een film, als autobiografie van deze man, de bioscopen van Londen in!
Zo verging het ook Jezus, twee eeuwen geleden!
Enkele jaren nà Zijn dood, schreven zijn beste vrienden en medestanders, de evangelisten, Zijn levensverhaal neer, om het levendig te houden En niet alleen in de streek van Galilea, of in Betlehem, of in Nazareth, of Jeruzalem werd dit verhaal verteld, neen, over gans de wereld werd het verspreid, zodat ook wij het vandaag nog zondag na zondag doorvertellen aan elkaar
Vandaag lezen we, zien we, dat Jezus voor zijn vrienden en medestanders zo een bijzonder man was, dat het niet anders kan, dan dat Hij vanaf zijn geboorte al in een bijzonder daglicht werd gezet!
Om uit te drukken hoe deze Man van Godswege aan de wereld gegeven was, beschreven zij Zijn leven al met die bijzondere ontvankelijkheid, zowel bij Maria als bij Jozef! Vruchtbaarheid was in die tijd, zowel in huis als in de stallen, een domein dat uitsluitend de godheid toebehoorde, het was een waar godsgeschenk..
Wij leven nu wel in een totaal andere tijd. Voortplanting is wetenschap geworden en vruchtbaarheid hebben we onder controle, zelfs meer dan dat: want zovele mensen worden vandaag geholpen door in vitro inseminatie
En iedereen van ons, die in de familie- of vriendenkring een koppel kent dat met deze wetenschap geholpen is, weet wat een verschrikkelijk moeilijk weg, ja zelfs lijdensweg, deze mensen moeten gaan
Met dit evangelie durf ik zelfs zeggen, ze gaan de weg van Jozef en Maria.
Het gaat in het evangelie over twee mensen die mekaar liefhebben, die in hun plannen gestoord worden door een zwangerschap en niet kunnen geloven dat dit feit past in Gods plan, dat dit gebeuren van God uitgaat.
Maar ook vandaag gaat het altijd over twee mensen die elkaar liefhebben en wiens plannen gestoord worden door een zwangerschap. Ook vandaag stellen deze lieve mensen de vraag,: Waarom moet ons dat overkomen? Is dat Gods plan met ons, is dat het leven?
Jozef gaat door veel slapeloze nachten en weet niet hoe hieruit te komen tot hij zich durft overgeven aan Gods bevrijdend woord: "Ge moet niet bang zijn, volg de weg van uw hart.." Pas dan krijgt hij een totaal ander uitzicht: nooit gedacht, nooit vermoed.
Ook al die koppels vandaag, die twee lieve mensen die mekaar zo gaarne zien en een gezinnetje willen, moeten door zoveel slapeloze nachten Pas wanneer ze kunnen geloven in hun artsen, in de vele mensen rondom hen die hen willen en kunnen helpen, komen ze enkele stappen vooruit.
Pas wanneer ze de pijn van de niet vanzelfsprekendheid, van die nog onvervulde wens, een beetje kunnen aanvaarden als de enige weg om hieruit te geraken groeit er een ommekeer, groeit er vertrouwen en geloven dat ook zij eens hun kindje in hun armen mogen nemen, wiegen en koesteren Dan groeit stilaan het vertrouwen met de woorden ge moet niet bang zijn en durven ze hun hart te volgen dàn kunnen ze er tegenaan en trekken ze verder op de nog ongebaande weg vol van hoop!
Die ommekeer bij Jozef, kan ook onze ommekeer zijn.
Lieve mensen, bouwen we niet allemaal een beetje onze zekerheden op wetenschap, lopen we niet allemaal wat in het gareel van de rationaliteit: zoveel moet wetenschappelijk verantwoord zijn, zoveel willen we onder controle hebben, zovele risicos willen we goed verzekerd zien.
En dan komt er plots een onverwacht gebeuren!
Door een reorganisatie op het werk krijgt Mama haar C4, of Papa doet een beroerte met een halfzijdige verlamming als gevolg.
In ieder geval iets dat niemand had voorzien. Iets waarmee niemand rekening had gehouden. Onze zekerheden zijn plots geen zekerheden meer. Onze wereld stuikt in mekaar.
Gaan ook wij dan niet door vele slapeloze nachten? Gaan we dan ook niet bang zijn, verdrietig en teneergeslagen? Tot we zien en voelen, hoe we geholpen door de vele goede mensen om ons heen, door deze pijn geraken .
Artsen , verpleegkundigen, verzorgende, psychologen, brengen ons op de hoogte, helpen ons te begrijpen wat er allemaal gebeurd in het ziekenhuis met onze man of met de beroerte die heeft toegeslagen
Buren en vrienden branden kaarsen, iemand die naar Lourdes gaat brengt een flesje wijwater mee zelf beginnen we terug een kaarsje te branden, bidden en smeken we s avonds in alle stilte om werk of om genezing Op die momenten betrappen we ons erop hoe we ons tot God durven keren en durven luisteren naar zijn boodschap: "Vrees niet.
Zo heb ik honderden mensen ontmoet in het revalidatieziekenhuis. Mensen die midden hun grootste tegenslag vroegen om voor hen te bidden, mensen die vroegen om hen op te halen voor de zondagsmis, mensen die de advent terug gingen beleven en elke bezinningstekst onder hun kopkussen legde om het tientallen keren te herlezen om God met hen te weten, om niet alleen die moeilijke weg te moeten gaan
Vrees niet, de woorden die God sprak via een engel, vóór Jezus geboorte, tegen Maria en Jozef.
Vrees niet waren ook de eerste woorden van Jezus, aan zijn vrienden, de apostelen, in de verschijningsverhalen nà zijn dood
Vrees niet heb vertrouwen, als ik er nog niet ben, of wanneer ik gestorven ben en niet meer bij jullie Je hoeft de weg nooit alleen te gaan zegt God. Ik zal er zijn was mn naam en is nog altijd mn naam!
Heb vertrouwen Ik wil je innerlijke Kracht zijn opdat je deze moeilijke weg ten einde toe zou kunnen gaan, omdat je terug een gelukkige goede mens zou zijn Zo hebben wij met Jezus, onze zo bekommerde God mogen leren kennen.
De vorige weken hoorden wij Johannes de Doper prediken in de woestijn.
Vandaag zit hij in de gevangenis, het gevolg van een vrijmoedige uitspraak tegen koning Herodes. En vanuit die gevangenis stuurt hij zijn leerlingen naar Jezus, die intussen ook was begonnen met preken. Hij laat hen vragen: Zijt Gij de komende, of hebben wij een ander te verwachten? Het lijkt alsof Johannes aan het twijfelen gaat. Heeft hij wel de juiste voorspellingen gedaan?
Hij had immers een Messias aangekondigd die grote kuis zou houden in de wereld. Die de dorsvloer ging zuiveren, de tarwe in de schuur zou verzamelen en het kaf zou verbranden in onblusbaar vuur. Hij zou zieken genezen, doden doen opstaan en gevangenen bevrijden. Vooral van dat laatste heeft Johannes nog maar weinig mogen ondervinden.
Is er dan een conflict tussen Johannes en Jezus? Misschien wel, maar echt weten zullen we het nooit. Wat we wel weten is dat hun volgelingen het niet over alles met elkaar eens waren. Er was zoiets als een Johannesbeweging en een Jezusgemeente.
Het ideaal van de Johannesbeweging is eigenlijk een woestijnchristendom. Het legt heel sterk de nadruk op soberheid en spiritualiteit, op afzondering en bekering. Vandaag vinden we dat ideaal nog terug in het abdijmodel, waar broeders en zusters ook in afzondering leven, zich een beetje terugtrekken uit de maatschappij.
De Jezusgemeente gaat naar de mensen toe. Jezus stuurt zijn leerlingen uit naar dorpen en steden. Daar moeten zij gaan getuigen en preken, daar moeten zij zieken genezen, mensen bekeren en aan armen de blijde boodschap brengen. Zij willen hun geloof vruchten doen dragen in het gewone leven van iedere dag.
Door de hele geschiedenis van het christendom zien we dat mensen altijd hebben moeten zoeken naar een evenwicht tussen die twee levenswijzen. We hebben nood aan spiritualiteit, aan bezinning, aan stilte. Maar we hebben ook de taak om mensen in nood te helpen en bij te staan, om onrecht te bestrijden en te werken aan een betere, menselijke, solidaire maatschappij.
De vraag van Johannes is dus begrijpelijk en het antwoord van Jezus lijkt ook heel duidelijk. Blinden zien weer, doven beginnen weer te horen, wie lamgeslagen was krabbelt overeind, melaatsen worden genezen. Samengevat: wie niet meer meekon, wie niet meer meetelde in de maatschappij, wordt er opnieuw bijgehaald, mag en kan weer volop meedoen.
Op die manier brengt Jezus met zijn volgelingen in praktijk wat Jesaja ons voorspiegelde in de eerste lezing. Niet alleen gaat de dorre natuur weer bloeien, ook mensen veranderen en bekeren zich. Zij overwinnen hun angst en de gelovigen worden opgeroepen om de ontmoedigden weer moed in te spreken. De Messias zal de wereld veranderen!
Maar is dat wel zo?
Zijn alle problemen opgelost door een mooie preek, door een groep mensen vol overtuiging en goede wil? Maakt de Messias de wereld meteen beter? Concreet voor ons: komt de vrede tot stand, of zelfs maar een klein beetje dichterbij, als we over een tiental dagen Kerstmis vieren? Zelfs als we dat doen in een heel mooie viering met prachtige muziek?
Zouden we ons daarvoor niet veeleer moeten richten tot staatslieden of economen, tot geleerden en technici? Zijn zij niet eerder in staat om de wereld te verbeteren, om onrecht te bestrijden? Kunnen zij niet meer doen dan biddende kloosterlingen in een abdij? Of kleine groepjes gelovigen met heel veel goede wil maar ook met heel weinig middelen?
In zekere zin is dat wel zo, maar het kan ons niet ontslaan van onze eigen verantwoordelijkheid. Dit weekend wordt onze aandacht heel nadrukkelijk gevraagd voor Welzijnszorg. Dit jaar ligt de focus op armoede op de buiten, op het platteland. De armoede valt daar vaak minder op dan in de steden, maar ze is er wel. Er zijn vooral problemen aangaande mobiliteit en openbaar vervoer. En ook in de beperkte en moeilijke toegankelijkheid van dienstverlening en vooral in het ontbreken van voldoende betaalbare woningen.
Opnieuw: kunnen wij dat oplossen?
Of moeten de beleidsmensen dat doen? Allebei eigenlijk. Zo dadelijk kunnen wij een financiële bijdrage leveren, maar straks wordt ook onze handtekening gevraagd om de problemen onder de aandacht van politici te brengen. En helpt die handtekening? Jazeker! Het probleem is dat die oproep naar onze politici nooit onmiddellijk resultaat oplevert.
Het duurt maanden, soms jaren, vooraleer we dat merken. En dan is de actie van Welzijnszorg meestal al een beetje uit de belangstelling. Maar bijvoorbeeld: dat bij mensen in nood nu niet meer onmiddellijk de elektriciteit wordt afgesloten, maar dat er een budgetmeter wordt geplaatst, is mee het resultaat van een vroegere actie van Welzijnszorg.
En voor degenen die een beetje cynische zich de vraag stellen: wat maakt mijn bijdrage of mijn handtekening nu uit in dat grote probleem, nog even het bekende verhaaltje van Drie keer niets.
Hoeveel weegt een sneeuwvlokje?
Drie keer niets. Maar een vogeltje zat op de tak van een dennenboom toen het begon te sneeuwen. En het vogeltje begon de sneeuwvlokjes te tellen. Het telde er precies 3.741.952. En toen op het ogenlik dat de 3.741.953e op de tak neerdwarrelde drie keer niets dus begon de tak ineens te kraken, brak af en viel op de grond.
Misschien missen we nog maar één stem, één stem, om een andere, betere wereld te krijgen
Na het horen van dit evangelie kunnen we ons afvragen wat er moet zijn omgegaan in al die mensen, die toen naar de woestijn trokken om een man, Johannes De Doper, te zien. Een man die we nu als alternatieveling of geitewollensokker zouden omschrijven.
Johannes De Doper verscheen als een halve gare.
Matteüs vertelt over hem dat hij een kleed droeg van kameelhaar, hij at sprinkhanen en wilde honing, misschien gezond, maar toch wel excentriek. En de aanzienlijke religieuze leiders schold hij uit voor adderengebroed, wat ongeveer klinkt als ons woordje crapuul of erger nog mestkevers.
We leerden dat de tijden toen ook moeilijk waren. Politiek, maatschappelijk en ook religieus was er heel wat scheefgegroeid.
Velen voelden aan dat het zo niet meer verder kon.
En Johannes De Doper sprak op dit moment met eenvoudige maar met zeer duidelijke woorden, hij stelde eisen die hij met zijn eigen levenswijze fundeerde, daarom kon hij op zon grote toeloop rekenen. Door zijn ascetische levenswijze kwam hij wel overtuigend over bij de mensen van die tijd.
Dank zij de vele volgelingen voelde Johannes dat er een nieuwe wind op stak, dat er iemand op komst was die niet alleen met water maar ook met vuur, met het vuur van de H.Geest, zou dopen. Zo kondigt Johannes Jezus terug aan.
In de eerste lezing pakt Jesaja het heel wat romantischer aan. De panter vleit zich naast de geit, de wolf naast het lam, de leeuw bij het kalf, de berin bij de koe, een baby bij de adder en alles is vredig. Zoals de bodem van de zee met water bedekt is, zo zal de aarde van Gods liefde zijn vervult.
Het gebeurt niet dikwijls, maar geef mij nu maar de inhoud van de eerste lezing. Die romantiek hebben we ook nodig, niet het steeds op tafel kloppen of bang maken. We willen echt wel dat de vrede voelbaar wordt. Toch zeker in onze eigen omgeving.
Zo is het ook goed: simpel, rustig, bedaard geen slecht woord over uw vijanden, geen negatieve commentaar.
Eigenlijk moesten we een tekst lezen over Mandela dit weekend.
Hij was zoals Johannes De Doper toen hij jong was: welbespraakt, iemand met harde woorden, tegen de plaatselijke macht, geen vertrouwen meer, opstandig. Hij wordt terrorist ! Tot in 1980 veroordelen verschillende landen, waaronder de president van Amerika, hem hevig.
Hij werd voor 29 jaar achter de tralies gezet. Daar op Robbeneiland doet hij aan goede werken, hij komt op voor de sociaal achtergestelden, hij leert hen lezen, hij geeft hen hoop, hij draagt mee hun lijden.
En als hij dan vrij komt, komt er geen slecht woord uit zijn mond over de blanke meerderheid. Geen enkele kritiek op zijn belagers, geen oproerende taal meer.
De wolf zit naast het lam. Hij onderhandelt, hij is geduldig en hij ervaart dat hij eigenlijk meer gedaan krijgt met diplomatie dan met terrorisme.
De twee lezingen van vandaag passen wonderwel bij zon hedendaags figuur.
En weet je wat het strafste is? Hij heeft miljoenen mensen hoop gegeven, hij heeft zijn zwarte medebroeders een gezicht gegeven, hij heeft gevraagd om de bijl op te bergen.
De bijl lag al aan de wortel van de boom. Iedere boom die geen vruchten draagt zou omgehakt worden. Maar niets daarvan, hij krijgt voor zijn manier van doen, van onderhandelen, de Nobelprijs voor de vrede.
Vrienden, zo heeft elke tijd zijn profeten.
Het zijn zieners met een boodschap voor vandaag en voor een betere wereld van morgen.
Hun taal kan waarschuwend zijn, en ondanks dat, heel beeldrijk. Hoe hun proza ook klinkt, ze brengen onomwonden een oproep om iets nieuw te maken. Welke zwaarden gaan we omsmeden tot ploegscharen?
Het is een oproep om ons om te keren. Hoe moeilijk het ook is. Meestal lukt dit ons, in kleine stapjes.
Je moet het inoefenen, je hele leven lang. Als ik er in zou slagen om mijn leven elk jaar 2° te draaien, dan heb ik reeds 45 jaar nodig om een kwartslag te verwezenlijken. We voelen nu toch wel aan dat het niet gemakkelijk zal zijn.
Laten we onze tong die kan roddelen voortaan woorden van bemoediging spreken?
Zo deed ook Jesaja honderden jaren voor Christus, zo deed ook Johannes De Doper, zo deed ook Mandela, 2000 jaar na Christus.
Gaan we onze schouders voortaan niet ophalen, maar ergens onder zetten?
Welzijnszorg geeft er ons voldoende kansen voor.
Het zijn misschien maar kleine ploegscharen, maar als we het allemaal samen proberen, kunnen we een onmetelijk land vruchtbaar maken.
Als ge de voorpagina van uw boekje neemt dan staat er als titel: 'Wees voorbereid'.
Het doet jullie misschien denken aan de scoutszin 'be prepared' van Baden Powel, wees voorbereid. Ik zie dan zo een beeld voor mij van een oude scoutsfoto,een scouts met grote hoed en een grote volle rugzak. Vroeger (toen ik nog in de chiro zat) lachten we daar altijd mee.
Als we met de school op staptocht waren, en we hadden een plakker of ik weet niet wat nodig, haalden 'de die van de scouts' uit hun zelf meegebrachte EHBO doos een plakker te voorschijn. Be prepared 'Steeds paraat voor een goede daad'. De knoop die een scouts heeft in zijn das, doet er hem aan herinneren om elke dag een goede daad te doen.
"Wees voorbereid, wees waakzaam want ge weet niet op welke dag de Heer komt"
Wat moet ge met zo'n zin, wat moet ge met zo'n tekst? Wie verstaat dat nog?
De tekst is geschreven meer als 2000 jaar geleden. Toen geloofden de mensen dat het einde der tijden zeer nabij was. Dat er dan een Messias zou komen, Jezus, die dan het oude dat ze kenden zou wegvagen en zou vervangen door een Gods koninkrijk op Aarde. Ook al niet zo makkelijk om te begrijpen.
We kunnen deze tekst wel in zijn historische context plaatsen, maar de vraag is wat zijn we daar nu vandaag mee. Met andere woorden hoe kunnen twintigers, dertigers tot zeventigers hier nog inspiratie uit halen? Ik als 27 jarige, theoloog, krap ook al serieus in mijn haar van wat moet ik daar nu mee..
Twee weken terug zijn we gestart hier op Linkeroever met een wekelijkse activiteit voor gasten die hier op sociaal woning zitten. Zij zijn min of meer uit hun verslaving hebben een sociale woning gekregen en met vallen en opstaan een nieuw leven begonnen. Na een leven van drugs, op straat leven, gevangenis, hoogtes en dalen, leren ze opnieuw omgaan met structuur en extreme pieken en dalen worden vervangen door het leven van alledag. Iets wat voor ons haast vanzelfsprekend is en voor hen nieuw, uitdagend en beangstigend.
Onze wekelijkse samenkomst is bedoelt om gasten wat structuur te geven, een vaste invulling in hun week. Maar vooral een plek te maken op Linkeroever waar er tijd en ruimte is voor ontmoeting, nestwarmte. De meeste gasten kennen geen warme thuis, een plek waar ze genomen worden zoals ze zijn, een plek waar er altijd iemand is voor hen die hen graag ziet.
We zijn snel geneigd om dit over het hoofd te zien, hoe cruciaal een sterke thuis is voor de identiteit van iemand. Vallen doet iedereen, en dat mag, ook zij. Maar het is de manier hoe iemand rechtkomt dat hen bepaalt tot wie ze zijn. In die zoektocht naar het opnieuw rechtkomen, spelen wij een belangrijke rol. Door hen ondersteunen en mogelijks mee een richting uit te wijzen aan de hand van huis tuin en keukentips.
De eerste keer hadden we een full house met petanque en pannenkoekennamiddag. Maar de volgende keer waren we uitgenodigd door de scouts van Schilde voor een gezellige boswandeling met een fijn kampvuur achteraf. De vrijwilligers waren op voorhand al gewaarschuwd het leven van de gasten is chaotisch er kan altijd iets tussenkomen, het is niet altijd zeker dat zij komen.
Gaan wij altijd in op de verschillende uitnodigen. Nu er was dus niemand komen opdagen. De vrijwilligers waren een beetje gefrustreerd omdat ze graag iets met de gasten wilden doen. De maandag daarop was er weer niemand gekomen. In deze context kan ik wees waakzaam wees voorbereid wel begrijpen. We moeten geduld hebben. Elke week met enthousiasme komen en uitkijken naar onze gasten. In dat hoopvol en geduldig uitkijken naar de komst van die gasten begrijp ik wel de komst van de Heer. Was hij niet te vinden in mensen waar we het minst verwachten?
In deze adventsperiode kijk ik hoopvol uit naar wat die heer, die vele heren ons gaan leren over dat Rijk Gods.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
