Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Mystiek en mythe in tekens en schrifturen - Vakantieviering C 2010 - Jan
Dertiende zondag door het jaar C 2010 - Zaterdag 26 en zondag 27 juni 2010
Eerste lezing: 1 Kon. 19, 16b.19-21 - 'Elisa volgde Elia en werd zijn dienaar' Evangelie: Lucas 9, 51-62 - 'Hij aanvaardde vastberaden de reis naar Jeruzalem'
Mystiek en mythe in tekens en schrifturen - Veerle Rooms Ja dat is dan duidelijk, de Sabat is de dag dat je moet rusten, dat je niet mag werken, dat je eens goed moet nadenken, dat je moet mediteren Voor ons is dit gewoon vakantie. Rusten, niet werken, nadenken of mediteren en gewoon doen wat je graag doet. Wie gaat er niet graag op reis? Wie wil niet graag een andere cultuur zien? Andere horizonten, andere gewoonten?
Het werkjaar zit er op het schooljaar zit er op binnen een paar weken of dagen verdwijnen goede vrienden, buren, kinderen .voor een aantal weken. Of zijn we eindelijk zelf aan de beurt? Het mag al eens. De teksten van deze viering, de versiering, de sfeer in deze kerk, en vooral het goede weer alles ruikt naar vakantie. Ik las vorige week nog een artikel in het krantje dat je bij de bakker krijgt. Een interview met de administrateur-generaal van Toerisme Vlaanderen. Hij vertelde dat iedereen op vakantie moet kunnen gaan., ook mensen met een fysische of financiële handicap. Er liggen 86.000 dossiers klaar voor gezinnen die het financieel lastig hebben om op vakantie te kunnen gaan. Zijn engagement voor de volgende 5 jaar van zijn ambtstermijn is simpel: Hij zegt voor mij moet ieder kind op de speelplaats kunnen vertellen water er op vakantie allemaal is gebeurd. Daar mag je me over vijf jaar en een paar maanden ook op afrekenen. Een beloftevol engagement.
Vrienden, uiteraard willen we het hier niet hebben over zonnige vakantiestranden, en goedkope all in hotels en avontuurlijke formules. Daar wordt al genoeg reclame over gemaakt. We willen het wel eens hebben over bepaalde waardes, of hoe goed het hier eigenlijk wel is. Over wat wij onszelf en de toerist aan te bieden hebben. Ons eigen Vlaanderen, onze eigen stad, onze cultuur. Maar ook onze manier van leven, onze taalrijkdom, onze wil om ons verleden goed op te bergen en te laten zien. Onze kerken, kathedralen, kastelen, stadhuizen, begijnhoven .noem maar op, het is allemaal erfgoed. Onze fietspaden, wandelwegen, pelgrimswegen, bedevaarten. Een uitdrukking van ons geloof in de eigen cultuur. Ook op onze Linkeroever is het zo slecht nog niet. Hier gebeurt toch nog wel iets . Hoeveel mensen komen hier niet genieten van het prachtige zicht op de rede van de stad. Je weet, een stad aan een stroom heeft altijd een meerwaarde. En wat nog belangrijk is: we hebben een nieuwe slagzin gevonden. 'Linkeroever is the left but the right side of the River'. Vertalen kun je dit niet. Linkeroever ligt aan de linkerkant van de stroom maar is wel de uitgelezen kant. The left but the right side of the River.
Ik wil jullie toch eens even meenemen op een reis. Ja zelfs een wereldreis. We krijgen niet altijd de gelegenheid om, via de cultuur, via een tentoonstelling, de wereld aan ons te zien voorbijschuiven. Het gaat dus inderdaad over de tentoonstelling die momenteel loopt in de Sint-Anna-ten-drieënkerk. Een tentoonstelling van Veerle Rooms, een autoriteit op gebied van grafische kunsten. De titel is Mystiek en Mythe in tekens en geschriften.
Heb je het grote vaandel al eens gezien dat in de toren hangt? Een afbeelding van het mooie beeld van H.Anna met Maria en Jezus. Weet u dat dit een zeer oud beeld is. Het oudste dat we bezitten en dat nog komt van een St Anna Kapel die op het Vlaams Hoofd stond? Dit beeld wordt hét beeld van de tentoonstelling. We zien inderdaad op alle afbeeldingen, op de banner, op de flyers en op de catalogi dit beeld terugkomen met op de achtergrond de figuur van de heidense oermoeder in wolken uitgebeeld. Ons beeld illustreert een drie-eenheid, ja zoals de Vader en de Zoon en de Geest. Maar ook een drie-eenheid van parochies die nu 1 Anna-ten-drieën parochie zijn.
Veerle Rooms wilde de ruimte van de kerk ingevuld zien zoals de gotische kerken met vele afzonderlijke kapellen, met elk hun thema.. Doch echter zonder muren, elke kapel krijgt een eigen concept en een ander accent van de cultuur. We kunnen u natuurlijk niet rondleiden nu, maar ik wil toch een paar elementen aanhalen, al is het maar om u te motiveren in deze vakantie er eens tijd voor uit te trekken. De tentoonstelling is elke zaterdag en zondagnamiddag open.
We zien achter het altaar een 6-delige reeks van primitieve rotstekeningen. Tekens die de mensen achterlieten. Tekens over hoe ze leefden, wat voor hen belangrijk was. Wegwijzers, zoektocht van de kunstenares doorheen de vijf continenten. Australië en Nieuw Zeeland, Oceanië, Mongolië, Siberië, Afrika Een passie: zoeken naar rotstekeningen. schrifturen met een eigen interpretatie. Hoe leefde men toen? Graffiti van de gevangenen in Johannesburg. Rotstekeningen van Aboriginals in Australië en Maori-volken in Nieuw Zeeland. In het hoge Noorden van Siberië krasten de Mongoolse volkeren hun vroegste getuigenissen in de rotswanden langs de rivieren.
In de weekkapel zien we het 2e deel van de oude culturen maar nu van de nieuwe wereld. In Amerika ontdekken we de oude indiaanse tekeningen.. Op de road 66 van Chicago naar Los Angeles, de weg van de goudzoekers zien we houten huizen, bedekt met golfplaten. De afbeeldingen zijn fotos van deze huizen (of delen er van). Fotos van de blikken muren bewerkt met vernis en bladgoud. graffiti van recentere datum naar de hand van de kunstenaar.
Achteraan in de kerk zien we werken meer Westerse cultuur: evolutie Germanen middeleeuwen Barok - eigentijdse graffiti. Duidelijk verering van de hedendaagse helden: de sporthelden (beker) Frescos in graven (zoals we ook nog terugvinden in kerken in Brugge)
We zien verschillende voorbeelden van dozen, koffers, kokers waarin men gedurende eeuwen documenten bewaard heeft.
We staan in stille bewondering voor de Tibetaanse gebedsrollen Draaien aan deze rollen is gelijk met bidden. We zien te weinig naar gelijkenissen die we met andere godsdiensten hebben Zon gebedsrollen hebben dezelfde functie als onze Paternoster. Het mooie aan deze gebedsrollen is dat ze gevormd werden met de koperen platen die men gebruikte om de etsen te drukken. De lichtinval op deze koperen platen is gewoon fantastisch. We zien nog Japanse gebedsrollen met motieven van het scheppingsverhaal.. .We kunnen ons nu ook goed voorstellen hoe de Joodse gebedsrollen gebruikt werden. Een ervan werd uitgerold, de Thora met het ontstaan van water, lucht, oceanen, vissen, zoogdierene en de mens. Een Joods scheppingsverhaal. We zien ook Joodse gebedsdoeken: fragmenten ontstaan na een bezoek aan Auswich.- Birkenau Kunst die achtergebleven is. Het licht op de gebedsdoeken maakt ze zo mooi.
En dan ten slotte de Mariakapel: Dit is nu een sfeervolle kapel, een oase, een tuintje . Nodigt uit tot gebed. Wie ervaart niet: dood zeer nabij is. Cultuur van kerkhoven en graven trekt ons aan. Hoeveel kerkhoven bezoeken we niet op onze reizen? Je leert iets van het dorp, iets van de families die er wonen, Het is een open venster. Op elk graf: een foto van de overledene . We zien hier de fotos op de graven van gewone volkse mensen, geen erepark van het Schoonselhof, geen helden. Een eerbetoon aan de onbekende burger. Zoek geen bekenden (buiten Ghandi zul je er geen vinden) Afgestorvenen op hun best aangekleed. De fotos die we zien zijn genomen op het beste moment van hun leven. Half vergaan. Dit om ons tijdelijke bestaan te accentueren..Ook de mens zal vergaan. In Zuid Afrika hebben kleurlingen en zwarten als protest tegen hun gevangenschap (apartheid) hun paspoorten verbrand. Zij verkozen in die omstandigheden de anonimiteit boven de identiteit. Ook soldaten hebben geen fotos op hun kruisje van het soldatenkerkhof. Enkel de overlevenden kregen meestal wel een foto, met decoraties. Echte helden sneuvelen niet. Er is nog veel meer te zien, maar dat moet je zelf maar komen bekijken.
Uit het parochieblad van deze week Vakantie is: Doen wat je graag doet En toch niet leven ten koste van anderen Leren luisten naar een andere mening. Mensten interessanter vinden dan afstanden. Zomaar een dienst bewijzen. Blootsvoets lopen door het natte gras, Naar muziek luistern en dansen vanuit jezelf. Vragen, praten en luisteren naar het dagelijkse leven. De sierlijke vlucht van de meeuwen volgen en met je voeten in het water bengelen. Stil worden in de koelte van een Romaanse kerk. Verloren dorpjes, een grasbloem en een vlinder ontdekken. Je als een blad laten dragen door het water, De adem van de aarde voelen. Een oud mens de kans geven om te vertellen hoe het vroeger was. Het is ook de weg zoeken naar het hart van andere mensen. En weerom de weg vinden naar het hart van God. Wij wensen u een deugddoende vakantie.
In handen van mensen van goede wil - 12e zondag C 2010 - Ria
Twaalfde zondag door het jaar C 2010 - Zaterdag 19 en zondag 20 juni 2009
Eerste lezing: Zacheüs 12, 10-11 - 'Zij zullen opzien naar hem die zij doorstoken hebben' Evangelie: Lucas 9, 18-24 - 'De Mensenzoon moet veel lijden'
De beide lezingen die we vandaag hoorden gaan in feite over vertrouwen. Job in de eerste lezing spreekt in zeer bloemrijke termen en verzen over zijn onwrikbaar vertrouwen in God die hij, terecht ,als de universele Schepper ziet. Voor Job is het: God geeft en God neemt. Het volledig betoog van Job houdt in dat hij, Job dus, ondanks het volledig verlies van zijn aardse goederen, zijn kinderen incluis en zijn onnoemelijk lichamelijk lijden, dit niet ziet als een onrecht hem door God aangedaan. Hij blijft God zijn volledig vertrouwen schenken. Dit verhaal van Jobs tegenspoed heeft zoals we weten een gelukkig einde. Uiteindelijk krijgt Job in veelvoud alles terug van God, als beloning voor zijn vertrouwen. Hij mag dan in voorspoed nog 140 jaar leven.
Verhalen zoals dit vinden we nog terug in het Oude Testament. Mensen die onder tegenslag en gruwelijk lijden (denken we maar terug aan het verhaal van de Makkabeeën) nooit hun vertrouwen in God verloren hebben en Hem ook nooit verloochenden. Zulke verhalen gaven mensen in tegenspoed hoop.
Dat brengt ons zo bij het evangelie van Marcus. Het woord Evangelie stamt uit het Grieks en betekent: het goede nieuws. Maar uitgerekend op de dag dat voor ons de officiële zomer begint, horen wij het verhaal over de storm op het meer!
En ook hier gaat het over vertrouwen. Volgens het verhaal, en dat is het ook, vragen de leerlingen aan Jezus iets te doen opdat zij niet met hun bootje zouden vergaan. Hoewel Jezus hen verwijt bang te zijn en niet genoeg vertrouwen te hebben, bewijzen zij juist door Hem te vragen op te treden, dat zij eigenlijk al hun vertrouwen op Hem stelden en terecht zo blijkt uit de rest van het verhaal. Bijbelkenners hebben zich tot taak gesteld deze verhalen zeer nauwkeurig te analyseren. Hierbij struikelen zij dikwijls over onnauwkeurigheden in deze teksten, hetzij dat de tijd of de plaats van het gebeuren niet erg juist te achterhalen is, of dat de volgorde van de feiten niet klopt.
Is dat belangrijk? Ik denk van niet. Wij weten ondertussen dat het Evangelie geen geschiedkundig werk is waar alle gebeurtenissen netjes in volgorde geplaatst kunnen worden. Het is een verzameling van gegevens, overgeleverd door de metgezellen en bedoeld om Zijn leven en werk voor de volgende generaties te bewaren. Meer dan de feiten zijn de bedoelingen achter de verhalen van zeer groot belang, toen en zeker nu.
De christenen voor wie Marcus zijn Evangelie schreef, bevonden zich midden in de storm van tegenstand en vervolging. Jezus leek verder weg dan ooit. Verhalen als deze, waar Jezus niet alleen de storm maar de gewisse dood van zijn volgelingen afwendde, gaven het volk hoop en vertrouwen. Zij hielden stand in moeilijke omstandigheden.
In de hedendaagse wereld, waar alles en iedereen om materiële waarden draait, lijkt God wel helemaal afwezig. Toch wil God, bij monde van Jezus blijde boodschap, mensen behoeden voor de chaos en hen van hun angst bevrijden.
Laat ook voor ons dit verhaal een voorbeeld zijn dat, hoe moeilijk het ook kan zijn in ons leven, we toch terug kunnen naar het geloof in Gods goedheid en Zijn vertrouwen in ons. Want zoals Jezus het toen zegde: het koninkrijk van God op aarde ligt in de handen van de mensen van goede wil.
Naar goede gewoonte wil ik graag nog even een tekst aanhalen die ik gevonden heb, deels bij Toon Hermans,deels bij Erwin Roosen
Toon Hermans zegt, en ik citeer: Als het je goed gaat, hoor je niemand klagen. Maar met droeve dagen omgaan, das de kunst!
En Erwin Roosen voegt hieraan toe: Maar wanneer mijn leven overhoop gehaald wordt, zie ik het vaak niet meer zitten! Geef mij dan de kracht en het vertrouwen, God om toch naar Jou te luisteren en opnieuw een beetje rust te vinden! Amen.
Elfde zondag door het jaar C 2010 - Zaterdag 12 en zondag 13 juni 2010
Eerste lezing: Galaten 2, 16.19-21 - 'Christus leeft in mij' Evangelie: Lucas 7, 36 - 8,3 - 'Haar zonden zijn haar vergeven want zij heeft veel liefde betoond'
De bedoeling van een homilie is de lezingen een beetje te verduidelijken en, als het kan, ze koppelen aan de actualiteit van vandaag. Als je dan aan de beurt bent tijdens een weekend dat er verkiezingen zijn, is de verleiding groot om het ook in die richting te zoeken. Tijdens de samenkomst van de preekploeg zijn we samen een beetje op zoek gegaan: hebben de lezingen van vandaag iets te maken met verkiezingen? Even kijken of het lukt
In het evangelie moet Jezus eigenlijk een beetje kiezen tussen twee mensen. In ieder geval proberen zij in zijn gunst te komen. Simon, de farizeeër, nodigt Jezus uit om bij hem thuis te komen eten. Hij voert als het ware campagne door iets aan te bieden, door de kiezer te vleien met zijn aanwezigheid en gunstig te stemmen met geschenkjes. Op die manier wil Simon eigenlijk zeggen: kijk eens wat voor een goeie ik ben! Het is een houding die we in de voorbije campagne in zowat elke partij konden terugvinden.
De tweede persoon in het verhaal is die vrouw. Van haar weten we eigenlijk alleen dat ze als een zondares werd beschouwd. Wat ze precies verkeerd heeft gedaan, daar kunnen we alleen maar naar raden. Zij komt ongevraagd de woning van Simon binnen en ook zij dingt naar de gunst van Jezus. Ze wast en zalft zijn voeten. Mààr: zij stelt zich een stuk bescheidener op. Ze wil niet tonen hoe goed ze wel is, integendeel. Zij vraagt om hulp en vergeving. Ze stelt zich dienstbaar op en ook liefdevol.
En Jezus vertelt dan een parabel. Twee mensen zien hun schuld kwijtgescholden. De ene een schuld van vijfhonderd denariën, de andere van vijftig. In een verkiezingscampagne gaat het ook vaak over geld dat moet worden verdeeld, over begroting, bijkomende belasting, koersen en beursschommelingen. In de parabel slaan de vijfhonderd denariën uiteraard op de vrouw, de zondares, en de vijftig op Simon, de farizeeër. Daarmee wordt duidelijk dat ze eigenlijk niet zoveel van elkaar verschillen. Ze staan allebei in de schuld, ze hebben allebei nood aan kwijtschelding, aan vergeving.
Voor Jezus is trouwens de omvang van de schuld blijkbaar niet het belangrijkste. Eerder de manier waarop men ermee omgaat. Simon heeft voor Jezus zijn huis opengesteld en Hem eten aangeboden. Dat was het dan. Voor de rest heeft hij vooral zichzelf in het zonnetje geplaatst, zeker door het contrast te laten merken met die vrouw, die zondares. Maar precies die vrouw heeft Jezus overladen met dienstbaarheid en liefde. Daarom worden haar zonden haar vergeven, omwille van haar vertrouwen en haar liefde. Het is een les voor ons en voor de farizeeërs uit die tijd. Geloof en liefde zijn belangrijker dan de omvang van schuld of onschuld.
Eenzelfde idee vinden we trouwens in de brief van Paulus aan de Galaten, de eerste lezing vandaag. Paulus was vroeger trouwens zelf een farizeeër, iemand die zich heel strikt hield aan de voorschriften en de letter van de wet. In zijn brief schrijft hij dat het geloof toch zoveel belangrijker is. Hij heeft geleerd de geest van de wet te stellen boven de letter.
De farizeeër uit het evangelie is zover nog niet. Hij doet trouwens nog iets wat wij herkennen uit verkiezingscampagnes van ongeveer alle partijen. "Als Jezus een profeet was, zou Hij weten wat voor een vrouw het is, die Hem aanraakt" denkt hij. Hij wil zichzelf in de gunst werken door anderen zwart te maken, door anderen met schuld te overladen. Dat hebben wij de voorbije weken wel meer gezien en gehoord.
Ergens vond ik dat omschreven als het 'zondebok-mechanisme'. Dat betekent dat we het kwaad, dat in elke mens zit, op anderen gaan projecteren. Het beeld gaat terug op een oud gebruik. Elk jaar werd een geitenbok de woestijn ingejaagd om de gemeenschap te verlossen van alle kwaad. Nu gebeurt het met mensen, soms heel gewelddadig, bijvoorbeeld in lynchpartijen. Maar meestal subtieler, met woorden, met een soort morele verontwaardiging. Door anderen te veroordelen, kunnen we dan onze eigen schuld verbergen of verdoezelen. In plaats van: kijk eens wat een goeie ik ben, wordt het dan: kijk eens hoe slecht die andere is.
We moeten trouwens opletten dat we dezelfde fout niet begaan met farizeeërs. In het evangelie worden ze door Jezus vaak terechtgewezen en daarom heeft hun naam, hun titel bij ons een negatieve bijklank gekregen. Maar farizeeërs waren eigenlijk mensen die heel erg hun best deden om goed te leven. Ze hechtten alleen teveel aandacht aan het uiterlijke, aan de letter van de wet. Maar we doen hen onrecht aan door hen alleen daarop te beoordelen.
Dan begaan we dezelfde fout als Simon, die de vrouw koudweg een zondares noemt. Dat is ze natuurlijk, maar ten eerste, dat zijn wij allemaal. En ten tweede, ze is veel meer dan alleen maar een zondares. Iedereen heeft heel wat talenten en ook gebreken, en we doen mensen onrecht aan door ze alleen maar met één aspect te benoemen of te beoordelen. Naast zondares is die vrouw allicht ook dochter en moeder en zuster en geliefde en gelovige, zoekende mens.
Laten we mensen niet versmallen tot alleen maar zondares of alleen maar farizeeër. Dat soort redenering is trouwens ook typerend voor een periode van verkiezingscampagne en propaganda. Mensen en partijen krijgen een etiket opgekleefd en worden in een hokje geplaatst. Het evangelie gaat in tegen dat hokjes-denken en leert ons dat wij mensen best niet zomaar zonder nadenken indelen in hokjes. Ook al moeten wij dan ook onze stem uitbrengen in hokjes.
Soms staan er interessante dingen te lezen in de tekst van het evangelie, die we toevallig niet te horen hebben gekregen. Vlak voor de passage die daarnet voorgelezen is, stond dat Jezus met zijn leerlingen eigenlijk alleen wilde zijn. Zijn apostelen waren pas terug van hun eerste predikingsreis. Ik kan vermoeden dat zij samen met hun Meester wel eventjes op adem wilden komen.
Maar, staat er dan, het volk kwam dit te weten, en ging Hem achterna. En dan volgen de regels die we net hoorden.
Jezus laat die mensen komen. Hij laat zich door hen in beslag nemen, hij verkondigt de goede boodschap, met woord en daad. En ik stel me zo voor dat, toen het avond werd, die leerlingen opgelucht werden: bijna rust! Vandaar misschien dat ze Jezus erop wezen dat die mensen toch ook moesten gaan eten precies of Hij zou dat zelf ook niet weten...
Zoals dikwijls in het evangelie blijkt dan dat ze er niets van snapten. Jezus wil niet van de mensen vanaf. En ze zullen ook niet in de problemen komen. Wie naar Jezus komt, wie open staat voor zijn woord, komt niets tekort. En wanneer onze menselijke mogelijkheden schromelijk in gebreke blijven vijf broden en twee vissen! - is Hij er om het onmogelijke mogelijk te maken.
Dit wondere verhaal vertelt niet zozeer over een bepaalde dag, 2000 jaar geleden. Als het gewoon over vroeger ging, zo van je moet eens weten wat die Jezus allemaal kon!, was het voor ons niet meer interessant. Wij hebben nu nood aan het Rijk Gods. En hoor: Lucas maakt duidelijk, dat het verhaal over nu gaat, vandaag, Sacramentsdag. Want dit wonderlijke verhaal vertelt over de Kerk, en over hoe zij het brood blijft breken, en over de gedachtenis aan Jezus die zij levend houdt.
Misschien hebben sommige zinnen uit de tekst een belletje doen rinkelen. Het werd avond. En de leerlingen dachten dat ze het beter wisten dan Jezus. En Hij zegende, brak het brood, en gaf het aan zijn leerlingen.
We zijn weer in Emmaüs. Jezus leeft, en we herkennen Hem bij het breken van het brood. En Emmaüs is in andere woorden het verhaal van een andere avond, de laatste. Paulus vertelt er over in de eerste lezing. En daar hebben we gehoord waarom vandaag nog het brood voor ons gebroken wordt: Doe dit tot Mijn gedachtenis heeft Hij gezegd. Zo gedenken wij Hem: de Heer die zijn leven gegeven heeft als brood dat gebroken wordt. Maar we hebben de Paasboodschap gehoord: Hij leeft! Daarom is Hij midden onder ons, als we Hem gedenken.
Lucas spreekt niet over het verleden. Hij spreekt in het nu. Om te beginnen in het nu van zijn tijd, tot de jonge Kerk. Hij maakt in dit verhaal duidelijk wat er gebeurt in die eerste christelijke gemeenschappen als het brood gebroken werd, zoals zij dat geleerd hadden in hun overlevering. In die avonden want toen kwamen de mensen 's avonds vieren, in een of ander huis deelden zij verder het brood, dat Jezus de avond voor zijn lijden gebroken had. Die twaalf van toen zijn er honderden geworden, duizenden, nu miljoenen, verdeeld in groepjes, verspreid over de aarde, zoals in ons evangelieverhaal de mensen zich daar verspreid hadden. Maar wel: in groepen. Waarschijnlijk is dat geen toevallig detail: het breken van het brood gebeurt in gemeenschap. Het is delen omdat Jezus zelf gekomen is om te delen, te geven, te voeden.
Vandaag schuiven wij aan, aan de tafel die er al 2000 jaar staat. Wij zetten ons in de overlevering, wij zitten mee in de eenzame vlakte, waar menselijke mogelijkheden te kort schieten, waar Hij geeft wat we nodig hebben. Aan die wonderlijke broodvermenigvuldiging komt geen einde, zolang wij dit blijven doen, tot Zijn gedachtenis.
Nu vertelt Lucas hoe Hij zegt: Geeft gij hun maar te eten. En Hij gaf het brood aan zijn leerlingen om het aan de mensen voor te zetten. Zoals het brood ononderbroken gedeeld wordt, zo is er ook een ononderbroken lijn van mensen, die het ons voorzetten: een lijn die vertrekt van de eerste leerlingen. Het doet mij een beetje duizelen: de gedachte dat de voorganger hier, onder ons, zijn taak gekregen heeft van anderen, en die weer van anderen, en zo is dat delen begonnen lang gelden, bij die apostelen, die het brood van Jezus zelf gekregen hebben.
Een voorwaarde is er, denk ik, om de aanwezigheid van Jezus in onze Kerk levend te houden: geloof. De menigte was Jezus gevolgd omdat ze in Hem geloofde. En dan kan Hij leven geven. Dat leven is niet bedoeld om voor onszelf te leven: Zijn leven is een leven van delen. Hij leeft in ons, om gemeenschap te vormen, om zieken en armen goed te doen, om leven te geven. Daartoe geeft Zijn brood ons de kracht. Die kracht is onuitputtelijk: zoals er twaalf manden over waren, geeft Jezus leven in overvloed. Er is genoeg voor iedereen, ook al denken wij: ik heb niets te geven. Hij maakt van onze zwakte Zijn sterkte.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
