Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Johannes 15, 1-8 - 'Wie in Mij blijft, draagt veel vrucht'
Er staat niet: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de vruchten".
Er staat wel dat de ranken - wij dus -, vruchten moeten dragen. En nog liefst rijpe vruchten.
Een rank die er zo maar bij hangt en geen vruchten draagt,
zo'n rank wordt door de wijngaardenier weggesnoeid. En dat is de basis van de boodschap van de gelijkenis die Jezus vandaag geeft.
Alle elementen zijn aanwezig:
de wijngaardenier is de Vader;
als een wijnstok, zo is de Zoon;
de kleinere ranken, dat zijn wij - versta : wij worden ertoe uitgenodigd dat te zijn of te worden.
En de vruchten?
Valt het u op dat de vruchten niet verpersoonlijkt worden, dat wij ook die vruchten niet zijn?
Neen, wij zullen vrucht dragen, niet vrucht zijn. Het vrucht dragen lijkt hier de grote zorg van Jezus te zijn. En het zal dan ook onze opdracht zijn. En weet je, snoeien draagt bij tot een rijke oogst. De werkman van de wijngaard snoeit in de winter heel wat dorre takken die het vuur in moeten. In de lente knipt hij de wild woekerende scheuten. Je zou er van staan kijken hoeveel bundels takken zo bijeen gesnoeid worden.
Een niet gesnoeide wijnstok brengt alleen bladeren voort. De wijnbouwers hebben een uitspraak over het snoeien:
ze zeggen dat de wijngaard weent, als hij wordt gesnoeid. Het sap stroomt overvloedig uit de snede van de wijnstok alvorens de wonde dicht gaat. Snoeien is noodzaak. Snoeien is reinigen, zuiveren of bevrijden van dodende overtolligheid, van wat er teveel is. Deze tekst komt toch echt wel juist op tijd.
Nu de natuur op haar mooist is, nu de bloemen kleur geven in de tuin, op de grasvelden, in de bloembakken... Nu leren we dat we eerst moeten snoeien om daarna vruchten te kunnen oogsten. Precies nu alles openbarst.
Snoeien doet pijn. Snoeien is weggooien wat je niet meer nodig hebt.
Wat kunnen wij in ons leven zoal niet wegsnoeien?
Onze overtollige luxe die ons onder druk zet omdat we denken dat we niet meer zonder kunnen?
Onze gejaagdheid, omdat we denken dat we van alles zouden missen indien we er niet op tijd bij zijn. Onze drang om op elk moment alles te willen weten, mails lezen, tweets lezen, elektronische krant lezen, faceboek toestanden
Onze hebzucht, omdat we denken dat we alles wat we willen en zien, moeten hebben?
Onze eigenzinnigheid, omdat we vaak denken dat enkel wij gelijk hebben? Aangespoord door de Wijngaardenier moeten we bij onszelf durven laten wegsnoeien zodat het goede kan doorgroeien.
Och mensen laat ons toch eens snoeien in onze gewoontes.
We gaan er misschien veel beter uitkomen en zullen dan ook betere vruchten voortbrengen.
Vruchten van vriendschap, van hulpvaardigheid, van er zijn voor mekaar. van tijd maken voor uzelf.
Verschillende malen hadden wij de geweldige gelegenheid met pelgrims samen een stukje weg af te leggen. Pelgrims die in België vertrekken, of elders in de wereld, en dan te voet naar Santiago De Compostella. Iemand die hier vertrekt doet meer dan 2200 Km. Te voet door België, Frankrijk en dan nog 800 Km Spanje.
Die pelgrims hebben gesnoeid in hun manier van leven om deze keiharde pelgrimstocht van bijna 3 maanden te kunnen afleggen. We hebben een weekje samen door de Auvergne gestapt. We hebben een stuk van de tocht ook eens per fiets afgelegd.
We hebben gezien hoe de natuur open bloeit, hoe groen het groen is en ondervonden hoe stil het is wanneer je alleen door een bos, over een klein wegeltje, stapt. Ik heb ooit op 1 week elke nacht de nachtegaal gehoord. Pure schoonheid, puur genot dat niets kost.
En op zon momenten ben je dan ten diepste verbonden met mekaar, net zoals het thema van deze viering ons duidelijk maakt.
Wij zijn allen ranken aan dezelfde wijnstok., we worden door hetzelfde sap gevoed. We krijgen dezelfde impulsen. We moeten het alleen willen opnemen, willen slikken, het willen aanvaarden dat we door iets of iemand gevoed en gesterkt worden, om dan samen overvloedig vruchten voort te brengen.
Is dit geen schoon beeld?
Zoals de wijnranken verbonden zijn met de wijnstok, zo moeten wij ons dan ook met mekaar verbonden voelen. Ik heb tijdens die pelgrimstocht gezien en ervaren hoe ruwe bolsters, mannen met baarden en slordige kledij en zware botinnen aan hun voeten, hoe die mannen heel devoot een kaarsje brandden en een gebedje prevelden. Ze hebben vele briefjes bij met steeds een intentie van iemand die vroeg om daarvoor een kaarsje te branden in één of andere kerk. En er zijn veel kerken op de weg naar Compostella.
Het doet goed te ervaren hoe het leven ook mooi kan zijn in soberheid. Een van de schoonste momenten was, wanneer we even halt hielden, hij een koekje, een "petit beureke" uit de rugzak van een pelgrim. Telkens hij het gaf moest ik er dan een stuk afbreken, en telkens zeiden we: "op de vriendschap.
We zullen merken dat we op onze tocht heel veel anderen ontmoeten die in dezelfde richting gaan. Die dezelfde droom hebben en die dezelfde verbondenheid voelen, die ons bij mekaar houdt. Bestaat er een schonere manier om vruchten voort te brengen? Kunnen mensen op hun weg nog dichter bij mekaar leven?
Het is de moeite waard om het te blijven volhouden, laten we samen vruchten dragen en uitdelen aan hen die het nodig hebben.
Het evangelie vertelt iets over Jezus. Hij is geen gewone herder. Die loopt achter zijn schapen aan. Jezus gaat ons voor. Hij wijst ons de weg. En de tekst vertelt ons iets over ons, over de kudde, maar ook over de schapen die er nog niet bij zijn, die niet uit deze schaapskooi komen.
Er zijn mensen die Jezus afwijzen, die zijn weg afwijzen. Dat is een keuze. Maar, geloof ik, er zijn ook mensen die niet in de schaapstal geraken, de zwarte schapen. De andere beestjes zien ze liever gaan dan komen.
Of dat typisch schaapachtig is, weet ik niet. Het is wel typisch menselijk.
We hebben de neiging om een onderscheid te maken tussen de goei en de anderen. Tussen wij en zij. Die van hier en die van ginder. En dan heb je nog die van ginder achter. Ook binnen onze eigen Kerk zijn er mensen uit de stal gejaagd, helaas, omdat ze het juiste pad niet volgden. En in (bijna) elke goede familie, of buurt, is er wel een zwart schaap. Daar spreek ik niet meer mee. Die moet bij mij niet meer afkomen. Er zijn grenzen.
Grenzen trekken, het is heel menselijk. Het is soms ook verstandig: we hebben geleerd voorzichtig te zijn met wie of wat we niet kennen. Maar dikwijls zijn het onze vooroordelen die de grenzen trekken, en wantrouwen tegen andere mensen, ook als we daar geen reden voor hebben. Eerlijk gezegd, ik geloof dat veel van de discussies, de schrik, de vijandigheid, waar we mee te maken hebben, het gevolg zijn van het feit dat we mekaar niet echt kennen. En we kennen elkaar niet omdat we weinig met die zwarte schapen te maken willen hebben.
Soms wordt zon vooroordeel doorbroken, en zie ik de mensen zoals ze echt zijn, niet door een bril van wantrouwen. Op de tram, bijvoorbeeld, als ik bijna een hartaanval krijg. Als zo een jonge gast met een kleurtje, of een meisje met een hoofddoek, opstaat en zegt: Gaat u maar zitten, mijnheer. Mijn eerste reactie is schrikken: Zie ik er zo oud uit? Mijn tweede: Marc, je moet wat meer vertrouwen hebben in de mensen. Hier en ginder qachter. En naast de deur.
Jezus zegt vandaag: Ik heb ook nog andere schapen, die niet uit deze schaapskooi komen.
Ook die moet ik hoeden, ook zij zullen naar mijn stem luisteren; dan zal er één kudde zijn met één Herder. Hij vraagt dat we de deur openzetten, voor al die mensen van goede wil. En dat zijn er veel meer dan onze angstige vooroordelen durven geloven.
Gemakkelijk is dat niet. Dat is zo met wat Jezus vraagt. Want zijn weg gaat bergop. Er zullen ontgoochelingen zijn, goedheid zal bedrogen worden, en ook de weerstand in ons eigen hart zal taai zijn. Maar als we hem voorop laten gaan, en hem volgen, zal heel zijn kudde thuiskomen bij zijn Vader.
En hij verwacht niet alleen volgzaamheid.
Hij verwacht dat wij, naar zijn voorbeeld, ook elkaars herder zijn. Hij verwacht alleen dat we aandacht hebben voor elkaar, voor iedere mens, wie ook, die naast ons in de kudde meeloopt. En dat we in het oog houden of dat arm schaap naast ons nog kan volgen, of het geen vriendelijk woord nodig heeft, of het niet verloren loopt. En het is voor hem onbelangrijk, of dat nu een wit of een zwart schaap is.
Evangelie: Lucas 24, 35-48 - 'Zo moet Christus lijden en verrijzen'
In de Paastijd krijgen we bijna elke week in het evangelie een verschijningsverhaal te horen. De verrezen Jezus verschijnt opnieuw bij zijn leerlingen, of toch aan een groep van hen. En de leerlingen reageren zoals wij dat waarschijnlijk ook zouden doen. Vol onbegrip en niet makkelijk te overtuigen. Ze menen een geest of een spook te zien, ze denken aan gezichtsbedrog of een hallucinatie.
Dat de verrezen Christus echt opnieuw bij hen op bezoek komt, vinden ze eigenlijk te mooi om waar te zijn.
Maar Jezus probeert hen met alle middelen te overtuigen. Hij toont zijn handen en voeten, zijn kruiswonden. Ze mogen hem aanraken en betasten. Hij vraagt om eten en Hij eet effectief met hen een stukje vis. Allemaal dingen die een geest niet kan. Allemaal bewijzen dat hij echt een mens is van vlees en bloed, bewijzen dat Hij tastbaar aanwezig is. Bovendien verklaart Hij voor hen nogmaals de schriften, zoals Hij vroeger zo vaak had gedaan.
Eigenlijk is het hele evangelie één groot verrijzenisverhaal. Het gaat over Jezus van Nazaret, die geleden heeft en ter dood is gebracht en nadien is verrezen. Die verrezen Christus is dezelfde die gekruisigd werd. Hij kon pas verrijzen nadat Hij eerst door lijden en dood was gegaan. Maar het evangelie is ook het verhaal van de verrijzenis van de leerlingen. Zij moesten opstaan uit onbegrip en ongeloof. En zij moesten eigenlijk aan die verrijzenis van Jezus handen en voeten geven. Die verrijzenis waarmaken in hun leven.
En dat is eigenlijk ook een beetje onze opdracht. Handen en voeten geven aan de verrijzenis. En hoe we dat kunnen doen hebben we gehoord in de twee lezingen van vandaag. Johannes schrijft in zijn brief waaraan mensen volgelingen van Jezus, vrienden van Jezus kunnen herkennen. Het zijn mensen die zich houden aan zijn geboden, die aan zijn boodschap proberen gestalte te geven. Mensen die elkaar graag zien, die er zijn voor elkaar.
En elke keer wanneer Jezus na zijn dood verschijnt aan zijn leerlingen, zijn zijn eerste woorden onveranderlijk: vrede zij met jullie. Christenen zijn mensen die vrede brengen, die elkaar te-vreden maken. En zijn leerlingen herkennen Hem ook altijd bij het breken van het brood. Breken en delen, het kenmerk bij uitstek van de gelovige christen.
We konden het trouwens al horen bij het begin van het openbare optreden van Jezus. Toen Johannes de Doper enkele van zijn leerlingen naar Jezus stuurde met de vraag of Hij de Messias was, antwoordde Jezus: “Zeg aan Johannes wat jullie horen en zien: blinden zien weer, kreupelen lopen, melaatsen worden rein en doven kunnen weer horen.” Dat is wat Jezus deed met armen en ongelukkigen, met lijdende en gekwetste mensen.
Wij herdenken in deze viering ook enkele mensen van wie wij onlangs hebben moeten afscheid nemen. En ook voor ons is het moeilijk en vreemd om te moeten verder leven zonder hen. Maar ook wij proberen hen op de een of andere manier bij ons aanwezig te houden. Hen niet voorgoed en voor altijd uit ons midden te laten verdwijnen. Op onze eigen manier en de manier die hen eer aandoet.
En heel vaak proberen wij dit te doen door hun voorbeeld na te volgen. En dan zeggen of denken we: dat zou hij of zij goed gevonden hebben.
Dat leeft allicht ook heel sterk bij die leerlingen van Jezus toen. En het leeft ook bij ons, telkens wij samenkomen met elkaar, in zijn naam. Al meer dan tweeduizend jaar brengt Hij op die manier mensen samen, overal ter wereld.
En hoe kunnen wij die gekruisigde en verrezen Jezus bij ons weer aanwezig brengen, Hem in ons midden laten komen? Door eensgezind te zijn en zijn vrede onder elkaar waar te maken. Daarom beginnen wij elke eucharistieviering met een vergevingsmoment.
Door over Hem te vertellen en Hem steeds beter te leren kennen.
Daarom lezen wij in elke viering een paar teksten uit de Bijbel, zowel uit het oude testament, waarin Hij was geworteld, als uit het evangelie, waar wij zijn boodschap kunnen vinden. Door te doen wat Hij ons had voorgedaan die laatste avond: God danken en het brood delen met elkaar. Daarom blijven wij ook dat doen om Hem nooit te vergeten.
Waar mensen met elkaar delen, daar leeft Jezus. Waar mensen samen bidden en danken, daar is Jezus in hun midden. Waar de schrift wordt gelezen en doorverteld, daar wordt Jezus niet vergeten. Waar wij samen vrede bouwen, daar is Hij ons altijd nabij. Dat is de zending die wij telkens krijgen op het einde van ons samenzijn. Zo kunnen wij na onze ontmoeting met Jezus weer voor een week op weg …
Vorige week Pasen! Voor velen een weekend om met kinderen en kleinkinderen toch even samen te zijn als is het om met de kleinste, paaseieren te rapen
Zo deden ook de apostelen! Ze voelden zich als vrienden van Jezus, als één gezin. Na wat er gebeurd was met hun vriend Jezus zochten ze mekaar op.
Achter gesloten luiken, Beloken Pasen!
In rouw, met diep verdriet en met de gedachte: niet te geloven! wat hun Vriend Jezus en henzelf is overkomen zaten ze samen.
Vertellend over wat ze met Jezus allemaal beleefd hadden, wat Hij hen had geleerd, hoe Hij hun ankerpunt geworden was, hoe zij met Hem tot één vriendengroep groeiden zien ze hun Jezus terug voor ogen! Zijn stem klinkt nog in hun oren, Hij zit er als t ware bij Ze voelden hoe Hij aanwezig was
Maar Thomas is er niet! Hij hoort van zijn vrienden wat ze beleefd hebben en hoe ze hem gemist hebben.
De volgenden keer is Thomas er wel bij. Nog steeds zitten ze daar wetend dat Jezus, hun ankerpunt, hun ultieme voorbeeld, er niet meer is.
Nog steeds met heel wat waarom vragen en de gedachte niet te geloven!
En opnieuw brengen ze herinneringen aan, opnieuw wisselen ze van gedachten over wat Jezus hen allemaal leerde. Hoe hij hun verbindingsteken werd.
En opnieuw is het alsof Hij midden onder hen is. Ze zien Hem terug voor ogen, Zijn stem klinkt nog in hun oren. En ze voelen hoe jezus terug aanwezig is!
Er komt wat rust in hun hart.
Er komt wat vrede over hen.
Dag na dag zullen ze beseffen, hoe ook, als is t niet te geloven zij verder moeten.
Verder moeten met Zijn boodschap diep in hen en met de moed om ervan te getuigen. Hoe bang ze nu ook samenzitten.
En wij? We kennen het allemaal wel. Als ons moeder of ons vader sterft, komen we samen. Wat onwennig, met een gevoel van niet te geloven
En we beginnen te vertellen. We halen herinneringen op en het wordt alsof ons vader of ons moeder er bijzitten. We zien ze terug voor ogen; hun doen en laten en hun stem klinkt nog in onze oren
We kennen het allemaal. Als onze ouders er niet meer zijn , dan staan wij op de eerste rij. Dan zij wij diegene die de traditie mogen verder zetten. Met onze blik open voor het nieuwe, maar getuigend vanwat onze ouders ons allemaal aan goede waarden hebben meegegeven.
De apostelen, vandaag zitten ze nog bang samen, in rouw, met groot verdriet.
Ze kunnen t nog altijd niet geloven wat Jezus en henzelf is overkomen.
Maar met Jezus in hun hart, zitten ze samen, één in geloof, om eens op te staan en te getuigen van Zijn voorbeeld,
te getuigen van Zijn Liefde voor allen die Hij ontmoet.
Om te getuigen van Zijn Boodschap dat niets of niemand verloren gaat.
En wij? Na de goede week en het Paasfeest, niet te diep teleurgesteld?
Moeten we niet te dikwijls horen: dat kunnen wij allemaal niet meer geloven?
Arnaud Beltrame. Deze Franse politieofficier werd vermoord een tiental dagen geleden. Hij had de plaats ingenomen van de gegijzelden bij een terroristische overval.
Hij heeft anderen het leven gered, verlost, door zijn eigen leven op te offeren. Hij heeft geweld niet met geweld beantwoord.
Zijn voorbeeld maakt mij een beetje duidelijker wat het betekent dat Jezus zijn leven gegeven heeft, zich opgeofferd heeft, om ons te 'verlossen'. Hij heeft geleefd als de dienaar van zoveel kleine mensen, begaan met hun lijden.
Verdrukten heeft hij bevrijd, lijden verzacht, hun waardigheid hersteld. Hij liep in de weg van machtige en verwaande mensen, daarom keerden de krachten van het kwaad zich tegen hem. Hij heeft zich niet verstopt, maar bleef de goede mens die hij was. Als een lam heeft hij zich naar de slachtbank laten leiden, geweld heeft hij niet met geweld beantwoord, zijn beulen heeft hij vergeven. Tot in zijn laatste uur bleef hij een goede mens.
Hij had leerlingen die hem wilden volgen. Maar dan kwam die verschrikkelijke Goede Vrijdag. Er werd een steen voor zijn graf gerold, als een symbool van het kwaad dat hem verpletterd had. Wat voor zin heeft het, te leven voor andere mensen?
De mannen gaven het op. Een paar vrouwen waren moedig.
Ze bleven hem trouw: ze koesterden zijn kostbare nagedachtenis, gingen hem eren met reukwerk, een machteloos teken van hun liefde. Ze wilden hem een laatste keer aanraken, maar ze wisten dat hij onbereikbaar was.
En dan komt dit ongelooflijke paasverhaal. Een onweerstaanbaar geloof heeft hen overweldigd. Als een vuur flakkerde het op in de rouwende duisternis. In dat licht herkenden zij dat wie zijn leven geeft, Gods werk doet. God geeft het leven. God is onverwoestbaar, en het leven dat wij krijgen en aan anderen geven, is onverwoestbaar. In dat Godsvertrouwen is Jezus zijn dood tegemoet gegaan. Het kwade heeft hem niet in het graf kunnen opsluiten: hij blijft ons voorgaan om te leven en te handelen tot zijn gedachtenis. Wees niet bang, zegt dat geloof, om ook uw leven te geven.
Het paasverhaal wil ons de moed geven om zijn weg te blijven volgen. Het wil ons hart verwarmen, en blij maken. Het is een geloof, geen bewijs. Er kan niet 'berekend' worden of het waar is. Maar het werkt. Zoals het Jezus voortdreef, brandt het in zovele leerlingen die de weg van de goedheid proberen te gaan. Het brengt ons hier samen, met onze hoop, maar ook met onze zorgen en verdriet, om het leven te vieren.
Het leeft in zovele kleine mensen, die onopvallend voor mekaar zorgen, die offers brengen voor hun kinderen, voor hun dierbaren, voor mensen die ze op hun weg ontmoeten. Gelukkig, de meesten onder ons staan niet voor de keuze die Arnaud Beltrame heeft gemaakt. Maar velen onder ons geven, op verschillende manieren, onopvallend hun leven om anderen te laten leven.
Het paasgeloof wil ons sterken zodat we vertrouwen dat God zijn werk niet door het zinloze kwaad laat verpletteren.
Ons doopsel is het teken dat we het leven dankbaar aanvaard hebben. Toen is ons de belofte toegezegd dat God leven onverwoestbaar is. "Gij houdt ons vast tegen alle schijnbaar noodlot in, Gij hebt mij gezien, eer ik werd geboren", zullen we straks zingen.
Dat geloof durven wij nu in deze paasnacht vernieuwen.
Een zalig Paasfeest.
Paaswens van De Verrekijker 2018 - paaswake
Beste mensen,
In het verhaal van de schepping hoorden we bij de creatie van het heelal dat God plezier in zijn werk kreeg.
En verder: bij de plaatsing van de dieren kreeg God steeds meer plezier in zijn fantastisch werk.
En na de schepping van de mens dan, komt de clou: hij waagt het om hen te vragen zijn droom te volbrengen.
Een goddelijke droom en dus, letterlijk, onuitvoerbaar?
Zeker weten, want we kunnen nog altijd geen rotsen in bronnen en vijvers veranderen of stenen in helder water, laat staan dat we water in wijn kunnen omtoveren.
Maar we kunnen wel ons best doen om alles thuis te brengen wat naar Hem onderweg is.
Ook met Pasen 2018 engageert De Verrekijker zich om mee te bouwen aan die droom.
Met vallen en opstaan. Met fouten en gelukte acties. Met alles wat des mensens is.
Maar in ieder geval met de intentie om Zijn droom mee waar te maken.
De uitbouw van een gemeenschap, waar het goed toeven is en waar, misschien niet alles, maar toch heel wat nieuw gemaakt wordt.
Zalig Pasen van Herman, Annemie, Bavo, Lieven, Gilbert, Nico, Marc en Remy.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
