Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Ik zou eigenlijk wat meer op mijn voeding moeten letten, een beetje gezonder gaan eten. Dat wordt natuurlijk moeilijk nu de feestdagen in aantocht zijn. Maar als die periode voorbij is, zal ik er eens aan beginnen.
Ik zou heel graag eindelijk stoppen met roken. Maar nu is er een heel drukke en stresserende periode op het werk, dus dat gaat niet lukken. Maar als het wat rustiger wordt, komt het er zeker van.
De partiële examens komen dichter en dichterbij. Ik zou stilaan moeten beginnen met studeren. Volgende week is er een paar keer voetbal op TV en in het weekend nog een fuif die ik niet kan missen, maar dan zal ik mijn boeken eens bij mekaar gaan zoeken.
Die vrouw uit onze buurt ligt nu toch al een hele tijd in het ziekenhuis. Ik zou eigenlijk eens bij haar op bezoek moeten gaan. Maar wanneer? Het wordt tijd dat ik die ruzie eens bijleg, want ik weet al niet meer hoe het begonnen is. Maar is het wel aan mij om de eerste stap te zetten?
Uitstelgedrag en uitvluchten zoeken om iets niet te doen: we kennen het allemaal.
Misschien is het goed dat er elk jaar zo een periode als de advent aanbreekt. Een periode die ons aanspoort om daar iets aan te doen. Zo kunnen we ook de titel van deze viering begrijpen. Wees waakzaam. Dat betekent zoveel als: stop met uitstellen. Doe het nu, doe het vandaag, want morgen kan het te laat zijn. En ga niet langer op zoek naar uitvluchten!
De advent is ook onlosmakelijk verbonden met Welzijnszorg.
En welzijnszorg vraagt onze aandacht voor dingen die wij in feite al heel lang weten. Voor toestanden die wij eigenlijk heel goed kennen, maar waar wij meestal veel te weinig oog voor hebben. Daarom is het niet alleen goed dat er een periode als de advent bestaat, maar ook een actie als welzijnszorg.
We gaan allemaal op de een of andere manier worden getroffen door de besparingen die de nieuwe regeringen gaan doorvoeren. En we hebben er allemaal waarschijnlijk al duchtig over gezaagd en geklaagd. We gaan als zestigplussers vijftig euro per jaar moeten betalen om met de tram te rijden en nu is het gratis. Maar we weten heel goed dat er veel mensen zijn die het nog veel en veel moeilijker hebben. Dat in ons landje één op de zeven mensen in armoede moet leven. Het is goed dat Welzijnszorg ons ieder jaar even wakker schudt uit ons zelfbeklag, ons egoïsme en onze onverschilligheid.
Waarvoor vraagt Welzijnszorg onze aandacht dit jaar?
Want is het niet zo dat we leven in een land waar de sociale zekerheid nog altijd veel en veel beter is uitgebouwd en ook veel beter functioneert dan in de meeste andere landen? Ja, dat klopt. Zonder sociale zekerheid zou 42% van onze bevolking in armoede leven. Nu is dat nog maar 15%. Maar ook dat is te veel!
En dat komt omdat er nog altijd een aantal vervangingsinkomens beneden de armoedegrens liggen. En omdat heel wat mensen de weg niet vinden naar de hulp die zij nodig hebben en waar zij ook recht op hebben. Ze vinden hun weg niet in de administratieve mallemolen die er rond werd gecreëerd. En omdat de dienstverlening niet altijd de nodige en voorziene kwaliteit biedt. Ondanks de goede wil en de inzet van vele mensen die in die sector werken.
Naast de traditionele adventskrans is er dit jaar een tweede symbool en dat heeft alles te maken met Welzijnszorg. Dat symbool is de paraplu.
Een paraplu is bedoeld om ons bescherming te bieden tegen de regen. Maar als er gaten zijn in die paraplu worden we toch nog nat. Zo kan ook de paraplu van de sociale bescherming gaten bevatten. We willen in elke viering de paraplu met gaten vervangen door één die mooi en heel is. Dat is natuurlijk maar een symbool, de actie van Welzijnszorg wil het ook zoveel mogelijk waar maken in de realiteit, in het dagelijks leven van iedereen.
Een paraplu kan nog een andere symbolische betekenis hebben.
Als er iets fout gaat en er wordt gezocht naar verantwoordelijken, trekken wij gemakkelijk onze paraplu open: wij zijn niet schuldig, het behoort niet tot onze bevoegdheid. De politiek moet het maar oplossen, of de administratie, of de politie, of de school, of een andere instantie. Het is in ieder geval niet onze schuld en de paraplu is bedoeld om ons onder te verschuilen.
Precies dat is waar de advent ons toe aanzet: onze verantwoordelijkheid niet meer ontlopen.
De schuld niet altijd bij anderen leggen, zelf ook de handen uit de mouwen steken. Tijdens de vier weken van de advent, moeten wij niet met gekruiste armen zitten wachten op de vrede van kerstmis. Wij moeten werken aan een vrede die alle mensen op hun plaats zet. Een vrede die het resultaat is van gerechtigheid. Een vrede vooral voor mensen die nog nooit hun plaats hebben gekregen of gevonden. Een vrede die een beschermende paraplu biedt waaronder plaats is voor iedereen.
Het einde of het begin? - Christus Koning A 2014 - Gie
Christus Koning A 2014 - Zaterdag 22 en zondag 23 november 2014
Eerste lezing: Ezechiël 34, 11-12.15-17 - 'Ik zal recht doen aan het ene dier tegenover het andere'
Evangelie: Matteüs 25, 31-46 - 'Zoals een herder een scheiding maakt tussen schapen en bokken'
Sinds we een preekploeg hebben, is het al de vierde of de vijfde keer dat ik jullie bij het feest van Christus Koning iets mag komen vertellen. En pas nu valt het mij op hoeveel het evangelie van vandaag overeenkomt met het verhaal over de vierde koning.
Dat is een oud verhaal dat dikwijls verteld wordt in de Kersttijd of bij het feest van Driekoningen. Maar eigenlijk is het hier veel beter op zijn plaats. Het vertelt over een geleerd en wijs man, misschien een koning, die, net zoals zijn drie andere collegas, Caspar, Melchior en Balthasar, op stap gaat naar een pasgeboren koningskind.
Soms wordt hij Coredan of Artaban genoemd. Wij noemen hem gewoon de Vierde.
Het verhaal van de drie koningen is jullie bekend. Om de ster te volgen, trekken zij met kamelen of paarden naar het oosten, om hun geschenken aan die Kleine Koning te kunnen aanbieden.
Onze vierde koning vertrekt te voet. Hij zoekt zijn spaarcenten bij elkaar, pakt zijn rugzak en vertrekt. Nog voor hij de metro induikt, ziet hij daar een dakloze verkleumd tegen het muurtje zitten. Die is maar wat blij met zijn dekentje. Natuurlijk is de tram juist weg.
Onze Vierde is nog maar in het station of hij valt bijna, over iets dat midden op het perron ligt. Blijkbaar iemand die onwel of ziek geworden is. Hij haalt zijn eerstehulpdoos boven en geeft de man een dafalganneke. Dan belt hij de hulpdiensten, en zo voort. Enfin, ook de trein gemist.
Caspar, Melchior en Balthasar zien intussen de ster bijna aan de horizon verdwijnen en ze besluiten om alvast zonder hem te vertrekken.
Andere zaken eisen zijn aandacht en andere mensen vragen zijn tijd. Tegen dat onze Vierde wijze in Bethlehem aankomt, zijn zn drie maten al lang terug naar huis. Ook het Koningskind is vertrokken, blijkbaar met zijn ouders naar Egypte gevlucht.
Onze Vierde schaft zich een kameel aan en trekt hen achterna. Onderweg komt hij in de woestijn iemand tegen die uitgeput en uitgedroogd aan de kant in een schaduw zit. Hij geeft hem zijn laatste flesje water. Op weg naar Egypte, komt hij terecht in een vluchtelingenkamp. Het kind Jezus en zijn ouders zijn er niet meer. Maar het lukt hem wel om een aantal mensen te bevrijden.
Zijn verdere leven blijft een tocht van zoeken, mensen helpen en te laat komen op de volgende afspraak.
Na lange omzwervingen komt hij, meer dan dertig jaar later, in Jerusalem. Daar is veel volk want het is bijna Pasen. Hij wordt met de mensenmassa meegesleurd naar de rand van de stad. Sensatie: er worden een paar zware gangsters terecht gesteld. En ook een zekere Jezus van Nazareth, die zichzelf Koning van de Joden zou genoemd hebben
Jezus Koning ?
Het klinkt onze Vierde plots bekend in de oren. Dit zal, dit mag toch niet de Koning zijn naar wie hij al zijn hele leven op zoek is? Komt hij ook nu weer te laat?
Met de grootste moeite wringt hij zich door de menigte, tot hij aan de voet van het kruis staat. Hij hoort nog juist hoe Jezus tegen de man naast hem aan het kruis zegt: Vandaag zult ge bij mij in het paradijs zijn. En met een vertwijfelde blik kijkt hij naar boven, naar Christus. Niks meer te geven, dus ook niets meer te krijgen, denkt hij.
Dan kijkt Jezus hem aan en zegt: Bedankt Vierde, bedankt voor ALLES.
Hoe zo, voor alles?
Die zieke met dat dafalganneke, dat was Ik, zei Jezus, Die dakloze met zijn dekentje, dat was Ik. Die vluchteling met dat fleske water, dat was Ik ook. Al wat je voor die mensen hebt gedaan, heb je voor mij gedaan.
Wat moeten wij daar nu mee aanvangen? Moeten wij soms ook inpakken, ons geld meepakken en vertrekken?
Denk even aan de parabel van de talenten, waarover Marc ons vorige week nog vertelde.
Uit het verhaal van vandaag blijkt eens te meer dat talenten veel meer zijn dan een grote geldwaarde. Ieder gebaar, iedere hulp, iedere actie ten bate van een ander, is een talent waard. Ook zaken die geen geld kosten, alleen wat moeite.
En van dat soort talenten hebben wij er allemaal wel een of meer.
Evangelie: Mattheüs 25, 14-30 - 'Over weinig waart ge trouw, over veel zal ik u aanstellen'
Weer een evangelie dat we dikwijls gehoord hebben. Daarom vertel ik een mop die we al dikwijls gehoord hebben: de mop van de krik.... over de pessimist. Die op het einde knarsetandend de duisternis ingaat...
Het gaat in dit evangelie over een pessimist. Maar vinden we stilletjes ook niet dat het hier gaat over een zeer harde, ja onbarmhartige heer? Hebben we niet wat begrip voor die bange dienaar, die tenslotte niks verkeerd doet?
Het is dikwijls zo met de parabels. Er zitten weerbarstig kantjes aan. Ze zijn niet altijd eenvoudig te begrijpen, ja, ze zijn soms op verschillende manieren te begrijpen, omdat ze ons willen door elkaar schudden. Ze willen ons doen nadenken en een andere kijk geven op ons leven, op mensen, en... op onze heer.
Die heer in het verhaal, dat zou Jezus kunnen zijn. Hij is inderdaad op reis vertrokken. En wij wachten op zijn terugkomst. En, vertelt het verhaal, hij heeft ons iets in handen gegeven. Iets? Veel! 'Geld', zeggen sommige vertalingen, maar dat is te eng. Zijn bezit, zijn erfenis, zijn schat ligt in onze handen. En wat is de schat van Jezus? Zijn evangelie, in woord én daad. De boodschap van barmhartigheid, mededogen, hoop. De boodschap dat het Rijks Gods op komst is, waar alle tranen gedroogd zullen worden.
Iedere leerling heeft iets van die schat in handen. Dat is rijkdom, ook dat ene 'talent'. We zullen het al gehoord hebben: zelfs één talent is héél veel: een gewoon mens kon daar 25 jaar van leven. We hebben allemaal verschillende 'aandelen' van onze heer in handen gekregen: de ene kan troosten, de ander is een leider, een derde heeft de gave van de eenvoud, nog een andere is in staat te vergeven.
En als wij met die gaven 'woekeren', vermenigvuldigen die zich: dan maken wij anderen gelukkiger, helpen wij leed te dragen, overwinnen we onrecht, en kan in onze gemeenschap Jezus tastbaar worden.
Die derde dienaar is dus geen kneusje. Hij ook hoedt een schat. Maar hij laat hem beschimmelen. En misschien toont de parabel waar die dienaar in de fout gaat. Hij is niet edelmoedig, hij zit vol wantrouwen, en vanuit zijn wantrouwen heeft hij zich een heer gemaakt naar zijn eigen beeld en gelijkenis. Die gaven van het evangelie nutteloos voor hem. Hij kan anderen niet helpen, en ook zichzelf niet. Voor zijn heer staat hij niet open, en die kan hem dan ook niet bereiken.
In feite toont de parabel twee heren. En dat geeft een schokske. Ik denk dat het juist de bedoeling van het verhaal is dat we door die schok beseffen: onze heer is niet die hardvochtige baas, de wrede God, die straft en ons het lijden zou sturen..
Dat botst met heel het evangelie. De lezingen vandaag wekken ons op: blijf alert, blijf werken aan het evangelie, blijf geloven dat het goede sterker is dan het kwaad, en vroeg of laat ondervinden wij dat de trouw aan dat evangelie niet tevergeefs zal zijn, en dat we in God geborgen zijn.
Maar er blijft toch iets knagen. Die derde sukkelaar...
Misschien, als we deze weerbarstige parabel tegen het licht van het hele evangelie houden, is er ook hoop voor deze mens. Want dit verhaal heeft zijn plaats enkel dagen voor het lijdensverhaal van Jezus. Dat was de grootste schok voor zijn leerlingen: zelfs deze goede mens wordt in de duisternis van het lijden geworpen, hij wordt behandeld als vuil, als een paria. Zoals die derde dienaar...
En gaandeweg hebben die leerlingen kunnen geloven dat die totale verwerping Jezus niet vernietigd heeft, ja, dat hij die overwonnen heeft. Hij heeft het lot van de uitgestotenen op zich genomen, om ieder mens, ook de minsten onder ons, terug hoop te geven. Wie van ons kan het hart van de derde dienaar peilen? Ik geloof dat onze heer blijft hopen dat ook het angstig, verstokt hart van die mens zich voor zijn rijke goedheid zal openen.
Dan kan er zelfs in die diepste duisternis terug licht schijnen.
Wanneer onze kinderen de middelbare school doorliepen, organiseerde men traditiegetrouw voor de 6e jaars studenten, De Romereis! Hier op Linkeroever gebeurde dat onder leiding van de heer Blomme! En in 1997 hebben we met een groep van 52 jonge ouders het geluk gehad om, onder leiding van diezelfde heer Blomme, ook diezelfde Romereis te mogen mee-maken!
Het was uiteraard een fantastische beleving!
We bezochten de catacomben waar de eerste christenen in t geheim samenkwamen om te bidden, om God in hun leven te weten en te beleven.
We bezochten elke basiliek of kerk die iets of wat naam had waaronder ook de Basiliek van Sint Jan van Lateranen!
De Basiliek, "de Sint Jan van Lateranen", was voor de eerste keer een plek waar de christenen openlijk met velen en zonder schroom of angst mochten en konden samenkomen. Haar geschiedenis gaat terug tot de 4e eeuw na Christus. Op de Monte Coelio, 1 van de 7 heuvels waarop Rome gebouwd is, lag een paleis dat had toebehoord aan de het oude Romeinse geslacht van de Laterani.
Constantijn de Grote was in de ban van het christendom en gaf de aanzet om er een nieuwe staatsgodsdienst van te maken. Daarom laat hij aan het paleis van de Laterani, een kerk bouwen voor de bisschop van Rome. Het wordt de hoofdkerk voor de christenen te Rome. Gedaan met vervolging en geheimhouding
Het werd een plaats voor velen, het werd het hart van de wereldkerk.
Op 7 april 2013 heeft onze, toen pas verkozen, Paus Franciscus zijn intrek genomen in de basiliek van Sint Jan van Lateranen! Het is de plek waar hij zo gewoon mogelijk de mensen ontmoet die naar de zondagviering komen en hij spreekt geregeld over zichzelf als de bisschop van Rome.
In 1997 stonden wij daar met 52 jonge ouders van Linkeroever, in het hart van de wereldkerk. Wij die hier en nu in onze kleine Lukaskerk en onze kerk Sint-Anna ten Drieën, wekelijks samenkomen om te bidden en mekaar op handen dragen doorheen de week.
Vandaag besef ik nog meer dan toen, hoe we werkelijk tot die grote christen gemeenschap behoren. Hoe we hier christen-zijn doorheen die geschiedenis van die eerste kerk
Hoe wij hier, allemaal, een deel zijn van Gods plan!
2 jaar geleden bracht de jaarlijks zomertentoonstelling, onze kerk Sint-Anna-ten-Drieën in het middelpunt van de belangstelling van Linkeroever! Sindsdien kijken we met zn allen heel anders naar onze kerk met haar vooral door de zon, schitterende glasramen, ontworpen door Gabriël Loire, gerealiseerd door Jacques Loire!
Bij deze gelegenheid lieten we ook een tabernakel ontwerpen door Jacques Loire. Want echt waar, een tabernakel was er nooit in onze kerk geweest!
Monseigneur Bonny heeft dit ingewijd en ons toegesproken hoe sinds mensenheugenis, mensen een speciaal kistje ontwierpen om hun God reëel een plaats te geven in hun gemeenschap. Beginnend met de Ark van het Verbond in het exodus verhaal tot het bouwen van de Tempel in Jeruzalem en later de basilieken en de moderne kerken, waarin een bijzonder plek voor het wonen van God voorzien werd. Het werd tabernakel genoemd. Een tabernakel ook altijd uit bijzonder legering van koper met zilver, of zelfs goud
Maar ook sprak Mgr Bonny over de meest bijzondere plek die door niemand kon gemaakt worden
Wij! Gij en ik! Wij met ons hart, onze ziel en ons verstand kunnen de meest bijzondere plek worden waarin God kan wonen, waarin iets van God te vinden en te zien is. Ik, mijn gekregen zelf, het kan door niemand gemaakt worden Dit geschenk kan alleen maar mooier en beter worden in verbinding met de anderen .
Dat wij geen tabernakel hadden (in de hoofdkerk, wel een in de weekkapel, red) , is helemaal niet zo verwonderlijk!
De moderne kerken en ook onze kerk zijn veel soberder en hebben een meer alledaagse, profanere uitstraling gekregen. We bewegen er ons ook veel gemakkelijker in dan 50 jaar geleden.
De gedaanteverandering die de kerken bij ons gekregen hebben, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het 2de Vaticaans Concilie is hier mede verantwoordelijk.
Was de kerk voorheen Gods woning, sedertdien is het een huis van mensen en een huis van samen-komen geworden. Het 2e Vaticaans Concilie heeft vooral de nadruk gelegd op de functionaliteit van de kerk, de kerk zou bij voorkeur multifunctioneel zijn. Het mocht de plaats worden van bidden en van diaconie.
En in die geest van het 2e Vaticaans concilie mogen wij gerust verder leven
In de evangelielezing horen we hoe Jezus voor het paasfeest optrekt naar Jeruzalem. Er is een menigte van mensen verzameld. Allen bereiden ze zich voor op het grote feest der feesten: de gedachtenis aan God die de mens en zijn volk voor de vrijheid bestemd heeft. Daarom wordt er elk jaar Pasen gevierd. Jezus is erbij. Hij is vol van de gedachte aan God, die mensen verzamelt en wil omvormen tot ware vrije mensen, tot bevrijde mensen.
Jezus treft er de handelaars aan, een chaotische toestand die de heilige plaats van Gods aanwezigheid verduisterd. Hij drijft ze allen de tempel uit.
Wanneer het tempelplein leeg is en de rust wat teruggekeerd, spreekt Jezus over de tempel die Hij zelf is! De hoeksteen voor een nieuwe generatie! Hij probeert te laten horen, zien en voelen hoe heel die menigte die het Paasfeest komt vieren de ware plek is waar God kan wonen!
Hij inspireert ons om samen Kerk te zijn, om God mens te laten zijn in onze gemeenschap, om vindplaats van God te zijn voor iedereen die er behoefte aan heeft, die er door omstandigheden aanklopt Kijken naar wie voor me zit, naast me en achter me en wat ik voor haar of voor hem kan betekenen daarvoor komen we samen in deze kerk. Zo willen we van dit huis een woonplaats maken voor God
Mekaar steunen in het leven, mekaar op handen dragen, weten dat Jezus zei: Wat je aan de minste van Mij gedaan hebt, heb je ook aan Mij gedaan, en Waar 2 of 3 in Mijn naam verzameld zijn, daar kan Ik een menselijk gezicht krijgen, daar kan Ik zichtbaar worden.
Mekaar ook steunen hier en nu, in de steeds veranderende en vernieuwende kerkomstandigheden, is hoopvol verder gaan om samen Kerk te blijven.
Toon Hermans heeft het zo bondig en mooi neergeschreven:
Mijn liefste wens, steeds (opnieuw) geloven in de mens, niet altijd wijzen op zijn falen, maar 1000 keren weer herhalen, dat hij een deel is van Gods plan, daar wordt de wereld mooier van.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
