Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Evangelie: Lucas 2, 41-52 - 'Jezus gevonden in de tempel'
Lieve mensen, vrijdagavond, of gisteren, of zelfs nog vandaag, vierden we met z'n allen Kerstmis.
En zie, door de kerkelijke jaarkalender vieren we vandaag reeds:
Het feest van de Heilige Familie.
Een feest dat extra benadrukt wat Kerstmis is:
'Hoe God het leven van mensen van binnenuit deelt door
zelf mens te worden,
ook als lid van een menselijke familie,
zij het dan een bijzondere en toch ook eigenaardige familie.
Families zijn belangrijke menselijke kleine gemeenschappen,
gebouwd op sterke onverbreekbare partnerbanden,
die ruimte bieden voor kinderen en het samenleven in nauwe verbondenheid van verschillende generaties.
Het binnentreden van God in de menselijke familiebanden bepaalt ook mee en is nauw verwant aan ons religieuze en theologische spreken over de Godsrelaties: "Vader" en "Zoon" zijn hier de sterkste uitdrukkingen van.
Op onze planeet is er een grote rijkdom aan familieverbanden, en zij vormen steeds weer basisstructuren van menselijke samenlevingen.
Hoe verscheiden van vorm families vandaag ook mogen zijn,
hoe verschillend ook in hun samenstelling,
welke ingewikkelde geschiedenissen ze ook mogen doorlopen,
*ze zijn en blijven belangrijke plekken van menselijke nabijheid,
*oorden van vreugde en vertrouwen,
*leerscholen waarin de directe menselijke relaties geleerd worden
die het grotere samenleven mogelijk maken,
*ruimte waar we onze medemensen leren waarderen,
en waar we leren liefhebben.
De lezingen vandaag belichten enkele belangrijke aspecten van de zoektocht en de geloofsdaad die een gezin kan zijn en is.
Het gaat vooral om de ouder-kind relaties.
Maria en Jozef herkennen en erkennen hier, met moeite en pijn,
zoals Maria het trouwens ook zegt, de eigenheid,
de eigen manier van leven van hun zoon Jezus.
Een zoektocht van drie lange en bange dagen is nodig om iets heel belangrijks over hun zoon te ontdekken en te aanvaarden
Jezus krijgt de kans om te benadrukken wat voor hem echt belangrijk is in zijn leven.
Zijn woorden "in het huis van mijn Vader zijn", wijzen op de diepe band in Jezus, en in alle mensen, tussen de intieme Godsrelatie en de waarachtig menselijke roeping en opdracht:
het is God die ons aan de wereld geeft, en
van ons allen wordt gevraagd; om in ieder van ons het Gods-geschenk te herkennen en te erkennen,
te waarderen en te bevorderen.
Dat alles heeft tijd nodig; het vraagt Jozefs geduld en Maria's houding:
"ze bewaarde alles wat er gebeurd was in haar hart"!
Zij namen de tijd om te verwijlen bij de belangrijke dingen.
Ja lieve mensen, families en gezinnen zijn bijzondere plekken waar mensen roeping kunnen onderscheiden.
Waar kinderen, waar volwassenen, kunnen ontwaren en kiezen en
hun roeping, wat ze vanbinnen voelen, kunnen en mogen volgen,
juist omdat de menselijke nabijheid er zo sterk is.
Hoe mooi past het verhaal van de warmste week in dit H familie-verhaal vandaag!
Zalig, jawel, zalig Kerstmis - Kerstmis C 2021 - Paul Scheelen
Kerstmis C 2021 - Vrijdag 24 en zaterdag 25 december 2021
Eerste lezing: Jesaja 52, 7-10- 'De vreugdebode meldt vrede'
Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
Evangelie: Lucas 2, 15-20 - 'De herders gaan naar Betlehem'
Kerstmis 2021 St. Anna
Het is eigenlijk een heel simpel verhaal, dat verhaal van een moeder
en een weerloos kind.
Je hoeft geen gelovige te zijn om het te begrijpen.
Want terwijl aan de ene kant van de straat mensen elkaar het leven zuur maken,
geeft aan de andere kant van diezelfde straat, een moeder het leven aan een kind.
Het vertelt dat een vrouw, een mens, er is om leven te geven, met pijn,
met moeite, met barensweeën, misschien ten koste van grote offers.
De boodschap van Kerstmis is wat een zich openende moederschoot vertelt:
mens, jij bent er om leven te geven, ondanks alle narigheid, die wij elkaar aandoen, ondanks verkrachting en geweld dat er ook is.
Jij kunt het. En je doet het. Telkens weer.
Enkele dagen geleden, een telefoontje in De Loodsen.
Of ze geen jonge Servische vrouw zonder papieren maar wel hoog zwanger
konden opvangen.
De wettelijke verblijftijd in een noodopvang in de Kempen was verstreken.
Ze stond op straat.
De verwekker van het kind, een Belg, waarmee ze gehuwd was in Servië,
had haar in de steek gelaten.
Het kind wordt verwacht, begin januari, waarschijnlijk vroeger.
Nergens, noch in de Kempen, noch in Antwerpen vond men een menswaardige plek
om haar en dit al of niet verwachte kind, de eerste maanden op te vangen.
Het was pijnlijk maar ook bij De Loodsen waren de twee opvanghuizen overbezet... En wij die dachten dat het kerstverhaal een sprookje was uit ver verleden tijden.
Weerloosheid, en ooit zullen we het allemaal zijn,
totale kwetsbaarheid, roept alleen maar liefde op.
Misschien is dat de kern van Kerstmis.
God, de Almachtige, koos volmaakte kwetsbaarheid in onmacht, zo vertelt Lucas.
Hij schildert God af als een weerloos kind, alleen maar overgeleverd aan genade,
zoekend naar een menselijke borst.
Innig en klein, verstoten als zovelen, neergelegd in de beestenstal.
Alleen erkend en gesteund door halfslag lieden, het schorriemorrie,
beademd door dieren.
Hulpeloos op de vlucht voor stampende laarzen.
Ooit afgemaakt door het harde geroep
van hen die de stem van Gods nabijheid overschreeuwden.
"Kruisig Hem!"
Wie diep, heel diep durft bukken tot in de voederbak, zal Hem vinden.
God heeft ons nodig, zo vertelt dit verhaal, onszelf ontdekkend in Gods hunker.
God begon ermee...
Als je hier dus bent, vannacht, dan is het omdat je je herinnert
dat er diep in jouw een goddelijk kind trapt en woelt.
Vannacht strekken Godsvingers zich voorzichtig uit om ons, niet grijpend, aan te raken.
Een weerloze God in de voederbak. "want alles wat waarde heeft is weerloos".
Er is nog zoveel te doen.
Er is nog zoveel aan te raken, lief te hebben, te scheppen, te verzoenen,
er is nog zoveel 'échte menselijkheid' nodig. Zoveel geluk te brengen.
Wellicht breken een van deze dagen de vliezen van een Servische jonge vrouw,
verstoten en hier frauduleus binnengebracht, zonder papieren,
zonder recht op bestaan.
Zal de straat haar thuis zijn, de druggebruikers en daklozen haar beschutting
als engelen om haar heen?
Ik denk aan een lied...
"Wek mijn zachtheid Heer,
Geef mij terug de ogen van een kind.
Dat ik zie wat is. En mij toevertrouw.
En het Licht niet haat."
En zijn licht sijpelt onweerstaanbaar tussen onze huizen,
Het licht en de zwangere vrouwen - 4e zondag van de advent C 2021 - Jan
Vierde zondag van de advent C 2021 - Zondag 19 december 2021
Eerste lezing: Micha 5, 1-4a- 'Die over Israël zal heersen'
Evangelie: Lucas 1, 39-45 - 'Gezegend de vrucht van uw schoot'
Onze tuin is zuid gericht. Gelukkig.
Dat geeft veel zon en licht.
Maar achter onze tuin staat een gebouw met 3 verdiepingen. En vanaf 15 december komt de zon niet meer boven dit gebouw en hebben we enkel schaduw. Dit duurt zo tot 15 januari. Dan komen de eerste zonnestralen weer binnen en hebben we echt het bewijs dat de dagen langer worden. Een zonnewende in onze tuin.. Maar zo ver zijn we nog niet
Vorige week vertelde Marc hier hoe het licht van Kerstmis het paars van de advent verkleurt. Hoe het licht van de opgaande zon de schemering verdringt en soms mooi roze kleurt.
Bij het zien van dit beeld zou hier de preek mogen stoppen. We weten allemaal wat hier bedoeld wordt, we voelen allemaal hoe belangrijk het is om terug licht in ons leven te krijgen...
Verwacht van mij geen hoogstaande theologische verklaringen... hoe zwak we ook zijn, we moeten toch een poging doen.
Er branden inderdaad 4 kaarsjes. Meer licht kan de adventskrans niet geven. Volgende zaterdag is het al Kerstmis. Dan vieren we dat er een groot licht over ons komt. Dat zingen we uit in de kerstliederen.
Kerstmis is een feest voor gelovigen maar ook voor ongelovigen, een feest van samenhorigheid, vrede voor iedereen, ook voor daklozen of voor hen die in armtierige woningen leven. We vieren de komst van het nieuwe licht... en voor ons gelovigen: "de komst van dat kindje in de stal."
De zwangere Maria bezoekt haar zwangere nicht Elisabeth hebben we daarnet in het evangelie gehoord. En van blijdschap sprong het kind op in haar schoot.
En Elisabeth voegt er nog aan toe: "gezegend ben jij onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van uw schoot !"
Is er een schoner beeld, dat dit kan illustreren, dan dat beeld van die 2 zwangere vrouwen in het Middelheim?
Kunnen wij ons voorstellen hoe ze daar stonden te pronken tegenover mekaar? Hoe ze beiden benieuwd waren te aanhoren hoe het met de andere gaat?
Wisten die 2 vrouwen dat hun kinderen de wereld zouden kleuren? Zodanig dat ze er 2000 jaar later nog over zouden preken?
Die 2 vrouwen vormen op dit moment, wat later de basis van ons geloof zal worden. Op dit mooie ontmoetingsmoment keken ze enkel belangstellend naar mekaar.
Ik denk dat ze zelf beseften wat hun zonen zouden teweeg brengen. Waarom zeg je anders "gezegend ben jij onder alle vrouwen en gezegend is de vrucht van uw schoot"?
En weet je waar ik nu mee worstel? Waarom heeft de kerk, als instituut, dit beeld niet meer gekoesterd?
Wat is er toch gebeurd met de kerk dat ze de vrouw niet meer kansen gegeven hebben?
Dat de vrouw een minderheidsrol zou toebedeeld krijgen in de geschiedenis van de kerk, een minderheidsrol ? Gewoon niet aan bod komen ! Het is duidelijk dat de mensen, de mannen in de kerk, het laken naar zich toegetrokken hebben. 2000 jaar lang.
Het is één van de redenen dat de kerken nu leeg lopen. Dit en het celibaat. Het zou er helemaal anders uit kunnen zien nu. En het begon allemaal zo schoon met dit verhaal van vandaag.
Gelukkig doen wij het nu, in onze kerk, in onze parochie anders. De vrouwen gaan hier voor en nemen het woord. Niemand stoort er zich aan. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ik vermoed echter, dat een dorp hiervandaan, waar het een ander bisdom is, dit nog niet kan.
Laat ons, ondanks alles, toch maar positief blijven. Laat ons de tekst van de eerste lezing nog maar eens in herinnering brengen. Deze tekst is misschien even sterk als het beeld van de 2 zwangere vrouwen.
Dan smeden zij hun zwaarden om tot ploegscharen en hun speerpunten tot snoeimessen; geen volk heft het zwaard meer tegen een ander
en oorlog voeren leren zij niet meer.
Fantastisch he... en dan horen we:
Iedereen zal onder zijn wingerd zitten of onder zijn vijgenboom, door niemand opgeschrikt
Een schonere kerstwens is moeilijk te vinden? Laat ons hier uit leren dat we, zeker in deze advent, de kracht van het licht, de kracht van dit samenzijn, de kracht van deze gemeenschap, nodig hebben om te kunnen stralen.
Stralen als licht, stralen van vreugde.
Dit zal meer uithalen dan te vitten en te klagen. We moeten van hieruit die boodschap, dat licht blijven doorgeven.
Doorgeven aan de mensen rondom ons, of ze nu geloven of niet. Iedereen snakt naar het licht. Mag het dan voor iedereen Kerstmis worden.
Beetje speciale zondag, die derde zondag van de advent.
Toen de liturgische kleuren de eeuwenoude tradities nog volgden, waren de gewaden en de altaarbekleding roze. Niet omdat er een meisje geboren was, maar omdat het paars van de advent, de kleur van inkeer en boete, al eventjes gemengd mocht worden met het wit van de kerstvreugde. En deze zondag had ook een speciale naam: "Gaudete". Dat betekent: "Verheug u!". Het verwijst natuurlijk naar het naderend Kerstfeest.
Maar ik kan me voorstellen dat vandaag sommigen denken: "Verheugen? Hallo! Corona. Inflatie. Huurprijzen. Waterbommen. Poetin. China. Ethiopië. Vluchtelingen. Assisenprocessen. Kibbelkabinetten. En dan komen ze vandaag af met Welzijnszorg! Armoede! Kommer en kwel alom."
Die botsing met de harde werkelijkheid raakt aan de kern van het christen zijn. Mijn geloof wil me de moed geven om die miserie, die de wereld soms schijnt te overspoelen, niet weg te moffelen, maar serieus te nemen. Tenslotte is ons teken het teken van het kruis. We kijken onze eigen gebreken en falen en dat van deze wereld in de ogen. En het lijden kan soms heel zwaar wegen in ons leven.
Maar als mijn geloof groot genoeg is, en dat is het soms helemaal niet, dan raakt de boodschap van het evangelie me, ondanks alles. Evangelie betekent: blijde boodschap. Verheug u. De macht van het kwaad is niet onoverwinnelijk, integendeel.
En dat geloof kan dan helpen om de glans van de overwinning te zien doorschemeren, zoals het wit van kerstmis vandaag al de horizon kleurt. Het is het roze van de dageraad dat we vandaag zien. Die ochtendschemering van een nieuwe schepping kunnen we in ons dagelijks leven al zien, en dat kan ons de moed geven om te blijven geloven. Het zijn die kleine, schijnbaar onbetekenende voorvallen, de goede daden die kleine mensen voor elkaar doen, en daar spreekt Johannes de Doper over vandaag. "Wat moeten wij doen?" Niets heldhaftigs dat ons in de geschiedenisboeken zal doen belanden. Gewoon: een eerlijk mens te zijn, in woord en daad.
Niet altijd makkelijk.
Want wij zijn niet perfect. We zijn soms bang, we zijn het soms beu, we verliezen ons geduld, we willen gerust gelaten worden.
Maar als we die woorden van Johannes horen, weten wij ook dat "degene die na hem komt" geduldig en zachtmoedig zal zijn. En dat hij onze onvolkomenheid voor lief neemt. Ook als wij vallen, zal hij ons helpen om terug op te staan. Dat is de bron van onze blijdschap: hij neemt ons voor lief zoals we zijn.
En samen zijn we op weg naar de dageraad van de nieuwe schepping, die we achter donkere wolken al zien oplichten.
Evangelie: Lucas 3, 1-6 - 'Heel de mensheid ziet Gods redding'
Wegwijzerviering - Viering waar families, eerste communicanten, vormelingen en iedereen van harte welkom is
De leukste speeltijd ooit - Eerste lezing bij de wegwijzerviering
Vandaag mochten we op school heel de namiddag buiten spelen. Het was de langste en leukste speeltijd ooit. Het was nochtans slecht begonnen...
Omdat juf Lina verjaarde, was er een extra lange speeltijd. Ze had voor alle klassen een emmertje stoepkrijt meegebracht. Lena, Fatima en Arif tekenden een hinkelbaan.
Al snel kwamen anderen meedoen en dus hebben ze wel zeven hinkelbanen getekend. Daarvoor hadden ze veel plaats nodig.
Jeroen, Remko en de vaste kliek wilden knikkeren en met het stoepkrijt konden ze een heel terrein maken. Het was zo leuk dat hun terrein alsmaar groter werd. Ik deed mee met de basketballers. We hadden grote ploegen, dus we tekenden een groot veld. En toen is het mis gelopen.
Onze bal botste over het knikkerveld, de hinkelaars struikelden over de weggerolde knikkers en de wachtrij van de hinkelbaan stond vlak voor onze goal. Al snel waren we aan het roepen, trekken en duwen. De knikkers vlogen in het rond.
De directeur kwam buiten en zij keek heel boos. Iedereen was opeens muisstil.
Het was afgelopen met de lange speeltijd. Dat dachten we toch.
Maar juf Lina had een beter idee. Ze nam een stuk krijt en begon ook te tekenen.
Eerst begrepen we het niet zo goed, maar toen zagen we het. Ze tekende straten, poortjes, lijnen en trappen tussen de verschillende spelletjes. Ze verzon ook nog extra spelletjes en opdrachten. Het werd één grote Reis rond de Wereld.
Eerst hebben enkele kinderen nog mee getekend tot alles verbonden was met elkaar. Toen konden we vertrekken voor de Wereldreis op de speelplaats. Het was groot genoeg en er waren zoveel spelletjes en opdrachten onderweg zodat we allemaal tegelijk konden meedoen. Alle spelletjes apart waren al leuk, maar nu was het nog tien keer beter geworden.
Zelfs de juffen en de meesters kwamen meespelen. Ik zag dat de directeur knipoogde naar juf Lina en misschien moest ze wel een traantje wegpinken. 'We zijn één school, verbonden met mekaar.' Echt de leukste speeltijd ooit!
Hopelijk regent het niet vannacht... dan kunnen we morgen verder spelen.
Uit de liturgiemap 2021
Blijkbaar gevonden op: Bezinnen of vieren met kinderen Hand in hand zonder drempels. Uit het dagboek van Robby
De lezing van vandaag uit het Evangelie van Lucas bracht mij een beetje in de war.
Lucas vertelt over Johannes, de zoon van Zacharias en Elisabeth, die rondtrekt in de woestijn en mensen doopt in het water van de Jordaan.
"Beste mensen", roept Johannes, "bekeer je. Verander jullie manier van leven. En laat je dopen als teken daarvan. Dan zullen je zonden vergeven worden".
Zo doet Johannes wat de profeet Jesaja vroeger gezegd heeft: "Een stem roept in de woestijn: Maak de weg van de Heer in orde: maak de paden recht; vul elk dal op, maak elke berg en heuvel met de grond gelijk, maak de kronkelwegen recht, en de ruwe paden vlak. Alle mensen zullen zien dat God redding brengt.
"Maak de weg effen voor de Heer" is de oproep van Johannes de Doper. Eigenlijk zijn de mensen daar al eeuwen lang mee bezig: goede en rechte wegen bouwen tussen dorpen en steden, autosnelwegen tussen landen. Tunnels onder het water en bruggen tussen de bergen door.
Met de rivieren doen we hetzelfde: ook die maken we zo recht mogelijk. Alle bochten en kronkels eruit, zodat grote schepen snel en gemakkelijk kunnen doorvaren.
Maar dat is blijkbaar een probleem.
Vorige week zag ik op televisie een uitzending van "Wat houdt ons tegen?" waarin weervrouw Jill Peeters over het klimaat praat. Daarin kwam onder meer ter sprake dat we op zoek moeten gaan naar natuurlijke oplossingen.
De rivieren terug hun natuurlijke bedding geven. In de loop van de tijd hebben we alle bochten uit onze rivieren gehaald, om ze voor schepen beter bevaarbaar te maken. In plaats van al de natuurlijke kronkelingen langs heuvels en langs rivieren, hebben er bijna rechte kanalen van gemaakt.
Hetzelfde probleem hebben we met de wegen. Om ons snel en efficiënt van de ene naar de andere plaats te kunnen bewegen, zijn er kaarsrechte verbindingswegen aangelegd tussen onze dorpen en steden, plus loodrechte snelwegen met zo weinig mogelijk bochten. Maar iedere dag staan op al die snelle wegen de auto's urenlang in file aan te schuiven.
Zijn we eigenlijk wel goed bezig?
Wij waren misschien door Jesaja geïnspireerd. Maar we zijn, zeker volgens de klimaat-deskundigen, helemaal verkeerd bezig.
Ik was de weg kwijt en wist niet meer waar naartoe... tot ik de eerste lezing hoorde, over de kinderen op de speelplaats.
Wij deden regelmatig "telefonneke" of telefoontje, en we speelden dat op twee wijzen:
- Ofwel door in een kring te zitten en elkaars handen vast te nemen, terwijl er één persoon in het midden van de kring staat. Iemand uit de kring telefoneert naar iemand anders uit de kring en zegt: "Ik telefoneer naar...". Dan worden er kneepjes in de hand gegeven in de richting van de persoon waarnaar je telefoneert. Als de persoon in het midden de kneepjes gezien heeft, moet hij die aanwijzen en dan komt die persoon in het midden staan. Als het telefoontje is toegekomen, roept de persoon "aangekomen". Daarna mag die persoon 'bellen' naar iemand anders.
- Ofwel maakten we zelf een telefoon, uit twee conservenblikjes, met elkaar verbonden met een gespannen touwtje.
Eerst maakten we met een spijker een gaatje in de bodem van ieder blikje. Daar staken we een touwtje door en bonden dat, aan de binnenkant van de blikjes, vast aan de spijker.
Als nu twee personen elk een blikje pakken en het touw dat ertussen zit strak gespannen, dan kan je met elkaar praten.
Je hebt nu een bliktelefoon waar je echt door kunt praten. Terwijl de een spreekt kan de ander luisteren, en omgekeerd.
Plaats het blikje tegen je oor, en praat en luister om de beurt.
Maar opgelet: als het touwtje in kronkels ligt en niet gespannen is, dan zal het geluid niet van het ene naar het andere blikje gaan. Alleen als het touw gespannen is, kun je met elkaar praten.
Als wij de kronkels en knopen uit onze lijn halen, dan komen we wel tot een oplossing. Als wij luisteren terwijl de een spreekt en zelf spreken als de ander luistert, dan kunnen we echt praten. Want praten werkt als de ander luistert.
Zie je Johannes daar in de woestijn? Hij roept ons op om beter naar elkaar te luisteren. Hij roept ons om terug met elkaar verbonden te zijn; hij roept om de bochten uit het touw weg te halen, zodat we mekaar beter verstaan.
Bijna alsof God, zoals bij de profeet Jesaja, zou zeggen: "hallo, Ik telefoneer naar jou! Maak het terug in orde met Mij!"
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
