Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Moeilijk hé, die woorden uit de lezingen vandaag! Héél lang geleden, het was in het begin van de maand mei, heb ik mijn eerste communie gedaan. Het toeval wil dat dat gebeurde in de kerk van de Heilige Drievuldigheid. De wereld en vooral de kerk zag er toen nog helemaal anders uit. Wij zaten nog geknield op bidstoelen; het altaar stond helemaal vooraan op het hoogkoor en de hele viering was in het Latijn.
Gelukkig had de meester van de vijfde klas grote borden gemaakt, met daarop de namen van de verschillende delen van de mis: Introïtus, Confiteor, Kyrie, Gloria, enzovoort. Maar ja, voor ons was ook dat Latijn. Als klein ukje verstond je er niets van. Niets van de misviering en evenmin van de Heilige Drievuldigheid.
Het woord 'Drievuldigheid' komt niet voor in de Bijbel. Ook niet in de lezingen van vandaag.
Jezus heeft die naam voor God ook nooit gebruikt. Hij noemde God bij voorkeur 'Abba', Papa, lieve vader. Hij sprak ook over de Geest, die Hij zou zenden als helper en trooster. Jezus zelf werd door de leerlingen 'Zoon van God' genoemd. Er is dus in de evangelies sprake over God als Vader, Jezus als Zoon, en over de heilige Geest.
Bij Drievuldigheid denken we misschien aan vermenigvuldigen: 1 x 1 x 1 is 1. Bij Drie-Eenheid misschien eerder aan optellen. God de Vader, plus God de Zoon, plus God de Heilige Geest, zijn samen nog steeds één God. 1+1+1 blijft 1. Met wiskunde valt het dus moeilijk uit te leggen. Dit is een mysterie, geen puzzel of rekensom. Een mysterie betekent dat het te groot is om te snappen. God is te groot voor ons verstand, zelfs al heb je een wiskundeknobbel. Als godsdienstleerkrachten of catechisten over de drie-ene God moeten spreken, werken ze met aanschouwelijke voorbeelden.
Zo nemen ze wel eens drie lucifers en steken die samen aan. Er zijn drie lucifers en toch is er maar één vlam. Als kunstenaars de Drievuldigheid, die goddelijke Eenheid voorstellen, doen ze dat uiteraard met beelden. Dat lukte nog het best door er menselijke trekjes aan te geven. De Vader als een echte gebaarde Patriarch. De Zoon als de gekruisigde of de verrezen Christus. En voor de ongrijpbare Geest, die waait als een zachte bries, gebruiken zij het beeld van een stralend witte duif.
Maar dàt totaalbeeld is teveel een Trio en te weinig een Eenheid. Om dus die hemelse eenheid tussen Vader, Zoon en Geest plastisch voor te stellen, voegden de kunstenaars er een afbeelding aan toe van die aardse drie-eenheid, de Heilige Familie: Maria, Jezus en Jozef. Drie personen in één gezin, en toch alle drie anders. Ieder met een eigen rol, met een eigen gezicht en een eigen karakter, in liefde verbonden met elkaar.
Maar dat voorbeeld geldt alleen voor een gezin waar alles koek en ei is. Moeten éénouder-gezinnen, gescheiden gezinnen of gezinnen waar het altijd ruzie is, het dan zonder die Drie-eenheid stellen? In Kerk en Leven, het Parochieblad, stond er vorige week een artikel over de jonge theologe Julia Herku, over de relatie tussen het godsbeeld van mensen en hun gezin.
Hoe kijk je naar God als een liefdevolle Vader, als je eigen vader zijn gezin in de steek gelaten heeft? Of hoe begrijp je God als een zorgzame moeder, als je door je eigen moeder mishandeld bent? Daar moeten we als kerk op inspelen, zegt Julia Herku, vooral bij mensen uit complexe thuissituaties, zoals die samengestelde gezinnen, eenoudergezinnen en pleeg- of adoptiekinderen. Voor die gezinnen kan het ideaalbeeld van de drie-ene God helend werken.
Het door theologe Herku voorgesteld ideaalbeeld van dat goddelijke gezin, sluit redelijk goed aan bij de Heilige Familie toegevoegd door de kunstenaars: een vader, een moeder, een Kind.
Wij, mensen van Linkeroever en omstreken, zijn gelukzakken. Want wij krijgen, als parochianen van Sint-Anneke, een extra Heilige Familie cadeau, die ons wel bekend is: Sint-Anna-te-Drieën, oftewel: oma Anna met dochter Maria en kleinzoon Jezus. Een heilige voorbeeld-relatie waaraan wij ons als grootouder, kind of kleinkind kunnen toetsen. Van een moeilijke beschrijving van de Goddelijke Drievuldigheid, enkel te begrijpen door theologen, komen we zo tot een eenvoudige voorstelling van een familie, waarin de Liefde centraal staat. Het ongrijpbaar goddelijke wordt iets vertrouwd menselijks, waaraan wij ons kunnen spiegelen.
Maria, Jezus en Jozef of Anna, Maria en Jezus.
Valt het jullie ook op hoe, in al die Heilige Families, Maria een belangrijke rol speelt. Zij is telkens de bemiddelaar. Zij neemt ons steeds opnieuw bij de hand om samen naar haar Zoon te kijken.
Vanaf zijn geboorte, heel zijn leven door tot aan zijn dood en verrijzenis, kijken wij, met de ogen van Maria, opnieuw naar Jezus. Om opnieuw geraakt te worden, waarin zij door Hem geraakt werd. Om opnieuw door Hem begeesterd te worden.
Dat is eigenlijk de bedoeling van alle beelden, van gelijk welke heilige, in iedere kerk. Ze zeggen: kijk naar mij, kijk dóór mij naar Jezus, naar God. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van de heilige Drie-eenheid, te zeggen: kijk naar Ons, kijk naar onze verbondenheid, kijk naar de liefde tussen die drie Personen die samen één God zijn.
Daarin geeft Jezus ons inzicht in het evangelie van vandaag: “de Geest zal u tot de volle waarheid brengen” en “Al wat de Vader heeft, is het Mijne”.
Kijk dóór Mij, laat je be-Geest-eren door Mij, om God, de Vader, te zien. Daarom sluiten we af zoals we begonnen zijn: verbonden met de Vader+, de Zoon+ en de Geest+.
vandaag stille zondag tussen de feesten van Hemelvaart en Pinksteren! Al zeven weken missen de apostelen hun Meester, ze vinden nog niet de weg om verder te gaan! Donderdag na hun ervaring van Jezus’ Hemelvaart, kregen ze nog de boodschap “blijf daar niet staren!” En toch… ze missen hun Meester nog meer dan voorheen en trekken zich stilletjes terug achter gesloten deuren, samen met moeder Maria en nog enkele vrouwen…
En in de kerk vandaag blijven de woorden uit de afscheidsrede van Jezus klinken!
We hebben ze gezongen en gehoord hoe Jezus bidt voor zijn leerlingen en voor alle mensen die naar Hem geluisterd hebben, en voor alle mensen die naar zijn leerlingen nog zullen luisteren! En dat gaat ver! Dat gaat tot op vandaag! Tot Hier! Doorheen de geschiedenis, via beleving en onderwijs, doorheen onze opvoeding en door ons samenkomen hier, elke zondag opnieuw!
En Jezus, zó begaan met Zijn leerlingen en de mensen die Hij ontmoette, vroeg z’n Vader om hen nabij te blijven, om hen niet in de steek te laten! Ook ons niet ! En in dat bidden smeekte Hij ook: Dat wij één blijven, verbonden blijven, met Hem, zoals Hij, Jezus, één was met z’n Vader! Dat wij zo ook één en verbonden zouden blijven met allen die het Jezus’ verhaal in zich meedragen en kunnen uitdragen… Om die verbondenheid en om die éénheid met Hem, smeekte Jezus in zijn afscheidsrede!
En vandaag in de 21ste eeuw horen we die boodschap nog steeds. Wat zegt een moeder of een vader die als laatste voelt dat hij of zij moet heengaan? Vraagt hij of zij niet “Kinderen, beloof me één ding: blijf samenkomen, blijf verbonden met elkaar, blijf ons mooi gezin waardig… “
Die eerste christenen waren een hechte groep die samen bleven, elkaar steunden en bemoedigden om doorheen de vervolging van de christenen toen; te kunnen blijven getuigen… te kunnen blijven getuigen van die eensgezindheid in dienstbaarheid en barmhartigheid in bescheidenheid en vredelievendheid: in trouw en zorgzaamheid
En dat gaat ver hoor!
Zo rijd ik telkens als ik naar de voetgangerstunnel fiets ’n klein stukje tegen richting in om een grote bocht te vermijden! Dinsdag ll. reed ’n tegenligger reed recht op me af om me te doen stoppen! Hij sprak me ook aan en vroeg me “of ik ‘gelovig ben’! Als dat zo is, dan ben je ne grote hypocriet! ’n Leven in gevaar brengen is doodzonde” zei hij!
En ten diepste heeft hij gelijk! Natuurlijk kijk ik uit op dàt kleine stukje om niemand in de weg te rijden! Maar die man komt dagelijks wel onverschilligen tegen die geen aandacht geven en resoluut de kortste weg pakken, en ja, zo mensen in gevaar brengen. Zo zie je maar hoe je elk moment ’n voorbeeldfunctie hebt als je je achternaam “christen” eer wil blijven aandoen…
Rondwandelend aan den blok van 25! De Lidl binnengaan en bij ’t wachten aan de kassa, durven een gesprek aangaan met ’n vrouw die ’n hoofddoek draagt, of met ’n heer met donkere huid op teensleffers en 2 kindjes aan de hand… Doen we dat? Vermoedelijk wel in Brugge tussen de toeschouwers van de H. Bloedprocessie…
Onze Catechisten! ’n hechte ploeg die jaarlijks de communicanten, de vormelingen en hun ouders van verschillende origine samenbrengen! Zij brengen ze samen bij de broodmaaltijd en bij de laatste activiteit van de het, catechesejaar! Dan is het steevast spagettiavond met z’n allen! Wat ’n verbondenheid! Wat ’n uitsraling! Wat ’n vreugde!
Vandaag “stille zondag”! Uitkijkend naar Pinksteren waarop we vieren hoe Jezus’ leerlingen de moed en die goddelijke Kracht vonden om op te staan, buiten te komen en door te gaan als christenen midden die ontgoochelende wereld…
Zoals Ramses Shaffy zingt "We zullen doorgaan..." zo’n korte zin; vol hoop en veerkracht!
Het evangelie spreekt over getuigen. Wij zijn die getuigen, wij zijn de leerlingen waar Jezus vandaag tegen spreekt. Wij krijgen de opdracht te getuigen dat er bekering nodig is, tot vergiffenis van de zonden. Dat klinkt misschien allemaal wat oubollig.
Het is de taal van mensen die 2000 jaar geleden leefden. Begrijpen we die taal nog? Ik denk van wel.
We moeten ons bekeren. Ons omkeren op onze levensweg, weg van onze zonden. Die oude woorden gaan helaas over heel moderne toestanden. Is het geen zonde dat er ‘maar’ 860.000 armen zijn in ons land? Dat er elke nacht duizenden op straat slapen? Dat er miljoenen in onze wereld honger lijden, en dat die honger als wapen gebruikt wordt? Dat er wachtlijsten blijven in de zorg, in een land dat bij de rijksten van de wereld behoort? Dat we goedkope jeans kopen die tegen hongerlonen geproduceerd worden? Dat we in een wereld leven waarin het recht van de sterkste nog altijd machtiger is dan rechtvaardigheid?
Neen, ik wil deze feestdag niet vergallen. Ik beschuldig jullie niet. Christenen en andersdenkenden hebben zich ingezet en zetten zich in om aan die bekering te werken. De vlaggen in deze kerk getuigen hiervan. Jullie zijn erfgenamen van die brede sociale beweging die de ‘Katholieke Actie’ heette. Dat is om fier over te zijn.
Maar wat schiet daar nog van over? Oude vlaggen, en een hoopje veteranen dat elk jaar kleiner wordt. Is die beweging mislukt?
De evangelietekst heeft ook gesproken over verrijzenis. Het evangelie is de getuigenis van een geloof dat het onmogelijke toch mogelijk wordt. Het spoort ons aan te blijven hopen op een rechtvaardige wereld, een wereld waarin niet de wet van de sterkste maar van de onbaatzuchtige liefde het haalt. Dat is geen ijdele hoop. In het verleden zijn er altijd mensen opgestaan om onrecht te bestrijden, tegen beter weten in, en telkens weer is op de puinhopen van de wereld nieuw leven beginnen bloeien. Cardijn had nooit kunnen dromen dat zijn beweging ooit miljoenen mensen zou inspireren en stadions zou laten vollopen. Is dat voorgoed verleden tijd? Zou het een toeval zijn dat we een paus krijgen waarvan de naam een echo is van Rerum Novarum?
Het is feest vandaag omdat we mogen blijven hopen. De fakkel van het evangelie geven jullie, dappere oud-strijders, door aan de volgende generaties. Het zal anders zijn dan vroeger. Maar de vlam van het Rijk Gods die jullie zorgvuldig bewaard hebben, zal blijven branden. Dat is de hoop die ons rond deze tafel brengt. Dat is de hoop die de vorige generaties in beweging heeft gezet, dat is de hoop die ook nu mensen zal bezielen om zich in te zetten voor een rechtvaardige en barmhartige wereld. Blijf hopen. Dat is de boodschap van Hemelvaart.
Weer hoorden wij de afscheidswoorden van Jezus, toen Hij de laatste keer met zijn vrienden aan tafel ging. Hij wil hen moed inspreken nu hij nog bij hen is. Hij gaat dan wel van hen weg, maar hij zal bij hen terugkomen. Na zijn dood zal hij namelijk op een heel andere manier bij hen zijn.
Die nieuwe manier waarop de opgestane en verheerlijkte Jezus bij zijn leerlingen zal aanwezig zijn, ‘zal alles duidelijk maken en alles in herinnering brengen wat Jezus gezegd’ heeft. Maar om tastbaar en zichtbaar aanwezig te kunnen zijn, heeft Jezus een lichaam nodig. Daarvoor rekent Hij op wie Hem willen volgen. Wij zijn nu als kerkgemeenschap ‘het lichaam van Christus’.
En als erfenis heeft Jezus ons Zijn vrede nagelaten. Het is een vrede zoals de wereld die niet kan geven. We beleven ze in de diepste kern van ons hart. Maar het is geen goedkope vrede die we maar passief in ontvangst moeten nemen. Het is een vrede waar nog werk aan is.
Wij zijn op weg tussen Pasen en Hemelvaart en Pinksteren is in aantocht. Een tijd van verwondering, een tijd van begeestering.
Wij zijn paasmensen die werkers van de Geest gaan worden. Vrede is te doen, op onze reisweg gaan we op zoek naar diep geluk en de hoogst haalbare vrede. Soms gaan we alleen, elke stap zet je zelf. Anderen reizen soms een eindje mee, soms gewoon naast je . Je weet dat ze er zijn: engelen van mensen die je nieuwe inzichten geven, je steunen in moeilijke tijden, je aansporen tot in het kleinste detail van je leven.
Samen werken aan vrede vergt moed en uithoudingsvermogen, zeker in tijden zoals de onze, wij gaan tegen stroom in; kiezen voor vrede en gerechtigheid is volhouden, vechten tegen de bierkaai van ieder voor zich. Vrede in ons eigen gezin en familie, in onze buurt, in onze parochie vergt veel energie, maar verbonden met elkaar kunnen we ook veel aan.
Vrede bewerkstelligen is telkens opnieuw keuzes maken, opkomen voor diegenen die in onze samenleving uit de boot vallen. Wereldwijd opkomen voor vrede is soms helder spreken met waarachtige woorden en duidelijke keuzes. Vrede is een cultuur opbouwen van gelijkheid in verscheidenheid, van mogen bestaan, verbonden en tevreden met jezelf, met anderen en met God.
Jezus zegt: ‘laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden’!
Die vrede van Jezus wens ik aan elk van ons, zo kan Hemelvaart en Pinksteren een blij uitkijken worden naar de Geest, die ons kracht geeft in ons leven.
Lieve mensen, Gisteren genoten onze catechesebegeleiders, samen met 16 communicantjes, hun families en medeparochianen, hier, van een feestelijke eerste communieviering! “Hand in hand met Jezus” was hun thema!
En vanmorgen meldden men dat onze zo pas gekozen Paus Leo XIV aangesteld wordt als bisschop van Rome en als onze nieuwe Paus voor de christenen over heel de wereld… met een St Pietersplein vol duizenden gelovigen!
Kan het mooier klinken dit weekend in onze kerk, wanneer wij als volwassenen, voor de tweede zondag op rij, luisteren naar het enthousiaste werk van Paulus en Barnabas, die rondtrokken van Lystra tot Antiochië om Jezus’ boodschap te verkondigen! Door hun succes stelden ze ‘de oudste’ aan, gedragen door de gelovigen, om verantwoordelijkheid op te nemen in de nieuwe gemeenschappen. De oudste betekent in het Grieks ‘presbyter’ waarin we het woord ‘priester’ meteen herkennen.
Dat werk gaat nog steeds voort! Hier in onze parochie waren het onze enthousiaste catechisten die Jezus’ boodschap uitdroegen. En we hoorden hoe de kinderen hand in hand met Jezus leerden; hoe belangrijk het is, te kunnen liefhebben en danken, te kunnen verdragen en vergeven… Dan hebben we wat houvast voor moeilijke momenten!
In het evangelie horen we vandaag een stukje uit de afscheidsrede van Jezus bij zijn laatste avondmaal met z’n vrienden! De eerste moeilijke zinnen geschreven door Johannes, willen ons zeggen hoe Jezus’ leerlingen “God ’s werk” herkende in hun Vriend Jezus. Hoe zij God aan ’t werk gezien hebben in hun Jezus! Hun Jezus die zich ook regelmatig terugtrok om met Zijn Vader, Zijn Abba, te spreken, te oeverleggen…
En na die moeilijke zinnen lezen we, of hoorden we Jezus’ verdere afscheidsrede tijdens Zijn laatste avondmaal. Wetend dat hij zijn leerlingen zou verlaten, zou achterlaten. “Nog maar kort zal Ik bij jullie zijn”, zei Hij… En tegelijk wist en voelde Hij ook, hoe Zijn leerlingen Hem zullen missen. Hij wil hen niet zomaar overlaten aan eenzaamheid. Hij wil hen voorbereiden. En leert hen de overgang maken van Zijn lichamelijke aanwezigheid naar het geloof in zijn onzichtbare aanwezigheid. Onzichtbare aanwezigheid in de afwezigheid, wil Jezus zijn leerlingen laten aanvoelen, meegeven en leren.
Met schroom spreek ik deze woorden uit in ’n gedachtenisviering als vandaag. Want men moet het zelf eerst meemaken om te weten wat “het alleen komen te staan” doet met ’n mens… En toch…. durf ik met schroom denken, dat zij die al langer hun geliefden moeten missen, hiervan iets herkennen…
In deze eerste weken na Pasen, gaat het ook over rouwen… waarop Jezus zijn vrienden wou voorbereiden. En Hij zegt ook nu nog aan ons: “In geloof Mij aanwezig weten in M’n afwezigheid, is de basis van ons christen zijn tot aan onze dood!” Mij, toch onzichtbaar aanwezig weten, is de bron om in Mijn voetsporen verder te durven gaan en te gaan… Dienstbaar zijn, zoals ik jullie met de voetwassing net heb voorgedaan… Attent aanwezig zijn om te horen of te zien wat de mens naast je of voor je nodig heeft, heb Ik jullie voorgedaan… doe ook zo… zegt Hij ons.
Het kwaad, het verraad en de dood kunnen maar overwonnen worden als je M’n nieuw gebod of aanbeveling verstaat! ”Heb elkander lief, zoals Ik jullie heb liefgehad!”
Lieve mensen, dat we allen leren omgaan met verlies, wens ik ons allemaal. En dat we midden het verlies mensen ontmoeten die in ’t voetspoor van Jezus gaan… dat we attente liefdevolle mensen om ons heen hebben, waarin we die goddelijke Kracht vinden om door te gaan… dat wens ik ons allemaal.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
